{* - Σημείωση 30/6/2013:
Η ανάρτηση αυτή ετοιμάστηκε την Πέμπτη, 20 τού λήγοντος μηνός}…
**************************
Επεξηγηματικά:
Μετά από την προηγούμενη χαλαρή ανάρτηση μας επανερχόμαστε σήμερα στα συνήθη πολιτικά post μας. Η νέα ανάρτηση μας είναι μεν πολιτική, αλλά όχι κυπριακή. Έχει σχέση με τη γειτονιά μας. Βασικά τον Λίβανο και μερικώς τη Συρία…
Αναδημοσιεύουμε, λοιπόν, από το ελλαδικό Blog “INFOWAR” [το οποίο διαχειρίζεται ο δημοσιογράφος Άρης ΧατζηΣτεφάνου] ένα κείμενο για τον γειτονικό μας Λίβανο με τίτλο “Στο Λίβανο η φάρσα φτιάχνει ιστορία”.
Τούτο αποτελεί ανταπόκριση κάποιου Νικόλα Κοσματόπουλου από τη Βηρυτό. ΕΓΩ το ανακάλυψα πριν μερικές μέρες, αλλά δεν ξέρω [δεν γράφει πουθενά] πότε δημοσιεύτηκε. Έχω όμως την αίσθηση ότι είναι πρόσφατο καθώς γίνεται αναφορά στην ανακατάληψη από τα κυβερνητικά στρατεύματα στις αρχές του Ιούνη της πόλης Αλ Κουσάιρ στη Συρία [Qusayr] που βρίσκεται κοντά στη πόλη Homs, βόρεια της πρωτεύουσας Δαμασκού]…
Το αναδημοσιεύω γιατί περιέχει μερικά πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία για τη γειτονική μας πολυπολιτισμική χώρα – κυρίως για τις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων.
**************************************
“Στο Λίβανο η φάρσα φτιάχνει ιστορία”
[του Νικόλα Κοσματόπουλου από το “INFOWAR”]
{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου, όπως και δικές μου είναι οι σημειώσεις μέσα σε αγκύλες}…
Μάχες μεταξύ ενόπλων ομάδων έχουν ξεσπάσει τόσο στο Βορρά, στην Τρίπολη, όσο και το Νότο, στην Σιδώνα, αλλά για τους κατοίκους της πρωτεύουσας αυτά είναι περσινά, ξινά σταφύλια, αν όχι σταφύλια από το 2008, όταν στα σοκάκια της κονταροχτυπήθηκαν οργανωμένα φιλοσουνιτικά τάγματα με στρατιωτικά τμήματα της Χεζμπολλά. Τότε νίκησε κατά κράτος η “Αντίσταση”, και για πολλούς Βυρητιανούς, όπως η Ρουντέινα, το ίδιο θα γίνει και τώρα στη Συρία. Για άλλους, σαν τον Αχμεντ από την Τρίπολη, η ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, ούτε καν σαν φάρσα.
Η Ρουντέινα είναι μηχανικός απορριμάτων και ζει στη Χαμρα της Βηρυτού. Δυο φορές την εβδομάδα κάνει εθελοντικά μαθήματα αραβικών, μαθηματικών κι αγγλικών στα προσφυγάκια από τη Συρία που έχουν καταφύγει στους περίφημους (για τις σφαγές των ένοπλων Μαρωνιτών εναντίων Παλαιστινίων αμάχων το 1982) καταυλισμούς της Σάμπρα και της Σατίλα. Πρόσφυγες καινούριοι ανάμεσα σε πρόσφυγες παλιούς, τα παιδιά από τη Συρία μαθαίνουν τα γράμματα που τα λιβανέζικα σχολεία τους αρνούνται.
Η Ρουντέινα έχασε τον πατέρα της από εγκεφαλικό όταν έπεσε πάνω σε μπλόκο αντικυβερνητικών σαλαφιστών στην Συρία [σημ. δική μου: οι σαλαφίτες είνα οι υπερορθόδοξοι σουνίτες] όπου είχε πάει για δουλειές. Ήταν χριστιανός το θρήσκευμα, άθεος όμως στη θρησκεία, κομμουνιστής στη ζωή, βετεράνος του εμφυλίου στο Λίβανο. Η κόρη του, δυο χρόνια μετά, με κοιτάει με μάτια σταθερά και ένα μειδίαμα στα χείλη, το οποίο δεν είναι ούτε από χαρά ούτε από ικανοποίηση, αλλά από σιγουριά. Μου εξηγεί γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να πέσει η Συρία στα χέρια σαλαφιστών: «Γιατί κανείς δεν μπορεί να απειλήσει την Αντίσταση, ειδικά μετά τη νίκη της επί του Ισραήλ το 2006».
Ο Αχμεντ μένει σε ένα χωριό έξω από την Τρίπολη του Λιβάνου, αλλά ζει μεταξύ πολλών κόσμων ταυτόχρονα. Στην πόλη το πρωί, ο Αχμεντ δουλεύει σε μια ΜΚΟ, η οποία παρέχει χρήματα στους Σύριους πρόσφυγες για τη λιβανέζικη βίζα (200 δολάρια το χρόνο). Στα σύνορα με τη Συρία κάθε βράδυ, ο Αχμεντ γίνεται αρωγός στους αντάρτες του Ελεύθερου Συριακού Στρατού, ο οποίος μαζί με το σαλαφιστικό Μέτωπο της σωτηρίας αντιμετωπίζουν στρατιωτικά το συριακό στρατό – αλλά και τη Χεζμπολλά – μόλις λίγα χιλιόμετρα μέσα στην συριακή ενδοχώρα. Η περίφημη μάχη του Αλ-Κουσέιρ έχει τελειώσει μόλις λίγες μέρες πριν με πανηγυρική νίκη της “Αντίστασης”, την οποία ο Αχμεντ δεν υποστηρίζει πια όπως παλιά, το 2006 για παράδειγμα. Τώρα θέλει να νικήσει η αντιπολίτευση στη Συρία και μισεί το καθεστώς, όπως κι αυτούς που το βοηθούν υπονοώντας τη Χεζμπολλά.
Ο πατέρας του λέει ότι ο πόλεμος ξανάρχεται με γρήγορα βήματα, κι ο Αχμεντ συμφωνεί. Μου λέει ότι στους δρόμους της Τρίπολης μπορείς να δεις άντρες της Χεζμπολλά να φυλάνε γωνίες και περάσματα, και ότι αυτές οι εμφανίσεις κάνουν τους ντόπιους νευρικούς. Όταν τον ρωτάω πως κι έχει η Χεζμπολλά “δικούς της” εδώ πάνω, μια περιοχή σουνιτική, μου απαντάει ότι από το 2000, που έδιωξε τους Ισραηλινούς από το νότιο μέρος, η Χεζμπολλά έχει πολλούς σουνίτες μαζί της. Τα μάτια του τρεμοπαίζουν είτε από οργή, που μια εξέγερση ενάντια σε ένα μισητό καθεστώς έγινε πόλεμος μεταξύ αυτών που υποστήριξε παλιά και αυτών που έμαθε να υποστηρίζει σήμερα, είτε από ανικανότητα να δει τι θέλει και τι πρέπει να γίνει απέναντι στο σημερινό χάος. Θα ήθελα να πέσει το καθεστώς και να ανέβουν ίσως κάποιοι δημοκρατικοί, μου λέει, αλλά είναι μάλλον δύσκολο, προσθέτει αμέσως μετά.
Πίσω στη Βηρυτό, σύντροφοι μου λένε ότι ο Τσόμσκι είναι στην πόλη και ότι θα γίνει συνάντηση του μαζί με Λιβανέζους και Σύριους ακτιβιστές. Η αίθουσα στο “παλάτι” της Unesco, που γίνεται η συνάντηση, είναι αχανής και παγωμένη από ένα αιρ κοντίσιον, που νιώθεις ότι δουλεύει τόσο καλά όσο τίποτα άλλο στη χώρα. Είμαστε καμιά 20αρια και καθόμαστε σε πλαστικές καρέκλες γύρω από ένα μακρινό τραπέζι σαν σε μυστικό δείπνο. Το ταβάνι πιο ψηλό κι από την πιο σηκωμένη μας μάτια. Νιώθουμε μικροί κι αβοήθητοι. Αυτά που συμβαίνουν μας ξεπερνούν όλους, αφού ο πρώτος κι ο τελευταίος λόγος ανήκει στους τύπους με τα όπλα τώρα κι αυτοί δεν είμαστε εμείς.
Ο Τσόμσκι θέλει να ακούσει πρώτα τι λένε οι “ντόπιοι” για την εμπλοκή της Χεζμπολλα στο συριακό εμφύλιο, βάζοντας στην αρχή δύο ερωτήσεις. Πρώτον, απειλείται υπαρξιακά από την εξέλιξη του πολέμου στη Συρία; Δεύτερον, αν η απάντηση στην πρώτη ερώτηση είναι ναι, θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο από μια επέμβαση στη Συρία, στο πλευρό του καθεστώτος; Νιώθουμε όλοι ότι ο αναρχικός στοχαστής είναι μαζί με τους νικητές του Αλ Κουσάιρ. Ο γύρος τοποθετήσεων αρχίζει, ωστόσο το ταβάνι μοιάζει να ανεβαίνει ακόμα ψηλότερα μετά από κάθε μια. Ένας απόστρατος αξιωματικός του λιβανέζικου στρατού λέει ότι η Χεζμπολλα είναι σεχταριστική οργάνωση, ότι έχει εμπλακεί σε ένα πόλεμο που γίνεται όλο και περισσότερο θρησκευτικός και ως εκ τούτου είναι η αρχή του τέλους της. Ένας νεαρός ανταπαντά ότι το σχέδιο των σιωνιστών είναι να κατατεμαχίσουν τη Συρία και τη μέση ανατολή γενικά, και για αυτό το λόγο η παρέμβαση της Χεζμπολλα είναι σωστή γιατί σταματάει τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.
Στο τέλος το λόγο παίρνει ο μαρξιστής ιστορικός του Λιβάνου, Φαουαζ Τραμπουλσι: «Η συριακή υπόθεση είναι θέμα των Σύρων και μόνο, και το γεγονός ότι η χεζμπολλα αποφάσισε να εμπλακεί σε μια ενδοσυριακή σύρραξη, είναι μεγάλο λάθος». Αλλά ακόμα και οι τοίχοι του παλατιού ξέρουν ότι στην Συρία δεν πολεμάνε μόνο Σύροι εδώ και χρόνια πια. Νιώθουμε όλοι ότι ο μαρξιστής ιστορικός θέλει να γίνει αρχηγός των στρουθοκαμήλων, που έχουν πολλαπλασιαστεί με ραγδαίους ρυθμούς τελευταία. Φεύγω από την συνάντηση με το κεφάλι βαρύ, σαν να το τραβάει η άμμος από κάτω και να θέλει να το σκεπάσει.
Ο Γουισάμ, καλός φίλος και γνώστης της ιστορίας της περιοχής με χτυπάει στον ώμο, πάμε να τα π(ι)ούμε, μου λέει. Κι έτσι έγινε. Με ντόπιο τσίπουρο στο τραπέζι, ξεσκονίσαμε χάρτες της περιοχής και βιβλία ιστορίας, ξαναδιαβάσαμε ανακοινώσεις του ΟΗΕ και των ξένων ανταποκριτών για τον πόλεμο, είδαμε βιντεάκια στο γιουτιούπμ από τις πρώτες διαδηλώσεις των πολιτών και τις μετέπειτα μάχες των ανταρτών, μπουκάραμε στα μυαλά του Νασράλλα, του Πούτιν και του Ομπαμα, και μετά από πολλές ώρες μελέτης βγάλαμε το συμπέρασμα: Ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος δεν θα αρχίσει τελικά από τη Συρία, παρόλο που έχουν σχηματιστεί τα αντίπαλα στρατόπεδα πιο καθαρά από ποτέ.
Για πρώτη φορά φαίνεται να συμφωνούν Ιράν, Ρωσία, και Κίνα, αλλά και τα άλλα BRICS, Ινδία, Νότια Αφρική και Βραζιλία [σημ. δική μου: το Ιράν δεν είναι στους BRICS] για μια αποφασιστική αποτροπή αλλαγής καθεστώτος με εξωτερική – βλέπε δυτική – στρατιωτική παρέμβαση. Κι αυτό είναι τόσο πρωτοφανές που η Δύση (μαζί με τη Σαουδαραβία και το Κατάρ) δεν μπορούν να κάνουν κάτι παραπάνω παρά να παρατείνουν μια προαποφασισμένη ήττα. Προς το παρόν, λοιπόν, ξαναζούμε το δεύτερο Ψυχρό πόλεμο σαν φάρσα με τους λιβανέζους (της Χεζμπολλά) αυτή τη φορά να ανακτούν μέρος της Συρίας (του Ασαντ) μετά από δυο χρόνια εμφυλίου στη χώρα.
*********************************
Σημειώσεις και σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου
1. Τον Λίβανο τον επισκέφτηκα σε περίοδο ειρήνη, τον Αύγουστο του 2004, λαμβάνοντας μέρος [μετά συζύγου και υιού] σε μια διήμερη κρουαζιέρα. Είχαμε μάλιστα ξεναγηθεί και στα εντυπωσιακά σπήλαια Jeita Grotto που βρίσκονται 20 χιλιόμετρα βόρεια της Βηρυτού.
2. Εκείνα τα χρόνια [αλλά πότε ακριβώς δεν θυμάμαι] είχαμε [με τη σύζυγο] επισκεφτεί και τη Συρία και πιο πριν και το Ισραήλ -και στις δυο περιπτώσεις είχαμε ταξιδέψει αεροπορικώς.
3. Κάπου έχω γραμμένο κι ένα [άλλο] κείμενο για το Λίβανο [το ‘γραψα προ 2-3 χρόνων] και το είχα συνδυάσει με μια συνέντευξη του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Λιβάνου... [Είχε παρευρεθεί το 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ τον Νοέμβρη τού 2010]...
4. Θυμάμαι στα χρόνια τα φοιτητικά μου είχα αρκετούς (συμ)φοιτητές από την Λίβανο, τη Συρία, όπως και από την Παλαιστίνη και την Ιορδανία. Θυμάμαι τον Σύριο Ουαλίντ [με τον οποίο ήμασταν στη ίδια σχολή], όπως και τις ευειδέστατες Marie και Nadia από τον Λίβανο και τη Liza από τη Συρία… [Πιο πολλά για εκείνη την όμορφη εποχή θα βρείτε εδώ]...
5. Ο Λίβανος αποτελεί ένα μωσαϊκό θρησκευτικών κοινοτήτων με τις κύριες να είναι οι Χριστιανοί [Μαρωνίτες] και οι Μουσουλμάνοι [Σιίτες, Σουνίτες, Δρούζοι]. Επίσημα στη χώρα αναγνωρίζονται 17 διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα.
6. Οι χριστιανοί αποτελούν το 41%, οι σουνίτες το 27%, οι αλαουίτες σιίτες το 27% και οι δρούζοι το 5%.
7. Οι σουνίτες έχουν ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την επιμονή τους στην πιστή τήρηση των γραφών του Κορανίου και της ισλαμικής παράδοσης [της σούνα], απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία τους. Οι αλαουίτες ή αλεβίτες αποτελούν μια ήπια θρησκευτική και πολιτιστική μουσουλμανική κοινότητα που έχει πολλές ομοιότητες με τους σιίτες, ενώ θεωρείται ότι έχουν υιοθετήσει και στοιχεία από τον Χριστιανισμό. Οι Δρούζοι αποτελούν ιδιαίτερη αραβική μουσουλμανική κοινότητα και απαντώνται κύρια στο Λίβανο και τη Συρία. Η θρησκεία τους αποτελεί ένα κράμα Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Ισλάμ…
8. Ο Λίβανος υπόφερε πολλές φορές από εμφύλιους πολέμους [μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων] με τον τελευταίο πόλεμο να κρατεί από το 1975 μέχρι το 1992. Τα αίτια των συγκρούσεων ΔΕΝ ήταν σίγουρα[μόνο] θρησκευτικά [αν και έπαιζαν και οι θρησκευτικές διαφορές το ρόλο τους], αλλά πρώτα και κύρια πολιτικά και κοινωνικά.
9. Συνήθως οι εμφύλιες συγκρούσεις ήταν αποτέλεσμα των αντιπαραθέσεων και αντιπαλοτήτων για πολιτική κυριαρχία και την πολιτική αντιπροσώπευση των θρησκευτικών κοινοτήτων στα πολιτειακά όργανα, αλλά και λόγων των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων μεταξύ Χριστιανών, [που ήταν οι πιο ευκατάστατοι και κατ’ επέκταση και οι επιχειρηματίες] και Μουσουλμάνων που ήταν συνήθως οι πιο φτωχοί.
[Να αναφέρω χαρακτηριστικά ότι ο Μιχάλης Πουμπουρής στο αφήγημα του “Οι περιπέτειες του Αλή” γράφει για τον ήρωα του, τον τουρκοκύπριο Αλή Γιουσούφ, όταν αυτός «βρέθηκε στην μέγγενη δύο ακραίων σοβινιστικών καταστάσεων» και σκεφτόταν να φύγει για τον Λίβανο και «να εργαστεί σε ένα εστιατόριο κάποιου μουσουλμάνου»: «Πρώτα και κύρια, -λέει ο φίλος του Αλή, ο Θωμάς Βασίλη- αυτοί που έχουν τις επιχειρήσεις και τα εστιατόρια στον Λίβανο είναι χριστιανοί, όχι μουσουλμάνοι που είναι φτωχοί. Δεν έχει νόημα να πας στον Λίβανο»]…
Αντιπαλότητες, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις προκαλούνταν και ένεκα της παρουσίας πολλών παλαιστινίων προσφύγων στη χώρα.
10. Ο εμφύλιος του 1975 ξεκίνησε ως μια σύγκρουση μεταξύ της χριστιανικής Δεξιάς και της μουσουλμανικής Αριστεράς, σύντομα όμως μετατράπηκε σε έναν γενικευμένο πόλεμο στον οποίο ενεπλάκη η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η φιλοϊρανική Χεζμπολά, το Ισραήλ και η Συρία.
11. Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία [και όσοι διαβάζουν] ίσως να θυμούνται [ή να εχουν μάθει για] τις άγριες σφαγές παλαιστινίων και λιβανέζων που έγιναν το Σεπτέμβρη του 1982 στους προσφυγικούς συνοικισμούς Σάμπρα και Σατίλα κοντά στη Βηρυτό. Τότε δολοφονήθηκαν βάρβαρα σε μια από τις πιο τρομακτικές σφαγές της πρόσφατης ιστορίας περίπου 2700 άνθρωποι. Οι σφαγές έγιναν από δεξιούς φαλαγγίτες με εντολή και έγκριση των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων που είχαν εισβάλει από τον Ιούνη στη χώρα. Την εγκληματική ευθύνη για τη σφαγή φέρει [ο μετέπειτα υπουργός Άμυνας του Ισραήλ], στρατηγός Αριέλ Σαρόν.
12. Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι αρκετά περίπλοκο και η αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο γίνεται στη βάση των θρησκευτικών κοινοτήτων κι όχι στη βαση πολιτικών κομμάτων. Από το 1989, οι 128 έδρες του λιβανικού Κοινοβουλίου είναι μοιρασμένες [με βαση το Συνταγμα της χώρας] ισότιμα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων κι απ’ εκει κατανεμονται αναλογικά [στη βαση των εκλογικών ποσοστών] αναμεσα στα διάφορα επιμέρους δογματα.
13. Στη βάση των θρησκευτικών δογμάτων γίνεται ΚΑΙ η κατανομή των πολιτειακών αξιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα με βάση το Σύνταγμα ο Πρόεδρος της χώρας είναι Χριστιανός Μαρωνίτης, ο Πρωθυπουργός Μουσουλμάνος Σουνίτης, ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου Μουσουλμάνος Σιίτης και ο Αντιπρόεδρος Χριστιανός Ορθόδοξος. [Ακόμα ένα δείγμα της αποικιοκρατικής πολιτικής τακτικής τού “διαίρει και βασίλευε”]…
1. Τον Λίβανο τον επισκέφτηκα σε περίοδο ειρήνη, τον Αύγουστο του 2004, λαμβάνοντας μέρος [μετά συζύγου και υιού] σε μια διήμερη κρουαζιέρα. Είχαμε μάλιστα ξεναγηθεί και στα εντυπωσιακά σπήλαια Jeita Grotto που βρίσκονται 20 χιλιόμετρα βόρεια της Βηρυτού.
2. Εκείνα τα χρόνια [αλλά πότε ακριβώς δεν θυμάμαι] είχαμε [με τη σύζυγο] επισκεφτεί και τη Συρία και πιο πριν και το Ισραήλ -και στις δυο περιπτώσεις είχαμε ταξιδέψει αεροπορικώς.
3. Κάπου έχω γραμμένο κι ένα [άλλο] κείμενο για το Λίβανο [το ‘γραψα προ 2-3 χρόνων] και το είχα συνδυάσει με μια συνέντευξη του Γενικού Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος του Λιβάνου... [Είχε παρευρεθεί το 21ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ τον Νοέμβρη τού 2010]...
4. Θυμάμαι στα χρόνια τα φοιτητικά μου είχα αρκετούς (συμ)φοιτητές από την Λίβανο, τη Συρία, όπως και από την Παλαιστίνη και την Ιορδανία. Θυμάμαι τον Σύριο Ουαλίντ [με τον οποίο ήμασταν στη ίδια σχολή], όπως και τις ευειδέστατες Marie και Nadia από τον Λίβανο και τη Liza από τη Συρία… [Πιο πολλά για εκείνη την όμορφη εποχή θα βρείτε εδώ]...
5. Ο Λίβανος αποτελεί ένα μωσαϊκό θρησκευτικών κοινοτήτων με τις κύριες να είναι οι Χριστιανοί [Μαρωνίτες] και οι Μουσουλμάνοι [Σιίτες, Σουνίτες, Δρούζοι]. Επίσημα στη χώρα αναγνωρίζονται 17 διαφορετικά θρησκευτικά δόγματα.
6. Οι χριστιανοί αποτελούν το 41%, οι σουνίτες το 27%, οι αλαουίτες σιίτες το 27% και οι δρούζοι το 5%.
7. Οι σουνίτες έχουν ως ιδιαίτερο χαρακτηριστικό την επιμονή τους στην πιστή τήρηση των γραφών του Κορανίου και της ισλαμικής παράδοσης [της σούνα], απ’ όπου προέρχεται και η ονομασία τους. Οι αλαουίτες ή αλεβίτες αποτελούν μια ήπια θρησκευτική και πολιτιστική μουσουλμανική κοινότητα που έχει πολλές ομοιότητες με τους σιίτες, ενώ θεωρείται ότι έχουν υιοθετήσει και στοιχεία από τον Χριστιανισμό. Οι Δρούζοι αποτελούν ιδιαίτερη αραβική μουσουλμανική κοινότητα και απαντώνται κύρια στο Λίβανο και τη Συρία. Η θρησκεία τους αποτελεί ένα κράμα Ιουδαϊσμού, Χριστιανισμού και Ισλάμ…
8. Ο Λίβανος υπόφερε πολλές φορές από εμφύλιους πολέμους [μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων] με τον τελευταίο πόλεμο να κρατεί από το 1975 μέχρι το 1992. Τα αίτια των συγκρούσεων ΔΕΝ ήταν σίγουρα
9. Συνήθως οι εμφύλιες συγκρούσεις ήταν αποτέλεσμα των αντιπαραθέσεων και αντιπαλοτήτων για πολιτική κυριαρχία και την πολιτική αντιπροσώπευση των θρησκευτικών κοινοτήτων στα πολιτειακά όργανα, αλλά και λόγων των κοινωνικοοικονομικών ανισοτήτων μεταξύ Χριστιανών, [που ήταν οι πιο ευκατάστατοι και κατ’ επέκταση και οι επιχειρηματίες] και Μουσουλμάνων που ήταν συνήθως οι πιο φτωχοί.
[Να αναφέρω χαρακτηριστικά ότι ο Μιχάλης Πουμπουρής στο αφήγημα του “Οι περιπέτειες του Αλή” γράφει για τον ήρωα του, τον τουρκοκύπριο Αλή Γιουσούφ, όταν αυτός «βρέθηκε στην μέγγενη δύο ακραίων σοβινιστικών καταστάσεων» και σκεφτόταν να φύγει για τον Λίβανο και «να εργαστεί σε ένα εστιατόριο κάποιου μουσουλμάνου»: «Πρώτα και κύρια, -λέει ο φίλος του Αλή, ο Θωμάς Βασίλη- αυτοί που έχουν τις επιχειρήσεις και τα εστιατόρια στον Λίβανο είναι χριστιανοί, όχι μουσουλμάνοι που είναι φτωχοί. Δεν έχει νόημα να πας στον Λίβανο»]…
Αντιπαλότητες, αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις προκαλούνταν και ένεκα της παρουσίας πολλών παλαιστινίων προσφύγων στη χώρα.
10. Ο εμφύλιος του 1975 ξεκίνησε ως μια σύγκρουση μεταξύ της χριστιανικής Δεξιάς και της μουσουλμανικής Αριστεράς, σύντομα όμως μετατράπηκε σε έναν γενικευμένο πόλεμο στον οποίο ενεπλάκη η Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, η φιλοϊρανική Χεζμπολά, το Ισραήλ και η Συρία.
11. Οι μεγαλύτεροι στην ηλικία [και όσοι διαβάζουν] ίσως να θυμούνται [ή να εχουν μάθει για] τις άγριες σφαγές παλαιστινίων και λιβανέζων που έγιναν το Σεπτέμβρη του 1982 στους προσφυγικούς συνοικισμούς Σάμπρα και Σατίλα κοντά στη Βηρυτό. Τότε δολοφονήθηκαν βάρβαρα σε μια από τις πιο τρομακτικές σφαγές της πρόσφατης ιστορίας περίπου 2700 άνθρωποι. Οι σφαγές έγιναν από δεξιούς φαλαγγίτες με εντολή και έγκριση των ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων που είχαν εισβάλει από τον Ιούνη στη χώρα. Την εγκληματική ευθύνη για τη σφαγή φέρει [ο μετέπειτα υπουργός Άμυνας του Ισραήλ], στρατηγός Αριέλ Σαρόν.
12. Το πολιτικό σύστημα της χώρας είναι αρκετά περίπλοκο και η αντιπροσώπευση στο Κοινοβούλιο γίνεται στη βάση των θρησκευτικών κοινοτήτων κι όχι στη βαση πολιτικών κομμάτων. Από το 1989, οι 128 έδρες του λιβανικού Κοινοβουλίου είναι μοιρασμένες [με βαση το Συνταγμα της χώρας] ισότιμα μεταξύ χριστιανών και μουσουλμάνων κι απ’ εκει κατανεμονται αναλογικά [στη βαση των εκλογικών ποσοστών] αναμεσα στα διάφορα επιμέρους δογματα.
13. Στη βάση των θρησκευτικών δογμάτων γίνεται ΚΑΙ η κατανομή των πολιτειακών αξιωμάτων. Πιο συγκεκριμένα με βάση το Σύνταγμα ο Πρόεδρος της χώρας είναι Χριστιανός Μαρωνίτης, ο Πρωθυπουργός Μουσουλμάνος Σουνίτης, ο Πρόεδρος του Κοινοβουλίου Μουσουλμάνος Σιίτης και ο Αντιπρόεδρος Χριστιανός Ορθόδοξος. [Ακόμα ένα δείγμα της αποικιοκρατικής πολιτικής τακτικής τού “διαίρει και βασίλευε”]…
Anef_Oriwn
[ένας Λεβαντίνος – κάτοικος του μαχαλλά της Ανατολικής Μεσογείου και γείτονας των Λιβανέζωνˑ ίσως και με φοινικικές καταβολές]...
Πέμπτη 20/6/2013
Πέμπτη 20/6/2013