Πέμπτη 31 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 19/2013 [έκτακτη, σύντομη, χειμωνιάτικη, βροχερή, τραγουδιστική] – Μουσικο-τραγουδιστικό διάλλειμα (στην προεκλογική πολιτικολογία)…


Χτες Τετάρτη, 30 του μηνός, κατά τις 10 το πρωί, κίνησα για Λευκωσία [με παρέα] για κάποιες δουλειές. 
{Ήταν και σχολική αργία η Τετάρτη, λόγω της Γιορτής των λεγόμενων Τριών Ιεραρχών, ή/και Προστατών, όπως τους λαλούν, των Ελληνικών Γραμμάτων. Δηλαδή, πάλαι ελουφάραν οι δασκάλοι τζι’ οι καθηγητάες! Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται σ’ αυτόν τον τόπο, να αργεί και να γιορτάζει σε συγκεκριμένες ημερομηνίες μόνο μια ομάδα εργαζομένων και μάλιστα τούτοι να ναι και τού Δημοσίου! Το αυτό συμβαίνει – και πάλι μόνο για τους εκπαιδευτικούς – στις 11 του Ιούνη, γιορτή του “Αποστόλου” Βαρνάβα! Πάντως για τους Τρεις Ιεράρχες και για το πόσο “Προστάτες” των Ελληνικών Γραμμάτων ήταν, μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα πατώντας εδώ}...   

Επανέρχομαι όμως, μετά απ’ αυτήν την παρενθετική λοξοδρόμηση, στον δρόμο προς Λευκωσία. Έξω από τη Λάρνακα και πιο συγκεκριμένα μετά τη Ριζοελιά, χοντρή βροχούλα [ΜΑΣ] έπιασε [χειμώνας είναι ακόμα], κάτι που συνεχίστηκε μέχρι την πρωτεύουσα.


Το ράδιο ήταν ανοιχτό [ως συνήθως στον “ΑΣΤΡΑ”] και μετάδιδε μουσική. Κάποια στιγμή το αφτί μου αναγνώρισε τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου να τραγουδά το πολύ παλιό του τραγούδι [της δεκαετίας του 1970],  “Πάλι βρέχει”… Τούτο πήγαινε γάντι και με την όλη ατμόσφαιρα - τον βροχερό χειμωνιάτικο καιρό, αλλά και μια γενικότερη θλιμμένη διάθεση…   

Πάμε, όμως, στο τραγούδι…

“Πάλι βρέχει”


Στίχοι: Πάνος Φαλάρας
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Ερμηνευτής: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

«Πάλι βρέχει, τα τρένα όπως πάντοτε θα φεύγουν για καινούργιες ξενιτιές
Πάλι βρέχει κοιτάζω απ' το τζάμι τις σκιές
κι εσύ απόψε όνειρο σαν χτες .
Πάλι βρέχει, πάλι βρέχει

Πάλι βρέχει στους δρόμους όπως πάντοτε την ώρα τούτη πέφτει ερημιά
Πάλι βρέχει η νύχτα τρομαγμένη στη γωνιά
κι εσύ θλιμμένη θύμηση ξανά
Πάλι βρέχει, πάλι βρέχει

Πάλι βρέχει, στην πόλη που ερήμωσε με πνίγει το τραγούδι της βροχής
Πάλι βρέχει, οι φίλοι στο καράβι της γραμμής
κι εσύ εδώ σαν όνειρο να ζεις
Πάλι βρέχει, πάλι βρέχει»

Anef_Oriwn
[ταξιδεύοντας και σιγοτραγουδώντας στη βροχή]
Πέμπτη 31/1/2013 

Τρίτη 29 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 18/2013 [έκτακτη, μακροσκελής, προεκλογική, τηλεοπτική, debat-ιακή και περί του κυπριακού] - Σκέψεις, ερωτήματα, σχόλια και παρατηρήσεις για το 2ον (προεκλογικό) debate (για το κυπριακό)*...


{* - Διευκρινιστική σημείωση:
Σχόλια μου για το 1ον debate που ήταν πάνω στην Οικονομία  θα βρείτε στην ανάρτηση μου με αρ. 8/2013}...

********************
Εισαγωγικά:
Ψες, στο [έκτακτο] Υστερόγραφον της προηγούμενης ανάρτησης μου υπέβαλα πως δεν θα παρακολουθούσα το [διακαναλικό] debate μεταξύ των τριών βασικών υποψήφιων για την Προεδρία [του Μαλά, του Αναστασιάδη και του Λιλλήκα] με θέμα το κυπριακό. Τελικά όμως δεν απέφυγα τον Μεγάλο Πειρασμό και υπέκυψα. Έκατσα, λοιπόν και το είδα ολόκληρο συν κάποια στιγμιότυπα από τις μετα-debat-ιακές συζητήσεις που έγιναν στα στούντιο των καναλιών. [Ως γνωστόν έχω και μια ροπή να υποκύπτω σε σαγηνευτικούς πειρασμούς]. Φυσικά δεν είχα και κάτι καλύτερο να κάνω... [Λόγω του η συζήτηση ήταν και διακαναλική και μεταδιδόταν κι από τα 4 παγκύπριας εμβέλειας κανάλια - ΡΙΚ1, ΑΝΤΕΝΑ, MEGA, SIGMA], δεν είχε και κάτι άλλο να δεις από την τηλεόραση - δεν προβάλλονταν οι συνήθεις κυπριακές σαπουνόπερες... 
Αφού λοιπόν παρακολούθησα το debate, θα παραθέσω πιο κάτω σκέψεις, σχόλια, ερωτήματα και παρατηρήσεις μου πάνω σε πολλά απ’ όσα ειπώθηκαν ή και παρασιωπήθηκαν ή παρουσιάστηκαν διαφορετικά από τους τρις συζητητές, τους εξής δύο Αναστασιάδη και Λιλλήκα...
Για τον Μαλά δεν έχω να πω και πολλά, γιατί κρίνω πως η γενική παρουσία του στη συζήτηση ήταν αρκετά καλήˑ ήταν και μελετημένος και επιχειρηματολογούσε στοιχεία [χωρίς αερολογίες κι αοριστίες] ενώ ήταν και “επιθετικός” με τους ανθυποψήφιο του. Διαχειρίστηκε αρκετά καλά τα ζητήματα που τέθηκαν και από τους δημοσιογράφους [πολύ εριστικός με τον Μαλά ο Παύλος Μυλωνάς] και από τους αντιπάλους τους. [Δεν άφηνε τίποτα αναπάντητο].
Βασικά «τούτος» απάντησε στα ερωτήματα που τού υποβλήθηκαν και πιστεύω ότι άφησε θετικές εντυπώσει, τουλάχιστον στους δικούς του εν δυνάμει ψηφοφόρους. Τούτο είναι και το πρώτο και το κύριο ζητούμενο σ’ αυτά τα debates. Προσωπικά δεν πιστεύω πως κάποιος ψηφοφόρος αναμένει να πεισθεί στα debates για το ποιόν θα ψηφίσει. Εκεί οι υποψήφιοι προσπαθούν να έχουν μια καλή παρουσία και να μην συγχυστούν και τα χάσουν [όπως έπαθε κάποια στιγμή ο Αναστασιάδης που έψαχνε στις κόλλες του για μια σημείωση για να απαντήσει στον Λιλλήκα τζι’ εππέσαν του χαμέ τα χαρτιά του], ενώ παράλληλα έχουν ως στόχο να αναδείξουν τα κενά και τα αδύνατα σημεία των αντιπάλων τους και στοχεύουν. [Ενδιαφέρον κείμενο για τα debates, έγραψε και ο Blogger PasΑνάΚατά στο δικό του Blog εξ αφορμής του 1ου debate]...
Την ανωτερότητα του Μαλά κατά debate την επισήμανε και ο Blogger Critic [που δεν φημίζεται καθόλου για τη συμπάθεια του προς τον Μαλά] σε ψεσινό τηλεγραφικό post του στο Blog του.
Να σημειώσω  ότι σχετικές αναρτήσεις έκαμαν και ο Stelios Papalangi, ο Strovoliotis, η Λεμέσια και η Disdaimona στα Blog-κια τους]...  

****************************    
Σκέψεις, ερωτήματα, σχόλια και παρατηρήσεις για το debate:

1.      Οι δημοσιογράφοι βασικά παρελθοντολόγησαν. Επίκεντρο των ερωτήσεων τους [και μάλιστα επίμονων και επαναλαμβανόμενων] ήταν το Σχέδιο Ανάν και η τότε στάση [υπέρ τού ΝΑΙ] του Μαλά και του Αναστασιάδη, λες και το έχουμε τώρα ξανά μπροστά μας για να πάρουμε αποφάσεις. Αναπόφευκτα εκεί [αλλά και σε αλλά ζητήματα του παρελθόντος, όπως οι ιδέες Γκάλι] κινήθηκε και η όλη συζήτηση.

2.      Επίσης οι δημοσιογράφοι χαρακτήρισαν [τις επανενωτικές προτάσεις Χριστόφια [με τις οποίες είχε συμφωνήσει και ο Ταλάτ] ως «προσφορές» [ο Παύλος Μυλωνάς] και «υποχωρήσεις», λες και θα καταφέρουμε να κλείσουμε κάποτε συμφωνία για διευθέτηση του κυπριακού [αν και άθεος, φαίνεται πως σάμπου τζιαι πιστέφκω στα θαύματα!] χωρίς συμβιβασμούς και υποχωρήσεις… Ο Πομηλορίδης κουτοπόνηρα αναφέρθηκε σε υποθετικά σενάρια για το εδαφικό που είχε μελετήσει ο Πρόεδρος Χριστόφιας, ρωτώντας τον Μαλά αν τα αποδέχεται, λες και κατά τις συζητήσεις των διαφόρων πτυχών του κυπριακού δεν πρέπει να μελετούνται τυχόν προτάσεις και σενάρια [όπως ας πούμεν, πόσοι ελληνοκύπριοι θα επιστρέψουν στο συνιστών τουρκοκυπριακό κρατίδιο]… Από την άλλη ο Ποταμίτης κάλεσε τον Μαλά να κάμει αποτίμηση της τότε θέση του για το Σχέδιο Ανάν! [Μα καλά σιόρ, ήτανε έγκλημα η στήριξη του Σχεδίου;]

3.      Ο Αναστασιάδης χρησιμοποίησε 3-4 φορές [που ομολογώ πως δεν είναι και πολλές] τη γνωστή “εθνική” έκφραση «κυπριακός ελληνισμός». Αντίθετα ο Μαλάς αναφέρθηκα σε «κυπριακό λαό». Τούτες οι εκφράσεις αποκαλύπτουν [αν κοιτάξει κάποιος πίσω από τις λέξεις] και τη φιλοσοφία των αντρών ως προς το πώς θα χειριστούν το κυπριακό… [Ο Μαλάς αναφέρθηκε κάποια στιγμή και σε «κυπροκεντρική στρατηγική συμμαχία», αλλά δεν κατάλαβα τι εννοούσε]…

4.      Πολύ σπαστικές [για αν μην πω και γλοιώδεις] οι αναφορές του Λιλλήκα στον «αείμνηστο Τάσσο Παπαδόπουλο»! [Δεν μπορούσε να απουσιάζει το «αείμνηστος», όποτε τον επικαλείτο]… Μας είπε αρκετές φορές ότι με την απόρριψη του Σχεδίου Ανάν απορρίφτηκε και η λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας [συμπέρασμα δικό του!], ότι τούτη είναι διχοτομική και ότι ο «αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος» ήταν εναντίον της, εξ ου και η προσθήκη της ουράς «με σωστό περιεχόμενο», που έκαμε ο Παπαδόπουλος για τη ΔΔΟ.  Προφανώς και ο «αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος» ήταν εναντίον της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας [τι κάμνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια], όμως ΔΕΝ πάρει απολύτως ΚΑΜΙΑ δήλωση του, ούτε και κάποιο ντοκουμέντο που να το τεκμηριώνει. Αντίθετα όταν ο Μαλάς υπέδειξε στο Λιλληκκούιν, ότι ο «αείμνηστος Τάσσος Παπαδόπουλος» στην ομιλία του στο 20ο Συνέδριο του ΑΚΕΛ τον Νοέμβρη του 2005, είπε πως ,«η απόρριψη του Σχεδίου Ανάν δεν σημαίνει και απόρριψη της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας», «τούτος» εμάσησεν τα!

5.      Να αναφέρω ότι ο Λιλλήκας έκαμε τζιαι κουβέντα για «πολυφερειακή ομοσπονδία» [σίγουρα «πολυπεριφερειακή» ήθελε να πει], ένα νέο φρούτο που ξεκίνησε να πλασάρεται στη θέση της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας. Έγινε αναφορά μάλιστα πως σε συνέντευξη του σε αγγλόφωνη κυπριακή εφημερίδα μίλησε για έξι(!) περιφέρειες με «significant autonomy… Ε, ρε τι έχουμε ν’ ακούσουμε… [Μια – δυο φορές και ο Μαλάς αναφέρθηκε σε «Διπεριφερειακή Ομοσπονδία» προφανώς για να δείξει ότι με τον όρο «Διζωνική» εννοούμε «Διπεριφερειακή»]…  

6.      Επίσης εκφράζοντας [ο Λιλλήκας] κι ένα «πατριωτισμό πολυτελείας» που συνήθως διακατέχει τους εθνικιστές, μας μίλησε και για κατάργηση των αγγλικών Βάσεων. [Όχι πως ΕΜΕΙΣ δεν επιδιώκουμε κατάργηση των Βάσεων, αλλά γιατί δεν έβαλε τέτοιο θέματα όταν ήταν Υπουργός Εξωτερικών επί Κυβέρνησης «του αείμνηστου Τάσσου Παπαδόπουλου»;]…    

7.      Ο Αναστασιάδης παραπονιόταν συνεχώς [το ‘κανε αρκετές φορές] ότι οι ανθυποψήφιοι του παρελθοντολογούσαν. Μιλούσαν δηλαδή,  για γεγονότα του παρελθόντος και για τις πολιτικές συμπεριφορές τα προηγούμενα χρόνια [πάντως δεν αναφέρθηκαν στην εποχή που ήταν δικηγόρος ΕΟΚΑΒητατζιήδων], ενώ δεν αναφέρονταν για το τι θα κάμουν στο μέλλον για το κυπριακό. Στην ουσία αναφέρονταν στις συνεχείς διαφοροποιήσεις και μεταλλάξεις των πολιτικών του θέσεων κάτι που προφανώς δεν τού εσύμφερε. [Για να διασκεδάσει τα πράματα συνήθως παρακολουθούσε τους συνομιλητές του μ’ ένα ειρωνικό χαμόγελο]… Φυσικά εγώ δεν μπορώ να καταλάβω γιατί ενοχλείτο τόσο πολύ για το παρελθόν εκτός κι αν ένοιωθε ότι οι εκάστοτε αντιφατικές του τοποθετήσεις τον αφήνουν εκτεθειμένο.
Ο Μαλάς ανάδειξε κάποιες από τις αντιφάσεις του Αναστασιάδη, όπως ας πούμεν το θάψιμο [για χάριν του “συνοικεσίου” με το ΔΗΚΟ] και το ξεθάψιμο των «διευρυμένων συνομιλιών» [με τη συμμετοχή και της Τουρκίας]. Και τι παρελθόν είναι αυτό όταν γίνεται αναφορά για μόλις προχτές, στα χρόνια 2008-2011; [Όταν μέχρι πέρσι και πρόπερσι έλεγε άλλ’ αντ’ άλλων]

8.    Να σημειώσω ότι ο Λιλλήκας προσήλθε στη συζήτηση με πολλά έγγραφα των WikiLeaks, από τα οποία διάβαζε αποσπάσματα, που αφορούσαν περισσότερο επαφές του Αναστασιάδη μετά το δημοψήφισμα του 2004, αναφορικά με το σχέδιο Ανάν. Γι’ αυτό προφανώς και ο Νίκαρος ενοχλήθηκε από τις αναφορές στο παρελθόν όταν ήταν υπέρμαχος του Σχεδίου Ανάν. Αφού είπε «απεταξάμην το Σχέδιο» για χάριν της συνεργασίας με το ΔΗΚΟ, προσπαθούσε να αποφύγει τις όποιες αναφορές σε αμαρτίες του παρελθόντος. [Πάντως έγινε κουβέντα και σε δήλωση του Αβέρωφ Νεοφύτου του 2009, όπου «τούτος» έλεγε πως «η μόνη βιώσιμη λύση είναι το Σχέδιο Ανάν»

9.    Ο Νίκαρος έκαμεν τζιαι αναφορά στην Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία [οφείλω να τού αναγνωρίσω αυτό] αλλά δεν ΜΑΣ είπε γιατί είναι όρος non grata για το Πρόγραμμα του [δεν την βρίσκεις πουθενά]… Προφανώς; για να μην κακοφανίσει τους ΔΗΚΟϊκούς; Όταν όμως,  ρωτήθηκε για άρθρο της Ευρωβουλευτίνας του ΔΗΣΥ Ελένης Θεοχάρους που δημοσιεύτηκε την περασμένη Κυριακή 27 του μηνός, στην “Σημερινή”, με τίτλο “Η ΔΔΟ είναι διχοτόμηση” [κάτι που κατά κόρον ΜΑΣ λέει και ο Λιλλήκας], εξεροκατάπιεν τζιαι περιορίστηκε να ΜΑΣ πει ότι η κυρία Θεοχάρους δεν θα είναι σύμβουλος του για το κυπριακό. Τώρα πώς συνάδει να τον εκπροσωπούν [στην προεκλογική] και να είναι την ίδια ώρα σύμβουλοι του ο ομοσπονδιακός Χρίστος Στυλιανίδης και ο αντιομοσπονδιακός Χρίστος Κληρίδης, εγιώ εν καταλάω. Για τούτο, ένας Θεός ξέρει, αν ι-ξέρει τζιαι «τούτος»!

10.         Πολύ μπλα μπλα υπήρξε από τον Αναστασιάδη για «ενεργότερη εμπλοκή της Ευρωπαϊκής Ένωσης» στις διαδικασίες επίλυσης του κυπριακού. Προφανώς θα εννοεί ενέργειες και μεθοδεύσεις ανάλογες μ’ αυτές χρησιμοποίει και η Τρόικα για να ΜΑΣ σώσει [μην σώσει!]…

11.         Ο Αναστασιάδης μίλησε και για συλλογικότητα στη λήψη αποφάσεων [“κομμουνιστίζει” λίγο αυτή η ορολογία!] για το κυπριακό σε επίπεδο “Εθνικού” Συμβουλίου ή/και Συμβουλίου Αρχηγών [ε ρε, σώματα που θα συνεδριάζουν!]. όμως όταν σ’ αυτά τα σώματα πρέπει αν υπάρχει πλειοψηφία 75% και ο “Συναγερμός” έχει από μόνος του 34%, αν βρείτε ποιος θα παίρνει τις αποφάσεις…


12.         Κάπου ο κος Αναστασιάδης [σε σχόλια του] είπε πως πρέπει «να αποσυρθούν όλα όσα απαράδεκτα εδέχτηκε ο κύριος Χριστόφιας» [ξέχασε πως κάποτε τον στήριζε], ενώ ο κος Λιλλήκας είπε πως πρέπει «να καθαρίσουμε το τραπέζι» από τις υποχωρήσεις. Τότε να δείτε πόσο θα χαρεί η Τουρκία μια και θα της δοθεί η ευκαιρία να μιλήσει για την ύπαρξη δύο κρατών στην Κύπρο, ενός ελληνοκυπριακού κι ενός τουρκοκυπριακού.


13.         Πολλή συζήτηση [κύρια από τους Λιλλήκα και Αναστασιάδη] έγινε και για το περιλάλητο βιβλίο του δευτέρου “Λύση του Κυπριακού - Πραγματικότητες, διλήμματα και επιλογές”. Ο πρώτος επισήμανε σειρά αντιφάσεων [αναφορικά με τη λύση του κυπριακού] , ενώ ο δεύτερος κάλεσε σε ειδική συζήτηση για το βιβλίο του. [Εγώ να αναφέρω ότι αγόρασα μόλις πριν μερικές μέρες το βιβλίο, για να δω επιτέλους τι γράφει τζιαι «τούτος»]…


14.         Κάποια στιγμή ο Λιλλήκας [μιλώντας για τα νέα γεωστρατηγικά κι αλλά δεδομένα στην περιοχή] ΜΑΣ είπε ότι «η Αραβική Άνοιξη απομόνωσε το Ισραήλ», ενώ πιο πριν είχε καλέσει σε συνεργασία με το Ισραήλ για το φυσικό αέριο. [Προφανώς έχασε τον ειρμό των σκέψεων του]


15.         Επίσης ο κος Λιλλήκας είπε πως «πρέπει να δημιούργησουμε τεράστιο κόστος στην Τουρκία», ούτως ώστε να αναγκαστεί να αποχωρήσει από την Κύπρο, αλλά δεν ΜΑΣ είπε πώς…


16.         Παράλληλα άφησε να νοηθεί ότι οι δύο ανθυποψήφιοι του υποστηρίζουν τη μεταφορά [κυπριακού] φυσικού αερίου στην Ευρώπη μέσω Τουρκίας [ενώ ξέρει ότι ο Μαλάς είναι εναντίον τέτοιου σεναρίου], αλλά δεν είπε απολύτως ΤΙΠΟΤΑ για τη στήριξη αυτής της θέσης κι από τον Αρχιεπίσκοπο Νέας Ιουστινιανής και πάσης Πάφου! [Γιατί άραγε;]…  


17.         Πάντως η τακτική του Λιλλήκα ήταν να παρουσιάσει τους άλλους δυο ανθυποψήφιους του ως έχοντες τις ίδιες θέσεις και προσεγγίσεις. Ουκ ολίγες φορές έκαμε σχόλια αναφερόμενος την ίδια ώρα και στους δύο. Είπεν ας πούμεν:

-         «Και οι δύο υποψήφιοι με επικρίνουν ότι θα αποσύρω τις δικές μας υποχωρήσεις» --- Μα δεν είναι και του Αναστασιάδη πρόθεση αυτό;
-         «Και οι δύο ανθυποψήφιοι μου στήριξαν την κατάλυση του κυπριακού κράτους» ---  Κόψε κατή μεγάλε! Ακόμα λίγο και θα τους πεις και προδότες!
-          «Ήταν και οι δύο υποστηριχτές του Σχεδίου Ανάν» --- Εγκλιμάτισαν!
-         «Παραδεχτηκαν και οι δύο ότι ειχαν λαθος κριση το 2004» --- Ενώ ο κύριος Λιλλήκας ΠΟΤΕ δεν είχε λάθος κρίση και ούτε άλλαξε καμιά φορά πολιτικές θέσεις! Άστε που στην τελική του δήλωση κάλεσε τον κυπριακό λαό «με την ψήφο του να επαναβεβαιώσει τη θέση τού 2004»! ΕΣΕΙΣ που ίσως καταλάβετε παραπάνω που μέναν, εν τζιαι ξέρετε αν έχουμε νέο Δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν;

18.         Οφείλω εδώ να σημειώσω ότι ΚΑΝΕΝΑΣ από τους τρεις υποψηφίους δεν κατάθεσε σαφή θέση κι τακτική πως θα επιτύχουμε τελικά διευθέτηση του κυπριακού. Σημειώσω όμως στα θετικά την προσηλώσει του Μαλά σε λύση Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, κάτι που βρίσκεται μακράν από τους τυχοδιωκτισμούς και τις υπερφίαλες δηλώσεις του Λιλλήκα και τις μεταλλάξεως και παλινδρομήσεις του Αναστασιάδη.


19.         Μια κουβέντα θέλω να πω και για τον [λεγόμενο] “Συνεταιρισμό για την Ειρήνη” για τον οποίο ρωτήθηκε [μόνο] ο Μαλάς. Ρωτήθηκε βασικά για την αντίθεση του για ένταξη της Κύπρου στον ΝΑΤΟϊκό αυτό Οργανισμό, ενώ οι άλλοι δύο Προεδρικοί υποψήφιοι δεν ρωτηθήκαν, ας πούμεν,  γιατί επιμένουν σε ένταξη σ’ ένα Οργανισμό στον οποίο συμμετέχει και η «κατοχική Τουρκία». Να σημειώσω ότι ο Αναστασιάδης προτείνει και την ένταξη μας και σ’ αυτό ακόμα το ΝΑΤΟ [στο οποίο και πάλι συμμετέχει η Τουρκία, και το οποίο κάμνει και επεμβάσεις σε τρίτες χώρες]. Κανένας όμως, δεν ΜΑΣ εξήγησε από ποιους θα ΜΑΣ προστατεύσει ή θα μεριμνήσει για την ασφάλεια ΜΑΣ το ΝΑΤΟ, ή πώς το ΝΑΤΟ προστατεύει την Ελλάδα από την επιθετικότητα της Τουρκίας. Να φανατιστείτε ότι η Ελλάδα δεν τόλμησε να κάμει έρευνες για πετρέλαια και αέρια στο Αιγαίο λόγω των απειλών της Τουρκίας. Από την άλλη ειλικρινά δεν κατάλαβα και τη θέση του Λιλλήκα ότι «στη Μόσχα δεν θ’ ανοίξουν σιαμπάνιες από την ένταξη μας στο ΝΑΤΟ». Καλά για την ένταξη μας στον Συνεταιρισμό θ’ ανοίξουν; 

[Έκει ο Μαλάς είπε κάτι για αποστολή ελληνοκυπρίων αξιωματικών - προφανώς της “Εθνικής” Φρουράς - στο Μάλι σε «ειρηνευτική αποστολή της Ευρωπαικής Ένωσης», αλλά έκαμα πως εν άκουσα!]...    

20.         Τέλος, να σημειώσω ότι σε δύο κανάλια [στο ΡΙΚ1 και στο “ΣΙΓΜΑ”] παρακολούθησα περιστασιακά και συζητήσεις με εκτιμήσεις για το debate. Να αναφέρω ότι στο panel στο στούντιο του “ΣΙΓΜΑ” ήταν ο Μιχάλης Παπαπέτρου [πρώην Πρόεδρος των ΕΔΗ], ο Ουράνιος Ιωαννίδης [παλιό “συναγερμικό” στέλεχος και Υπουργός Παιδείας επί Κληρίδη – τώρα ακούγεται πως θα προωθηθεί στη θέση του Υπουργού Παιδείας σε πιθανή κυβέρνηση Αναστασιάδης η αδελφή του Μαίρη Κουτσελίνη] και ο Χρύσης Παντελίδης παλιός συνεργάτης του «αείμνηστου Τάσσου Παπαδοπουλου» και υποστηριχτής σήμερα της υποψηφιότητας Λιλλήκα. Ποιος παίδες  “ΣΙΓΜΑίοι” εκπροσωπούσε τον Μαλά; Ο Παπαπέτρου; Μα «τούτος»
ενώ προσπάθησε να δικαιολογήσει τον Αναστασιάδη για την αποκήρυξη του Σχεδίου Ανάν με αιτιολογικό τη συνεργασία με το ΔΗΚΟ, από την άλλη εξέφρασε την έκπληξη του και επέπληξε τον Μαλά για την αποστασιοποίηση του από το Σχέδιο… Τι ΜΑΣ λες, ρε Μίχο;  

Αυτά, τα ουκ ολίγα, είχα να γράψω και να πω για το ψεσινό debate… Μακρηγόρησα! Σειρά σας όμως, τώρα…

Anef_Oriwn
[αντι-debat-ιασμένος]
Τρίτη 29/1/2013

Δευτέρα 28 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 17/2013* [τηλεγραφική, προγραμματισμένη, αγγελο-δαιμονική, τραγουδιστική, αφιερωματική] – Αφιέρωμα (1ον** και τραγουδιστικό) στις “αντζιελοδαιμόνισσες”***: «Άλλος για Χίο τράβηξε»****…


Δίκην εισαγωγής – Δευτέρα 28/1/2013:

«…ξέχασα οδό και αριθμό…» [από τα “Τόσα γράμματα” του Γιάννη Πάριου]

*******************************
{Επεξηγηματικές σημειώσεις:
1.    * - 28/1/2013: Το κείμενο αυτής της ανάρτησης γράφτηκε την Πέμπτη 17 του μηνός, εξ αφορμής διαφόρων συμβάντων  που έτυχαν εκείνες τις μέρες...
2.    ** - θα ακολουθήσει σίγουρα ακόμα ένα αφιέρωμα!
3.    *** - “αντζιελοδαιμόνισσες” - αγγέλισσες με προσωπείο δαίμονα ή δαιμόνισσες που παρουσιάζονται ως αγγέλοι; Πάντως έτσι πληροφοριακά να αναφέρω ότι τούτος ο όρος προέκυψε από μιαν εμπνευσμένη ατάκα μιας καλής φίλης με αφορμή την παλιά τηλεσειρά  “Οι Άγγελοι του Charlie… [Πιο πολλά στην επόμενη σχετική αφιερωματική μου ανάρτηση]…   
4.    **** - ή όπως λέμε και στην κυπριακή “εγινήκαν (εσκορπίσαν) σαν τα παιθκιά του λαού”… Κάτι τέτοιο έγινε και με τη δική μου οικογένεια. Στο πατρικό μας σπίτι μεγαλώσαμε 8(!) αδέλφιαˑ άλλοι μείνανε κάπου εκεί κοντά, ενώ άλλοι σκορπίσαμε στα πέριξ!}…  

**********************
Προλογικά:
«Άλλος [λοιπόν] για Χίο τράβηξε πήγε, κι άλλος για Μυτιλήνη,
κι άλλος στης Σύρας τα στενά, αίμα και δάκρυα πίνει» 
Ή έτσι κλείνει κι ένας κύκλος ζωής [γνωριμιών, βιωμάτων, εμπειριών];
Ίσως όμως [όπως λαλεί τζιαι για κάτι δικό της η Σαλεμιώτισσα Μά(γ)ισσα] «ο κύκλος έκλεισεν που τζιαιρόν». Απλώς έμεινε να γίνει και το «επίσημον κλείσιμον»... Τώρα αν θα ισχύσει τζιαι το άλλο: «Ο κύκλος έκλυσεν τζιαι άννοιξεν άλλος. Τζιαι ο άλλος οδηγεί αλλού», ο χρόνος θα το δείξει…

*******************************
“Άλλος [λοιπόν] για Χίο τράβηξε…”


Όπως είπα και πιο πάνω επί του θέματος των “Αγγελοδαιμόνισσων” θα ακολουθήσει [λίαν συντόμως] κι άλλη ανάρτηση, πιο μακροσκελής και πιο περιεχτική. 
Γι’ αυτό παραμείνατε κι αναμείνατε στα pc ΣΑΣ!

Anef_Oriwn 
[ένας πάλαι ποτέ “αγγελοδαιμονισμένος”]
Πέμπτη 17/1/2013 

*******************************
Έκτακτο [άσχετον] υστερόγραφον – Δευτέρα 28/1/2013:
Απόψε μάλλον θα αποφύγω να υποστώ την όποια debat-ίαση!

Anef_Oriwn

Σάββατο 26 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 16/2013 [Αριστερή, προεκλογική, στοχο-τοποθετημένη, υποστηριχτική] – Αποσπάσματα από μια συνέντευξη του Θέμου Δημητρίου στον “ΑΣΤΡΑ” για την υποψηφιότητα Μαλά…


Προλογικά και επεξηγηματικά:
Τη περασμένη Δευτέρα 21 του μηνός μεταξύ 8:30 και 9:00 το πρωί μεταδόθηκε από τον “ΑΣΤΡΑ” μια ζωντανή συνέντευξη του Θέμου Δημητρίου στον Διευθυντή του Σταθμού Γιώργο Παυλίδη αναφορικά με την προσωπική του στήριξη στην υποψηφιότητα Μαλά. [Είναι μέλος της Κίνησης Στήριξης Μαλά και ένας εκ των 8 που υποστήριξαν την υποψηφιότητα του κατά τη διαδικασία υποβολής της]. Ο Θέμος Δημητρίου είναι μέλος της “Αριστερής Πτέρυγας” [των ΕΔΕΚιτών που τις αρχές της δεκαετίας του ’80 απεχώρησαν, ή/και αποστασιοποιήθηκαν ή/και διαγραφήκαν από το Κόμμα] και της Ε.Ρ.Α.Σ. [της Επιτροπής για μια Ριζοσπαστική Αριστερή Συσπείρωση], της οποίας η “Αριστερή Πτέρυγα” αποτελεί μια από τις συνιστώσες της.
Επειδή, λοιπόν, στη συνέντευξη του [στον “ΑΣΤΡΑ”] ο Θέμος Δημητρίου λέει αρκετά ενδιαφέροντα πράματα για τους λόγους που ένα μέρος της  εξωκοινοβουλευτικής/εξωθεσμικής Αριστεράς στηρίζει την υποψηφιότητα Μαλά [ενώ ένα άλλο κομμάτι της καλή σε αποχή ή λευκό], αποφάσισα να παραθέσω αποσπάσματα από τη συνέντευξη…
Να σημειώσω ότι στην ανάρτηση μου με αρ. 158/2012 παράθεσα ανάλογο κείμενο του Θέμου Δημητρίου για στήριξη του Σταύρου Μαλά…

******************************
Αποσπάσματα από τη συνέντευξη του Θέμου Δημητρίου:

{Οι υπογραμμίσεις και επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…

Γιώργος Παυλίδης: Κατά την υποβολή των υποψηφιοτήτων [σημ. δική μου: την Παρασκευή 18 του Γενάρη] σας είδαμε να βρίσκεστε στο πλευρό του Σταύρου Μαλά. Θέλετε να μας εξηγήσετε γιατί αποφασίσατε να στηρίξετε αυτήν την υποψηφιότητα;

Θέμος Δημητρίου: Βασικά δεν υπήρχε ποτέ αμφιβολία για μας ότι το να σταθούμε δίπλα στον Σταύρο Μαλά και την Αριστερά ήταν μονόδρομος. Ήταν μια απόφαση η οποία επιβάλλεται από τες καταστάσεις, επιβάλλεται από το πολιτικό ισοζύγιο και την πολιτική ατμόσφαιρα της τελευταίας διετίας και ήταν απαραίτητο να σταθούμε και να προστατέψουμε αυτά όλα [για] τα οποία είχαμε αγωνιστεί τόσα χρόνια στο παρελθόν και τα οποία βρίσκονται κάτω από σοβαρότατες απειλές.

[…]

Γιώργος Παυλίδης: Αρκετοί ψηφοφόροι που επένδυσαν στην Προεδρία Χριστόφια, κύριε Δημητρίου, δηλώνουν απογοητευμένοι. Επειδή όπως ισχυρίζονται η διακυβέρνηση αυτή δεν έκαμε τις αλλαγές που περίμεναν να δουν. Και την απογοήτευση αυτή τη χρεώνεται ο Σταύρος Μαλάς. Αυτό φαίνεται τουλάχιστον από τις δημοσκοπήσεις. Τι απαντάτε;

Θέμος Δημητρίου: Πρέπει να σας πω ότι κι εμείς είμαστε απογοητευμένοι σε πολλά σημεία από την Προεδρία Χριστόφια. Είμαστε απογοητευμένοι γιατί δεν επροχώρησε πιο αποφασιστικά στο θέμα του κυπριακού, είμαστε απογοητευμένοι γιατί δεν εστάθηκε πολύ πιο σταθερά στο θέμα της αντιμετώπισης της επίθεσης από την Ευρώπη και από τη Δεξιά για τα διάφορα μέτρα τα οποία επιβάλλουν και τα λοιπά.
Όμως αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι δεν έγιναν όλ’ αυτά μέσα σ’ ένα κλίμα όμορφο, μέσα σ’ ένα κλίμα που θα μπορούσε να σταθεί με πολύ πολύ καλύτερο τρόπο. Τζιαι τι εννοώ με αυτό. Βρισκόμαστε στο μέσο μιας παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Τζιαι να του χρεώνει κανένας τη κρίση, του Προέδρου, είναι και άδικο τζιαι λανθασμένο. Εδώ καμιά χώρα στην Ευρώπη, ή στον κόσμο δεν κατάφερε να ξεφύγει απ’ αυτή την κρίση, πόσο μάλλον η Κύπρος, ένα μικρό [νησί], μια μικρή οικονομία η οποία εδέχτηκε τους κλυδωνισμούς τζιαι της κρίσης, αλλά τζιαι της ιδιαίτερης κρίσης εις στην Ελλάδα.
Το δεύτερο, τού χρεώνονται θέματα όπως το Μαρί, όπως διάφορα τέτοια θέματα για τα οποία ο Πρόεδρος δεν φέρει καμία απολύτως ευθύνη. Είναι αλλού η ευθύνη και πρέπει να το καταλάβουμε αυτό τώρα. Τώρα αν επήρε την απόφαση ο Πρόεδρος να φυλαχτούν αυτά τα πυρομαχικά, ήταν μια πολιτική απόφαση. Το ποιος θα τα φυλάξει, ήταν αυτοί που ήξεραν να τα φυλάουν, δεν είναι αποθηκάριος ο Πρόεδρος, τζιαι πρέπει να το καταλάβουν.
Κι αυτή η ανοίκεια επίθεση πάνω σε γενικό πλαίσιο που τού γίνεται από τη Δεξιά έσσιει στόχο όι τον Πρόεδρο Χριστόφια, αλλά τις πολιτικές του, τες πολιτικές της Αριστεράς, την πολιτική της εργατικής τάξης, αν θέλετε. Τζιαι (τον) έχουν καταφέρει να τον απομονώσουν πάνω σε επίπεδο πολιτικής ηγεσίας κάτι το οποίο είναι εμφανές τα τελευταία θκυο χρόνια.  Αυτό δεν σημαίνει ότι είναι απομονωμένος από τον κυπριακό λαό, αλλά έχει περάσει αυτή η ατμόσφαιρα και έχει επηρεάσει τζιαι τη συνείδηση του κόσμου. Είναι δικαιολογημένα [που] ο κόσμος αντιτίθεται σε διάφορα πράματα, αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε ο καθένας να νομίζουμε ότι μπορούμε να κάμουμε τζιείνον το οποίο θέλουμε μόνοι μας. Πρέπει να συγκεντρώσουμε τες δυνάμεις της Αριστεράς, πρέπει να τες ανασυντάξουμε, πρέπει να στήσουμε γραμμές άμυνας για να μπορέσουμε να προχωρήσουμε στο μέλλον παρακάτω.

Γιώργος Παυλίδης: Η Αριστερά, κύριε Δημητρίου, εκ της φύσεως [της], εκ της ιδεολογίας της είναι ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ενάντια σε μνημονιακές πολιτικές.
[…]
Επειδή λέγεται απ’ αυτούς που καλούν σε αποχή [σημ. δική μου: έγινε σχετική αναφορά στην απόφαση της πλειοψηφίας της Ε.Ρ.Α.Σ.] το επιχείρημα είναι ότι η Αριστερά δεν έχει υποψήφιο σ’ αυτές τις εκλογές, δεν έχει επιλογή καλύτερα σ’ αυτές τις εκλογές. Τι απαντάτε σ’ αυτό;

Θέμος Δημητρίου: Εάν η Αριστερά είσσιε άλλες επιλογές εκτός από τον Μαλά πιθανόν να συζητούσαμε το θέμα για οτιδήποτε παρακάτω. Και η πραγματικότητα είναι ότι .. δεν σημαίνει πως το Πρόγραμμα του Μαλά ή το Πρόγραμμα ακόμα τζιαι του ΑΚΕΛ μας ικανοποιεί πλήρως ή μας ικανοποιεί σε μεγάλο βαθμό ή μας ικανοποιεί γενικώς. Το θέμα όμως που πρέπει να εξετάσει κανένας, είναι το ποιο είναι το αποτέλεσμα της δικής του της δράσης. Αν το αποτέλεσμα της δικής του της δράσης είναι να φέρει στην εξουσία μια Δεξιά κι ένα αποδυναμωμένο ΑΚΕΛ το οποίο δεν θα μπορεί να σταθεί απέναντι σ’ αυτήν τη Δεξιά, τότε όποιες δικαιολογίες τζι’ αν έχουμε “κουβαλούμε νερό στον μύλο της αντίδρασης”, για να χρησιμοποιήσω την παλιά την ξύλινη γλώσσα, όπως την ελέγαμε. Αυτόν το οποίο έχουμε όμως μπροστά μας, πρέπει να βεβαιωθούμε ότι αυτή η μάχη η οποία δίνεται πρέπει να κερδηθεί για να μπορέσουμε στην επόμενη περίοδο να δώσουμε και τα δικά μας επιχειρήματα με τον τρόπο που μπορούσαμε να τα δίνουμε μέχρι σήμερα.

[…]

Γιώργος Παυλίδης: Η άλλη ερώτηση [σημ. δική μου: ακροατή] αφορά το Μνημόνιο. Λέει: Εμείς οι Αριστεροί είμαστε εναντίον στο Μνημόνιο. Ο κύριος Μαλάς με όλες τις διαφοροποιήσεις του λέει ότι θα υπογράψει το Μνημόνιο. Γιατί να τον ψηφίσουμε… 

Θέμος Δημητρίου: Ε, και εμείς είμαστε ενάντια στο Μνημόνιο. […] Το θέμα είναι με ποιο τρόπο αντιμετωπίζουμε το Μνημόνιο. Τζιαι, πρέπει να καταλάβουμε ότι εν μπορεί η Κύπρος απλώς από μόνη της να αντιμετωπίσει το τι συμβαίνει σε ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το οποίο όμως πιστεύουμε ότι θα πρέπει να κάμουμε, είναι να αγωνιστούμε μαζί με ολόκληρες τες δυνάμεις της Αριστεράς εις την Ευρώπη να αλλάξει η ευρωπαϊκή πολιτική. Γιατί αυτό το οποίο δημιουργεί σήμερα τα προβλήματα με τα μνημόνια τζιαι με την πολιτική λιτότητας είναι οι αποφάσεις οι οποίες παίρνονται κεντρικά στην Ευρώπη. Κι αυτές τις αποφάσεις δεν της παίρνει η Ευρώπη σαν Ευρωπαϊκή Ένωση σαν σύνολο, τες παίρνουν οι σημερινοί ηγέτες της Ευρώπης οι οποίοι έχουν δεχτεί τη νεοφιλελεύθερη πολιτική. Και ακριβώς είναι εκεί που θα πρέπει να δοθεί η μεγάλη μάχη. Τώρα αν ο κύριος Μαλάς θα τη δώσει ή όχι, πιστεύω ότι έχει τες μεγαλύτερες πιθανότητες από τους τρεις υποψηφίους να τη δώσει…

****************************
Anef_Oriwn-ικά σχόλια:
Απλώς ένα ερώτημα: Η αποχή ή το λευκό [από μέρους Αριστερών ψηφοφόρων] θα συμβάλλουν στο να μην «φέρουμε στην εξουσία μια Δεξιά»; Ή «ένα αποδυναμωμένο ΑΚΕΛ […] θα μπορεί να σταθεί απέναντι σ’ αυτήν τη Δεξιά»; Εύλογα τα ερωτήματα που αναφύονται μέσα από το κείμενο του Θέμου Δημητρίου.

Anef_Oriwn
[στηρίζοντας κι αυτός Μαλά]
Σάββατο 26/1/2013

Παρασκευή 25 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 15/2013 [έκτακτη, επίκαιρη, πολιτική, καρφωτική, αιχμηρή και εξ αναδημοσιεύσεως] - Οι “σπόντες” της “Δέφτερης Ανάγνωσης” (για τα ΜΜΕ, για τη σχέση του Νικολάτζιη με την PIMCO, τον Αβέρωφ και τους καναλάρχες και τον Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κύπρου]…


Προλογικά και επεξηγηματικά [εν συντομία]...
 Αναδημοσιεύουμε σήμερα τις “Σπόντες” [άλλως «καρφιά»] από την τελευταία έκδοση [22-29 Ιανουαρίου] της “Δέφτερης Ανάγνωσης”, του γνωστού πλέον διαδικτυακού περιοδικού εναλλακτικής πληροφόρησης.

******************************
“Σπόντες” 22-20/1/2013 

{Tα bold είναι των συγγραφέων, ενώ τα italics, οι επιχωματώσεις και υπογραμμίσεις δικά/δικές μου}…

•        Ο καθρέφτης της λογοκρισίας των ΜΜΕ - στο εξωτερικό, απλώς συζητούν για το μέγεθος του προβλήματος των τραπεζών «μας», ενώ στο εσωτερικό, όσοι συγκάλυπταν κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τί έκαναν για τρία χρόνια: Οι Financial Times δημοσίευσαν την περασμένη εβδομάδα τις απόψεις «οικονομικών αναλυτών» για την κυπριακή κρίση. Ιδού: Γκάμπιελ Στερν, οικονομικός αναλυτής της Exotix «δηλώνει ότι το δημοσιοοικονομικο κόστος μπορεί να είναι το μεγαλύτερο από οποιαδήποτε τραπεζική κρίση στην ιστορία.» [Οικονομικος Φιλελευθερος, 18/1, σελ 10]. Κοίτα να δεις. Και τα φρούτα στην επιτροπή οικονομικών που επέμεναν για τρία χρόνια ότι το πρόβλημα είναι δημοσιονομικό; Η κ. Π. Αργυρού που δεν ξέρει να διαβάζει εκθέσεις οίκων αξιολόγησης. Ο σκιτσογράφος του Φιλελευθέρου, που νομίζει ότι οι τράπεζες είναι εξωτικό πούλι στον Πενταδάκτυλο και τις προστατεύει σαν απόλυτος υπηρέτης; Ο Ρίτσιαρντ ΜακΓκουάιρ της Radobank: «Η κατάσταση είναι ότι δύο τράπεζες χρειάζονται χρήματα. Και αυτές οι δύο τράπεζες έχασαν χρήματα στην Ελλάδα, ενώ περίπου το 40% των εργασιών τους πραγματοποιείτο στην Ελλάδα.» Κοιτά να δεις.
•        Και άλλη «σύγκρουση συμφερόντων»; Να διερευνηθούν όλα τα δικηγορικά γραφεία των πολιτικών για διαπλοκή. Είναι ενδιαφέρον ότι εμπλέκεται και με τη Pimco το δικηγορικό γραφείο Παπαδόπουλου. Και η σύγκρουση συμφερόντων είναι και πάλι κραυγαλέα. Αλλά η «σύγκρουση» δεν ξεκινά τώρα – ξεκινά με τη σχέση με την Λαϊκή. Και πολλοί σιώπησαν τότε, όπως μάλλον θα σιωπήσουν και τώρα. Οπότε, όταν έρθει από τα έξω το ζήτημα του «ξεπλύματος» και πάρει και τη μορφή της διερεύνησης της διαπλοκής, ας μην εκπλαγούν μερικοί. Πάντως, το θέμα δεν αφορά μόνο το συγκεκριμένο δικηγορικό γραφείο: ο υποψήφιος Πρόεδρος και επίσης μεγαλοδικηγόρος, τί σχέση είχε και έχει με τις τράπεζες λ.χ.; Είχε μια απροθυμία να μιλήσει για τις ευθύνες τους άμα το δεις ιστορικά. Για την ώρα, το καταγεγραμμένο τεκμήριο από την Καθημερινή της Κυριακής: “Σύγκρουση συμφερόντων: Άλλο ΔΗΚΟϊκό στέλεχος καταρτισμένο στα χρήματα-οικονομικά κατέθεσε και την άποψη ότι ο Νικόλας Παπαδόπουλος θα έπρεπε να παραιτηθεί και από την προεδρία της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής ή τουλάχιστον να δηλώσει κώλυμα να προεδρεύει της Επιτροπής στην παρούσα συγκυρία. Χαρακτηριστικά είπε ότι, «ο Νικόλας θα έπρεπε να δηλώσει “σύγκρουση συμφερόντων” και να ζητήσει να εξαιρεθεί από τις συνεδρίες της Επιτροπής, διότι το Γραφείο “Τάσσος Παπαδόπουλος & Συνεργάτες ΔΕΠΕ” είναι ένας από τους δικηγορικούς Οίκους, που χρησιμοποιήθηκαν ως “υπεργολάβοι” από τη Pimco για να ελέγξουν τα συμβόλαια –κυρίως μεγάλων– πελατών των κυπριακών τραπεζών και Συνεργατικών πιστωτικών ιδρυμάτων. Τί σημαίνει αυτό; Σημαίνει ότι ο νομικός Οίκος παίρνει ένα συμβόλαιο, που έχει κάνει η τράπεζα με κάποιο πελάτη της και ελέγχει αν είναι ορθά διατυπωμένο και αν οι εξασφαλίσεις είναι αυτές που προνοούνται, για να είναι η τράπεζα κατοχυρωμένη έναντι του δανείου. Όταν, λοιπόν, ο πρόεδρος της Επιτροπής Οικονομικών της Βουλής είναι μέτοχος σε ένα από τους Οίκους που ανέλαβαν υπεργολαβία της Pimco, δηλαδή του Οίκου στον οποίον το Steering Committee της Τρόικας και οι κυπριακές αρχές ανέθεσαν την πραγματοποίηση των διαγνωστικών ελέγχων των δανειστικών χαρτοφυλακίων των εγχώριων χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, υπάρχει conflict of interests ή όχι;» συμπλήρωσε ο συνομιλητής μας και πρόσθεσε: «θεωρώ ότι αυτό το υπαγορεύει και ο κανονισμός της Βουλής ή άμα θέλετε ρωτήστε και τον πρόεδρο της Βουλής, αν θα έπρεπε ο Νικόλας να κάνει σχετική δήλωση. Αλλά τί να πει κι αυτός, αφού εδώ είναι Κύπρος ή όπως είπε ο γέρος ο Κληρίδης Μπανανία. Είναι τυχαίο που δεν μας έχει εμπιστοσύνη κανένας στο εξωτερικό;»”. http://www.kathimerini.com.cy/index.php?...=1&artid=119874

•        Και ξαφνικά, ο Αβέρωφ θέλει να ξοδεύει το κράτος – για τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Σε ένα κείμενό του, το οποίο δημοσιεύτηκε στις 16 Ιανουαρίου, ο Α. Νεοφύτου έκανε έκκληση να στηρίξει το κράτος τα ΜΜΕ. Και γιατί κ. μεγαλοϊδιοκτήτη και με μεγάλα δάνεια (χωρίς διάψευση) από τις τράπεζες; Δεν είσαι εσύ που έλεγες, ότι δεν πρέπει να ξοδεύει το Δημόσιο; Αν δεν μπορούν οι ιδιοκτήτες των ΜΜΕ, ας κλείσουν. Έτσι δεν λέει η «ελεύθερη αγορά»; Αλλά όση συνέπεια έχουν οι ανεμόμυλοι στην κατεύθυνση που γυρίζουν, έχει και ο Αβέρωφ. Προφανώς, πουλά εκδούλευση στους καναλάρχες, που θέλουν να τους χαρίσει το κράτος όσα οφείλουν. Προσέξετε όμως και την χαριτωμένη εισήγηση: «... η γαλλική κυβέρνηση αποφάσισε να αυξήσει την δική της διαφήμιση σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα και να χρηματοδοτεί εν μέρει, μαζί με τους έκδοτες, μεγάλο αριθμό συνδρομών..». Τί ωραίο παιδάκι. Να κόψουμε από τα νοσοκομεία, να κόψουμε από τους αδύναμους, να μην δίνουμε αυξήσεις στις συντάξεις, αλλά να δίνουμε χρήματα στο Χάσικο, τον Παπαδόπουλο, τον Παπαφιλίππου κλπ. Και πού θα τα βρούμε Αβέρωφ τα χρήματα; Αλλά όταν σε κάλυπταν για τη διαπλοκή σου στο θέμα της μη φορολόγησης της ακίνητης, όταν δεν σε ρωτούσαν για τα ενδεχόμενα δάνειά σου, όταν δεν σου έκαναν κριτική για την προσπάθεια να προφυλάξεις του φοροφυγάδες, ήθελαν και κάποιο αντίτιμο δεν είναι; Όμως, ρώτησες και τη θεία τρόικα αν δέχεται να επιχορηγείς το φίλο σου τον Χάσικο;

•        Να ξεκινήσουν οι Ευρωπαίοι έρευνα για τη φοροδιαφυγή στην Κύπρο; Να ξεκινήσουν πρώτα από όλα από τη Βουλή και ποιοί μπλοκάρουν τα νομοσχέδια. Θα ζητήσει κονδύλι ρουσφετιού και για τους Γερμανούς ο Αβέρωφ για να τους καλοπιάσει;

•        Ένας πρύτανης σαν ρόλος ελληνικής κωμωδίας του 1960- τα μεγάλα λόγια και τα ήμειλ με τις τράπεζες των «κουμπάρων». Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Κύπρου μετατρέπεται με ιλιγγιώδη ρυθμό σε κινούμενο ανέκδοτο. Είπε ο καημένος να μεγαλοπιαστεί, να παίξει με μεγάλες λέξεις, να το παίξει «παράγοντας». Ήθελε «αμφισβήτηση». Και νόμισε, όπως οι χαρακτήρες στις κινηματογραφικές κωμωδίες, ότι με το να φουσκώνει σαν παγώνι, θα έπειθε τους γύρω του ότι καταλαβαίνει τί λέει. Ώσπου βρέθηκε μπροστά σε ένα καθρέφτη και έσπασε θεαματικά η φούσκα. Και έμεινε να απορεί γιατί του κάνουν κριτική. Μα καλέ μου άνθρωπε, που έλεγε και ο Βέγγος, δεν είσαι εσύ που ήθελες αμφισβήτηση; Ή νόμισες ότι η αμφισβήτηση είναι κουραμπιές που σερβίρουν ελεγχόμενα ΜΜΕ; Όταν η Μ. Σάββα του έγραψε μια κριτική με βάση τη έκθεση της γενικής ελέγκτριας (“Ζούμε και το νέο ’60 και πολλά άλλα” - http://www.paideia-news.com/index.php?id...022#jf1115500b) και με βάση δικές του δηλώσεις και πράξεις, ο πρύτανης έτρεξε να ζητήσει από τη Σύγκλητο να τον προστατεύσει από την κριτική και την αμφισβήτηση. Μα δεν είσαι εσύ λεβέντη, που ήθελες αμφισβήτηση; Αλλά τώρα εν της παπαθκιας τα ξυλά, τζαι εν σου αρέσκει α; Είδες τί παθαίνει το άτομο, άμα μπλέκει με λέξεις που δεν καταλαβαίνει; Ώστε τώρα φοβάσαι την κριτικη και την αμφισβήτηση - και ανησυχείς για το σεβασμό στους θεσμούς; Χαριτωμένο. Καλά άμα φούσκωνες σαν παγώνι γιατί έλεγες λέξεις που δεν καταλάβαινες δίπλα από το Χριστόφια, δεν άκουσες όταν σου είπε να πας να συζητήσετε. Εκείνος ως Πρόεδρος ζήτησε διάλογο. Εσύ φοβάσαι; Η κ. Μ. Σάββα, πάντως, επανήλθε και επισύναψε από ότι λέει η επιστολή της και ένα ημέιλ, το οποίο πιστοποιεί ότι «στις 25 Αυγούστου 2012 μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος φαίνεται να ζήτησε τη “δια περιφοράς έγκριση” (!) για άμεση μεταφορά 9 εκατομμυρίων ευρώ σε άλλες τράπεζες, τις οποίες, βεβαίως, επέλεξε κιόλας. Να ήταν άραγε αυτή η ορθή διαδικασία;» (“Και όμως κύριε Πρύτανη…κινείται” - http://www.paideia-news.com/index.php?id=109&hid=6122&url=%CE%9A%CE%B1%CE%B9-%CF%8C%CE%BC%CF%89%CF%82-%CE%BA%CF%8D%CF%81%CE%B9%CE%B5-%CE%A0%CF%81%CF%8D%CF%84%CE%B1%CE%BD%CE%B7%E2%80%A6%CE%BA%CE%B9%CE%BD%CE%B5%CE%AF%CF%84%CE%B1%CE%B9). Και από ότι φαίνεται η μεταφορά των εκατομμυρίων του πανεπιστημίου έγινε σε τράπεζα που διευθύνει «κουμπάρος του». Ώστε κ. Χριστοφίδη; Από το τραπεζιτικό μπλοκ ήρθε η περσινή φούσκα των μεγάλων λέξεων, που δεν ήξερες καημένε μου τί σημαίνουν;

Anef_Oriwn
[αντιγράφων από τη “Δέφτερη Ανάγνωση”]
Πέμπτη 24/1/2013

Τετάρτη 23 Ιανουαρίου 2013

Ανάρτηση 14/2013* [έκτακτη, επετειακή, ιδεολογική, Λενινιστική, Αριστερή και εξ αναδημοσιεύσεως] – Ωδή στον Λένιν: Δυστυχώς έφυγε νωρίς! (Αποσπάσματα από το έργο του, “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”)…


{* - Διευκρινιστική σημείωση:
Το κείμενο γι’ αυτήν μου την ανάρτηση γράφτηκε την περασμένη Δευτέρα 21 του Γενάρη. Αναφέρω αυτήν την ημερομηνία για να σημειώσω ότι η συγγραφή του κειμένου μου έγινε προγενέστερα μιας συζήτησης που έγινε στο Blog της Disdaimonaς}…

************************
Εισαγωγικά:
Σήμερα Δευτέρα 21 του μηνός είναι η 89η επέτειος από το θάνατο του μεγάλου Κομμουνιστή στοχαστή και επαναστάτη Βλαδίμηρου [Λένιν]. «Τούτος» γεννήθηκε στις 22 Απριλίου του 1870 και πέθανε στις 21 Ιανουαρίου του 1924…


Θυμήθηκα τη συγκεκριμένη επέτειο ένεκα ενός σχετικού post της αγαπητής Disdaimonaς με τίτλο “Ο Λένιν, ο Χριστόφιας και η λύση του Κυπριακού”...
[Στις 15 του Γενάρη ήταν και η επέτειος της δολοφονίας των δύο γερμανών κομμουνιστών, της Ρόζας Λούξεμπουργκ και του Καρλ Λίμπκνεχτ, μετά την αποτυχημένη εξέγερση των Σπαρτακιστών στη Γερμανία τον Γενάρη του 1919 και  την αιματηρή καταστολή της. Και πάλι ΜΑΣ το θύμισε η DIS με σχετική ανάρτηση της]...

Όμως αναφορά στον Λένιν κάναμε και τις προάλλες [πριν μερικές μέρες] με τον “Φίλιππο”, σε μια συζήτηση ΜΑΣ πάνω σε διάφορα ζητήματα σε σχέση με το ΑΚΕΛ και τις επιθέσεις που δέχεται εκ των έσω [κι από αριστερούς κι “αριστερούς” - – με δεξιά, εθνικιστικά μυαλά και επιχειρήματα]. Αφορμές για τέτοιες συζητήσεις, σκέψεις και προβληματισμούς (ΜΑΣ) δίνονται πολλές, αυτούς τους καιρούς. Αναφερθήκαμε, λόγου χάριν στον πρώην βουλευτή του ΑΚΕΛ στη Λάρνακα και μέλος της Κ.Ε. του Κόμματος, Δώρο Χριστοδουλίδη, [της γνωστής σκαλιώτικης Αριστερής οικογένειας]. Ως γνωστό «τούτος» έχει συνταχθεί ξεκάθαρα και ανοιχτά με τον Γιώργο Λιλλήκα [ομού μετά των επίσης πρώην ΑΚΕΛικών βουλευτών, Τυρίμου και Αγαπίου]. Προσφωνεί μάλιστα συγκεντρώσεις του Γ. Λιλλήκα παρέα με τον σούπερ εθνικιστή, λαϊκιστή και ρατσιστή Ζαχαρία Κουλία τον οποίο δεν φείδεται να αποκαλέσει ως «αγωνιστή» [μήπως κατά των μεταναστών], ενώ έτερο διχοτομιστή, τον Πάνο Ιωαννίδη το αποκαλεί «φίλο» [“πες μου τους φίλους σου για να σου πω ποιος είσαι”!].  Εδώ θα βρείτε τον χαιρετισμό του Χριστοδουλίδη σε συγκέντρωση οπαδών του Λιλλήκα στη Λάρνακα, κι εδωνά ανάλογο χαιρετισμό του Κυριάκου Τυρίμου [σε προεκλογική εκδήλωση του Λιλλήκα στη Λακαταμια], όπου πλέκει και το εγκώμιο των ΕΥΡΩΚΟ-κων στελεχών που στηρίζουν τον Λιλλήκα!  [“Αριστερός” εθνικισμός, κατάντημα ή ρεβανσισμός;]… 

Στην κουβέντα μας με τον “Φίλιππο” αναφερθήκαμε και στους συμβιβασμούς και τις υποχωρήσεις που είναι αναγκασμένο να κάμνει ένα Αριστερό ή Κομμουνιστικό Κόμμα, θίξαμε και την εξ “αριστερών” ισοπεδωτική [είτε με δεξιά, είτε με αριστερίστικα επιχειρήματα] κριτική προς το ΑΚΕΛ και θυμηθήκαμε και το βιβλίο/μπροσούρα του Λένιν “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”. [Τούτο μπορείτε να το βρείτε αν θέλετε να το διαβάσετε και στο διαδίκτυο πατώντας εδώ]... 

{Εγώ όμως, θυμήθηκα και κάτι άλλο, στο οποίο γίνεται και αναφορά στο συγκεκριμένο βιβλιαράκι: Τη Συνθήκη Ειρήνης Μπρεστ - Λιτόφσκ που συνομολογήθηκε στις 3 του Μάρτη του 1918 μεταξύ της υπό τον Λένιν Ρωσικής Σοβιετικής Σοσιαλιστικής Δημοκρατίας και της ιμπεριαλιστικής Γερμανίας κατά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ανάλογης φύσεως και μορφής συνθήκη (το γερμανοσοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης Μολότοφ – Ρίμπεντροπ) υπογράφτηκε μεταξύ της Σοβιετικής Ένωσης και της ναζιστικής Γερμανίας στις 23 Αυγούστου 1939. Γιατί συνήθως παρατηρείται μια τάση εξ αριστερών, το πρώτο να επαινείται και το δεύτερο να κατακρίνεται;}…   

**********************
Προλογικά:

Η μπροσούρα του Λένιν “Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού” γράφτηκε τον Απρίλιο του 1920 και εκδόθηκε τον Ιούνη του ίδιου χρόνου με στόχο να μοιραστεί στους συνέδρους του 2ου συνεδρίου της Κομιντέρν [της Τρίτης Διεθνούς] που έλαβε χώρα στη Μόσχα από τις 6-25 του Ιούλη 1920 . Στο κείμενο του ο Λένιν, αξιοποιώντας την πείρα του μπολσεβίκικου κόμματος, απαντάει στις απόψεις που εξέφραζαν οι λεγόμενοι “αριστεροί” κομμουνιστές οι οποίοι είχανε μια ορισμένη επιρροή στο διεθνές κίνημα και ιδιαίτερα στην Γερμανία και την Ολλανδία.
Εξηγεί πως ο μπολσεβικισμός αναπτύχθηκε στην πάλη ενάντια στον οπορτουνισμό αλλά και ενάντια στην «μικροαστική, μισοαναρχική επαναστατικότητα». Με αυτήν την μικροαστική επαναστατικότητα χρεώνει και τους εκπροσώπους του αριστερισμού, κάνοντας πολεμική στις απόψεις τους για τον χαρακτήρα του κόμματος, για την στάση των κομμουνιστών απέναντι στα αντιδραστικά συνδικάτα και το κοινοβούλιο, καθώς και για την δογματική και λανθασμένη τακτική τους που συμπυκνωνόταν στο σύνθημα «κανένας συμβιβασμός».

*******************************
Αποσπάσματα από το έργο του Λένιν “Ο Αριστερισμός Παιδική Αρρώστια του Κομμουνισμού”

{Τα bold, οι υπογραμμίσεις και οι επιχρωματώσεις είναι δικές μου}…

“…Σε δυο περιπτώσεις η πάλη του μπολσεβικισμού ενάντια στις παρεκκλίσεις «προς τ’ αριστερά» μέσα στο ίδιο του το Κόμμα πήρε εξαιρετικά μεγάλες διαστάσεις: το 1908 για το ζήτημα της συμμετοχής μας στο αντιδραστικότατο «κοινοβούλιο» και στους νόμιμους εργατικούς συλλόγους που λειτουργούσαν με βάση αντιδραστικότατους νόμους, και το 1918 (ειρήνη του Μπρεστ) για το ζήτημα, αν επιτρέπεται ο ένας ή ο άλλος «συμβιβασμός».

Το 1908 οι «αριστεροί» μπολσεβίκοι διαγράφηκαν από το Κόμμα μας γιατί αρνούνταν επίμονα να καταλάβουν την ανάγκη της συμμετοχής στο αντιδραστικότατο «κοινοβούλιο». Οι «αριστεροί» – από τους οποίους πολλοί ήταν θαυμάσιοι επαναστάτες, που αργότερα ήταν (και εξακολουθούν να είναι) επάξια μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος –στηρίζονταν ιδιαίτερα στο επιτυχημένο πείραμα της αποχής του 1905. Όταν, τον Αύγουστο του 1905, ο τσάρος ανήγγειλε τη σύγκληση συμβουλευτικού «κοινοβουλίου», οι μπολσεβίκοι κήρυξαν αποχή –αντίθετα απ’ όλα τα αντιπολιτευτικά κόμματα και τους μενσεβίκους – και η επανάσταση του Οχτώβρη του 1905 το σάρωσε πραγματικά. Τότε η αποχή αποδείχτηκε σωστή, όχι γιατί είναι γενικά σωστή η μη συμμετοχή στα αντιδραστικά κοινοβούλια, αλλά γιατί είχε εκτιμηθεί σωστά η αντικειμενική κατάσταση, που οδηγούσε στη γρήγορη μετατροπή των μαζικών απεργιών σε πολιτική, έπειτα σε επαναστατική απεργία και μετά σε εξέγερση. Εξάλλου, τότε η πάλη γινόταν γύρω από το αν θα αφήσουμε στα χέρια του τσάρου τη σύγκληση του πρώτου αντιπροσωπευτικού σώματος ή θα προσπαθήσουμε να αποσπάσουμε τη σύγκληση αυτή από τα χέρια της παλιάς εξουσίας. Εφόσον δεν είχαμε και δεν μπορούσε να έχουμε βεβαιότητα πως υπάρχει ανάλογη αντικειμενική κατάσταση και πως η κατάσταση εξελίσσεται προς την ίδια κατεύθυνση και με τους ίδιους ρυθμούς, η αποχή έπαυε να είναι σωστή.

Η μπολσεβίκικη αποχή από το «κοινοβούλιο» το 1905 πλούτισε το επαναστατικό προλεταριάτο με εξαιρετικά πολύτιμη πολιτική πείρα, δείχνοντας ότι στο συνδυασμό των νόμιμων και των παράνομων, των κοινοβουλευτικών και των εξωκοινοβουλευτικών μορφών πάλης είναι κάποτε ωφέλιμο ακόμη και επιβεβλημένο να ξέρεις να παραιτείσαι από τις κοινοβουλευτικές μορφές. Μα τυφλή, μηχανική και όχι κριτική μεταφορά της πείρας αυτής σε άλλες συνθήκες, σε άλλη κατάσταση είναι πολύ μεγάλο λάθος. Λάθος, αν και όχι μεγάλο, και που διορθώθηκε εύκολα(1) ήταν η αποχή των μπολσεβίκων από τις εκλογές για τη «Δούμα» το 1906. Πολύ σοβαρό λάθος και δυσκολοδιόρθωτο ήταν η αποχή το 1907, το 1908 και τα επόμενα χρόνια, όταν, από το ένα μέρος, δεν μπορούσαμε να περιμένουμε μια πολύ γρήγορη άνοδο του επαναστατικού κύματος και πέρασμά του σε εξέγερση και όταν, από το άλλο μέρος, η ανάγκη του συνδυασμού της νόμιμης και της παράνομης δουλειάς πήγαζε απ’ όλη την ιστορική κατάσταση της ανακαινιζόμενης αστικής μοναρχίας. Τώρα, όταν ρίχνεις τη ματιά σου πίσω και βλέπεις την εντελώς τερματισμένη ιστορική περίοδο, που η σύνδεσή της με τις επόμενες περιόδους έχει πια φανεί πέρα για πέρα –γίνεται πεντακάθαρο ότι οι μπολσεβίκοι δεν θα μπορούσαν να κρατήσουν (δεν λέω πια: να εδραιώσουν, να αναπτύξουν και να ενισχύσουν) το σταθερό πυρήνα του επαναστατικού κόμματος του προλεταριάτου στα χρόνια 1908-1914, αν δεν είχαν υπερασπίσει μέσα στην πιο σκληρή πάλη την ανάγκη του υποχρεωτικού συνδυασμού των νόμιμων με τις παράνομες μορφές πάλης, με την υποχρεωτική συμμετοχή στο αντιδραστικότατο κοινοβούλιο και σε μια σειρά αλλά ιδρύματα (ασφαλιστικά ταμεία κτλ.) που θεσπίζονταν από αντιδραστικούς νόμους.

Το 1918 τα πράγματα δεν έφτασαν ως τη διάσπαση. Οι «αριστεροί» κομμουνιστές σχημάτισαν τότε μονάχα μιαν ιδιαίτερη ομάδα ή «φράξια» μέσα στο Κόμμα μας κι αυτό όχι για πολύ καιρό. Τον ίδιο χρόνο, το 1918, οι πιο επιφανείς εκπρόσωποι του «αριστερού κομμουνισμού», λ.χ. οι σύντροφοι Ράντεκ και Μπουχάριν, αναγνώρισαν ανοιχτά το λάθος τους. Είχαν τη γνώμη ότι η ειρήνη του Μπρεστ ήταν ένας συμβιβασμός με τους ιμπεριαλιστές, απαράδεκτος από άποψη άρχων και επιζήμιος για το Κόμμα του επαναστατικού προλεταριάτου. Ήταν πραγματικά ένας συμβιβασμός με τους ιμπεριαλιστές, μα ακριβώς τέτοιος και σε τέτοιες περιπτώσεις, που ήταν υποχρεωτικός.

Σήμερα, όταν ακούω τις επιθέσεις λ.χ. των σοσιαλεπαναστατών ενάντια στην τακτική μας κατά την υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ, ή όταν ακούω την παρατήρηση που έκανε ο σύντροφος Λάνσμπερι σε συνομιλία του μαζί μου: «Οι άγγλοι ηγέτες μας των τρέιντ-γιούνιον λένε πως οι συμβιβασμοί επιτρέπονται και σ’ αυτούς, εφόσον επιτρέπονται και στον μπολσεβικισμό», απαντώ συνήθως και πρώτα-πρώτα με μια απλή και «λαϊκή» σύγκριση:

Φανταστείτε πως το αυτοκίνητο σας το σταμάτησαν οπλισμένοι ληστές. Τους δίνετε τα λεφτά, το διαβατήριο, το πιστόλι, το αυτοκίνητό σας. Έτσι γλιτώνετε από την ευχάριστη συντροφιά με τους ληστές. Εδώ υπάρχει αναμφισβήτητα συμβιβασμός. «Do ut des» («σου δίνω» τα λεφτά, το όπλο, το αυτοκίνητο, «για να μου δόσεις» τη δυνατότητα να φύγω σώος και αβλαβής). Είναι όμως δύσκολο να βρει κανείς άνθρωπο που να είναι στα καλά του και να λέει πως ένας παρόμοιος συμβιβασμός είναι «καταρχήν απαράδεκτος» ή να θεωρεί το πρόσωπο που έκανε ένα τέτοιο συμβιβασμό συνένοχο των ληστών (αν και οι ληστές θα μπορούσαν να καθίσουν στο αυτοκίνητο και να το χρησιμοποιήσουν, καθώς και το όπλο, για καινούργιες ληστείες). Ο συμβιβασμός μας με τους ληστές του γερμανικού ιμπεριαλισμού έμοιαζε μ’ αυτό το συμβιβασμό.

Όταν όμως οι μενσεβίκοι και οι εσέροι στη Ρωσία, οι οπαδοί του Σάιντεμαν (και σε σημαντικό βαθμό οι οπαδοί του Κάουτσκι) στη Γερμανία, ο Ότο Μπάουερ και ο Φρίντριχ Άντλερ (δεν μιλούμε πια για τους κυρίους Ρένερ και Σία) στην Αυστρία, οι Ρενοντέλ και οι Λογκέ και Σία στη Γαλλία, οι φαβιανοί, οι «ανεξάρτητοι» και οι «εργατικοί» («λεϊμπουριστές») στην Αγγλία συνάπτανε στα 1914-1918 και στα 1918-1920 συμβιβασμούς με τους ληστές της δικής τους αστικής τάξης και κάποτε και της «συμμάχου» αστικής τάξης ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο της χώρας τους, τότε όλοι αυτοί οι κύριοι ενεργούσαν σαν συνένοχοι της ληστείας.

Το συμπέρασμα είναι καθαρό: το να αρνιέσαι τους συμβιβασμούς «από άποψη αρχών», το να αρνιέσαι γενικά οποιονδήποτε συμβιβασμό, αποτελεί παιδαριωδία, που είναι δύσκολο ακόμη και να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος και ενός ανειρήνευτου πολέμου ενάντια σ’ αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς, χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους «καταφερτζήδες» σοσιαλιστές και στους κοινοβουλευτικούς Ιησουΐτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με επιχειρήματα για «συμβιβασμούς γενικά». Οι κύριοι άγγλοι «ηγέτες» των τρέιντ-γιούνιον, καθώς και της Εταιρίας των φαβιανών και του «Ανεξάρτητου» Εργατικού κόμματος ακριβώς έτσι ξεφεύγουν από τις ευθύνες για την προδοσία που διέπραξαν, για το συμβιβασμό που έκαναν, τέτοιο συμβιβασμό, που αποτελεί πραγματικά οπορτουνισμό, λιποταξία και προδοσία του χειρίστου είδους.

Υπάρχουν συμβιβασμοί και συμβιβασμοί. Πρέπει να ξέρεις να αναλύεις την κατάσταση και τους συγκεκριμένους όρους κάθε συμβιβασμού η κάθε ποικιλίας συμβιβασμού. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο που έδωσε στους ληστές λεφτά και όπλα για να περιορίσει το κακό που έκαναν οι ληστές και να διευκολύνει τη σύλληψη και την εκτέλεσή τους, από τον άνθρωπο που δίνει στους ληστές λεφτά και όπλα για να πάρει μέρος στο μοίρασμα της ληστρικής λείας. Στην πολιτική το πράγμα αυτό δεν είναι πάντοτε τόσο εύκολο, όπως φαίνεται στο παραπάνω παιδιάστικα-απλό παραδειγματάκι. Όποιος όμως θα έβαζε με το νου του να σοφιστεί για τους εργάτες μια συνταγή που θα τους έδινε λύσεις έτοιμες προκαταβολικά για όλες τις περιπτώσεις της ζωής ή που θα υποσχόταν ότι στην πολιτική του επαναστατικού προλεταριάτου δεν θα υπάρχει καμιά δυσκολία και καμιά περίπλοκη κατάσταση, θα ήταν απλούστατα τσαρλατάνος.

Για να μην αφήσω θέση για παρερμηνείες, θα προσπαθήσω να διατυπώσω, έστω και πολύ σύντομα, μερικές βασικές θέσεις για την ανάλυση των συγκεκριμένων συμβιβασμών.

Το Κόμμα που έκλεισε συμβιβασμό με τους γερμανούς ιμπεριαλιστές, συμβιβασμό που τον αποτελούσε η υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ, είχε επεξεργαστεί στην πράξη το διεθνισμό του από τα τέλη του 1914. Δεν φοβήθηκε να διακηρύξει την ήττα της τσαρικής μοναρχίας και να στιγματίσει την «υπεράσπιση της πατρίδας» στον πόλεμο ανάμεσα σε δυο ιμπεριαλιστές ληστές. Οι βουλευτές αυτού του Κόμματος πήγαν στη Σιβηρία, αντί να ακολουθήσουν το δρομάκο που οδηγεί στα υπουργικά χαρτοφυλάκια σε μια αστική κυβέρνηση. Η επανάσταση, που ανάτρεψε τον τσαρισμό και δημιούργησε τη ρεπουμπλικανική δημοκρατία, στάθηκε μια νέα και πολύ μεγάλη δοκιμασία γι’ αυτό το Κόμμα: το Κόμμα δεν ήλθε σε καμιά συμφωνία με τους ιμπεριαλιστές «του», αλλά προετοίμασε την ανατροπή τους και τους ανάτρεψε. Το Κόμμα αυτό, παίρνοντας την πολιτική εξουσία, δεν άφησε πέτρα πάνω στην πέτρα και από την τσιφλικάδικη, και από την καπιταλιστική ιδιοκτησία. Το Κόμμα αυτό, αφού δημοσίευσε και κατήγγειλε τα μυστικά σύμφωνα των ιμπεριαλιστών, πρότεινε ειρήνη σε όλους τους λαούς και δεν υποτάχτηκε στη βία των ληστών του Μπρεστ παρά μόνο, όταν οι αγγλογάλλοι ιμπεριαλιστές τορπίλισαν την ειρήνη και οι μπολσεβίκοι έκαναν ό,τι ήταν ανθρώπινα δυνατό για να επιταχυνθεί η επανάσταση στη Γερμανία και στις άλλες χώρες. Η απόλυτη ορθότητα ενός τέτοιου συμβιβασμού, που έκλεισε το Κόμμα αυτό σε μια τέτοια κατάσταση, γίνεται κάθε μέρα και πιο καθαρή και πιο φανερή για όλους.

Οι μενσεβίκοι και οι εσέροι στη Ρωσία (όπως και όλοι οι ηγέτες της II Διεθνούς σε όλο τον κόσμο στα 1914-1920) άρχισαν από την προδοσία, δικαιολογώντας άμεσα ή έμμεσα την «υπεράσπιση της πατρίδας», δηλαδή την υπεράσπιση της δικής τους ληστρικής αστικής τάξης. Συνέχισαν την προδοσία, κάνοντας συνασπισμό με την αστική τάξη της χώρας τους και παλεύοντας μαζί με την αστική τους τάξη ενάντια στο επαναστατικό προλεταριάτο της χώρας τους. Ο συνασπισμός τους στην αρχή με τον Κερένσκι και τους καντέτους και αργότερα με τον Κολτσάκ και τον Ντενίκιν στη Ρωσία, όπως και ο συνασπισμός των ομοϊδεατών τους του εξωτερικού με την αστική τάξη των χωρών τους, ήταν πέρασμα με το μέρος της αστικής τάξης ενάντια στο προλεταριάτο. Ο συμβιβασμός τους με τους ληστές του ιμπεριαλισμού συνίστατο από την αρχή ως το τέλος στο ότι έγιναν συνένοχοι του ιμπεριαλιστικού συμμοριτισμού.”

[…]

“Οι ρώσοι επαναστάτες σοσιαλδημοκράτες πριν την πτώση του τσαρισμού χρησιμοποίησαν επανειλημμένα τις υπηρεσίες των αστών φιλελευθέρων, δηλ. έκλεισαν μαζί τους ένα σωρό πρακτικούς συμβιβασμούς, και το 1901-1902, πριν ακόμη εμφανιστεί ο μπολσεβικισμός, η παλιά Σύνταξη της «Ίσκρα» (στη Σύνταξη αυτή ανήκαν: ο Πλεχάνοφ, ο Άξελροντ, η Ζασούλιτς, ο Μάρτοφ, ο Ποτρέσσοφ κι εγώ) έκλεισε (αλήθεια όχι για πολύ καιρό) μια επίσημη πολιτική συμμαχία με τον Στρούβε, πολιτικό αρχηγό του αστικού φιλελευθερισμού, ταυτόχρονα όμως ήξερε να διεξάγει ακατάπαυστα τον πιο αμείλικτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στον αστικό φιλελευθερισμό και ενάντια στις μικρότερες εκδηλώσεις της επιρροής του μέσα στο εργατικό κίνημα. Οι μπολσεβίκοι συνέχιζαν πάντα την ίδια αυτή πολιτική. Από το 1905 υποστήριζαν συστηματικά τη συμμαχία της εργατικής τάξης με την αγροτιά ενάντια στη φιλελεύθερη αστική τάξη και τον τσαρισμό, χωρίς ταυτόχρονα να παραιτούνται ποτέ από την υποστήριξη της αστικής τάξης ενάντια στον τσαρισμό (λόγου χάρη στο δεύτερο στάδιο των εκλογών ή στις επαναληπτικές εκλογές) και χωρίς να σταματήσουν τον πιο ανειρήνευτο ιδεολογικό και πολιτικό αγώνα ενάντια στο αστικο-επαναστατικό αγροτικό Κόμμα των «σοσιαλιστών-επαναστατών», ξεσκεπάζοντας τους σαν μικροαστούς δημοκράτες, που υποκριτικά κατάτασσαν τον εαυτό τους στους σοσιαλιστές. Το 1907 οι μπολσεβίκοι έκλεισαν για ένα μικρό χρονικό διάστημα έναν επίσημο πολιτικό συνασπισμό με τους «σοσιαλεπαναστάτες» στις εκλογές της Δούμας. Στην περίοδο 1903-1912 για κάμποσα χρόνια ανήκαμε τυπικά μαζί με τους μενσεβίκους στο ενιαίο Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα, ποτέ όμως δεν σταματήσαμε τον πολιτικό και ιδεολογικό αγώνα ενάντια στους μενσεβίκους, σαν φορείς της αστικής επιρροής μέσα στο προλεταριάτο και οπορτουνιστές. Στο διάστημα του πολέμου συνάψαμε ένα είδος συμβιβασμού με τους «καουτσκιστές», με τους αριστερούς μενσεβίκους (Μάρτοφ) και με ένα μέρος των «σοσιαλιστών-επαναστατών» (Τσερνόφ, Νατανσόν), παρακαθίσαμε μαζί τους στο Τσίμμερβαλντ και στο Κιντάλ και βγάλαμε κοινές διακηρύξεις, δεν σταματήσαμε όμως και δεν αδυνατίσαμε ποτέ τον ιδεολογικό-πολιτικό αγώνα ενάντια στους «καουτσκιστές», στον Μάρτοφ και στον Τσερνόφ (ο Νατανσόν πέθανε το 1919. Ήταν τότε «επαναστάτης κομμουνιστής»-ναρόντνικος πολύ κοντά σε μας, σχεδόν αλληλέγγυος μαζί μας). Τη στιγμή ακριβώς της Οχτωβριανής Επανάστασης πραγματοποιήσαμε έναν όχι επίσημο, μα πολύ σπουδαίο (και πολύ πετυχημένο) πολιτικό συνασπισμό με τη μικροαστική αγροτιά, δεχτήκαμε στο ακέραιο, χωρίς καμιά αλλαγή, το αγροτικό πρόγραμμα των Εσέρων, δηλ. κλείσαμε έναν αναμφισβήτητο συμβιβασμό για να αποδείξουμε στους αγρότες πως δεν θέλουμε καθόλου να τους επιβληθούμε, αλλά να συνεννοηθούμε μαζί τους. Ταυτόχρονα προτείναμε (και πραγματοποιήσαμε γρήγορα) έναν επίσημο πολιτικό συνασπισμό, με συμμετοχή στην κυβέρνηση, στους «αριστερούς Εσέρους», που διέλυσαν το συνασπισμό αυτό ύστερα από την υπογραφή της ειρήνης του Μπρεστ και κατόπιν έφτασαν ως την ένοπλη εξέγερση εναντίον μας τον Ιούλη του 1918 και αργότερα ως τον ένοπλο αγώνα εναντίον μας.”

Σημειώσεις:
(1) «Στην πολιτική και στα κόμματα ισχύει –με τις ανάλογες τροποποιήσεις– εκείνο που ισχύει για τα άτομα. Έξυπνος δεν είναι εκείνος που δεν κάνει λάθη. Τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν και ούτε μπορούν να υπάρξουν. Έξυπνος είναι εκείνος που κάνει λάθη όχι πολύ ουσιαστικά και ξέρει να τα διορθώνει εύκολα και γρήγορα»(Λένιν)

******************************
Σχόλια και παρατηρήσεις, ΕΓΩ ο Blogοδεσπότης ΔΕΝ θα κάνω για την ώρα… Απλώς θ’ αναστεναξω και θα πω:
«Αααχχ, ρε Βλαδίμηρε κι έφυγες νωρίς»!  

Anef_Oriwn
[μελετώντας τον Λένιν]
Δευτέρα 21/1/2013