ANEF_Oriwn: Ανάρτηση 159/2012!!!! [έκτακτη, Αριστερή, μουσικο-τραγουδιστική, αφιερωματική, τιμητική] – Μεταθανάτιο αφιέρωμα στον τροβαδούρο Άλκη Αλκαίο…

Δίκην εισαγωγής:

«Ο μοναχός μοιράζεται τη μοναξιά με τ’ άστρα

Όποτε σε θυμήθηκα όποτε σε θυμήθηκα

Στα πέλαγα κοιμήθηκα και ξύπνησα στα κάστρα»

[από το “Ζεϊμπέκικο της φυλακής” - Στίχοι: Άλκης Αλκαίος, Μουσική και τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου]…

************************

Προλογικά:

Διακόπτω [και πάλι] την περιδιάβαση μου στα πολιτικό-οικονομικά δρώμενα της Κύπρου [βασικά στα προεκλογικά και τα τροϊκανο-μνημονιακά με τις όλο και εντεινόμενες και ογκούμενες αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις] για ν’ ασχοληθώ μ’ ένα άλλο [και πάλι πολιτικο κατά τη γνώμη μου] θέμα: τον πρόωρο θάνατο του Αριστερού ποιητή και στιχουργού Άλκη Αλκαίου. Εξ αφορμής λοιπόν, αυτού του λυπηρού συμβάντος, θα κάνουμε [ως Blog], ένα σύντομο αφιέρωμα στη ζωή και το έργο του Αλκαίου.

[Βασική πηγή μας για το κείμενο της ανάρτησης, ένα σχετικό δημοσίευμα του “Ριζοσπάστη”]...

************************

“Σώπασε” ο “τροβαδούρος” της καρδιάς

Νικημένος από τον καρκίνο, έφυγε τη Δευτέρα 10 του Δεκέμβρη από τη ζωή σε ηλικία 63 χρόνων [και κηδεύτηκε την Τρίτη στην Πάργα] ο μεγάλος ποιητής και στιχουργός Άλκης Αλκαίος [κατά κόσμον Βαγγέλης Λιάρος]. Ο σπουδαίος λόγος του σίγησε αλλά άφησε πίσω του ως παρακαταθήκες περισσότερα από 154 τραγούδια.

Ο Άλκης Αλκαίος, ήταν ένας από τους σημαντικότερους ποιητές - στιχουργούς του πολιτικο-κοινωνικού τραγουδιού. Η παρουσία του λάμπρυνε τη μουσική σκηνή του τόπου μας, γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Το όνομά του το πήρε από τον θείο του ΕΛΑΣίτη, που σκοτώθηκε σε ηλικία 23 χρόνων. Ο αδελφός της μητέρας του, Ντίνος Ζήκος ήταν Μακρονησιώτης, μέλος του ΚΚΕ του οποίου παρέμεινε ως το τέλος της ζωής του.

Ο Β. Λιάρος σπουδάζει στη Νομική Σχολή την περίοδο της χούντας και τον Αύγουστο του 1973 συλλαμβάνεται για τη δράση του και κρατείται για μήνες στην Ασφάλεια, πράγμα που επιδεινώνει την επιβαρυμένη του υγεία. Μετά τη μεταπολίτευση γίνεται μέλος του ΚΚΕ στην Οργάνωση των Δικηγόρων.

Ο Άλκης Αλκαίος γεννήθηκε κοντά στα ελληνοαλβανικά σύνορα. Από παιδάκι “πολιτογραφήθηκε” κάτοικος Πάργας, αφού τον περισσότερο καιρό έμενε εκεί, γράφοντας υπέροχους στίχους, έχοντας σαν “δάσκαλό” του την ποίηση του μεγάλου Κ. Καρυωτάκη.

Στα γράμματα εμφανίστηκε το 1967, με την έκδοση ενός μικρού δοκιμίου για τον Κ. Γ. Καρυωτάκη. Το 1983 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΕΤ.ΝΕ.Μ. (ιδρυτής του ήταν ο Θάνος Μικρούτσικος) το βιβλίο του “Εμπάργκο – Ποιήματα”, το οποίο περιλαμβάνει και το εμβληματικό ποίημα “Πρωινό τσιγάρο”, αφιερωμένο στη μνήμη του πρόωρα χαμένου Μάνου Λοΐζου: «Άδειοι οι δρόμοι δε φάνηκε ψυχή / και το φεγγάρι μόλις χάθηκε στη Δύση / και ‘γω σε γυρεύω σαν μοιραία λύση / και σαν Ανατολή».

Οι πρώτοι στίχοι του δημοσιεύτηκαν στον “Ριζοσπάστη”: «Μανουέλ Ντουάρτε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι / ίσως ποτέ και να μην δω το πρόσωπό σου / ωστόσο αν κρίνω απ' το αιμάτινο γραφτό σου / θα πρέπει να ‘ν’ γιομάτο από λιοπύρι» ξεκινάει το ποίημα «1848», που δημοσιεύτηκε στα τέλη της δεκαετίας του ‘70. Ένα τραγούδι διεθνιστικό, κάλεσμα σε συντρόφους ποιητές. Αυτό το ποίημα διάβασε ο Θάνος Μικρούτσικος και το μελοποίησε αμέσως, ενώ αργότερα το ερμήνευσε η ανεπανάληπτη Μαρία Δημητριαδη.

«1848»

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη

«Μανουέλ Ντουάρντε απ’ το Πράσινο Ακρωτήρι
ίσως ποτέ και να μη δω το πρόσωπό σου
ωστόσο αν κρίνω απ’ το αιμάτινο γραφτό σου
θα πρέπει να ‘ναι γιομάτο από λιοπύρι

Ελμπέρτο Κόμπος Παναμέζε αδελφέ μου
ίσως ποτέ να μην ακούσω τη φωνή σου
ωστόσο ασίγαστη θε να ‘ναι σαν τη γη σου
αν κρίνω απ’ τα μηνύματα του ανέμου

Ναϊμ Ασχάμπ απ’ τις όχθες του Ιορδάνη
ίσως ποτέ και να μη σφίξουμε το χέρι
ωστόσο δίπλα μου αγρυπνάει το ίδιο αστέρι
που δίπλα σου αγρυπνάει κι αυτό μου φτάνει

Απόψε σμίξαν τις καρδιές μας σ’ έναν έστω
στιγμιαίο συντονισμό ίδιες ελπίδες
καθώς μας φώτιζαν το δρόμο οι σελίδες
απ’ το κομμουνιστικό μας μανιφέστο»

Η γνωριμία του με τον συνθέτη Θάνο Μικρούτσικο έφερε μία από τις μακροβιότερες και σπουδαιότερες συνεργασίες δημιουργών στο ελληνικό τραγούδι, με δίσκους – ορόσημα. Έχτισε μαζί του μια συγκλονιστική διαδρομή, που ξεκίνησε με το “Ερωτικό” [την περίφημη “Πιρόγα” με τον Μανόλη Μητσιά το 1982],

“Πιρόγα”

πέρασε απ’ το “Κακόηθες Μελάνωμα” [αφιερωμένο στη μνημη Νίκου Πουλαντζά], έκανε στάση “Στου αιώνα την παράγκα» [το 1996] για να κορυφωθεί με το “Πάντα γελαστοί και γελασμένοι” και, φυσικά, με τη “Ρόζα” [τα τελευταία τραγουδημένα από τον Μέγα και Αιώνιο Δημήτρη Μητροπάνο]…

“Ρόζα”

Στο χώρο της δισκογραφίας, άλλες σημαντικές συνεργασίες του ήταν για δίσκους των Νότη Μαυρουδή, Σωκράτη Μάλαμα, Μίλτου Πασχαλίδη, Μάριου Τόκα, Διονύση Τσακνή, Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Συνεργάστηκε επίσης με τον Μπάμπη Στόκα, τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και άλλους δημιουργούς.

“Να γράφεις να τηλεφωνείς”