Πέμπτη 30 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 12/2014 [προγραμματισμένη, πολιτικοκοινωνική, αντι-ξενοφοβική, φιλο-μεταναστευτική, αντικαπιταλιστική και ταξική και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα άρθρο του Χρήστου Χαλικιόπουλου για τους «ταξικούς θανάτους»...


Σύντομη εισαγωγή

Ο αγγελικά πλασμένος καπιταλιστικός κόσμος, όσο κι αν κάποιοι προσπαθούν να το διαψεύσουν, είναι ταξικά διαχωρισμένος. Ή για να το κάνουμε πιο λιανά, είναι χωρισμένος στους πάνω και στους κάτω, στους έχοντες και κατέχοντες [που θα ελάλεν τζι’ ο Λεφτέρης Κασεττοφόρου] στους προλετάριους και στους αστούς, έστω κι αν πολλοί απ’ αυτούς [κυρίως εργαζόμενοι] δεν το αντιλαμβάνονται και δεν συνειδητοποιούν την κοινωνικοοικονομική τους θέση...  
Στο πιο κάτω άρθρο του ο Χρήστος Χαλικιόπουλος [που αναδημοσιεύουμε] τα λέει χύμα και σταράτα για τους «ταξικούς θανάτους» [η καλύτερα «δολοφονίες»], που όλο και πληθαίνουν γύρω μας...   
Διαβάστε το!

**************************************
Ακόμα ένας ταξικός θάνατος
[του Χρήστου Χαλικιόπουλου, “Πολίτης”, Δευτέρα 27/1/2014, σελ. 13. Το άρθρο θα το βρείτε κι εδώ]...    

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...

Δεν είναι μόνο κάποια «κυρά Μαρία» που βγήκε να ξεράσει την ξενοφοβία της και τον ρατσισμό της δημόσια, για τη δύστυχη Ρουμάνα που έχασε τη ζωή της μέσα σε ένα άθλιο διαμέρισμα στη Λάρνακα. Η εν λόγω θλιβερή και μικρόψυχη «κυρά Μαρία» εκπροσωπεί ένα θλιβερό και μικρόψυχο κομμάτι της κοινωνίας μας, που εκπαιδεύτηκε να είναι αυτό που είναι. Που χειροκροτούσε βουλευτές και άλλους πολιτικάντηδες στο ξενοφοβικό τους παραλήρημα, καθώς ανέμιζαν στο χέρι «στοιχεία» και «αποδείξεις» για «πλουσιοπάροχα» επιδόματα σε αλλοδαπούς. Που πρωτοστατούσαν σε διαδηλώσεις κατά των οικονομικών μεταναστών. Που ζητούσαν και ζητούν σκληρά μέτρα αντιμετώπισης της λαθρομετανάστευσης. Έτσι συμβαίνει πάντα σε καιρούς οικονομικής κρίσης ο ρατσισμός βρίσκει πρόσφορο έδαφος και θεριεύει. Ο φτωχός βλέπει ως ανταγωνιστή και αντίπαλο τον κατατρεγμένο. Δεν είναι λοιπόν μόνο κάποια «κυρά Μαρία» ούτε ένα κομμάτι της κοινωνίας που τρομαγμένο πιστεύει ότι για τα δεινά του φταίνε οι άλλοι, οι ξένοι που έρχονται εδώ και μας παίρνουν τις δουλειές και τα επιδόματα. Είναι μια ολόκληρη τακτική, σε καιρούς οικονομικής κρίσης η αναζήτηση αποδιοπομπαίων τράγων.

Κάποιοι άλλοι αναζήτησαν τους ενόχους στην αδιαφορία κάποιου λειτουργού στο Γραφείο Ευημερίας και κάποιου γιατρού, κάποιων νοσηλευτών στο νοσοκομείο, που πήγε η άτυχη γυναίκα. Και πάλι, αυτό είναι μόνο μία πτυχή του δράματος, που έχει να κάνει με την ανθρώπινη ευαισθησία του καθενός μας. Δεν φτάνει όμως στις ρίζες του προβλήματος. Δεν αγγίζει τους ηθικούς αυτουργούς του δράματος. Προσπερνά επί τροχάδην ή και αποσιωπά το γεγονός ότι τα νοσοκομεία μας έχουν μπλοκάρει πλέον, ότι κάθε γιατρός εξετάζει καθημερινά πολλαπλάσιους ασθενείς απ’ όσους θα έπρεπε να εξετάζει και ότι η δημόσια υγεία εδώ και καιρό βαθμηδόν αποδομείται εις βάρος ουσιαστικά των ασθενέστερων οικονομικών τάξεων, που δεν έχουν την οικονομική άνεση να πάνε σε ιδιώτη γιατρό ή σε κάποια ιδιωτική κλινική. Προσπερνά επί τροχάδην ή και αποσιωπά το γεγονός ότι τα επιδόματα προς τους δυσπραγούντες και τις ασθενέστερες τάξεις έχουν βρεθεί τον τελευταίο καιρό στο επίκεντρο μιας πολεμικής,  ενός κατηγορητηρίου και ενός χλευασμού άνευ προηγουμένου. Ζούμε σε μια κοινωνία που έχει κάνει στροφή 180 μοιρών και που μέρα με τη μέρα εκφασίζεται όλο και περισσότερο, επιρρίπτοντας ευθύνες για την οικονομική κρίση στους οικονομικούς μετανάστες και στα «τσιεκούθκια» που μοίραζε ο Χριστόφιας. Ζούμε σε μια κοινωνία που δέχεται  με πρωτοφανή παθητικότητα το «εισιτήριο» στις Πρώτες Βοήθειες, τα «κόμιστρα» για τους μαθητές, τα μέτρα της τρόικας που οδηγούν μια μερίδα του λαού στην φτωχοποίηση, που οδηγούν στην σταδιακή αποδόμηση του κοινωνικού κράτους. Ζούμε σε μια κοινωνία που υμνεί τις ιδιωτικοποιήσεις, θεωρώντας ότι έτσι θα έχει φθηνότερο ρεύμα, τηλέφωνο και ότι άλλο ακολουθήσει στην πορεία, όπως ας πούμε το νερό ή ακόμα και ο αέρας που αναπνέουμε. Ζούμε σε μια κοινωνία που μέσω της ανεργίας και της αποδόμησης των εργασιακών σχέσεων οδηγούμε τις ασθενέστερες τάξεις στην εξαθλίωση. Ζούμε σε μια κοινωνία που με τη «βοήθεια» διαφόρων «παπαγάλων» του νεοφιλελευθερισμού δεν θεωρεί πλέον την δωρεάν παιδεία και την δωρεάν υγεία δικαίωμα του πολίτη. Ζούμε σε μια κοινωνία που πιστεύει ότι το καθήκον της έχει να κάνει μόνο με την προσφορά ελεημοσύνης στα κοινωνικά παντοπωλεία και κάποιες κορώνες ενός ρομαντικού «κατηγορώ»... Δυστυχώς το πρόβλημα της οικονομικής μετανάστευσης δεν μπορεί να λυθεί με ρομαντισμούς μιας αφηρημένης προοδευτικότητας. Ταξικός, ταξικότατος ο θάνατος της δύστυχης γυναίκας στη Λάρνακα. Όπως ταξικός είναι και ο θάνατος των μεταναστών που αφέθηκαν να πνιγούν στο Φαρμακονήσι. Όπως ταξικός και ο θάνατος των παιδιών που δηλητηριάστηκαν από το μαγκάλι πριν λίγο καιρό. Όπως ταξικός και ο θάνατος δεκάδων χιλιάδων παιδιών του Τρίτου Κόσμου κάθε μέρα. Όσοι δεν μπορούν να δουν τι γεννά τα μπουλούκια των απελπισμένων που θαλασσοπνίγονται προσπαθώντας να ξεφύγουν από την απόλυτη φτώχεια τους, χάνονται στις ηθικολογίες. Όσοι  δεν μπορούν ή αρνούνται να κοιτάξουν βαθιά στις αιτίες δεν μπορούν και να ερμηνεύσουν σωστά την κόλαση που εμφανίζεται έτσι καθώς κάποιες φορές ανοίγει η καταπακτή δίπλα τους. Όσο ο νεοφιλελευθερισμός θα υμνείται, θα εξουσιάζει, θα επιβάλει τους κανόνες του, τόσο αυτοί οι θάνατοι και τα θύματα θα πληθαίνουν. Θάνατοι που δεν μπορούν να βολευτούν με κάποιες ρομαντικές κλάψες κάπου εκεί γύρω στην τηλοψία  των δελτίων ειδήσεων και κάποιον περιοδικό θυμό για κάποια «κυρά Μαρία» που βρήκε βήμα και βγήκε να πει τη σαχλαμάρα της.

Anef_Oriwn
[ταξικά σκεφτόμενος κι απηυδισμένος με τις ηθικολογίες των αστών]
Πέμπτη 30/1/2014
[των λεγόμενων τριών Ιεραρχών σήμερα, των ανθρώπων των Ελληνικών Γραμμάτων, όπως μας λένε κι ήταν και τα σκολειά, και πάλι, κλειστά˙ μεγάλ’ η χάρη τους!]... 

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 11/2014 [έκτακτη, πολιτική, ιστορική, αντι-ακραία, διαχρονικά επίκαιρη και εξ αναδημοσιεύσεως] – Λίγα λόγια (από μια ομιλία του Μάκη Μαΐλη, στελέχους του ΚΚΕ) για τη θεωρία των “δύο άκρων”...

Εισαγωγικά

Σε συζητήσεις στο διαδίκτυο, οι “αντίπαλοι” των όσων εξ Ημών έχουμε αντικαπιταλιστικές θέσεις και προκρίνουμε την ανατροπή του Καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση του Σοσιαλισμού, ΜΑΣ αποκαλούν ή/και χαρακτηρίζουν ως ΜΗ νούσιμους [προσφιλής έκφρασης του παλιο-κουμπάρου του Strovolioti], ή/και δογματικούς, ή/και ουτοπιστές. Κάποιοι άλλοι πιο προχωρημένοι, ίσως και πιο “δκιαβασμένοι”, [ΜΑΣ] λένε ότι η «αυτοαποκαλούμενη αριστερά [...] αποπνέει μια αύρα αυταρχισμού (τραμπουκισμού, για την ακρίβεια...)» και ότι εκεί 
«στην κυπριακή “αριστερά” συνήθως πολεμούν με κάθε μέσο όποιονπροσπαθεί εκ των έσω ή εκ των έξω να τους...εκσυγχρονίσει»... 

Σε άλλες ανάλογες δια ζώσης συζητήσεις και δη σε περιπτώσεις όπου με επιχειρήματα στήριζα τις απόψεις μου [και οι “αντίπαλοι” μου συζητητές σε μπορούσαν να τις αντικρούσουν], έχω ακούσει να μού λένε ευθέως ότι είναι «φανατισμένος», λες και η δική τους επίμονη στις δικές τους θέσεις δεν χαρακτηριζόταν από φανατισμό ή και δογματισμό. Από πού κι ως πού μια (επι)κριτική θέση που καταφέρεται συλλήβδην και ισοπεδωτικά και μηδενιστικά κατά όλων των κομμάτων [χωρίς καν να αγγίζει το ίδιο οικονομικό μοντέλο πάνω στο οποίο είναι κτισμένο το πολιτικό σύστημα] δεν είναι δογματική και «αυταρχική»;

Να σημειώσω ότι συνήθως σ’ όλες αυτές τις συζητήσεις απουσιάζει παντελώς από την πλευρά των “αντιπάλων” η ταξική και υλιστική προσέγγιση των γεγονότων και εξελίξεων. Προφανώς και  [οι “αντίπαλοι”] θα θεωρούν τέτοιες προσεγγίσεις μπανάλ. Η απουσία όμως ταξικού κριτηρίου κάμνει [κατά την ταπεινή μαρξιστική μου γνώμη] τις τοποθετήσεις τους απλοϊκές και κοινότοπες, ‘όσο καλοπροαίρετα κι αν εκφράζονται. Άστε που ενίοτε ένα μειδίαμα [όχι κατ’ ανάγκη υπεροψίας και περιφρόνησης] μπορεί να εμφανιστεί στο πρόσωπο μου...

Μια τέτοια διαδικτυακή συζήτηση έλαβε χώρα τις τελευταίες μερικές μέρες στο blog του αγαπητού Woofis σε ανάρτηση του κάτω από τον τίτλο “Γιατί εν έshιει επικρατήσει ακόμα ο σοσιαλισμός;”, λες και ο Σοσιαλισμός εν κάτι που έρχεται αλά καρτ...
Καλοπροαίρετοι μεν οι προβληματισμοί του Blogοδεσπότη, όμως μέσα από το κυρίως κείμενο της ανάρτησης όσο κι από τη συζήτηση που ακολούθησε, προκύπτει ότι υπάρχει σαφώς προκατάληψη, όπως και σύγχυση για το τι εστί Σοσιαλισμός/Κομμουνισμός. Και το οξύμωρο είναι ότι μερικοί ενώ δεν έχουν καν διαβάσει και μελετήσει έστω και τα στοιχειώδη πέριξ της Κομμουνιστικής ιδεολογίας μέσα από τα έργα των θεμελιωτών της [κυρίως του Μαρξ και του Ένγκελς], την δαιμονοποιούν, την απορρίπτουν ή/και την ερμηνεύουν κατά το δοκούν...

********************************
Προλογικά

Εδώ, σ’ αυτήν μου την ανάρτηση θα σταθώ για λίγο στην αστική θεωρία των “δύο άκρων”, παραθέτοντας ένα σύντομο απόσπασμα από μια ομιλία του Μάκη Μαΐλη μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ. Είναι μια ομιλία που έκαμε σε εκδήλωση που πραγματοποίησε η Κομματική Οργάνωση Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ, με θέμα τον αντικομμουνισμό και την παραχάραξη της Ιστορίας, κι εγώ την “υπέκλεψα” από τον “Ριζοσπάστη” της περασμένης Κυριακής, 26 του μηνός.

Η θεωρία των “δύο άκρων” έχει τις καταβολές της στην εποχής της λεγόμενης “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” που εγκαθιδρύθηκε στη Γερμανία μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. [Θα προσπαθήσω μελλοντικά να αφιερώσω μία ανάρτηση μου σ’ αυτήν την περιβόητη Δημοκρατία του γερμανικού Μεσοπολέμου, που τελικά εξελίχτηκε στον χιτλερικό ναζισμό]... 
Μέσα, λοιπόν, από τη συγκεκριμένη θεωρία επιχειρείται [από την αστική προπαγάνδα] η εξίσωση του κομμουνισμού με το φασισμό καθώς γίνεται προσπάθεια να παρουσιαστούν τόσο οι φασίστες όσο και οι κομμουνιστές [αλλά και γενικότερα οι οργανωμένοι Αριστεροί] ως τους ακραίοι που πολεμούν την αστική δημοκρατία. [Μάς τα ‘παν και πολλοί άλλοι αυτά]...

Ας παρακολουθήσουμε όμως τον λόγο του Μάκη Μαΐλη... 
[Μέσα από το απόσπασμα που ακολουθεί παρουσιάζεται η θεωρία των “δύο άκρων”, καθώς και μερικά βασικά χαρακτηριστικά του Σοσιαλισμού]... 

*************************************
Η θεωρία των “δύο άκρων” δεν είναι καινούργια
[απόσπασμα από ομιλία του Μάκη Μαΐλη, μέλους της Κ.Ε. του ΚΚΕ, “Ριζοσπάστης”, Κυριακή 26/1/2014]...

{Τα bold, oι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου}...  

Χρόνια τώρα, η κυρίαρχη τάξη και ο αστικός πολιτικός κόσμος, μαζί τους και σειρά πανεπιστημιακών, εξορκίζουν τη βία. Όχι, βεβαίως, τη βία του αστικού κράτους, αλλά τον πολιτικό αγώνα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, το σημερινό και το χτεσινό. Την επαναστατική βία απέναντι στη βία του αστικού κράτους. Θεωρούσαν και θεωρούν αθέμιτη τη λαϊκή πάλη για καλύτερες μέρες. Και περισσότερο, βέβαια, την ένοπλη πάλη, όπως του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Στην 95χρονη πορεία του, το ΚΚΕ αναγνώρισε ως γεγονότα θετικά όλες τις λαϊκές εξεγέρσεις, των δούλων, των δουλοπάροικων, την πάλη των καταπιεσμένων μαζών. Ακόμα και στην εξεγερμένη τάξη των ανερχόμενων αστών είδε το θετικό άλμα για το προχώρημα της ανθρωπότητας, παρά το γεγονός ότι οι αστικές επαναστάσεις, ενώ γίνονταν από την πλειοψηφία, στην εξουσία ερχόταν μια εκμεταλλευτική μειοψηφική τάξη, για να καθυποτάξει τους πολλούς.

Εδώ ακριβώς βρίσκεται η διαφορά των προηγούμενων επαναστάσεων από τις προλεταριακές. Οι τελευταίες ανατρέπουν την εξουσία μιας μειοψηφίας του πληθυσμού, ανατρέπουν την εκμετάλλευση ξένης εργασίας. Σε αυτό βρίσκεται η δυνατότητα τα μέσα παραγωγής να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία, να σχεδιαστεί κεντρικά η παραγωγή με κίνητρο την ικανοποίηση των διευρυμένων κοινωνικών αναγκών.

Όμως, η οργάνωση και η διασφάλιση της κοινωνικής ιδιοκτησίας και παραγωγής πρέπει να συντρίψει κάθε καπιταλιστική αντίδραση, κάθε τάση καπιταλιστικής αναγέννησης. Αυτή είναι η ουσία της δικτατορίας του προλεταριάτου, της εργατικής εξουσίας, που σκόπιμα παραχαράσσεται από την αστική προπαγάνδα και ιστοριογραφία. Αποκρύπτεται το γεγονός ότι συνιστά ανώτερη δημοκρατία, γιατί οι εργαζόμενοι δεν καλούνται κάθε 4 χρόνια για να ψηφίσουν ποιο κόμμα θα τους τσαλαπατάει υπέρ του κεφαλαίου, αλλά διευθύνουν οι ίδιοι την παραγωγή και την άσκηση της εξουσίας τους, εκλέγουν και ανακαλούν οποιαδήποτε στιγμή τους εκπροσώπους τους που είναι και αυτοί εργαζόμενοι.

Η θετική και η αρνητική εμπειρία αναδεικνύουν εκείνο που αδιάκοπα τόνιζαν οι θεωρητικοί του μαρξισμού - λενινισμού, ότι η εργατική τάξη, όταν νικήσει, δεν μπορεί να διοικεί με την παλιά αστική κρατική μηχανή, γι’ αυτό και πρέπει να την τσακίσει και στη θέση της να βάλει το δικό της κράτος.

Ταυτόχρονα, αναδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, ως μορφής άσκησης της εξουσίας του κεφαλαίου, που δεν είναι βεβαίως η μοναδική. Η αστική τάξη διαθέτει ή ωριμάζει εφεδρείες της όπως η κατάργηση του κοινοβουλευτισμού. Το αποδεικνύει το αναμφισβήτητο γεγονός, ότι, με όποια μορφή αστικής διακυβέρνησης, ποτέ δε θίχτηκε η καπιταλιστική ιδιοκτησία.

Η αντίθεση αστικής δημοκρατίας και φασισμού είναι αντίθεση ενδοαστική, που την αξιοποιούν για να τσακίσουν το επαναστατικό κίνημα. Αυτό είναι ο κύριος στόχος τους.
Ο παραπάνω διαχωρισμός δε γίνεται απ’ την πλευρά μας με βάση τις διαφορές των κομμάτων αστικής διαχείρισης, που ασφαλώς υπάρχουν. Γίνεται με βάση το πώς τοποθετείται κάθε πολιτική δύναμη στο ουσιώδες, δηλαδή απέναντι στο καπιταλιστικό σύστημα.
[Σημείωση Ιστολόγου: Ενδοαστικές αντιπαραθέσεις κι αντιπαλότητες που εξελίσσονται και σε εμφύλιες συγκρούσεις παρατηρούμε σήμερα στην Ουκρανία. Από την μια είναι η φιλοευρωπαϊκή επιχειρηματική τάξη/ελίτ που βλέπει ως σωτήρα της χώρα την Ευρωπαϊκή Ένωση κι από την άλλη φιλορωσσική. Και μέσα σ’ αυτούς και νεοναζιστικά κόμμα ή κόμματα με ναζιστικό φιλοχιτλερικό παρελθόν. Και μέσα σ’ αυτήν την ενδοαστική αντιπαλότητα, την πληρώνει και ο Λένιν -κατεδάφισαν πριν κάνα μήνα το άγαλμα του στο Κίεβο-  και γενικότερα τα κομμουνιστικά σύμβολα. Αλλού τους τρωει προφανώς...]...  

Ωστόσο, αν και ενδοαστική, η αντίθεση φασισμού - δημοκρατίας παρουσιάζεται ως κύρια μέσω της θεωρίας των “δύο άκρων”. Πρόκειται για συγκάλυψη της πραγματικότητας, η οποία λέει: Δύο άκρα πράγματι υπάρχουν. Αλλά αυτούς τους αντιτιθέμενους πόλους συγκροτούν η αστική τάξη, από τη μια, και η εργατική τάξη μαζί με τους συμμάχους της αυτοαπασχολούμενους, από την άλλη. Επομένως, και οι αντίστοιχοι πολιτικοί εκφραστές αυτού του δίπολου.

Η θεωρία των “δύο άκρων” υπάρχει από τότε που ιδρύθηκε το ΚΚΕ. Να ένα παράδειγμα από τα παλιά.
Το Μάη του 1937, οι ηγέτες των αστικών πολιτικών κομμάτων, αφού προηγουμένως έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά, που σε συνέχεια κήρυξε τη δικτατορία, υπέγραψαν πρόγραμμα που θα εφάρμοζαν αν διαδέχονταν τη δικτατορία. Και ανάμεσα στα σημεία του προγράμματός τους περιλαμβανόταν και το ακόλουθο:

«Άμυνα κατά της βίας: Ο κομμουνισμός και ο φασισμός θα ετίθεντο εκτός νόμου». Πάντως, επί δεκαετίες εκτός νόμου και διωκόμενο από τους ίδιους βρέθηκε το ΚΚΕ.

Anef_Oriwn
[τα άκρα είναι το κεφάλαιο από τη μια και η εργασία από την άλλη]
Δευτέρα 27/1/2014 

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 10/2014 [έκτακτη, επίκαιρη, αντι-υποκριτική, αντι-φαρισαϊκή, απηυδισμένη και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ούστ* Ρεεε, υποκριτές και Φαρισαίοι! [Κι ένα άρθρο του Λεόντιου Φιλοθέου]...


{* - το «ουστ» μπορεί να διαβαστεί και ως «ασιχτίρ»˙ κατέχουμε, ως κύπριοι, και δυο τούρκικα}...


*******************************

Εισαγωγικά

 

Ο χρόνος [ΜΟΥ] πολύ περιορισμένος και συμπιεσμένος μεν, αλλά δεν μπορούσα να προσπεράσω το θέμα. Αναφέρομαι στον θάνατο της 40χρονης μητέρας από τη Ρουμανία που βρέθηκε νεκρή στο διαμέρισμα της όπου ζούσε μόνη και σε πολύ άσχημες κι ανθυγιεινές συνθήκες με το πεντάχρονο αγοράκι της και της οποίας είχε αποκοπεί το επίδομα από το Γραφείο Ευημερίας. Κι όλοι, αρμόδιοι κι αναρμόδιοι, ψάχνουν [εκ των υστέρων και πάλι ευθύνες και αποδιοπομπαίους τράγους. Είναι αυτοί κι εκείνοι που ως κύμβαλα αλλάζοντα ούρλιαζαν [που τα ράδια τζιαι τες τηλεοράσεις] για τα επιδόματα σε κάποιους ξένους/αλλοδαπούς, γιατί δήθεν ήταν αυτοί που επαττίσαν την κυπριακή [καπιταλιστική] οικονομία.

 Η υποκρισία και τα κροκοδείλια [εκ των υστέρων] δάκρυα για τη νεκρή μητέρα και το αγοράκι της. οι δηλώσεις «οργής και αγανάκτησης» [πάνε πλέον πακέτο με τα γνωστά «δεσμεύομαι» του Πρόεδρου], οι «συγκλονισμοί» [κι αυτοί του Νίκαρου] και το πόσο μας έχει «συνταράξει [...] το θλιβερο γεγονός» [της Υπουργίνας Ζέτας Αιμιλιανίδου], πλέον φακκούν ΜΟΥ και ΜΕ αηδιάζουν! Καθόλου ΔΕΝ τα σηκώνει ο οργανισμός πιον! Το άκρον άωτον της υποκρισίας ήταν ο σημερινός πρωτοσέλιδος τίτλος του “Πολίτη”: «Μπράβο μας! Ξεψύχησε μέσα στα σκουπίδια που έτρωγαν με το πεντάχρονο παιδί της. Κρατική απουσία και κοινωνική αδιαφορία σε μια πρωτοφανή τραγωδία». Ο “Πολίτης” είναι η εφημερίδα στην ηλεκτρονική έκδοση της οποία πριν μερικές μέρες ο οικονομικός συντάκτης της Δημήτρης Γεωργιάδης, χωρίς τσίππα ντροπής και σε μια έξαρση νεοφιλελεύθερου κοινωνικού ρατσισμού και ταξικού ελιτισμού, έγραφε ότι οι μαθητές δεν έχουν δικαιώματα γιατί δεν έχουν δουλέψει ακόμα... Η συγκεκριμένη κοπέλα από τη Ρουμανία [ως αλλοδαπή] και το αγοράκι της [αφού δεν έχει εργαστεί ακόμα και η μητέρα του δεν μπορούσε να το συντηρήσει] έχουν/είχαν; Η ίδια εφημερίδα στο σημερινό κύριο άρθρο της, στη στήλη “Με άποψη” στη σελ. 12, κάτω από τον τίτλο “Η ισοπεδωση των επιδομάτων”, κροκοδειλίως διερωτάται «Ποιος αποφάσισε να κόψει το επίδομα [στην πεθαμένη σήμερα  κοπέλα]; Με ποια κριτήρια; Στη βάση ποιας αξιολόγησης;» Γιατί δεν ρωτά τον Δημ. Γεωργιάδη; «Τούτος» στη δική του  στήλη στη σελ. 8, προσπαθεί να απαντήσει στις πάμπολλες επικρίσεις που δέχτηκε για τις ρατσιστικές και ελιτίστικες τοποθετήσεις του για τα μαθητικά κόμιστρα και εναντίον των ιδίων των μαθητών και να τις δικαιολογήσει. Χρησιμοποιεί μάλιστα τον απαξιωτικό τίτλο [ατού ο Γαβρίλης!] “Παίζουμε κουμέρες”... Άτε ρεεε τζι επήαμεν να τον παρεξηγήσουμεν! Εν κρίμα!  

 

Διερωτούμαι κι ΕΓΩ με τη σειρά ΜΟΥ: Αντιλαμβανόμαστε, [είμαστε σε θέση να αντιληφτούμε] επιτέλους, σ’ αυτήν τη Μακα(β)ρία νήσο των Αγ(ρ)ίων [και των χειραγωγημένων συνειδήσεων και των πλυμμένων εγκέφαλων] ότι οι μετανάστες είναι τα πρώτα θύματα της κρίσης; [Καταγράφονται αυτοκτονίες και βιασμοί στις Φύλακες, εξευτελιστικά μεροκάματα, απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης, θάνατοι. Δεν ΜΑΣ απασχολεί και τόσο γιατί είναι ξένοι]; Ποιοι θα ΤΟΥΣ ακολουθήσουν, όταν θα ξεμείνουμε από μετανάστες; Μήπως οι κύπριοι άνεργοι, οι χαμηλοσυνταξιούχοι, ή οι χρόνια πάσχοντες από σοβαρές ασθένειες, όπως οι θαλασσαιμικοί, οι ασθενείς με σκλήρυνση κατά πλάκας, ή οι διαβητικοί; Πότε θα καταλάβουμε ότι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της Τρόικας και των σημερινών κυβερνώντων δημιουργούν χωματερές ανθρώπων;


Αυτά από μένα. Για τα περαιτέρω παραχωρώ το βήμα στον Σύντροφο Λεόντιο Φιλοθέου [είναι μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Λευκωσίας]... Αναδημοσιεύω σημερινό σχετικό άρθρο του από το CyprusNews, με τίτλο “Κοιτάξτε στα μάτια το παιδί…”, όπου με το γνωστό καυστικό του ύφος θίγει και ψέγει την υποκρισία [και τις σκοπιμότητες] και των σημερινών κυβερνώντων και του Τύπου, αλλά και γενικότερα αυτήν του αγγελικά πλασμένου καπιταλιστικού μας κόσμου... 


******************************

“Κοιτάξτε στα μάτια το παιδί…”

[του Λεόντιου Φιλοθέου, CyprusNews, Παρασκευή, 24/1/2014]

 

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Φωτογραφίες δεν θέλω να βάλω}...


«Γιατί κόπηκε το επίδομα του θύματος» γράφει ο τίτλος στις ειδήσεις του MEGA.
Να σας πω εγώ κύριε Φουρλά μου!
Διότι με το ίδιο οργίλο και γεμάτο αγανάκτηση ύφος που ρωτάτε σήμερα τον φιλοξενούμενο σας την πιο πάνω ερώτηση, με το ίδιο ακριβώς ύφος όταν κάποτε “Είχατε Μέσον” φωνάζατε για τα πλουσιοπάροχα επιδόματα των μεταναστών!
Για να μην παίρνεται και πάνω σας, δεν το προσωποποιώ καθόλου το θέμα! Απλά έτυχε την ώρα που άρχισαν οι ειδήσεις να εμφανιστείτε εσείς μπροστά μου. Υποθέτω παρόμοιο ερώτημα είχαν κι άλλοι συνάδελφοι σας. Από την άλλη δεν μπορώ να ξέρω διότι αηδίασα και έκλεισα την τηλεόραση. Ξέρετε, έχει και η γαμημένη η υποκρισία τα όρια της!
Απαντήσεις όμως υπάρχουν.
Όταν ο απαράδεκτος κύριος Κουλίας ανέμιζε τις επιταγές των (ενίοτε και αμφιβόλου αυθεντικότητας) επιδομάτων των μεταναστών, γίνονταν μάχες για το ποιος θα τον έβγαζε στο παράθυρο και στο ραδιόφωνο να κάνει το δικό του χωρίς αντίλογο show! Διότι ήταν πολύ πιο σημαντικό να πείσουμε ότι για την οικονομική κρίση φταίει η μεταναστευτική πολιτική και τα επιδόματα των μεταναστών παρά οι topbankers και το συνάφι τους!
Όταν στις Φοινικούδες γινόταν πορεία κατά των μεταναστών, όχι μόνο δεν ξεσηκωνόταν θύελλα αντιδράσεων, αλλά προβαλλόταν ως κάτι απόλυτα φυσιολογικό στο οποίο μάλιστα είχαν μούτρα να συμμετέχουν ακόμα και δημόσια πρόσωπα!
Την ώρα που ο Αρχιεπίσκοπος δήλωνε σε ένα από τα αλήστου μνήμης κηρύγματα του ότι πρέπει να στείλουμε τους μετανάστες στο σπίτι τους οδηγώντας την κοινωνία χρόνια πίσω, πολιτικοί, ακαδημαϊκοί, όλοι, σφύριζαν αδιάφορα!
Διότι η ευαισθησία μας ήταν ιδιαίτερα επιλεκτική όταν στις φυλακές πριν λίγες ημέρες ξεψυχούσαν αλλοδαποί και ένα παιδί, ναι παιδί, 22 χρονών που η κακή του μοίρα δεν του έδωσε αίμα ελληνικό, έπεφτε θύμα ομαδικού βιασμού!
Διότι προφανώς η Λαμπεντούζα και το Φαρμακονήσι όπου ξεψύχησαν συνάνθρωποι μας και μικρά παιδιά πέφτουν μακριά. Δεν είναι όμως μακριά η μέρα που θα βρεθεί και στο δικό μας νησί ένας μαϊντανός τύπου Άδωνις για να ρωτά στη Βουλή «πόσο στοιχίζει σε κάθε Υπουργείο η διάσωση μεταναστών».
Διότι τα ΜΜΕ έχουν αποτελέσει και συνεχίζουν να αποτελούν βήμα στο οποίο ο κάθε ρατσιστής μπορεί να σπείρει το μίσος και να δηλητηριάσει μια ολόκληρη κοινωνία στο όνομα μιας δήθεν ελευθερίας του λόγου. Ας στείλουμε λοιπόν όλους αυτούς σε μια χώρα που η βόμβες πέφτουν βροχή. Εκεί που ο θάνατος παραμονεύει!
Κυρία Υπουργέ μου άστε την οργή στην άκρη. Μπουχτίσαμε από οργισμένους. Μαζέψτε όλους τους πιο πάνω, κοιτάξτε στα μάτια το 5χρονο παιδί και εξηγήστε του για πολεοδομικές αναπτύξεις βάσεων, υφέσεις, επανεκκινήσεις, τρόικες, ρατσισμό και μετανάστες…
Να θυμάστε μόνο ότι αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!

Υστερόγραφο [τού Ιδίου]
Ένας συνάνθρωπος μας ξεψύχησε από ασιτία μέσα σε μια τρώγλη. Στη διπλανή μας πόρτα. Μόνο που πολύ φοβάμαι ότι το χαστούκι δεν ήρθε από το θάνατο της «Ρουμάνας» όπως συνεχίζουν ακόμα κι αυτή την ώρα πολλοί να αποκαλούν προκλητικά. Υπό άλλες συνθήκες απαρατήρητο θα περνούσε κι αυτό…
Το χαστούκι ήρθε από ένα 5χρονο παιδί. Διότι προφανώς η σκέψη ενός 5χρονου παιδιού μπροστά στα μάτια του οποίου ξεψυχά από ασιτία η ίδια του η μάνα στον πάλαι ποτέ Κυπριακό Παράδεισο, είναι η μόνη σκηνή η οποία μπορεί να ταρακουνήσει και να συγκινήσει έστω και στιγμιαία τη δηλητηριασμένη μας ψυχή.

 

Anef_Oriwn

[κι απηυδισμένος κι αηδιασμένος με τους υποκριτές κολαούζους του ρατσισμού και του ελιτισμού]

Παρασκευή 24/1/2014]

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 9/2014* [επετειακή, κομμουνιστική, διαχρονική] - Πινελιές από τη ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος: Λίγα λόγια για την επέτειο της δολοφονίας της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ…


{* - Σημείωση 22/1/2014: Το κείμενο αυτής της ανάρτησης ετοιμάστηκε στις 14 του Γενάρη με σκοπό να αναρτηθεί την επομένηˑ όμως άλλες καταστάσεις τ’ άφησαν στο συρτάρι για μερικές μέρες}...

 

************************************

Σήμερα, αν και κάπως τι ετεροχρονισμένα, θα σταθούμε για λίγο σε μια επέτειο της 15ης του Γενάρη. Όχι εκείνη του κυπριακού ελληνορθόδοξου Ενωτικού Δημοψηφίσματος του 1950 [αυτό είναι ένα άλλο ανέκδοτο με το οποίο οφείλουμε να ασχοληθούμε κάποια στιγμή], αλλά με την επέτειο της δολοφονίας [στις 15 του Γενάρη του 1919] της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, ηγετών της γερμανικής κομμουνιστικής οργάνωσης “Σπάρτακος”. 

 


Δέκα μέρες προηγουμένως είχε ξεκινήσει στη Γερμανία η εξέγερση της “Ένωσης των Σπαρτακιστών”, με σκοπό την εγκαθίδρυση σοβιετικής προλεταριακής δημοκρατίας, τελικά όμως, η εξέγερση πνίγηκε στο αίμα.

 


Η ήττα της Γερμανίας το 1918 στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε ως αποτέλεσμα έντονες εσωτερικές ανατροπές και διαμαρτυρίες, που κορυφώθηκαν με στάση στο γερμανικό πολεμικό ναυτικό και οδήγησαν στην παραίτηση του τότε Αυτοκράτορα της χώρας Γουλιέλμου Β΄. Με την εκθρόνιση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ και την εγκαθίδρυση της λεγόμενης “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” ξεκίνησε μια προσπάθεια οικοδόμησης φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας, για να   καταλήξει όμως, το 1933 στην επιβολή της ναζιστικής θηριωδίας. Η περίοδος ζωής “Δημοκρατίας της Βαϊμάρης” ήταν και περίοδος έντονων ταξικών και πολιτικών αντιπαραθέσεων και αντιπαλοτήτων και ανάπτυξης του εργατικού κινήματος της χώρας. Το εργατικό κίνημα εκφραζόταν τότε πολιτικά από το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμματος (SPD). Η αντεπαναστατική όμως και συμβιβαστική πολιτική του, οδήγησαν στα τέλη του 1914 στη δημιουργία, στ’ αριστερά του Κόμματος, της επαναστατικής οργάνωσης “Σπάρτακος”, από την πολωνοεβραία Ρόζα Λούξεμπουργκ και τον δικηγόρο Καρλ Λίμπκνεχτ, γιο του ιδρυτή του SPD. Πήραν το όνομά τους από τον διάσημο σκλάβο της αρχαιότητας Σπάρτακο, ο οποίος ηγήθηκε της μεγάλης επανάστασης των δούλων κατά των Ρωμαίων την περίοδο 73 π.Χ. – 71 π.Χ..

Οι “Σπαρτακιστές” ήταν εξ αρχής αντίθετοι στον ιμπεριαλιστικό Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, καταδίκαζαν την ιμπεριαλιστική πολιτική της Γερμανίας και υποστήριζαν την ταξική πάλη και την επαναστατική δράση των μαζών. Συνάμα ασκούσαν μεγάλη επιρροή στην εργατική τάξη των γερμανικών μεγαλουπόλεων (Βερολίνο, Στουτγκάρδη, Αμβούργο κ.ά.).

Στις 18 Ιανουαρίου 1917 οι Λούξεμπουργκ και Λίμπκνεχτ τέθηκαν εκτός SPD και τον Απρίλιο του ίδιου χρόνου μαζί με άλλους διαγραμμένους σοσιαλιστές ίδρυσαν το Ανεξάρτητο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (USPD). Όταν το SPD και το USPD συνεργάστηκαν για τον σχηματισμό κυβέρνησης μετά την εκθρόνιση του Κάιζερ Γουλιέλμου Β΄ (9 Νοεμβρίου 1918), οι “Σπαρτακιστές” αποχώρησαν και την 1η Ιανουαρίου 1919 ίδρυσαν μαζί με άλλους ανεξάρτητους κομμουνιστές το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD).

Πέντε μέρες αργότερα εξεγείρονται, παρά τις επιφυλάξεις της Λούξεμπουργκ, που πιστεύει ότι οι συνθήκες δεν είναι ώριμες για προλεταριακή επανάσταση. Η εξέγερση συντρίβεται μέσα σε δέκα μέρες από τους σοσιαλδημοκράτες(!) του Καγκελαρίου Φρίντριχ Έμπερτ, που είχαν τη συνδρομή υπολειμμάτων του αυτοκρατορικού στρατού και ακροδεξιών παραστρατιωτικών ομάδων.

Εκατοντάδες “Σπαρτακιστές” εκτελούνται. Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και ο Καρλ Λίμπκνεχτ συλλαμβάνονται και δολοφονούνται κατά τη διάρκεια της ανάκρισης (15 Ιανουαρίου 1919). Οι επιχειρήσεις καταστολής συνεχίστηκαν έως τον Μάρτιο, με τη δολοφονία και άλλων ηγετικών στελεχών των “Σπαρτακιστών”. Τα πτώματα των Καρλ Λίμπκνεχτ και Ρόζας Λούξεμπουργκ ρίχνονται στα κανάλια του Βερολίνου, για να εντοπιστούν την επόμενη σε μια αποβάθρα.

Παρά την εγκαθίδρυση μιας βραχύβιας Δημοκρατίας των Σοβιέτ στη Βαυαρία (6 Απριλίου - 1 Μαΐου 1918), με την αποτυχία της εξέγερσης των “Σπαρτακιστών” το γερμανικό εργατικό επαναστατικό κίνημα υπέστη τότε ανεπανόρθωτο πλήγμα.

 

Πιο κάτω θα παραθέσουμε, ως ελάχιστο φόρο τιμής προς το έργο και την προσφορά τής Ρόζας Λούξεμπουργκ ένα σύντομο απόσπασμα από το άρθρο της “Βία και Νομιμότητα” που πρωτοδημοσιεύτηκε τον Μάη του 1902. Μέσα απ’ αυτό αναδεικνύονται διαχρονικές αλήθειες για την βία που εξασκούν οι μηχανισμοί και του πιο δημοκρατικού αστικού κράτους.

[Ολόκληρο το άρθρο θα προσπαθήσουμε να το παραθέσουμε σε ξεχωριστή ανάρτηση μας, μάλλον μέσα στα πλαίσια των παρεμβάσεων μας για το επικείμενο Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ. Ίσως οι σύντροφοι εκεί στην Κ.Ε. του Κόμματος να χρειάζεται να διαβάσουν και λίγο την Ρόζα, για να θυμηθούν πώς λειτουργεί το αστικό κράτος και οι θεσμοί του, σε τι συνίσταται η λεγόμενη «έννομη τάξη», ή η «αστική νομιμότητα» και ο αστικός κοινοβουλευτισμός. Αναφορές στην πολιτική του ΑΚΕΛ για τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς έκαμα και στην ανάρτηση μου με αρ. 6/2014, η οποία αποτέλεσε και την πρώτη παρέμβαση μου με σχόλια πάνω στις “Θέσεις της Κ.Ε. προς τον Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ”]:


“Όταν έναν «ελεύθερο πολίτη», παρά τη θέληση του, με τον εξαναγκασμό, τον κλείνει ένας άλλος πολίτης σ’ ένα μέρος στενό και ακατοίκητο, κι όταν τον κρατάν εκεί πέρα κάμποσο καιρό - όλοι καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που η ενέργεια αυτή θα γίνει δυνάμει ενός ενιαίου βιβλίου, που λέγεται Ποινικός Νόμος, και το μέρος αυτό ονομαστεί “Πρωσσική Βασιλική Φυλα­κή”, μετατρέπεται αμέσως σε πράξη ειρηνικής νομιμότητας. Αν ένας άνθρωπος εξαναγκαστεί από ένα άλλο, παρά τη θέληση του, να σκοτώνει συστηματικά τους συνανθρώπους του, αυτό είναι πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτό θα ονομαστεί «στρατιωτική υπηρεσία», ο καλός πολίτης φαντάζεται ότι αναπνέει τον αέρα της ειρήνης και της νομιμότητας. Αν ένα πρόσωπο παρά τη θέληση του το στερήσουν άλλοι από ένα μέρος της ιδιοκτησίας του και του εισοδήματος του, κανένας δε θα διστάσει να πει ότι αυτό είναι μια πράξη βίας. Μα από τη στιγμή που αυτή η ληστεία θα ονομαστεί «είσπραξη άμεσων φόρων», πρόκειται μονάχα για εφαρμογή του νόμου. [Σημείωση ΕΜΟΥ του Ιστολόγου: Και για να ‘ρθουμε και στο σήμερα, η επικείμενη ληστεία που θα συντελεστεί με την εκποίηση ων περιουσίων του κόσμου από τις Τράπεζες ονομάζεται «εφαρμογή του νόμου». Διαχρονικός όντως, ο λόγος της Ρόζας!]...
Κοντολογίς, ό,τι παρουσιάζεται στα μάτια μας για αστική νομιμότητα δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η βία της κυρίαρχης τάξης ανυψωμένη εκ των προτέρων σ’ επιτακτικό κανόνα”

Anef_Oriwn

[Άι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, τι σου’χω φυλαγμένα, πάνω στο κάρρο σ’ είδα στα εννιακόσια εφτά/ Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως του εικοσιένα κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά]

Τρίτη 14/1/2014

 

********************************

Υστερόγραφον 23/1/2014 – 12:30 π.μ.:

Προχτές, 21 του Γενάρη ήταν και η 90η επέτειος από τον θάνατο του Βλαδίμηρου του Λένιν. Πολλά τα κείμενα που εντοπίσαμε στο διαδίκτυο σε  ιστοχώρους αριστερούς για τον Μέγα Επαναστάτη. Εμείς επιλέγουμε να ΣΑΣ παραπέμψουμε στην σχετική με τον Λένιν ανάρτηση του εξαιρετικού ελλαδικού blog “Σφυροδρέπανο” [τα κείμενα του πάντοτε με λογοτεχνίζουσες τάσεις] με τίτλο “Πιο ζωντανός κι από εμάς τους ζωντανούς”


Anef_Oriwn

[υποκλινόμενος μπροστά στη μεγαλοφυΐα του Λένιν]

Δευτέρα 20 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 8/2014 [ΑΚΕΛική, (προ)συνεδριακή, επαναπροσεγγιστική, διαλογική] – Συζητώντας τις “Θέσεις της Κ.Ε. προς το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ” – Παρέμβαση 2η: Σκέψεις για το ζήτημα της επαναπροσέγγισης...


Εισαγωγικά

Σε σχόλιο ΜΑΣ [ΕΜΕΝΑ και της Αφεντομουτσουνάρας ΜΟΥ] στην προηγούμενη ΜΑΣ ανάρτηση, είχα θέσει το ερώτημα για το «τι κάμνει [...], ή τι πρέπει να κάμει σήμερα η Αριστερά και δη το ΑΚΕΛ προς την κατεύθυνση της επαναπροσέγγισης με τους τουρκοκύπριους και της ανάπτυξης ενός ευρύτερου αντιεθνικιστικού, επανενωτικού και αντιδιχοτομικού μετώπου». Κι είχα μάλιστα δηλώσει ότι «το θέμα θα το επεξεργαστώ σε προσεχή ανάρτηση μου και στη βάση των “Θέσεων” του ΑΚΕΛ προς το επικείμενο Προγραμματικό Συνέδριο του»...
Και να ‘μαστε εδώ, λοιπόν, για να τηρήσουμε αυτό που ΣΑΣ είχαμε υποσχεθεί. «Εν αρχή» θα παραθέσουμε ένα εκτενές σχετικό απόσπασμα από τις “Θέσεις της Κ.Ε. προς το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ”  [Κεφάλαιο 3, “Οι προϋποθέσεις για λύση του κυπριακού,  ρόλος της επαναπροσέγγισης και οι προοπτικές που ανοίγονται” και υποκεφάλαιο “Η επαναπροσέγγιση στις σύγχρονες συνθήκες”, σελ. 11-12] κι ακολούθως θα καταθέσουμε μερικές δικές μας σκέψεις κι απόψεις... Είναι κι αυτή μια μορφή ανεπίσημο και προφανώς και παράτυπου δημόσιου προσυνεδριακού διάλογου. Ήδη ανακοινώθηκε μέσα από τις σελίδες της χτεσινής και σημερινής “Χαραυγής” η έναρξη του επίσημου Δημόσιου Προσυνεδριακού Διάλογου. Για να δούμε πόσοι σύντροφοι θα λάβουν μέρος και τι θα πουν. ΕΜΕΙΣ εδώ στο Blog [δηλ. το Πολιτμπιουρό του Blog], όπως ήδη δηλώσαμε στην προ-προηγούμενη ανάρτηση ΜΑΣ, ότι προτιθέμεθα να αναδημοσιεύσουμε όσες παρεμβάσεις γίνουν στη συζήτηση και κρίνουμε ότι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον˙ και ίσως τις σχολιάσουμε κιόλας, αν έχουμε τον χρόνο.  

*********************************
«Η επαναπροσέγγιση στις σύγχρονες συνθήκες»
[Θέσεις σελ. 11-12]

{Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές ΜΟΥ, όπως και οι αριθμήσεις εντός του κειμένου, οι οποίες παραπέμπουν στις σημειώσεις ΜΟΥ στο τέλος του κειμένου}...

«Η επαναπροσέγγιση αποτελεί βασική πολιτική επιλογή του ΑΚΕΛ από το 1974 μέχρι σήμερα. Δεν θα ήταν υπερβολή να σημειωθεί ότι η πολιτική της επαναπροσέγγισης βοήθησε τα μέγιστα να διατηρηθεί η προοπτική επίλυσης του Κυπριακού ζωντανή όλα αυτά τα χρόνια, διαπαιδαγωγώντας συνειδήσεις και στις δύο κοινότητες για αποδοχή της διαφορετικότητας και για ειρηνική συμβίωση σε μια κοινή πατρίδα.

Η πολιτική της επαναπροσέγγισης είναι απόρροια της ταξικής μας προσέγγισης για κοινό αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, για δημιουργία προοπτικών κοινής πολιτικής και πάλης(1). Η επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων αντιμάχεται τον εθνικισμό-σοβινισμό που τόσα δεινά επισώρευσε στον τόπο μας. Αντιμάχεται τις ιδεολογικές βάσεις της ακροδεξιάς και τις δυνάμεις που έμμεσα ή άμεσα υποστηρίζουν τη διχοτόμηση ως τη λύση του Κυπριακού.

Για το ΑΚΕΛ η επαναπροσέγγιση είναι πρώτιστα πολιτική διαδικασία. Με κανένα τρόπο δεν εξαντλείται σε επαφές μόνο στο ανθρώπινο επίπεδο σχέσεων - χωρίς να παραγνωρίζουμε τη σημασία και αυτών των επαφών.

Το ΑΚΕΛ ποτέ δεν υποστήριξε ότι μόνο με την επαναπροσέγγιση των δύο κοινοτήτων μπορεί να επιλυθεί το Κυπριακό. Το πρόβλημα παραμένει άλυτο κύρια λόγω της συνεχιζόμενης παρουσίας της κατοχικής Τουρκίας στο νησί. Χωρίς την επαναπροσέγγιση όμως, δύσκολα θα επιτευχθεί και θα επιβιώσει μια λύση ομοσπονδίας. Η επαναπροσέγγιση δεν μπορεί από μόνη της να λύσει το Κυπριακό, αλλά χωρίς την επαναπροσέγγιση δεν μπορεί να υπάρξει βιώσιμη λύση του Κυπριακού.

Σε μια χρονική περίοδο που η κυπριακή κοινωνία συντηρητικοποιείται, που η ακροδεξιά σηκώνει κεφάλι, που ο εθνικισμός-σοβινισμός ενδυναμώνονται, η ενίσχυση της πολιτικής της επαναπροσέγγισης είναι η μόνη που μπορεί να κρατήσει την ελπίδα για επανένωση ζωντανή.

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες επιβάλλεται:

• Να καταπολεμήσουμε πολιτικά και ιδεολογικά τον εθνικισμό-σοβινισμό και τον κοσμοπολίτικο φιλελευθερισμό(2) και να ενισχύσουμε την προσήλωση στην επαναπροσέγγιση, ιδιαίτερα στις γραμμές του Κόμματός μας.

Να ενισχυθεί και να μαζικοποιηθεί το Κίνημα της Επαναπροσέγγισης με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις(3).

Να οικοδομήσουμε συμμαχίες και συνεργασίες ανάμεσα σε δυνάμεις στην κυπριακή κοινωνία που αγωνίζονται για την επανένωση του τόπου και δραστηριοποιούνται στον τομέα της επαναπροσέγγισης, αναγνωρίζοντας ότι αρκετές φορές διαφέρουν οι αφετηρίες και οι προσεγγίσεις μας(4).

• Να μελετούμε και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην τουρκοκυπριακή κοινότητα που είναι μεταβαλλόμενες και κάποτε πολύπλοκες.»

********************************
Επεξηγήσεις, σχόλια, σκέψεις, απόψεις και παρατηρήσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

(1) - «Η πολιτική της επαναπροσέγγισης είναι απόρροια της ταξικής μας προσέγγισης για κοινό αγώνα Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων για επανένωση της πατρίδας και του λαού μας, για δημιουργία προοπτικών κοινής πολιτικής και πάλης.» --- Λίγο ασαφής αυτή η Θέση˙ νομίζω χρειάζεται περισσότερη επεξεργασία κι ανάλυση. Η τουρκοκύπριοι [όπως και οι ελληνοκύπριοι] ΔΕΝ αποτελούν μια ομογενής ομάδα με κοινά ταξικά χαρακτηριστικά. Μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα [όπως και μέσα στην ελληνοκυπριακή] υπάρχουν ΚΑΙ δυνάμεις που αντιμάχονται την επαναπροσέγγιση. 

(2) – «κοσμοπολίτικος φιλελευθερισμός» --- κι αυτός όρος πιστεύουμε ότι χρειάζεται επεξήγηση, ούτως ώστε να διαφανεί η διαφορά του από τον [προλεταριακό] διεθνισμό και τη διεθνή αλληλεγγύη, που έχουν σαφώς ταξικό περιεχόμενο. Από την άλλη ο κοσμοπολιτισμός, ο οποίος βρίσκεται μεν στον αντίποδα του εθνικισμού-σοβινισμού καθώς υποστηρίζει την προώθηση της συνὐπαρξης και κατανόησης μεταξύ των κρατών και των “εθνών” ή/και λαών, αλλά με στόχο και σκοπό το παγκόσμιο ή  περιφερειακό [ή και δικοινοτικό για την Κύπρο] άνοιγμα των αγορών στο μεγάλο κεφαλαίο. Βασικά ο κοσμοπολιτισμός στηρίζει τη διεθνή δράση του κεφαλαίου και προσπαθεί να επιβάλει την άποψη ότι ο εργαζόμενος κάθε χώρας είναι «πολίτης του κόσμου». Υποστηρίζεται, ας πούμεν η κατάργηση των εθνικών συνόρων και η συνύπαρξη των λαών, αλλά με γνώμονα βασικά την περαιτέρω καπιταλιστική ανάπτυξη - ως γνωστό το κεφαλαίο δεν έχει πατρίδα. [Λόγου χάριν, το Σχέδιο Ανάν θα έδινε, όπως πίστευαν κάποιοι, μια λύση στο κυπριακό, αλλά αυτή λύση θα εξυπηρετούσε βασικά το ντόπιο και το διεθνές κεφαλαίο]... Επίσης τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν σημασία και αξία ενόσω δεν θίγονται οι «αγορές» και η ελεύθερη καπιταλιστική ανάπτυξη. Στην ουσία μέσα από το ιδεολόγημα του κοσμοπολιτισμού, από τη μια συγκαλύπτεται η διεθνής εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου για την υποταγή των λαών κι από την άλλη αυτή η δράση παρουσιάζεται ως ωφέλιμη για τους λαούς...

 (3) – «Να ενισχυθεί και να μαζικοποιηθεί το Κίνημα της Επαναπροσέγγισης με συγκεκριμένες πρωτοβουλίες και δράσεις». --- Δυο λόγια για τις «πρωτοβουλίες και δράσεις»: Το ΑΚΕΛ, οι οργανώσεις του Λαϊκού Κινήματος και της ευρύτερης [εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς] υπήρξαν πρωτοπόροι στη διοργάνωση, ιδιαίτερα μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων, κοινών εκδηλώσεων και συναντήσεων με κοινωνικοπολιτικό, ψυχαγωγικό και πολιτιστικό/καλλιτεχνικό περιεχόμενο μαζί με τουρκοκυπριακά αριστερά κόμματα και οργανώσεις. Αυτές οι εκδηλώσεις είχαν κύρια πολιτικό χαρακτήρα και ήταν ιδιαίτερα πυκνές μέχρι πριν μερικά χρόνια. Και θα ‘θελα να σημειώσω ότι στη διοργάνωση τους πρωτοστατούσαν οι Επαρχιακές Επιτροπές του ΑΚΕΛ και του ҪTP Αμμόχωστου, καθώς και κάποιες οργανώσεις όπως η ΠΟΓΟ Αμμοχώστου και η Πλατφόρμα Ε/κ και Τ/κ Εκπαιδευτικών “Ενωμένη Κύπρος”... Όλ’ αυτά έχουν πλέον ατονήσει, βασικά λόγω της απομάκρυνσης και του οράματος της Επανένωσης.
Το ζήτημα της Επαναπροσέγγισης είναι πρώτα και κύρια πολιτικό κι όχι ψυχολογικό, όπως διάφοροι άφηναν τότε να περάσει μέσα από κάποια αμερικανόπνευστα σεμινάρια και άλλες χαζοχαρούμενες εκδηλώσεις, γι’ αυτό και το ΑΚΕΛ οφείλει να (επανα)δραστηριοποιηθεί ιδιαίτερα σ’ αυτό τον τομέα. Δε είναι αρκετές οι όποιες συναντήσεις μεταξύ Αριστερών κομμάτων και οργανώσεων [από τις δύο κοινότητες] σε επίπεδο ηγεσίας. Επιβάλλεται η διοργάνωση πλατιών μαζικών συναντήσεων και εκδηλώσεων ένθεν κι ένθεν. κάποτε πολλοί τουρκοκύπριοι έρχονταν και παρακολουθούσαν παιχνίδια της “Ομόνοιας”, αλλά τώρα το να ‘ρθουν να δουν κι αυτοί;  Σημαντική είναι και η συμμετοχή σε πορείες, κινητοποιήσεις και εκδηλώσεις διαμαρτυρίας που διοργανώνονται για κάποιο ζήτημα [ας πούμεν για το περιβαλλοντικό], είτε στη νότια, είτε στη βόρεια Κύπρος, όπως οι παρεμβάσεις που γίνονταν πέρσι την Άνοιξη στο φυσικό περιβάλλον της Καρπασίας. Επίσης ΔΕΝ πρέπει να παραγνωρίζονται [από το ΑΚΕΛ] επαναπροσεγγιστικές εκδηλώσεις που διοργανώνονται από άλλες οργανώσεις και κινήσεις της ευρύτερης Αριστεράς. 

(4) «Να οικοδομήσουμε συμμαχίες και συνεργασίες ανάμεσα σε δυνάμεις στην κυπριακή κοινωνία που αγωνίζονται για την επανένωση του τόπου και δραστηριοποιούνται στον τομέα της επαναπροσέγγισης, αναγνωρίζοντας ότι αρκετές φορές διαφέρουν οι αφετηρίες και οι προσεγγίσεις μας.» --- «Συμμαχίες [...] συνεργασίες» και κοινές δράσεις  με «... δυνάμεις στην κυπριακή κοινωνία που αγωνίζονται για την επανένωση του τόπου και δραστηριοποιούνται στον τομέα της επαναπροσέγγισης», [κυρίως με τους κοσμοπολίτες φιλελευθέρους] υπήρξαν και στο παρελθόν και ιδιαίτερα μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων.  Όμως όντως, τα πλαίσια αυτών των συνεργασιών και συμμαχιών είναι περιορισμένα, καθώς οι φιλελεύθεροι έχουν τις δικές τους αφετηρίες και προσεγγίσεις. Και το είδαμε αυτό και στην πράξη, όπως ας πούμεν τότε με τη γνωστή Ξένια [αυτήν του “Συναγερμού”] που σε ομιλία σε εκδήλωση της “Πλατφόρμας Εκπαιδευτικών” στη Λήδρας, εξίσωσε τις εκδηλώσεις που η ΕΔΟΝ διοργανώνει από κοινού με τουρκοκυπριακές οργανώσεις νεολαίας στο Τρόοδος, με τις πορείες του ΕΛΑΜ!!! [Πάσο, δεν θα πω κακίες]... 
Χωρίς, λοιπόν, την ουσιαστική εμπλοκή και παρέμβαση της Αριστεράς με τις διεθνιστικές της προσεγγίσεις στην υπόθεση της επαναπροσέγγισης, Επανένωση ΔΕΝ πρόκειται να γίνει όσες κοινές διακηρύξεις κι αν κάμουν επιχειρηματίες ένθεν κακείθεν...     

Anef_Oriwn
[υπέρ της επαναπροσέγγισης – τι να γίνονται άραγε οι παλιοί τουρκοκύπριοι συμμαθητές;]  
Δευτέρα 20/1/2014

Σάββατο 18 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 7/2014 [ενδο-κυπριακή, πολιτική, επίκαιρη, περί του κυπριακού και των συνομιλιών] – Σχολιάζοντας τις (μη) εξελίξεις στο κυπριακό και μερικά άλλα τινά...


Δκυο κουβέντες, θε να κάμουμε σήμερα [μια και είναι στην επικαιρότητα] και για το κυπριακό και κυρίως για τις συνομιλίες που ναυάγησαν πριν καν να ξεκινήσουν. Έshει μέρες που το σκεφτόμουν, αλλά εν έβρησκα αθκειάσην. Άστε που προέκυψαν κι αλλά πολύ σημαντικά θέματα στην επικαιρότητα, όπως απαράδεχτη κατάσταση στις Φυλακές [με τοις αυτοκτονίες και τους βιασμούς φυλακισμένων] για την οποία μιλήσαμε στην ανάρτηση μας με αρ. 5/2014...  
 Όλα, λοιπόν, σκάλωσαν τζιαι ττάππωσαν στη σύνταξη [από τις δύο πλευρές] ενός κοινού ανακοινωθέντος. Το κοινό όμως ανακοινωθέν, πέραν από τού θα σηματοδοτούσε την (επαν)έναρξη των συνομιλιών, θα καθόριζε σε γενικές γραμμές [όπως λαλούν] και τη βάση μιας επικείμενης λύσης του κυπριακού, αλλά άσπρος καπνός ΔΕΝ βγήκε...    
Όπως αποκάλυψε μάλιστα, πριν κάνα μήνα ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, Άντρος Κυπριανού, όχι ένα, ούτε δύο, αλλά 40 προσχέδια αντάλλαξαν μεταξύ τους οι δύο πλευρές στην προσπάθεια να καταλήξουν σε Κοινό Ανακοινωθέν που να διασφαλίζει τη μια κυριαρχία, μια διεθνή προσωπικότητα και μια ιθαγένεια, αλλά  Παρόλα αυτά όμως, όπως είπε, «δεν έχει ξεκαθαρίσει η βάση, όπως αρχικά ήθελε ο κ. Αναστασιάδης, αλλά αντιθέτως βρισκόμαστε πίσω σε σχέση με τα κοινά ανακοινωθέντα Χριστόφια – Ταλάτ και τις συγκλίσεις που είχαν επιτευχθεί».
Στη “Δέφτερη Ανάγνωση” της 10ης του Γενάρη υπήρχε και «μια ελαφρά σατυρική  προσέγγιση» [σατιρική το γράφουμε ρε gamoto, εκτός κι αν υποβάλλεται ότι ο συγγραφέας του κειμένου είναι ... σάτυρος!] για το θέμα των 40 προσχεδίων. Πάντως όπως σημειώνεται χαρακτηριστικά στο σατιρικό κείμενο «μετά από 50 χρόνια συνομιλιών για το Κυπριακό, πιθανόν να χρειάζεται να βρεθεί κάποια διαδικασία καινούργια, η οποία να μπορεί να συνεχίσει να κρατεί το Κυπριακό ανοιχτό και ταυτόχρονα άλυτο»...

Πέραν των πιο πάνω, σήμερα ο Άντρος Κυπριανού, μιλώντας στο ΡΙΚ, κατηγόρησε τον Πρόεδρο ότι «θέτει το προσωπικό συμφέρον και την καρέκλα της εξουσίας πάνω από συμφέρον της Κύπρου». Ο Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ ανέφερε πως «ο Πρόεδρος, προκειμένου όπως είπε να ανέβει στην εξουσία, ανέλαβε δεσμεύσεις και έκανε ανοίγματα σε κόμματα με εκ διαμέτρου αντίθετες πολιτικές θέσεις από τις δικές του.  Όταν βρισκόταν στην αντιπολίτευση», συνέχισε, «ασκούσε ισοπεδωτική κριτική στον Πρόεδρο Χριστόφια κατηγορώντας τον ότι έθετε πάνω από την Κύπρο τη συνεργασία με το ΔΗΚΟ».  Και τον κάλεσε να απαντήσει ποια είναι η εναλλακτική επιλογή στο Κυπριακό από τη στιγμή που η προσπάθεια έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο. Κατηγόρησε δε τον Πρόεδρο ότι εγκατέλειψε τα ανακοινωθέντα Χριστόφια – Ταλάτ τα οποία αποτελούν, όπως είπε, επαρκές πλαίσιο διαπραγμάτευσης.
Απαντώντας στα πιο πάνω ο πίκρης και εμπαθής Αναπληρωτής Κυβερνητικός Εκπρόσωπος κος Βίκτορας απαντώντας στις  επικρίσεις του Άντρου Κυπριανού, δήλωσε πως αν δεν υπάρξει σαφής δήλωση της άλλης [δηλ. της τούρκικης πλευράς] πλευράς για της αποδοχή, «της μιας διεθνούς προσωπικότητας, της μιας κυριαρχίας και της μιας ιθαγένειας», συνομιλίες δεν θα ξεκινήσουν. Μ’ αυτή η προϋπόθεση δεν περιλαμβανόταν στις πάλαι ποτέ συγκλίσεις Χριστόφια -Ταλάτ, τις οποίες όμως το Νικούιν ανέκραξε «απεταξάμην»
Τώρα γιατί ο τσσιάκκος τζιαι καπάτσος Νίκαρος εν τα εκατάφερε να πείσει τους τούρκους για να ξεκινήσουν νέες συνομιλίες και έτσι να παμε τούτη τη φορά για λύση [όπως διατείνονταν διάφοροι “δικοί του” προ της εκλογής του], μάλλον κάποιοι θα τον αμμαθκιάσαν! Κρίμας, ρε gamoto! Κάποτε ο φίλος ο Woofis ελάλεν [ΜΟΥ] για τον Χριστόφκιας αναφορικά με το κυπριακό ότι «Έπρεπεν να κόψει το λαιμόν του κε Άνευ τζιαι να το λύσει. Τούτον έπρεπεν να κάμει». Τώρα τι εν να λαλεί για το Νικούιν, που μάshεται να σταρτάρει τζιαι για το κυπριακό [εκτός που την οικονομία] τζι’ όλον ξερογυρίζει
Πάντως όπως ΕΓΩ θωρώ τα πράματα, πάμε ολοταχώς και ξεκάθαρα πλέον για οριστικοποίηση της διχοτόμησης και την αποδοχή της και εντός και εκτός Κύπρου! Οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ των δύο κοινοτήτων και οι δεξιές ηγεσίες τους δεν τα βρίσκουν στον διαμοιρασμό της εξουσίας και της οικονομικής πίττας, όπως φάνηκε να τα βρίσκουν τότε, το 2004 με το Σχέδιο Ανάν και παρά τις όποιες κοινές διακηρύξεις ομάδας επιχειρηματιών Κύπρου, Ελλάδας και Τουρκίας... 
Κάπου νομίζω πως έγραψα, πριν κάποιους μήνες, ότι η διχοτόμηση συμφέρει και στους μεν και τους δε από τους συγκυβερνώντες [και στον ΔΗΣΥ, και στο ΔΗΚΟ και στο ΕΥΡΩΚΟ], αλλά αυτό θα το αναλύσω σε κάποια άλλη ανάρτηση ΜΟΥ.

Για την ώρα να πω τζιαι δκυο-τρία λόγια για τα χαριεντίσματα των ιδιοκτητών γης μέσα στις Βάσεις, που μετά τη συμφωνία που υπογράφτηκε κατά την επίσκεψη του Προέδρου στο Λονδίνο βλέπουν τη γη να αξιοποιείται πολεοδομικά. Με βάση αυτή τη σύμφωνα λέγεται πως αποδεσμεύεται γη έκτασης 198 τετραγωνικών χιλιομέτρων μέσα στις Βρετανικές Βάσεις και αφορά 15 κοινότητες, πέντε στα Κοκκινοχώρια και δέκα στη Λεμεσό. Χαράς ευαγγέλια λοιπόν για νέους developers που θα αξιοποιήσουν και θα αναπτύξουν οικοδομικά τη γη που έχουν ή που θα αγοράσουν. Ας πούμεν, οι κοτσσιηνοχωρκάτες [οι Ξυλοφαΐτες τζιαι οι Ορμηθκιώτες], θα ξηλώσουν τις παράγκες, τες καλύφες και τα τροχόσπιτα που έχουν στήσει στις κακοτράχαλες παραλίες των χωριών τους όπου και “διακαλοκαιρεύουν” και θα ξεκινήσουν να κτίζουντουριστικές μονάδες, οκέλλες τζιαι βίλλες(!) [θυμίστε με στα σχόλια να ΣΑΣ πω τζι’ ένα σχετικό με τις βίλες ανέκδοτο], τόσο γιοα λλόου τους όσο και για επίδοξους αγοραστές, ημεδαπούς αλλά κι αλλοδαπούς [από τα Ευρώπας, τας Ρωσσίας και τας Κίνας, ίσως τζιαι που τες Αραπιές]... Ο Υπουρκός ο Χάσικος μάλιστα είπε ότι σε 6(!) μήνες θα έχουν ολοκληρωθεί όλοι οι σχεδιασμοί και μελέτες και θα είναι έτοιμες και οι πολεοδομικές ζώνες για να προχωρήσει ο λαός σε αναπτύξεις. Έδινε την εντύπωση [ο Υπουρκός] ότι αυτές οι περιοχές θα οικοπεδοποιηθούν σ’ όλη τους την έκταση] και θα μετατραπούν σε απέραντα εργοτάξια... [Τώρα εν που να ξεσηκωθούν οι Ακαμίτες για δυσμενείς διακρίσεις σε βάρος τους]... Όμως εν ΜΑΣ είπαν τζιαι που εν να βρεθεί το ζεστό παραδάκι για να γίνουν οικοδομικές αναπτύξεις. Εκτός τζι’ αν θα κόψουμε φρέσκο χρήμα που ελάλεν τζι’ ο άλλος ο Υπουργός, ο Μητσόπουλος, όταν έλεγε πως δεν υπάρχει χρήμα για να θα καταργηθούν τα κόμιστρα για τους μαθητές. Τώρα πάνε να κόψουν και την κοινωνική σύνταξη για τις γυναίκες αγρότισσες και νοικοκυρές, ενώ για πυραυλάκατους και λιμουζίνες θα βρουν χρήμα...
Ε, ρε αγγελικά πλασμένη κυπριακή καπιταλιστική κοινωνία! 
[Σημείωση Κυριακή 19/1/2014 – 10:10π.μ.: Τώρα τί ζήλεψε η φίλη(;) του Προέδρου κα Μέρκελ μετά τη συμφωνία(;) μες τους εγγλέζους και θέλει κι αυτή συνάντηση μαζί του, όπως έγραφε τις προάλλες η “Αλήθεια” του Χάσικου, μόνο το φαντασιόπληκτο μυαλό τους θα ξέρει]...  

Anef_Oriwn
[σχολιάζων τους άθλους του Νικουθκιού]
Σάββατο 18/1/2014
[τ’ “Αγίου” Αθανασίου σήμερα, βοήθεια ΣΑΣ˙ γιόρταζε κι ο Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος και ΜΑΣ παρουσίασαν και ειδικό ρεπορτάζ στις “Ειδήσεις” από το ΡΙΚ1, έτσι για να θυμόμαστε ότι ζούμε σε ελληνορθόδοξη δημοκρατία!]...

Δευτέρα 13 Ιανουαρίου 2014

Ανάρτηση 6/2014 [ολίγο τι μακροσκελής, ΑΚΕΛική, (προ)συνεδριακή, διαλογική] – Προς το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ – Παρέμβαση 1η: Μερικές πρώτες σκέψεις για τις Θέσεις...


Στην τελικά ευθεία για το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ – Η δημοσιοποίηση των Θέσεων προς το Συνέδριο

Πραγματοποιείται [όπως προγραμματίστηκε] το Σαββατοκύριακο 15 και 16 του Φεβράρη [του τρέχοντος έτους φυσικά] στη Διεθνή Έκθεση το Προγραμματικό Συνέδριο του ΑΚΕΛ. Το περασμένο Σάββατο 11 του μηνός σε δημοσιογραφική διάσκεψη του Γενικού Γραμματέα του ΑΚΕΛ Άντρου Κυπριανού δόθηκαν στη δημοσιότητα [ελαφρώς καθυστερημένα κατά τη ταπεινή μου γνώμη] και οι Θέσεις του Κόμματος προς το Συνέδριο, που ενέκρινε η Ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής στις 7 του Γενάρη.
Εδώ θα βρείτε την εισαγωγική ομιλία του Άντρου Κυπριανού στη δημοσιογραφική διάσκεψη κι εδώ τις Θέσεις του Κόμματος πάνω στα θέματα με τα οποία θα ασχοληθεί το Συνέδριο. Το σχετικό έγγραφο έχει τα ακολούθα 10(!) κεφάλαια: 
1.  Εισαγωγή
2.  Το πολιτικο-κοινωνικό περιβάλλον μέσα στο οποίο πραγματοποιείται το Συνέδριο
3.  Οι προϋποθέσεις για λύση του Κυπριακού, ο ρόλος της επαναπροσέγγισης και οι προοπτικές που ανοίγονται
4.  Οικονομία
5.  Η αντιμετώπιση των φαινομένων διαπλοκής και διαφθοράς και η προώθηση της διαφάνειας
6.  Η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ
7.  Η τιμή και η ευθύνη του να είσαι μέλος του ΑΚΕΛ
8.  Η σχέση του Κόμματος με τις λαϊκές μάζες
9.  Το ζήτημα των συμμαχιών/συνεργασιών
10.  Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού

Πότε θα γίνει συζήτηση για όλα τα πιο δεν ξέρω...
[Και λείπει η αξιολόγηση της πενταετίας Χριστόφια, που αν δεν κάνω λάθος συζητήθηκε ήδη στις Κομματικές Ομάδες Βάσης]...

***************************
Προσυνεδριακός Διάλογος

Πάντως ο Άντρος Κυπριανού ανακοίνωσε [με την ομιλία του στη δημοσιογραφική διάσκεψη] και «την έναρξη του Δημόσιου Προσυνεδριακού Διαλόγου, έτσι όπως προνοείται από το καταστατικό του κόμματος».
 Στόχος μας, είπε, «είναι να κατατεθούν όλες οι διαφορετικές απόψεις και να αναπτυχθεί ελεύθερος, πλούσιος και εποικοδομητικός διάλογος. Είναι μέσα από τη σύνθεση που θα καταλήξουμε στις καλύτερες δυνατές αποφάσεις».
Οι απόψεις που θα εκφραστούν στο πλαίσιο της προσυνεδριακής συζήτησης, είπε ο σύντροφος Γενικός Γραμματέας του ΑΚΕΛ, θα δημοσιοποιούνται στις στήλες της “Χαραυγή” και στο διαδίκτυο στην ιστοσελίδα του ΑΚΕΛ. Επίσης ανακοίνωσε ότι η ειδική επιτροπή, η οποία θα είναι υπεύθυνη για τη διεξαγωγή του Προσυνεδριακού Διαλόγου, αποτελείται από τους Γιώργο Λουκαΐδη, μέλος του Π.Γ. και τους Γιαννάκη Κολοκασίδη και Βαλεντίνο Πολυκάρπου, μέλη της Κ.Ε. ΑΚΕΛ.

Ευελπιστώ ότι θα γίνει επιτέλους μια ουσιαστική, παραγωγική και πλατιά δημόσια συζήτηση πάνω στα θέματα που θα απασχολήσουν το Συνέδριο. Θέλω να πιστεύω ότι τα καίρια ζητήματα που απασχολούν τον κόσμο της Αριστεράς [κι όχι μόνο] θα συζητηθούν μέσα σε πνεύμα αυτοκριτικό [κι από ανώτερα κι ανώτατα στελέχη του Κόμματος], αλλά και δημιουργικό και θα ληφθούν [στο τέλος της ημέρας,  δηλ. στο Συνέδριο] τέτοιες αποφάσεις που θα βοηθήσουν το Κόμμα να προχωρήσει μπροστά. Γιατί μόνο μέσα από την Αριστερά [ή μαζί με την Αριστερά] οι απλοί άνθρωποι της Κύπρου [οι εργαζόμενοι και γενικώς τα λαϊκά στρώματα] θα δουν άσπρη και καλύτερη μέρα. Και φυσικά όχι μέσω της διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Γι’ αυτό και πρέπει το ΑΚΕΛ  να τροχοδρομήσει επιτέλους [με βραχυπρόθεσμο αλλά και μεσοπρόθεσμο προγραμματισμό] κι εκείνο το ευλοημένο το σοσιαλιστικό όραμα.   

Πρόθεση μου είναι να καταθέσω με παρεμβάσεις μου τις σκέψεις και απόψεις μου για τις Θέσεις, αλλά δεν θα περιοριστώ σ’ αυτό. Είμαι έτοιμος να αναδημοσιεύσω και να φιλοξενήσω και άρθρα συντρόφων που θα λάβουν μέρος στο δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο.    

***********************************
Μια πρώτη ανάγνωση και μερικές πρώτες εκτιμήσεις μου

Τις Θέσεις ήδη τις διήλθα [στη διαδικτυακή τους δημοσίευση], αλλά στα γρήγορα και αποσπασματικά. Στάθηκα [για την ώρα] ιδιαίτερα στα κεφάλαια “Η ιδεολογική και πολιτική φυσιογνωμία του ΑΚΕΛ”, “Το ζήτημα των συμμαχιών/συνεργασιών” και “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού”
Στα δύο πρώτα [από τα τρία που αναφέρω πιο πάνω] υπάρχει μπόλικη θεωρητικολογία και αποφεύγεται η κατάθεση συγκεκριμένων προτάσεων. Όμως το κεφάλαιο με τίτλο “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού” είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον καθώς φαίνεται ότι αυτό γράφτηκε με βάση και την εμπειρία του Κόμματος από την πενταετή Αριστερή(;) [βάζω κι ερωτηματικό κι ας διαφωνεί ο Δάσκαλος] διακυβέρνηση Χριστόφια. Εκεί υπάρχουν αρκετά ουσιώδη και αυτοκριτικά συμπεράσματα και διαπιστώσεις, στην βάση των οποίων θα μπορούσε να βελτιωθεί η Αριστερή πορεία του ΑΚΕΛ.  Όπως λέμε και στην κυπριακή “ο παθός [αυτός που την έχει πάθει] εν ο γιατρός”! Να σημειώσω ότι γενικά το έγγραφο των Θέσεων δεν χαρακτηρίζεται από κομουνιστική φρασεολογία, ούτε κι από κομμουνιστικά οράματα [για ευνόητους λόγους, που ίσως τους αναλύσω κάποια άλλη στιγμή], προσωπικά όμως, διακρίνω μια στροφή αριστερότερα.

Το κεφάλαιο “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού”

Έχω την αίσθηση ότι το ΑΚΕΛ με τις Θέσεις που έχει επεξεργαστεί στο κεφάλαιο “Η διεκδίκηση της εξουσίας σε συνθήκες καπιταλισμού” και τις παραδοχές που κάμνει αναφορικά με τις «εμπειρίες γύρω από το θέμα της συμμετοχής των κομμουνιστικών και αριστερών κομμάτων σε συνασπισμούς  [αστικής] διακυβέρνησης», προσπαθεί να κάμει στροφή αριστερότερα. Έχω την εντύπωση ότι γίνεται κίνηση να αφήσει πίσω ή να βελτιώσει [προς το ριζοσπαστικότερο] τα προγραμματικά κομματικά έγγραφα “Η δική μας αντίληψη για τον Σοσιαλισμό” [που εγκρίθηκε στο 17ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ 1990] και “Προτάσεις για  εκσυγχρονισμό της κυπριακής κοινωνίας” [που νομίζω ότι εγκρίθηκε στο ίδιο Συνέδριο].
Παραθέτω ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από τις [φετινές προγραμματικές] Θέσεις [σελ. 35]:
«Είναι δυστυχώς συχνό φαινόμενο, που τείνει να μετατραπεί σε κανόνα, όταν και εφόσον η Αριστερά συμμετέχει στην άσκηση της εξουσίας, η αδυναμία για διαφόρους λόγους να υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις (κυρίως η αντίδραση από το κατεστημένο, την αστική τάξη και την ΕΕ) και ιδιαίτερα να ικανοποιηθούν οι μεγάλες προσδοκίες που δημιουργούνται στους εργαζομένους και το λαό από τέτοιες διακυβερνήσεις, να μεταφράζεται ως αποτυχία της ίδιας της Αριστεράς (το έχουμε βιώσει και στις δικές μας συνθήκες όταν ήμασταν υποχρεωμένοι να διαχειριστούμε τον καπιταλισμό και μάλιστα σε κρίση) και να ακολουθείται από απογοήτευση και απαρέσκεια των λαϊκών μαζών, με σοβαρές επιπτώσεις τόσο γενικότερα στην πολιτική αξιοπιστία των αριστερών κομμάτων όσο και στα εκλογικά τους ποσοστά.»  
[Επίκαιρο σε σχέση με τα πιο πάνω είναι κι ένα ιστορικό άρθρο στον χτεσινό κυριακάτικο “Ριζοσπάστη” με τίτλο «Τα Κομμουνιστικά Κόμματα Ιταλίας και Γαλλίας στις “Εθνικές Κυβερνήσεις” (1944 –1947)»]

Όμως στο υπό αναφορά κεφάλαιο των Θέσεων έχω επισημάνει και μια σημαντική αντίφαση, η οποία έχει να κάνει με τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς και το κόλλημα του Κόμματος μ’ αυτούς, τον σεβασμό και την προστασία τους. Σε μια προηγούμενη [προ 2-3 μηνών] ανάρτηση μου] είχα αναφέρει πως ενόψει του Προγραμματικού Συνεδρίου του ΑΚΕΛ, θα επεξεργαζόμουν και θα (συν)έγραφα [με τα 5-6 πράματα που κατέχω που τον Μαρξισμό] ένα κείμενο  με θέμα τις «αντιμαρξιστικές τοποθετήσεις ΑΚΕΛικών στελεχών για τους αστικοδημοκρατικούς θεσμούς»... [Το ‘χω ξεκινήσει αλλά δεν μπόρεσα να το ολοκληρώσω]..   
Σημειώνω, λοιπόν, δύο αντιφατικές [κατά την ταπεινή μου γνώμη] μου τοποθετήσεις αναφορικά με τους θεσμούς του αστικού κράτους ή/και της αστικής δημοκρατίας. Στη σελίδα 34 διαβάζουμε πως:
«Η πολιτική δράση μέσα στους θεσμούς και τις δομές που δημιούργησε η αστική δημοκρατία, είναι επιβεβλημένη. Χωρίς αυτή την πολιτική δράση, δεν είναι δυνατό να κερδηθεί η συμπάθεια και η υποστήριξη του λαού γύρω από την ανάγκη προοδευτικών και ριζοσπαστικών μετασχηματισμών. Η τέχνη είναι να αξιοποιείται δημιουργικά και διαλεκτικά, η καθημερινή πολιτική και κοινωνική δράση έτσι ώστε να γίνεται κατανοητή από τους εργαζομένους και ευρύτερα την κοινωνία, η αναγκαιότητα μιας βαθύτερης επαναστατικής αλλαγής του συστήματος, πέρα από τα όρια που επιτρέπει η αστική δημοκρατία. Αυτό βέβαια πάντα σε συσχετισμό με τις εκάστοτε πολιτικές πραγματικότητες και τις πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες κάθε χώρας».

Και αμέσως πιο κάτω [στην ίδια σελίδα]:
«Η εξουσία έχει ταξικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση είναι το εργαλείο επιβολής σε νομικό και θεσμικό επίπεδο της οικονομικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης. Ως εκ τούτου το κράτος έχει συγκεκριμένα χαρακτηριστικά και σαφώς δεν είναι ουδέτερο. Αυτό σημαίνει ότι στους στρατηγικούς σχεδιασμούς ενός κόμματος όπως το δικό μας, που αφορούν το θέμα της διακυβέρνησης και της εξουσίας, αυτός ο παράγοντας θα πρέπει να λαμβάνεται πολύ σοβαρά υπόψιν και να μην κυριαρχούν ψευδαισθήσεις σε σχέση με το ρόλο του υπάρχοντος κρατικού μηχανισμού κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Εξουσία και διακυβέρνηση δεν είναι ταυτόσημες.»

Έχω την άποψη ότι ως ΑΚΕΛ μέχρι τώρα μείναμε κολλημένοι [παρκαρισμένοι] στο πρώτο και παραγνωρίζαμε σαφώς το δεύτερο. Αλλά το κύριο και το πιο ουσιαστικό είναι ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ και ΠΩΣ ένα Αριστερό Κόμμα [όπως το ΑΚΕΛ] μπορεί να αξιοποιήσει προς όφελος των στόχων και σκοπών του «τους θεσμούς και τις δομές που δημιούργησε η αστική δημοκρατία», όταν γνωρίζουμε ότι «η εξουσία έχει ταξικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση είναι το εργαλείο επιβολής σε νομικό και θεσμικό επίπεδο της οικονομικής κυριαρχίας της άρχουσας τάξης»...

Θα επανέλθω, και επί τούτου του θέματος, αλλά και για άλλα ζητήματα...

Anef_Oriwn
[κάνοντας μια πρώτη ανάγνωση και εκτίμηση των Θέσεων του ΑΚΕΛ για το επικείμενο Προγραμματικό του Συνέδριο]... 
Δευτέρα 13/1/2014