Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Ανάρτηση 97/2013 και 600η!!! [προγραμματισμένη, αντι-λαϊκίστικη, “τσσιεκκουδική”, “λιμουζινική” και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο του συν-blogger Νέου για τα “τσσιεκκούθκια” και τη “λιμουζίνα” του τέως Προέδρου…


Εισαγωγικά:

Όπως έγραψα και σε σχόλιο μου στην προ-προηγούμενη ανάρτηση μου, στις προθέσεις μου ήταν [και εξακολουθεί να είναι] η συγγραφή ενός κειμένου πάνω στα νέα θέματα [“σκανδαλώδη αμαρτήματα” του τέως Πρόεδρου Δημ. Χριστόφια] που ανακάλυψαν τα (συγ)κυβερνητικά παπαγαλάκια για να ποσκολοιούνται τούτες τις ζεστές μέρες του Μαγιού: τα “τσιεκκούθκια” [και το Ταμείο Αλληλεγγύης] και τη νέα “λιμουζίνα” των 43 χιλιάδων ευρώ που δικαιούται να πάρει [από το κράτος] ο τέως... Κοντολογίς ψάχνουν ψύλλους στ’ άχυρα δηλαδίς, ή αλλιώς εδώ ο κόσμος χάνεται [με τις ματσαράγκες των Τραπεζών] και το μουννί [πιπέρι!] ξυρίζεται [για μερικές χιλιάδες ευρώ!]…
Να φανταστείτε ότι με το θέμα του Ταμείου Αλληλεγγύης θα ασχοληθεί και θα το διερευνήσει και η Επιτροπή Έλεγχου της Βουλής! [Αφήκασιν τα θέρη τους τζιαι ξικανναουρίζουν”!] Για να ανακαλύψει όμως τί, αυτή η Επιτροπή; Μήπως τί απέγιναν οι εισφορές [εκ 300 χιλιάδων ευρώ] του Σιακόλα στους εκάστοτε νέους Προέδρους [για να χρησιμοποιηθούν για «εθνικούς, φιλανθρωπικούς, πολιτιστικούς και άλλους κοινωφελείς σκοπούς»]; Αμφιβάλλω!
Σε μείζον θέμα όμως αναδείχτηκε και η αγορά “λιμουζίνας” για τον τέως Πρόεδρο. Ο Οικωλόγος Περτίτζιης μαζί με καμιά 30ριά παρατρεχάμενους του εκάμαν τζιαι παναϋρκώτικη λαϊκίστικη “εκδήλωση” διαμαρτυρίας έξω από τη Βουλή. Σήμερα μια περιπτερού ελάλεν με “πόνο ψυχής”, «πώς γίνεται να υπάρχει κόσμος που δεν έχει να φάει και αυτού…» [ούτε καν τ’ όνομα του δεν είπε] «…να τού αγοράσουν και αυτοκίνητο 40 χιλιάδες»; Κι όταν την ρώτησα γιατί να διαμαρτυρόμαστε μόνο για την περίπτωση του Χριστόφια κι όχι και για τους άλλους, αμέσως μού είπε το τετριμμένο ότι «εν ούλλοι οι πολιτικοί το ίδιο» και ότι «οι πολιτικοί εν κάμνουν για τίποτε», δηλ. τις οι συνήθεις ατάκες των απογοητευμένων δεξιών και όσων “αριστεριζόντων” “είδαν” το φως το αληθινό!
Αλήθεια, γιατί εν τού αφήσαν τη παλιά [τη μεταχειρισμένη] λιμουζίνα που είχε όταν ήταν Πρόεδρος;  
Κάτι πήγαν να πουν [τα παπαγαλάκια] και για τη δήλωση του τέως Προέδρου για τα περιουσιακά του στοιχεία [τόσο του ιδίου όσο και της οικογένειας του], αλλά φαίνεται ότι δεν τους έβγαινε [προφανώς θ’ άνοιγαν του ασκούς του Αιόλου για τον νυν Πρόεδρο] και είπαν να κρύψουν!  

Τέλος πάντων… Ό, τι κάμεις “εν του κάκου” [βρίσκουν σου κουσούρια] αν δεν πααίννεις με τα νερά τους!
Επειδή, λοιπόν, δεν έχω χρόνο για να γράψω ένα δικό μου ολοκληρωμένο [και με πολιτικά επιχειρήματα] κείμενο επί του θέματος, θα δανειστώ και θα αναδημοσιεύσω ένα σχετικό [τα “τσσιεκκούθκια” και τη “λιμουζίνα”] κείμενο του φίλτατου συν-blogger Νέου… Το διάβασα, μού άρεσε [αν και σύντομο τα λέει όλα] και το παραθέτω πιο κάτω… 

**********************************
Κι έτσι λοβοτομημένοι προχωράμε στο μέλλον
[του Blogger Νέου – Τρίτη 28 Μαΐου 2013 -


{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…

·    Είναι τέσσερις οι μηχανές λάσπης και παραπληροφόρησης μέσα στο Προεδρικό, και κάνουν όντως επικοινωνιακά θαύματα…
·    Σε μια στιγμή που ο Νίκος Αναστασιάδης και οι πολιτικές δυνάμεις που τον στηρίζουν «επιτυγχάνουν» ένα ακόμα αρνητικό ρεκόρ, με τον Γ.Γ. του ΟΗΕ να μην μπαίνει καν στον κόπο να απαντήσει σε επίσημη επιστολή, και ενώ ο ίδιος ο Υπουργός Εσωτερικών δηλώνει δημοσίως πως δεν θα επιτρέψει την εφαρμογή του νόμου για μείωση των ενοικίων στις δικές του επιχειρήσεις, κάτι που μεταφράζεται περίπου σε 44 χιλιάδες ευρώ ετησίως για τη συγκεκριμένη περίπτωση… προκύπτει θέμα «λιμουζίνας» για τον απερχόμενο  Πρόεδρο!
·    Για τον Γλαύκο Κληρίδη, που δύσκολα πλέον μετακινείται και που επίσης θα παραλάβει ανάλογης αξίας αυτοκίνητο (που αντιστοιχεί ειρήσθω εν παρόδω με το ποσό που αρνείται να αποκόψει ο επιχειρηματίας Υπουργός από τα ενοίκια που χρεώνει στο δημόσιο), δεν τρέχει μία! Αλλά για τον Χριστόφια γίνονται πρωτοσέλιδα και διοργανώνονται εκδηλώσεις…
·    Αυτό λέγεται ρατσισμός κύριοι και κυρίες, δαιμονοποίηση και στοχοποίηση, αποπροσανατολισμός και παραπληροφόρηση.
·    Ότι ισχύει για έναν αξιωματούχο, ας ισχύσει για όλους. Ότι ίσχυσε για όλους, ας ισχύσει και για τον ένα.
·    Στο κάτω-κάτω, αν υπάρχει αυτή τη στιγμή που μιλάμε ένας πολίτης της Κυπριακής Δημοκρατίας που κινδυνεύει άμεσα από ένα ανεγκέφαλο και φανατικό θύμα της προπαγάνδας που εξαπολύεται από τα αστικά μέσα και όσους τα κατευθύνουν, χρήζοντας της μέγιστης ασφάλειας, είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας. Η αλήθεια να λέγεται.
·    Είναι οι 40 περίπου χιλιάδες ευρώ του αυτοκινήτου που θα παραχωρηθεί στον πρώην Πρόεδρο το ποσό αυτό που δικαιολογεί όλο αυτό τον ντόρο; Ή οι 500 χιλιάδες που ΔΕΝ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΡΑΤΙΚΟ ΠΡΟΫΠΟΛΟΓΙΣΜΟ και που μοιράστηκαν κατά το δοκούν μέσω του ταμείου που έχει δημιουργηθεί με διαφάνεια, για πρώτη φορά στα χρονικά της Δημοκρατίας;
·    Ο συμπέθερος και ο γαμπρός του Νίκου Αναστασιάδη, καθώς και πελάτες του δικηγορικού του γραφείου μαζί με μια σειρά από 6.000 πληροφορημένα εκ των έσω νομικά και φυσικά πρόσωπα, απέσυραν από την 1η Μάρτη όπου ανέλαβε η νέα κυβέρνηση, μέχρι τις 15 του ίδιου μήνα όπου μπήκε βαθειά στο σώμα της Κύπρου το ευρωπαϊκό μαχαίρι, ποσά που ξεπερνούν τα 2.5 δισεκατομμύρια! Δεν τρέχει και πάλι τίποτα…
·    Ούτε κανείς ρώτησε τον Αρχιεπίσκοπο τι θα κάνει τα 3 εκατομμύρια που του παρέδωσε ο κ. Λούτσιος «προς άφεση αμαρτιών», αλλά για μισό εκατομμύριο που μοιράστηκε σε περίπου πεντακόσιες ισόποσες επιταγές των χιλίων ευρώ, και με καταγραμμένους μάλιστα τους αποδέκτες, γίνεται το μέγα θέμα…
·    Και κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για το γεγονός ότι ο ξενοδόχος Υπουργός Οικονομικών έφτιαξε πρόγραμμα αξίας 20 εκατομμυρίων με το οποίο επιχορηγούνται οι ξενοδόχοι για τα 2/3 των μισθών των εργαζόμενων την επόμενη τουριστική περίοδο, τη στιγμή που η ξενοδοχειακή βιομηχανία κάνει κέρδη για τρεις συνεχόμενες χρονιές…
·    Ψιλά γράμματα! Το «πρόβλημα» είναι ο Δημήτρης Χριστόφιας, και πίσω από τον Χριστόφια πρέπει να κρυφτούν βουνά από οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα και οι όποιες φωνές αμφισβητούν την προδιαγεγραμμένη πορεία του τόπου... 
·    Κι έτσι λοβοτομημένοι προχωράμε στο μέλλον.
·    Άξιος ο μισθός των τεσσάρων του Προεδρικού…αλλά σάμπως ξέρει κανείς και πόσος είναι;  [Σημ. δικιά μου: «εφτάμισι χιλιάδες ευρώ ο ένας», λέει ο Aceras]...   

*******************************
Σχόλιο [ΌΧΙ δικό μου]

Κι ένα ενδιαφέρον σχόλιο ενός Ανώνυμου σχολιογράφου σχετικά με το θέμα της “λιμουζίνας” που αλίευσα από το διαδίκτυο [από το Blog της Disdaimonaς]...     

“η αλήθεια είναι ότι με προβλημάτισε το θέμα. Όταν το άκουσα είπα «ατε πάλε ήβραν θέμα». Αυτομάτως σκέφτηκα ας πιάσει άλλο αυτοκίνητο – να μην είναι «λιμουζίνα». Ή πάλε ας το πιάσει και να το χαρίσει κάπου για πίκκα (σε κανένα ίδρυμα που είναι και της μόδας). Όταν όμως άκουσα τον Περδίκι εκνευρίστηκα αφάνταστα. Ένιωσα ότι είναι μεγάλη αδικία και ανέντιμος πόλεμος εναντίον ενός προσώπου που στην τελική ούτε έκλεψε, ούτε έφαεν, ούτε ευνόησε κανένα συγγενή του. Τέλος σκέφτηκα ότι ο πόλεμος τα τελευταία χρόνια είναι εναντίον της ηθικής της αριστεράς. Και το ότι πέτυχαν στην προπαγάνδα τους είναι επειδή δεν συμπεριφερθήκαμε σε πολλές περιπτώσεις όπως αρμόζει στο κόμμα μας. Ο κόσμος περίμενε άλλη συμπεριφορά από την αριστερά της Κύπρου. Περίμενε ότι θα ερχόταν σε ρήξη με κατεστημένα. Ότι π.χ. θα ήταν η πρώτη που θα έφερνε θέμα στη βουλή για τα υπερπρονόμια των αξιωματούχων και ένα σωρό άλλα θέματα (χωρίς να ισοπεδώνω αυτά που έγιναν). Θα μπορούσα να γράφω για ώρες. Εγώ είμαι ένας άνθρωπος ταυτισμένος με το ΑΚΕΛ. Αλλά θα συμφωνήσω. Αντί να τους ξεφτιλίσουμε εμείς που ασχολούνται με μια λιμουζίνα, αντιπαραβάλλουμε ως επιχείρημα ότι είναι «μια λιμουζίνα στις πολλές». Από την αρχή έπρεπε να συμπεριφερθούμε ως αριστεροί. Όχι να κυκλοφορούμε με σαράβαλα, αλλά κάτι που να ανταποκρίνεται στις απόλυτες ανάγκες μας χωρίς να νιώθουμε την ανάγκη το όχημα μας να γυαλίζει για να ξεχωρίζουμε (ότι κάποτε περάσαμε και εμείς από την εξουσία)”…

****************************
Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου

Έχω την ισχυράν άποψη ότι ο σύντροφος τέως Πρόεδρος θα μπορούσε να χειριστεί πολύ καλύτερα [από επικοινωνιακής άποψης] το θέμα με τη “λιμουζίνα”! Θα μπορούσε με καπάτσες κινήσεις να τους τη βγει τέλεια [σημ. 1/6/2013: perfectly] από αριστερά. Θα μπορούσε μια χαρά να τους την πει [με τις πράξεις του], αντί να τού την λένε εκείνοι [και βάζοντας έτσι, για ακόμα μια φόρα, την Αριστερά σε στάση άμυνας!]... Προσπαθούν μάλιστα, οι λαϊκιστές δεξιούληδες, [με θράσος χιλίων πιθηκων!] να μάς πουλήσουν και αριστερότητα κι άλλες ψευτο-ηθικές αστικές ηλιθιότητες. Φυσικά οι αστούληδες κονδυλοφόροι και πολιτικάντηδες δεν κατάφεραν να κρύψουν, ή να καμουφλάρουν [κι αναπόφευκτα έβγαλαν προς τα έξω] τον λανθάνων κοινωνικό και πολιτικό ρατσισμό τους κατά της Αριστεράς. Από πού κι ως πού οι Αριστεροί να κυκλοφορούν με αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού; Εμετικός και γελοίος ο  “γελοιογράφος” της Αλήθειας, ο Μυτίδης, αλλά μ’ αυτόν θα ασχοληθώ κάποια άλλη φόρα….  

Κάποτε [πριν καμιά 25ριά χρόνια(!), όταν ήμουν και νεότατος] σ’ εκείνο το κομβικό [θα πω κάποια άλλη φορά γιατί ήταν «κομβικό»ˑ ήταν τότε που ξεκίνησε να προωθείται ο Δημ. Χριστόφιας για τη θέση του Γενικού Γραμματέα] 16ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ [αν δεν κάνω λάθος στην αρίθμηση], ο Αντρέας Ζιαρτίδης είχε πει [στην ομιλία του] περίπου και τα εξής πολύ σημαντικά: «Όταν ο αστικός Τύπος γράφει εναντίον μας και προβάλλει τα λάθη και της αδυναμίες μας, δεν το κάνει με σκοπό να τα αποβάλουμε και να βελτιωθούμε, αλλά για να μας πλήξει. Μήπως όμως τους δίνουμε κι εμείς αφορμές;»
Να τονίσω ότι ο Ζιαρτίδης ήταν ένα από τα σημαντικότερα ιστορικά στελέχη του ΑΚΕΛ με τη δική του τεράστια πρόσφορα και συνεισφορά στο Κόμμα και την Αριστερά γενικότερα και δη στο συνδικαλιστικό κίνημα. Φυσικά κι αυτός είχε τα δικά του λάθη, αλλά και προσεγγίσεις με τις οποίες μπορεί να μην συμφωνούμε. Με την ευκαιρία θα ‘θελα πιο εξειδικευμένα να σημειώσω [έστω κι ακροθιγώς] και με αποδέκτες βασικά τους εξ αριστερών πρώην ΑΚΕΛικούς που μέμφονται τις πολιτικές της κοινωνικής συναίνεσης, ότι ο Ζιαρτίδης ήταν ένας εκ των θεμελιωτών και εκφραστών της…   

Anef_Oriwn
[κυκλοφορεί με σαραβαλάκι]
Πέμπτη 30/5/2013

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Ανάρτηση 96/2013 [έκτακτη, δεφτερο-αναγνωστική, διαφορετική, κριτική, αντι-“φιλανθρωπική” και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ένα κείμενο από τη “Δέφτερη Ανάγνωση” για την αστική φιλανθρωπία…


Εισαγωγικά:

Έχει καιρό που έχω κατα νουν να γράψω ένα κείμενο για την αστική [και εκκλησιαστική] φιλανθρωπία και τα παναϋρούθκια που γίνονται τώρα στην Κύπρο [έγιναν σ’ όλες τις πόλεις] για μάζεμα τροφίμων, φαρμάκων και ειδών υγιεινής, για να βοηθηθούν όσοι έχουν ανάγκες. Είχα μάλιστα πρόθεση να ενσωματώσω στο κείμενο μου κι ένα σχετικό ποίημα του λαϊκού διαλεκτικού μας ποιητή Παύλου Λιασίδη [του Παμμεγίστου], με τίτλο “Τρύπα στο νερό”... 
[Αλήθεια όμως, τούτα ούλλα θα συνεχίζονται και ενόσω η κρίση θα βαθαίνει; Ποιοι θα προσφέρουν τότε;]
Μέχρι όμως να ολοκληρώσω το δικό μου κείμενο [για να υπάρχει μια σύνδεση με την επικαιρότητα] επιλέγω να παραθέσω πιο κάτω ένα κείμενο για την «αστική φιλανθρωπία» από τη τελευταία[τη σημερινή, της 29ης Μαίου] έκδοση της “Δέφτερης Ανάγνωσης” και επιφυλάσσομαι για τα δικά μου... 


***************************************
ΑΣΤΙΚΗ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΑ
Πρόσκαιρες φιλανθρωπίες εν καιρώ σκλαβιάς
[τού τής Γ.link: http://www.defterianaynosi.com/article.php?id=721]  

{Τα bold είναι του της αρθρογράφου, ενώ οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις δικές μου}…

Τα ΜΜΕ της Κύπρου εξυμνούν την μεγάλη επιτυχία της ψεσινής συναυλίας αλληλεγγύης στη Λάρνακα, με τίτλο «Μαζί για την Λάρνακα και τον συνάνθρωπο».
Περισσότεροι από σαράντα καλλιτέχνες έλαβαν μέρος. Για να προσφέρει κανείς σε μια φιλανθρωπική εκδήλωση, να δώσει λίγα τρόφιμα σε άπορους, χρειάζονταν τόσοι πολλοί καλλιτέχνες για να τον ψυχαγωγήσουν; Αλήθεια, πού διανυχτέρευσαν όλοι αυτοί, σε ποια ξενοδοχεία, πώς ταξίδεψαν από την Ελλάδα στη Κύπρο; Με ποιανού τα έξοδα (του φορολογούμενου πολίτη); Να υπολογίσουμε ότι οι Κύπριοι καλλιτέχνες έμειναν στα σπίτια τους (Χατζηγιάννης, Βίσση, Γεωργιάδου, κ.ά), οι υπόλοιποι;
Αυτό όμως δεν είναι το θέμα μας, αυτό είναι ένα κερασάκι σε μια τούρτα που ονομάζεται Αστική Φιλανθρωπία.
Η «συναυλία αλληλεγγύης» λοιπόν, πραγματοποιήθηκε με μεγάλη επιτυχία, αφού κατάφερε να μαζέψει 150 τόνους φαγητών. (Τα μέτρησαν; Πώς;) .
Αστέρια της μουσικής σκηνής παρέλασαν από την εξέδρα των Φοινικούδων, ανάμεσα τους και ο Χρυσαυγίτης Πέτρος Γαϊτάνος ο οποίος μίλησε για την «αγάπη» και τόνισε πως η αγάπη δίνει λύσεις. (Ποια αγάπη κύριε Γαϊτάνε; Αυτή που σε ωθεί να κάνεις ρατσιστικές δηλώσεις κατά των μεταναστών και να δηλώνεις υπέρ της Χρυσής Αυγής;)
Όμως το θέμα μας δεν είναι οι καλλιτέχνες της συναυλίας, ούτε ο Πέτρος Γαϊτάνος, «το οξύμωρο της συναυλίας αλληλεγγύης». Το θέμα μας είναι η αστική φιλανθρωπία.
Τι εννοούμε λοιπόν με τον όρο αστική φιλανθρωπία; Εννοούμε την άρχουσα τάξη μίας καπιταλιστικής κοινωνίας που κάνει φιλανθρωπίες. Δηλαδή αυτοί που ηγούνται του συστήματος που μας έφερε στο χείλος του γκρεμού, να το παριστάνουν σωτήρες. Και τι στ’ αλήθεια σημαίνει «φιλανθρωπία» από την αστική τάξη; «Όποιος δεν νιώθει τον πόνο του λαού, δεν μπορεί και να τον γιάνει» έλεγε ο Μπρεχτ. Μπορούν αυτοί που μας έφεραν σε αυτό το σημείο να νοιώσουν τον πόνο του λαού; Μπορεί ο κουστουμιαρισμένος Δήμαρχος μιας Δεξιάς παράταξης που ψηφίζει κουρέματα και λέει «ναι» στις απαιτήσεις της Μέρκελ και του Γερμανικού Οικονομικού Ιμπεριαλισμού, να νιώσει τον πόνο του λαού;
Η αστική φιλανθρωπία είναι ένα χαρακτηριστικό που έφερε μαζί της η οικονομική κρίση. Ένα χαρακτηριστικό με σκοπούς και στόχους: Να αποπροσανατολίσει τον κόσμο από το πρόβλημα, να χειραγωγήσει συνειδήσεις και να εξαλείψει σε όποιο βαθμό μπορεί το πνεύμα της επαναστατικής αντίδρασης και δράσης. Χαμένοι σε ατάκες περί αλληλεγγύης, οι προλετάριοι ξεχνούν πως σκοπός δεν είναι να ταΐσουμε σήμερα και αύριο τις άπορες οικογένειες, αλλά πρωταρχικός σκοπός είναι να πάψουν να υφίστανται οικογένειες χωρίς ψωμί στο σπίτι. Σκοπός μας πρέπει να είναι ο αγώνας κατά της εξαθλίωσης του λαού και όχι να ταΐσουμε πρόσκαιρα τον πεινασμένο λαό «και μετά βλέπουμε».
Τα κυπριακά ΜΜΕ εξυμνούν τους 150 τόνους φαγητών που μάζεψε χθες ο Δήμος Λάρνακας. Ας πουν και σε εμάς τους αδαείς, σε τι θα εξυπηρετήσει η χθεσινή εκδήλωση όταν τα τρόφιμα θα εξαντληθούν. Ας μας πουν πώς θα βοηθήσει η χθεσινή συναυλία στην μείωση της ανεργίας και στην εκμετάλλευση της εργατικής τάξης που όσο μεγαλώνει η κρίση μεγαλώνει κι αυτή η άθλια εκμετάλλευση προς τον εργάτη.
Για την οικονομική κρίση που λαβώνει την Κύπρο και άλλες χώρες της ΕΕ, δεν φταίει το ζαβό το ριζικό μας, ούτε ο Χριστόφιας. Φταίει πάνω από όλα το σύστημα και οι χειριστές του. Φταίει τον πλάνο και η στρατηγική των εχθρών (βλέπε Γερμανικός οικονομικός ιμπεριαλισμός), φταίνε και οι Κύπριοι επιχειρηματίες που συμβάλλουν στην αφαίμαξη της εργατικής τάξης. Οι ίδιοι οι εκμεταλλευτές κεφαλαιοκράτες που αν χρειαστεί το παίζουν και φιλάνθρωποι (είπαμε, πάνω από όλα οι σωστές δημόσιες σχέσεις).
Βλέπεις λοιπόν τηλεοπτικά κανάλια να κάνουν «εκπομπές αλληλεγγύης για τον φτωχό συνάνθρωπο μας», αλλά συνάμα αναρωτιέσαι πόσους μισθούς κούρεψαν και πόσους υπαλλήλους εκμεταλλεύονται καθημερινά.
Τα οξύμωρα της εποχής της μαύρης κρίσης.
Θέλετε πράξεις πραγματικής αλληλεγγύης; Να αυξήσετε τους μισθούς και να απαγορεύσετε τις αφαιμάξεις της εργατικής τάξης. (Επιχείρηση στη Λάρνακα, με αυξημένα κέρδη από πέρσι μείωσε τους ήδη χαμηλούς μισθούς «λόγω οικονομικής κρίσης»). Διότι όπως έχει γράψει και ο Βασίλης Ραφαηλίδης «η ανεργία είναι απολύτως αναγκαία στον καπιταλισμό προκειμένου αυτός να μπορεί να αναπτύσσεται. Αν δεν υπάρχουν μόνιμα άνεργοι ο κεφαλαιούχος δεν μπορεί να ελέγχει τους μισθούς και τα μεροκάματα κατά πως τον συμφέρει και τον συμφέρει να είναι όσο γίνεται πιο χαμηλά. Αλλά δεν γίνεται να είναι όσο πιο χαμηλά γίνεται, όταν στην αγορά εργασίας δεν υπάρχουν άνεργοι και όσο οι ήδη εργαζόμενοι δεν φοβούνται τον εκπεσμό στην κατάσταση του ανέργου. Αυτός ο φρικτός φόβος, που παραπέμπει στο φόβο του θανάτου από πείνα, υποχρεώνει τους εργαζομένους να μην είναι ιδιαίτερα διεκδικητικοί και να συμβιβάζονται με τα λίγα»…
Θέλετε πράξεις πραγματικής αλληλεγγύης; Ενωμένος ο λαός να χτίσει ένα αγωνιστικό μέτωπο κατά των δυναστών για να σταματήσει αυτή η οικονομική εξαθλίωση. Όσο υπάρχουν οικογένειες χωρίς ψωμί στο σπίτι, κανείς δεν πρέπει να κοιμάται ήσυχος. Σκοπός δεν είναι να πάρουμε ένα πιάτο φαγητό στις άπορες οικογένειες για 1-2 μήνες, σκοπός (πρέπει να) είναι να πάψουν να υπάρχουν άπορες οικογένειες.
Κι ας μην ξεγελιόμαστε από φιέστες πρόσκαιρης φιλανθρωπίας οι οποίες (πολλές φορές) σκοπό έχουν τις δημόσιες σχέσεις των διοργανωτών και των συμμετασχόντων.
Η αστική φιλανθρωπία, φουσκώνει την εθνική περηφάνια. «Τι σπουδαίος λαός που είμαστε, στεκόμαστε δίπλα στους φτωχούς, μπλα μπλα μπλα». Μα όπως έχει πει και ο Γερμανός Φιλόσοφος Άρθουρ Σοπενάουερ «Η πιο φτηνή περηφάνια είναι η εθνική περηφάνια».
Η αστική φιλανθρωπία δεν είναι σε καμία περίπτωση λύση και δεν δικαιολογούνται οι ατέρμονοι πανηγυρισμοί σας αγαπητά κυπριακά ΜΜΕ. Σε σκλαβιά βρισκόμαστε, σε μια σκλαβιά που γεννά άπορες οικογένειες και σκοτώνει αξιοπρέπειες. Προς τί, λοιπόν, ο τόσος ενθουσιασμός για μια πρόσκαιρη φιλανθρωπία, εν καιρώ σκλαβιάς;

************************
Τηλεγραφικό σχόλιο ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

Τα είπε όλα μια χαρά ο η αρθρογράφος στο συμπυκνωμένο αλλά πολύ περιεκτικό κείμενο του της… Στους ανθρώπους πρέπει να εξασφαλίζεται δουλειά [κι ο καπιταλισμός ΔΕΝ μπορεί!] κι όχι λίγη βοήθεια για μέχρι παρακάτω…

Anef_Oriwn
[θέλουμε δουλειά κι όχι φιλανθρωπίες]
Τετάρτη 29/5/2013
[κάποια στιγμή πρέπει να γράψω κι ένα κείμενο για την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης από του Οθωμανούς και το τέλος της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας]

Κυριακή 26 Μαΐου 2013

Ανάρτηση 95/2013* [προγραμματισμένη, οικονομική, κρισιακή, αντικαπιταλιστική, Κατσουρίδεια και εξ αναδημοσιεύσεως] – Δύο άρθρα του Νίκου Κατσουρίδη για την καπιταλιστική οικονομική κρίση…


{* - Σημείωση 26/5/2013:
Αυτή η ανάρτηση ετοιμάστηκε την περασμένη Κυριακή 19 του μηνός}…

*******************************
Προλεγόμενα:

Για τέσσερεις συνεχόμενες μέρες [από την Παρασκευή 10 του Μάη μέχρι και τη Δευτέρα 13 του μηνός] η “Χαραυγή” σε τέσσερα μέρη ένα άρθρο [ή αν προτιμάτε 4 άρθρα] του Νίκου Κατσουρίδη [Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου του ΑΚΕΛ] με θέμα την οικονομική κρίση και τα αίτια της.
Εμείς θα παραθέσουμε πιο κάτω [για σκοπούς ενημέρωσης και συζήτησης] το τρίτο και το τέταρτο μέρος του άρθρου τα οποία θεωρήσαμε και ως τα πιο ενδιαφέροντα. Θεωρούμε δε ότι το συγκεκριμένο άρθρο εμπεριέχει σε συμπυκνωμένη μορφή τις θέσεις του ΑΚΕΛ για την κρίση και τη φύση της…

{Οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις μέσα στα άρθρα είναι δικές μου}…

************************
Το ευρώ και ο ρόλος του
[τού Νίκου Κατσουρίδη, “Χαραυγή” 12/5/2013,  σελ. 3 - http://www.haravgi.com.cy/site-article-35466-gr.php]

Το σύστημα δεν εξωραΐζεται. Ούτε βέβαια δίνονται λύσεις. Ούτε εξυπηρετείται το συμφέρον του τόπου όταν ακολουθείται και γίνεται αποδεκτή η λογική των Τροϊκανών, που λίγο πολύ θέλουν να φορτώσουν την ευθύνη της κατάστασης αποκλειστικά και μόνο στους Κύπριους, στους Έλληνες, τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς. Σε λίγο στους Γάλλους, ήδη στους Ιταλούς και πάει λέγοντας. Είναι όλοι αυτοί ανίκανοι, απάτριδες, κοκ; Θα μπορούσε να ήταν καλύτερα και αισθητά καλύτερα τα πράγματα. Το σύστημα, όμως, είναι πιο δυνατό από τον καθένα μας ξεχωριστά. Θα μπορούσε αποφεύγοντας τα δικά μας κυπριακά λάθη να μην φτάναμε εδώ ακριβώς. Θα μπορούσε να ήταν ακόμα καλύτερα αν όμως ήμασταν εκτός ευρώ. Και προκύπτει το ερώτημα. Φταίει το ευρώ για τα διαχρονικά κακά μας; Σαν νόμισμα όχι βέβαια. Σαν εργαλείο εφαρμογής ενός μοντέλου και σαν κανονισμοί λειτουργίας λόγω ευρώ ναι.  Η διόρθωση, όμως, των διαχρονικών κακών μας εντός ευρώ δεν είναι μονόδρομος. Είναι μία δογματική, ανιστόρητη, αντιδιαλεκτική λογική. Η λογική της Τρόικα. 
Ρωτούν ορισμένοι, είτε αφελώς είτε καλοπροαίρετα: φταίει το νόμισμα; Φταίει όσοι απορρέουν από τη λογική της Ευρωζώνης. Το ευρώ είναι σύμβολο και εργαλείο. Είναι το άλογο μπροστά από την άμαξα. Φταίνε οι πολιτικές που εκπροσωπεί το ευρώ. Φταίνε γιατί:
• Η ανεργία στην ΕΕ, η μεγαλύτερη των τελευταίων 15 χρόνων, έπληξε τα 27 περίπου εκατομμύρια των πολιτών της. Στους νέους η ανεργία έχει φτάσει περίπου τα 5,52 εκατομμύρια. Στη δε Ευρωζώνη 17,56 εκατομμύρια πολίτες βιώνουν την ανεργία.
• Οι πραγματικοί μισθοί στην Ευρωζώνη των 17 έχουν μειωθεί, ειδικά το τελευταίο τέταρτο του περασμένου χρόνου, τη στιγμή που και οι δυνατότητες εξεύρεσης εργασίας εξίσου έχουν μειωθεί. 
• Στη Γαλλία κατά το 2009-2010 η πλειοψηφία των Γάλλων βίωσε  μείωση του βιοτικού της επιπέδου, πλην όμως του 5% των πλουσιοτέρων, στους οποίους αυξήθηκε κατά 1,3% το επίπεδο ζωής τους. Στην ίδια χώρα με ένα συνολικό εισόδημα 1,4 τρισεκατομμυρίων ευρώ οι πλούσιοι καρπώθηκαν 21 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα, ενώ οι λιγότερο προνομιούχοι έχασαν 5 δισεκατομμύρια ευρώ. Ένας στους έξι Γάλλους ζει σε συνθήκες φτώχειας.
• Στην Ισπανία, 35% των εργαζομένων μόλις που καταφέρνει να εξασφαλίζει τον κατώτατο μισθό των 641 ευρώ τον μήνα, ενώ το 40% των αυτοεργοδοτουμένων βρίσκονται στα όρια της φτώχειας.
• 300 χιλιάδες νοικοκυριά στην Ιταλία δεν μπορούν να ανταποκριθούν στα χρέη τους.
• Περίπου 13 εκατομμύρια παιδιά στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τη Νορβηγία και την Ισλανδία, στερούνται των βασικών ειδών για την επιβιώσή τους, σύμφωνα με την UNICEF.
Με βάση αυτά τα στοιχεία είναι ή όχι κρίση του συστήματος; Είναι ή όχι παταγώδης αποτυχία του νεοσυντηρητικού μοντέλου; Είναι ή όχι κοινά τα αποτελέσματα ανεξαρτήτως Κυβερνήσεως; Είναι ή όχι η φτώχεια, η ανεργία, η καταστροφή του περιβάλλοντος το τραγικό αποτέλεσμα της ακόρεστης δίψας για κέρδη; Αφού η κατάσταση είναι παντού παρόμοια είναι τελικά όλοι ανίκανοι να την διαχειριστούν; Το σύστημα λειτουργεί παντού το ίδιο. Ίδια μέτρα, ίδιες συνταγές, ίδιες επιβολές.
Είναι παραδεκτό από όλους ότι τόσο στην Κύπρο όσο και αλλού ο πλανήτης υποφέρει απίστευτα από ιδεοληψίες. Τις ιδεοληψίες, όμως, του νεοφιλελεύθερου μοντέλου, της νεοσυντηρητικής σκέψης και των πρακτικών εφαρμογών της.

**************************************
Η κρίση στην Κύπρο, η Κύπρος στην κρίση
[τού Νίκου Κατσουρίδη, “Χαραυγή” 13/5/2013,  σελ. 3 -

Ποια τα βασικά αίτια και λόγοι της κρίσης στην Κύπρο; Εμείς λέμε ότι πρόκειται για μια κρίση κυρίως εισαγόμενη. Πρόκειται για την ευρωπαϊκή εκδοχή της κρίσης του συστήματος. Σίγουρα η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι ο πρώτος λόγος. Τα προβλήματα των τραπεζών που προκάλεσαν αφόρητες δυσκολίες στην οικονομία με τα ανοίγματα, επενδύσεις, διαχείριση και αγορές ομολόγων είναι ο δεύτερος. Τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα του δημόσιου τομέα είναι ο τρίτος. Τα χρόνια διαρθρωτικά προβλήματα του ιδιωτικού τομέα, που έφτασε σε χρέος 300% μεγαλύτερο από τις δυνατότητες του καθενός. Η νοοτροπία που καλλιεργήθηκε από το 1960 και έπειτα, είναι ο τέταρτος. Και αυτά καλούμαστε να τα διορθώσουμε έτσι ή αλλιώς!
Οπωσδήποτε όμως εκτός από τους λόγους που αγγίζουν εμάς τους ίδιους, μια σειρά αποφάσεων της Ε.Ε. επηρέασαν απευθείας και άμεσα την Κύπρο, επιδείνωσαν τους κραδασμούς της παγκόσμιας ύφεσης και την οδήγησαν σταδιακά στην ανάγκη να καταλήξει στο μηχανισμό.
- Η πρωτοφανής απόφαση για κούρεμα του ελληνικού χρέους, παρά την οριακή δυνατότητα του κράτους και της οικονομίας να αντέξει τις επιπτώσεις η κατάσταση επιδεινώθηκε σε ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από διεθνείς, ευρωπαϊκές και εσωτερικές εξελίξεις.
- Η αναβολή εφαρμογής της απόφασης για απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και συνάμα η προώθηση της απόφασης για ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης υπό τους όρους της ΕΚΤ, και στη συνέχεια η καθυστέρηση εφαρμογής της.
- Ο αυθαίρετος καθορισμός ποσών που θα χρειαζόταν η Κύπρος να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της από το ΔΝΤ, την Ε.Ε. και την ΕΚΤ.
- Η άρνηση των Ευρωπαίων να καταβάλουν ολόκληρο το ποσό ως δάνειο για τις ανάγκες της Κυπριακής Δημοκρατίας με παράλληλη απαίτηση δανειοδότησης από εσωτερικούς πόρους, οδήγησαν στην ουσιαστικά βίαιη διάλυση του τραπεζικού συστήματος της Κύπρου.
- Πέραν απ’ αυτά η υφαρπαγή των κυπριακών τραπεζών στην Ελλάδα και η κάθετη μείωση της συστημικότητας του τραπεζικού μας συστήματος.
Κάποιοι επιρρίπτουν όλες τις ευθύνες στην προηγούμενη διακυβέρνηση γιατί ζήτησε μνημόνιο. Προηγουμένως βέβαια την κατηγορούσαν ανάποδα, γιατί δεν προχώρησε στην υπογραφή μνημονίου πιο γρήγορα. Εγώ λέω ότι αρκεί μια σύγκριση μεταξύ του μνημονίου που σήμερα έχουμε ενώπιόν μας, των επιπτώσεων των αποφάσεων των δύο Eurogroup και του μνημονίου του Νοεμβρίου για να καταφανεί η πραγματικότητα. 
Είναι γνωστό, ότι σ’ ολόκληρο τον κόσμο, από την Αφρική μέχρι την Ιαπωνία, όπου έχει πάει το ΔΝΤ, εφαρμόζει τις συνταγές του διαμορφώνοντας τελικές προτάσεις ανάλογα με το εγχώριο κλίμα και ισοζύγιο δυνάμεων στην κάθε χώρα. Άρα αναμφίβολα οι τοποθετήσεις πολιτικών δυνάμεων και άλλων οργανωμένων συνόλων που ήταν στο πνεύμα των τροϊκανών αντιλήψεων και ενίοτε χειρότερες ενίσχυαν τη θέση της τρόικας στις συνομιλίες και αποδυνάμωναν τη θέση της πλευράς μας. 
Γιατί θέτω αυτά τα ερωτήματα κόντρα στο ρεύμα; Διότι είναι αναγκαία η ορθή διάγνωση για θεραπεία: αν η ευθύνη είναι αποκλειστικά δική μας, τότε μένουμε εντός μνημονίου. Αν όχι, τότε δίνουμε τη μάχη εκτός μνημονίου.
Χρειάζονται βέβαια θεσμικές αλλαγές και αλλαγή νοοτροπιών. Κύρια, όμως, επιβάλλεται να υπάρξει δικαιότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου και των βαρών της κρίσης εκτός της λογικής της ατέρμονης λιτότητας.
Είναι γι’ αυτό που η δική μου απάντηση στο ερώτημα που τίθεται με τον τίτλο του άρθρου είναι η εξής: Ευθύνες έχει και ο ασθενής, η κάθε χώρα ξεχωριστά. Δηλαδή, στην περίπτωσή μας κύρια τα προβλήματα του Τραπεζικού τομέα, τα διαχρονικά διαρθρωτικά προβλήματα του Δημόσιου και Ιδιωτικού τομέα, η νοοτροπία δεκαετιών, όλα στα πλαίσια βέβαια που οι ιστορικές συνθήκες δημιούργησαν από το 1960 και μετά.
Ευθύνες έχει και ο «γιατρός» οι Βρυξέλλες, τα θεσμικά όργανα οικονομικής πολιτικής και το ΔΝΤ αλλά η πρωταρχική και κύρια ευθύνη ανήκει στις πολιτικές και το μοντέλο που εφαρμόζεται παντού το ίδιο, με τα ίδια αδιέξοδα αποτελέσματα.

Anef_Oriwn
[ένας αντικαπιταλίστας αντιγραφέας]
Κυριακή 19/5/2013

Παρασκευή 24 Μαΐου 2013

Ανάρτηση 94/2013 [έκτακτη, σύντομη, μουσικο-τραγουδιστική, φιλοσοφική, φωτογραφική, αισθησιακή, ποιητάρικη] – «Είν’ ωραία τα λάθη» [ΜΟΥ]! - Προσθήκη υστερογράφου...


Αντί προλόγου:
«Η μεγαλύτερη ηλιθιότητα, αλλά παράλληλα και γελοιότητα, είναι να επιμένεις να ‘σαι μ’ έναν άνθρωπο, τη στιγμή που αυτός/αυτή δεν σού δίνει την πρέπουσα σημασία, ή ανάλογη αυτής που ΕΣΥ δίνεις»
[τού παρέα μου, τού Γκάνταλφ]

**************************
Παίδες και κορασίδες,

Πάμε για μια μικρή μουσική ανάσα! Καιρός να ασχοληθούμε και με κάτι άλλο περάν από τα πολιτικά και τα οικονομικά!

«Είν’ ωραία τα λάθη»



Στίχοι: Φίλιππος Πλιάτσικας
Μουσική: Φίλιππος Πλιάτσικας
Πρώτη εκτέλεση: Φίλιππος Πλιάτσικας

Έχω φτιάξει μια κρυψώνα
να περάσει η βροχή
για να βγάλω το χειμώνα,
μια μοντέρνα φυλακή.

Κάποιος πρέπει να μ’ ακούσει
αν φωνάξω δυνατά
πως καμιά φορά τα λάθη
ρίχνουν το ψέμα στη φωτιά.

Είναι ωραία τα λάθη
γιατί μοιάζουν με μας.
Ποια ζωή έχεις διαλέξει,
ποια ζωή κουβαλάς;
Είναι ωραίες οι λέξεις
που δε βγάζουν φωνή*
γιατί έχεις να παίξεις
μόνο μ ένα κορμί. (x2)

Φωνάζει εδώ και χίλια χρόνια
σαν αγρίμι η σιωπή.
Πώς σκορπίζονται τα λόγια
όταν μιλήσει το κορμί.

Πώς μαραίνεται η αγάπη
για να μπορεί ν’ αναστηθεί
και καμιά φορά τα λάθη
βάζουν το ψέμα φυλακή.

Είναι ωραία τα λάθη
γιατί μοιάζουν με μας.
Ποια ζωή έχεις διαλέξει
ποια ζωή κουβαλάς;
Είναι ωραίες οι λέξεις
που δε βγάζουν φωνή*
γιατί έχεις να παίξεις
μόνο μ’ ένα κορμί. (x3)

* - Σημείωση:
«Είναι ωραίες οι λέξεις που δε βγάζουν φωνή»ˑ δεν είναι σαν τα «Ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα» που σερβίρονται ανέξοδα! 

*******************************
Το πιο πάνω άσμα του Πλιάτσικα, τ’ άκουσα πριν μερικές μέρες ταξιδεύοντας με τ’ αυτοκίνητο από Λευκωσία προς Λάρνακα, ΜΟΥ άρεσε και είπα να το βάλω κάποια στιγμή στο Blog μου. Τυχαία η επιλογή του χρόνου ανάρτησης του, μπορεί όμως κι όχι!!! [Όλο και κάτι θα ΜΑΣ συμβεί, ή θα ΜΑΣ προκύψει, που θα ΜΑΣ κάνει να φορτιστούμε και να φιλοσοφήσουμε]…
Λυπημένοι και ίσως και καταθλιπτικοί οι στίχοι του τραγουδιού, αλλά μόνο οι ζωντανοί, οι ενεργοί και οι δραστήριοι άνθρωποι κάνουν λάθη! Κι όπως άδει κι σ’ ένα δικό του άσμα ο Βασίλης “Άσε με να κάνω λάθος”!

Σπαστικό, αλλά κι ανούσιο να προσπαθούμε συνεχώς να σκεφτόμαστε και μελετούμε [εκ των προτέρων] κάθε μας κίνηση και πράξη, μήπως και κάνουμε κάτι λάθος. Φοβία ή ανασφάλεια; Μάλλον και τα δύο!  Μήπως και κάνουμε λάθος, ή μήπως και δεν έχουμε τα αναμενόμενα αποτελέσματα και πουν οι άλλοι τον λόον τους γα μας; [Φοούμαστε αν μπα τζιαι στραπατσάρουμε οι ίδιοι τη φάτσα μας! Αλλά με ποια κριτήρια θα ΜΑΣ κρίνουν οι άλλοι; Της δικής τους αντίληψης και στάσης για τη ζωή;]…
Άστε που ΕΓΩ κατά βάθος προτιμώ να μου βγει τ’ όνομα παρά το μάτι. [Προφανώς γιατί μόνο το ένα μου δουλεύει -είναι καλό!]… Γιατί διαφορετικά πώς θα απολαμβάνω τέτοιες εικόνες και θεάσεις; 


Πίνακας [Οι Νύμφες;]
[σε ξενοδοχείο στην Πάφο]



Λειβαδι με κόκκινες παπαρούνες 
[Φωτιά στα κόκκινα]



Ωραίες οι ελληνικές παραλίες [όπως και τα παρελκόμενα τους!] 
[Μύρτος Κεφαλλονιά]



Φάτε μάτια ψάρια
[Αρνάκι άσπρο και παχύ...] 

*******************************
Επίλογος:
Κλείνουμε μ’ ένα κυπριακό τετράστιχο, φαινομενικά άσχετο, αλλά έχει τη σημασία του… 
[Κι είναι κι εξαιρετικά αφιερωμένο]... 

«Τζιείνον που μπαίνει τζι’ εν λαλεί με γεια σας, με καλώς τον,
στο παναΰριν έπαρ’ τον, τζι’ όσα σού δώκουν, δωσ’ τον
Τζιαι τζιείνον που τον σσιερετάς τζιαι εν σού πολοέται,
στο παναΰριν χάρισ’ τον, αν δεις πως εν πουλιέται»

Πραγματικά σοφός ο λαός ΜΑΣ!

Anef_Oriwn
[τ’ αγαπάω τα λάθη μου -και τις αδυναμίες μου!]
Παρασκευή 24/5/2013 

******************************
Υστερόγραφον 25/5/2013 – 5:40 μ.μ.

Το διάβασα σε σχόλιο που έγραψε ο παρέας ο Aceras στού Critic, ΜΟΥ άρεσε και το μεταφέρω εδώ. Είναι και ολίγο τί φροϋδικό, αλλά νομίζω ότι πάει γάντι με κάποια μηνύματα που θέλουμε να μεταφέρουμε μέσα απ’ αυτή την ανάρτηση:
«Κάθε αντιπάθεια έσιει βαθκιειούς λόγους που αντζίζουν τες ερωτικές περιοχές του εγκεφάλου»

Λες ρε φίλε; 

Anef_Oriwn
Σάββατο 25/5/2013 

Πέμπτη 23 Μαΐου 2013

Ανάρτηση 93/2013 [προγραμματισμένη, επετειακή, ηρωο-μαρτυρική, αφιερωματική και δίκην μνημοσύνου, λογοτεχνική κι αντιγραφική] – “Άουτο ντα φε»!!!


Εισαγωγικά κι επεξηγηματικά:

Παραθέτουμε [αμέσως πιο κάτω] εκτενή αποσπάσματα από το εξαιρετικό και παράλληλα συγκλονιστικό διήγημα του Γιώργου Φιλίππου Πιερίδη [αδελφού του ποιητή Θεοδόση Πιερίδη],  “Άουτο ντα φε”.

{Επεξηγηματική σημείωση: 
Να αναφέρω ότι “άουτο ντα φε”, ή στα λατινικά “αuto-da-fé”, ήταν η «θανάτωση στην πυρά»,  κατά την εποχή του Μεσαίωνα, όσων καταδικάζονταν από την χριστιανική Ιερά Εξέταση ως αιρετικοί!
Ο όρος μπορεί να χρησιμοποιηθεί και σήμερα, τόσο κυριολεκτικά όσο και μεταφορικά. Μεταφορικά, ας πούμεν, σε περιπτώσεις που δικάζουμε, καταδικάζουμε κι “εκτελούμε” κάποιο, χωρίς καν να τον ακούσουμε. Τα παραδείγματα από την προσωπική μας ζωή πολλά!}…

Το ομότιτλο διήγημα του Γιώργου Φ. Πιερίδη περιλαμβάνεται στη συλλογή 4 διηγημάτων του συγγραφέα με τίτλο “Σκληροί Καιροί”. Σ’ αυτά ο συγγραφέας καταπιάνεται με διάφορα πραγματικά περιστατικά [ηρωικά, μαρτυρικά, συγκλονιστικά, θλιβερά, αλλά κι ανατριχιαστικά] της περιόδου 1955-59, κατά τον Αγώνα της ΕΟΚΑ.
Επίσης να πω ότι το διήγημα αυτό ήταν γραμμένο στο πολυτονικό σύστημα γραφής. Το βιβλίο απ’ όπου πήρα το διήγημα είναι παλιό, των εκδόσεων “Κέδρος”, ίσως της δεκαετίας του 1980. Να σημειώσω ότι η μεταφορά του εδώ είχε και κάποιες δυσκολίες  [κυρίως σε σχέση με την ορθογραφία] και μού πήρε περισσότερο χρόνο να το κάνω απ’ ότι υπολόγιζα. Αν και έκανα  αρκετές διορθώσεις, εντούτοις θα εντοπίσετε [στο μεταφερμένο κείμενο] και κάποιες παράξενες ορθογραφίες… 

***************************
“Άουτο ντα φε”
[τού Γιώργου Φ. Πιερίδη]

[…]
Ό Δημητρός ήρτε πριν απ’ τη συνηθισμένη ώρα, κατ’ ευθείαν από τη δουλειά του με τ’ ασβεστωμένα ρούχα και το ζεμπυλάκι του στο χέρι. Πήγε στην άκρη όπου κάθονταν ο παπα Κυριάκος, τόνε χαιρέτησε, «καλησπέρα δάσκαλε», και κάθησε πλάϊ του.

Ήταν ένας άντρας ως τριανταπέντε χρονώ, αψηλός, σκυφτός, με γαλανά μάτια. Μίλαγε με την υπόκωφη φωνή των ανθρώπων πού έχουν αδύνατο το στήθος. Ωστόσο φαινόταν γερός. Τα χοντρά χέρια του με το στεγνό, σκονισμένο δέρμα, έδειχναν το επάγγελμα του - χτίστης.
Κάθησε ακούμπησε τις απαλάμες του πάνω στα γόνατα του και περίμενε με την άγρυπνη σιωπή του ανθρώπου, πού είναι εμποτισμένος, από κάποιο κυρίαρχο σκοπό. Ό γέροντας τόνε κοίταξε με συμπάθεια και ξαναγύρισε στους συλλογισμούς του. Ατένιζαν κι οι δυό τους τον κάμπο κι ακολουθούσανε την ίδια σκέψη, ο καθένας με το δικό του τρόπο.
Πρώτος μίλησε ο παπα Κυριάκος, σά νά ξανάπιανε μιαν αρχινισμένη κουβέντα.
—     Πήγα χτες στην Αλιά. Μίλησα με τους επίτροπους τής εκκλησίας, μα δε θέλουνε ν’ ακούσουν τίποτα. Μίλησα και με κάνα δυό άλλους... Από κανένα δε μπορείς να πάρεις μιά ξεκάθαρη κουβέντα, μά είναι όλοι τους μονόβουλοι να μη χωνεύουν το Λοΐζο...
—     Γιατί; Τους πείραξε τίποτα; Ρώτησε  ο Δημητρός.
—     Τους αρωτάς και σου αποκρίνονται: είναι αριστερός, είναι κομμουνιστής. Θυμήθηκαν ακόμα και τα παλιά του, τότε πού ήτανε νταής και τόνε φοβόντουσαν.

Ό Δημητρός άκουγε σκεφτικός. Έκανε μιά πλατειά κίνηση με το χέρι του, σα να παραμέριζε κάποιο εμπόδιο, κι είπε:
—     Μα τούτα είναι παλιά ιστορία. Ολοι το ξέρουν πώς ο Λοΐζος, γίνηκε άλλος άνθρωπος απ’ τον καιρό πού ήρτε κοντά μας, στη συντεχνία. Γιατί βρήκανε τώρα να θυμηθούν πράματα περασμένα;
Ο γέροντας κούνησε το κεφάλι του.
—     Τι να σου πω, παιδί μου. Άναψε η διχόνοια
ανάμεσα μας, λες και μάς απαρνήθηκε ο θεός. Συμφωνώ μαζί σου πώς ο Λοΐζος άλλαξε, αν και δεν ξέρω αν
είναι γιατί ήρτε κοντά σας, όπως λες. Σάματις λίγοι
άνθρωποι μπήκανε στον ίσιο δρόμο γιατί ήρταν κοντά
σε μένα, κοντά στο Θεό που υπηρετώ;... Όμως αυτό ‘ναι άλλη υπόθεση. Σήμερα ο Λοΐζος είν’ ένας καλός άνθρωπος και τον αγαπώ ακόμα πιο πολύ σα σκέφτουμαι τι ήταν χτες. Μα έχει κι αυτός, ο ευλογημένος, τις παραξενιές του. Την αψηφισιά και το πείσμα πού είχε άλλοτε, τάχει και τώρα με διαφορετικό τρόπο. Ένας φτωχός μεροκαματιάρης να μου στήνει κεφάλι αγνάντια σ’ όλο το χωριό, σα να μην είχε κανέναν ανάγκη...

Ο ήλιος εβασίλευε καταντικρύ στο βουνό και τόλουζε με τις τελευταίες αχτίνες, πού έκαναν να φαίνουνται ανάγλυφα οι κυματισμοί της γυμνές του επιφάνειες, ενώ ο κάμπος, πού ολημέρα χοχλάκιαζε κάτω απ’ το λιοπύρι, γίνηκε ήμερος κι απαλός. Πάνω στην άσπρη κορδέλλα του δρόμου, πού φιδοσέρνουνταν κι ανεβοκατέβαινε τις δίπλες του κάμπου, φάνηκε νάρχεται από μακριά, σηκώνοντας σύννεφο τη σκόνη, ένα λεωφορείο. Μπροστά στο καφενείο πέρασ’ ένα ξυπόλυτο αγόρι οδηγώντας ένα ζευγάρι μεγαλόσωμα βόδια, πού βάδιζαν  ήσυχα και λικνιστικά. Οι τακτικοί πελάτες του Τρύφωνα αρχίνησαν να φτάνουν ένας ένας και το δροσερό υπαίθριο καφενεδάκι γέμισε σιγανές κουβέντες.
— Ο καθένας έχει την περηφάνεια του, δάσκαλε˙ είπε ο Δημητρός. Με το να μη θέλει ν’ απαρνηθεί τις ιδέες του βλάφτει κανέναν ο Λοΐζος; Όχι... Γύρεψε μήπως από τους άλλους ν’ απαρνηθούν τις δικές τους; Γιατί να τους ενοχλεί τόσο το ότι ένας φτωχός βιοπαλαιστής δε δέχεται να ζει με σκυμμένο κεφάλι;
— Παιδιά πού είσαστε όλοι σας! έκαμε ανυπόμονα ο παπα Κυριάκος. Εδώ άναψαν τα πάθη, οι άνθρωποι τρελάθηκαν, εγώ γυρεύω πως να προλάβουμ’ ένα κακό, πού μπορεί να ξεσπάσει από στιγμή, σε στιγμή, κι εσύ κάθεσαι και μου λες θεωρίες... Άκουσε: Το Σωτήρη του Χαριλλή τόνε ξέρεις. Δε γύρεψα εγώ να τόνε δω, μα σαν έμαθε για ποιο λόγο πήγα στην Άλια ήρτε μοναχός του και με βρήκε για μα μου πει δυο λόγια, νέτα σκέτα. «Ο κλεφτό Λοΐζος είν’ ένα αριστερό σκυλί κι εμείς δε θέλουμε τέτοιους στο χωριό». Έμοιαζε με αγγρισμένο ταυρί ο Σωτήρης, πού χτες ακόμα τσίριζε μέσ’ στην κολυμπήθρα σαν τόνε βάφτιζα. Κι εγώ πού σ’ άλλη περίσταση θα του τράβαγα τ’ αυτιά, σώπασα... Όχι, Δημητρό. Τέτοιες πυρκαγιές δε σβήνουν με τις θεωρίες. Πες του Λοΐζου να δώσει τόπο στην οργή. Είν’ ο μόνος τρόπος να προλάβουμε το κακό.
Ό Δημητρός απόμεινε για λίγο σιωπηλός. Τέλος, αναστέναξε:
—Ίσως...
Η ζωή συνεχίζονταν φαινομενικά ανάλλαγη. Μόνο πού ένα κύμα καμωμένο από φτερουγίσματα ενθουσιασμών κι ανησυχίας και φόβου διαπότιζε τα πάντα.  
Οι πιο αψοί άνοιγαν τα στήθια τους να χαρούν επί τέλους
τους μεγάλους ανέμους, ενώ οι άλλοι, οι χλιαροί, πού θέλανε την ησυχία τους, κουλουριάζονταν μέσ’ στο καβούκι τους και χτυποκαρδούσαν.
Ο βαρύς καιρός στοίβαζε ολοένα κι έχωνε μέσ’ στη θολούρα, τα πρόσωπα των ανθρώπων και κάπου κάπου άστραψαν στιγμές αμάχης, πού προμηνούσανε κακό.

Ο Λοΐζος έσφιγγε τα δόντια και πάλευε. Για το μεροκάματο. Και για ό,τι πίστευε πώς ήτανε το δίκιο του. Ήταν ένας λιγνός άνθρωπος, σαραντάρης. Οι τέλειες αναλογίες της σωματικής του διάπλασης και μια άνετη λιγεράδα πού είχε στις κινήσεις του έδιναν στο μέτριο μπόϊ του ένα παράστημα δύναμης κι’ εξουδετέρωναν κάθε εντύπωση κακομοιριάς, πού μπορούσε νάδιναν τα φτωχά μπαλωμένα ρούχα του κι οι στρατιωτικές αρβύλες, πού φόραγε δίχως κάλτσες. Τα κατάμαυρα μάτια του, το πρόσωπο του, πού ήταν μάλλον άσκημο, φωτίζονταν από μια έκφραση ψυχικής σκληραγωγίας κι αποφασιστικότητας.
Έφτασε με το λεωφορείο της γραμμής μαζί με τους άλλους εργάτες, πού έρχονταν από τα στρατιωτικά έργα του***, μιαν ώρα απόσταση. Όμως ο Λοΐζος είχε να κάμει ακόμα τρία μίλια δρόμο με το ποδήλατο ώσπου να πάει στο φτωχικό του, στην Αλιά. Αυτό γίνονταν καθημερινά, πηγαμό το πρωί, ξημερώματα, ερχομό το δείλι, μισήν ώρα με το ποδήλατο, μιαν ώρα με το λεωφορείο.
Πέρασε από το Συνεργατικό Παντοπωλείο, έβαλε λίγα ψώνια μέσα στο καλάθι πού κρατούσε, και πήγε στη Συντεχνία, οπού είχε αφημένο το ποδήλατο του απ’ το πρωί, κι όπου θα κάθονταν λιγάκι προτού πάρει το δρόμο για την Άλια.
Εδώ μέσα, μόνο ‘δω μέσα ησύχαζε ή ψυχή του, πού όλες τις άλλες ώρες της ημέρας ήταν αγαναχτισμένη και κλειστή. Στο χωριό να τόνε σφίγγει κάθε στιγμή ο ανεξήγητη έχθρητα των άλλων. Στο σπίτι του να παλεύει με την ανέχεια. Στη δουλειά, στο χαμαλίκι, να σωπαίνει περιμένοντας μονάχα πότε θα τελέψει και τούτ’ ήμερα. Στο χωριό, στο σπίτι, στη δουλειά, στο κουραστικό πήγαιν’ έλα, παντού, να μην υπάρχει άλλο από τούτη την κατάθλιψη, πού τόνε περιζώνει, κι απ’ την αόριστη αναζήτηση, πού κουφοκαίει μέσα του. Μονάχα εδώ, στη συντεχνία του, βρίσκεται σε δικό του τόπο, ανάμεσα σε φίλους, πού μαζί τους αγωνίζεται και νοιώθει πώς κάπου, στα κατάβαθα, φυτρώνει ένας σπόρος, πού θ’ αναστηθεί, δε μπορεί, θ’ αναστηθεί κάποια μέρα για να δώσει καρπούς δικαιοσύνης. Μα πάνω απ’ όλες ετούτες τις ρευστές μορφές της ελπίδας ενός αδικημένου και πρωτόγονου ανθρώπου, εδώ μέσα βρήκε για πρώτη φορά ο Λοΐζος την περηφάνεια πού νοιώθει κανείς όταν πιστέψει πώς ή ύπαρξη του πήρε ένα νόημα. Ετούτο το συναρπαστικό αίσθημα ανέβασε άξαφνα την ταπεινή και δύσκολη ζωή του σ’ ένα επίπεδο αξιοπρέπειας, πάνω από τη φτώχεια, πάνω από τα ψεύτικα κριτήρια ανισότητας, κι αποκατάστησε τη χιλιοπληγωμένη περηφάνεια του. Ήταν σα μια κατάχτηση, πού κανένας δεν είχε το δικαίωμα να του την αφαιρέσει. «Κ α ν ε ν α ς»,   έλεγε μέσα του και τα μάτια του σπίθιζαν.
Όταν περάσει τα τελευταία σπίτια του κεφαλοχωριού, ο δρόμος γίνεται ανηφορικός, ελαφρά στην αρχή, πιο απότομα όσο προχωράει, ώσπου φτάνει στ’ αψήλωμα, το καβαλικεύει και κατηφορίζει από την άλλη μεριά.
Ό Λοΐζος πήγε ως τα μισά του ανήφορου, δυσκολεύτηκε να συνεχίσει με το ποδήλατο, πέζεψε και σπρώχνοντας το ποδήλατο με το δεξί του χέρι συνέχισε περπατητός. Όταν θάφτανε στην κορφή θα καβαλούσε πάλε το ποδήλατο και θα κύλαγε άκοπα τον κατήφορο ως τη ρεματιά. Μόλις όμως βρέθηκε στο ξάγναντο είδε κάτω ένα αυτοκίνητο σταματημένο μπροστά στο γεφυράκι της ρεματιάς. Ήταν το φορτηγό του Σωτήρη, το γνώρισε. Πλάϊ στο σταματημένο αυτοκίνητο στέκονταν τέσσερα πρόσωπα. Φαίνονταν να κουβεντιάζουν και κοιτούσαν κατά ‘δω.
Ο Λοΐζος υποψιάστηκε. Τι περιμένουν εκεί δα τέτοιαν ώρα;... Ακούμπησε το ποδήλατο του στον κορμό μιας άγριλιας, κάθησε στη ρίζα της κι άναψε τσιγάρο. Να σκεφτεί.
Τον τελευταίο καιρό ο Σωτήρης κι η παρέα του βάλθηκαν να φοβερίζουν, πότε με αόριστες κουβέντες, πότε ανοιχτά, το Λοΐζο όπου κι αν τον έβρισκαν. Ό Λοΐζος προσπάθαγε να κάνει πώς δεν καταλαβαίνει, όμως ή οργή κόρωνε μέσα του. Ως πότε θα μπόραγε να συγκρατιέται!... Μα γίνηκαν κι αλλά. Προχτές το μεγάλο του αγόρι ήρτε στο σπίτι κλαμένο πλανταμένο γιατί κάτι παιδιά τόφτυσαν και δε μπόρεσε να τα βάλει μαζί τους, ήτανε πολλά. Άρπαξε το παιδί από το χέρι και χύμηξε κατά το σκολειό, μα δε χρειάστηκε να πάει ως εκεί. Οι μικροί ανεύθυνοι βασανιστές είχαν ακολουθήσει το θύμα τους και μόλις έστριψε το στενό ο Λοΐζος βρέθηκε μπροστά τους.

Ετούτοι είναι; Ρώτησε το γιό του, πού τους είχε κιόλας δείξει με το δάχτυλο.
Ξεχώρισε τον πιο μεγάλο, σήκωσε το χέρι του και τούδωσ’ ένα μπάτσο. Οι μικροί γίνηκαν άφαντοι. Κι ο Λοΐζος φώναξε έτσι πού ν’ ακουστεί ως το καφενείο, πού βρίσκονταν λίγο πιο πέρα.
Απο τώρα και να πάει όποιος με πειράξει εμένανε ή τα παιδιά μου θα το μετανοιώσει.
Όμως την άλλη στιγμή έμεινε σκεφτικός.
...............................................................................
Μπορεί να τούστησαν καρτέρι εκεί κάτω... Τι να κάμει;... Να γυρίσει πίσω, να πάει να βρει τους φίλους του και να τους πει είδα το καί το κι υποψιάστηκα και δεν πάω στο σπίτι μου;... Κι ύστερα; Σάματις με το να το σκάσει ετούτη τη φορά θά σταματήσει το πράμα; Αν έχουν κάτι στο νου τους θα γυρέψουν Έλλην ευκαιρία. Εχτός αν το πάρει απόφαση να τα μαζέψει και να φύγει απ’ το χωριό. Όμως, αυτό, όοχι, δε θα γίνει να βάλει την ουρά του μέσ’ στα σκέλια του και να φύγει σαν κυνηγημένος σκύλος γιατί έτσι τους κάπνισε αυτουνούς. Κι έπειτα που θα πάει να βρει μια στέγη αυτός και τα παιδιά του, ή μήπως είναι τα πολλά που κερδίζει για να πλερώνει και νοίκι...

Ετούτα όλα τάχε συλλογιστεί πολλές φορές και πάντα κατάληγε να δένει το φρύδι του, να τόνε κυριεύει μια ορμή ν’ αντιμετωπίσει πρόσωπο με πρόσωπο την απειλή. Ας ξεκαθαρίσει το ζήτημα. Στο κάτω κάτω της γραφής αν πηγαίνουν για καυγά να τους κάμει να θυμηθούν πώς ο Λοΐζος δεν είναι δα και καμιά βρεμένη κότα. Ξέχασαν μήπως τον καιρό πού φοβόντουσαν τον ήσκιο του; Ας τον αφήσουν ήσυχο επί τέλους.
Τράβηξε μια τελευταία ρουφηξιά, πέταξε το τσιγάρο του και σηκώθηκε. Τ’ αποφάσισε. Αν είναι και τον περιμένουν, ας μην το βάλει στα πόδια. Να ξεκαθαρίσει το ζήτημα, σαν άντρας με άντρες. Καβαλίκεψε το ποδήλατο και πήρε τον κατήφορο.
Και γίνηκε όπως τόχε υποψιαστεί: Όταν πλησίασε το γεφυράκι τούφραξαν το δρόμο.
Στάσου και σε θέλουμε, του φώναξε ο Σωτήρης.
Κατέβηκε, άφησε το ποδήλατο χάμω, νάχει και τα δυο του χέρια λεύτερα, και τους πλησίασε περιμένοντας τι θα πουν.
Όμως από δω και πέρα τα πράματα ακολούθησαν άλλη τροπή από κείνη πού  είχε φανταστεί. Δίχως να του πούνε λέξη του ρίχτηκαν κι οι τέσσερις.
Δέστε τον πιστάγκωνα τον προδότη, άκουσε το Σωτήρη να λέει.
Την πρώτη στιγμή σάστισε. Ήταν έτοιμος για όλα. Να τούλεγαν την αμάχη τους, τις φοβέρες τους, να μίλαγε κι αυτός, παστρικά, να ξεκαθαρίσουν τι γυρεύει ο καθένας απ’ τον άλλον και τι έχει να φοβηθεί, να χτυπηθούν στο κάτω κάτω της γραφής κι άς τόνε σακάτευαν μια κι είναι πολλοί. Όμως ετούτονε το μπαμπέσικο τρόπο, να του πετάξουνε κατάμουτρα μια τέτοια βρωμιά δίχως καμιάν εξήγηση, όχι, δεν τον είχε βάλει ο νους του. Η αγανάχτηση τον έπνιγε, γίνηκε θηρίο κι άρχισε να χτυπάει λυσσασμένα, με τα χέρια, με τα πόδια, με το κεφάλι, με τόση ορμή, πού όι αντίπαλοι του τάχασαν. Χτύπαγε και φώναζε σα δαιμονισμένος.
—     Γιατί;... Γιατί;... Προδότης!... Γιατί!...
Και δεν έβρισκε άλλο να πει, μόνο στην κάθε λέξη πού ξεφώνιζε πολλαπλασιάζονταν η μανία του. Οι άλλοι μούδιασαν, μα πρόλαβε ο Σωτήρης.
—     Βαράτε τον μωρέ.
Ξαναχύμηξαν πάνω του κι ύστερ’ από μιαν άγρια πάλη μπόρεσαν να τσακίσουν την αντίσταση του. Τόνε σφιχτοκρατούσαν και κείνος λαχάνιαζε μα σώπαινε. Τα χείλη του είχανε πρηστεί. Έφτυσε. Αίμα.
Τούδεσαν τά χέρια πιστάγκωνα μ’ ένα σκοινί, τον ανέβασαν απάνω στο καμιόνι, ανέβηκαν και κείνοι και ξεκίνησαν για το κεφαλοχώρι.
Το ποδήλατο έμεινε πεταμένο εκεί δα.
Ό Λοΐζος σώπαινε. Ήξερε πώς ό,τι και νάλεγε θάταν ανώφελο. Ετούτοι είχαν το σκοπό τους από τα πριν.
Σταμάτησαν τ’ αυτοκίνητο στην πλατέα, μπροστά στην εκκλησιά, κατέβασαν το Λοΐζο και τον έδεσαν στον κορμό του γέρικου ευκαλύπτου, πού στέκονταν σα φρουρός απ’ έξω απ’ την αυλόπορτα της εκκλησιάς. Κι’ αμέσως άρχισαν να τον χτυπούν, στο στήθος, στο πρόσωπο, στην κοιλιά, αλόγιστα.
—     Προδότη... Κάθαρμα... Να!...
Ένας πήγε και χτυπούσε την καμπάνα της εκκλησιάς.
Ελάτε χωριανοί. Ελάτε να φτύσετε τον προδότη.
Σε λίγα λεπτά βρέθηκαν μέσ’ στην πλατέα κάμποσα παληκαράκια και, δίχως να ρωτήσουν τίποτα, βάλθηκαν να γιουχαΐζουν το Λοΐζο, να τόνε βρίζουν για την προδοσία του, για την ατιμία του, πού ήταν ολοφάνερη.

Μερικοί πήρανε σβάρνα τους δρόμους και καλούσανε συναγερμό.
Γίνηκ’ ένα πανδαιμόνιο. Ό αδιάκοπος χτύπος τής καμπάνας, οι φωνές, οι τρεχάλες, ξεσήκωσαν την κώμη απ’ άκρη σ’ άκρη.
Τρεχάτε... Τρεχάτε... Στην πλατεία της εκκλησιάς τιμωρούν έναν προδότη.
Αναστατώθηκαν οι πάντες και ξεκίνησαν από τα καφενεία, από τα σπίτια, από τα μαγαζιά -πού κλείναν βιαστικά τις πόρτες τους- και! τραβούσανε για την πλατέα. Γέροι, πού δυσκολεύονταν ν’ ανοίξουνε το βήμα, νέοι άντρες να τρέχουν, γυναίκες βαρείες, αργοκίνητες να κρατάν μωρά στην αγκαλιά τους και να σέρνουν άλλα κρεμασμένα στα φουστάνια τους, κοπέλες πού δεν τόλμαγαν να πάνε μόνες και καλούσαν ή μιά την άλλη και συνάζονταν βιαστικά στο κάθε στενά, στην κάθε γειτονιά, να σχηματίσουν ένα πολύχρωμο τσαμπί και να κατηφορίσουνε συσπειρωμένες, παιδιά, πλήθος παιδιά, ξυπόλυτα κι αναμαλλιασμένα, πού παράτησαν το παιχνίδι τους κι έτρεχαν για να προλάβουν ετούτο το άλλο παιχνίδι, το άγνωστο και συναρπαστικό.
Ξαφνιασμένο κι ανήσυχο το ανθρωπομάνι ξεχύνονταν απ’ όλες τις μεριές. Άλλοι καταγαναχτισμένοι μέσ’ στην ευκολόπιστη καρδιά τους για την άτιμη πράξη του προδότη. Άλλοι από υπολογισμό, μπας και κόψουν πίσω και σημαδευτούν σαν αδιάφοροι. Άλλοι να τρέμουν, κατακομματιασμένοι ανέμεσα στη λιγοψυχιά τους και στην ανέλεη περιέργεια τους. Μερικοί έξαλλοι δίχως να ξέρουν καν για ποιο λόγο. Ακόμα, και χωρατατζήδες, να φωνάζουν ζήτω. Κι απάνω απ’ όλα ετούτα τα ποικίλα κι ομαδικά κι άμορφα συναισθήματα να πλανιέται σα μαύρο πούσι ο φόβος, ο τρελός φόβος, πού σμπαραλιάζει τον άνθρωπο και τόνε κάνει ανήμερο θηρίο.
Συγκλονίστηκε ο πανάρχαιος τόπος, κι από τα έγκατα ξανάρταν σκοτεινοί, σκληροί καιροί. Πάνω σ’ αυτά τα τεντωμένα πρόσωπα, τα ορθάνοιχτα στόματα πού ξεφώνιζαν, τ’ αγριεμένα μάτια, βρυκολάκιασαν οι πρόγονοι, πού παραμόνευαν θαμένοι στα βάθη του χρόνου. Βρυκολάκιασαν και πάνε να λιθοβολήσουν τον αφορεσμένο.
Ό Λοΐζος δοκίμασε στην αρχή ν’ αντισταθεί μα δεν είχε πια δύναμη. Σα βρέθηκε δεμένος πάνω στον κορμό του δέντρου άρχισε να βρουχιέται.
Γιατί προδότης;... Ψέματα!... Ψέματαα!
Πώς όμως ν’ ακουστεί μέσα σε τούτη τη χλαλοή. Ήτανε κι ο πόνος από τα χτυπήματα κι η ανήμπορη οργή, πού τον έπνιγε. Αποκαμωμένος, λούφαζε για λίγο, μα ξανάβαζε τις φωνάρες. Ώσπου κάποιος τούχωσε μέσα στο στόμα ένα πανί και του σφιχτόδεσε από πάνω ένα μεγάλο παρδαλό μαντήλι. Τώρα πια του απόμειναν μόνο τα μάτια του για να συνεχίσει την απελπισμένη διαμαρτυρία. Όταν όμως είδε μερικούς να βγαίνουν μέσ’ από το πλήθος, να στέκουν αντικρύ του και να τόνε φτύνουν, έγυρε το κεφάλι πα’ στο στήθος του. Μέσα σ’ αυτήν όλη την κόλαση να μη βρεθεί μια συμπονετική ματιά!...
Μονάχα ο Τρύφωνας, πού ήρτε κι αυτός να δει τι τρέχει και στέκονταν ανάμεσα στο πλήθος με την καρδιά του παγωμένη, δε βάσταξε κι άξαφνα,
Φτάνει, χριστιανοί, φώναξε. Φτάνει πια. Θα τον αποτελειώσετε.

Πλησίασε τον βασανιζόμενο και τότε μόνο γνώρισε το πρόσωπο του Λοΐζου πίσω από το φίμωτρο. Έσκυψε και δοκίμασε να λύσει τα δεσμά του. Κείνοι πού βρίσκονταν κοντά πισωδρόμησαν. Από το πλήθος ακούστηκ’ ένα σαλαγητό. Ό Λοΐζος σήκωσε το κεφάλι, κοίταξε τον Τρύφωνα και στα μάτια, του, πού έκλαιγαν, άστραψ’ ένα θερμό ευχαριστώ.
Όμως άπ’ το σαλαγητό του πλήθους ξεχώρισε τώρα μια αγρία φωνή.
Είναι συνένοχος...
Ό Τρύφωνας στράφηκε κι αντίκρισε στην πρώτη σειρά του κύκλου, πού στένεψε γύρω του, ένα, δυό, τρία πρόσωπα σκληρά να τόνε σημαδεύουν.
Τραβήξου αν θέλεις το καλό σου, είπε κάποιος βιαστικά και χαμηλόφωνα.
Κατάλαβε τον κίνδυνο και τρόμαξε. Βρίσκονταν ολομόναχος απέναντι στο τυφλό, εξαγριωμένο πλήθος. Πρέπει να καταλαγιάσει πρώτα ή μανία τους, σκέφτηκε. Ας πάω καλύτερα να ειδοποιήσω το Δημητρό και τους άλλους... ή την αστυνομία... μα γιατί δε φάνηκε ή αστυνομία!... να ειδοποιήσω... ίσως προλάβουν...
Ήτανε σαστισμένος. Γύρισε το πρόσωπο του αλλού, να μη βλέπει τα μάτια του Λοΐζου, αποτραβήχτηκε, χώθηκε μέσ’ στο συνωστισμό και μπόρεσε σιγά σιγά να βγει απ’ την πλατέα. Βιάζονταν να προλάβει...
Σαν είδε τον Τρύφωνα να φεύγει από κοντά του ο Λοίζος έκλεισε τα μάτια του και ξανάγυρε το κεφάλι. Να πέθαινε! Ω, να πέθαινε! Δε βάσταγε άλλο...
Κάποιος έριξε την πρώτη πέτρα μα αστόχησε και βρήκε τον κορμό του ευκαλύπτου. Ύστερα έριξαν άλλοι, πού βρήκανε το στόχο...

Κι άξαφνα τα μάτια τους τα τυφλωμέν’ από τον πανικό, πού τόνε συδαύλιζαν παρορμητικές φωνές ανάμεσα τους, είδαν εκείνο πού δεν έβλεπαν ως τήν προηγούμενη στιγμή -ότι χτυπούσαν και γιουχάϊζαν ένα κουρέλι, πού κρέμονταν απ’ τα δεσμά του ακίνητο και βαρύ. Μιά κρύα πνοή φρίκης άγγιξε τα φρένα τους κι ευθύς εκαταλάγιασε τ’ αγριομανητό. Ακούστηκαν αλαφιασμένα γυναικεία ξεφωνητά, ύστερα ένα μουλωχτό ωωωω! να βγαίνει από πολλά στήθη, κι ή πλατέα αρχίνησε ν’ αδειάζει.
Ό ήλιος είχε βασιλέψει από ώρα και το σύθαμπο, πού πύκνωνε ολοένα, στάλαζε δέος μέσα στις ψυχές. Συλλογισμένοι κι αμίλητοι οι άνθρωποι απομακρύνονταν. Μερικοί ρώταγαν να μάθουν ποιος νάταν άραγε ο δεμένος προδότης, όμως δέ βρέθηκε κανείς να δώσει απόκριση.
Δεν τόθελαν, όχι δεν τόχανε θελήσει να τέλειων’ έτσι.
Η έρημη πλατέα βούλιαζε σιγά σιγά μέσ’ στο σκοτάδι κι απάνω απ’ το σκοτάδι υψώνονταν ολομόναχη, ασάλευτη, συλλογισμένη, η κορφή του ευκαλύπτου.

[…]

**********************************
Σχόλιο ΕΜΟΥ του δολοπλόκου και ξεροκέφαλου Ιστοπαθολογοανατόμου

Κατ’ αρχάς ΣΑΣ ευχαριστώ για την υπομονή ΣΑΣ να διαβάσετε το κείμενο μέχρι τέλους!

Απ’ εκεί και πέρα για τους [κοινωνικά και ιστορικά] αγράμματους, τους αδαείς, τους αχάπαρους, τους “εθνικά” κολλημένους και με μυαλά στάσιμα θα γράψω με κεφαλαία γράμματα και σεβασμό και θαυμασμό μεγάλο τ’ όνομα ΣΑΒΒΑΣ ΜΕΝΟΙΚΟΣ(!!!) [από το χωριό Γούφες κοντά στο Λευκόνοικο]… 



Θα θυμίσω [για άλλη μια φορά] ότι στις 23 του Μάη το 1958 ένοπλοι μασκοφόροι [του Γρίβα] τον συνέλαβαν στο Λευκόνοικο, τον έδεσαν πάνω στον ευκάλυπτο της εκκλησιάς και τον σκότωσαν λιθοβολώντας ΤΟΝ κατηγορώντας τον ως προδότη! [Ακόμα δεν ΜΑΣ είπαν ποιον/ποιους ή τί πρόδωσε!]... Ήταν παντρεμένος και είχε έξι παιδιά.

Ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που ΣΕ σκεπάζει Σύντροφε!

Anef_Oriwn
[υποκλίνομαι!!!]
Πέμπτη 23/5/2013