Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ανάρτηση 46/2014 [επίκαιρη, πολιτικο-θρησκευτική, ιστορική, δικοινοτική και εν μέρει εξ αναδημοσιεύσεως] – Για την τέλεση της ακολουθίας του Επιταφίου στη Αμμόχωστο και για την ιστορία των δικοινοτικών συγκρούσεων...


Εισαγωγικά

Εξ αφορμής της τέλεσης της ακολουθίας του Επιταφίου στο παρατημένο/εγκαταλειμμένο [από τους ελληνοκύπριους] από το 1957(!) εκκλησάκι του Αγίους Γεωργίου του Εξορινού [το «Εξορινού» από το «εξορία»;] στην εντός των τειχών
κατεχόμενη πόλη της Αμμοχώστου, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά και διάφορα. Και θετικά και εποικοδομητικά, αλλά και αρνητικά, επικριτικά και μηδενιστικά. 


Ο Ντίνος Αγιομαμμίτης, λόγου χάριν, στέλεχος της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς [της ΕΡΑΣ και νομίζω και της “Αριστερής Πτέρυγας” Εργατικής Δημοκρατίας - διόρθωση: 29/4/2014, 1:20 π.μ.], ο οποίος «δεν είμαι θρήσκος» [όπως δηλώνει], σε κείμενο του με τίτλο “Σαν να ήταν Ανάσταση” που είδα και στο διαδίκτυο, αλλά και στην “Χαραυγή”, γράφει και τα εξής:
“Χιλιάδες κόσμου, ίσως και περισσότεροι από 4–5 χιλιάδες, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, βρέθηκαν στο ξωκλήσι που θα γινόταν η λειτουργία του Επιταφίου. Ελάχιστοι κατάφεραν να μπουν μέσα και οι περισσότεροι ήμασταν έξω και κουβεντιάζαμε. Όπως σχολίασε και ένας φίλος «ήταν ο εσπερινός με τη μεγαλύτερη συμμετοχή άθεων που έγινε ποτέ» και μάλλον έχει δίκαιο.
Εκεί βρίσκονταν όλοι σχεδόν οι άνθρωποι, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι, που γνώρισα τα τελευταία τριάντα χρόνια που συμμετέχω στο κίνημα επαναπροσέγγισης. Ήταν μια μεγάλη συνάντηση όσων πιστέψαμε εδώ και πολλά χρόνια ότι μπορούμε να ζήσουμε μαζί, ότι μπορούμε και πρέπει να παλέψουμε μαζί για την επανένωση, τη συμφιλίωση και τη συνεργασία για να κτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για μας και τα παιδιά μας. Θυμηθήκαμε τα πέτρινα χρόνια των συναντήσεών μας στην Πύλα, τους εξονυχιστικούς ελέγχους στα οδοφράγματα, τις δύσκολες διαδικασίες για να εξασφαλίσουμε τις πολύτιμες άδειες για επίσκεψη στην άλλη πλευρά. Ξέραμε πως αυτό που γινόταν σήμερα δεν ήταν τυχαίο. Είχαμε βάλει και ‘μεις το λιθαράκι μας κτίζοντας αυτό το κίνημα επαναπροσέγγισης και καλλιεργώντας την κουλτούρα της συνεργασίας, της συμφιλίωσης και της επανένωσης.
Ζούσαμε ένα πανηγυρικό κλίμα χαράς και ευφορίας. Ακόμη και ο κόσμος που ήλθε για να ζήσει τη μυσταγωγία του Επιτάφιου από θρησκευτική κατάνυξη, είχε μια λάμψη στο πρόσωπό του λες και ζούσε την Ανάσταση του Χριστού και όχι τη κηδεία του”... [Προσωπικά θέλω να δω πώς με συγκεκριμένες πολιτικές πράξεις, όπως ας πούμεν, ο φετινός κοινός εορτασμός από ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους της Πρωτομαγιάς, θα φέρει πιο κοντά τις δύο κοινότητες και μια λύση]...

Από την άλλη όμως, κάποιος Πέτρος Παντελίδης, προφανώς επίτιμο μέλος της Τασσικής διχοτομικής συνοπαρτζιάς  [νομίζω ότι υπήρξε και Επιθεωρητής Δημοτικής Εκπαίδευσης] έγραφε σε άρθρο του στον “Φιλελεύθερο” [εκεί το είδα ΕΓΩ  τη “Μεγάλη” Παρασκευή το πρωί πριν από την τέλεση της ακολουθίας του Επιτάφιου] ότι με «την ακολουθία και περιφορα του Επιταφίου στον Άγιο Γεώργιο τον Εξορινό [...] οι εκτοπισμένοι διαφημίζουν τον κατακτητή»... [Ολόκληρο το κείμενο του θα το βρείτε εδώ]... Είναι κι Αυτός ένας από ‘κείνους που ακούν για κοινό συνεταιριστικό [ομοσπονδιακό] κράτος με τους τουρκοκύπριους και σηκώνονται οι τρίχες του κάγκελο!  

Εμείς όμως, θα σταθούμε σε κάτι άλλο: Διάφοροι δημοσιογράφοι στα ρεπορτάζ του από τον Άγιο Γεώργιο, αλλά και πολιτικοί [κυρίως της Δεξιάς] στις δηλώσεις τους, αλλά και πολλοί πολίτες [κυρίως Αμμοχωστιανοί] που πήγαν [ως θρησκευόμενοι] και παρακολούθησαν την ακολουθία του Επιταφίου ή που απλώς συμμετείχαν [αν και άθρησκοι] στην θρησκευτική αυτή εκδήλωση γιατί τη θεωρούσαν σημαντική για την βελτίωση των δικοινοτικών σχέσεων [αυτό ήταν και το νόημα του άρθρου του Αγιομαμίτη στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω] έκαμαν αναφορά και στο γεγονός ότι η συγκεκριμένη εκκλησιά [τού Άη Γιώρκη] παρέμεινε αλειτούργητη από το 1957. Τόνιζαν μάλιστα ότι το γεγονός ότι πραγματοποιόταν εκεί λειτουργία «για πρώτη φορά εδώ και 57 ολόκληρα χρόνια»! ΚΑΝΕΝΑΣ όμως δεν στάθηκε στο γιατί η εκκλησία και προφανώς και η περιοχή από τους λιγοστούς ελληνοκύπριους κατοίκους της εγκαταλείφτηκαν το 1957...

Το πιο περιεκτικό και ουσιαστικό [αν και σύντομο] κείμενο για το Agios Georgios Eksorinoss happening/event, το ‘γραψε ο αγαπητός Gregoris στο Blog του. Το παραθέτουμε γιατί μέσα από λίγα λόγια λέει πολλά:
«Το περίκλειστο για πολλές δεκαετίες Βαρώσι, με τα δέντρα που φύτρωσαν μέσα στα κτήρια, τα ερπετά, τα πουλιά και τα άλλα ζωντανά που εδώ και πολλές γενιές το έκαναν σπίτι τους, είναι ιδιαίτερα κατάλληλο για θεαματική κατανάλωση. Πέραν από την πολιτική του λειτουργία ως εργαλείο διαπραγμάτευσης, την οικονομική του σημασία ως προορισμός επενδύσεων και ανάπτυξης, την ευρύτερη ιδεολογική και συναισθηματική του χρησιμότητα σε σχέση με την διαχείριση της κοινής γνώμης, έχει θεωρώ και ένα άλλο ειδικό βάρος, που ίσως τελικά να είναι και το πιο ουσιαστικό – τα κινηματογραφικά πλάνα που μπορεί να δώσει. Ταιριάζει γάντι και στην Αμερικάνικη φαντασίωση ως πόλη φάντασμα και βέβαια στην Αμερικάνικη βιομηχανία θεάματος. Να δείτε που πριν τους πολιτικούς μηχανικούς θα μπουν οι κάμερες, πριν τους εκσκαφείς οι ηθοποιοί και πριν επιτραπεί στους παλιούς του κατοίκους να μπουν μέσα θα έχουν ήδη παραχθεί και δυο τρεις ταινίες και ντοκυμαντέρ. Να δείτε που τελικά τα λεφτά για την ανοικοδόμηση του Βαρωσιού θα βγουν από τις διαφημίσεις...»

Δώσ’ του Λαού θέαμα με θκυο λόγια...

********************************
Προλεγόμενα

Εμείς, από δικής μας πλευράς, θα αναφέρουμε,
-   πρώτον, για να υπενθυμίσουμε σ’ όσους έχουν κοντή, ή/και επιλεκτική μνήμη [και δεν είναι λίγοι!], και
-   δεύτερον, για να ενημερώσουμε τους αδαείς, τους αχάπαρους, αλλά κι όσους πραγματικά ενδιαφέρονται να μάθουν την “λογοκριμένη” [από την άρχουσα Δεξιά] ιστορία του τόπου μας,
ότι εκείνα τα [δίσεκτα] χρόνια είχαν ενσκήψει [όχι ως κεραυνός εν αίθρια] οι πρώτες σοβαρές αιματηρές δικοινοτικές συγκρούσεις και οι πρώτες μετακινήσεις/εκδιώξεις κατοίκων [και τούρκων και γρισκιανών] από τα σπίτια τους [τούς τόπους γέννησης, κατοίκησης και εργασίας τους]... Ήταν τα χρόνια του Αγώνα της ΕΟΚΑς, της ανάπτυξης του ελληνοκυπριακού και του τουρκοκυπριακού εθνικισμού και της υποδαύλισης και των δικοινοτικών αντιπαραθέσεων και συγκρούσεων ΚΙ από τους εγγλέζους αποικιστές. 
Ακολούθως θα παραθέσουμε ως πρώτο βήμα [για πληρέστερη ενημέρωση] από την τελευταία έκδοση της “Δέφτερης Ανάγνωσης” ένα κείμενο με θέμα τα γεγονότα [δηλ. τις δικοινοτικές συγκρούσεις «από το 1956 μέχρι το 1958»...   

Πάμε, λοιπόν για το κείμενο της “Δέφτερης”...

***********************************
Και τί έγινε πραγματικά από το 1956 μέχρι το 1958 - η περίοδος που έγινε η τελευταία λειτουργία και εγκαταλείφθηκε ο Άγιος Γεώργιος ο Εξορινός
[από τη Δέφτερη Ανάγνωση, τεύχος 109, 26 Απριλίου – 3 Μαΐου 2014, link: http://2ha-cy.blogspot.com/2014/04/1956-1958.html]


{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}...

Όταν το 2003 άνοιξαν τα οδοφράγματα, η ελληνοκυπριακή κοινότητα έζησε μια συγκλονιστική στιγμή – και γιατί μπόρεσε επιτέλους να δει τη βόρεια Κύπρο μετά από 30 χρόνια, αλλά και γιατί η πλειοψηφία αψήφησε δημόσια και ντε φάκτο θεαματικά τα ΜΜΕ, που σαφώς παρότρυναν, στην πλειοψηφία τους, τον κόσμο να μην πάει. Ήταν η πρώτη εξέγερση ενάντια στα καθεστώτα ΜΜΕ. Όταν ο απορριπτικός λόγος, ο οποίος ήταν κυρίαρχος στα ΜΜΕ, όπως απέδειξε τον επόμενο χρόνο στο δημοψήφισμα, ανασυντάχθηκε και άρχισε τη μίζερη ρητορική της «επίσκεψης σαν τουρίστας». Τώρα, με αυτό το μίνι άνοιγμα, ξεκίνησαν πάλι το μοιρολόι της μιζέριας: για όλα τα κακά που έκαναν οι τούρκοι για να νιώσουν σαν θύματα οι ελληνοκύπριοι – γιατί τα θύματα είναι ένας εύκολος τρόπος να συγκαλύπτουν οι λίγοι υπεύθυνοι τις ευθύνες τους, και να μετατρέπουν τους υπόλοιπους σε παθητικούς μοιρολάτρες, αντί άτομα που διεκδικούν το μερίδιο της ευθύνης τους και άρα το δικαίωμα στη διεκδίκηση – και όχι μόνο από τους απ’ έξω, αλλά και από τους εσωτερικές μορφές εξουσίας.

Το ακόλουθο απόσπασμα είναι από ένα ευρύτερο κείμενο με τίτλο “Η διαχείριση του πόνου της κυπριακής τραγωδίας”.

Η αρχή της μαζικής δικοινοτικής βίας προσδιορίζεται, συνήθως, γύρω στο 1956, όταν μερίδα της τουρκοκυπριακής [τ/κ] κοινότητας άρχισε να αντιδρά έντονα και βίαια στην ένοπλη δράση της ΕΟΚΑ. Τα πρώτα δικοινοτικά επεισόδια έντασης καταγράφηκαν το Δεκέμβρη του 1954 κατά τη διάρκεια των μαζικών ελληνοκυπριακών [ε/κ] εκδηλώσεων ενάντια στην απόρριψη της εξέτασης του ζητήματος της Κύπρου από τον ΟΗΕ. Το φθινόπωρο το 1955, η ένταση εκφράστηκε με το διαχωρισμό των κυπρίων στη βάση της κοινοτικής καταγωγής σε μια σειρά από τομείς – από το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου μέχρι το δικηγορικό σύλλογο. Στις αρχές του 1956, με αφορμή το θάνατο/φόνο τ/κ αστυνομικού στην Πάφο, ξέσπασαν ταραχές στη Λευκωσία – αρχικά νεαροί τ/κ επιτέθηκαν σε ε/κ καταστήματα και ακολούθως έγιναν δικοινοτικές συγκρούσεις στην περιοχή του σωματείου “Ολυμπιακός”. Στις 19/3/1956, έγιναν συγκρούσεις στο χωριό Βασίλεια της Κερύνειας με διάφορες -και αποκλίνουσες- αναφορές για τα αίτια και για τα θύματα. Το μοντέλο είχε πια καθιερωθεί – ένα επεισόδιο ή ένας φόνος οδηγούσε σε μια συλλογική ταύτιση, η οποία οδηγούσε σε έκρηξη βίας ανάμεσα σε άτομα άσχετα με το επεισόδιο. Το σκόπιμο και το τυχαίο σε τέτοιες περιπτώσεις, μάλλον, δεν είχε σημασία για το γενικότερο κλίμα, αλλά και για τις στρατηγικές κινήσεις των διαφόρων οργανώσεων/ομάδων ενόπλων. Οι επιθέσεις των τ/κ εθνικιστών που εξέφραζαν επί του εδάφους την προσπάθεια μέρους της τ/κ ηγεσίας για διαχωρισμό των δύο κοινοτήτων βρήκαν αντίσταση από τους “νούσιμους” τ/κ. Αξίζει, όμως, να αναφερθεί ότι, από τότε, υπήρξε αντίσταση στο διαχωρισμό, η οποία εξέφραζε μια ιστορική παράδοση αιώνων συνύπαρξης. Σύμφωνα με τον Μαχλουζαρίδη, ο ιερέας της εκκλησίας του Αγίου Λουκά, η οποία είχε δεχθεί επιθέσεις, επισκέφθηκε την Αρχιεπισκοπή στις 26/4 και..
«..έκαμε εύφημη αναφορά στην προστατευτική επέμβαση φιλήσυχων τούρκων υπέρ ελληνικών οικογενειών κατά την διάρκεια των οχλοκρατικών τούρκικων εκδηλώσεων της Τρίτης 24/4/56».

Προς το τέλος του Μάη, τα επεισόδια επαναλήφθηκαν με αφορμή πάλι το θάνατο ενός τ/κ αστυνομικού στην Πάφο και επεκτάθηκαν στη Λάρνακα και στην ύπαιθρο. Στις 30/5/1956, όπως παρατηρεί ο Μαχλουζαρίδης, «τραβήχτηκε η διαχωριστική γραμμή στη Λευκωσία». Ακολούθησε μια περίοδος ανήσυχης ηρεμίας με περιοδικές εκρήξεις έντασης. Επεισόδια έγιναν το Γενάρη [19-20] και στις αρχές του Φεβρουαρίου του 1957. Στα μέσα του 1957 [2/6], οι τ/κ δημοτικοί σύμβουλοι παραιτήθηκαν, κατηγορώντας τις ε/κ δημοτικές αρχές για παραμέληση των κοινοτήτων τους. Οι ε/κ δημάρχοι το διέψευσαν, αλλά το που βρισκόταν το δίκαιο ήταν πια σχετικό. Κάθε κίνηση - ή ακόμα και προβοκάτσια- πυροδοτούσε απλώς περισσότερο την ατμόσφαιρα. Ακόμα και ο θάνατος/δολοφονιία από άγνωστους, ενός τ/κ, ο οποίος συζούσε με μια ε/κ, αλλά παντρεύτηκε και μια τ/κ έγινε αιτία έντασης – αν και θα μπορούσε κάποιος να σκεφτεί ότι τα αίτια της δολοφονίας του θα μπορούσαν να ήταν προσωπικά, παρά κοινοτικά.

Η ένταση κορυφώθηκε στα τέλη του Μάη του 1958. Στις 30/5 έγιναν εκρήξεις βομβών στην τ/κ συνοικία της Λάρνακας - με ασαφή υπεύθυνο/ους. Η ρίψη βόμβας στο κτίριο, όπου στεγαζόταν το τούρκικο γραφείο πληροφοριών, στις 7/6, αποτέλεσε το έναυσμα για μια νέα σειρά βιαιοπραγιών – με την εκδίωξη πλέον των ε/κ από τις τ/κ συνοικίες της Λευκωσίας. Η ένταση απλώθηκε και στην Πάφο, Αμμόχωστο, Λεμεσό και την περιοχή Λουρουτζίνας–Πυροϊού. Η Κύπρος είχε κηρυχθεί, ουσιαστικά, σε κατάσταση έκτατης ανάγκης με 10.000 αποικιακούς στρατιώτες να επιβάλλουν την τάξη. Είναι σε αυτό το κλίμα που διαπράχθηκε το πιο αιματηρό έγκλημα της περιόδου και σε αριθμούς, αλλά και σε αιματηρή απεικόνιση – η σφαγή των Κοντεμενιωτών στο Κιόνελι. Σύμφωνα με τα στοιχεία που υπήρχαν/κυκλοφορούσαν τότε, φαίνεται ότι μια ομάδα κατοίκων του Κοντεμένου, η οποία επέστρεφε από τη Λευκωσία, είχε ανακοπεί στο χωριό Σκυλλούρα από τ/κ. Όταν έφτασαν στον Κοντεμένο και πληροφόρησαν την κοινότητα για το ιδιότυπο road block, μια ομάδα 20 με 35 -ποικίλουν οι αναφορές αλλά στη δικαστική αναφορά υπάρχει ο αριθμός 35- επέστρεψαν πίσω για να διασφαλίσουν ότι άλλοι συγχωριανοί τους θα περνούσαν χωρίς κίνδυνο. Συνελήφθησαν από βρετανούς, οι οποίοι φαίνεται να θεώρησαν ότι ήταν ύποπτοι για ενδεχόμενη σύγκρουση με τ/κ και τους πήραν για ανάκριση. Αντί όμως να τους πάρουν Λευκωσία, τους πήγαν στο Κιόνελι και τους άφησαν να επιστρέψουν στο χωριό τους πεζοί. Αυτή η απόφαση των βρετανών έγινε αντικείμενο υποψίας και ερμηνειών ότι σκόπιμα -στα πλαίσια της πολιτικής του “διαίρει και βασίλευε”- αφέθηκαν εκεί οι ε/κ για να βρεθούν μόνοι σε περιοχή τ/κ και να προκληθεί σύγκρουση και σφαγή – με δεδομένη την υπάρχουσα ένταση. Η ύπαρξη μιας πυρκαγιάς στην περιοχή θεωρήθηκε ύποπτη, ενώ κυκλοφορούσαν ανυπόστατες φήμες ότι 300 ε/κ βάδιζαν από τη Σκυλλούρα στο Κιόνελι. Όποια και αν ήταν τα αίτια της αντίδρασης των τ/κ, αυτό που έγινε ήταν μια αιμοβόρα σφαγή 8 ατόμων με τσεκούρια, μαχαίρια κλπ. Τα επεισόδια συνεχίστηκαν μέχρι τις 4/8 όταν η ΕΟΚΑ αρχικά και μετά η ΤΜΤ κήρυξαν ανακωχή.

Ο απολογισμός σε προσωπικό, αλλά και συλλογικό επίπεδο, καταγράφεται ενδεικτικά από τον Μαχλουζαρίδη:
«..στις 31/7/1958 βρέθηκαν στο χωριό Άγιος Γεώργιος Πάφου τα πτώματα 3 τούρκων, από τους οποίους 2 γυναίκες, που δάρθηκαν μέχρι θανάτου. Την ίδια μέρα ελληνίδα, που διέμενε στην τούρκικη συνοικία Λάρνακας πλήγηκε 19 φορές με μαχαίρι και σκοτώθηκε. Στις 2/8/1958 καταστράφηκε ολοσχερώς από πυρκαγιά το καπνεργοστάσιο Τάκη Πατίκη στην τούρκικη συνοικία της Λευκωσίας..
[…]
Σύμφωνα με του ξένους ανταποκριτές στην Κύπρο από τις 7/6/1958 που άρχισαν οι επιθέσεις των τούρκων ενάντια στους έλληνες μέχρι τα 4/8/1958 φονεύτηκαν 148 πρόσωπα. Από αυτά 61 ήταν έλληνες και 59 τούρκοι. Οι αντεπιθέσεις των ελλήνων άρχισαν γύρω στις 12/7..»

Δημοσίευση: Χρονικό, Εφ. Πολίτης, τ. 73, 19/7/2009

*********************************
Σχόλια και παρατηρήσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Συμπληρωματικά να προσθέσω κι τα εξής:
Όπως σημειώνει και ο “ειδικός τουρκολόγος” Σώτος Κτωρής σε σχετικά πρόσφατο [προ μερικών Κυριακών] άρθρο του στον “Πολίτη” με τίτλο “Η συνύπαρξη Ελληνοκύπριων και Τουρκοκυπρίων”, λόγω των δικοινοτικών συγκρούσεων εκείνης της εποχής [και θα προσθετά κι εγώ, και των περιόδων 1963-64 και 1967] παρατηρήθηκε ανά την Κύπρο η μείωση των μεικτών χωριών... [Κάπου έχω φύλαξη το άρθρο και θα φροντίσω με την πρώτη ευκαιρία να το αναρτήσω εδώ στο Blog ΜΟΥ καθότι περιέχει σημαντικές πληροφορίες]...
Για την ώρα θα αναφέρω [και στη βάση των δικών μου μελετών και γνώσεων] ότι σε μεικτά χωριά όπου οι τουρκοκύπριοι αποτελούσαν μια μικρή μειοψηφία του 10%-20%, υπήρξε ένα οργανωμένο πογκρόμ εναντίον τους από ακροδεξιά ελληνοκυπριακά στοιχεία [εθνικιστές ελληναράδες και φασίστες]. Αποτέλεσμα εκείνων των επιθέσεων, βιαιοπραγιών ακόμα και τραυματισμών και δολοφονιών ήταν ο εξαναγκασμός των τουρκοκύπριων να εγκαταλείψουν τα σπίτια και τις περιουσίες τους στα μεικτά χώρια και να κλειστούν σε τουρκοκυπριακούς θύλακες κάτι που επιδίωκε και η τουρκοκυπριακή φασιστική οργάνωση ΤΜΤ.  Τέτοια χωριά ήταν τα Περβόλια της Επαρχίας Λάρνακας, η Μελάναρκα στην Καρπασία, το Λευκόνοικο, η Άσσια, η Γεροσκήπου, η Λάπηθος, το Πυρόι, η Απλάντα και οι Σοφτάδες, που βρίσκονται κοντά στα Περβόλια. [Τα δύο τελευταία ήταν και αμιγή τουρκοκυπριακά χωριά]... Περιττό να πούμε ποιοι καταλάμβαναν και εκμεταλλεύονταν για ίδιο όφελος την ακίνητη περιουσία των εκδιωχθέντων τουρκοκυπρίων. [Πριν μερικά χρόνια η Sevgül Uludağ έγραψε στον “Πολίτη” ένα άρθρο σχετικό με τις επιθέσεις εναντίον των τουρκοκυπρίων του Λευκονοίκου]...

Anef_Oriwn
[μελετώντας την κυπριακή δικοινοτική ιστορία]
Σάββατο 26/4/2014 

Τρίτη 22 Απριλίου 2014

Ανάρτηση 45/2014 [ελλαδική, επετειακή, αντι-χουντική] – Λίγα λόγια για την επέτειο του στρατιωτικού πραξικοπήματος της 21ης του Απρίλη του 1967 στην Ελλάδα και για τη χούντα των Συνταγματαρχών...


Προλογικά

Συμπληρώθηκαν σήμερα 47 χρόνια από την πραξικοπηματική κατάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από μια ομάδα ελλήνων συνταγματαρχών με επικεφαλής τους Παπαδόπουλο, Παττακό και Μακαρέζο. «Τούτοι» κατέβασαν νωρίς το πρωί της 21ης του Απρίλη του 1967 τα τανκς στην Αθήνα για να σώσουν τη χώρα από τον «φαύλο κοινοβουλευτισμό» και για την αντιμετώπιση του «κομμουνιστικού κινδύνου»[Ο αντικομμουνισμός υπήρξε πάντοτε ο προπομπός γενικότερων αντιλαϊκών εξελίξεων]...


21/4/1967 (ημέρα Παρασκευή)

Έλεγε τότε στομφωδώς ο δικτάτορας Παπαδόπουλος στο πρώτο του διάγγελμα... [Παρακολουθείστε και το βιντεάκι˙ όσο τραγική κι αν ήταν εκείνη η περίοδος, δεν μπορεί να μην χαμογελάσετε βλέποντας κι ακούοντας τον]:
«Η χώρα διήρχετο μία κρίσιν, αναζητούσα διέξοδο εξ ενός πολιτικού αδιεξόδου εις το οποίον είχε εισέλθει. Από μακρού χρόνου η αδυναμία της συνεννοήσεως μεταξύ των υπευθύνων πολιτικών παραγόντων της χώρας, παρά πάσαν επίκλισιν του ανωτάτου άρχοντος της χώρας, είχε περιαγάγει την χώρα εις αδιέξοδο. Ουδείς εκ των πολιτικών αρχηγών ανελάμβανε να βοηθήσει τον ανώτατο άρχοντα όστις ανεζήτει λύσιν εντός των συνταγματικών πλαισίων, της ανευθυνότητος του δια να βγάλει την χώραν από το αδιέξοδο. [Σημ. δική ΜΟΥ: Καταλαβαίνετε τί λέει εδώ; Προφανώς ασυναρτησιολογεί]... Η κατάστασις αυτή προστιθεμένη εις μιαν αναρχική αντίληψη η οποία είχε επιβληθεί σχεδόν εις όλα τα άτομα της κοινωνίας, είχε δημιουργήσει τον έσχατο κίνδυνο να αλωθεί η χώρα από τον κομμουνισμό. Οι έλληνες και κατά ιστορική παράδοση, αλλά και κατά την βασική κοινωνική αντίληψιν και αγωγή δεν είναι ποτέ ευεπίφοροι προς τον κομμουνισμό, διότι ο κομμουνισμός δεν δύναται να έχει ουδέν σημείο κοινό με τον ελληνοχριστιανισμό, που αποτελεί την βάσιν της διαπαιδαγωγήσεως των ελλήνων κατά τον δρόμο της ιστορίας των.
Προ αυτής της καταστάσεως ο εθνικός στρατός, αι ένοπλαι δυνάμεις της χώρας, η μόνη ουδετέρα εις τον χώρο του πολιτικού κατασπαραγμού δύναμις η οποία υπήρχε, έκρινε ότι όφειλε να παρέμβει για να αποτρέψει τον δρόμο προς τον κρημνόν»...           

*****************************
Για μια πιο ολοκληρωμένη προσέγγιση του της πολιτικής κατάστασης που προηγήθηκε του στρατιωτικού πραξικοπήματος, θα αντιγράψω πιο κάτω εκτεταμένο απόσπασμα από επετειακό άρθρο με τίτλο “Η απριλιανή δικτατορία: Αιτίες και συμπεράσματατου” του Διονύση Αρβανιτάκη [μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ] που δημοσιεύτηκε πέρσι στον “Ριζοσπάστη”:    

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ}... 

«Το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου 1967 ήταν η λύση στην οποία κατέφυγε η αστική τάξη της χώρας μας με τη στήριξη των ΗΠΑ, προκειμένου να αντιμετωπιστούν οι παράγοντες που όξυναν τις ενδοαστικές αντιθέσεις, προκαλώντας αστάθεια και κρίση στην αστική διακυβέρνηση τη δεκαετία του 1960 και ιδιαίτερα στο δεύτερο μισό της.

Το αστικό πολιτικό σύστημα την περίοδο αυτή βρέθηκε μπροστά στην ανάγκη εκσυγχρονισμού του, ανάγκη που προέκυπτε από την ανάπτυξη και σταθεροποίηση του ελληνικού καπιταλισμού και τη συμφωνία σύνδεσής του με την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), τον Ιούλιο 1961.

Για την προσαρμογή του αστικού πολιτικού συστήματος στις νέες συνθήκες, αρκετά χρόνια πια μετά από το τέλος του εμφυλίου 1946 - 1949, ήταν αναγκαίος ο περιορισμός του ελέγχου που ασκούσε το παλάτι στα κέντρα της αστικής εξουσίας (στρατός, κυβέρνηση), πράγμα αρκετά δύσκολο. Ο ρόλος του παλατιού στην αντιμετώπιση του ΔΣΕ και του ΚΚΕ, ο ρόλος του ως “σύμβολο κατά του κομμουνισμού”, είχε προσδώσει στο παλάτι ισχύ, καθιστώντας το βασικό στοιχείο της αστικής εξουσίας. Αποκτούσε ακόμη προτεραιότητα η διαμόρφωση μιας δεύτερης ισχυρής αστικής πολιτικής δύναμης ικανής, στο πλαίσιο της δικομματικής εναλλαγής, να απορροφά τη φθορά του κυβερνητικού κόμματος, της ΕΡΕ, που είχε συσπειρώσει το σύνολο των λεγόμενων δεξιών κομμάτων. Αυτή η δύναμη ήταν η Ένωση Κέντρου που συγκροτήθηκε το Σεπτέμβρη του 1961.

Ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις εκφράστηκαν τότε ανοιχτά αντιθέσεις τόσο στο εσωτερικό τους όσο και μεγάλων τμημάτων τους με το παλάτι. Οι αστοί πολιτικοί ηγέτες (της ΕΡΕ ο Κ. Καραμανλής και της “Ενωσης Κέντρου” ο Γ. Παπανδρέου), επιχείρησαν ορισμένους εκσυγχρονισμούς που τους έφεραν σε σύγκρουση με το παλάτι (σχέδιο αναθεώρησης του Συντάγματος από την ΕΡΕ, που αφαιρούσε αρμοδιότητες από τον βασιλιά, παραίτηση κυβέρνησης Καραμανλή (1963) μετά από τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, αργότερα η αποστασία βουλευτών της ΕΚ και η παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965. Αυτές οι αντιθέσεις μεγάλωναν την αγανάκτηση του λαού που ήταν δύσκολο να αγνοηθεί από τα αστικά κόμματα, ιδιαίτερα από την Ένωση Κέντρου, της οποίας η εκλογική βάση χαρακτηριζόταν από αντιβασιλικά αισθήματα.

Την πιο “πρωτοποριακή” και επομένως συμφέρουσα προοπτική για την αστική τάξη και για να προχωρήσει ο αστικός εκσυγχρονισμός φάνηκε να την εκφράζει το “κέντρο” και κυρίως η “αριστερή” του πλευρά με επικεφαλής τον Α. Παπανδρέου. Ωστόσο, το μεγάλο μέρος των αστικών κομμάτων δεν έκοβε τους δεσμούς του με τα ανάκτορα, συμβιβαζόταν και υποτασσόταν.

Ένας σημαντικός ακόμη παράγοντας που όξυνε περισσότερο την κρίση της αστικής διακυβέρνησης ήταν το Κυπριακό, με την αντίθεση του Κύπριου Προέδρου Μακαρίου στην πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που πίεζαν για ΝΑΤΟική λύση του Κυπριακού στα πλαίσια της αντιπαράθεσής τους με το σοσιαλιστικό στρατόπεδο, παίρνοντας το μέρος της Τουρκίας.

Η κρίση της αστικής διακυβέρνησης δύσκολα μπορούσε να ξεπεραστεί με τις εκλογές που είχε προκηρύξει η κυβέρνηση Π. Κανελλόπουλου για τις 28/5/1967.
Κάτω από την επίδραση αυτών των παραγόντων, τμήματα του αστικού πολιτικού κόσμου προσανατολίζονταν στην αναγκαιότητα αναστολής σειράς άρθρων του Συντάγματος, που θα λειτουργούσε ως απάντηση στην κυβερνητική αστάθεια.

Από το Παρίσι, ο αυτοεξόριστος Κ. Καραμανλής αποδέχονταν τη δικτατορία. Στις 10/5/1966, έγραψε προς τον Κων. Τσάτσο: ... Ασπάζομαι ... ανεπιφύλακτα τις σκέψεις σου. Εισηγούμεθα λοιπόν παρεκτροπήν από το πολίτευμα και μιαν προσωρινή δικτατορίαν - ίσως ενός έτους’ (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β΄ Τόμος 1949 -1968, σελ. 501).
Οι εξελίξεις, επομένως, που είχαν προηγηθεί και ιδιαίτερα των χρόνων 1965 - 1967 (στη διάρκεια των οποίων σχηματίστηκαν πέντε κυβερνήσεις), είχαν στρώσει το δρόμο ώστε το τμήμα της άρχουσας τάξης που είχε δύναμη στο πιο ισχυρό τμήμα του αστικού κράτους, το στρατό, να δώσει μέσω των συνταγματαρχών που εμφανίζονταν ως βασιλικοί τη δικτατορική αστική λύση, προλαβαίνοντας τους στρατηγούς του βασιλιά Κωνσταντίνου. Τα ανάκτορα υποχρεώθηκαν να αναγνωρίσουν την ενέργεια των πραξικοπηματιών»...


{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές ΜΟΥ}... 

«Η δικτατορία στη χώρα μας επιβλήθηκε έχοντας τη στήριξη τμημάτων της πλουτοκρατίας, κέντρων της αστικής εξουσίας, των ΗΠΑ. Η επιλογή της αστικής τάξης να αξιοποιήσει ως διαχειριστή της εξουσίας της τους συνταγματάρχες αποδεικνύει, για μια ακόμα φορά, πως η δικτατορία του κεφαλαίου μπορεί να παίρνει διάφορες μορφές. Η στρατιωτική δικτατορία αποτελεί “λύση” για την πλουτοκρατία, όταν δεν μπορεί με κοινοβουλευτικά μέσα να προωθήσει τα αντιλαϊκά της σχέδια, όταν έχει δυσκολίες λόγω και εσωτερικών αντιθέσεων.
Το σύστημα της εκμετάλλευσης για την εξυπηρέτηση των σκοπών του μπορεί να αξιοποιεί και φασιστικές ομάδες, να τους αμολά και να τους μαζεύει καταπώς βολεύει, όπως σήμερα γίνεται με τους νοσταλγούς της χούντας, τους ναζιστές της Χρυσής Αυγής.
Το πραξικόπημα μπόρεσε να επιβληθεί και επειδή δεν βρήκε απέναντί του ένα λαό οργανωμένο, αποφασισμένο να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του, αξιοποιώντας και τις οξυμένες αντιθέσεις του αστικού πολιτικού συστήματος. Αντίθετα, κυριαρχούσαν οι αυταπάτες, η αναμονή των εκλογών, ο εγκλωβισμός του αγώνα του λαού στις στοχεύσεις των αστικών κομμάτων»...

******************************
Πριν δύο χρόνια στην ανάρτηση με αρ. 48/2012 έγραφα και τα εξής γυρνώντας το μυαλό μου χρόνια πολλά πίσω σε θύμησες από την παιδική μου ηλικία: 
«... τότε ήμουν στην 4η τάξη του Δημοτικού. Εκείνη τη μέρα όταν μπήκαμε στην τάξη για τα απογευματινά μαθήματα [τότε πηγαίναμε σχολείο όχι μόνο τα Σάββατα, αλλά και δύο απογεύματα κάθε βδομάδα – ένα εκ των οποίων ήταν Παρασκευή, και η 21η Απριλίου 1967 ήταν Παρασκευή], η δασκάλα μας, ΜΑΣ είπε ότι ‘Μπήκε ο Στρατός στην Ελλάδα μας…’ Ομολογώ πως ΔΕΝ κατάλαβα [τότε] τι σήμαινε αυτόˑ σιγά – σιγά όμως το συνειδητοποίησα [διάβαζα και τη “Χαραυγή” που ‘φερνε σπίτι ο πατέρας μου] και το βίωσα μάλιστα και πολύ έντονα τα χρόνια 1972-74. Ήταν τότε που η γριβική ΕΟΚΑ Β΄(με τα παρακλάδια της στα σχολεία) είχε αναπτύξει την “ένδοξη εθνική” δράση της. Φυσικά ακολούθησαν, το χουντοφασιστικό πραξικοπήματα και η τουρκική εισβολή η οποία ήταν απότοκο του πρώτου!»...
[Την επαύριον 22 του Απρίλη του 1967 έκλεισαν και τα σχολεία για τις διακοπές του Πάσχα]... 

*****************************
Επίλογος:
Την επιβολή της χουντικής δικτατορίας συνόδευσαν η κατάργηση και των στοιχειωδών αστικών ελευθερίων που πήγαινε πακέτο με τις συλλήψεις, τα βασανιστήρια, τις φυλακίσεις, τις εξορίες... 
Πολύ χαρακτηριστικό και το τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη 
 
“Μην ξεχνάς τον Ωρωπό”...



Anef_Oriwn
[κι ΕΣΥ ΛΑΕ ΒΑΣΑΝΙΣΜΕΝΕ μην ξεχνάς τον Φασισμό]
21/4/2014 - Δευτέρα του Πάσχα 
[κι εμείς μιλάμε για δικτατορίες! Κάποια στιγμή θα τα πούμε και για την αστική δικτατορία, αλλά και για τη δικτατορία των προλετάριων]...

Σάββατο 19 Απριλίου 2014

Ανάρτηση 44/2014 [ επίκαιρη, σύντομη, ποιητάρικη, Λιασιδι-κή και ολίγο τι αιρετική] - Αποσπάσματα από ένα ποίημα του Παύλου Λιασίδη για το Πάσχα (και την φτώshιαν)...


Εισαγωγικά

Πάσχα αύριο και οι απανταχού Χριστιανοί [φέτος συμπίπτει το Πάσχα των Ορθοδόξων μ’ εκείνο των Καθολικών] χαίρονται κι αγάλλονται για την “Ανάσταση του Κυρίου”. Το Πάσχα θεωρείται ως η μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας, πιο σημαντική κι από τα Χριστούγεννα, όπως λένε κι όσοι ποιούν τους επαΐοντες.. Ακόμα κι ο Γιώργος Νταλάρας έχει τραγουδήσει σε άσμα του για το “Πάσχα των Ελλήνων”...

Πώς όμως, ένας εκ πεποιθήσεως άπιστος, άθρησκος ή και άθεος βιώνει το Πάσχα και την προηγηθείσα “Εβδομάδα των Ιερών Παθών”, και δη σε ένα περιρρέον θρησκευτικό περιβάλλον [οικογενειακό και κοινωνικό], όπου οι πέριξ αυτού θρησκεύουν, πάνε εκκλησιά, νηστεύουν εξομολογούνται, κοινωνούν, προσκυνούν εικόνες και όλα τα συναφή; [Κι αν έτυχε και καμιά αναποδιά στην οικογένεια, ας πούμε κάποια αρρώστια σοβαρή, τότε να δείτε πόσο extreme γίνονται κάποια πράγματα]... Κι ΕΣΕΝΑ που δεν ακολουθείς τα παραδοσιακά και τα πατροπαράδοτα να σε κοιτάνε λες και είσαι κάνα Ούφο [αν τύχει και υποβάλεις κάνα εύλογο ερώτημα του τύπου, «καλά ελιές δικαιούμαστε να τρώμε σε περιόδους νηστείας, λαδί που βγαίνει από τις ελιές γιατί όχι;»], ή να διερωτούνται αν είσαι Μάρτυρας του Ιεχωβά αμφισβητείς αξιωματικές χριστιανορθόδοξες αλήθειες [μέχρι εκεί φτάνει ο νους τους] με αποτέλεσμα κάποιες στιγμές να προβληματίζεσαι κι ΕΣΥ ο ΙΔΙΟΣ αν στραβά αρμενίζεις ή κατά πόσο έχεις μπει σε μονόδρομο οδηγείς προς λάθος κατεύθυνση...
Αλλά ας μην νεκατώνω τα χώματα τέτοιες μέρες. Το θέμα είναι βαθύτατα πονεμένο και πολυσυζητημένο. Λύσεις ενδιάμεσες ΔΕΝ υπάρχουν. Απλώς κάποιοι κι από τα δύο στρατόπεδα σιωπούμε για να περάσουμε ως πάρατζιει. Γι’ αυτό κι ΕΓΩ σήμερα [ένεκα και της γιορταστικής ατμόσφαιρας που δημιουργείται] δεν θα προχωρήσω σε βαθυστόχαστες αναλύσεις για να απομυθοποιήσω μια σειρά από μυθοπλασίες, δοξασίες, αντιεπιστημονικές θεωρήσεις και παραλογισμούς σε σχέση με το Πάσχα. Επιφυλάσσομαι όμως...  [Για τις Aντιφάσεις των Ευαγγελίων για το Πάσχα” τα λέει πολύ καλά ο Μιχάλης Μιχαήλ στην τελευταία ανάρτηση του στο “Παντός Καιρού” Blog του]...

Σ’ αυτήν ΜΟΥ την ανάρτηση θα παραθέσω αποσπάσματα από το ποίημα του διαλεκτικού λαϊκού μας ποιητή Παύλου Λιασίδη με τίτλο “Πέψε τον Γιον σου αλλαξανά”. Ο Λιασίδης απευθυνόμενος στον Θεό μιλά για την «φτώσσεια» των ανθρώπων και για τους «αντιμούτσουνους» στη Γη του Θεού [δηλ. τους παπάες] και το κυνήγι που κάμνουν το χρήματος... Διαχρονικά επίκαιρο το ποίημα του Λιασίδη, αν κάποιος φέρει στον νου του τον “Αρχιεπίσκοπο Λτδ.”...
[Τους συγκεκριμένους στίχους του ποιήματος τού Λιασίδη, τούς υπέκλεψα από την τελευταία -των διακοπών- έκδοση της “Δέφτερης Ανάγνωσης”]...  

Α, και κάποια στιγμή πρέπει να μιλήσουμε και για τα υπαρκτά Καθαγιασμένα Ανίερα Πάθη των Πλασμάτων [της Φτώχειας, της Πεινάς, των Αρρώστιων, της Αμορφωσιάς, της Ανεργίας] πέραν από τα μεταφυσικά “Ιερά” Πάθη του Χριστού. Απόψε στις ειδήσεις είπανε ότι 30000(!!!) χιλιάδες παιδιά πεθαίνουν ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ από την φτώχεια, την πείνα και τις ασθένειες!   

*************************************
“Πέψε τον Γιον σου αλλαξανά”
[αποσπάσματα από ποίημα του Π. Λιασίδη για το Πάσχα]

«Ήρτεν το Πάσκα τζαι ήβρεν μας πάλε κασουρωμένους..

Άτιμη φτώσσεια, έφας-μας, εξικοκκάλησες-μας…

Έντζιε λαλείς να πας τζιαι αλλού, να πνάσουμεν τζιαι πάλε
Εν εβαρήθης βάσανα πάνω – μας βάλε βάλε;
Θεέ-μου που’ σαι στα ψηλά, θωρείς απενταρίαν
Πως εν πάμεν στην εκκλησσιάν, περκ’ εν έσσιει αμαρτίαν.
Γιατί τζι’ οι αντιμούτσουνοι του γιου σου του καλού-σου
Τζι’ εσέν’ να κατεβείς στην γήν, ππαράες ι-ζητούν-σου!..

Για τούτον σε ξηχάσαμεν τζαι εσένα τζαι τον Γιόν-σου…

Άμμα’ ντζιε φταίουμεν εμείς τζιαι θέλεις να μας χάσεις
Ετσ’ ήβραμεν τζιαι κάμνουμεν. Την κόλασην να βράσεις
Τζιαι ρίψε τον τζιει μέσα τζιει πάντα τον θεομπαίχτην,
Τζιείνον την δείξην του ππαρά στην γην που πρωτοσκέφτην
Τζι’ αν θέλεις τζι’ ο θυμός-σου πκιον τέλεια να σού περάσει

Πέψε τον Γιον-σ’ αλλαξανά τα πράματα να σάσει...»

Anef_Oriwn
[Χρόνια Πολλά και καλά να περάσετε τις αργίες του Πασκάτου]
ΜεγάλοΣάββατο – 19/4/2014

Πέμπτη 17 Απριλίου 2014

Ανάρτηση 43/2014 [έκτακτη, σύντομη, ΑΚΕΛική, κριτική, αντι-διαπλεκόμενη, προβληματισμένη] - Ανοικτή επιστολή προς την ηγεσία του ΑΚΕΛ: Σύντροφοι, ξεκαθαρίστε με σαφήνεια τα πράματα...


Αγαπητά Συντρόφια,
Σας χαιρετώ εγκαρδίως κι απολογούμαι εκ των προτέρων για το καυστικό ύφος του λόγου μου, αλλά νοιώθω ότι κάτι δεν πάει καλά, μ’ αυτήν την ιστορία με την Focus [που δημοσίευσε σήμερα ο “Πολίτης”], γι’ αυτό και μού κατεβαίνουν διάφορα στην κούτρα!

Απευθύνομαι, λοιπόν, απ’ ευθείας σ’ ΕΣΑΣ, εκεί στα υψηλά δώματα της Εζεκία Παπαϊωάννου [γιατί προφανώς ο πορτιέρης κάτω στο reception να ΜΗΝ γνωρίζει κάτι να ΜΑΣ πει] και παρακαλώ όπως ΜΑΣ ενημερώσετε πώς στο διάολο έχουμε επιτρέψει για μια ακόμα φορά να γίνουμε και πάλι πρωτοσέλιδο σε εφημερίδα και μάλιστα σε υποθέσεις που όζουν διαπλοκών. Τι στ’ ανάθεμα εν τούτη η ιστορία με το ενάμισι εκατομμύριο εισφορά [εμμέσα, δηλ. μέσω τρίτων] από τη Focus [ιδιοκτησίας κάποιου μεγαλο-καπιταλίστα Ζολώτα] προς το Κόμμα; [Τζιαι να ‘χουμε τζιαι το Παπαδοπουλλούιν να λαλεί ότι «ο Δημοκρατικός Συναγερμός και το ΑΚΕΛ οφείλουν να απολογηθούν στον κυπριακό λαό για τα δύο εκατομμύρια ευρώ που φαίνεται να κατέληξαν στα ταμεία τους, από την εταιρεία Focus Maritime Corporation, ιδιοκτησίας του κ. Μιχάλη Ζολώτα, ο οποίος φέρεται να είναι φίλος και συνεργάτης του κ. Βγενόπουλου...». Τούτοι έδωσαν λοαρκασμό τότες με τα εκατομμύρια του Μιλόσεβιτς, ή πρόσφατα όταν μαζί με τον Αβέρωφ εκάμναν τον δικηγόρο του Ορφανίδη και των τραπεζιτών; Τζιαι καλάν ο ΔΗΣΥ, εμείς όμως τι σχέση έχουμε με διαπλοκές, εμπλοκές και πλοκές;]... 

Προσωπικά αναμένω από ΕΣΑΣ ρε Σύντροφοι, αντί να περιορίζεστε στο να καλείτε τους δημοσιογράφους τού “Πολίτη” [και δη τον Παρούτη] να αποδείξουν τού λόγου τους το αληθές, ή/και να επικρίνετε τους πολιτικούς μας αντιπάλους [κυρίως το ΔΗΚΟ και την ΕΔΕΚ] ότι αποδέχτηκαν το περιεχόμενο του δημοσιεύματος ως αληθές, αναμένω, λοιπόν, να είστε πιο τεκμηριωμένοι, πιο πειστικοί και πιο επιθετικοί, αν όντως δεν έχουμε κι εμείς λερωμένη τη φωλιά μας σ’ αυτήν την ιστορία. Σωστά λέτε ότι η οικονομική ενίσχυση ενός κόμματος από επιχειρηματίες δεν συνιστά ποινικό αδίκημα και σωστά σημειώνετε ότι σ’ αυτήν την περίπτωση θα αποτελούσε «πολιτικό ατόπημα» [σημ. 17/4/2014 - 4:25 μ.μ.: όπως το χαρακτήρισε και ο Λουκαΐδης ψες στο “Sigma”], όμως ΕΜΕΙΣ [ένα κόμμα που εκπροσωπεί τους εργαζομένους] τι σχέση μπορεί να έχουμε με επιχειρηματίες και δη της εμβέλειας και της ιστορίας του Ζολώτα; Πώς διάολο, που να με πάρει και να με σηκώσει, τα καταφέραμε πάλαι και μάλιστα την εβδομάδα των “Παθών” να ξεκινούν και δικά μας νέα πάθη και να μας παίρνει στο στόμα του ο κόσμος; Έφκαλεν όνομα ο θεριστής; 

Οκκέι, ο “Πολίτης” μπορεί να θέλει να τραβήξει την προσοχή του κόσμου από άλλα καυτά για την Κυβέρνηση θέματα [όπως, ας πούμε, την πώληση από τον “Αρχιεπίσκοπο Λτδ.” ενός  μπονφιλέ τεμαχίου γης στην καν Άντρη τού κου Προέδρου], κι αλλά παρεμφερή και παράπλευρα με την οικονομία και τις τράπεζες θέματα [όπως το κάλεσμα του Φούλλη προς τις Τράπεζες να ξεκινήσουν τις εκποιήσεις], αλλά κι εμείς λειτουργούμε άτσαλα... Φκαίνετε μεν στα κανάλια τζιαι λαλείτε πως ο “Πολίτης” δεν λέει την αλήθεια, αλλά τώρα που μάς βγήκε τ’ όνομα, πώς θα πείσουμε ότι ΔΕΝ είναι έτσι τα πράματα; Μπορείτε να παρουσιάσετε στοιχεία για το πού πήγαν τα λεφτά όταν έφυγαν [αν έφυγαν τελικά] από τους λογαριασμούς της offshore εταιρείας και του ελεγκτικού γραφείου; [Άστε που σήμερα το πρωί ο Δαμιανού προβλημάτισε με την ανηξεροσύνη του όταν μιλούσε στο Τρίτο του ΡΙΚ]...  

Έχω κι άλλα να πω, αλλά θα περιοριστώ για την ώρα στα πιο πάνω... Δεν θα επεκταθώ γιατί έχω τις επιφυλάξεις μου για το δημοσίευμα. Ας μην ξεχνάμε ότι στο διαβολικά πλασμένο και χρηματικά διαπλεκόμενο καπιταλιστικό κόσμο, τα ΜουΜουΕ εν τζι’ εν κούππες άπανννες!

Σύντροφοι, (ξε)καθαρίστε το τοπίο!
Ες αύριον, προφανώς, τα σπουδαία!

Anef_Oriwn
[προβληματισμένος κι αναμένοντας (ξε)καθαρίσματα, αν θα κάμουμεν Πάσκαν]
Τετάρτη 16/4/2014

Τετάρτη 16 Απριλίου 2014

Ανάρτηση 42/2014 [σύντομη, των ημερών, (αντι)θρησκευτική, (αντι)φεουδαρχική, “ιερή”, (αντι)εκσυγχρονιστική, έμπλεα “προοδευτικότητας”, Αρχιεπισκοπική, Αναστασιαδική και φωτογραφική] – έργα και ημέραι του Προέδρου της σύγχρονης ευρωπαϊκής Κύπρου...


Σύντομα εισαγωγικά

Διανύουμε πλέον τη τρίτη μέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Τώρα γιατί την λένε είναι έτσι, μην με ρωτάτε, γιατί δεν κατέχω πράμα. Πάντως εξ όσων γνωρίζω [και είναι σίγουρο αυτό] δεν έχει ούτε μέρα παραπάνω για να την λένε “Μεγάλη”.  
Είπαμε που λέτε, να κινηθούμε κι ΕΜΕΙΣ  [ως Πολιτμπιουρό του Blog] μέσα στο ευρύτερο θρησκευτικό πνεύμα των ημερών, μια και ευλαβώς, σεμνά και ταπεινά βαδίζουμε προς το Πάσχα των Ελληνορθοδόξων. [Δεν νομίζω να πειράζει που δεν νηστεύουμε κιόλας˙ εξ άλλου το ‘χουμε να συμπεριφερόμαστε και ολίγο τι αιρετικά]...

Σκεφτήκαμε, λοιπόν, να παραθέσουμε μερικές εικόνες από την μακαρία νήσο μας [την νήσο των αγίων και των ηρώων, όπως κάποιοι αρέσκονται να την ονομάζουν -  εγώ θα ‘λεγα και αγρίων!] που δείχνουν με πόση κατάνυξη και βαθιά πίστη τηρούμε τις θρησκευτικές παραδόσεις που μας κληροδότησαν οι προγονοί μας. Τώρα αν οι εικόνες/φωτογραφίες που θα δείτε σας θυμίσουν εν έτι 2014 μεσαίωνα, δεν φταιμε εμείς, αν και υποψιαζόμαστε πώς κάποιοι θα ΜΑΣ βρίσουν ως άθεους, απάτριδες και παλιο-κομμουνιστές! 
Τι να γίνει που εμείς δεν μπορούμε να υποκρινόμαστε και να παίζουμε στους σύγχρονους τους ευρωπαίους και τους προοδευτικούς κι από την άλλη να παραμένουμε βαθύτατα κολλημένοι σε φεουδαρχικές αναχρονιστικές δοξασίες και ειδωλολατρικές τελετές ή/και να στρουθοκαμηλίζουμε σαν να μην υπάρχουν... 

Θαυμάστε, λοιπόν, σε διάφορα ενσταντανέ τον ευρωπαϊστή Πρόεδρο της Κυπριακής Ελληνορθόδοξης Δημοκρατίας Nick de Anasto...  

*********************************
ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΕΥΡΩΠΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ

Εικόνα 1η     


Ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κύπρου σε συνεδρία με το πεφωτισμένο Υπουργικό Συμβούλιο του. 

*****************************
Εικόνα 2η   


«Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλα το!»

 *******************************
Εικόνα 3η


 «Για να δούμε ίνταμ που έshει δαμέσα δα;»

Anef_Oriwn
[ανευλαβώς, αμαρτωλά και βέβηλα]
15 τ’ Απρίλη του 2014 - Μεγάλη Τρίτη 
[όλες οι μέρες μεγάλες είναι κι ακόμα πιο μεγάλες θα γενούν καθώς θα προχωράμε προς το καλοκαίρι˙ και στον 21ο αιώνα βρισκόμαστε κι όχι στον Μεσαίωνα]...

Κυριακή 13 Απριλίου 2014

Ανάρτηση 41/2014 [προγραμματισμένη, επετειακή, τιμητική, ηρωομαρτυρική, αφιερωματική, ποιητική, τραγουδιστική] - Δόξα και τιμή στους ηρωομάρτυρες Καβάζογλου και Μισιαούλη!


Δίκην πρελουδίου
“Ο Επαναστάτης”
[του Γιάννη Ρίτσου]

“Άνθρωποι, δήθεν ανιδιοτελείς, ζητούσαν να τον προστατεύσουν
(προστατευμένοι οι ίδιοι απ’ τ’ όνομά του).
Μην κάνεις ετούτο ή τ’ άλλο- τού λέγαν˙
μη δίνεις στόχο, μη λύνεις τα κορδόνια σου ή τη ζώνη σου μπροστά τους,
μη γίνεσαι θύμα κάθε τόσο της ειλικρίνειάς σου.
Εκείνος τους χαμογέλαγε συγκατανευτικά
κι έπαιρνε με τα δυό του δάχτυλα μόνον
ένα ένα τα «μη» τους και τα πέταγε μες το δοχείο απορριμάτων
μαζί με τα ρούχα του.
Κι έτσι γυμνός, ωραίος, επαναστάτης,
φορώντας μονάχα τα τρύπια του (απ τις πολλές ορειβασίες) παπούτσια,
πέρασε κάτω απ’ τις ζητωκραυγές και τις κατάρες
και χάθηκε γαλήνιος μέσα στην αθανασία”

***************************************
Προλογικά

Προχτές Παρασκευή, 11 του Απρίλη, συμπληρώθηκαν 49 χρόνο από την ανίερη κι ανάερη εν ψυχρώ δολοφονία των στελεχών του ΑΚΕΛ, Κώστα Μισιαούλη [συνδικαλιστικό και κομματικό στέλεχος στην Επαρχία της Λευκωσίας] και Ντερβίς Αλή Καβάζογλου [μέλος της Κ.Ε. του κόμματος] από την  τουρκοκυπριακή φασιστική/τρομοκρατική οργάνωση ΤΜΤ. Τούς δολοφόνησαν μαζί μέσα στο ίδιο αυτοκίνητο με το οποίο μετέβαιναν στη Λάρνακα για πολιτική δουλειά.
Το νεκρικό αγκάλιασμα των δύο ηρωομαρτύρων κατά την στιγμή της δολοφονίας τους, όταν ο ένας έγερνε νεκρός πάνω στον άλλο [έτσι τούς βρήκαν νεκρούς μέσα στ’ αυτοκίνητο!], όπως και οι αγώνες και η δράση τους για τη φιλία και τη συνεργασίας μεταξύ ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων εργαζόμενων τούς ανέδειξαν σε διαχρονικό σύμβολο τού διεθνισμού και της ελληνοτουρκική φιλίας...   


Πιο πολλά για την άνανδρη δολοφονία των δύο κυπρίων ηρωομαρτύρων για την ελληνοτουρκική φιλία θα διαβάσετε στις παλαιότερες αναρτήσεις μου με αρ. 14/2009 και 32/2011...  
Πάντως τις μέρες αυτές αισθανόμουν έντονα την επιθυμία και την υποχρέωση απέναντι στο μεγαλείο της θυσίας τους, να γράψω (ξανά) λίγα λόγια γι’ αυτούς και δη για τον Καβάζογλου που συνειδητά βάδιζε προς τον θάνατο - ορκισμένα μέλη της φασιστικής ΤΜΤ τον έψαχναν για να τον δολοφονήσουν, αλλά αυτός συνέχιζε να παλεύει για τα πιστεύω του. [Μια και βρισκόμαστε και προ του Πασκάτου κι αν και άθεοι κι άθρησκοι, ΔΕΝ θα αποφύγουμε να κάμουμε τη σύγκριση με την φανταστική σταύρωση του Χριστού]...

Η παρούσα [αφιερωματική] ανάρτηση μου στους Κομμουνιστές Καβάζογλου και Μισιαούλη περιλαμβάνει αρκετό υλικό: ποιήματα, απόσπασμα από ομιλία του Καβάζογλου καθώς και αποσπάσματα από κείμενα που γράφτηκαν για τους δύο Αριστερούς λαϊκούς αγωνιστές. Στις σκέψεις μου ήταν να κάμω την ανάρτηση την περασμένη εβδομάδα, δηλ. πριν ή/και σε συνδυασμό με τις εκδηλώσεις που διοργανώθηκαν και φέτος [όπως και κάθε χρόνο] για τους δύο ηρωομάρτυρες, αλλά δεν πρόλαβα... Όμως έστω και με μερικές μέρες καθυστέρηση είπα να τηρήσω την υποχρέωση που ανέλαβα...   
Πάμε λοιπόν...  

*************************
Σύντομο απόσπασμα από ομιλία τού Ντερβίς Καβάζογλου  
[σε συγκέντρωση ελληνοκυπρίων και τουρκοκυπρίων στο Δάλι]:


«…η τουρκοκυπριακή κοινότητα στη συντριπτική της πλειοψηφία θέλει την ειρηνική συμβίωση των δυο κοινοτήτων στην Κύπρο. Η τουρκοκυπριακή κοινότητα επιθυμεί τη διακυβέρνηση της πατρίδας στη βάση των δημοκρατικών αρχών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Η κοινότητα μας θέλει να έχει δικαίωμα λόγου και ελέγχου μέσα στην πατρίδα μας. Αυτό αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση του κάθε πολίτη, να έχει λόγο στη διοίκηση και να συμμετέχει στις αποφάσεις της χώρας»

******************************************
“Εμείς προχωράμε...”
[ποίημα τού Αντρέα Μάρα, από την “Χαραυγή” της Κυριακής 6 του Απρίλη του 2014, σελ. 30]...

Οι άλλοι, αδελφέ μου,
σε αποκαλούνε βάρβαρο ̇
εσύ δεν είσαι.
Εμείς -οι δυο μαζί- καρντάση μου,
μαχόμαστε ̇ παρέα πλέκουμε
το στεφάνι του πόνου και του καημού.
Αντάμα εμείς
ανασηκώνουμε την πέτρα της Ανάστασης
Μας κατέγραψαν οχτρούς ̇
εμείς δεν είμαστε.
Μεις μοιραζόμαστε τ’ αντίδωρο
απ’ το δίσκο
που ο παιδοτρίβης άφησε σε μια στοά της
παλαίστρας.
Μας οδηγούν σε δρόμο μετ’ εμποδίων ̇
ρίχνουν στο διάβα μας
σταυρούς και μισοφέγγαρα
-οι αθεόφοβοι,
οι αιμοπότες
που τρων τις σάρκες των φεγγαριών
και που σταυρώνουν
-καθ όλο το εικοσιτετράωρο-
τον κάθε Αχμέτ,
τον κάθε Αντρέα.
Ουαί υμίν! Γραμματείς και Φαρισαίοι!
Ουαί υμίν! Οι κραταιοί και οι
παρακοιμώμενοι!
Ουαί τοις αιμοβόροις!
Χαρά σε μας, αδέρφι μου!
Ευοί, ευάν!
Ανηφορίζουμε κοιτάζοντας ψηλά.
Ευοί, ευάν!
Χαρά σε μας, καρντάση μου!
Έχουμε μπράτσα δυνατά για τη
δουλειά
μα και γι αγκάλιασμα.
Ναι, αδερφέ μου!
Ναι, καρντάση μου!
Εμείς προχωράμε μαζί.
Εμείς χτίζουμε
τα δώματα τ’ Ανθρώπου
-ευάερα
τα ευήλια-
σε τόπο ταπεινό ̇ «καλορίζικα» να λες.
Και τότε, αδερφέ μου,
ω! τι χαρά!
Θα τους «πυτίσουμε με ζιβάναν και
κρασίν»
κι οπωρικά της Κύπρος μας.
Και θα πετάξουμε αντάμα
από τον Ταύρο ώς τον Όλυμπο
κι από την Άσπρη Μούττη
ώς το Φαράγγι του Άβακα.
Και τότε, καρντάση μου,
θ’ απλώσουμε την μαντιλιάν - τραπέζι
και θα μπουκώσουμε ψωμί κι ελιές.
Και θα κοινωνήσουμε του άχραντου
αίματος
του Μισιαούλη και του Καβάζογλου.
Χαρά σε μας που προχωράμε,
αδερφέ μου.
Χαρά σε μας π’ ανηφορίζουμε,
καρντάση μου.

*********************************
Απόσπασμα από άρθρο του βετεράνου ΑΚΕΛιστή [έτσι ονομάζει τον εαυτό ΤΟΥ] Δώνη Χριστοφίνη
[δημοσιεύτηκε στη “Χαραυγή” χτες Σάββατο, 12/4/2014. στη σελ. 25, υπό τον τίτλο O Καβάζογλου όπως τον γνώρισα”]... 

“Μια δεύτερη ευκαιρία να θαυμάσω τον Καβάζογλου είχα αργότερα, όταν ταξιδέψαμε μαζί για πολιτική δουλειά στην Πάφο. Οδηγούσε ο ίδιος. Στη διαδρομή μου ανέφερε τους κινδύνους που διέτρεχε από φανατικούς σοβινιστές και από τις δύο κοινότητες. Για την άρνησή του να δεχτεί αστυνομική φρούρηση γιατί την θεωρούσε πολιτικό θάνατο, αφού οι Τουρκοκύπριοι θα τον θεωρούσαν όργανο του Μακάριου. Ζούσε καθημερινά στη σκιά του θανάτου μα δεν τον τρόμαζε.
Στο σημείο που από μια καμπή του δρόμου ψηλά φάνηκε η Πέτρα του Ρωμιού που ο μύθος το ορίζει ως τον τόπο που γεννήθηκε η θεά Αφροδίτη. Σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου. Βγήκαμε κι απολαμβάναμε την
υπέροχη θέα.
Μετά από ολιγόλεπτη σιωπή ο Καβάζογλου είπε: «Δεν θα ζήσω, το ξέρω θα με σκοτώσουν. Αλλά αν ζήσω κι έρθει το κόμμα μας στην εξουσία, δεν θα ζητήσω τίποτε άλλο. Παρά μια παράγκα κάπου εδώ, κι εργαλεία να κάνω παιγνίδια για τα μωρά».
Αυτός ήταν ο υπέροχος Καβάζογλου.”

Σημείωση δική ΜΟΥ:
Τα λόγια του Καβάζογλου [όπως τα μεταφέρει ο Δώνης Χριστοφίνης στο άρθρο του] μού θύμισαν εκείνους τους εξαιρετικούς στίχους του Μαγιακόφσκι [τους τραγουδημένους από τη μοναδική Μαρία Δημητριάδη], οι οποίοι δεν μπορούν να χαρακτηρίζουν τους ταπεινούς κι ανιδιοτελείς Κομμουνιστές:  

*******************************
“Η επανένωση της πατρίδας μας”

Η πιο πάνω φράση αποτελεί τον τίτλο του σημερινού άρθρου του στην “Χαραυγή”  του τακτικού συνεργάτη - αρθρογράφου τής κυριακάτικης έκδοσης της εφημερίδας, Θεοχάρη Μασούρα. Κατ’ αρχάς παραθέτει ο αρθρογράφος με παραδείγματα «την ουτοπική πολιτική της Δεξιάς για λύση του κυπριακού» καθώς κι ακολούθως τη διαπίστωση ότι «η νεολαία του ΔΗΣΥ ως σήμερα δεν προχώρησε στην οργάνωση δικοινοτικών εκδηλώσεων»... [Και μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο θα αποτελεί αμαρτία και βλασφημία για την εθνικόφρονα νεολαία. Θυμάστε που η φιλελεύθερη(;) Ξένια Κωνσταντίνου, μέλος του Π.Γ. του ΔΗΣΥ σήμερα ειρωνευόταν πριν μερικά χρόνια σε χαιρετισμό της σε δικοινοτική εκδήλωση της Δικοινοτικής Πλατφόρμας Εκπαιδευτικών τις δικοινοτικές εκδηλώσεις της ΕΔΟΝ μαζί με τουρκοκυπριακές οργανώσεις νεολαίας στο Τρόοδος τις οποίες μάλιστα εξίσωνε με τις πορείες του φασιστικού ΕΛΑΜ;  Όσα δεν φανεί αλεπού τα λέει κρεμαστάρια!]... Και καταλήγει ο Θεοχάρης Μασούρας θέτοντας τους ακολούθως [ρητορικούς κατ’ ΕΜΕΝΑ] προβληματισμούς που έχουν να κάμουν και με την θυσία των Καβάζογλου – Μισιαούλη:
«Μήπως οι Μισιαούλης – Καβάζογλου, αλλά και το ΑΚΕΛ – Αριστερά που τους γαλούχησε, υπήρξαν πιο διορατικοί από τη Δεξιά ως προς τη στρατηγική και τακτική επίλυσης του κυπριακού; Μήπως το ΑΚΕΛ συνειδητοποίησε πιο έγκαιρα τη σημασία της ειρηνικής συμβίωσης Ε/κ – Τ/κ; Μήπως ο Πρόεδρος αυταπατάται όταν αναζητεί γρήγορη επανένωση της Κύπρου, προτού καλλιεργήσει στους ψηφοφόρους της παράταξης του τις αξίες της συγχώρεσης και του σεβασμού της διαφορετικότητας; Μήπως η υπερψήφιση του ψηφοδελτίου του ΑΚΕΛ Ευρωεκλογές συμβάλλει πιο πολύ στη στέρεη επανένωση της πατρίδας; Μήπως ο τόπος σήμερα χρειάζεται τη διεθνιστική προπαιδεία του ΑΚΕΛ, παρά την εθνοκεντρική κουλτούρα του ΔΗΣΥ; Μήπως ο πολίτης πρέπει να γνωρίζει το ιδεολογικό DNA της Αριστεράς και της Δεξιάς;»
[Και μήπως, αγαπητέ φίλε Μασούρα, η κυπριακή Δεξιά και πιο συγκεκριμένα ο ΔΗΣΥ, αδυνατούν λόγω εθνοκεντρικής ιδεολογίας και ελληνορθόδοξης παιδείας να προχωρήσουν σε ουσιαστικές κινήσεις επαναπροσέγγισης και καλλιέργειας κουλτούρας ειρηνικής συμβίωσης με τους τουρκοκύπριους; Κι ας λένε κάποιοι υποστηριχτές του ΔΗΣΥ ότι είναι και προοδευτικοί! Ζαττίν σε τούτον τον τόπο ότι δηλώσεις είσαι!]... 

Anef_Oriwn
[υποκλινόμενος στη θυσία των Μισιαούλη και Καβάζογλου]
Κυριακή 13/4/2014]