Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2015

Ανάρτηση 52/2015 [(φιλο)ρωσική, (αντι)τουρκική, αντιπολεμική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ολίγα τινά περί των πολεμικών εξελίξεων στη γειτονιά μας με αφορμή την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου από την Τουρκία...


Προλογικά και σχολιαστικά

Θέλοντας να καταγράψουμε στο Blog (ΜΑΣ) τις σημαντικές ιστορικές εξελίξεις που σηματοδοτούνται με την κατάρριψη (προχτές Τρίτη) από την Τουρκία (που ‘χει για Πρόεδρο τον νεο-σουλτάνο Erdoğan) ενός ρωσικού μαχητικού αεροπλάνου που βομβάρδιζε στόχους ισλαμιστών αντικαθεστωτικών ανταρτών στη Συρία στα σύνορα της χώρας με την Τουρκία, αλλά και παράλληλα να δώσουμε μια σύντομη αλλά περιεκτική εικόνα της όλης κατάστασης [τα γεγονότα, τι προηγήθηκε και πώς πιθανόν να εξελιχτούν τα πράματα, θα αναδημοσιεύσουμε πιο κάτω ένα σύντομο σχετικό άρθρο του ελλαδίτη δημοσιογράφου της ελληνικής “Καθημερινής” Τάσου Τέλλογλου.


 Κι ένας χάρτης της Συρίας που απεικονίζει τα αεροπορικά κτυπήματα ρώσσων κι αμερικανών στην ταλαίπωρη γείτονα  χώρα, καθώς κι από ποιες ομάδες (ισλαμο-αντάρτικες και άλλες) ελέγχονται διάφορες περιοχές.


 Το άρθρο το ανακαλύψαμε στο ελλαδικό φιλο-ΚΚΕ Blog “Fadomduck2”, αλλά τούτο είχε πρωτοδημοσιευτεί στην ελλαδική ιστοσελίδα Protagon... 

Σχόλια πολλά δεν θα κάνουμε για την ώρα. Απλώς θα περιοριστούμε σε δυο - τρεις σύντομες παρατηρήσεις:

1. Τις τελευταίες μέρες έχουν αυξηθεί κατακόρυφα, μέσα στις τάξεις του στον ελληνόφρονα και χριστιανορθόδοξου πληθυσμού τόσο της Κύπρου όσο και της Μητρός Πατρίδος, οι φιλο-Πουττι(νι)κοί και γενικώς οι φιλορώσσοι, καθώς ανέμεναν [εις μάτην όμως] ένα χτύπημα  της Ρωσσίας (ή του «ξανθού γένους» που θα ‘λεγε κι ο μετά Χριστόν προφήτης Παΐσιος) κατά των προαιώνιων έχθρων μας των Τούρκων, και ν’ αρχίσει επιτέλους η πολυπόθητη διάλυση της Τουρκίας... 

2. Να σημειώσουμε πάντως, ότι ο δικός ΜΑΣ φιλορωσισμός ΔΕΝ προέκυψε όλως αιφνιδίως και μόλις εσχάτως. ΕΜΕΙΣ πάντοτε είχαμε μια έφεση, συμπάθεια και έλξη προς τις καλλίγραμμες και κυρίως ξανθομαλλούσες ρωσίδες καλλονές που τα τελευταία χρόνια κατακλύζουν και κοσμούν τις κυπριακές παραλίες και εμπλουτίζουν τις άξιες θέασης εικόνες που παρατηρούμε δια γυμνού οφθαλμού εντός ή εκτός θαλάσσης... 


3. Τόσες πολλές είναι οι φαιδρότητες και οι υπερβολές που ακούσαμε αυτές τις μέρες που δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να κλάψεις. Ακούσαμε κουβέντες φαιδρές για επαλήθευση των προφητειών του Παΐσιου χαζοχαρούμενες ευσεβοποθικές κι αρλουμποειδείς αναλύσεις περί διάλυσης της Τουρκίας, αλλά και χαρούλες για ρωσσοτουρκικό πολέμο (και ήττα των τούρκων) όπως και φοβίες για έναρξη Τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου˙ λέτε να βγουν αληθινοί οι Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Φώντας Λάδης και Μάνος Λοΐζος όταν έγραφαν και τραγουδούσαν τον δικό τους Γ’ Παγκόσμιο; Φυσικά το ό,τι οι πολεμικές επιχειρήσεις γίνονται στον μαχαλλά ΜΑΣ κι ΕΜΕΙΣ βρισκόμαστε μιαν αshελλιαν (δρασκελιά) από τα πεδία τον μαχών [άστε που οι εν Κύπρω βάσεις των ππουshτοεγγλέζων  (sorry!) χρησιμοποιούνται είτε για εξορμήσεις ΝΑΤΟϊκών πολεμικών αεροπλάνων κατά Συρία μεριά, είτε ως σταθμός ανεφοδιασμού], ΜΑΣ θέτουν ως τόπο σε άμεσους κινδύνους...  

Και πάμε για το κείμενο του Τέλλογλου...

**********************************
Τι πρέπει να κάνει η Αθήνα;
[του Τάσου Τέλλογλου, από την ελλαδική ιστοσελίδα Protagon]

{Τα bold, οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ. Δικές ΜΟΥ είναι και οι σημειώσεις με κόκκινο χρώμα εντός των αγκύλων}...

Τα γεγονότα: το πρωί της 24ης Νοεμβρίου δύο ρωσικά μαχητικά που βομβαρδίζουν περιοχές των Τουρκμένων στη βορειοδυτική Συρία, πετάνε κοντά σε αυτό που οι Τούρκοι ονομάζουν Χατάι και εμείς Αλεξανδρέτα. Είναι μια περιοχή που μέσα από τα τουρκικά σύνορά οι άνθρωποι μιλούν αραβικά και μέσα από τα συριακά μιλούν τουρκικά. [Εδώ δεν κατάλαβα τι ακριβώς θέλει να πει ο ποιητής]...

Η συριακή περιοχή ελέγχεται από την οργάνωση Αλ Νούσρα, παρακλάδι της Αλ Κάιντα. Οι Τούρκοι λένε ότι προειδοποίησαν τους πιλότους δέκα φορές μέσα σε πέντε λεπτά, ζητώντας τους να αλλάξουν πορεία, καθώς οδηγούνταν εντός του εναερίου χώρου τους.
Το ένα ρωσικό αεροπλάνο αποχώρησε, το άλλο παρέμεινε για 17 δευτερόλεπτα, κατά την τουρκική εκδοχή, στον συριακό εναέριο χώρο. Ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν είπε ότι το ρωσικό αεροπλάνο σε καμία περίπτωση δεν αποτελούσε κίνδυνο για την Τουρκία, χωρίς όμως να αρνηθεί ότι μπορεί κάποια στιγμή να μπήκε στον εναέριο χώρο της Τουρκίας.

Ο Πούτιν είπε ότι το τουρκικό χτύπημα οφείλεται στην υποστήριξη της Άγκυρας στο Ισλαμικό Κράτος καθώς οι επιθέσεις που δέχεται αυτό από τη Ρωσία δεν του επιτρέπουν να πουλάει φθηνό πετρέλαιο στην Τουρκία. Σύμφωνα, όμως, με καταγγελίες από την ίδια την πρέσβειρα της ΕΕ στη Βαγδάτη, πετρέλαιο από τους τζιχαντιστές αγοράζουν και χώρες της Ένωσης προς 12 δολάρια το βαρέλι.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Τουρκία δεν θέλει τους Ρώσους στα πόδια της, ούτε επιθυμεί την προώθηση Κούρδων του Ιράκ προς τη Συρία. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα γίνει πιο πιθανή η δημιουργία κουρδικού κράτους. Γι
 αυτό και μέχρι πριν από τρεις μήνες υποστήριζε, έστω και διακριτικά, τους ξένους μαχητές που επιθυμούσαν να ενταχθούν στον ISIS. Από την άλλη, η Ρωσία εμπλέκεται πια και σε χερσαίες επιχειρήσεις. Και όταν τα πράγματα πάρουν αυτήν την τροπή, η κατάρριψη ενός αεροσκάφους είναι το λιγότερο που μπορεί να συμβεί.

Και η Αθήνα; Η Αθήνα, όπως και η Ευρώπη, την έχουν “πατήσει”. Θέλουν να συνδιαλλαγούν με την Τουρκία στο προσφυγικό αλλά μέχρι σήμερα αγνοούν ότι η Τουρκία δεν είναι μέρος της λύσης αλλά μέρος του προβλήματος. Η Τουρκία αισθάνεται ότι απειλείται από τις εξελίξεις στην περιοχή. Αποκλείεται να προσχωρήσει στην ευρωπαϊκή ατζέντα. Η Ευρώπη -και η Ελλάδα- πρέπει να προσχωρήσουν στη δική της. Η Ρωσία δεν είναι μέλος του ΝΑΤΟ και η Τουρκία μπορεί να επικαλεσθεί το άρθρο 5 της συνθήκης του ΝΑΤΟ λέγοντας ότι δέχεται επίθεση. [Μανά μου τους ρεεε!]...

Το πρόβλημα ελπίζουν στην Αθήνα θα ξεπεραστεί γρήγορα. Όμως θα ξαναπροκύψει. Ο πρόεδρος Ολάντ είπε ότι δεν θα υπάρξουν χερσαίες επιχειρήσεις. Ο Ομπάμα είπε ότι θα συνεχίσει να εξοπλίζει τους Κούρδους. [Όχι όμως και το PKK, το οποίο θεωρούν ως τρομοκρατική οργάνωση]... Και οι δυο τους ζήτησαν να φύγει ο Ασαντ. Η Αθήνα διαφωνεί με αυτό. Η Άγκυρα σε αυτό το σημείο είναι με τη Γαλλία και τις ΗΠΑ. Αλλά επειδή για να το πετύχει αυτό χρειάζεται και τους ισλαμιστές δεν μπορεί να αξιοποιήσει αυτή την ταύτιση. Για να επωφεληθεί η Αθήνα θα πρέπει να αποδείξει ότι είναι με κάποιους τρόπους χρήσιμη στην ασφάλεια της Δύσης. Πού ακριβώς; Στην αντιτρομοκρατική πολιτική και την καταπολέμηση των τζιχαντιστών, [δηλ. να εμπλακεί η Ελλάδα σε πολεμικές επιχειρήσεις στη Συρία;], αλλά και τη μετάβαση της Συρίας στη μετά τον πόλεμο εποχή.

Για το πρόλογο, τα σχόλια και το copypaste,
Anef_Oriwn
[οι πόλεμοι εξυπηρετούν μόνο τους ιμπεριαλιστές και τους εμπόρους όπλων˙ όποιος όμως «τη ζωή έχει πολύ, πάρα πολύ αγαπήσει», μόνο για την ειρήνη, τη αδελφοσύνη και τους αγώνες των λαών θε να μιλά!]...
Πέμπτη 26/11/2015
[και η τρομο-υστερία καλά κρατεί! Πότε επιτέλους «θ’  αρνηθούμε να μας κάνουν ότι θέλουν»;]...

Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2015

Ανάρτηση 51/2015 [έκτακτη, μακροσκελής, γαλλική και δη παριζιάνικη, αντιτρομοκρατική, αντιπολεμική αντιιμπεριαλιστική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα άρθρο από το ελληνικό “Ποντίκι” με αφορμή τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι...


Εισαγωγικά και σχολιαστικά

Προχτές Πέμπτη, (12 μηνός), ήταν η διπλή πολυαίμακτη βομβιστική επίθεση στον Λίβανο, σε συνοικία της νότιας Βηρυτού, περιοχή που θεωρείται ότι αποτελεί προπύργιο της σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ. Από την επίθεση σκοτώθηκαν τουλάχιστον 41 άνθρωποι και περί τους 200 τραυματίστηκαν. Την ευθύνη για την επίθεση ανέλαβε η σουνιτική οργάνωση Ισλαμικό Κράτος (ISIS), αυτή δε θεωρείται ως η πιο αιματηρή, τόσο από την εμπλοκή της οργάνωσης Χεζμπολάχ στη συριακή σύρραξη στο πλευρό των δυνάμεων του καθεστώτος του Μπασάρ αλ Ασαντ, στις αρχές του 2013, όσο και από το τέλος του εμφυλίου πολέμου στον Λίβανο (1975-1990)... 
Και πριν προλάβουν καλά – καλά οι Λιβανέζοι να μαζέψουν νεκρούς και τραυματίες παραδίπλα στη Βηρυτό, το ISIS ξανακτύπησε, τούτη τη φορά στην καρδιά της Ευρώπης, στο Παρίσι, τη λεγόμενη Πόλη του Φωτός... 


[Άστε που σύμφωνα με τις έρευνες των ειδικών, “έργο” τζιηχαντιστών λέγεται πως είναι και η ανατίναξη του ρωσικού αεροπλάνου AIRBUS πάνω από τη χερσόνησο του Σινά πριν στις 31 του περασμένου Οκτώβρη. Το ρωσικό αεροσκάφος φαίνεται ότι ανατινάχτηκε στον σέρα [προφανώς από την έκρηξη κάποια βόμβας που θα τοποθετήθηκε μέσα σ’ αυτό] λίγα λεπτά μετά την απογείωσή του από το αεροδρόμιο του Σαρμ ελ Σέιχ. Νεκροί ήταν και οι 224 επιβαίνοντες στο αεροπλάνο [επιβάτες και πλήρωμα], κυρίως ρώσοι τουρίστες.

Αρκετά τραγικός, σκληρός και θλιβερός [για τους δικούς τους] ήταν και ο απολογισμός για νεκρούς και τραυματίες από τις πολλαπλές επιθέσεις (6 στο σύνολο) των τρομοκρατών στο Παρίσι. Οι επιθέσεις έγιναν κοντά στο Stade de France [όπου διεξαγόταν φιλικός ποδοσφαιρικός αγώνας μεταξύ Γαλλίας  και Γερμανίας],


στα βόρεια προάστια του Παρισιού και στο ανατολικό τμήμα της γαλλικής πρωτεύουσας, σε μέρη όπου συχνάζει πολύς κόσμος τα Σαββατοκύριακα, κοντά στην Πλας ντε λα Ρεπιμπλίκ (Πλατεία της Δημοκρατίας) και το θέατρο Bataclan.



Ήδη ξεκίνησαν και οι συλλήψεις, έχουν γίνει δε πολλές κυρίως στο Βέλγιο... Και προφανώς θα πάρει και νέες διαστάσεις η ισλαμοφοβία.  

Να αναφέρουμε ότι για την προηγούμενη τρομοκρατική επίθεση φονταμενταλιστών ισλαμιστών [τζιηχαντιστών] εναντίον των γραφείων της γαλλικής σατιρικής εφημερίδας “Charlie Hebdo” στο Παρίσι και τη δολοφονία 12 ατόμων, στις αρχές του χρόνου είχαμε γράψει [και σχολιάσει με ξεκάθαρα πολιτικούς όρους το γεγονός] στην ανάρτηση ΜΑΣ με αρ. 2/2015...

Πιο κάτω θα παραθέσουμε [χωρίς όμως δικά ΜΑΣ σχόλια] μια πολιτική ανάλυση με αφορμή το τρομοκρατικό κτύπημα στο Παρίσι, του  Δημήτρη Μηλάκα αρχισυντάκτη στην εβδομαδιαία ελληνική πολιτικο-σατιρική εφημερίδα “Το ΠΟΝΤΙΚΙ”. Είναι ένα πολύ ενδιαφέρον (ψυχρά) πολιτικό κείμενο γραμμένο από συναισθηματισμούς για τα θύματα και οργή για τους δολοφόνους τρομοκράτες, συναισθήματα που φυσιολογικά κι αναπόφευκτα προκύπτουν στους ανθρώπους όταν συμβαίνουν τέτοια δυσάρεστα, τραγικές εξωφρενικά και βάρβαρα περιστατικά. Γιατί κανένας άνθρωπος που ζει ή έχει ταξιδεύσει σε μια ήσυχη πόλη η χώρα [όπου δεν υπάρχουν πολεμικά επεισόδια] δεν περιμένει ούτε ο ίδιος ούτε και οι δικοί του να χάσει τη ζωή του συνεπεία μιας τρομοκρατικής επίθεσης. Κι όντως είναι πολύ τραγικό αυτό!


ΕΓΩ πάντως, εξακολουθώ να διερωτούμαι αν η ζωή των όποιων γάλλων, αμερικανών, ρώσων, κυπραίων, είναι πιο πολύτιμη, ή έχει περισσότερη αξία από τις ζωές των άλλων ανθρώπων από άλλες εθνικότητες, όπως Σύρων, Ιρακινών, Αφγανών, Παλαιστίνιων, Λίβυων...   

Για άλλη μια φορά έχω διαπιστώσει ότι οι υπερβολές και η καλλιέργεια κλίματος φοβίας δεν έχουν λείψει... 
Μέγα θέμα έγινε για κάποιο από τους νεκρούς τρομοκράτες γιατί κοντά στη σορό στο Stade de France βρέθηκε διαβατήριο που δείχνει ότι πέρασε [προφανώς ως πρόσφυγας]   από τη Λέρο στις 3 του Οκτώβρη. Ε, και τι μ’ αυτό; Σε τόσες εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες τι κι αν βρέθηκε κι ένας τρομοκράτης, αν όντως έτσι είναι τα πράματα;
Άστε που πολλοί κάμνοντας ατυχώς παραλληλισμούς έχουν πει ότι με τη 14η του Νοέμβρη απόκτησε και η Γαλλία την 11η Σεπτεμβρίου της. Πού, σε ποια χώρα θα κάνει ντου η Γαλλία; Θα κατεβάσει στρατεύματα στη Συρία;
Τότε, το 2001, μετά το τρομοκρατικό κτύπημα στους Δίδυμους Πύργους στην νέα Υόρκη ο George Bush ο Νεότερος (δηλ. ο Υιός), ξεκίνησε τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο κατά της Τρομοκρατίας εισβάλλοντας στο Αφγανιστάν. Στόχος και σκοπός τους να για να εξοντώσουν την Αλ Κάιντα και τον αρχηγό τους Μπιν Λάντεν. Τον Λάντεν τελικά τον φάγανε, αλλά (οι παλιοί τους σύμμαχοι) οι Ταλιμπάν ζουν και βασιλεύουν και τον κόσμο δυναστεύουν στο Αφγανιστάν. Αλλά κι εκεί στο Ιράκ και τη Συρία ανάγιωσαν κούφους [του τζιηχαντιστές του ISIS) για να ρίξουν τον Άσαντ. Και τώρα, μετά που έσπειραν ανέμους, θερίζουν θύελλες.
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος [των ιμπεριαλιστών] κατά της Τρομοκρατίας ΑΠΕΤΥΧΕ ΟΙΚΤΡΑ ΚΑΙ ΠΑΤΑΓΩΔΩΣ! Η Τρομοκρατία καλά [ή μάλλον κακά] κρατεί γιατί οι αιτίες που τη γεννούν δεν έπαψαν να υπάρχουν. Πολύ χαρακτηριστικός και παραστατικός και ο σημερινός  πρωτοσέλιδος τίτλος της “Χαραυγής”: «Αίμα στο Παρίσι, αλλά οι αιτίες στο απυρόβλητο»... Οι άλλες κυπριακές εφημερίδες περιορίστηκαν σε τίτλους μελοδραματικούς και φοητσσιάρικους:
- “Πολίτης”: «Ο τρόμος επέτρεψε στο Παρίσι»
-  “Ο Φιλελεύθερος”: «Εφιάλτης στο Παρίσι»
-  “Η Σημερινή”: «Φόβος και τρόμος κυρίευσαν την Ευρώπη»
-  “Αλήθεια”: «Η Ευρώπη σε πόλεμο»
[Κάμετε τζιαι νάκκον κράτειν! Πόσα ν’ αντέξουμε! Αίμα, πόσος τρόμο, φόβο, εφιάλτες, (πανευρωπαϊκό) πόλεμο!]... 

Επίσης απόψε παρακολουθώντας τις ειδήσεις από το ΡΙΚ1 διαπίστωσα ότι τα ρεπορτάζ της Κρατικής Τηλεόρασης για την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι κράτησαν κάπου 45(!) ολόκληρα λεπτά! Είχε δε προς το τέλος του 45λέπτου κι ένα ρεπορτάζ για κύπριους που επέστρεφαν από το Παρίσι, όπου είχαν πάει για διακοπές και τους υποδέχονταν οι συγγενείς τους χαρούμενοι μεν, πλην όμως κλαμένοι και ευχαριστώντας Θεούς και Παναγίες, που γύριζαν σώοι κι αβλαβείς, λες και βρίσκονταν σε εμπόλεμη περιοχή και γύριζαν πίσω στην Κύπρο όπου  όλα είναι ήσυχα κι ασφαλή... Στην κοσμάρα ΜΑΣ εμείς! Άστε που χτες άκουσα και μια άλλη μεγαλοστομία από την εκφωνήτρια των Ειδήσεων του ΡΙΚ1: ότι «η Ευρώπη πρέπει να δράσει συντονισμένα για να αποτρέψει την τρομοκρατία»! Να προχωρήσει δηλαδίς, σε μια “Β΄ Παγκόσμια Σταυροφορία” κατά της Τρομοκρατίας;   

 [Το κείμενο του που πήραμε από την ηλεκτρονική σελίδα του “Ποντικιού”, αλλά θα το βρείτε και στον “Ημεροδρόμο”]

 *********************************
Ο πόλεμος είναι (και) εδώ
[του Δημήτρη Μηλάκα, από το “ΠΟΝΤΙΚΙ” – 14/11/2015]

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ}...

Η τρομοκρατική κτηνωδία στο Παρίσι, δεν είναι τίποτε περισσότερο από την προσπάθεια “μεταφοράς” του πολέμου που διεξάγεται με αγριότητα στη Συρία εδώ και κάποια χρόνια. Πρόκειται, θα μπορούσε κάποιος να πει για μια “πολεμική” επιχείρηση στα μετόπισθεν του “εχθρού”. Γιατί η Γαλλία (και γενικότερα η Ευρώπη) είναι, βλέποντας τα πράγματα από την πλευρά του λεγόμενου Ισλαμικού Κράτους, ένας από τους εχθρούς.
Δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι η Γαλλία πρόθυμα ανέλαβε το βάρος της ευθύνης που συνεπάγεται η συμμαχική της σχέση με τις ΗΠΑ και στις πολεμικές επιχειρήσεις κατά τις Λιβύης και κατά του Ισλαμικού κράτους στα εδάφη της Συρίας και του (πρώην) Ιράκ. Μάλιστα τις επόμενες μέρες είναι προγραμματισμένο να αποπλεύσει για την περιοχή της Μέσης Ανατολής το γαλλικό αεροπλανοφόρο Σαρλ Ντεγκόλ προκειμένου να κλιμακωθούν οι αεροπορικές επιδρομές κατά στόχων του Ισλαμικού κράτους.
Κάτι που επίσης δεν πρέπει να μας διαφεύγει είναι ότι κατά του Ισλαμικού κράτους επιχειρούν, εδώ και μερικές βδομάδες, ρωσικές στρατιωτικές δυνάμεις γεγονός που δεν πρέπει να είναι άσχετο με την κατάρριψη του ρωσικού επιβατικού αεροπλάνου πάνω από τη χερσόνησο του Σινά…

Μαριονέτες και ανεξέλεγκτοι 
Η κλιμάκωση των στρατιωτικών επιχειρήσεων κατά του μεσαιωνικού Ισλαμικού Κράτους, θα πρέπει να υπογραμμιστεί πως ξεκίνησε μετά την συμφωνία ΗΠΑ - Ιράν για το πυρηνικό πρόγραμμα της Τεχεράνης. Μετά από αυτήν τη συμφωνία, όλα είναι έτοιμα για να υπάρξει μια τελική διευθέτηση στο πόλεμο στη Συρία, καθώς οι δύο πραγματικοί αντιμαχόμενοι (ΗΠΑ- ΙΡΑΝ) τα βρήκαν.
Για να προκύψουν- ωστόσο- και οι τελικές διευθετήσεις θα πρέπει να ελεγχθούν και οι “αντιπρόσωποι” μέσω των οποίων οι δύο πλευρές πολεμούσαν τα δυο τρία τελευταία χρόνια: από την μία η Τεχεράνη (μαζί με την Μόσχα) έχουν αναλάβει να καθοδηγήσουν τον πρόεδρο Άσαντ και οι Αμερικανοί τις δικές τους μαριονέτες: την λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση και τους Κούρδους. 
Στο παιχνίδι αυτό ωστόσο, υπάρχει και ο ανεξέλεγκτος παράγοντας, το λεγόμενο ισλαμικό κράτος, που εμφανίστηκε τελικά στην περιοχή -υποβοηθούμενο και από τις μυστικές υπηρεσίες της δύσης - ως «αναγκαιότητα» για να καλύψει το κενό της καταστροφής  και τις διάλυσης δύο χωρών: του Ιράκ και της Συρίας.
Υπό αυτήν την έννοια η καλά οργανωμένη  τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι αποτελεί μια προσπάθεια “απάντησης” του Ισλαμικού Κράτους στις αναμενόμενες τελικές διευθετήσεις στη Συρία, οι οποίες συνεπάγονται αλλαγές στο χάρτη:
- Μια ζώνη στο βόρειο τμήμα της Συρίας με πρόσβαση στη Μεσόγειο προορίζεται ως δώρο στο κουρδικό κράτος – προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Κάτι που εκτός των άλλων ενοχλεί σφόδρα την Άγκυρα. Εδώ αξίζει να σημειώσουμε ότι η κυβέρνηση Ερντογάν υπόσχεται στους Ευρωπαίους τον απόλυτο έλεγχο της ροής τη μετανάστευσης αρκεί ο τουρκικός στρατός να καταλάβει και να ελέγξει την εν λόγω ζώνη όπου οι πρόσφυγες θα διαβιούν υπό την ασφάλεια των τουρκικών όπλων και θα αναμένουν την ανάπτυξη που θα προκύψει από την ανοικοδόμηση που θα αναλάβουν να διεκπεραιώσουν (και) τουρκικές εταιρίες. Πρόκειται- προφανώς- για μια επιδίωξη που προσκρούει σε αμερικανικούς (και ρωσικούς) τοίχους…
- Μια περιοχή η οποία θα περιλαμβάνει και την Ταρσό- το μόνο λιμάνι που έχει πρόσβαση ο Ρωσικός στόλος στη Μεσόγειο, θα αποτελέσει το απομεινάρι του Συριακού καθεστώτος του Άσαντ – είτε αυτός παραμείνει είτε όχι στην εξουσία
Αυτές οι αλλαγές στο χάρτη, οι οποίες θα διαμορφώσουν την νέα κατάσταση στην περιοχή, χαράσσονται με το αίμα των εκατομμυρίων ανθρώπων που όλα αυτά τα χρόνια ζουν μέσα στον πόλεμο και τελικά όσοι από αυτούς μπορούν και έχουν τη δύναμη και τη δυνατότητα παίρνουν το δρόμο της προσφυγιάς.

Συνεχής πόλεμος
Μας διαφεύγει -γιατί έχουμε την τάση να λησμονούμε- ότι από την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 και με αφορμή  την επίθεση τρομοκρατών σε αμερικανικό έδαφος έχει κηρυχτεί ένας (ασύμμετρος) πόλεμος κατά του “κακού”. Το “κακό” προσδιορίστηκε με σαφήνεια από την Ουάσιγκτον: Αφγανιστάν - Ιράκ- Ιράν- Λιβύη- Β. Κορέα. Κάτι που επίσης ξεκαθάρισαν οι Αμερικανοί από την πρώτη στιγμή και προς κάθε κατεύθυνση ήταν: όποιος δεν είναι μαζί τους, είναι εναντίον τους. Έκτοτε τα κράτη  (και οι λαοί) της Δύσης σύρονται- συμμετέχουν ή απαθώς παρακολουθούν  και υφίστανται την κοσμογονία των οδυνηρών αλλαγών που συνεπάγεται ο (κάθε) πόλεμος.
Μέσα σ αυτήν την τελευταία δεκαπενταετία του παγκόσμιου ασύμμετρου πολέμου παρακολούθησε η ανθρωπότητα:
Τη διάλυση δύο κρατών (Ιράκ- Λιβύη)
- Την μόνιμη κατοχή του Αφγανιστάν
- Την διάχυση του πολέμου στον περίγυρο αυτών των κρατών (Συρία, Υεμένη, ανατολικά στην Αφρική)

Τα σύνορα χαράσσονται με αίμα
Οι ευημερούντες (σε σχέση με τους ανθρώπους που τους έλαχε να ζουν στις χώρες - πεδία μαχών) Ευρωπαίοι μέχρι πρόσφατα είχαν μια εικόνα του πολέμου μόνο από τις τηλεοπτικές εικόνες. Μόλις τον τελευταίο χρόνο άρχισαν να συνειδητοποιούν τι ακριβώς σημαίνει πόλεμος: καταστροφή, θάνατος, προσφυγιά. Τα εκατομμύρια των ανθρώπων που συνωστίζονται στα ευρωπαϊκά σύνορα και παίζουν τη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους κορώνα γράμματα για να τα διαβούν μας υπενθυμίζουν ότι οι συνέπειες ενός πολέμου αφορούν όλους όσους και με όποιον τρόπο συμμετέχουν: επιτιθέμενους- αμυνόμενους, νικητές - ηττημένους, ένοπλους - άμαχους.

Ευρωπαϊκή διάλυση
Βρισκόμαστε, λοιπόν, στο σημείο όπου η Ευρώπη και οι Ευρωπαίοι συνειδητοποιούν με την τρομακτική ροή των προσφύγων και την τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι, ότι οι πόλεμοι έχουν οδυνηρές συνέπειες (ακόμη και για τους νικητές) και πως τα σύνορα χαράσσονται με αίμα, όχι απαραίτητα μόνο των ηττημένων.
Κάτι, επίσης, που με οδύνη συνειδητοποιούν οι Ευρωπαίοι είναι ότι η περίφημη “ενοποίησή” τους δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια εμπορική- οικονομική ένωση που λειτουργεί μάλιστα όπως ειδικά εδώ στην Ελλάδα βιώνουμε, υπέρ των ισχυρότερων και σε βάρος των ασθενέστερων. Η  απουσία κοινής εξωτερικής- αμυντικής πολιτικής (δηλαδή υπέρ ενός κοινού οράματος για τη θέση σου στον κόσμο που μπορείς να το υπερασπιστείς) αποκαλύπτει την ευρωπαϊκή γύμνια και την αδυναμία της Ένωσης  να αντιμετωπίσει τις παγκόσμιες προκλήσεις.
Έτσι, παρακολουθούμε τη Γερμανία να προσπαθεί να περισώσει την οικονομική της πρωτοκαθεδρία, τη Γαλλία να διεκδικεί το ρόλο του δεκανέα στις αμερικανικές στρατιωτικές επιχειρήσεις και τις υπόλοιπες χώρες να ορθώνουν φράκτες μπας και ανακόψουν την ροή των εκατομμυρίων ανθρώπων που προσπαθούν να διαφύγουν από τα πεδία των μαχών, του θανάτου και της πείνας.

Η Ελληνική αποθήκη
Μέσα σ αυτήν την κοσμογονία η Ελλάδα αποτελεί βασική πύλη εισόδου του προσφυγικού ρεύματος το οποίο θα συνεχίσει να ρέει αμείωτο όσο οι άνθρωποι αδυνατούν να επιβιώσουν στους φλεγόμενους τόπους τους. Μετά και από το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι, η τάση περιχαράκωσης των συνόρων των ευρωπαϊκών χωρών αναμένεται να ενισχυθεί και να πολλαπλασιαστούν οι “φράχτες” με στόχο τον περιορισμό της μεταναστευτικής ροής.
Σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση αδύναμη να εκπονήσει μια κοινή στρατηγική για την εξωτερική της πολιτική και την άμυνα κάθε χώρα μέλος επιχειρεί να διασφαλίσει με όποιον τρόπο μπορεί τα βασικά του συμφέροντα. Στην προκειμένη περίπτωση, η Ελλάδα, που δεν είναι σε θέση να ορίσει ούτε το ύψος του ΦΠΑ, αναρωτιέται κάποιος πως μπορεί να αποφύγει να μετατραπεί σε αποθήκη των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που θα συνεχίσουν να αναζητούν τρόπους να περάσουν τους φράκτες προς την ευρωπαϊκή “ασφάλεια” και “ευημερία”

Για τα εισαγωγικά σχόλια και το copy paste,
Anef_Oriwn
[λυπάμαι για τόση αθώους ανθρώπους που χάθηκαν, αλλά δεν θα πω τα ηλίθια κι απολίτικα συνθήματα «Je suis Paris» και «Je suis France»]…
Κυριακή 15/11/2015  
[κι από αύριο στο πόδι πριν από τα χαράματα˙ επιστροφή για λίγες μέρες στα περσινά και προπέρσινα λημέρια]...

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Ανάρτηση 50/2015* [προγραμματισμένη, μακροσκελής, επετειακή, επαναστατική, ρωσσική, σοσιαλιστική, βιβλιο-παρουσιαστική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ο “Πρόλογος” του βιβλίου του John Reed, “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”...


[* - Επεξηγηματική σημείωση: 6/11/2015:       
Η ετοιμασία αυτής της ανάρτησης ολοκληρώθηκε το Σάββατο 31 του Οκτώβρη 2015]... 

******************************
Πρελούδιο
«... μιας άγριας επανάστασης που θα ξανασυμβεί,
που θα ξανασυμβεί με χίλιους τρόπους
όσο θα υπάρχουν οι αιτίες οι παλιές
εκείνες που ανάψανε, τού Οκτώβρη τις φωτιές...»
[“Τρύπιες σημαίες” – Στίχοι, μουσική & τραγούδι: Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας]... 

**************************************
Εισαγωγικά

Τιμώντας και φέτος [ως Politburo του Blog] την 98η επέτειο της Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης στη Ρωσσία το 1917 [στο παραπέντε είμαστε από τα εκατοντάχρονα ΤΗΣ!], θα αναδημοσιεύσουμε τον “Πρόλογο” του Τζον Ριντ από το επικό βιβλίο ΤΟΥ (για την Επανάσταση των Μπολσεβίκων), “Δέκα μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο” (“Ten Days That Shook the World”)...


Το κείμενο του Reed το εντοπίσαμε αρχικά στο (κυπριακό) blog “Αγκάρρα” οι διαχειριστές του οποίου το πήραν από το ελλαδικό blog “Η Λέσχη της ανυπότακτης θεωρίας”... 

Πριν όμως πάμε στο κυρίως θέμα της ανάρτησης ΜΑΣ, να πούμε και λίγα λόγια για τον ίδιο τον John Reed – να ΣΑΣ παρουσιάσουμε δηλαδή, το CV του.

******************************
Βιογραφικό του John Reed

Ο Τζον Ριντ (John Reed, 22 Οκτωβρίου 1887 - 17 Οκτωβρίου 1920), ήταν ιδεολόγος Κομμουνιστής, στέλεχος του αμερικανικού εργατι­κού κινήματος, συγγραφέας και δημοσιογράφος.


Γεννήθηκε στο Πόρτλαντ το 1887 και πέθανε στη Μόσχα το 1920. Ο πατέρας του ήταν δικαστής. Μετά την αποφοίτηση του από το Πανεπιστήμιο του Χάρβαντ (1910) ασχολήθηκε με τη δημοσιο­γραφία. Το 1914 δημοσίευσε το βιβλίο “Το Επαναστατημένο Μεξικό”, όπου υποστήριζε τον επαναστατικό αγώνα του μεξικάνικου λαού και καταδίκαζε την ανάμειξη των ΗΠΑ στις εσωτερικές υποθέσεις του Μεξικού. Στην επιφυλλίδα Πόλεμος στο Κολοράντο” (1914) ο Τζον Ριντ τάχθηκε κατά της τιμωρίας των απεργών ανθρακωρύχων. Ήταν ανταποκριτής στα μέτωπα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου (1914 - 15). Το 1916 δημοσίευσε το βιβλίο Ο πόλεμος στην Ανατολική Ευρώπη”, όπου αποκάλυψε τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του πολέμου. Tον Αύγουστο του 1917 ταξίδεψε ως πολεμικός ανταποκριτής στη Ρωσία, μαζί με τη σύζυγο του Λουΐζ Μπράιντ (Louise Bryant 1885-1936), επίσης δημοσιογράφο. [Την είχε νυμφευθεί το 1916]... Εκεί ο Reed συνδέθηκε με τους μπολσεβίκους, κι ακολούθως χαιρέτισε θερμά την Οκτωβριανή Επανάσταση του 1917, την οποία κάλυψε και δημοσιογραφικά.


Επι­στρέφοντας στις ΗΠΑ το 1918, προσχώ­ρησε στην αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστι­κού Κόμματος και διεξήγαγε αγώνα κατά της καθοδηγητικής δεξιάς πτέρυγας του, που υποστήριξε τον ιμπεριαλιστικό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Με τη συμμετοχή του στη συνδιάσκεψη των αριστερών οργανώσεων της Νέας Υόρκης το Φλεβάρη του 1919, διαμορφώθηκε οργανωτικά η αριστερή πτέρυγα του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ο Ριντ εκλέχθηκε συντάκτης της νέας εφημερίδας “Κομμουνιστής της Νέας Υόρκης”, που άρχισε να εκδίδεται από τον Απρίλη του 1919. Το ίδιο έτος εκλέχθηκε μέλος του Εθνικού Συμβουλίου της Αριστερής Πτέρυ­γας. Ακολούθως, τον Αύγουστο - Σεπτέμβριο του 1919, έλαβε μέρος στην ίδρυση του Εργατικού Κομμουνιστικού Κόμματος της Αμερικής, το οποίο το 1921 συγχωνεύθηκε με το Κομμουνιστικό Κόμμα της Αμερικής.

Ο Ριντ ήταν ομιλητής σε πολλές δημόσιες συγκεντρώσεις και έλεγε στον αμερικάνικο λαό την αλήθεια για την Οκτωβριανή Επανά­σταση στη Ρωσία. Το Μάρτη του 1919 στις ΗΠΑ εκδόθηκε το βιβλίο του 10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”, ειδικά για την Οκτωβριανή Επανάσταση, Το βιβλίο του απέκτησε παγκόσμια φήμη και εκτιμήθηκε πολύ από τον Β. I. Λένιν, που του έγραψε και την εισαγωγή.
Το 1919 ο Ριντ κατηγορήθηκε από τις αμερικανικές αρχές για ανταρσία, κατάφερε όμως να διαφύγει και να καταλήξει τον Οκτώ­βρη στη Μόσχα. Επανειλημμένα συναντήθηκε με τον Λένιν. Ήταν μέλος της Εκτελεστικής Επιτροπής της Κομιντέρν. Πήρε μέρος στις εργασίες του 2ου Συνεδρίου της Κομιντέρν (Ιούλης 1920).
Τον Οκτώβρη του 1920 πέθανε από τύφο, τρεις ημέρες πριν συμπληρώσει τα 33 του χρόνια. Η κηδεία του έγινε με μεγάλες τιμές ενταφιάστηκε στην Κόκκινη Πλατεία, στον τοίχο του Κρεμλίνου. Το 1929 στις ΗΠΑ εμφανίστηκαν οι Λέσχες που έφεραν το όνο­μα του Τζον Ριντ.

Και πάμε στον “Πρόλογο” του αριστουργήματος του Reed, το οποίο κυκλοφόρησε το 1919 στη Νέα Υόρκη. Το βιβλίο του Reed μεταφέρθηκε και στον κινηματογράφο σε 2-3 περιπτώσεις. Έχω την εντύπωση ότι την ταινία Οι Κόκκινοι (αγγλ.. Reds) που γυρίστηκε το 1981 σε σκηνοθεσία Γουόρεν Μπίτι και με πρωταγωνιστές τους Γουόρεν Μπίτι (ως Τζον Ριντ), Ντάιαν Κίτον (ως Λουίζ Μπράιαντ), Τζακ Νίκολσον (ως Ευγένιος Ο’Νιλ), Μορίν Στέιπλετον (ως Έμμα Γκόλντμαν), Τζιν Χάκμαν, νομίζω ότι την έχω παρακολουθήσει, αλλά ΔΕΝ θυμάμαι απολύτως ΤΊΠΟΤΑ.

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ, καθώς και τα σχόλια κι οι σημειώσεις με κόκκινο μέσα στις αγκύλες}...

*******************************
Πρόλογος του Τζον Ριντ 
[στο “10 μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο”]
(Νέα Υόρκη, 1 του Γενάρη 1919)

Το βιβλίο αυτό είναι μία συμπύκνωση της ιστορίας. Της ιστορίας με τη μορφή που την είδα εγώ. Δεν έχει την αξίωση να είναι τίποτε περισσότερο από ένας λεπτομερειακός απολογισμός της Νοεμβριανής (*) Επανάστασης, όταν οι μπολσεβίκοι, επικεφαλής των εργατών και των στρατιωτών, πήραν στη Ρωσία την κρατική εξουσία και την παράδωσαν στα χέρια των Σοβιέτ. Εξετάζοντας την αναπτυσσόμενη δημοφιλία των μπολσεβίκων, πρέπει να ξέρουμε ότι η κατάρρευση της οικονομικής ζωής της Ρωσίας και του ρωσικού στρατού δεν έγινε στις 7 του Νοέμβρη (25 του Οχτώβρη) του 1917, αλλά πολλούς μήνες νωρίτερα. Ήταν η αναπόφευκτη και λογική συνέπεια του προτσές, που άρχισε ακόμα από το 1915. Οι πουλημένοι αντιδραστικοί, που κρατούσαν στα χέρια τους την τσαρική αυλή, οδηγούσαν συνειδητά τη Ρωσία στην καταστροφή, για να προετοιμάσουν έτσι χωριστή ειρήνη με τη Γερμανία.
Τώρα ξέρουμε πως η έλλειψη όπλων στο μέτωπο, που προκάλεσε την καταστροφική καλοκαιρινή υποχώρηση του 1915, η ανεπάρκεια των τροφίμων στο στρατό και στις μεγάλες πόλεις, η αποδιοργάνωση της βιομηχανίας και των μεταφορών του 1916, όλα αυτά ήταν ένα μέρος της τεράστιας εκστρατείας σαμποτάζ, που διακόπηκε στην αποφασιστική στιγμή από την επανάσταση του Μάρτη... [Σημείωση: Ο Reed αναφέρεται στη Φεβρουριανή Επανάσταση του 1917 -με το Παλιό ημερολόγιο- στην Αγία Πετρούπολη όταν μετά από τεράστιες απεργίες και δυναμικές διαδηλώσεις με τη συμμετοχή των Σοβιέτ, ανατράπηκε η μοναρχία στη Ρωσία και μαζί της και η φεουδαρχική απολυταρχία. Προσωρινά ανέλαβε πρωθυπουργός ο πρίγκιπας Λβοφ, ο οποίος αντιπροσώπευε τα συμφέροντα της αστικής τάξης]... Στους πρώτους μήνες του νέου καθεστώτος, τόσο η εσωτερική κατάσταση της χώρας, όσο και η μαχητικότητα του στρατού της, καλυτέρευσε αναμφισβήτητα, παρά την αταξία, τόσο αναπόφευκτη σε μια μεγάλη επανάσταση, που έδωσε αναπάντεχα τη λευτεριά στα εκατόν εξήντα εκατομμύρια του πιο καταπιεζόμενου λαού στον κόσμο. Όμως “ο μήνας του μέλιτος” δεν κράτησε πολύ.
Οι εύπορες τάξεις ήθελαν το πολύ – πολύ μια πολιτική επανάσταση, που θα αφαιρούσε την εξουσία από τον τσάρο και θα την έδινε σ’ αυτές. Ήθελαν να γίνει η Ρωσία συνταγματική δημοκρατία, όπως η Γαλλία κι οι Ηνωμένες Πολιτείες, ή συνταγματική μοναρχία, όπως η Αγγλία. Οι λαϊκές, όμως, μάζες επιθυμούσαν γνήσια εργατική και αγροτική δημοκρατία. Να γιατί στη Ρωσία, στο αποκορύφωμα του εξωτερικού πολέμου, η πολιτική επανάσταση μετεξελίχθηκε σε κοινωνική, που βρήκε την ολοκλήρωσή της στο θρίαμβο του μπολσεβικισμού. Οι ξένοι, και ιδιαίτερα οι Αμερικανοί, υπογραμμίζουν συχνά την “αμάθεια” των Ρώσων εργατών. Είναι σωστό ότι οι Ρώσοι εργάτες δεν έχουν την πολιτική πείρα των δυτικών λαών, σ’ αντιστάθμισμα όμως πέρασαν από το θαυμάσιο σχολειό των εθελοντικών τους οργανώσεων. Το 1917 οι ρωσικές ενώσεις των καταναλωτών (συνεταιρισμοί), αριθμούσαν πάνω από δώδεκα εκατομμύρια μέλη, αλλά και τα ίδια τα Σοβιέτ είναι μια θαυμάσια εκδήλωση της οργανωτικής ιδιοφυΐας των εργαζομένων μαζών της Ρωσίας. Κάτι περισσότερο. Δεν υπάρχει άλλος λαός στον κόσμο που να μελέτησε τόσο καλά τη σοσιαλιστική θεωρία και την πρακτική εφαρμογή.

Πολλοί συγγραφείς δικαιολογούν την εχθρότητά τους προς το σοβιετικό καθεστώς με το ότι η τελευταία φάση της ρωσικής επανάστασης ήταν δήθεν πάλη των “νομοταγών” στοιχείων της κοινωνίας ενάντια στη σκληρότητα των μπολσεβίκων. Στην πραγματικότητα όμως, ακριβώς οι εύπορες τάξεις, βλέποντας ν’ αναπτύσσεται η δύναμη των λαϊκών επαναστατικών οργανώσεων, αποφάσισαν να τις συντρίψουν και να σταματήσουν την επανάσταση. Για την επιτυχία αυτού του σκοπού η αστική τάξη κατέφυγε τελικά σε απεγνωσμένα μέτρα. Για να συντρίψει την κυβέρνηση του Κερένσκι και τα Σοβιέτ, αποδιοργάνωσε τις μεταφορές και προκαλούσε εσωτερικές αναταραχές. Για να τσακίσει τις εργοστασιακές επιτροπές, έκλεινε τις επιχειρήσεις, έκρυβε τα καύσιμα και τις πρώτες ύλες. Για να διαλύσει τις στρατιωτικές επιτροπές του μετώπου, επανέφερε την ποινή του θανάτου και συνεργούσε στις ήττες στο μέτωπο. Όλα αυτά ήταν μια θαυμάσια τροφοδότηση της μπολσεβίκικης φωτιάς.


Οι μπολσεβίκοι απάντησαν με τη διδασκαλία της ταξικής πάλης και με την ανακήρυξη της εξουσίας των Σοβιέτ. Ανάμεσα σ’ αυτές τις δύο κατευθύνσεις, που ήταν ολοκληρωτικά αντίθετες, βρίσκονταν και ομάδες που υποστήριζαν στο σύνολό τους ή ως ένα σημείο αυτές τις κατευθύνσεις. Σ’ αυτές τις ομάδες ανήκαν και οι λεγόμενοι “μετριοπαθείς” σοσιαλιστές, οι μενσεβίκοι, οι σοσιαλεπαναστάτες, καθώς και ορισμένα μικρά κόμματα. Κι αυτές οι ομάδες καταδιώκονταν από τις εύπορες τάξεις, όμως η δύναμη της αντίστασής τους υποσκαπτόταν από τις ίδιες τις θεωρίες τους. Οι μπολσεβίκοι, κατά τη γνώμη μου, όχι μόνο δεν είναι δύναμη καταστροφής, αλλά το μοναδικό κόμμα στη Ρωσία, που έχει δημιουργικό πρόγραμμα και αρκετή εξουσία για να το πραγματοποιήσει.
Ό,τι και να σκέφτονται οι άλλοι για τον μπολσεβικισμό, η ρωσική επανάσταση είναι, αναντίρρητα, ένα από τα μεγαλειωδέστερα συμβάντα στην ιστορία της ανθρωπότητας και η άνοδος των μπολσεβίκων στην εξουσία ένα γεγονός με παγκόσμια σημασία. Όπως ακριβώς οι ιστορικοί ψάχνουν να βρουν και τις πιο μικρές λεπτομέρειες για την Κομμούνα του Παρισιού, έτσι θα θελήσουν να μάθουν και για όλα όσα έγιναν στην Πετρούπολη το Νοέμβρη [σημ.: Οκτώβρη] του 1917, για τον ενθουσιασμό που είχε συνεπάρει την εποχή αυτή το λαό, ποιοι ήταν, τι έλεγαν και τι έκαναν οι αρχηγοί του. Αυτά ακριβώς σκεφτόμουνα όταν έγραφα αυτό το βιβλίο. Στην πάλη οι συμπάθειές μου δεν ήταν ουδέτερες. Αφηγούμενος, όμως, την ιστορία εκείνων των μεγάλων ημερών, προσπάθησα να εκθέσω τα γεγονότα με το μάτι του ευσυνείδητου χρονικογράφου, που ενδιαφέρεται ν’ αποδώσει την αλήθεια.
Τζ. Ρ.

(*) Όλες τις ημερομηνίες ο Τζον Ριντ τις δίνει με το νέο ημερολόγιο. Στην έκδοση αυτή μπαίνουν σε παρένθεση και οι ημερομηνίες με το παλιό ημερολόγιο.

Anef_Oriwn  
[καιρός να το διαβάσουμε το βιβλίο, τουλάχιστον για να μάθουμε τί ακριβώς συγκλόνισε τον κόσμο πριν 100 χρόνια και τί εξακολουθεί να τρομάζει τους αστούς μέχρι και σήμερα ακόμα]...
Σάββατο 31/10/2015