ANEF_Oriwn: Ανάρτηση 152/2013* [έκτακτη, διαφορετική, γυναικεία, οικογενειακή, τρυφερή, αφιερωματική, τραγουδιστική]

{* - Εισαγωγική σημείωση – Σάββατο 14/9/2013 - (Χρόνια Πολλά φίλε Σταύρο Α.!):

Πάμε σε μια τελείως διαφορετική ανάρτηση σήμερα [το κείμενο γράφτηκε την Πέμπτη 12 του μηνός κατά το βραδάκι] με έντονο και καθαρά ανθρώπινο περιεχόμενο και γραμμένη κάτω από συναισθηματική φόρτιση, αν και δεν θα λείψουν και οι πολιτικού περιεχομένου νύξεις... [Το χούι δεν μας φεύγει!]...

Την ιδέα γι’ αυτή μου την ανάρτηση τη συνέλαβε το “θηλυκό” μου μυαλό αρχές του περασμένου Φεβράρη, λίγο μετά τα γενέθλια της “Ά(α)πης”. Είχα σκεφτεί τότε να ΤΗΣ αφιερώσω λίγα λόγια κι είχα μάλιστα γράψει και τον τίτλο, [ο οποίος έμεινε ο ίδιος όπως είναι διατυπωμένος πιο πάνω]... Έκτοτε το φιλόδοξο σύγγραμμα μου παρέμεινε στα υπ’ όψη [μάλλον παραπέμφθηκε για την επόμενη χρονιά] για να ΜΑΣ προκύψει σήμερα ένεκα συναισθηματικής φόρτισης και «στερητικού συνδρόμου» -έκφραση κι αυτή μιας άλλης εποχής}...

***************************

Επί του θέματος...

(Για την “Ά(α)πη”)...

Η “Ά(α)πη” μεγάλωσε, έγινε πια Γυναίκα! Όπου να ‘σαι [σε μόλις λίγα χρόνια] θα τριανταρίσει! Πότε ήταν παιδούλα, κι έπαιζε με τις κούκλες της κ’ έφτιαχνε ιστοριούλες!

Τα χρόνια πέρασαν με τις χαρές, τις δυσκολίες και τα προβλήματα τους... Πότε ήταν προδημοτική και δημοτικό, ακολούθως γυμνάσιο και λύκειο και μετά πανεπιστήμιο; Πότε πήρε το πτυχίο, πότε βρήκε δουλειά [εδώ να ομολογήσουμε πώς φάνηκε τυχερή] και πότε τελείωσε και το Master! Κατά τη διάρκεια όλων αυτών προεκυψαν και οι φίλες οι κολλητές και μετά [στο πανεπιστήμιο] και οι κολλητοί [ένας τέτοιος θα ‘πρεπε να τη βάλει και ... “πρώτο κουμπάρο” στον γάμο του]. Και κοντά σ’ αυτά και οι εξόδοι, οι έρωτες, τα parties, τα ξενύχτια, αλλά και τα τρεχάματα μας στα γήπεδα για να δούμε την “Ομόνοια” [από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού την έπαιρνα πλέον μαζί μου στα γήπεδα - βλέπετε, μια μέρα που είχε έρθει από το σχολείο την άκουσα να λέει “ΑΝΟ ΟΛΕ”, καθότι οι φιλενάδες της ήταν με την “Ανόρθωση”, κι αναγκάστηκα κι εγώ πάραυτα να πάρω μέτρα], τα κοινά οικογενειακά μας ταξίδια, οι εκδρομές και οι διανυκτερεύσεις σε ξενοδοχεία στην Κύπρο -κυρίως στην Πάφο και στο Τρόοδος – Αγρός, Πλάτρες, Πεδουλάς...[Να σημειώσω ότι υπήρξαν και εποχές που κάπου - κάπου πηγαίναμε ΟΛΗ η οικογένεια και στο γήπεδο!]...

Η παρορμητικότητα και η “αντιδραστικότητα” των νεανικών χρόνων [ήταν όμως πάντοτε επιμελής μαθήτρια] πέρασε σε μεγάλο βαθμό. Οφείλω να πω ότι ωρίμασε πια [και πνευματικά και σωματικά], αν και κάποιες στιγμές όταν εν σικκιρτισμένη [πιεσμένη] ή/και κουρασμένη εξακολουθεί να εκδηλώνεται εκρηκτικά [δεν έχει υπομονή], κυρίως απέναντι στη Μητέρα της και ενίοτε τον Αδελφό της... [Πάντοτε κοίταζε πιο πολύ το δικό της! Ίσως να φταίνε και τα γονίδια, ίσως και τα πρότυπα που διαμόρφωσε στην πορεία του χρόνου]... Μετά όμως, θα πάρει τηλέφωνο για να απολογηθεί, αλλά η στάση της [έστω και για λίγο και σίγουρα άθελα της] πληγώνει... Και είναι και σπάταλη και σκορποχέρα, αλλά νέα είναι...

Δεν μένει πια και μαζί μας κι έτσι δεν γνωρίζουμε και λεπτομέρειες για διάφορα. Και δεν μας πέφτει και λόγος. Από τα φοιτητικά τα χρόνια αναγκαστικά [λόγω απόσταση] μετακινήθηκε σ’ άλλη πόλη. Αλλά πλέον και λόγω δουλειάς μετακόμισε κι επίσημα και κατοικεί πια στην μεγάλη πολιτεία. Τη βλέπουμε, συνήθως κάθε σαββατοκύριακο [κυρίως τα Σάββατα] γιατί έρχεται να πλύνει... Κι αν έχει κανένα ματς της “Ομόνοιας” θα βιάζεται να φύγει... [Εγώ έχω σταματήσει πια να τρέχω στα γήπεδα]... Σπάνια διανυκτερεύει σπίτι, όμως τώρα τον Αύγουστο που μας πέρασε, ΜΆΣ έκανε την τιμή κ’ έμεινε μαζί ΜΑΣ για μερικές μέρες... Είχε έρθει και μια φίλη της κάτω από την Ελλάδα μετά συζύγου και μπέμπη και περνούσαν χρόνο μαζί...

Πριν καμιά βδομάδα έφυγε για επαγγελματικό ταξίδι για τόπους μακρινούς. Τόπους που σε προκαλούν να τους εξερευνήσει, αλλά και που μπορεί να σε φοβίζουν κιόλας και να σε απωθούν! [Και δεν έχουν και περί πολλού την Γυναίκα εκεί˙ γενικώς η μεταχείριση των Γυναικών είναι ΑΠΑΙΣΙΑ! Ίσως να ‘ναι κι αυτός ένας από τους λόγους που ΜΑΣ διακατέχει μια ανησυχία]...

Πολλές ώρες, λοιπόν, το ταξίδι και με ενδιάμεσο σταθμό. Ευτυχώς δεν θα είναι μόνη της [κάτι είναι κι αυτό!]... Ξαναπήγε εκεί [και πάλι για δουλειά] αλλά δεν της άρεσε καθόλου. Δεν πήρε από τον Πατέρα της που ψάχνει [και κυνηγάει] την περιπέτεια και τ’ αρέσει η εξερεύνηση. Τότε στα ταξίδια μας ακολουθούσε, τώρα ίσως να μην έχει κάποιον για εμπιστευτεί, αν και έχει τόπακες φίλους - συναδέλφους. Υπάρχει και πολλή “ξιμαρισιά” [βρωμιά και ακαθαρσίες] λέει, ενώ δεν τις αρέσουν και τα φαγιά τους. Πολλά ιδιότροπη θα πείτε... Κι ίσως να ‘χετε και δίκιο, αλλά πιο πολύ απολιτική είναι κατ’ ΕΜΕΝΑ αυτή η στάση. Γιατί η ακαθαρσία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο γι’ αυτούς τους τόπους κι έχει τις ρίζες της σ’ ένα σύστημα [οικονομικό και πολιτικό] που δεν ενδιαφέρεται για την δημόσια αλλά και την ατομική υγεία και υγιεινή. Γιατί άραγε υπάρχει τόση “ξιμαρισιά”; Και ποιοι είν’ αυτοί που κρατούν ένα ολόκληρο λαό στη φτώχεια, τη μιζέρια και την αμορφωσιά και κατ’ επέκτασης σε άσχημες συνθήκες διαβίωσης; [Ο Μπογιόπουλος είπε ότι «είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» κι ένας άλλος φίλος πως «είναι ο ιμπεριαλισμός, ανόητοι»!!!]...

{Ένας φίλος που έλαβε μέρος ως γιατρός σε ανθρωπιστικές εκκλησιαστικές αποστολές στην Αφρική έχει σπουδαίες φωτογραφίες που απεικονίζουν πολύ παραστατικά τα πιο πάνω --μια εικόνα χίλιες λέξεις- αλλά δεν κατέστη δυνατόν να τον πείσω να μου δανείσει μερικές για να κάνω μια ανάρτηση... Για να δούμε αν θα μου φέρει μερικές η “Ά(α)πη” από τη χώρα της δικής της επίσκεψης}...

Αυτά λοιπόν τα λίγα για την “Ά(α)πη”! Η σκέψη μας στο σπίτι αυτές τις μέρες είναι συνεχώς κοντά της, αν και ΜΑΣ απασχολούν και πολλά άλλα...

“Κόρη μου”

(Ηλίας Κλωναρίδης)