Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

Ανάρτηση 27/2011* [έκτακτη, επίκαιρη, (προ)εκλογική κι αριστερίζουσα] – Για την (ανοίκεια κι αισχρή*) επίθεση εναντίον της Ειρήνης Χαραλαμπίδου ...

* - Προλογική Επεξηγηματική σημείωση Νο. 1:

Το [μακροσκελέστατο] κείμενο αυτής της ανάρτησης [ΜΟΥ], ξεκίνησα να το γράφω [πρόχειρα] πριν μερικές μέρες – δηλ. μόλις προέκυψε το ζήτημα με τις καταγγελίες του “Αστυνόμου Ιαβέρη” Νικόλα Παπαδόπουλου εναντίον των δύο υποψήφιων βουλευτίνων του ΑΚΕΛ, της Ειρήνης Χαραλαμπίδου και της Έλενας Ευσταθίου, οι οποίες είναι παρουσιάστριες τηλεοπτικών προγραμμάτων στο ΡΙΚ. Φιλοδοξούσα μάλιστα τούτο [το κείμενο μου] να αποτελέσει και μια πρώτη “επίσημη” προσέγγιση του Blogοδεσπότη πάνω στα (προ)εκλογικά δρώμενα και δη αυτά που έχουν σχέση με το ΑΚΕΛ. Μετά όμως από την χτεσινή συνέντευξη τύπου της Ειρήνης Χαραλαμπίδου [όπου αναγκάστηκε να αποκαλύψει τους λόγους υγείας που την κράτησαν για κάποιες μέρες μακριά από τη δουλειά της στο ΡΙΚ], θα διαφοροποιήσω κάπως το αρχικό μου κείμενο κάμνοντας αρχή από τον τίτλο, όπου έχω προσθέσει σε παρένθεση τους επιθετικούς προσδιορισμούς «ανοίκεια και αισχρή» [για να χρωματίσω πιο έκδηλα το περιεχόμενο της επίθεσης του “παπαδοπουλουθκιού”] ...
 Ως γνωστόν ο κος Νικόλας [μέσα στα πλαίσια της σταυροφορίας του κατά παντός ΑΚΕΛίζοντος στόχου – φαίνεται πως ακόμα να ξεπεράσει το σοκ της μη (επαν)εκλογής του πατέρα του στην Προεδρία το 2008 ] κατάγγειλε ότι οι δύο τηλεπαρουσιάστριες [υποψήφιες με το ΑΚΕΛ] συνέχιζαν να πληρώνονται [από το ΡΙΚ] τους “παχυλούς” μισθούς τους, ενώ [στην πραξη] ΔΕΝ εργάζονταν! Ούτε καν πατούσαν στο ΡΙΚ [όπως ελάλεν ή/και άφηνε να νοηθεί] για να αναλάβουν τα νέα καθήκοντα που τους ανατέθηκαν ή/και να κάμνουν την όποια εργασία που θα μπορούσε να απορρέει από αυτά τα καθήκοντα. Ιδιαίτερα μάλιστα με τις προσωπικές [έμπλεες εμπάθειας , κακίας και ρεβανσισμού] επιθέσεις του κυρ-Νικόλα κατά της Ειρήνης Χαραλαμπίδου [και με τις “ανάρμοστες” ανταπαντήσεις της τελευταίας – για το παπαδοπουλέικο σόι] το θέμα πήρε απρόβλεπτες [αντιπαραθετικές] διαστάσεις. Η τελική πορεία όμως που πήραν τα γεγονότα έχει αφήσει τον αμετροεπή τζιαι πίκρην Νικολάκη εκτεθειμένο, καθώς η όλη υπόθεση μετατράπηκε σε μπούμερανγκ για την πάρτη του κι από κατήγορος έγινε τώρα κατηγορούμενος. Σκασίλα ΜΑΣ φυσικά [για να μην πω και τίποτ’ άλλο πιο βαρετό!], αλλά δυστυχώς τέτοιες ανεύθυνες συμπεριφορές πρωτοκλασάτων [λέμε τώρα!] κομματικών στελεχών υποβιβάζουν τα πολιτικά ήθη, κάμνουν τους πολιτικούς αναξιόπιστους, σπρώχνουν τον κόσμο προς την απαξίωση της πολιτικής και προσδίδουν ένα κουτσομπολίστικο χρώμα στα πολιτικά δρώμενα. Γιατί αντί να κατατίθενται από τα κόμματα [πολιτικές] θέσεις και να συζητούνται αυτές από τους υποψήφιους βουλευτές, οι διάφοροι Νικολήδες ωθούν τον κόσμο να ασχολείται με την προσωπική ζωή των υποψηφίων ... Κι ας μην μας πουν ότι εν λόγω της έννοια του για τα [άσχημα] οικονομικά του ΡΙΚ που έκαμε την συκοφαντική [τελικά[ σταυροφορία του ο Νικόλας... Γιατί εν είπεν τζιαι κατιτίς για τον μισθό των 6 χιλιάδων ευρώ της Αιμιλίας Κενεβέζου;

**************************
Προλεγόμενα και εισαγωγικά:

 Εξ αρχής να διευκρινίσω ότι πρόθεση μου [μ’ αυτό το κείμενο μου] δεν ήταν/είναι να κάμω τον δικηγόρο [ή/και τον απολογητή των ενεργειών και κινήσεων] της «νεοφώτιστης» [έτσι ονομάζουν στην Ορθόδοξη Χριστιανοσύνη τα παιδάκια που μόλις έχουν βαφτιστεί - και προφανώς υπονοούν ότι μόλις έχουν δει το «φως το αληθινό»] συντρόφισσας [και υποψήφιας βουλευτίνας με το ΑΚΕΛ στην Επαρχία Λευκωσίας] Ειρήνης Χαραλαμπίδου ... Αντίθετα πιστεύω πως μια χαρά μπορεί [και] η ίδια [με τον δυναμισμό και την ντομπροσύνη που τη χαρακτηρίζουν – δεν μας έχει συνηθίσει σε πολιτικάντικους λεονταρισμούς και διπλωματικούς τακτικισμούς] να υπερασπιστεί τον Εαυτό της από τις ad hominem** επιθέσεις που συνεχώς δέχεται [και για το πρόγραμμα που μέχρι πρόσφατα παρουσίαζε από το ΡΙΚ1, το “Το Συζητάμε”, αλλά και τελευταίως ως υποψήφια τού ΑΚΕΛ. Οι πάλαι ποτέ “Γρουστοφογουτσσιανοί” της είχαν κάμει κάποτε, εκεί στο μακαριστό “W.C. Blog” και special ad hominem αφιερώματα – link: http://christofias-watch.blogspot.com/2010/05/blog-post_18.html].
 
{** - Επεξηγηματική σημείωση Νο. 2 - για τον ορισμό «ad hominem»:

Το ad hominem επιχείρημα, γνωστό και ως argumentum ad hominem [στα λατινικά], ουσιαστικά αποτελεί επιχείρημα «ενάντια στο άτομο» και αποτελεί ανταπάντηση σε κάποιο επιχείρημα μέσω άμεσης προσβολής προς το πρόσωπο που το διετύπωσε. Το ad hominem επιχείρημα χρησιμοποιείται ως σαν αυτό να αποτελούσε έγκυρη βάση για την απόρριψη του [αρχικού] επιχειρήματος ως εσφαλμένου και δίχως ουσιαστική κατάδειξη των ελαττωμάτων του επιχειρήματος ή χωρίς τεκμηρίωση.

Και θεωρώ ότι σ’ αυτά τα ad hominem πλαίσια κινούνται και οι έμπλεες αντι-ΑΚΕΛικής εμπάθειας και πίκκας δηλώσεις, “αποκαλύψεις” και ενέργειες του Νικόλα Παπαδόπουλου. Όντως “ακτύπητο” (εν μπορείτε να πείτε) το νεοφιλελεύθερο (κι όχι μόνο) δίδυμο που σχηματίστηκε σχεδόν αμέσως μετά την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην Προεδρία της Δημοκρατίας, αποτελούμενο από τους Νικόλα, Αντιπρόεδρο του ΔΗΚΟ και Φούλη, Αναπληρωτή Πρόεδρο του ΔΗΣΥ!}...

{Παρενθετικά θέλω να σημειώσω ότι μια πρώτη έμμεση επίθεση εναντίον των δύο συντρόφισσων ως υποψηφίων του ΑΚΕΛ [εξ αφορμής του ότι εργάζονται στο ΡΙΚ] έγινε κι από το εθνικιστικό blog “ΑΝΤΙΠΑΡΑΚΜΗ”. Σε συγκεκριμένο post [που θα βρείτε στο link: http://antiparakmi.blogspot.com/2011/02/blog-post_25.html], ΜΑΣ έλεγαν κουτοπόνηρα και εξυπνακίστικα [προφανώς νομιζόμενοι ότι είμαστε αμερικανάκια] πως,
 «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα ΕΔΕΚ, ανακοίνωσε αρχικά τη νεαρή ηθοποιό Νιόβη Χαραλάμπους στο ψηφοδέλτιο του για τις επικείμενες Βουλευτικές Εκλογές στην Κύπρο.
Οι πληροφορίες μας θέλουν τη Νιόβη να αποσύρεται από το ψηφοδέλτιο μετά από πιέσεις που δέχτηκε στον επαγγελματικό τομέα – της ανακοίνωσαν ότι θα διακοπεί η συνεργασία που έχει με το ΑΚΕΛοκρατούμενο κρατικό κανάλι (ΡΙΚ).»
- Προφανώς τα “Κοπέλια” του blog “ΑΝΤΙΠΑΡΑΚΜΗ” επαίξαν πελλόν τζιαι δεν επληροφορήσαν [πιθανόν τζιαι λόγω κολλημάτων ή τζιαι αχαπαροσύνης] το φανατισμένο [συνήθως] αναγνωστικό τους κοινό, πως ΟΛΟΙ οι υποψήφιοι βουλευτές που εργάζονται στο «ΑΚΕΛοκρατούμενο κρατικό κανάλι (ΡΙΚ)» δεν πρέπει να τυγχάνουν extra προβολής μέσα από τα προγράμματα τους [και γι’ αυτό πρέπει να αποχωρήσουν από τα προγράμματα τους, ή αυτά να διακοπούν προσωρινά]. Και φαίνεται πως η κα Νιόβη δεν ήθελε [για τους δικούς της λόγους] την έστω και προσωρινή διακοπή της δικής της εκπομπής – της κωμικής σειράς “Εγώ κι Εσύ”. Επέλεξε για συνεχίσει να παίζει στη σειρά όπου είναι η βασική πρωταγωνίστρια αντί να είναι υποψήφία για τις βουλευτικές}.

*****************************
Και ξανά επί του θέματος:

Θέλω επίσης να διευκρινίσω ότι με το παρόν κείμενο μου δεν σκόπευα να μπω στην ουσία των κατηγοριών του Νικόλα Παπαδόπουλου κατά της Ειρήνης Χαραλαμπίδου, αλλά και της Έλενας Ευσταθίου [επίσης υποψηφίας του ΑΚΕΛ - στην Επαρχία Λεμεσού] – δηλ. κατά πόσο αυτές οι κατηγορίες αληθεύουν και σε πιο βαθμό. Και τούτο γιατί δεν γνωρίζω λεπτομέρειες! Και σίγουρα δεν πρέπει να μιλάμε χωρίς στοιχεία, ή χωρίς να διερευνούμε/διασταυρώνουμε αυτά που μας λένε διάφοροι καλοθελητές, όπως από κεκτημένη προκατάληψη και εμπάθεια έκαμεν το Παπαδοπουλούιν που στήριξε το κατηγορητήριο του σε ψιθύρους, κουτσομπολιά και κακεντρέχειες!]. Πέραν τούτων όμως θεωρώ πως η όλη ιστορία έχει πάρει και κουτσομπολίστικες διαστάσεις, καθώς άπτεται και προσωπικών δεδομένων [μια και έχει να κάμει με προβλήματα υγείας]...

Όμως θα ‘θελα να παραθέσω [πιο κάτω] τη χτεσινή δήλωση της Ειρήνης Χαραλαμπίδου που έκαμε σε συνέντευξη τύπου [που έδωσε στα Κεντρικά Γραφεία του ΑΚΕΛ] και με την οποία διευκρινίζονται πολλά για τους λόγους απουσίας της από τη δουλειά της στο ΡΙΚ [κι ας λέει ο Υιός Παπαδόπουλος ότι όσα δηλώνει η κα Χαραλαμπίδου είναι για το παρελθόν. Για τι «παρελθόν» ΜΑΣ μιλά όταν η κοπέλα έκαμε επέμβαση μόλις στις 14 του Μάρτη!!! Νικολάκη μασάς τα, οξά φαίνεσται μου;] ...

*********************************
Ακολουθεί αυτούσια η δήλωση της Ειρήνης Χαραλαμπίδου [link: http://www.sigmalive.com/news/politics/367556]:

[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου].

“Eίναι με θλίψη που αναγκάζομαι σήμερα να επανατοποθετηθώ για μια περιπέτεια της υγείας μου . Ο κύριος Παπαδόπουλος δυστυχώς και ο τρόπος που επιλέγει να ασκεί πολιτική δεν μου άφησε άλλα περιθώρια. Προσπάθησα πολύ να αποφύγω τη δημοσιοποίηση του θέματος γιατί θεωρώ ότι είναι κάτι που είχα δικαίωμα να το περάσω μόνη, με τον σύζυγο και τα παιδιά μου ως οικογένεια , μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας.

Μετά την ανοίκεια επίθεση του συγκεκριμένου βουλευτή όπου στηριζόμενος σε φήμες των διαδρόμων του ΡΙΚ με διέσυρε σε όλα τα ΜΜΕ ως άνθρωπο και ως εργαζόμενη γυναίκα ισχυριζόμενος ότι τύγχανα ευνοιοκρατίας και αμειβόμουν χωρίς να εργάζομαι, εξέδωσα μια πρώτη ανακοίνωση ενημερώνοντας ότι είχα αντιμετωπίσει σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό όχι μόνο δεν τον ικανοποίησε το αμφισβήτησε , ισχυρίστηκε σε ανακοίνωση που εξέδωσε ότι η καταγγελία του εναντίον του Δ.Σ. του ΡΙΚ «δεν αφορούσε στο παρελθόν όταν η κυρία Χαραλαμπίδου αντιμετώπισε πρόβλημα υγείας αλλά στο παρόν και είναι για το παρόν που απαιτεί διεξαγωγή έρευνας». Μετά από αυτή την ανακοίνωση αναγκάζομαι να δώσω συγκεκριμένα στοιχεία στη δημοσιότητα.

Στις 22 Φεβρουαρίου, διαγνώστηκα με κακοήθεια στο μαστό. Τρεις μόνο μέρες μετά την ανακοίνωση της υποψηφιότητας μου από το ΑΚΕΛ, ερχόμουν αντιμέτωπη με τον μεγαλύτερο φόβο κάθε γυναίκας, κάθε συζύγου, κάθε μάνας που ονειρεύεται να μεγαλώσει τα παιδιά της. Με την στήριξη όμως της οικογένειάς μου, την στήριξη της ηγεσίας του ΑΚΕΛ και διευθυντών του ΡΙΚ που είχαν γνώση της κατάστασης βρήκα τη δύναμη να συνεχίσω να δίνω διπλή μάχη.

Αν απόφυγε ο πρόεδρος του Δ.Σ. να ανακοινώσει από τις πρώτες μέρες της «δίωξης» που ασκείτο από τον κύριο Παπαδόπουλο, την άδεια ασθενείας ήταν γιατί η ασθένεια μου ήταν ένα προσωπικό δεδομένο το οποίο χωρίς δική μου εξουσιοδότηση βάσει του νόμου δεν μπορούσε να δημοσιοποιήσει. Πέραν αυτού ένεκα της υποψηφιότητας μου στις Βουλευτικές εκλογές εγώ η ίδια είχα παρακαλέσει να μην γίνουν ενέργειες που θα έφερναν στο προσκήνιο το συγκεκριμένο θέμα. Απεγνωσμένα προσπάθησα να το κρατήσω μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας γιατί είχα την άποψη ότι ένα τέτοιο θέμα δεν έπρεπε να παρέμβει στην προεκλογική εκστρατεία.

Στις 14 Μαρτίου υποβλήθηκα σε χειρουργική επέμβαση . Οι γιατροί με διαβεβαίωσαν ότι όλα πήγαν καλά , έχω ακόμα δρόμο να διανύσω αφού θα πρέπει να υποβληθώ σε ακτινοθεραπεία για έξι εβδομάδες. Θα τα καταφέρω όμως, και αυτό είναι ένα μήνυμα ελπίδας που θέλω να μεταφέρω σε κάθε γυναίκα που περνά αυτή την στιγμή το ίδιο πρόβλημα. Θα τα καταφέρουμε γιατί το χρωστάμε στα παιδιά μας, θα τα καταφέρουμε γιατί οι οικογένειες μας, μας στηρίζουν.

Πλέον οι φόβοι μου δεν έχουν να κάνουν τίποτα με το κυνήγι μαγισσών του κ. Παπαδόπουλου. Διερωτώμαι όμως, και μαζί μου θα διερωτάται και πολύς κόσμος, αν ο κ. Παπαδόπουλος θα βρει ποτέ το θάρρος να αποσύρει και να απολογηθεί για τα όσα μου καταλογίζει μέρες τώρα.

Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Διοικητικό Συμβούλιο και στη διεύθυνση του ΡΙΚ που φρόντισε να προστατεύσει όσο μπορούσε μια ιδιωτική μου στιγμή προσπαθώντας να μην διαρρεύσει η περιπέτεια της”

******************************
Στο ψητό:

Και τώρα έρχομαι [μετά απ’ όλο αυτόν τον μακρόσυρτο πρόλογο] στον κύριο λόγο που πήρα τόσο ζεστά αυτό το θέμα και προχώρησα να κάμω αυτή την παρέμβαση συ(γ)ρράφοντας μάλιστα κι ένα πόνημα μακρινάρι. Ο βασικός λόγος, είναι κάποια επίμαχα [κι “ανάρμοστα” για τα πολιτικά θέσμια] σημεία από το [πρώτο] αιρετικό κείμενο-απάντηση της Ειρήνης Χαραλαμπίδου [για την επίθεση που δέχτηκε από τον Νικόλα Παπαδόπουλο] και το οποίο είχε αναρτήσει στην ιστοσελίδα της [στο “φέισμπουκ” – που όπως μάθαμε ονομάζεται και «μέσο κοινωνικής δικτύωσης»]. Τελικά η συντρόφισσα Ειρήνη προφανώς μετά από υποδείξεις προερχόμενες από τα υψηλά ΑΚΕΛικά δώματα αναγκάστηκε να αποσύρει εκείνο το περιβόητο κι “ανάρμοστο” κείμενο της από το Facebook. Εγώ πάντως το βρήκα [και θα το παραθέσω αυτούσιο πιο κάτω στο blog της εφημερίδας “OFFSITE” κάτω από τον τίτλο “Δηλώσεις Ντροπή – Τελικά, ποια νόμισε ότι είναι;”, που στοχοποιούσε την υποψήφια του ΑΚΕΛ - link: http://offsite.com.cy/blog/%ce%b4%ce%b7%ce%bb%cf%8e%cf%83%ce%b5%ce%b9%cf%82-%ce%bd%cf%84%cf%81%ce%bf%cf%80%ce%ae-%e2%80%93-%cf%84%ce%b5%ce%bb%ce%b9%ce%ba%ce%ac-%cf%80%ce%bf%ce%b9%ce%b1-%ce%bd%cf%8c%ce%bc%ce%b9%cf%83%ce%b5/].

Παρεμπιπτόντως ούτε ο “Φιλελεύθερος” έκοψε πίσω. Σε σχετικό ρεπορτάζ του Λουκά Πάρπα την Πέμπτη 23 του μηνός [στη σελ. 3], υπό τον “(εκ)καθαριστικό” τίτλο “Σκούπα Νικόλα στο ΡΙΚ” [και καθαρίστρια ο Νικόλας!], αποκάλεσε την απάντηση της Ειρ. Χαραλαμπίδου στις δηλώσεις του Νικ. Παπαδόπουλου «λασπολογία»! [link: http://www.philenews.com/main/95,1,122,0,63090-.aspx]. Δεν ΜΑΣ είπαν όμως [για να καταλάβουμε κι ΕΜΕΙΣ τα diesel] γιατί εκεί στο Παπαδοπουλέικο - κι όχι μόνον - εμουγιαστήκαν τόσο πολλά. [Τούτο όμως θα το αναλύσω και θα το επεξηγήσω εγώ στα σχόλια μου στο τέλος]...

Σύμφωνα, λοιπόν, με το ρεπορτάζ του “Φιλελεύθερου” ο Νικόλας Παπαδόπουλος ισχυρίστηκε [για την Ειρήνη Χαραλαμπίδου] ότι θα ήταν χρήσιμο να δημοσιοποιηθούν τα στοιχεία της κάρτας της για τους τελευταίους έξι μήνες. Διερωτήθηκε επίσης «ποια είναι τα σημερινά καθήκοντα της κυρίας Χαραλαμπίδου; Θα κάμνει τηλέφωνα για να καλέσει καλεσμένους σε τηλεοπτική εκπομπή;
Ποια είναι τα σημερινά καθήκοντα της κυρίας Ευσταθίου;
Θα κάμνει τηλέφωνα για να καλέσει καλεσμένους σε ραδιοφωνική εκπομπή;».

*****************************
Και το επίμαχο άρθρο της κας Ειρήνης Χαραλαμπίδου:

[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου. Με γαλάζιο χρώμα σημειώνεται ότι εξόργισε τον Νικόλα Παπαδόπουλο] ...

“Και ξαφνικά όλοι παρακολουθήσαμε από τηλεοράσεως ένα Νικόλα Παπαδόπουλο να εκμεταλλεύεται με τον πιο χυδαίο τρόπο την πρόσβαση που έχει προς τα μέσα ενημέρωσης. Και ξαφνικά ο Νικόλας Παπαδόπουλος απέκτησε κοινωνικές ευαισθησίες. Ξαφνικά, ο μισθός μιας εργαζόμενης στο ΡΙΚ, προσέξτε μιας εργαζόμενης, έγινε σκάνδαλο στο μυαλό του Νικόλα Παπαδόπουλου.
Το πώς η οικογένεια Παπαδόπουλου συσσώρευσε απίστευτο πλούτο στις πλάτες των υπολοίπων συμπολιτών μας, μάλλον αφήνει ασυγκίνητο τον Νικόλα. Και να μην ακούσω τις γνωστές ανοησίες περί του «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό». Δεν είναι! Η οικογένεια Παπαδόπουλου καπηλεύτηκε την πρόσβαση του Τάσσου στα διάφορα αξιώματα του τόπου με αποτέλεσμα να μαζευτεί τέτοιος πλούτος στα χέρια μιας, το τονίζω μιας οικογένειας, που όλοι οι υπόλοιποι θα πρέπει να νιώθουμε φτωχαδάκια. Ή ηλίθιοι. Ή και τα δύο μαζί. Κάπως έτσι πρέπει να μας έβλεπαν οι «βασιλείς» από την Στράκκα.
Και έτσι ο ευαίσθητος κοινωνικά Νικόλας Παπαδόπουλος, εξεμάνη ενάντια στον μισθό ενός ανθρώπου που δούλεψε για δεκαετίες στο ΡΙΚ. Προσέξτε, δού-λε-ψε. Ήθελα αλήθεια να ήξερα πότε δούλεψε πραγματικά αυτός ο κύριος. Και πού δούλεψε, για ποιους. Έτσι για να ξέρει ο κόσμος και ποιους στέλνουμε στην βουλή. Πότε εργάστηκες πραγματικά κύριε Παπαδόπουλε; Πραγματικά όμως. Όχι γεννημένος αφεντικό που να σε περιμένει η θέση μάστρου μόλις επέστρεψες από τις σπουδές σου. Αυτός ο κύριος φίλες και φίλοι δεν δούλεψε ΠΟΤΕ. Ούτε μια μέρα σε ένα ξένο αφεντικό, ούτε μια μέρα άνεργος, ούτε μια μέρα στην ανασφάλεια, ούτε μια μέρα να στερηθεί κάτι. Πάντα μέσα στην ασφάλεια της έτοιμης μεγαλοδικηγορικής επιχείρησης των εκατομμυρίων που στήθηκε στις πλάτες μας. Στις πλάτες μας, εμάς των ηλιθίων κύριε Παπαδόπουλε.

Ο Νικόλας Παπαδόπουλος που σήμερα μέμφεται τον μισθό μου, άργησε τρία χρόνια να ξυπνήσει. Μάλλον κοιμόταν στα πλούτη της οικογένειας. Τρία χρόνια πριν, για πέντε ολόκληρα χρόνια τίποτα δεν ενοχλούσε τον Νικόλα Παπαδόπουλο. Όλα λειτουργούσαν ρολόι. Φυσικά, πώς να μην λειτουργούν αφού κυβερνούσε ο βασιλιάς. Γιατί μη μου πείτε, ένα βασιλικό υφάκι το είχε μακαρίτης. Όπως και ο Νικόλας Παπαδόπουλος, ο αίφνης κοινωνικά ευαίσθητος. Που για πέντε χρόνια το έπαιζε διάδοχος και ξαφνικά είδε το βασίλειο του γκρεμίζεται σε μια μέρα. Ουπς, σε μια εκλογή ήθελα να πω. Αυτό δεν χώνεψε ποτέ ο Νικόλας Παπαδόπουλος και ας σταματήσει την υποκρισία. Αυτό δεν χώνεψε ποτέ, το πώς ο τόλμησε ο λαός να στείλει τον βασιλιά (και τα βασιλόπουλα) σπίτι του. Σπίτι του κύριε Παπαδόπουλε. Γιατί δυστυχώς για τη δυναστεία, ο κόσμος ψηφίζει. Και εμένα στο ψηφοδέλτια του ΑΚΕΛ θα με δείτε με το όνομα και το επίθετό μου. Ούτε του Τάσσου, ούτε κανενός άλλου που να μεταφέρει το μήνυμα «αν τολμάτε, μην με ψηφίσετε».

Κάτι δεν πάει καλά σε αυτό τον τόπο. Όταν κάποιος που μπήκε στη βουλή πάνω στις πλάτες του πατέρα του επιτίθεται σε μια υποψήφια επειδή δεν ανήκει στο κόμμα του. Όταν ένας πάμπλουτος που η οικογένειά του πλούτισε πάνω στο όνομα της, τα βάζει με έναν μισθωτό. Όταν ένας που προσποιούνταν για πέντε χρόνια τον πρίγκηπα/διάδοχο επιτίθεται σε έναν απλό πολίτη.

Όταν ένας που η αλαζονεία του τον έκανε να πιστεύει ότι αυτός και η οικογένειά του είναι το κράτος επιτίθεται σε κάποιον που εργάστηκε για χρόνια σε έναν οργανισμό. Όταν κύριε Παπαδόπουλε ένας που δεν δούλεψε ΠΟΤΕ στη ζωή του επιτίθεται χυδαία σε μιαν εργαζόμενη, τότε σίγουρα κάτι σάπιο υπάρχει σε αυτό τον τόπο. Ευτυχώς όμως που οι δυναστείες πέθαναν μια και καλή. Αλλιώς, στα σάπια θα χανόμασταν όλοι.”


Νωρίτερα σε άλλη γραπτή δήλωση της, η Ειρήνη Χαραλαμπίδου απαντώντας στον Νικόλα Παπαδόπουλο είχε πει και τα εξής:

«Ο κύριος Παπαδόπουλος με συκοφαντεί με διασύρει, με δικάζει, με καταδικάζει εδώ και μέρες, ούτε λίγο ούτε πολύ είμαι μια εκμεταλλεύτρια που αμείβομαι χωρίς να εργάζομαι και πολλά άλλα. Δεν άφησε ραδιόφωνο, τηλεόραση ή εφημερίδα που δεν έκανε δηλώσεις εναντίον μου και κατά τα άλλα διαμαρτύρεται γιατί αγανάκτησα.

Εργάζομαι στο ΡΙΚ υπό καθεστώς αορίστου χρόνου , ας ψάξει ο κύριος Νικόλας Παπαδόπουλος να δει τι προνοεί η νομοθεσία και μετά να προβαίνει σε δηλώσεις προς εντυπωσιασμό. Πέραν αυτού θα ήθελα να επισημάνω ότι τα συμβόλαια ύψους 6000 Ευρώ το μήνα δεν είναι δεν είναι με εντολές της κυβέρνησης Χριστόφια που υπεγράφησαν Αυτό όμως κατά ένα περίεργο τρόπο δεν φαίνεται να απασχολεί τον κύριο Παπαδόπουλο».

********************************
Και τα αιρετικά σχόλια του Blogοδεσπότη Ιστολόγου:

1. Η συμπερίληψη [μετά από έγκριση της Επαρχιακής Εκλογικής Συνδιάσκεψης του ΑΚΕΛ Λευκωσίας] της Ειρήνης Χαραλαμπίδου στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ αποτελεί πολιτική κίνηση που εντάσσεται στις προσπάθειες του ΑΚΕΛ να δώσει μια πλατύτητα στο ψηφοδέλτιο του με στόχο να διευρύνει την εκλογική του βάση. Γι’ αυτό κι ανοίγει πόρτες και παράθυρα και προς άλλες πολιτικές καταστάσεις [όχι κατ’ ανάγκη αριστερές] – τις καλούμενες “Νέες Δυνάμεις” [ένας όρος που κατα τη γνώμη μου πρέπει πλέον ν’ αλλάξει]... Αυτά τα ανοίγματα του ΑΚΕΛ γίνονται κυρίως προς τον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο [αλλά και προς τον δημοκρατικό κεντροδεξιό]. Τούτο αποτελεί συνάμα και μια προσπάθεια του Κόμματος να παρουσιαστεί μέσα στις σημερινές συνθήκες ως πολυσυλλεκτικό και ότι μπορεί να καλύψει τους χώρους από τις παρυφές της δημοκρατικής και φιλελεύθερης κεντροδεξιάς μέχρι την κεντροαριστερά και την Αριστερά. Φέτος είναι ιδιαίτερη η παρουσία ατόμων απ’ αυτούς τους χώρους [την Έπαλξη Ανασυγκρότησης του Κέντρου, τους ΕΔΗ, την Πρωτοβουλία Ελεύθερων Πολιτών και διάφορες άλλες προσωπικότητες] στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ. Όμως έχω παρατηρήσει συνάμα ότι προσωπικότητες που κινούνται κάπως αριστερότερα της επίσημης πολιτικής του ΑΚΕΛ δεν κατάφεραν να εγκριθούν στις εκλογικές και να εκπροσωπηθούν στο ψηφοδέλτιο του Κόμματος [όπως ο Τριμικλινιώτης, η Βαλανίδου, ο Καλοσυνάτος της ΠΕΟ], ή το ΑΚΕΛ δεν έκαμε επαφές μαζί τους [Κίνημα Κοινωνικής Οικολογίας]. Ίσως και τα μέλη και οι οπαδοί του ΑΚΕΛ να τους θεωρούν πολύ αιρετικούς αυτούς και δη όσους κάποια στιγμή αποστασιοποιήθηκαν από το Κόμμα.
[Παρεμπιπτόντως ΜΟΥ ‘καμεν εντύπωση το γεγονός ότι παρουσιάστρια του προγράμματος για την “Μέρα της Γης” ψες στο Προεδρικό ήταν η [αιρετικότατη] Βαλεντίνα Σοφοκλέους!] ...

2. Την άποψη μου για το [σημερινό αριστερίζον] πολιτικό status/προφίλ [θέσεις, τοποθετήσεις, δραστηριότητα και συμπεριφορά], όπως και για την νεότευκτη ριζοσπαστικότητα τής συντρόφισσας Ειρήνης, την είχα εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο σε συζήτηση στο Blog “Νεκατώματα” [του Gregoris] – link: http://nekatomata.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html Τότε είχα επί λέξει πει και τα εξής σε σχετικό σχόλιο μου [link: http://nekatomata.blogspot.com/2010/03/blog-post_08.html?showComment=1268337384121#c340709883543643111]:
“... προσωπικά κρίνω με ΘΕΤΙΚΟ πρόσημο το πρόγραμμα της [σημ.: τής Ειρήνης Χαραλαμπίδου] και θεωρώ αρκετά ικανοποιητικό τον τρόπο που το παρουσιάζει ... Αν μάλιστα λάβουμε υπ’ όψη τα συντηρητικά πλαίσια και τις κατεστημένες καταστάσεις και νοοτροπίες που υφίστανται [και αναπαράγονται] στο κρατικό ραδιοτηλεοπτικό ίδρυμα από καταβολής του, καλά τζιαι επιβιώνει [λαλώ] τέτοιο πρόγραμμα...

Στα θέματα με τα οποία καταπιάνεται στο πρόγραμμα της [παρέα με τους φιλοξενούμενους της], παρουσιάζεται μελετημένη και προσπαθεί να λειτουργήσει απομυθοποιητικά, κυρίως πάνω σε θέματα [από την πολιτική και την ιστορία] που θεωρούνται [από τα κατεστημένα της Δεξιάς] ως αξιώματα, θέσφατα και ιερά και όσια ... Κι εδώ προκύπτει κι ο [σημερινός] θετικός ΤΗΣ ρόλος, αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι οι πολιτικές της καταβολές είναι δεξιές [φιλο-μακαριακές μεν] και ότι ο σύζυγος της είναι [ή ήταν;] στέλεχος της ΕΔΕΚ ...

Λαμβάνοντας μάλιστα υπ’ όψη λοιπόν, τα κατεστημένα του ΡΙΚ [στα οποία έκαμα αναφορά πιο πάνω], διερωτούμαι ποιος δημοσιογράφος ή πολιτικός αναλυτής [από «τες δυνάμεις της επανένωσης»], θα του επέτρεπαν τα κατεστημένα να παίξει αυτό το ρόλο. Μήπως ο Μιχάλης Μιχαήλ, ο Γιώργος Παυλίδης, ο Πέτρος Πασιάς, ο Κυριάκος Τζιαμπάζης, ο Κώστας Κωνσταντίνου [του “Πολίτη”] ή ο Πάμπος Χαραλάμπους [της “Αλήθειας”; Όλοι αυτοί είναι χρωματισμένοι [εκ των προτέρων] ...

Το πρόγραμμα της Χαραλαμπίδου το παρακολουθώ όποτε μπορώ [δυστυχώς όχι συχνά] ... Και εντοπίζω σ’ αυτό και κάποιες αδυναμίες. Παρ’ όλο που [όπως είπα πιο πριν] η Χαραλαμπίδου παρουσιάζεται μελετημένη, έχω την αίσθηση όμως πως, ό,τι ξέρει και μας μεταφέρει, το ‘χει παπαγαλίσει [μετά από πολλή μελέτη] ... Οι γνώσεις της ΔΕΝ έχουν προκύψει ή ΔΕΝ συνδέονται ΚΑΙ με προσωπικά βιώματα [ας πούμε ΔΕΝ έχει ζήσει ενεργά και ζωντανά – θα ήταν πολύ μικρή τότε - την επίμαχη περίοδο του 1960-74, με την οποία συνήθως ασχολείται] ... Ή ΔΕΝ έχει εμπειρίες [είναι καταφανές τούτο] από δράσεις και συμμετοχές σε πολιτικούς και κοινωνικούς αγώνες που θα την έφερναν άμεσα ή έμμεσα σε επαφή με τα θέματα που καταπιάνεται και θα τη βοηθούσαν να εμβαθύνει σ’ αυτά ... Ή ΔΕΝ έχει ασχοληθεί [δημοσιογραφικά] με το πολιτικό ρεπορτάζ που και πάλι θα της έδινε βιωματικά πολλές γνώσεις. Όλ’ αυτά ίσως λειτουργούν εν τέλει αρνητικά για το πρόγραμμα της με αποτέλεσμα κάποτε να μοιάζει και σαν στημένο!”

3. Από την άλλη η [πληθωρική] Έλενα Ευσταθίου είναι παλιά καραβάνα. Εξ όσων γνωρίζω κινείται και δραστηριοποιείται στον χώρο της ΑΚΕΛικής Αριστεράς από πολύ παλιά. Είναι μάλιστα και Δημοτική Σύμβουλος [του ΑΚΕΛ] στο Δήμο Λεμεσού [όπου έχει εκλέγει για δύο συνεχείς πενταετίες], ενώ ήταν και ξανά υποψήφια [στες προηγούμενες εκλογές] με το ΑΚΕΛ.

4. Εδώ να σημειώσω [γιατί έτσι μου φαίνεσται ] πως εκεί στα υψηλά δώματα του ΑΚΕΛ, προφανώς μη γνωρίζοντας κιόλας πως είχαν ακριβώς τα πράματα [δεν τους ενημέρωσε η συντρόφισσα ότι είχε ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας;] και για να μην μείνουν και μετά εκτεθειμένοι [“φύλαε τα ρούχα σου, για να ‘χεις τα μισά”, θα είπαν], δια του Εκπροσώπου Τύπου του Κόμματος [του Σταυρού Ευαγόρου] κράτησαν [αρχικά] μια πισινή [μια απόσταση], τα μάσησαν και ολίγο τι και γενίκευσαν το θέμα [διερωτούμενοι για την επιλεκτική αναφορά – τού Νικόλα - στες δύο ΑΚΕΛικές υποψήφιες όταν υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι κι από το ΡΙΚ αλλά κι από άλλους ημικρατικούς οργανισμούς], ενώ διαχώρισαν και τη θέση τους από τις «προσωπικές» απόψεις της συντρόφισσας Ειρήνης [όπως τις εξέφρασε στο κείμενο που ανάρτησε στο φέισμπουκ της και παράλαβε τον Νικόλα, τον Τάσσο κι όλο τους το σόι!] ...

5. Την ίδια ώρα όμως παραμένει αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι ο Νικόλας [και οι κολαούζοι του] σκόπιμα “εκάμαν τον ψύλλο κάμηλο” στην προσπάθεια τους να εξυπηρετήσουν δικούς τους κομματικούς σκοπούς. Κοντολογίς “διυλίζουν τον κώνωπα, αλλά καταπίνουν τον κάμηλο” [και μετέρχονται όλων των μέσων συμπεριλαμβανομένων και ανίερων “κτυπημάτων κάτω από τη μέση” για να δημιουργήσουν [προεκλογικά] αρνητικές εντυπώσεις σε βάρος του ΑΚΕΛ [μια και οι δύο κυρίες είναι υποψήφιες με το ΑΚΕΛ]. Δεν είναι και λίγο πράμα για χρόνια κάποιοι να θεωρούν ότι το ΡΙΚ είναι τσιφλίκι τους και να βλέπουν ότι κάποια πράγματα εκεί μέσα διαφοροποιούνται πλέον.

6. Φυσικά και οι ίδιοι οι υποψήφιοι [του ΑΚΕΛ] πρέπει να ‘ναι πιο προσεκτικοί σε κάποια ζητήματα και να μην δίνουν λαβες. Όμως παράλληλα δεν μπορεί κανένας να ΜΟΥ το βγάλει από τον νουν ότι οι αντίπαλοι του ΑΚΕΛ [στες εκλογές] θα ‘χουν ζηλέψει και για το ότι το Κόμμα έχει επιλέξει συντρόφισσες [όπως οι συγκεκριμένες δύο – αλλά κι όχι μόνο] που με τη συμμετοχή τους στο ψηφοδέλτιο του ΑΚΕΛ το ομορφαίνουν με την ευειδή παρουσία τους και την ευχάριστη γενικών προσωπικότητα τους!!!

7. Και τώρα δυο λόγια και για τα επίμαχα σημεία του άρθρου της συντρόφισσας της Ειρήνης [η οποία μάλιστα αντιστρατευόμενη και το ίδιο της το όνομα, έλαβε μέρος και στην εκδήλωση ενάντια στον ούτω καλούμενο “Συνεταιρισμό για την Ειρήνη” έξω από τη Βουλή, τότε που συζητείτο το θέμα της υποβολής αίτησης για ένταξη στον “Συνεταιρισμό”:

  • Το συγκεκριμένο κείμενο της συντρόφισσας Ειρήνης ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια του [αστικού] πολιτικού καθωσπρεπισμού [και της διακομματικής γαλαντομίας και διπλωματίας] που χαρακτηρίζει και την ηγεσία του ΑΚΕΛ [που έσπευσε δια του Εκπροσώπου Τύπου να διαχωρίσει τις θέσεις του από τις «προσωπικές απόψεις» της συντρόφισσας, αναφορικά με τα όσα η τελευταία είπε για το “παπαδοπουλέικο”]. Φυσικά η συντρόφισσα [προφανώς χωρίς να το θέλει] είπε κάποιες πολύ γνωστές κι αυτονόητες [για τους συνειδητοποιημένους Αριστερούς της Κυπρου] αλήθειες, οι οποίες απεικονίζουν την ταξική και πολιτικοκοινωνική διαστρωμάτωση της κυπριακής κοινωνίας. Αυτά που είπε η κα Χαραλαμπίδου [χωρίς να χρησιμοποιήσει τα υποκριτικά ή διαλλακτικά τακτ της πολιτικής διπλωματίας - κι αυτό προφανώς ένεκα της πολιτικής της ανωριμότητας αλλά και της ρήξης της με τον πολιτικό και κομματικό χώρο όπου μέχρι προ τινός ανήκε] αποτελούν λίγο πολύ πραγματικότητες. Και δεν “εκόμισεν γλαύκα εις Αθήνας” με το να ΜΑΣ πει «...πώς η οικογένεια Παπαδόπουλου συσσώρευσε απίστευτο πλούτο στις πλάτες των υπολοίπων συμπολιτών μας» [κάτι που ισχύει παντού για όλα τα μέλη της αστικής τάξης]! Δεν είναι όμως και λίγο να στα λέει ένας αποστάτης της τάξης σου και πάλαι ποτέ συναγωνιστής σου! Και οι αστοί είναι ιδιαίτερα αμείλικτοι με τους αποστάτες της τάξης τους!
  • Σίγουρα η Ειρήνη Χαραλαμπίδου δεν έχει μαρξιστική παιδεία! Μέσα όμως από την αποσυρθείσα δήλωση της αναδεικνύει [έστω κι άθελα της ή/και άτσαλα] το κοινωνικοταξικό background των συγκεκριμένων “συνεταίρων”(;) του ΑΚΕΛ στη διακυβέρνηση του τόπου. Και τούτο το γεγονός είναι κάτι που τα συντρόφια εκεί στην “Εζεκία Παπαϊωάννου” τείνουν να ξεχνούν, ή να καμώνονται πως δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράματα ή/και να ανέχονται [για διάφορους λόγους]. Κανένας Νικολάκης δεν μπορεί να πει όπως τον Χριστάκη Τζιοβάνη [τον εκατομμυριούχο υποψήφιο του ΑΚΕΛ στην Επαρχία Αμμόχωστου] ότι «ο πηλός που με έφτιαξε ήταν από χέρια ΑΚΕΛικά» [“Χαραυγή”, Κυριακή 27 Μαρτίου σελ. 16] για να τον πιστώσουμε με καλές προθέσεις.
  • Οι κοινωνικοπολιτικές καταβολές του [κάθε] Νικόλα “Νεοφύτου” καθορίζουν και τις σημερινές πολιτικές του θέσεις. Κι ο Νικόλας [Παπαδόπουλος ή “Νεοφύτου” δεν έχει και τόση σημασία τ’ όνομα – νεοφιλελεύθεροι είναι και οι δύο!] δεν χαίρει απολύτως ΚΑΜΙΑΣ εκτίμησης μέσα στον κόσμο του ΑΚΕΛ. Και η προσπάθεια του με πλήξει με τόσο ανοίκειο και ιταμό τρόπο μιαν υποψήφια του Κόμματος, θα φέρει άκρως αντίθετα αποτελέσματα. Και σίγουρα η Ειρήνη Χαραλαμπίδου θα ‘χει ανεβάσει τις μετοχές της στα μάτια των ΑΚΕΛικών ψηφοφόρων, όπως προφανώς έγινε και με τον Χρίστο Μέση, όταν δέχτηκε επίθεση από το ΔΗΚΟ για την δική του υποψηφιότητα με το ΑΚΕΛ στην Επαρχία της Λεμεσού. [Με τους «δύο “γαλαζοαίματους” της κυπριακής πολιτικής» - τον Νικόλα και τον Φούλη – και «το μαστίγωμα των μισθωτών» από μέρους τους, ασχολείται σήμερα [27/3] κι ο Σωτήρης Κάττος στο εβδομαδιαίο κείμενο του στην στήλη του στον κυριακάτικο “Πολίτη” – σελ. 12].
  • Σίγουρα ΚΑΝΕΝΑΣ [και πρώτα και κύρια τα δημόσια πρόσωπα] δεν είναι υπεράνω κριτικής ή στο απυρόβλητο, έστω κι αν κάποιοι τους θεωρούν “ιερές αγελάδες”! Και δεν είναι και λίγοι εκείνοι [οι παροικούντες και παρεπιδημούντες στον δημοσιογραφικό χώρο] που έτρεξαν να υπερασπιστούν τον Τάσσο Παπαδόπουλο από τις “βλασφημίες” της “αμαρτωλής” και αιρετικιάς Ειρήνης Χαραλαμπίδου. Σημειώνω το απαξιωτικό [για την Ειρ. Χαραλαμπίδου] άρθρο του Ηρακλή Κυριακίδη υπό τον τίτλο “Όχι, αυτό δεν «το συζητάμε»” στον χτεσινό “Πολίτη” [26 Μαρτίου. Στήλη “Εν Δήμω”, σελ. 14] και το άρθρο του δημοσιογράφου(;) Χρίστου Πέτσα υπό τον επίσης απαξιωτικό τίτλο “Η κυρία - «αστέρι» της ΤV και η καβάλα στο καλάμι”, που δημοσιεύτηκε στον χτεσινό “Φιλελεύθερο” [στη σελ. 8]. Ο κος Πέτσας μάλιστα προβληματιζόμενος για «το ακατανόμαστον λασπογράφημά της εναντίον ενός πολιτικού, που αν μη τι άλλο ήταν από τους πιο εκλεκτούς συνεργάτες του Εθνάρχη Μακαρίου» [αυτό μήπως τον “αγιοποιεί”;], διερωτήθηκε κιόλας [ίσως συνεπαρμένος από το αριστερό παρελθόν της οικογένειας του – ο ίδιος το ομολογεί] κατά πόσο το προεδρικό ζεύγος [...] Έλση και Δημήτρης ... [αν] ... έτσι γνώρισαν ... [η αν] ... αυτές είναι οι εντυπώσεις τους για τον Τάσσο και τη Φωτεινή με τους οποίους διατηρούσαν και στενούς οικογενειακούς δεσμούς, [...] όπως, δηλαδή, τους περιγράφει η Κυρία «αστέρι» της TV, ή άλλως πώς η Κυρία του «Το Συζητάμε»”; [Όλοι λοιπόν είναι καλοί σ’ αυτόν τον τόπο˙ κι ας μην μιλάμε λοιπόν για ταξικά συμφέροντα και κοινωνικές αντιπαραθέσεις κι αντιπαλότητες]. Λέει ακόμη ο δημοσιογράφος(;) Πέτσας, «Το κίνημα της Αριστεράς πλήθει γυναικείου δυναμικού. Τέτοιου που δεν υστερεί της κυρίας - «αστέρι». Και σε αγωνιστικότητα και σε προπαίδεια και πάνω απ’ όλα σε ήθος και σεμνότητα”, προφανώς υποβάλλοντας πως το ΑΚΕΛ δεν πρέπει να κάμνει εκλογικές διευρύνσεις. Εν μας λαλεί όμως τι γυρέφκουμεν σε συγκυβέρνηση(;) με το παπαδοπουλούιν!
8. Πάντως [κι αμαρτία μου (ε)ξομολο(γ)ημένη], αν εγώ ψήφιζα στην Επαρχία Λευκωσίας, η συντρόφισσα Ειρήνη θα ήταν πλέον μέσα στις επιλογές μου για σταυρό προτίμησης. Και τούτο γιατί ετόλμησε να μπει στα βαθιά και ν’ ασχοληθεί ενεργά με την πολιτική και μάλιστα από τον χώρο της Αριστεράς [που εσχάτως δέχεται τα πυρά όλων]. Δεν προτίμησε να κάτσει στα βραστό της και στις επιτυχίες που τις πρόσφερε η Τηλεόραση και να κάμνει εκ τους ασφαλούς την [όψιμη] επαναστάτρια. Αλλά και για ακόμα ένα λόγο [όπως τον διατυπώνει κι ο αγαπητός συν-blogger Φιρφιρής σε ανάρτηση του στο δικό του Blog αναφερόμενος όμως στη “εφευρέτρια” της ταshινόπιττας, υποψήφια με τον ΔΗΣΥ Ξένια Κωνσταντίνου – link: http://xenihtikon.wordpress.com/2011/03/22/%ce%b2%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b5%cf%85%cf%84%ce%b9%ce%ba%ce%ad%cf%82-%ce%b5%ce%ba%ce%bb%ce%bf%ce%b3%ce%ad%cf%82-2010-the-bullshit-wars/]: «Γιατί εν όμορφη. Σόρρυ, αλλά αφού θα θωρούμεν που θα θωρούμεν κάθε νύχταν τους βουλευτές στα κανάλια, τουλάχιστον ας μεν κλώννουν τ’ άντερα μας»...  Φυσικά το αν εν όμορφη η Ξένια [όπως λαλεί ο Φιρφιρής] πίννει νερό, αλλά “περί ορέξεως κολοκυθόπιτα” ...  

9. Ο λόγος της Ειρήνης Χαραλαμπίδου ΜΟΥ θύμισε κι έναν άλλον εκ των υστερών [και πάλαι ποτέ] αριστερίζοντα [μιας άλλης εποχής όμως]˙ τον Χρυσόστομο Σοφιανό, Υπουργό Παιδείας στην πρώτη [αν δεν κάμνω λάθος] Κυβέρνηση Κυπριανού. Ο Σοφιανός προχωρούσε τότε σε κάποιες μεταρρυθμίσεις στο εκπαιδευτικό σύστημα και αντιμετώπιζε [όπως και η σημερινή προσπάθεια για Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση] τις αντιδράσεις, τις ενστάσεις και την δυσφορία [των παραδοσιακά δεξιών] εκπαιδευτικών και εκκλησιαστικών κατεστημένων. Ο τότε Πρόεδρος [ο Κυπριανού] δεν τολμούσε να τον αντικαταστήσει γιατί έχαιρε μεγάλης εκτίμησης [οι μαθητές μάλιστα έκαμναν και διαδηλώσεις υπέρ του], αλλά για να τον ελέγχει [και αν υπονομεύσει και το έργο του] διόρισε [για πρώτη φορά] Υφυπουργό Παιδείας [κάποιον ΧατζιηΣτεφάνου, αν δεν κάμνω λάθος] ...

Θυμάμαι μάλιστα σε μια σύναξη φοιτητών [καθαρά αριστερής χροιάς] κάπου στο εξωτερικό κατά τες αρχές της δεκαετίας του ’80, όπου ήταν και ο κύριος ομιλητής, όταν ρωτήθηκε για τις αντιδράσεις μέσα στο ίδιο το Υπουργείο Παιδείας είπε χαρακτηριστικά: «Μα δεν είμαστε επαναστατική κυβέρνηση για να τους πετάξουμε έξω», κάτι που προκάλεσε και τα χειροκροτήματα των παρευρισκομένων. Τελικά όμως ο Σοφιανός αντελήφθη το αμάρτημα της διολίσθησης του προς τις ακατονόμαστες αριστερές [επαναστατικές ιδέες], μετανόησε κι ανένηψε και έτσι σε μεταγενέστερο στάδιο, αναφώνησε «απεταξάμην την αριστερή μου πρώιμη επαναστατικότητα» και ελάλησεν «συνεταξάμην με τον “Συναγερμό”»!

10. Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να ΜΕ διαβάσετε!!!

Για τους προλόγους,
τα σχόλια
και τα copy-paste
Anef_Oriwn
Κυριακή 27/3/2011

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Ανάρτηση 26/2011 [επετειακή, ιστορική και ελληνο-επαναστατική] – Ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821


Προλογική σημείωση:

Η ιμπεριαλιστική «συμμαχική» επίθεση [με αεροπορικούς βομβαρδισμούς] εναντίον της Λιβύης συνεχίζεται για 6 συνεχόμενη μέρα. Τα «συμμαχικά» αεροπλάνα δεν πλήττουν μόνο στόχους του καθεστώτος Καντάφι, αλλά και αμάχους! Διερωτούμαι πως τελικά τους προστατεύουν! Οι αντικαθεστωτικοί στη Βεγγάζη είναι ανοργάνωτοι και αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα από τις επιθέσεις των φιλο-κανταφικών δυνάμεων. Όπως δείχνουν τα πράματα η ιμπεριαλιστική επίθεση θα τραβήξει σε μάκρος. Ο κόσμος θα σκοτώνεται, αλλά οι βιομηχανίες όπλων εν να κάμουν τα παλλούτζια τους γρουσά! Στο μεταξύ σήμερα άκουσα και παρατήρησα να υπερίπτανται [θορυβωδώς] της Λάρνακας στρατιωτικά/πολεμικά αεροπλάνα. Τελικά οι «κυρίαρχες βρετανικές βάσεις» ΜΑΣ έγραψαν κανονικά. Έτσι δεν θα μαραζώνουν τζιαι οι baş πατριώτες του τόπου [που διαχειμάζουν στη “Σημερινή”] που «... η Κυπριακή Δημοκρατία ... [δεν έχει] ... ταχθεί με το μέρος εκείνων των δυνάμεων που ανέλαβαν το έργο της προστασίας του λαού της Λιβύης, από την εκδικητική μανία του τυραννικού καθεστώτος ...» [link: http://www.sigmalive.com/simerini/columns/thesi/366731]...

Το “λιβυκό” όμως είναι ανεξάντλητο. Ήδη γράψαμε αρκετά και πολύ πιθανόν να επανέλθουμε. Σ’ αυτήν τη νέα μας ανάρτηση θα φύγουμε απ’ όλ’ αυτά τα τόσα δραματικά και θλιβερά που τεκταίνονται στη ευρύτερη αραβική γειτονιά μας και δη στη Λιβύη [για την οποία αφιερώσαμε τις προηγούμενες τρεις αναρτήσεις μας, ενώ αντικυβερνητικές διαδηλώσεις με νεκρούς μάλιστα, ξεκίνησαν και στη Συρία] για να πάμε σ’ ένα επίκαιρο επετειακό θέμα - την αυριανή επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης του 1821. Πριν μερικές μέρες εντόπισα στον “Ριζοσπάστη” της Κυριακής 13 του μηνός ένα πολύ ενδιαφέρον [σχετικό] κείμενο του Αναστάση Γκίκα για τον «κοινωνικό χαρακτήρα της Επανάστασης» - είναι μια ανάλυση της επαναστατικής περιόδου και των γεγονότων της Επανάστασης, πέραν της συνήθους εθνοκεντρικής.

***************************
Ο κοινωνικός χαρακτήρας της Επανάστασης του 1821
[του Αναστάση Γκίκα - Δρ. Πολιτικών Επιστημών, συνεργάτη του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.
Το κείμενο είναι βασισμένο σε ομώνυμο άρθρο που δημοσιεύτηκε στην ΚΟΜΕΠ, τ. 2, 2011 – link: http://www2.rizospastis.gr/story.do?id=6142220&publDate=13/3/2011].

[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις ειναι δικές μου] ...

«Ας εξετάση διακεκριμένως οποιοσδήποτε έλαβεν μέρος εις την Επανάστασιν, και θέλει ίδει ότι η τάξις των ξενιτευμένων λογιοτάτων και εμπόρων είναι ήτις πρώτη ετόλμησεν και εκίνησεν τον μοχλόν τούτον και έμβασεν και τους Προεστούς και τους Αρματολούς εις τα αίματα.» (1)
Έτσι περιγράφει την κινητήρια δύναμη της Επανάστασης του 1821 ένας εκ των πρωταγωνιστών της, ο Σερραίος επαναστάτης Ν. Κασομούλης, καταδεικνύοντας το κοινωνικό της περιεχόμενο. Έκτοτε, αυτό εκτοπίστηκε από την κρατούσα ιστοριογραφία, για να κυριαρχήσουν το θρησκευτικό και μια «υπερταξική» έννοια του εθνικού ως αποκλειστικά κίνητρα της Επανάστασης.
Σε κάθε ιστορική εποχή, μια κοινωνική τάξη προβάλλει ως πρωτοπόρα, αποτελώντας την ηγέτιδα δύναμη - μοχλό της κοινωνικής προόδου. Την περίοδο που εξετάζουμε, ο ρόλος αυτός ανήκε στην αστική τάξη, η οποία διαμορφώθηκε και αναπτύχθηκε στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος. Σε μια μακρόχρονη πορεία, οι φεουδαρχικές σχέσεις παραγωγής έγιναν εμπόδιο για την περαιτέρω ανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων, των καπιταλιστικών. Έπρεπε, λοιπόν, να σπάσουν. Και έσπασαν, με τη νίκη των αστικών επαναστάσεων, οι οποίες συνέτριψαν τη φεουδαρχική εξουσία και συγκρότησαν τα αστικά έθνη - κράτη.
Η ελληνική επανάσταση του 1821 δε διέφερε ως προς αυτό, από τις αντίστοιχες επαναστάσεις και κινήματα που σημειώθηκαν σε μια σειρά χώρες το ίδιο διάστημα. Βεβαίως, πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες οθωμανικής κατάκτησης, με ηγετική δύναμη την ελληνόφωνη χριστιανική αστική τάξη. Ήταν, επομένως, εθνικοαπελευθερωτική στη μορφή και αστικοδημοκρατική στο περιεχόμενο.
Όπως σε όλες τις αστικές επαναστάσεις, έτσι και στην ελληνική του 1821, πήραν μέρος, ως κινητήριες δυνάμεις, οι πλατιές μάζες της αγροτιάς, καθώς και η μικρή ακόμα αριθμητικά εργατική τάξη (ναύτες, τεχνίτες, κ.ά.). Ο μαζικός λαϊκός ηρωισμός, ακόμα και μεταξύ των αμάχων, η συλλογική δράση που έλαβε όλες τις μορφές πάλης - και κυρίως την ένοπλη - η αυτοθυσία, σφράγισαν τον πολυετή αγώνα, αφήνοντας πίσω διαχρονικά διδάγματα.

Η άνοδος της αστικής τάξης

Ο 18ος αιώνας υπήρξε μια περίοδος, όπου η ελληνική αστική τάξη σημείωσε πρωτόγνωρη ανάπτυξη. Σε αυτό συνέβαλαν μια σειρά παράγοντες. Οι αλλαγές στο οθωμανικό καθεστώς γαιοχρησίας και η εξάπλωση του διεθνούς εμπορίου επέφεραν σημαντικές μεταβολές στο επίπεδο της αγροτικής οικονομίας, που, από κλειστή, άρχισε σιγά σιγά να γίνεται εμπορευματική. Το χρήμα έπαψε πια αποκλειστικά να αποθησαυρίζεται και άρχισε σταδιακά να κυκλοφορεί και να επενδύεται στο εμπόριο, στις τράπεζες, στη βιοτεχνία, κ.α.
Η Συνθήκη του Κιουτσούκ - Καϊναρτζή (1774) και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι (1793-1813) δημιούργησαν τις συνθήκες για ραγδαία ανάπτυξη και κερδοφορία του ελληνικού εμπορικού και ναυτιλιακού κεφαλαίου. Εκατοντάδες πλοία ναυπηγήθηκαν, εμπορικά δίκτυα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι δραστηριότητες των Ελλήνων κεφαλαιούχων επεκτάθηκαν γρήγορα στους τομείς των τραπεζών και των και των ασφαλειών. Σημαντική υπήρξε, επίσης, η ανάπτυξη της βιοτεχνίας.
Κατά τα τέλη του 18ου αιώνα, η ελληνική αστική τάξη, πέραν της οικονομικής δύναμης, οπλίστηκε ακόμη με ιδεολογία και πολιτικό πρόγραμμα, που άντλησε από το Διαφωτισμό και τη Γαλλική Επανάσταση. Τα εμπορικά - βιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων αποτέλεσαν πνευματικά φυτώρια, όπου συντελέστηκε η εθνική αφύπνιση, μετατρέποντας το «χριστιανικό γένος των Ρωμαίων» σε «ελληνικό έθνος». Στην εθνική συνειδητοποίηση προστέθηκε σε μια πορεία κΟ 18ος αιώνας υπήρξε μια περίοδος, όπου η ελληνική αστική τάξη σημείωσε πρωτόγνωρη ανάπτυξη. Σε αυτό συνέβαλαν μια σειρά παράγοντες. Οι αλλαγές στο οθωμανικό καθεστώς γαιοχρησίας και η εξάπλωση του διεθνούς εμπορίου επέφεραν σημαντικές μεταβολές στο επίπεδο της αγροτικής οικονομίας, που, από κλειστή, άρχισε σιγά σιγά να γίνεται εμπορευματική. Το χρήμα έπαψε πια αποκλειστικά να αποθησαυρίζεται και άρχισε σταδιακά να κυκλοφορεί και να επενδύεται στο εμπόριο, στις τράπεζες, στη βιοτεχνία, κ.α.
Η Συνθήκη του Κιουτσούκ - Καϊναρτζή (1774) και οι Ναπολεόντειοι πόλεμοι (1793-1813) δημιούργησαν τις συνθήκες για ραγδαία ανάπτυξη και κερδοφορία του ελληνικού εμπορικού και ναυτιλιακού κεφαλαίου. Εκατοντάδες πλοία ναυπηγήθηκαν, εμπορικά δίκτυα εξαπλώθηκαν σε όλη την Ευρώπη, ενώ οι δραστηριότητες των Ελλήνων κεφαλαιούχων επεκτάθηκαν γρήγορα στους τομείς των τραπεζών αι η επαναστατική ψυχολογία.

Όλη αυτή η κίνηση - απειλή για την παλαιά τάξη πραγμάτων - προκάλεσε την αντίδραση της επίσημης Εκκλησίας, η οποία καταδίκασε τα «αθεΐας λίμπερα» των Γάλλων, ζήτησε να καούν τα «ανίερα» βιβλία (όπως του Βολτέρου) και να αφοριστούν όσοι τα διάβαζαν. Λίγο πριν την Επανάσταση δεν ήταν λίγοι εκείνοι που υποστήριζαν: «Ας αφήσουμε τα παιδιά του Μωάμεθ να αποτελειώσουν τα παιδιά του Ροβεσπιέρου.»(2)
Ωστόσο, η δυναμική που απελευθέρωσε η αστική τάξη της Γαλλίας δεν κατέστη εφικτό να καταπνιγεί. Όπως υπογράμμισε ο ίδιος ο Θ. Κολοκοτρώνης, «η γαλλική επανάσταση και ο Ναπολέοντας, έκαμε, κατά την γνώμη μου, ν' ανοίξουν τα μάτια του κόσμου.»(3)
Η ανερχόμενη αστική τάξη δεν υπήρξε μόνον ο κοινωνικός φορέας της εθνικής αφύπνισης - συνειδητοποίησης, αλλά και ο οργανωτής της επανάστασης, στην οποία προσέδωσε σαφές ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο. Ο Ρήγας Φεραίος μέσα από τον Θούριο πρόβαλλε τόσο ένα απελευθερωτικό σχέδιο όσο και ένα πολιτικό πρόγραμμα. Εκεί, καθώς και στο έργο του Νέα Πολιτική Διοίκησις που ακολούθησε, καλούσε σε εξέγερση όλους τους λαούς της Βαλκανικής («Χριστιανούς και Τούρκους»), με σκοπό το γκρέμισμα της οθωμανικής κυριαρχίας και τη δημιουργία μιας Βαλκανικής ομοσπονδίας. Ο Ρήγας ήρθε σε επαφή με το Διευθυντήριο της Γαλλικής Επανάστασης, ίδρυσε μυστική Εταιρεία και ανέπτυξε δράση στα εμποροβιοτεχνικά κέντρα των Ελλήνων, στον ελλαδικό χώρο και τα Βαλκάνια.

Η σύσταση συνωμοτικών οργανώσεων με ταξικούς - εθνικοαπελευθερωτικούς σκοπούς υπήρξε συνήθης πρακτική για τα αντίστοιχα κινήματα της εποχής. Εκτός από την Εταιρεία του Ρήγα, συγκροτήθηκαν τα επόμενα χρόνια μια σειρά οργανώσεις, όπως η Εταιρεία των Πέντε, το Ελληνόγλωσσον Ξενοδοχείον (Παρίσι 1809), η Φιλόμουσος Εταιρεία (Αθήνα 1813) και, βεβαίως, η Φιλική Εταιρεία (Οδησσός 1814). Η τελευταία υπήρξε σαφώς η πιο σημαντική, τόσο από την άποψη της μαζικότητας, όσο και της μαχητικότητας, αλλά και του ρόλου τον οποίο έπαιξε.
Στον πυρήνα της Φιλικής Εταιρείας (ΦΕ) ήταν η αστική τάξη. Στις γραμμές της εντάχθηκαν πολλοί σημαίνοντες έμποροι και τραπεζίτες (όπως οι Α. Κροκίδας ή ο Εμμ. Παππάς αντίστοιχα), εφοπλιστές (όπως οι Κουντουριώτης και Μεξής), κ.ο.κ. Η οργάνωση, η δομή και οι αρχές λειτουργίες της ΦΕ αντλούσαν από την αντίστοιχη ευρωπαϊκή εμπειρία, ιδιαίτερα της καρμποναρίας.
Στη συνέχεια μυήθηκαν στη Φιλική Εταιρεία και κοτζαμπάσηδες (όπως οι Π. Μαυρομιχάλης και Λόντος, οι Ρούφοι και οι Ζαΐμηδες), Φαναριώτες (όπως οι Μαυροκορδάτος, Νέγρης Νούτσος και Φιράρης) και ανώτεροι κληρικοί (όπως οι Α. Γαζής, Παλαιών Πατρών Γερμανός και Ιγνάτιος Ουγγροβλαχίας). Οι δυνάμεις αυτές δεν υπήρξαν ομοιογενείς, δημιουργώντας συχνά αντιθέσεις και τριβές στους κόλπους της Φιλικής, ενώ η στάση τους στην Επανάσταση ποίκιλλε. Τέλος, ενόψει της ταυτόχρονης κήρυξης της Επανάστασης στα Βαλκάνια εντάχθηκαν στη ΦΕ πολλοί Σέρβοι, Βούλγαροι, Μολδαβοί και Βλάχοι. Το 1819-1820 άρχισαν να στρατολογούνται στο Μοριά και μέλη από τις λαϊκές τάξεις.

Παραμονές του 1821, ο μηχανισμός της Φιλικής κινητοποιήθηκε για την έκρηξη της Επανάστασης. Στην Πελοπόννησο, όπου θα δινόταν βάρος λόγω της ύπαρξης συμπαγούς ελληνικού πληθυσμού και της έλλειψης σημαντικών οθωμανικών δυνάμεων (οι οποίες είχαν δεσμευτεί για την αντιμετώπιση του Αλή πασά των Ιωαννίνων), στάλθηκαν οι Παπαφλέσσας και Αναγνωσταράς. Στις 22 Φεβρουαρίου 1821 ο Αλέξανδρος Υψηλάντης (αρχηγός της ΦΕ) πέρασε τα σύνορα της Ρωσίας με την οθωμανική αυτοκρατορία κηρύσσοντας στη Μολδαβία την Επανάσταση.

Το διεθνές πλαίσιο

Η Επανάσταση του 1821 εκδηλώθηκε όταν στη Γαλλία είχε ήδη ηττηθεί ο Ναπολέων (1815) και στην Ευρώπη είχε συγκροτηθεί η Ιερά Συμμαχία, η οποία αντιμετώπιζε με καχυποψία έως και ανοιχτή καταστολή όλα τα ανάλογα πολιτικά - επαναστατικά κινήματα της εποχής (στη Νεάπολη, στη Σικελία, στο Πεδεμόντιο, στη Μαδρίτη, στη Λισαβόνα, κ.α.).
Πολλοί εκ των πρωταγωνιστών των εθνικών - αστικοδημοκρατικών αυτών κινημάτων κατέφυγαν διωκόμενοι στην επαναστατημένη Ελλάδα, λαμβάνοντας ενεργό μέρος στον Αγώνα. Τα φιλελληνικά «κομιτάτα» που εμφανίστηκαν σε μια σειρά χώρες έδρασαν όχι μόνον ως πόλοι συγκέντρωσης χρημάτων και εθελοντών για την επαναστατημένη Ελλάδα, αλλά και ως «βιτρίνες» για τη διεξαγωγή της αστικοδημοκρατικής προπαγάνδας στις ίδιες, σε μια περίοδο έντονων πολιτικών διώξεων.

Η στάση των Μεγάλων Δυνάμεων δεν υπήρξε ενιαία. Οι αντιθέσεις και η διαπάλη που αναπτύχθηκε μεταξύ Αγγλίας, Γαλλίας και Ρωσίας, και που εκφράστηκε με τη διαφορετική στρατηγική της κάθε μιας στο λεγόμενο Ανατολικό Ζήτημα, επέδρασαν σημαντικά - κάποια στιγμή αποφασιστικά - στην τελική έκβαση του ελληνικού ζητήματος. Επέδρασαν, όμως, άμεσα και στα διάφορα τμήματα της ελληνικής αστικής τάξης, αναφορικά με τη στάση τους απέναντι στην Επανάσταση.

Κοινωνικές δυνάμεις και Επανάσταση

Η Εκκλησία:
Ως επικεφαλής του μιλιέτ των Ρουμ η Εκκλησία κατέστη αναπόσπαστο τμήμα των οθωμανικών φεουδαρχικών δομών εξουσίας, επιφορτισμένη με συγκεκριμένα διοικητικά καθήκοντα, εξουσίες και αρμοδιότητες. Αναπτύσσοντας ιστορικά και σε μια πορεία σημαντικούς δεσμούς με το εμπορικό κεφάλαιο, εξελίχθηκε η ίδια σε οικονομική δύναμη. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνη και για τη διατήρηση της ευταξίας στους υπ' ευθύνη της πληθυσμούς. Έτσι, το Πατριαρχείο αρχικά, όχι μόνο δεν ευνόησε, αλλά καταδίκασε και κατέστειλε κάθε απελευθερωτική ιδέα ή κίνηση.
Προς το σκοπό αυτό επιστράτευσε επανειλημμένα το όπλο του αφορισμού: Για τους συμμετέχοντες στα Ορλωφικά (και την παρεπόμενη εξόντωση των κλεφτών του Μοριά), για τις εξεγέρσεις του 1807, του 1808, για την εξέγερση των Σουλιωτών κατά του Αλή Πασά των Ιωαννίνων και - βεβαίως - για την Επανάσταση του 1821.

Η αντεπαναστατική δραστηριότητα της επίσημης Εκκλησίας συνεχίστηκε και στη διάρκεια της Επανάστασης. Βεβαίως, η στάση στις γραμμές της γενικά δεν υπήρξε ενιαία. Σημαντικό μέρος, κυρίως του κατώτερου κλήρου, δε συντάχθηκε με τη γραμμή του Πατριαρχείου, μετέχοντας ενεργά στην Επανάσταση. Μαζί τους και μια σειρά μεσαίοι ή ανώτεροι κληρικοί, όπως οι Φιλικοί Ανθιμος Γαζής και Γρηγόριος (Δίκαιος) Παπαφλέσσας, ο Θεόκλητος Φαρμακίδης, κ.ά.

Οι Φαναριώτες:

Πρόκειται για πρώην ευγενείς του Βυζαντίου που απέκτησαν σημαντικό πλούτο μέσω του εμπορίου, ενώ αναρριχήθηκαν σε υψηλά πόστα της οθωμανικής διοίκησης (Μεγάλου Δραγουμάνου της Πύλης, Δραγουμάνου του Στόλου και Ηγεμόνα της Βλαχίας και Μολδαβίας). Η στάση τους απέναντι στην Επανάσταση επίσης δεν ήταν ενιαία. Ορισμένοι υιοθετούσαν την προοπτική της ένοπλης εξέγερσης και συγκρότησης ενός ανεξάρτητου αστικού κράτους. Οι περισσότεροι, όμως, υποστήριζαν μια πολιτική «εκ των έσω διάβρωσης» της οθωμανικής αυτοκρατορίας, όπου η ελληνική αστική τάξη θα κυριαρχούσε σταδιακά οικονομικά και πολιτικά.
Οι Φαναριώτες - μέλη της Φιλικής Εταιρείας, όπως οι Α. Μαυροκορδάτος και Θ. Νέγρης, που έλαβαν ενεργό μέρος στην Επανάσταση, κλήθηκαν στη συγκρότηση των πρώτων πολιτειακών θεσμών και μηχανισμών διοίκησης, συνδράμοντας αποφασιστικά στον αστικοφιλελεύθερο χαρακτήρα τους.

Κλέφτες και αρματολοί:

Οι κλέφτες ήταν κυρίως πρώην αγρότες ή κτηνοτρόφοι, οι οποίοι, είτε λόγω της φτώχειας είτε από αντίθεση στις οθωμανικές αρχές και τους κοτζαμπάσηδες (χριστιανούς και μουσουλμάνους), κατέφευγαν στην παρανομία, στο βουνό, μακριά από την κατασταλτική δυνατότητα των οργάνων της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Οι αρματολοί ήταν κλέφτες που αμνηστεύονταν και επανεντάσσονταν στην οθωμανική νομιμότητα, επιφορτιζόμενοι με την τήρηση της τάξης σε συγκεκριμένες περιοχές.

Η διατάραξη των υφιστάμενων κοινωνικών ισορροπιών - συσχετισμών και οι δυναμικές που αναπτύχθηκαν με την Επανάσταση, άνοιξαν νέες προοπτικές για τους ενόπλους, οι οποίοι διεκδίκησαν την απεξάρτησή τους από πρότερες δεσμεύσεις εξουσίας (π.χ. τους προκρίτους), διεκδικώντας αυτόνομη πολιτική παρουσία και ρόλο. Στον απεγκλωβισμό τους αυτό, συνέβαλε τα μέγιστα η αρχική τους στοίχιση με τα πιο ριζοσπαστικά τμήματα της αστικής τάξης, την ΦΕ και τον Υψηλάντη. Εν συνεχεία, η συγκρότηση συγκεντρωτικών αστικών οργάνων που προωθούσαν οι τελευταίοι ήρθε σε αντίθεση με τα νεοαποκτηθέντα τοπικά προνόμιά τους, με αποτέλεσμα να διαταραχθούν οι προηγούμενες συμμαχίες και να διαμορφωθούν νέες.

Οι πρόκριτοι - εφοπλιστές των νησιών:

Διακρίνονταν από τους προκρίτους της ηπειρωτικής Ελλάδας, αφού, αν και εκπλήρωναν παρόμοιες λειτουργίες στα πλαίσια του οθωμανικού αυτοδιοικητικού συστήματος, η οικονομική τους βάση ήταν πολύ διαφορετική. Αν και το εφοπλιστικό κεφάλαιο έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην προώθηση ενός αστικού τύπου κράτους, παραμονές της Επανάστασης υπήρξε εν μέρει επιφυλακτικό. Οι επιφυλάξεις αυτές οφείλονταν μεταξύ άλλων και στους δεσμούς που διατηρούσε με το αγγλικό κεφάλαιο (η Μ. Βρετανία ήταν τότε κατά της προσβολής της ακεραιότητας της οθωμανικής αυτοκρατορίας). Οι όποιες επιφυλάξεις - αντιδράσεις κάμφθηκαν ή καταργήθηκαν σύντομα με επαναστατική βία από ένα γενικότερο αστικοδημοκρατικό κίνημα, που αναπτύχθηκε στα νησιά αυτά και πριν την Επανάσταση ακόμα, καθώς και από την αλλαγή της βρετανικής πολιτικής απέναντι στην οθωμανική αυτοκρατορία.

Οι κοτζαμπάσηδες:

Οι κοτζαμπάσηδες στελέχωναν το κατώτερο τμήμα της οθωμανικής διοικητικής ιεραρχίας. Μεταξύ άλλων, ήταν υπεύθυνοι για τη διαχείριση της κοινοτικής περιουσίας, για την απονομή δικαιοσύνης σε μια σειρά θέματα, για την είσπραξη των φόρων και βεβαίως για την καταστολή των χωρικών στις περιοχές υπ' ευθύνη τους.
Αν και προέρχονταν από τη φεουδαρχία, στα πλαίσια της ιστορικής της αποσύνθεσης, οι κοτζαμπάσηδες σταδιακά αστικοποιούνταν. Η είσπραξη των φόρων, μία από τις κύριες λειτουργίες τους και στοιχείο εμπορευματοχρηματικών σχέσεων, υπήρξε βασικός παράγοντας στην τελική μετάλλαξη - αστικοποίησή τους.
Την εξέλιξή τους αυτή αντανακλά η διφορούμενη στάση τους απέναντι στην Επανάσταση. Από τη μια διέθεταν προνόμια και καθήκοντα συνυφασμένα με το υπάρχον οθωμανικό καθεστώς. Από την άλλη είχαν υλικό συμφέρον για την ανατροπή του. Έτσι, άλλοι εντάχθηκαν στις γραμμές της Φιλικής, άλλοι κράτησαν στάση επιφυλακτική και άλλοι τάχθηκαν εναντίον. Από τη στιγμή της έκρηξης της Επανάστασης, κάποιοι κοτζαμπάσηδες συμπαρατάχτηκαν με τους εμπόρους, τους εφοπλιστές, κ.λπ., ενώ άλλοι βρέθηκαν σε αντιπαράθεση με αυτούς, σε μια προσπάθεια να επικρατήσουν ως η ηγεμονική μερίδα της αστικής τάξης. Η σύγκρουση για τον έλεγχο των επαναστατικών διεργασιών και οργάνων υπήρξε σφοδρότατη.

Η εξέλιξη της Επανάστασης
Η σύγκρουση αυτή εκφράστηκε τόσο στο επίπεδο διαμόρφωσης των νέων επαναστατικών δομών και θεσμών (συντάγματα, διοίκηση, κ.λπ.), όσο και στη διαπάλη για την εξουσία, που δεν άργησε μάλιστα να λάβει και ένοπλη μορφή (οι λεγόμενοι «εμφύλιοι»).
Το Προσωρινόν Πολίτευμα (Σύνταγμα) της Επιδαύρου που ψηφίστηκε στην Α' Εθνοσυνέλευση (Δεκέμβρης 1821) αποτέλεσε μια σύνθεση ιδεών και αρχών, επηρεασμένων από τα αντίστοιχα επαναστατικά Συντάγματα της Αμερικής (1787) και της Γαλλίας (1793 και 1795).

Αντλώντας από την ιδεολογικοπολιτική δεξαμενή της επαναστατημένης αστικής τάξης και του Διαφωτισμού, το νέο Σύνταγμα προέβλεπε: Τη διάκριση των εξουσιών (Βουλευτικό - Εκτελεστικό), την ανεξιθρησκία, την τυπική ισονομία, την κατοχύρωση των ατομικών, πολιτικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, την εισαγωγή καθολικού συστήματος αντιπροσώπευσης και βεβαίως την κατάργηση των όποιων τοπικών - ταξικών προνομίων. Έτσι, τέθηκαν οι βάσεις για τη δημιουργία ενός αστικού κράτους. Οι πολιτικές εξουσίες (και κάποιες από τις οικονομικές) που απολάμβανε μέχρι πρότινος η Εκκλησία στα πλαίσια του φεουδαρχικού συστήματος καταργούνταν ή περιορίζονταν σημαντικά. Η αποδυνάμωση των τοπικών - περιφερειακών διοικήσεων και η μεταφορά των βασικών τους αρμοδιοτήτων στην κεντρική εξουσία, σήμαινε και αντίστοιχη αποδυνάμωση των τοπικών εξουσιών πάνω στις οποίες εδραζόταν μέχρι τότε η πολιτική δύναμη των κοτζαμπάσηδων. Οι βασικές αυτές αρχές επιβεβαιώθηκαν και στις επόμενες Εθνοσυνελεύσεις (Β' του Αστρους, 1823 και Γ' της Τροιζήνας, 1827).
Η διαπάλη, που αρχικά εκφράστηκε σε πολιτικό επίπεδο, οδήγησε γρήγορα στη διάσπαση της κεντρικής Διοίκησης και τη δημιουργία δύο χωριστών κυβερνήσεων: Της Τρίπολης (κοτζαμπάσηδες - Κολοκοτρώνης) και του Κρανιδίου (Υδραίοι, Μαυροκορδάτος, Κωλέττης και οι κοτζαμπάσηδες Λόντος και Ζαΐμης). Σύντομα, οι αντιθέσεις αυτές έλαβαν και ένοπλη μορφή.
Γνωρίζοντας πως το δάνειο από τη Μ. Βρετανία είχε ήδη εγκριθεί, η κυβέρνηση του Κρανιδίου έδρασε αποφασιστικά. Επιτέθηκε σε όλα τα στρατηγικά σημεία που έλεγχε η άλλη πλευρά, κατέλαβε την Ακροκόρινθο, ενώ έθεσε σε πολιορκία Ναύπλιο και Τρίπολη. Δίχως προοπτική άμεσης επικράτησης της μίας ή της άλλης μεριάς, η πρώτη φάση του «εμφυλίου» (α' εξάμηνο του 1824) έληξε με συμβιβασμό, σαφώς όμως υπέρ της κυβέρνησης του Κρανιδίου. Οι «στασιαστές» αμνηστεύτηκαν, αποκλείστηκαν όμως από τα όργανα της κεντρικής διοίκησης.
Βεβαίως, οι προσωρινά ηττημένοι κοτζαμπάσηδες δεν προτίθεντο εύκολα να καταθέσουν τα όπλα. Όταν στις εκλογές της 3ης Οκτωβρίου 1824 για το Βουλευτικό - Εκτελεστικό δεν κατάφεραν και πάλι να συγκεντρώσουν την πλειοψηφία, άρχισαν να προσανατολίζονται ξανά προς την ένοπλη σύγκρουση: Κάτι που το επιδίωκε εξίσου και η άλλη πλευρά, ώστε να λύσει οριστικά το ζήτημα της μορφής άσκησης της εξουσίας. Ξεκίνησε λοιπόν η δεύτερη φάση του «εμφυλίου», που επικεντρώθηκε κυρίως στην Τρίπολη και έληξε στα τέλη του 1824 με ήττα των κοτζαμπάσηδων και τη φυγή τους εκτός Πελοποννήσου.
Τόσο οι ενδοαστικές συγκρούσεις, όσο και οι αλλεπάλληλες στρατιωτικές ήττες τα επόμενα χρόνια (1825-1827) ευνόησαν τις δυνάμεις εκείνες που ζητούσαν περιορισμό των χρονοβόρων κοινοβουλευτικών διαδικασιών και περισσότερο συγκεντρωτική διακυβέρνηση, στα πρότυπα μιας συνταγματικής μοναρχίας.
Σε μια περίοδο, λοιπόν, έντονων πολιτικών ζυμώσεων πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά και η οργάνωση των αντιτιθέμενων συμφερόντων σε κόμματα: Το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό. Η ονομασία τους, που παραπέμπει στις αντίστοιχες «προστάτιδες Δυνάμεις», δεν υποδηλώνει εξάρτηση (όπως μονοσήμαντα και ισοπεδωτικά έχει ειπωθεί στο παρελθόν), αλλά τμήματα αστικά προσκείμενα από άποψη συμφερόντων σε κάποιο ισχυρό κράτος.
Οδεύοντας προς τη Γ' Εθνοσυνέλευση, το ζήτημα που βρέθηκε στο επίκεντρο της πολιτικής διαπάλης ήταν η αναζήτηση διεξόδου στο τέλμα των στρατιωτικών επιχειρήσεων (κυριαρχία Ιμπραήμ στη Πελοπόννησο, πτώση Μεσολογγίου, κ.λπ.), μέσω της εξασφάλισης κάποιας διεθνούς διαμεσολάβησης - προστασίας ή την εκλογή ξένου μονάρχη. Στην κατεύθυνση αυτή κινήθηκαν όλα τα κόμματα. Την πρωτοβουλία ανέλαβαν από τα μέσα του 1825 οι «αγγλόφιλοι» με τη λεγόμενη Αίτηση προστασίας (ή Πράξη υποταγής). Η Γ' Εθνοσυνέλευση ψήφισε τον Ι. Καποδίστρια ως κυβερνήτη της Ελλάδος.
Το καλοκαίρι του 1827, η πορεία της Επανάστασης φαινόταν καταδικασμένη. Η πορεία αυτή ανατράπηκε από μια σειρά παρεμβάσεις του διεθνούς παράγοντα. Το Πρωτόκολλο της Πετρούπολης (1826) και η Συνθήκη του Λονδίνου (1827), η ναυμαχία του Ναβαρίνου (Οκτώβρης 1827), ο ρωσοτουρκικός πόλεμος (1828-1829) και η αποστολή γαλλικού εκστρατευτικού σώματος κατά του Ιμπραήμ στο Μοριά (Ιούλιος 1828) υπήρξαν γεγονότα - σταθμοί ενόψει της αναγνώρισης της Ελλάδας ως ανεξάρτητου κράτους (Πρωτόκολλο του Λονδίνου, 3 Φεβρουαρίου 1930). Βασικός όρος της ανεξαρτησίας των Ελλήνων υπήρξε η μορφή του πολιτεύματος, το οποίο όφειλε να είναι μοναρχικό.
Τον Ιανουάριο του 1828 αφίχθη στην επαναστατημένη Ελλάδα ο Ι. Καποδίστριας. Ο νέος κυβερνήτης προέβη άμεσα στη συγκέντρωση όλων των εξουσιών, γνωρίζοντας πως για να εφαρμοστούν οι αναγκαίες αστικές μεταρρυθμίσεις και να στερεωθεί το αστικό κράτος απαιτούνταν άμεσες κινήσεις, απαλλαγμένες από χρονοβόρες κοινοβουλευτικές διαδικασίες, επιβαλλόμενες με πειθώ ή και αυταρχισμό - όπου και όποτε αυτό κρινόταν αναγκαίο.
Οι αποκλεισμένοι από την εξουσία συσπειρώθηκαν και ανασυντάχθηκαν συγκροτώντας το μέτωπο των «συνταγματικών» με κέντρο την Ύδρα. Η ένοπλη σύγκρουση δεν άργησε και γρήγορα γενικεύτηκε. Συνεχίστηκε δε και μετά τη δολοφονία του Ι. Καποδίστρια στις 9 Οκτωβρίου 1831, δίχως όμως μια από τις δύο πλευρές να μπορεί να επικρατήσει οριστικά επί της άλλης. Το 1932, λοιπόν, η κεντρική εξουσία είχε σχεδόν αποσυντεθεί ολοκληρωτικά, ενώ η ύπαιθρος στεκόταν ρημαγμένη από μια δεκαετία πολέμου και εχθροπραξιών.
Υπό αυτές τις συνθήκες στις 25 Ιανουαρίου 1833 αποβιβάστηκε στο Ναύπλιο από τη βρετανική φρεγάτα Μαδαγασκάρη ο Όθωνας, υποσχόμενος να βάλει τέρμα στην «αναρχία» του παρελθόντος και εγκαθιδρύοντας - σύμφωνα πάντοτε με τους όρους των σχετικών διεθνών συνθηκών - καθεστώς απόλυτης μοναρχίας. Το ελληνικό αστικό κράτος άρχιζε να κάνει τα πρώτα του βήματα.

Παραπομπές:
(1). Κασομούλης Ν., “Ενθυμήματα στρατιωτικά”, τ. Γ, 1942, σελ. 625-626.
(2). Gazette de France, 7 Ιουλίου 1821, στο Μοσκώφ Κ., “Ιστορία του κινήματος της εργατικής τάξης”, 1988, εκδ. Καστανιώτη, σελ. 95-96.
(3). Κολοκοτρώνης Θ., “Διηγήσεις των συμβάντων της Ελληνικής Φυλής”, 1889, Εστία, σελ. 49.

***********************
Σχόλια [δικά μου] δεν θα καταθέσω. Θα ΣΑΣ παραπέμψω όμως σε άλλες δύο παλαιότερες σχετικές αναρτήσεις μου – την περσινή και την προπέρσινη:

1. Ανάρτηση 17/2010 -
http://aneforiwn.blogspot.com/2010/03/172010-25.html
2. Ανάρτηση 10/2009 -
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/03/102009-1821.html

Για τη σύντομη εισαγωγή
και το μακροσκελέστατο copy-paste,
Anef_Oriwn
Πέμπτη 24/3/2011

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

Ανάρτηση 25/2011 [έκτακτη, λιβυκή κι αντιιμπεριαλιστική] – Μερικές ακόμα σκέψεις για την ιμπεριαλιστική αμερικανο-βρεττανο-γαλλική επέμβαση στη Λιβύη


Εισαγωγικό σημείωμα:
Συνεχίστηκαν [και σήμερα] για τρίτη στη σειρά μέρα οι βομβαρδισμοί [κυρίως από αέρος] στόχων του καθεστώτος Καντάφι [στη Λιβύη], από τους αμερικανο-[λείπει ο Μάρτης που τη Σαρακοστή]-βρεττανο-[που κοντά τζιαι τα “τσουρούθκια”]-γάλλων [που την είδαν αστυνομικοί της γειτονιάς]. [Οι βιομηχανίες όπλων θα τρίβουν τα χέρια τους].
Κι εγώ [σε συνέχεια των δύο προηγούμενων αναρτήσεων μου] και απηυδισμένος από την φαρισαϊκή υποκρισία των τους κάθε λογής αυτόκλητων σωτήρων του κόσμου [που ακούστηκε οι ιμπεριαλιστές να νοιάζονται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και να παραμυθιάζουν και συντηρητικούς και “προοδευτικούς” – που προσπαθούν να δικαιολογήσουν με μασημένα λόγια την ιμπεριαλιστική επίθεση] , θα παραθέσω σ’ αυτήν τη νέα ανάρτηση μου ακόμα κάποιες σκέψεις αλλά και απορίες μου.

Επί του θέματος:
1. Εγώ δεν θα ΣΑΣ παραπέμψω [όπως έκαμε ο Πρόεδρος] στην υποκριτική στάση των δυτικών χωρών έναντι της Κύπρου και την ανοχή που επιδείξαν για την εισβολή της Τουρκίας στη νήσο το 1974 και που εξακολουθούν [ κυρίως οι “φίλοι” μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση] να επιδεικνύουν μέχρι και σήμερα για τη συνεχιζόμενη κατοχή... Θα σημειώσω όμως τις επιλεκτικές [και κατ’ επέκταση και υποκριτικές] ευαισθησίες των χωρών αυτών. Και διερωτούμαι [ρητορικά όμως γιατί ξέρω τις απαντήσεις] γιατί όλοι αυτοί οι δυτικοί προασπιστές της δημοκρατίας, δεν έχουν επιδείξει παρόμοιες ευαισθησίες για τις δολοφονίες αντικυβερνητικών διαδηλωτών [από τις καθεστωτικές δυνάμεις ασφαλείας] στην Υεμένη και στο Μπαχρέιν. Ή γιατί ποιούν την πάπια για τη Σαουδική Αραβία, η οποία [αν δεν κάμνω λάθος] είναι και η μοναδική χώρα στον κόσμο όπου οι γυναίκες ΔΕΝ έχουν δικαίωμα ψήφου. Οξά εν δικοί τους τζιει κάτω, τζι’ “εν της παπαθκιάς τα ξύλα”; Φυσικά όπου τζιαι να ‘στε θα ξεκινήσουν μέσα από τα ελεγχόμενα ΜουΜουΕ να δαιμονοποιούν τη Συρία [όπου ξεκίνησαν δειλά - δειλά αντικυβερνητικές διαδηλώσεις κι εκεί] προετοιμάζοντας το έδαφος για την επόμενη επέμβαση τους! Τζιαι η Συρία εν έξω που την πόρτα μας!

2. Όμως τελικά διισταμένες απόψεις φαίνεται να υπάρχουν τόσο μέσα στο ΝΑΤΟ όσο και μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και στον ευρύτερο καπιταλιστικό κόσμο [συμπεριλαμβανομένου και του αραβικού] για την μορφή της επέμβαση και κατα πόσο το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας προνοούσε και αεροπορικές επιθέσεις και βομβαρδισμούς κι όχι μόνο “ζώνες απαγόρευσης πτήσεων”.
Ο Σαρκοζί ξεκίνησε πρώτος τους αεροπορικούς βομβαρδισμούς της Λιβύης χωρίς να ρωτήσει ή λάβει υπ’ όψη τους κανένα από τους ευρωπαίους εταίρους ή μάλλον τα ‘κανε πλακάκια με τους αγγλοαμερικάνους - φαίνεται ότι θεωρεί τη Βόρεια Αφρική τσιφλίκι. [Λαλείτε να το ‘καμε επειδή χτες είχαμε και τη Διεθνή Μέρα Γαλλοφωνίας;] Τούτη η στάση του όμως έχει εξοργίσει την κολλητή του την Μέρκελ δημιουργώντας έτσι ρήγματα στον γαλλογερμανικό άξονα!
[Θα ‘χετε σίγουρα ακούσει για των πακέτο οικονομικών μέτρων που οι δύο χώρες προσπάθησαν πρόσφατα να περάσουν σε συνοδό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως ας πούμεν την επιβολή ενιαίου φορολογικού συντελεστή 17%! Και σε ‘ΜΑΣ γκρινιάζανε για αύξηση της φορολογίας από 10% σε 11%!]...
Αντιδράσεις και ενστάσεις υπήρξαν [για τους δικούς τους λόγους και για τα δικά τους συμφέροντα] και από τη Ρωσσία και την Κίνα, με την πρώτη να χαρακτηρίζει το ψήφισμα του Συμβουλίου Ασφαλείας ως αμφιλεγόμενου. Μουρμουρητά ακούστηκαν και από τον θλιβερό Πρόεδρο του Αραβικού Συνδέσμου [κάποιον Μούσα], που κατηγόρησε τους δυτικούς ότι άλλα εσυμφωνήσαν κι άλλα πράττουν. Κοντολογίς λίγο πολύ ΜΑΣ λέει πως "άλλη τους έδειξαν κι άλλη τους εμπήξαν"(!!!), [οι δυτικοί]... Βλέπετε, όταν ζητούσαν από τους δυτικούς να εφαρμόσουν “ζώνες απαγόρευσης πτήσεων”, το ‘καμναν για να βρεθεί τρόπος να εμποδίζονται τα αεροπλάνα του καθεστώτος Καντάφι να βομβαρδίζουν τους αντικαθεστωτικούς. Όμως οι γαλλο-εγγλεζο-αμερικάνοι ξεκίνησαν ανελέητους βομβαρδισμούς κατα διαφόρων στόχων πλήττοντας κι αμάχους [«παράπλευρες απώλειες» τις λένε] ...

3. Όλες αυτές οι αντικρουόμενες προσεγγίσεις αντικατοπτρίζουν τις ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Γι’ αυτό και διερωτούμαι [και πάλι ρητορικά] από που κι ως που κάποιοι προοδευτικοί [λέμε τώρα] ΜΑΣ καλούν να συνταχτούμε μ’ αυτούς που προσπαθούν να επιβάλουν τη δημοκρατία [λεμε τώρα] σε μια ανελεύθερη χώρα, όπως η Λιβύη! Λες και δημοκρατία είναι κάποιο προϊόν για εξαγωγή όπως οι πατάτες ή το πετρέλαιο! Σίγουρα μετά θ’ ακολουθήσουν η Σαουδική Αραβία και η Υεμένη! [Απόψε άκουσα στες ειδήσεις κάποιο αμερικάνο – που ΜΑΣ πήρε για αμερικανάκια – να λέει και το παλαβό ότι στόχος τους δεν είναι η καθεστωτική αλλαγή]. Σίγουρα ο Καντάφι είναι δικτάτορας! Κάποιοι μάλιστα τον ονομάζουν και αιμοσταγή κι ανισόρροπο και ψυχοπαθή, όμως οι όποιες δημοκρατικές αλλαγές είναι υπόθεση του λιβυκού λαού

4. Η μεγάλη πλάκα όμως είναι με κάποιους δικούς ΜΑΣ πολιτικούς [όπως ο Ομήρου] και «έγκριτους» δημοσιογράφους, που shίζονται [ορθώς] ότι ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιηθούν οι [εν Κύπρω] Βρεττανικές Βάσεις [του Ακρωτηρίου] για να βομβαρδίζεται η Λιβύη, όμως που την άλλη τζιαι πριν 2-3 βδομάδες εshίζουνταν [τζιαι επεράσαν τζιαι ψήφισμα που τη Βουλή] ότι πρέπει αν μπούμε στο νατοϊκό πρόγραμμα “Συνεταιρισμός για την Ειρήνη”. Δεν είναι και για τέτοιες αποστολές που συστάθηκε ο “Συνεταιρισμός”, γι’ αυτό και ενδόμυχα μπορεί να επικροτούν και τη δυτική επέμβαση!

5. Την διεθνή ασφάλεια και ειρήνη ΔΕΝ μπορούν να την εγγυηθούν οι ιμπεριαλιστές!!!

6. Μπορεί κάποιος να ΜΑΣ απαντήσει [στο κομβικό ερώτημα], αν η Λιβύη δεν είχε πετρέλαια, οι δυτικοί θα κόμπτονταν για τα "ανθρώπινα δικαιώματα" των Λίβυων;

Anef_Oriwn
Τρίτη 22/3/2011


******************
Υστερόγραφο 22/3/2011 - 10:55 μ.μ.:
Πιο κάτω παραθέτω εκτάκτως κι ένα απόσπασμα από χτεσινή συνέντευξη της Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Αλέκας Παπαρήγα στο ραδιοφωνικό σταθμό "Real fm" και τον δημοσιογράφο Νίκο Χατζηνικολάου [link: http://www2.rizospastis.gr/page.do?id=13305&publDate=22%2F3%2F2011&direction=&pageNo=3].


Τα λεγόμενα της συντρόφισσας Αλέκας έχουν βασικά να κάμουν με το λεγόμενο “ανθρωπιστικό” πρόσχημα [για την ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη] και την «ευαισθησία της διεθνούς κοινότητας» που επικαλούνται διάφοροι δημοσιογράφοι, αναλυτές και δημοσιολόγοι.
Αυτοί οι κονδυλοφόροι τώρα "θυμήθηκαν" τη Ρουάντα, το Νταρφούρ, τις εθνοκαθάρσεις, τους ηγέτες που σφάζουν τους λαούς τους. Θέλουν να δημιουργήσουν συνειρμούς αποδοχής των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Γνωρίζουν ότι σήμερα όλο και λιγότερο πιάνουν τα “ανθρωπιστικά προσχήματα”, μετά και από τα μακελειά στην ενιαία Γιουγκοσλαβία, στο Αφγανιστάν και το Ιράκ ή στο Σουδάν, όπου με την υποδαύλιση της πολιτικής του «διαίρει και βασίλευε» στο Νταρφούρ κατάφεραν το διαμελισμό του.
Και ούτε τα πράγματα μπορούμε να τα βλέπουμε με το «έπρεπε ή δεν έπρεπε».
Ορισμένοι “αναλυτές” ωμά κράζουν ότι «πρέπει να είμαστε με τους ιμπεριαλιστές για να εξασφαλίζουμε τα συμφέροντά μας». Βέβαια, δεν πρόκειται για συμφέροντα των λαών, αλλά των αστικών τάξεων. Ο γαλλικός ιμπεριαλισμός, που έσπευσε να πάρει την πρωτοκαθεδρία στις πολεμικές επιχειρήσεις, οι ΗΠΑ, η Βρετανία και οι άλλοι πρόθυμοι, ανάμεσά τους και η ελληνική αστική τάξη, που τους ...πήρε ο πόνος «για τους άμοιρους Λίβυους από το σφαγέα Καντάφι», σφάζουν σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο τα εργατικά λαϊκά δικαιώματα. Πριν από λίγο καιρό συναγελάζονταν με ηγέτες τύπου Μουμπάρακ στην Αίγυπτο, Μπεν Αλι στην Τυνησία και Καντάφι στη Λιβύη. Εξασφάλιζαν μέσα από ένα σφοδρότατο ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό και τη συνεργασία που έκαναν με αυτούς τους ηγέτες, που τώρα τους λένε δικτάτορες [βεβαίως τέτοιοι είναι], τα συμφέροντα των μονοπωλίων της κάθε χώρας. Ολα ήταν «μέλι- γάλα» με τέτοιους ηγέτες, όπως είναι με τους ...ανθρωπιστές της Σαουδικής Αραβίας, του Μπαχρέιν ή του Ισραήλ. Έκφραση αυτού του ανταγωνισμού, που προχωράει σε νέα φάση και αναδιατάξεις στο μοίρασμα της λείας, είναι και οι όποιες διαφοροποιήσεις κάποιων ιμπεριαλιστικών ή ανερχόμενων δυνάμεων όπως η Γερμανία, η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία.

Χατζηνικολάου: Όμως, υπάρχει και το επιχείρημα από την άλλη πλευρά ότι εκεί ο Καντάφι επιτίθεται σε αμάχους. Αυτό είναι ένα σοβαρό επιχείρημα για παρέμβαση της διεθνούς κοινότητας.
Παπαρήγα: Σε αμάχους γίνεται επίθεση σε πάρα πολλές χώρες της Γης. Η επίθεση δεν έχει καμία σχέση ούτε με ανθρωπισμό ούτε με δημοκρατία. Τα πετρέλαια της περιοχής, οι αγωγοί, είναι ο στόχος. Ακόμα, είναι ότι η Λιβύη πήγαινε να παίξει έναν, ενδεχομένως ηγετικό, ρόλο στην Αφρική. Στην Αφρική τώρα πέρα από τις κλασικές δυνάμεις Αγγλία, Γαλλία, δευτερευόντως οι Αμερικανοί - και αυτοί έχουν ενδιαφέρον - έχει μπει τώρα και η Κίνα, ενδιαφέρονται και άλλες χώρες, όπως η Ρωσία. Αυτή είναι η διαμάχη. Η Λιβύη ενδεχομένως είναι ένα προγεφύρωμα για μεγαλύτερη διείσδυση στην Αφρική. Δεν πρόκειται για καμία ανθρωπιστική επέμβαση. Άλλωστε, οι ίδιοι που κάνουν αυτές τις επεμβάσεις αποφασίζουν τραγικά μέτρα για τους λαούς.
Χατζηνικολάου: Λέτε ότι αν δεν υπήρχαν τα πετρέλαια δεν θα είχε ασχοληθεί κανείς;
Παπαρήγα: Βέβαια. Κοιτάξτε η Λιβύη για κάποιο διάστημα και για διάφορους λόγους - τώρα δεν είναι της ώρας κανείς να το αναλύσει - υπάρχει ο Αραβικός, ο λεγόμενος «σοσιαλιστικός» εθνικισμός (σοσιαλιστικός εντός εισαγωγικών), η Λιβύη για πολλά χρόνια ήταν μια χώρα που σήκωνε ανάστημα στις ΗΠΑ. Στη συνέχεια, έγινε το αγαπημένο παιδί και των ΗΠΑ και της Γαλλίας. Βλέπετε, λοιπόν, εδώ γίνονται διάφορα παιχνίδια. Η ουσία είναι όμως αυτή: Συνέφερε τη Γαλλία και την Ιταλία να εμφανίζεται π.χ. ο Καντάφι ως αντιαμερικανός, όμως ο ανθρωπισμός και η φροντίδα για τους λαούς λείπει και όταν αγκάλιαζαν τον Καντάφι και τώρα που τον πολεμούν.

Anef_Oriwn

Κυριακή 20 Μαρτίου 2011

Ανάρτηση 24/2011 [διεθνοπολιτική, αντιιμπεριαλιστική, “ιδεοληπτική”] – Οι λόγοι που είμαστε εναντίον της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη – Προσθήκες


Εισαγωγικό σημείωμα:

Αυτή η ανάρτηση αποτελεί συνέχεια της προηγούμενης [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2011/03/232011.html. Ως γνωστό εκεί καταπιαστήκαμε με την στρατιωτική επέμβαση δυτικών νατοϊκών δυνάμεων [γαλλικών, εγγλέζικων και αμερικάνικων] στη Λιβύη. Η επέμβαση αυτή συνίσταται σε αεροπορικούς βομβαρδισμούς και εκτόξευση πύραυλων από πλοία και υποβρύχια κατα στόχων του καθεστώτος Καντάφι. Φυσικά δεν λείπουν και ένα σωρό «παράπλευρες απώλειες» [έτσι ονομασάνε τες απώλειες αμάχων τότε, κατά τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς στη Σερβία].

Αφήνω λοιπόν κατά μέρος επίκαιρα κυπριακά ζητήματα όπως,
- η απόφαση της [κυπριακή] Βουλής για το Φάκελο της Κύπρου,
- ο μαθητικός συνδικαλισμός και οι υποκρισίες των “Συναγερμικών” πολιτικών, και
- η σύλληψη του Γιαννάκη Μάτση και ευρωβουλευτών από τα τουρκικά στρατεύματα όταν μπήκαν στην περίκλειστη περιοχή της Αμμοχώστου,
και επανέρχομαι στο ίδιο θέμα για δύο βασικά λόγους:
1. Πρώτον, για να επεξηγήσω περαιτέρω τις αρνητικές τοποθετήσεις μου για τη στρατιωτική επέμβαση παρέμβαση στη Λιβύη, μια και σε συζήτηση στην προηγούμενη ανάρτηση μου τέθηκε [προβοκατόρικα όπως τελικά αποκαλύφτηκε] και το (ψευδο)δίλημμα [και ψευδεπίγραφο] ερώτημα:
«Ειμαι αριστερος και συμφωνω με αυτα που λες περι κατεστημενων και εξουσιων, και οτι εκει μας οδηγησε πολιτική των δυτικών αστικών δημοκρατιών. Ομως εδω που φτασαν τα πραγματα τι προτεινεις? Γινεται εμφυλιος, προτεινεις να μην παρεμβει κανενας και να επικρατησει ο κανταφι?» [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2011/03/232011.html?showComment=1300626915044#c6566857428876091655 ].
Για την ενίσχυση των θέσεων κι απόψεων μου θα παραθέσω ένα σχετικό κείμενο [άγγλου ακτιβιστή] που αλίευσα από την σημερινή “Χαραυγή” [20 του μηνός] από το ένθετο “Κόσμος” [σελ. 1]. Στο κείμενο αναλύονται 10 λόγοι για τους οποίους πρέπει να εναντιωνόμαστε στη δυτική επέμβαση [πολεμική] στη Λιβύη. Να δηλώσω [για τους άσπονδους και μη φίλους και καλοθελητές] ότι η προσωπική μου αντίθεση σε στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη επ’ ουδενί λόγο δεν απαλλάσσει τον Καντάφι από τον αυταρχικό, δεσποτικό και δικτατορικό τρόπο διακυβέρνησης της χώρας του.
Να σημειώσω ότι έχω καταθέσει και σχόλια σε παρόμοια συζήτηση στο Blog του Strovoliotis [link:
http://strovoliotis.wordpress.com/2011/03/18/%ce%bb%ce%b9%ce%b2%cf%8d%ce%b7-%ce%bd%ce%b1%cf%84%ce%bf-%ce%ad%cf%81%ce%bf%ce%b3%ce%bb%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%b1%ce%b9-%ce%ac%ce%bb%ce%bb%ce%b1-%cf%80%cf%81%ce%bf%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%b9%ce%ba%ce%ac/], ενώ μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάρτηση [επί του ιδίου θέματος] έχει και ο Νέος Ελληνοκύπριος στο δικό του Blog [link: http://newgreekcypriot.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html].

2. Και δεύτερο, για να καταθέσω κάποιες ενδιαφέρουσες θέσεις [για τες διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή μας] από μια πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, όπως δημοσιεύτηκε στον σημερινό [και σ’ αυτήν την περίπτωση] "Ριζοσπάστη" [link: http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=6159608&action=print].
Οι απόψεις της ηγεσίας των ελλήνων κομμουνιστών μπορεί να ηχούν στ’ αυτιά κάποιων [σύγχρονων ευρωπαίων] ως δογματικές και αναχρονιστικές [όπως συνήθως τις αποκαλούν οι διαφωνούντες], ή/και ότι η γλώσσα που χρησιμοποιείται είναι η ούτω καλούμενη “ξύλινη” [όπως είθισται να ονομάζεται - από τους εκσυγχρονισμένους πολιτικούς αναλυτές - η γλώσσα που χρησιμοποιούν οι “ορθόδοξοι” κομμουνιστές είτε στα γραπτά τους, είτε στον λόγο τους – όπως ας πούμεν οι λέξεις «ιμπεριαλισμός», «ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα», «ιμπεριαλιστικά σχέδια», «όξυνση των ανταγωνισμών»] ... Προκαλώ όμως τον οποιαδήποτε να ΜΑΣ πει αν τα πολιτικά δρώμενα δεν είναι όπως περιγράφονται!

Πάμε λοιπόν, στις αντιγραφές και τα copy-paste:

*****************************
Α. Δέκα λόγοι εναντίωσης στη στρατιωτική επέμβαση στη Λιβύη
[του Andrew Murray, επικεφαλή της Συμμαχίας “Σταματήστε τον Πόλεμο” (στο Ιράκ) και μέλους της Πολιτικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βρετανίας]
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις είναι δικές μου]...


Η πολιτική για την εξαπόλυση στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη, κατ’ επίφασιν με ανθρωπιστικά επιχειρήματα, αλλά με το βλέμμα σε πολιτικούς στόχους, εντείνεται ανάμεσα στις δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Μια «ζώνη αποκλεισμού πτήσεων», ζητά ο Αραβικός Σύνδεσμος, που στο μεγαλύτερο μέρος του αποτελείται από τρομαγμένους δεσπότες που απεγνωσμένα ζητούν από το στρατό των ΗΠΑ να αναμειχθεί πιο βαθιά στη περιοχή. Αυτό θα είναι η απαρχή ενός ταξιδιού σε ολισθηρή πλαγιά. Πιο κάτω [παρατίθενται] οι 10 λόγοι για να αντισταθούμε στις σειρήνες που καλούν για στρατιωτική παρέμβαση.

1. Η στρατιωτική παρέμβαση θα παραβιάσει την κυριαρχία της Λιβύης. Δεν πρόκειται για ένα απλά νομικίστικο στοιχείο. Η σημασία του σεβασμού του διεθνούς δικαίου δεν πρέπει αν αποδέχεται εκπτώσεις εάν οι μεγάλες δυνάμεις του κόσμου δεν πάρουν το πράσινο φως. Μόλις το ΝΑΤΟ ξεκινήσει την παρέμβαση, ο λαός της Λιβύης θα αρχίσει να χάνει έλεγχο της ίδιας της χώρας του και του μέλλοντος του.

2. Η στρατιωτική επέμβαση μπορεί μόνο να παραμείνει και όχι να τερματίσει τον εμφύλιο. Οι “ζώνες αποκλεισμού πτήσεων” και η παροχή όπλων δεν θα μπορέσει να τερματίσει τις συγκρούσεις, αλλά θα οδηγήσει σε μεγαλύτερη αιματοχυσία, το λιγότερο.

3. Η επέμβαση θα οδηγήσει σε κλιμάκωση. Επειδή τα μέτρα που συζητούνται δεν θα φέρουν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, το επόμενο αίτημα θα είναι μια πλήρης έκτασης στρατιωτική παρουσία στη Λιβύη, όπως καις το Ιράκ. Θα συναντήσει την ίδια συνεχή αντίσταση. Με αυτό τον τρόπο θα οδηγηθούμε σε συγκρούσεις δεκαετιών.


4. Αυτή η περίπτωση δεν σχετίζεται με την Ισπανία του 1936, όπου η μη επέμβαση σήμαινε βοήθεια προς τη φασιστική πλευρά, που εάν κέρδιζε τη σύγκρουση, θα ενθάρρυνε τους πρωταίτιους ενός μεγαλύτερου πολέμου, όπως κι έγινε. Σε αυτή την περίπτωση οι δυνάμεις που φωνάζουν για στρατιωτική δράση, είναι εκείνες που ήδη πολεμούν σε ένα πλατύτερο πόλεμο στη Μέση Ανατολή και επιδιώκουν να διατηρήσουν τις δυνάμεις τους ακόμη και καθώς χάνουν τους αυταρχικούς τους σύμμαχους. Ο σεβασμός προς την κυριαρχία της Λιβύης βοηθά το σκοπό της ειρήνης.

5. Η περίπτωση της Λιβύης προσομοιάζει περισσότερο με το Ιράκ στη δεκαετία του ’90, μετά τον πρώτο πόλεμο του Κόλπου. Τότε οι ΗΠΑ, η Βρετανία και η Γαλλία επέβαλλαν “ζώνες αποκλεισμού πτήσεων” που δεν οδήγησαν στην ειρήνη. Οι δύο πλευρές στο προστατευόμενο Ιρακινό Κουρδιστάν πάλευαν σε ένα πικρό εμφύλιο πόλεμο υπό τη ν προστασία της “ζώνης αποκλεισμού πτήσεων” και προετοίμασαν το έδαφος για την εισβολή του 2003. Η επέμβαση είναι δυνατόν να επιδράσει στη διχοτόμηση της Λιβύης και να θεσμοθετήσει μια σύγκρουση δεκαετιών.

6. Μοιάζει επίσης με την κατάσταση στο Κόσοβο και τη Βοσνία. Η παρέμβαση του ΝΑΤΟ δεν οδήγησε στην ειρήνη, τη συμφιλίωση ή την αυθεντική ελευθερία στα Βαλκάνια. Απλά οδήγησε σε ατελείωτες ξένες κατοχές.

7. Ναι, τα πάντα γίνονται για τα πετρέλαια. Γιατί η συζήτηση για επέμβαση γίνεται για τη Λιβύη και όχι για το Κονγκό για παράδειγμα; Ρωτήστε την BP.

8. Πρόκειται παράλληλα για την άσκηση πιέσεων στην αιγυπτιακή επανάσταση, τη μεγαλύτερη απειλή για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα στην περιοχή. Μια βάση του ΝΑΤΟ στη διπλανή πόρτα [Λιβύη] θα είναι το λιγότερο μοχλός πίεσης και στη χειρότερη των περιπτώσεων στρατιωτικής επέμβασης, σε περίπτωση που η αιγυπτιακή ελευθερία ανθήσει μέχρι του σημείου που θα προκαλέσει τα δυτικά συμφέροντα στην περιοχή.


9. Η υποκρισία προδίδει τα παιχνίδια τους. Όταν ο λαός του Μπαχρέιν ξεσηκώνεται ενάντια στην υποστηριζόμενη από τις ΗΠΑ μοναρχία τους και πετσοκόβονται στους δρόμους, δεν υπάρχει συζήτηση για στρατιωτική δράση, ενώ η βάση του στόλου των ΗΠΑ είναι εκεί. Αντίθετα οι ΗΠΑ υποστηρίζουν τη στρατιωτική παρέμβαση της Σαουδικής Αραβίας ενάντια στην επανάσταση. Όπως ο υψηλόβαθμος Αμερικανός Γερουσιαστής των Ρεπουμπλικάνων Λιντσέι Γκράχαμ παρατήρησε πρόσφατα, «Υπάρχουν καθεστώτα που θέλουμε να αλλάξουν και καθεστώτα που δεν θέλουμε να αλλάξουν». Το ΝΑΤΟ θα παρέμβει μόνο για να στραγγαλίσει την αυθεντική κοινωνική επανάσταση κι όχι για να την υποστηρίξει.
10. Η μιλιταριστική επιθετικότητα στη Λιβύη, για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους, θα αξιοποιηθεί για να αναγεννήσει την αιματοβαμμένη πολιτική του “φιλελεύθερου επεμβατισμού”. Αυτό το θηρίο δεν πρέπει να επιτραπεί να αναστηθεί από τους τάφους στο Ιράκ και το Αφγανιστάν.

Β. Αποσπάσματα από την απόφαση της Κ.Ε. του ΚΚΕ “Για τις διεθνείς εξελίξεις στην περιοχή μας και στην ευρύτερη περιοχή και τις θέσεις του ΚΚΕ” [Ολόκληρο το κείμενο στο link:
http://www2.rizospastis.gr/storyPlain.do?id=6159608&action=print].

[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις ειναι δικές μου] ...

Στην περιοχή μας (Βαλκάνια, Ανατολική Μεσόγειος, Μέση Ανατολή, Βόρειος Αφρική, Καύκασος) εκτυλίσσονται σοβαρές, επικίνδυνες εξελίξεις, που χαρακτηρίζονται από την ένταση των αντιθέσεων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τον ανταγωνισμό των αστικών τάξεων, σε μια περιοχή που διαθέτει ενεργειακό πλούτο κι αποτελεί «πέρασμα» των πρώτων υλών από την Κεντρική Ασία, την Κασπία, τη Μέση Ανατολή, τόσο προς τη Δύση, όσο και προς τις γοργά ανερχόμενες δυνάμεις της Ασίας (Κίνα, Ινδία κ.ά.).

Ισχυρότατα μονοπώλια, ιμπεριαλιστικές ενώσεις και ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις πλέκονται σ' ένα «κουβάρι» αντιθέσεων και διαπάλης. Μέσα στα πλαίσια του ιμπεριαλιστικού συστήματος, οι αστικές τάξεις της περιοχής επιδιώκουν συμμαχικούς «άξονες», προχωρούν σε συμμαχίες και συμβιβασμούς, για να επωφεληθούν από τη διαπάλη για το φυσικό πλούτο και τα μερίδια των αγορών.

Αυτές οι διεθνείς «συμμαχίες», που συνάπτουν ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και μονοπωλιακοί όμιλοι, παίρνουν υπόψη τη γεωπολιτική θέση της κάθε χώρας, τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα, αλλά και τη δυναμική της ισχύος της (οικονομικής, στρατιωτικής, πολιτικής).

Οι εξελίξεις αυτές παρουσιάζονται ως διαμόρφωση του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου» και προώθηση δήθεν του «εκδημοκρατισμού των διεθνών σχέσεων». Κι εδώ χρειάζεται να οξύνουμε την αντιπαράθεση με αυτό το ιδεολόγημα του λεγόμενου «πολυπολικού κόσμου», που καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορεί να φέρει ειρήνη και ασφάλεια στους λαούς. Στην πραγματικότητα ο «πολυπολικός κόσμος» είναι ο κόσμος των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Περικλείει ως αναπόφευκτη εξέλιξη τη συγκρότηση αξόνων κι «αντιαξόνων» από ανταγωνιστικές δυνάμεις. Συχνά, η διαπάλη που αναπτύσσεται, ξεπερνά τα «ειρηνικά» πολιτικά και διπλωματικά πλαίσια και συνεχίζεται με οικονομικούς και κατασκοπευτικούς πολέμους, ακόμη και με στρατιωτικά μέσα, αποδεικνύοντας πως «ο πόλεμος είναι η συνέχεια της πολιτικής με άλλα (συγκεκριμένα με βίαια) μέσα». Ανταγωνισμοί και συνεργασίες ανάμεσα στους καπιταλιστές είναι σαν οι δύο αναπόφευκτοι πόλοι ενός «μαγνήτη».

Στη διαπάλη χρησιμοποιούνται ο ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, αστυνομικά και στρατιωτικά Σώματα της ΕΕ, οι στρατιωτικές βάσεις, οι μεγάλοι ναυτικοί στόλοι, ενώ αξιοποιούνται πλέον διάφορα προσχήματα, όπως η «πάλη με την τρομοκρατία» και η «υπεράσπιση των μειονοτήτων», τα μεταναστευτικά ρεύματα που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι και επεμβάσεις, η εξαθλίωση και η φτώχεια που γεννάει ο καπιταλισμός κ.ά.

***************************
Η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα
Από την άλλη, το ΝΑΤΟ επεδίωξε να ενσωματώσει μια σειρά από χώρες και να δυναμώσει τον επιθετικό του ρόλο στις περιοχές, όπου άλλοτε υπήρχαν τα σοσιαλιστικά κράτη και ιδιαίτερα εκεί όπου υπάρχει ενεργειακός πλούτος και δρόμοι μεταφοράς. Αυτό το πέτυχε με τους εξής τρόπους:

α) Την ένταξη στο ΝΑΤΟ 12 χωρών (Τσεχία, Ουγγαρία, Πολωνία, Βουλγαρία, Εσθονία, Λετονία, Λιθουανία, Ρουμανία, Σλοβακία, Σλοβενία, Αλβανία, Κροατία). Διαδικασία στην οποία αντιτάχθηκε, για τους δικούς της λόγους, η Ρωσία, ιδιαίτερα όταν η διαδικασία άγγιξε την Ουκρανία και τη Γεωργία.

β) Τη συγκρότηση του λεγόμενου «Συνεταιρισμού για την Ειρήνη» (1994), στον οποίο εντάχθηκαν 23 χώρες (πρώην σοσιαλιστικές, αλλά και ορισμένες που κατά τη διάρκεια της αντιπαράθεσης ΝΑΤΟ - ΕΣΣΔ, είχαν αναλάβει το ρόλο των «ουδέτερων»). Ολες αυτές οι χώρες, χωρίς να γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ, ταυτόχρονα ενσωματώνονται στη δράση και στους σχεδιασμούς του ιμπεριαλιστικού οργανισμού.

γ) Με την υπογραφή συμφωνιών με τον ΟΗΕ και τον ΟΑΣΕ, ώστε να διευκολυνθεί η δράση του ΝΑΤΟ και να πάρει αυτή την αναγκαία «νομιμότητα», στα πλαίσια του «διεθνούς δικαίου», το οποίο πλέον έχει «μεταλλαχθεί» κι από την αντανάκλαση του συσχετισμού ανάμεσα στο καπιταλιστικό και σοσιαλιστικό σύστημα (όταν υπήρχε η ΕΣΣΔ), σε «δίκαιο» που αντανακλά αποκλειστικά τις επιδιώξεις και τις λυκοσυμμαχίες, που δημιουργούνται μέσα στο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

δ) Με την ωμή ιμπεριαλιστική βαρβαρότητα, όπως εκφράστηκε με τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους κατά της Γιουγκοσλαβίας, την κατοχή χωρών (π.χ. Αφγανιστάν, Ιράκ), τη δημιουργία προτεκτοράτων (Κόσσοβο, Βοσνία), τη δημιουργία νέων στρατιωτικών βάσεων (Βουλγαρία, Ρουμανία, Κιργισία), την επέκταση της δράσης σε κάθε γωνιά του πλανήτη.

**************************
Για την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Β. Αφρική
Τα σημαντικά ενεργειακά της αποθέματα σε πετρέλαιο και φυσικό αέριο ιδιαίτερα προκαλούν την άμεση παρέμβαση για τον έλεγχό τους.

Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 γίνεται προσπάθεια να οικοδομηθεί στην περιοχή ένα διακρατικό σύστημα με τη δημιουργία ενός πλαισίου που θα στηρίζεται στη δύναμη των όπλων του ΝΑΤΟ και θα παρέχει προστασία στη διείσδυση των πολυεθνικών στην περιοχή.

Το πλαίσιο αυτό περιλαμβάνει τον έλεγχο των διεθνών διαύλων της Μαύρης Θάλασσας, του Αιγαίου, της Διώρυγας του Σουέζ και της Ερυθράς καθώς και των στενών του Κόλπου.

Το τόξο αυτό επεκτείνεται μέχρι τις ανατολικές ακτές της Νοτιοανατολικής Ασίας και αποσκοπεί κύρια στη διασφάλιση της αμερικανο-ΝΑΤΟικής κυριαρχίας. Η κατάσταση αυτή οξύνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και εκδηλώνεται έντονα ως ανταγωνισμός ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ενωση.

Οι ηγετικές δυνάμεις μέσα στην ΕΕ απαιτούν μεγαλύτερο μερίδιο στο μοίρασμα των αγορών και θέλουν να αντιμετωπίζονται ισότιμα από τις ΗΠΑ.

Στην πορεία, νέες δυνάμεις έχουν αναδειχθεί στο προσκήνιο, που διεκδικούν κι αυτές ένα νέο δυναμικό ρόλο στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και στη νέα διανομή των αγορών.
Τέτοιες δυνάμεις είναι η Ρωσική Ομοσπονδία, η Κίνα, η Ινδία και άλλες που διεκδικούν ηγετικό περιφερειακό ρόλο, όπως η Τουρκία, το Ιράν, η Σαουδική Αραβία κ.ά.

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκονται οι αντιθέσεις και ανταγωνισμοί για την πρωτοκαθεδρία στη διανομή των αγορών και των σφαιρών επιρροής, κυρίως σήμερα για τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών, και των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας.

Οι ανταγωνισμοί εκδηλώνονται, άμεσα ή έμμεσα, στα πολεμικά μέτωπα, στις εστίες εθνικιστικών συγκρούσεων, στις συγκρούσεις ανάμεσα σε γειτονικές χώρες. Για την ενεργειακή ασφάλεια της ΕΕ, ιδιαίτερης σημασίας είναι το υγροποιημένο φυσικό αέριο της Β. Αφρικής. Τα τελευταία χρόνια, στην περιοχή της Β. Αφρικής παρατηρείται σαφέστατη αλλαγή του συσχετισμού υπέρ των Κίνας - Ρωσίας, στην εκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου της (Λιβύη, Τυνησία, κ.ά.) κάτι που αποτελεί λόγο ιμπεριαλιστικής επέμβασης του ΝΑΤΟ.

Στον αραβικό κόσμο, από πολλά χρόνια πριν, κυριαρχεί το παλαιστινιακό πρόβλημα και η επιθετικότητα του Ισραήλ προς όλες τις αραβικές και γειτονικές του χώρες.

Οι επιθέσεις του Ισραήλ κατά του Λιβάνου το 2006 και της Λωρίδας της Γάζας, στις αρχές του 2009, ενισχύουν την εκτίμηση των κομμουνιστικών κομμάτων για τον ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα του Ισραήλ, το οποίο, με τη στήριξη των ΗΠΑ και της ΕΕ, εφαρμόζει μια μεθοδευμένη πολιτική γενοκτονίας κατά του παλαιστινιακού λαού.

Στόχος είναι το πέρασμα των ιμπεριαλιστικών σχεδίων για «τον εκδημοκρατισμό της ευρύτερης Μέσης Ανατολής», με τη δημιουργία μιας «Νέας Μέσης Ανατολής», πολιτική που, αν και συναντάει εμπόδια στην εφαρμογή της, συνδέεται με τις εξελίξεις στη Β. Αφρική, στη Μέση Ανατολή.

******************
Ζητήματα ενέργειας
Ιδιαίτερης σημασίας είναι ο νέος (τέθηκε σε λειτουργία στα τέλη του 2010) «αραβικός αγωγός φυσικού αερίου», που διοχετεύει αιγυπτιακό φυσικό αέριο σε αραβικές χώρες (διασχίζει στην πορεία του τα εδάφη των Ιορδανίας - Συρίας) και την Τουρκία. Ενώ μακροπρόθεσμα σχεδιάζεται να προμηθεύει και ευρωπαϊκές χώρες.

Επίσης, πρόσφατα Συρία και Ιράκ αποφάσισαν την επαναλειτουργία του αγωγού Κιρκούκ - Μπανιάς. Ο αγωγός θα εξυπηρετεί και τη μεταφορά του ιρανικού πετρελαίου και ίσως στην πορεία να προστεθεί και ένας ακόμα αγωγός φυσικού αερίου.

Στη Βόρεια Αφρική, από το 1983 υπάρχει ο αγωγός TransMed, που ξεκινά από την Αλγερία, περνά στην Τυνησία και από εκεί υποθαλάσσια, και μέσω της Σικελίας, τροφοδοτεί την Ιταλία.

Επίσης, υπάρχει και ο αγωγός Maghreb - Europe, που ξεκινά επίσης από την Αλγερία και, μέσω Μαρόκου, τροφοδοτεί την Ισπανία. Οι δύο αυτοί αγωγοί είναι σήμερα οι σημαντικότεροι δρόμοι μεταφοράς φυσικού αερίου στην ΕΕ.

Τα πρόσφατα τεχνικά δεδομένα έκαναν δυνατή την κατασκευή αγωγών σε μεγαλύτερα βάθη, κάτι που μειώνει τη σημασία των ενδιάμεσων χωρών.

Έτσι, το 2004 κατασκευάστηκε ένας ακόμη αγωγός Greenstream, που ξεκινά από τη Λιβύη και προμηθεύει την Ιταλία, καθώς κι ένας ακόμη - Medgaz - που ξεκινά από την Αλγερία και τροφοδοτεί απευθείας την Ισπανία.

Τώρα, στα σκαριά είναι ένας νέος αγωγός - Galsi - που σχεδιάζεται να ξεκινά από την Αλγερία και να φτάνει στη Σαρδηνία. Μόνο η Αλγερία καλύπτει το 20% των αναγκών της ΕΕ σε φυσικό αέριο.

Σημαντικές ενεργειακές συμφωνίες έχει προωθήσει με το Σουδάν η Κίνα, που, σύμφωνα με ορισμένες πηγές, δραστηριοποιούνταν και στον ενεργειακό τομέα της Τυνησίας.

Επιπλέον, η ανακάλυψη μεγάλων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην Ανατολική Μεσόγειο, ανέτρεψε σχέδια επέκτασης του ρωσο-τουρκικού αγωγού φυσικού αερίου Blue Stream στην περιοχή (προς Συρία, Ισραήλ, Παλαιστίνη κ.ά.) και έφερε στην επιφάνεια σχέδια νέων αγωγών από το Ισραήλ και την Κύπρο προς το Αιγαίο και τις χώρες της ΕΕ.

**************************
Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Οι ΗΠΑ από τότε έχουν κάνει βήματα, στην προετοιμασία «διάδοχων» καταστάσεων, αξιοποιώντας πρώην στελέχη διεθνών οργανισμών (π.χ., ο Αλ Μπαραντέι στην Αίγυπτο, πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας του ΟΗΕ, κι ο Αλασάν Ουαταρά, πρώην στέλεχος του ΔΝΤ στην Ακτή Ελεφαντοστού, καθώς και των λεγόμενων «μετριοπαθών ισλαμιστών», που τα προηγούμενα χρόνια είχαν βρει καταφύγιο στη Μεγάλη Βρετανία).

Βασικοί στόχοι τους, κι όχι οι προσχηματικοί (περί «δημοκρατίας» και «πυρηνικών όπλων»), είναι:

- Ο αστικός εκσυγχρονισμός των αστικών καθεστώτων της περιοχής, τόσο στην οικονομική βάση, όσο και στο νομικό - πολιτικό εποικοδόμημα για να εξασφαλίσουν κατά το δυνατόν σταθερή βάση για την εξάπλωση των μονοπωλιακών ομίλων στις αγορές της περιοχής και την ενίσχυση του ρόλου τους σε διεθνές επίπεδο. Και αυτό σε έναν αγώνα δρόμου για να προφθάσουν εξελίξεις επέκτασης, επικράτησης του σκληρού ισλαμικού πυρήνα, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στο Λίβανο.
- Η διασφάλιση της πρόσβασής τους στις πηγές ενέργειας της περιοχής και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου.
- Ο έλεγχος μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.


Οι προσπάθειες αυτές των ΗΠΑ, αναμφισβήτητα, συναντούν και θα συναντήσουν την αντίθεση των ανταγωνιστικών δυνάμεων (κυρίως ηγετικών χωρών της ΕΕ και της Κίνας). Αφού θέτουν σε κίνδυνο τα δικά τους σχέδια για διείσδυση στην περιοχή, για να έχουν ανάλογα οφέλη για τα δικά τους μονοπώλια από την περιοχή. Στα πλαίσια τέτοιων ανταγωνισμών θα πρέπει να αναγνωσθεί κι ο προωθούμενος διαμελισμός του Σουδάν, μετά το τελευταίο δημοψήφισμα.

Οι εξελίξεις αυτές μπορούν ακόμα να οδηγήσουν σε ένα συνολικότερο σενάριο αποσταθεροποίησης μιας μεγάλης περιοχής, το οποίο θα δημιουργήσει προβλήματα στην τροφοδοσία σε ενέργεια της - ανταγωνιστικής με τις ΗΠΑ - ΕΕ, καθώς και στη διείσδυση των κινεζικών κεφαλαίων και εμπορευμάτων στην ΕΕ και στην Αφρική.

Μπορεί, επίσης, να αξιοποιηθεί για την άμβλυνση των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης και τη διοχέτευση κεφαλαίων σε πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή.

Σχόλια ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:
Δεν θα κάμω εν αναμονή των δικών ΣΑΣ.

Για τους προλόγους,
τις αντιγραφές και τα copy paste.
Anef_Oriwn
Κυριακή 20/3/2011


*******************
Προσθήκες 21/3/2011:

1. Θα ‘θελα συμπληρωματικά θα προσθέσω στες αναφορές μου και την τελευταία [πολύ ενδιαφέρουσα] και επί του θέματος ανάρτηση του παρέα του Λινού στο Blog του. Έχει τίτλο «Η αντισταση των “κανταφικων”: η αντιαποικιακη στροφη της αραβικης εξεγερσης» και θα τη βρείτε στο link: http://sirmastocomputer.blogspot.com/2011/03/blog-post_20.html. Στο κείμενο του ο Blogοδεσπότης καταπιάνεται με την προπαγάνδα [σε βάρος του Καντάφι] των δυτικών ΜουΜουΕ όπως και του Αλ Τζαζίρα.
Επίσης αφιερώνει μεγάλο μέρος του κειμένου του στην αντιιμπεριαλιστική ιστορία του Καντάφι [όταν καταλάμβανε την εξουσία στη Λιβύη και εθνικοποιούσε τες πετρελαϊκές πήγες της χώρας] και πως αυτό το παρελθόν αντανακλά στο σήμερα. Καρφί στα μάτια των δυτικών «τζαι ενα συμβολο μιας εποχης αλλα τζαι μιας μεταμορφωσης.. ...» ήταν για δεκάδες χρόνια [μέχρι τελευταία που χαλάρωσαν και οι μεν και o δε], όμως έχει πολλούς οπαδούς μέχρι και σήμερα. Ο φίλος ο Λινός θεωρεί ότι «... ο Κανταφι [περα που το ατομο] εν συμβολο...τζαι τουτο που εκαμε με το να μπει σε τουτη την αντιπαραθεση ηταν να φερει το ζητημα της αραβικης αξιοπρεπειας, το ζητημα της αντιστασης στην αποικιακη ματια τζαι αεροπλανα της δυσης, στο προσκηνιο...». Με δκυο λόγια ΜΑΣ παρουσιάζει μιαν άλλη διάσταση των γεγονότων. Αξίζει να ενδιατρίψετε σ’ αυτήν.

2. Επίσης θα ΣΑΣ παραπέμψω και σ’ ένα ενδιαφέρον άρθρο από τη σημερινή [21 του μηνός] “Ελευθεροτυπία”, υπό τον τίτλο «Το καραγκιοζοπαιχτήριο» [αναφέρεται τον ΟΗΕ] – link: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=21/03/2011&s=deyterh-penna.

3. Κάποιες άλλες σκέψεις που έχω, μάλλον θα τις καταθέσω είτε στα σχόλια, είτε σε νέα ανάρτηση μου ...

Anef_Oriwn