Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Ανάρτηση 5/2010 [ελληνική, κυπριακή, τραγουδιστική κι αντι-φοβική] – Λίγα λόγια για τα φοβικά σύνδρομα από τον Διονύση Τσακνή ...

Στην [ελληνική] εφημερίδα “Ελευθεροτυπία” στην στήλη “Εν-στάσεις”, πιο παλιά κάθε Πέμπτη [νομίζω], τους τελευταίους μήνες κάθε δεύτερη ή τρίτη Πέμπτη, δημοσιεύεται ένα άρθρο, γραμμένο από τον Έλληνα τραγουδοποιό Διονύση Τσακνή, έναν βαθιά πολιτικοποιημένο και στρατευμένο με την Αριστερά [βασικά με το ΚΚΕ] καλλιτέχνη ...

“Κι αυτοί
που μας προδώσανε,
Ανέραστοι να μείνουν ...
Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε ...”

[link:
http://www.youtube.com/watch?v=AUP1VoJ9y4A ]

Στα κείμενα του ο Τσακνής πραγματεύεται με απλή και κατανοητή γλώσσα και μακριά από πολιτικούρες, θεωρητικούρες και ακαδημαϊκούς όρους και ελληνικούρες, θέματα από την [ελληνική κυρίως] καθημερινότητα, θέματα που απασχολούν τον μέσο Έλληνα. Πολλές φορές είπα να αναδημοσιεύσω εδώ στο Blog μου κάποιο κείμενο του, αλλά πάντοτε κάτι άλλο προέκυπτε, κάποιο θέμα από την τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα [κυρίως την κυπριακή], με αποτέλεσμα το άρθρο του Τσακνή να παραπέμπεται στες ελληνικές καλένδες.

Χτες Πέμπτη [28 του μηνός] υπήρχε στην εφημερίδα ένα κείμενο του για το ζήτημα της καλλιέργειας φοβικών συνδρόμων στον κόσμο [από τα ΜουΜουΕ και άλλες καταστάσεις] με στόχο τη χειραγώγηση του. Φυσικά αναφερόταν σε περιστατικά και συμπεριφορές που απαντιόνται στην Ελλάδα, αλλά διαβάζοντας το κείμενο βρήκα πολλές ομοιότητες με καταστάσεις που ζούμε ΚΙ εδώ στην Κύπρο ... Γι’ αυτό και επέλεξα να το μεταφέρω εδώ αυτούσιο [δια της αγαπημένης μεθόδου του copy-paste] ...

Απλώς να αναφέρω τα εντός των αγκύλων [...] γραφόμενα με κόκκινο χρώμα αποτελούν δικά ΜΟΥ σχόλια...

"Ας φαγωθούμε μεταξύ μας"
[του Διονύση Τσακνή“Ελευθεροτυπία” 28/1/2009, link: http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=28/01/2010&s=en-staseis]

“Έγραφα στο προηγούμενο σημείωμά μου για τον φόβο ως αποτέλεσμα οργανωμένου σχεδίου με στόχο τη χειραγώγηση των λαϊκών στρωμάτων. [link:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=14/01/2010&s=en-staseis].

Δύσκολα μπορεί κάποιος να αμφισβητήσει πως ο φοβισμένος πολίτης είναι έρμαιο στα χέρια της εξουσίας και των συν αυτή συμμάχων,
[σ’ αυτό ποντάρουν και οι δικοί μας, οι απορριπτικοί και οι αντιομοσπονδιακοί] που στην παρούσα φάση δεν είναι παρά η τηλεόραση (πρωτίστως) και τα Μέσα γενικώς [σε ‘μας, ας πούμεν(τε), ο ΑΝΤΕΝΑ, η “Μάχη”, η “Σημερινή”, το “Ράδιο Πρώτο” και λοιποί αυτού του σιναφιού].

Ένα «πέρασμα» από τα δελτία των 8
[ή και των οκτώμισι] είναι αρκετό για να πειστεί ακόμα και ο πιο δύσπιστος. Το αν αυτό αποτελεί κατεύθυνση ή όχι, είμαι ανοιχτός για συζήτηση, αν και προκαταβολικώς δηλώνω την άποψή μου πως ναι! [Λέτε να ‘χε δίκιο ο Άντρος Κυπριανού όταν μιλούσε για «συντονιστικό κέντρο»;]
Το θέμα τελικά δεν βρίσκεται εκεί - στο αν είναι κατεύθυνση - αλλά στο αποτέλεσμα [αν δηλ. ο κόσμος, θα τρομοκρατηθεί, ας πούμεντε, από μιαν εκ των πρότερων, προφητικά και αρχιεπισκοπικά αποκαλυφθείσα σκευωρία για νεο Σχέδιο Ανάν] και αυτό ακριβώς είναι που μετράει. Η φοβική, λοιπόν, συμπεριφορά, που τείνει να πάρει μορφή υστερίας («η Ελλάδα στην εντατική», «χρεοκοπήσαμε», «θα μας πετάξουν έξω από τη ζώνη του ευρώ» και τα ρέστα) εκφράζεται εκτός των άλλων και με μια δήθεν ορθολογική προσέγγιση των πραγμάτων που καλλιεργείται από τα Μέσα (επαναλαμβάνω) που ως βασική επωδό έχει την παραλλαγή του προεκλογικού συνθήματος «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε». [Στην Κύπρο Νικόλες, Κουλίες, Κολοκασίδηες, Πατατάρηες, Αρχιεπίσκοποι, Λάζαροι, Κυκλάμινοι, Μαύροι, Κίτρινοι, Λυσσαρίδηες, Γιαννάκηδες, Περδίκηες, Λαγουδάρηες, Ιακωβίδηες, Χριστόδουλοι, Συλλούρηες κι άλλοι τέτοιοι, προσπαθούν μετά κόπου, μόχθου και ίδρωτα αλλά και εναγωνίως και αγχωδώς να ΜΑΣ πείσουν ότι «ο Χριστόφιας θα ξεπουλήσει την Κύπρο στην Τουρκία», ότι «ο Χριστόφιας εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αγγλοαμερικάνων», ότι «με την ομοσπονδία θα αφανιστεί ο ελληνισμός από την Κύπρο», ότι «με την ομοσπονδία εν να παττίσει η οικονομία μας» τζιαι ότι «εμείς εν ννα ταΐζουμεν τζιαι τους αχαμάκκηες τους τούρκους», ή ότι «ότι η Τουρκία εν ννα ελέγχει τζιαι την νότια Κύπρο όπου ΕΜΕΙΣ οι ελληνοκύπριοι ευδαιμονούμε τώρα» - τελικά νυν υπέρ της πούγκας μας ο αγών – και παει λέγοντας το (εκ)φοβι(στι)κό τροπάρι] ...


Ο ύποπτος αυτός τάχα ορθολογισμός μεταφέρει το πρόβλημα σε άλλο γήπεδο, αφήνοντας έτσι, αφ' ενός μεν τους υπευθύνους για την κρίση στο απυρόβλητο
[αφού πουλάνε ή/και σερβίρουν πατριωτικές λουβάνες] και αφ' ετέρου επικεντρώνει το θέμα σε μια πλασματική διαμάχη μεταξύ μιας νεφελώδους ηθικής συμπεριφοράς κάποιων, έναντι μιας αλόγιστης ή ανήθικης στάσης των υπολοίπων [πας φιλο-ομοσπονδιακός βάρβαρος εστί και προδότης και καταδότης κι ανθέλληνας και «οσφυοκάμπτης» και «βουτυροσπόνδυλος» και «πουρκουάς» - για τα δύο τελευταία πάσα επεξηγηματική βοήθεια ευπρόσδεκτη].

Έτσι, έχουμε περίπου μεταβληθεί σε εισαγγελείς και τιμωρούς του τάδε μικροφοροφυγά και των εύκολων στόχων, που δεν είναι παρά ο υδραυλικός, ο ταξιτζής, ο ηλεκτρολόγος ή ο γιατρός. [Στο πυρ το εξώτερον και σε νέα “ayto da fe” όλοι όσοι υποστηρίζουν την Ομοσπονδία ως λύση για το κυπριακό ή ως τον τρόπο για αποφυγή της διχοτόμησης]. Παράλληλα, και ως κάκιστοι οικονομολογούντες, [έχουν και στην Ελλάδα φαίνεται τους Χριστόδουλους τους που έκαμαν τζιαι Διοικητές της Κεντρικής Τράπεζας] «λύνουμε» τα προβλήματα των κοινωνικών ανισοτήτων με τη λογική τής προς τα κάτω εξομοίωσης [ισότητα στην φτώχεια].
Έχω βαρεθεί να ακούω για τα ρετιρέ και τα υπόγεια, τους υπερβολικά αμειβόμενους κλάδους και τις ανισότητες που διευρύνονται τάχα από τις μισθολογικές διαφορές των εργαζομένων.

Έτσι, ο εργαζόμενος των 1.000 ευρώ στρέφεται ή τουλάχιστον οδηγείται να στραφεί εναντίον του αντίστοιχου συναδέλφου του, έστω σε άλλον τομέα της οικονομίας, που κατάφερε να παίρνει το «αστρονομικό» ποσό των 2.000 ευρώ μηνιαίως. Τα εκατομμύρια που σφυρίζουν γύρω του από αλόγιστες δαπάνες, καθώς και τα χαριστικά δισ. προς τις τράπεζες, μοιάζουν να τον αφήνουν αδιάφορο.
[Ο Φούλης την Παρασκευή το πρωί στον “ΑΣΤΡΑ” κατηγορούσε τον Συνεργατισμό για τα ψηλά επιτόκια ενώ ποιούσε την πάπια – κοινώς τη νήσσα- για τες Τράπεζες].
Η εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας, η κατάργηση θεμελιωδών δικαιωμάτων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα, μια και προηγείται η λογική της πάση θυσίας, διατήρησης μιας θέσης εργασίας, έστω και με όρους προηγούμενων αιώνων.
Και μέσα σ' όλα αυτά, καλλιεργείται και μια αντιπαλότητα ανάμεσα στα μικρά και μεσαία στρώματα
[ανάμεσα σε ελληνοκύπριους και τουρκοκύπριους],
με κάποιες κατηγορίες εργαζομένων ή, όπως γίνεται τελευταία, με τους αγρότες και τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους.

Διαβάζοντας κάποιες συζητήσεις στο Διαδίκτυο, διαπιστώνω μια οργανωμένη επιχειρηματολογία εναντίον των «πλούσιων» τάχα αγροτών, που απολαμβάνουν προνόμια σε σχέση με τις υπόλοιπες πληθυσμιακές κατηγορίες. Και αυτοί που τα γράφουν, δεν είναι οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι που πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν, αλλά, δυστυχώς, ο υπάλληλος της «διπλανής πόρτας» που ανάμεσα στη δουλειά του γραφείου, «συμμετέχει» και στον... κοινωνικό διάλογο, με μια ψευδαίσθηση ελευθερίας, που του παρέχει η επιστολογραφία στα blogs του Διαδικτύου.
[Λαλείτε να θκιεβάζει τζιαι το W.C. – το “Watching Christofias”, μην πάει ο νους ΣΑΣ αλλού – τζιαι για τους Επιτρόπους που αρέσκονται “τους ήρωες να κάνουν πίσω απ’ τα γραφεία” τζιαι τα pcs;]


Είναι σίγουρο, αν φαγωθούμε μεταξύ μας, κάτι θα περισσέψει γι' αυτούς που καραδοκούν, αγοράζοντας χρόνο για τη διαιώνιση της ισχύος τους.”

**************
Συμπληρωματικά σχόλια, επεξηγήσεις και σημειώσεις ΕΜΟΥ του Ιστολόγου:

Επιτρέψτε μου να σημειώσω ακόμα 2-3 πράγματα που θυμάμαι από άλλα κείμενα του Τσακνή καθώς και ένα – δυο άλλα συμβάντα:

1. Κάποτε σε μια συνέντευξη που διάβασα, τού κολλητού τού Τσακνή, του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα, ο τελευταίος αστεϊζόμενος “παραπονιόταν” ότι από τότε που έμπλεξε με τον Τσακνή όλο σε απεργίες έξω από εργοστάσια και σε εργατικές κι άλλες κινητοποιήσεις τον τραβολογούσε για να κάνουν συναυλίες!

2. Στο πρώτο του κείμενο μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στην Ελλάδα [αρχές του περασμένου Οκτώβρη] και μετά τον σχηματισμό κυβέρνησης υπό τον Γεώργιο Παπαντρέου [και με αντιπρόεδρο τον Πάγκαλο – ευχήθηκε μάλιστα του πρωθυπουργού “να τον χαίρεται”] έγραφε για την ανθρώπινη πλευρά των [εμπλεκομένων στις εκλογές] ανθρώπων της Αριστεράς περιγράφοντας κάποιες συναντήσεις μετά άρτου και οίνου:
“Σάββατο μεσημέρι πριν από τις εκλογές. Συντρώγω με την Αλέκα, τον Σπύρο, τους Κωστήδες (Καζάκο και Βουτσά), τον Σταμάτη, την Μπέτυ, τον Παντελή, τον Βασίλη, τη Σοφία και άλλους συντρόφους απ' το παρελθόν. Ωραίες φάτσες, αισιόδοξες, καθαρές και στην πλειονότητά τους ταπεινές. Έτσι, καθώς ταιριάζει σε ανθρώπους που ο μόνος πλούτος τους είναι τα αγωνιστικά τους παράσημα.”
Δεν είναι κοζανίτικο το τσίπουρο, αλλά το πίνουμε με τον Σπύρο και τα λέμε κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον στα μάτια. Σεβασμός και αγάπη. Μεγάλα ζητούμενα σήμερα.”

3. Ακόμα σ’ ένα άλλο του κείμενο πέρσι τον Σεπτέμβρη έγραφε:
“Θυμάμαι τον Λένιν που, δύο χρόνια μετά την επανάσταση, αναρωτιόταν πόσο να είχε άραγε αλλάξει η ζωή του τσαγκάρη που επιδιόρθωνε μέσα στο κρύο παπούτσια. Επισκέφθηκε τον δρόμο που ήταν το στέκι-μαγαζί του. Τον βρήκε ακόμα εκεί...”

Anef_Oriwn
Παρασκευή 29/1/2010

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2010

Ανάρτηση 4/2010 [κυπριακή, ιστορική, τραγική, επαναπροσεγγιστική και αντιφασιστική] – Δυο λόγια για τη δολοφονία των τουρκοκυπρίων της Τόχνης ...

Σε σχόλιο μου σε παλαιότερη ανάρτηση μου είχα πει ότι στις σκέψεις και προθέσεις μου είναι να ετοιμάσω κι ένα κείμενο για τες δολοφονίες από ακροδεξιά [εθνικιστικά και σοβινιστικά] στοιχεία [κυρίως από ομάδες Εοκαβητατζιήδων], τουρκοκυπρίων αμάχων τον Ιούλη και Αύγουστο του 1974 στην Αλαμινό, την Τόχνη και στο τρίγωνο των χωριών της Μεσαρκάς, Αλόα, Σανταλάρι και Μάραθα ...

Στο μικτό χωριό Αλαμινός στήσανε σ’ ένα τοίχο μια ντουζίνα Αλαμινιώτες τουρκοκύπριους [άντρες – που είχαν παραδοθεί μετά από μάχη που έγινε εκεί και στην οποία είχαν σκοτωθεί 2 ελληνοκύπριοι έφεδροι στρατιώτες] και τους εκτελέσανε – τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ [στες 20 του Ιούλη, αν δεν κάνω λάθος] ...

Τους 80 τόσους τουρκοκύπριους άντρες από την Τόχνη [κυρίως] τους πήρανε στες 15 Αυγούστου [κατα τη διάρκεια της δεύτερης φάσης της τουρκικής εισβολής] σε απόμερο μέρος και τους δολοφόνησαν εν ψυχρώ ...
ΕΟΚΑΒητατζιήδες σφάγιασαν [και πάλι τον Αύγουστο του 1974] και 120 γυναίκες, παιδιά, βρέφη και γέρους από τα χωριά Αλόα, Σανταλάρη και Μάραθα και τους έθαψαν σε ομαδικό τάφο ...
Ε, ρε παλλικαρκές τα φασιστούθκια!

Χτες διάβασα σε δυο εφημερίδες [στην “Χαραυγή” και τον “Πολίτη”] μια σύντομη είδηση που αναφερόταν στον μοναδικό επιζήσαντα της σφαγής τουρκοκύπριων από την Τόχνη και είπα να την μεταφέρω εδώ προς γνώση και ενημέρωση και για τες παλικαριές των “δικών” μας εθνικιστών και φασιστών [και όχι μόνο των τούρκων ή/και των τουρκοκυπρίων].
All dogs, One generation!!!

[Θα ήθελα να ΣΑΣ παραπέμψω και σε μια άλλη σχετική ανάρτηση μου που αφορά ελληνοκύπριους που δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από σοβινιστές τουρκοκύπριους: Ανάρτηση 20/2009, link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/05/202009.html].

***************
"Μαρτυρία του μοναδικού επιζήσαντα της Τόχνης"
[εφημερίδα “Πολίτης” 27/1/2010 – σελ. 6, link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=925376&-V=archivearticles&-p]

Για τη φρίκη και τις δραματικές στιγμές που έζησε στις 15 Αυγούστου 1974 σε κάποια απόμερη περιοχή της Λεμεσού μίλησε στον συγγραφέα Πανίκκο Νεοκλέους, ο Σουάτ Καφατάρ, που είναι και ο μοναδικός επιζήσας της ομαδικής εκτέλεσης των 84 Τ/Κ της Τόχνης. Με αφοπλιστικό τρόπο, ο Σουάτ απαντώντας για το ποια είναι τα συναισθήματά του σήμερα έναντι των Ε/Κ, χωρίς περιστροφές είπε πως νιώθει μόνο «αγάπη», εξηγώντας πως θεωρεί ότι δεν «φταίνε όλοι οι Έλληνες για το κακό που έγινε».

Ο Σουάτ μεταφέρθηκε μαζί με τους 84 συγχωριανούς του σε περιοχή της Λεμεσού και όταν ξεκίνησε το κροτάλισμα των όπλων, είδε τα αγαπημένα του πρόσωπα, μεταξύ των οποίων και τον πατέρα του που στεκόταν ακριβώς δίπλα του, να σωριάζονται ο ένας μετά τον άλλον στο χώμα. Εκεί έμεινε ακίνητος, όπως περιέγραψε στον συγγραφέα, προσποιούμενος τον νεκρό, έχοντας στο πρόσωπό του το αίμα του πατέρα του που είχε χτυπηθεί στο κεφάλι. Οι Ε/Κ εκτελεστές εγκατέλειψαν τη σκηνή αναμένοντας εκσκαφείς για να κρύψουν το αποτρόπαιο έγκλημα. Τότε ήταν που λαβωμένος από τις τρεις σφαίρες που δέχθηκε στο χέρι και το πλευρό του απομακρύνθηκε και κρύφτηκε για μια ολόκληρη νύχτα πάνω σε ένα δέντρο. Προηγουμένως, όντας στο έδαφος και προσποιούμενος τον νεκρό, άκουγε τους εκτελεστές να δίνουν τη χαριστική βολή σε όσους Τ/Κ κείτονταν βαριά τραυματισμένοι.
Ο κ. Νεοκλέους, συγγραφέας του βιβλίου
“Αγνοηθέντες 1974”, συγκεντρώνει για το νέο του βιβλίο μαρτυρίες και από τις δυο πλευρές για τις φρικαλεότητες του 1974. «Ο Σουάτ, για πρώτη φορά μίλησε σε συγγραφέα ή δημοσιογράφο για την τρομερή σφαγή από “ανθρώπους” [σημ. ιστολόγου: μάλλον υπάνθρωπους θέλει να πει] της ΕΟΚΑ Β΄» μας είπε ο κ. Νεοκλέους, εξηγώντας πως ο Σουάτ έδωσε σε αυτή τη συνέντευξή του ονόματα και στοιχεία για τους Ε/Κ που τους συνέλεξαν στις 14 Αυγούστου και τους έστησαν στη γραμμή προς εκτέλεση την επομένη.

Anef_Oriwn
Πέμπτη 28/1/2010


Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Ανάρτηση 3/2010 [επίκαιρη, τραγική κι αϊτινή] – Τα όσα τραγικά συμβαίνουν στους μακρινούς πάνω μαχαλάδες: Εκατοντάδες χιλιάδες νεκροί στην Αϊτή...

{Αρχική μου πρόθεση – είχα κάμει σκέψεις από την περασμένη Πέμπτη – ήταν σ’ αυτήν την ανάρτηση μου ν’ ασχοληθώ με κάποιες πτυχές της ιστορίας της δολοφονίας του Άντη Χατζιηκωστή:

1. Πρώτα και κύρια με τον λόγο μερικών θλιβερών και γελοίων πολιτικών και δημοσιογράφων [όνομα και μη χωριό] που προσπάθησαν να πολιτικοποιήσουν [ή/και να εκμεταλλευτούν πολιτικά] την τραγική αυτή ιστορία – προεξάρχοντος του ΛαζΜα(ρή), αλλά και μερικών εξ Ελλάδος διαπρεπών “Αριστερών” κονδυλοφόρων … Θα παράθετα αποσπάσματα από δηλώσεις και άρθρα τους [εχω μαζέψει και σχετικό υλικό] που δείχνουν πόσο χαμηλά έχουν πέσει αυτοί οι άνθρωποι – πόσο εμπαθείς, κολλημένοι, διχαστικοί και μισαλλόδοξοι είναι ... ΕΛΕΟΣ ΠΙΑ!!!
2. Και δεύτερον με τη διάβρωση και σήψη που χαρακτηρίζει πλέον την αγγελικά πλασμένη κυπριακή κοινωνία.

Όμως ήδη αρκετοί συν-bloggers έχουν γράψει για το θέμα , γι’ αυτό και έκρινα ότι ΔΕΝ υπάρχει λόγος να τα επαναλάβω – αν και σίγουρα κάτι συμπληρωματικό θα κατάθετα ...

Μερικά τέτοια κείμενα θα βρείτε τα πιο κάτω Blogs [ανεξαρτήτως του πόσο εγώ συμφωνώ ή διαφωνώ με το περιεχόμενο τους ή με τες προσεγγίσεις των συγγραφέων τους]:

1. στου Μιχάλη: http://mihalismihail.blogspot.com/2010/01/blog-post_15.html
2. στου Lexi_Penitas: http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/2010/01/blog-post_16.html
3. στου PolitisPittas: http://politispittas.blogspot.com/2010/01/blog-post_12.html
4. στου Αντιφωνητή: http://antiphonist.blogspot.com/2010/01/blog-post_17.html}


Επειδή όμως αυτές τες ημέρες πολύ ήθελα να γράψω κι ένα κείμενο για τη ΜΕΓΙΣΤΗ τραγωδία που έτυχε [στις 12 του Γενάρη, με τον σεισμό των 7.3 Ρίχτερ] στην μακρινή χώρα της Καραϊβικής, την πάμπτωχη Αϊτή [οι ειδικοί λένε ότι το κατα κεφαλή εισόδημα είναι μόλις δύο δολάρια την ημέρα!!!], είπα να αφήσω όλα τα υπόλοιπα κατα μέρος και να καταπιαστώ μ’ αυτό το ζήτημα. Ευκαιρία να ξεφύγουμε και λίγο από τον μικρόκοσμο μας [δεν είμαστε δα και το αρφάλιν – ο ομφαλός - της γης] και να δούμε και τι συμβαίνει και σ’ άλλα μέρη του κόσμου. Υπάρχουν κι αλλού προβλήματα και μάλιστα τεραστία ... Σε διακόσιες χιλιάδες λέγεται ότι θα ανέλθουν οι νεκροί [να “χαρούμε” γιατί είναι πιο λίγοι από τις 500 χιλιάδες που ήταν οι αρχικές εκτιμήσεις;] Πέραν από τις χιλιάδες τους νεκρούς ο σεισμός προκάλεσε και βιβλικές [δηλ. θεϊκές; - λετε να ‘ταν θέλημα Θεού ο σεισμός;] καταστροφές. Ο σεισμός ήταν μεν αρκετά δυνατός [όπως είπαμε 7.3 Ρίχτερ, με το επίκεντρο του λίγο έξω από την πρωτεύουσα Πορτ-ο-Πρενς - είναι μεγαλύτερος σεισμός στην χώρα τα τελευταία 200 χρόνια], αλλά φαίνεται ότι και οι οικοδομές είχαν τα χάλια τους, κι από άποψη σχεδιασμού αλλά και κατασκευής ...

Πιο κάτω θα παραθέσω κάποια στοιχεία [κυρίως ιστορικά] για την Αϊτή, τα οποία περισυνέλεξα και σταχυολόγησα από τον Τύπο [κυρίως τον ελληνικό] και το internet…

Η Αϊτή βρίσκεται στη Θάλασσα της Καραϊβικής, νοτιοανατολικά της Κούβας - πιο συγκεκριμένα μεταξύ της Κούβας και του Πουέρτο Ρίκο. Η Αϊτή καταλαμβάνει το δυτικό τμήμα του νησιού Ισπανιόλα. Το ανατολικό μέρος του αποτελεί τμήμα της Δομινικανής Δημοκρατίας. Τα σύνορα ανάμεσα στις δύο χώρες δημιουργήθηκαν έπειτα από μία σειρά συμφωνιών.
Έχει έκταση 27,750 τετρ. χιλιόμετρα [περίπου 3 φορές μεγαλύτερη από την Κύπρο] και πληθυσμό περίπου 9 εκατομμύρια [πλην φυσικά των προσφάτων, ένεκα του σεισμού, απωλειών]
Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι Αφροαμερικανοί, απόγονοι των δούλων που εισήχθησαν από τους λευκούς και προέρχονταν από χώρες της Αφρικής [κυρίως από τη Γουινέα]. Αυτοί αποτελούν και τα φτωχότερα κοινωνικά στρώματα στη νησιωτική χώρα. Το 30% του πληθυσμού είναι μιγάδες, δηλ. απόγονοι των Γάλλων αποίκων (οι οποίοι εξόντωσαν τους ιθαγενείς Ίντιος και εκδιώχθηκαν αργότερα) και το 10% είναι λευκοί. Η «ελίτ» των κατοίκων είναι οι μιγάδες, οι οποίοι αντιπροσωπεύουν την αριστοκρατία της χώρας, σε αντίθεση με τους «μελαψούς» (bruns) όπως κατ’ ευφημισμόν ονομάζονται οι φτωχοί Αφροαμερικανοί.

Η Αϊτή ήταν πρώτη δημοκρατία μαύρων του κόσμου - και σήμερα το 90% των κατοίκων είναι μαύροι. Δημιουργήθηκε το 1804, έπειτα από μια επιτυχή εξέγερση σκλάβων εναντίον των Γάλλων αποίκων, ήταν μάλιστα και η πρώτη χώρα του κόσμου που αναγνώρισε την Ελλάδα, μετά την επανάσταση του 1821.
Είναι η μόνη χώρα που γεννήθηκε από εξέγερση σκλάβων. Ο αρχηγός τους, ο Ντεσαλίν, κυβέρνησε δεσποτικά και εξολόθρευσε όλους τους λευκούς. Η μοίρα της χώρας όμως ήταν να ζήσει, από τότε, βουτηγμένη στο αίμα εμφύλιων συγκρούσεων και στη φτώχεια. Η εσωτερική αστάθεια, οι αιμοσταγείς δικτάτορες και οι φυσικές καταστροφές είναι τα κύρια χαρακτηριστικά των 204 ετών που υπάρχει η Αϊτή.

Οι τυφώνες και οι σεισμοί χτυπάνε αλύπητα τη χώρα. Το ρήγμα που έδωσε τον πρόσφατο σεισμό θεωρείται υπεύθυνο για επτά μεγάλους σεισμούς, από το 1618 ως το 1860. Σύμφωνα με ιστορικά στοιχεία, ο σεισμός του 1860, που σάρωσε το Πορτ – ο - Πρενς προκάλεσε και τσουνάμι. Ο μεγαλύτερος σεισμός που έχει καταγραφεί στην περιοχή, τη σύγχρονη εποχή, ήταν το 1946. Είχε μέγεθος 8,1 Ρίχτερ και προκάλεσε τσουνάμι. Οι νεκροί ήταν τότε 1,790. Το επίκεντρο ήταν στη γειτονική Δομινικανή Δημοκρατία.
Η χώρα έμελλε να ζήσει και υπό αμερικανική κατοχή από το 1915 ως το 1934. Όταν αποχώρησαν οι πεζοναύτες, ήρθαν πάλι δικτατορίες. Υπό από τις διαταγές του δικτάτορα Τροχίλο, το 1937, τουλάχιστον 18,000 Αϊτινοί σφαγιάστηκαν στα σύνορα με τη Δομινικανή Δημοκρατία. Από το 1957 ως το 1986 κυβέρνησε τη χώρα η οικογένεια Ντιβαλιέ. Πρώτα από τον γιατρό Φρανσουά Ντιβαλιέ, τον περιβόητο “Πάπα - Ντοκ”, ο οποίος εγκατέστησε ένα προσωποπαγές καθεστώς που στηρίχθηκε στη βία και στη διαφθορά. Με τη χρήση παραστρατιωτικών οργανώσεων και επικαλούμενος τον κομμουνιστικό κίνδυνο [η προσφιλής τακτική όλων των δικτατόρων], εξαπέλυσε διώξεις εναντίον των πολιτικών του αντιπάλων. Ο δικτάτορας “Πάπα- Ντοκ” πέθανε τον Απρίλη του 1971 και τον διαδέχθηκε στην εξουσία ο γιός του, Ζαν Κλοντ Ντιβαλιέ, ο καλούμενος και «Μπεμπέ Ντοκ»! Επί Προεδρίας του Ζαν Ντιβαλιέ, η χώρα έφτασε στο χειρότερο σημείο της οικονομικής κρίσης και θεωρούνταν η φτωχότερη του Δυτικού Ημισφαιρίου. Το 1985 ο υιός Ντιβαλιέ αναγκάστηκε να προβεί σε συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Το Φεβρουάριο του 1986 ο Ντιβαλιέ ανατράπηκε έπειτα από εξέγερση του λαού ...
Ο πρώτος εκλεγμένος πρόεδρος της Αϊτής ήταν ο ιερέας Ζαν Μπερτράν Αριστίντ, ο οποίος εξελέγη το 1990, με την ψήφο των φτωχών. Το 1991 ανατράπηκε. Ακολούθησε χάος και οι Αϊτινοί στράφηκαν στη θάλασσα, σε μια ομαδική έξοδο προς τη Φλόριντα. Το 1994, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον έστειλε 20.000 στρατιώτες για να αποκαταστήσουν τον Αριστίντ στην εξουσία. Την επόμενη χρονιά όμως αποχώρησε και επανεξελέγη το 2000. Η δεύτερη θητεία του σημαδεύτηκε από καταγγελίες για διαφθορά. Το 2004 ο Αριστίντ ανατράπηκε από νέο πραξικόπημα παραστρατιωτικών μονάδων. Ο Μπονιφάς Αλεξάντρ κυβέρνησε προσωρινά έως ότου, τον Φεβρουάριο του 2006, πρόεδρος εξελέγη, για δεύτερη φορά, ο Ρενέ Πρεβάλ, που πρόσκειται στον Αριστίντ και ο οποίος είχε διατελέσει πρώτη φορά πρόεδρος στο διάστημα 1995-2000.

Η Αϊτή είναι η πιο φτωχή χώρα της αμερικανικής ηπείρου [βόρειας και νότιας] . Πάνω από το 50% του πληθυσμού ζει με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα, ενώ το κατά κεφαλήν εισόδημα είναι λιγότερο από 2 δολάρια την ημέρα. Ο αναλφαβητισμό είναι πάνω από 40%, το προσδόκιμο ζωής 61 χρόνια [ενώ 73,4 είναι ο μέσος όρος στη Λατινική Αμερική και 79 στον ΟΟΣΑ - Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία & Ανάπτυξη].
Συνοπτικά και χωρίς υπερβολή η Αϊτή ζει μια διαρκή τραγωδία. Γνώρισε πολλές επεμβάσεις, κυρίως από τον βορειοαμερικανό “μεγάλο αδελφό”, ξενοκίνητες δικτατορίες, αφαιμάξεις του εθνικού της πλούτου, αλλά και αιματηρές εθνικές συγκρούσεις.
Σ’ όλ’ αυτά προστέθηκε και η τελευταία τραγωδία με τον σεισμό 12ης του μηνός με τες τεράστιες καταστροφές και τις εκατόμβες των νεκρών.
Οι εικόνες της ολικής καταστροφής, των πτωμάτων στους δρόμους, των ομαδικών ταφών, των ορφανών παιδιών θα μπορούσαν να είχαν εξαλειφθεί στην Αϊτή στον 21ο αιώνα, με βάση την τεράστια ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας, ώστε να αντιμετωπιστούν τα φυσικά φαινόμενα με όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες. Όμως, για να γίνει κάτι τέτοιο χρειάζεται να βρεθεί ο άνθρωπος στο επίκεντρο, με ένα σχεδιασμένο και οργανωμένο τρόπο. Κάτι τέτοιο όμως δεν θα μπορούσε να συμβεί στην περίπτωση της Αϊτής καθώς αυτό είναι ενάντια στα συμφέροντα του ντόπιου και διεθνούς κεφαλαίου.

Εδώ να σημειώσω [για καθαρά ενημερωτικούς λόγους – για να προλάβω κάποιους που πιθανόν να πουν ότι κάμω προπαγάνδα] ότι στην γειτονική Κούβα, μια χώρα που αντιμετωπίζει κυκλώνες και τυφώνες και παράλληλα υπόκειται εδώ και χρόνια σ’ ένα βάρβαρο οικονομικό, εμπορικό και χρηματοπιστωτικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ με όλες τις συνέπειες που απορρέουν απ' αυτόν, είναι εντελώς διαφορετικό. Δεκαετίες τώρα η Κούβα έχει ένα καλά οργανωμένο μηχανισμό για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών με προληπτικά μέτρα και μέριμνα, στην οποία παίρνουν μέρος όλοι οι τομείς της κοινωνικής ζωής και εκπαιδεύεται ο πληθυσμός.
Έτσι αμέσως μόλις έγινε γνωστός ο σεισμός στην γειτονική Αϊτή και ανακοινώθηκε προειδοποίηση για τσουνάμι, μια ολόκληρη περιοχή της ανατολικής Κούβας - 30.000 άνθρωποι - εκκενώθηκε γρήγορα, συντονισμένα και αποφασιστικά. Παρόμοιες αντιδράσεις έχουν υπάρξει και στο παρελθόν με τα κατά καιρούς περάσματα καταστροφικών κυκλώνων που στις γειτονικές χώρες άφηναν πίσω τους εκατοντάδες νεκρούς.

Σίγουρα μέσα απ’ αυτή την τραγωδία που αναδεικνύει πιο ξεκάθαρα και εύγλωττα την φτώχεια και την ανέχεια ενός ακόμα δοκιμαζόμενου λαού [των Αϊτινών] μπορούμε να εκτιμήσουμε καλύτερα τη σημασία των ελπιδοφόρων αλλαγών προς τα Αριστερά που πραγματοποιούνται σε σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής.

Anef_Oriwn
Τρίτη 19/1/2010

Κυριακή 10 Ιανουαρίου 2010

Ανάρτηση 2/2010 [επίκαιρη, πολιτική και διαπραγματευτική] – Για τις τελευταίες προτάσεις του Ταλάτ (βλέπε της Τουρκίας) ...

{Το πιο κάτω κείμενο ξεκίνησα να το γράφω ψες αλλά για διάφορους λόγους ΔΕΝ κατάφερα να το ολοκληρώσω, (λέτε φταιει και η νέα ήττα της ΟΜΟΝΟΙΑΣ;), γι’ αυτό και η ανάρτηση του γίνεται σήμερα ... Κάποιες σημερινές εξελίξεις ίσως να έχουν διαφοροποιήσει κάπως τα πράματα ή/και να έχουν προσθέσει κι άλλα πολλά και διάφορα στο μυαλό και στις σκέψεις μου, αλλά εγώ διατηρήσω και θα αναρτήσω το κείμενο μου όπως αρχικά το είχα συλλάβει και ξεκινήσει να το γράφω ...}

*****************
Το νεο καυτό θέμα από την πολιτική επικαιρότητα, σε σχέση πάντοτε με το κυπριακό, που θα απασχολήσει [τζιαι θα κρούσει εγκέφαλους] τις επόμενες τζιαι για κάμποσες μέρες [τόσο στα ΜουΜουΕ, τα πολιτικά στέκκια και τα καφενεία όσο και στα blogκια] είναι οι ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ που κατάθεσε η τουρκική πλευρά [στην ουσία η Τουρκία μέσω του Ταλάτ] ως προζύμι για τις επικείμενες εντατικοποιημένες [εννοείται ότι μπαίνουν στην εντατική;] συνομιλίες [μεταξύ Χριστόφια – Ταλάτ] ...
Εν όψει μάλιστα της αυριανής Άτυπης [όπως την είπαν] συνεδρίας του Συμβουλίου Πολιτικών Αρχηγών, το θέμα γίνεται πιο ενδιαφέρον, συναρπαστικό και ... τρομακτικό! [Τι πάει να πει όμως “άτυπη”; Χωρίς τύπους και τυπικότητες; Λόγου χάριν να πούμεν, να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού, ο Συλλούρης για (ή) η άλλη, η Παναγιώτου, αντί ο Πρόεδρος Χριστόφιας];

Αύριο Κυριακή τα φύλλα θα ΜΑΣ τα πρήξουν [τα μυαλά – μην παει ο νους ΣΑΣ αλλού] με αναλύσεις και κόντρα αναλύσεις για τους στόχους και σκοπούς των Προτάσεων Ταλάτ/Τουρκίας και για το πως πρέπει να αντιδράσουμε ή τι πρέπει να κάνουμε... Ήδη η γνωστή ορχήστρα των αλαλλαζόντων [απορριπτικών] κυμβάλων ξεκίνησε τα γνωστά τροπάρια για “λανθασμένες ευέλικτες κι απαράδεχτες τακτικές” ή/και τα γνωστά σας τα λέγαμε εμείς για τους τούρκους” [ο Πρόεδρος είπε ότι η στάση των τούρκων ΔΕΝ ήταν έκπληξη] ... Ο εκ των στρατηγών του απορριπτικού μετώπου ΛαζΜα(ρής) ζήτησε με ύφος χιλίων καρδιολόγων [αλλά μπορεί και καρδιναλίων] την παραίτηση Χριστόφια. Ακόμα να χωνέψει ότι ο πρόεδρος [στην Κυπριακή Δημοκρατία] εκλέγεται για ΠΕΝΤΕ χρόνια! Όμως όλοι αυτοί οι απορριπτικοί ή/και αντιομοσπονδιακοί γιατί χαμογελάνε, χαχανίζουν και χαίρονται; Γιατί βλέπουν το όνειρο του για αποτυχία των συνομιλιών [που θα μας οδηγήσει ολοταχώς πλέον στην εδραίωση της διχοτόμησης] να πραγματοποιείται;

Ομολογώ ότι κι ΕΓΩ νοιώθω μουδιασμένος τζιαι κρύος με τες τελευταίες τουρκικές προτάσεις που κατάθεσε ο Ταλάτ. Όχι τόσο γιατί περιέχουν καθαρά στοιχεία [αλλά τζιαι στιshά, ξωτικά τζιαι φαντάσματα] συνομοσπονδιακά [όπως δικαίωμα στα συνιστώντα κρατίδια να συνάπτουν διεθνείς συμφωνίες μ’ άλλα κράτη και διεθνείς οργανισμούς, δικαίωμα βέτο στον Πρόεδρο και τον Αντιπρόεδρο, δικαίωμα στα κρατίδια να ασκούν διοικητικά δικαιώματα στο FIR τζιαι πουπανωπροίτζιην δικαιώματα ευρωπαίων πολιτών για τους τούρκους υπηκόους]... Τούτο λίγο πολύ ήταν αναμενόμενο καθώς η λύση συνομοσπονδίας ήταν/είναι στόχος και επιδίωξη της τουρκικής πλευράς εδώ και χρόνια [εξ ου και η άκρως διαφορετική ερμηνεία του όρου “διζωνικότητα”, από τους τούρκους] ... Εκείνο που με ενοχλεί πιο πολύ είναι η αδυναμία, ή/και η απροθυμία και διστακτικότητα του Ταλάτ να στήσει πόιν [πόδι] στα κελεύσματα και τες επιδιώξεις της Τουρκίας και να προβάλει επιτέλους τζιαι κάποιες κυπριακές θέσεις!

Η υποβολή και προβολή μαξιμαλιστικών [συνομοσπονδιακών] θέσεων σ’ αυτό το στάδιο [των “εντατικών”, ας πούμεν] συνομιλιών, όσο κι αν κάποιοι λενε και θέλουν να τες παρουσιάζουν ως μέρους του παιχνιδιού [του “πάρε-δώσε”], πιστεύω ότι καθόλου δεν βοηθούν τη διαδικασία των συνομιλιών. Αντίθετα τέτοιες προτάσεις ναρκοθετούν την όλη διαδικασία, αυξάνουν τες εθνικιστικές εξάρσεις στην ελληνοκυπριακή πλευρά και περιορίζουν τις πιθανότητες για επίτευξης [λειτουργικής] ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΗΣ λύσης, καθώς δεν αφήνουν περιθώρια συγκλήσεων ... Και σύγκλιση δεν σημαίνει απαραίτητα συνάντηση των δύο πλευρών κάπου στο μέσο ... [Να τονίσω μάλιστα ότι αυτές οι προτάσεις δείχνουν καθαρά την προτίμηση των τουρκοκυπρίων προς τη συνομοσπονδία - σίγουρα και με την υπόδειξη της Άγκυρας - ή/και και την έλλειψη εμπιστοσύνης που εξακολουθεί να διακατέχει τους τουρκοκύπριους για τους ελληνοκύπριους] ...

Με το παρόν μου κείμενο ΔΕΝ θα κάνω ανάλυση των προτάσεων Ταλάτ. Άλλοι, επαΐοντες και μη [ειδικοί τζι’ ανειδίκευτοι] θα το κάνουν τις επόμενες μέρες πιο διεξοδικά τζιαι λαφαζανίστικα [άλλοι με σκεπτικισμό κι άλλοι με πίκκαν] από ραδιοφώνου και τηλεοράσεις και με άρθρα και πονήματα στις εφημερίδες. Αύριο Κυριακή αναμένεται πληθώρα τέτοιων στον τύπο ...
Θέλω να σημειώσω όμως ότι πάντοτε είχα τες επιφυλάξεις, τους ενδοιασμούς και τους προβληματισμούς μου για τη διαδικασία των συνομιλιών ... Τούτες τις [“προβληματικές”] σκέψεις κι απόψεις μου τις είχα καταθέσει κι αναλυτικά στο τελευταίο [όπως κατέληξε] post μου για την περσινή χρονιά [Ανάρτηση 77/2009 – link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/12/772009.html

Σταχυολογώ για χάρη της συζήτησης μερικά μόνο σημεία [από εκείνο το κείμενο], έστω κι αν ο παρέας ο the Idiot Mouflon το αποκάλεσε επιτιμητικά "Μανιφέστο":

“O σκεπτικισμός κι ο προβληματισμός μου για τες διαδικασίες λύσης του κυπριακού, αλλά και οι ενστάσεις και διαφορετικές προσεγγίσεις μου, για τες συνομιλίες [που κατα καιρούς γίνονται για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό – όπως μας λαλούν], προκύπτουν από το γεγονός [ή/και έχουν να κάνουν με το γεγονός] ότι τούτες (οι συνομιλίες) διεξάγονται στη βάση:

1. Πρώτον, της επίτευξης ενός δήθεν εθνοτικού συμβιβασμού μεταξύ ΟΛΩΝ των ελληνοκυπρίων [από τη μια] και ΟΛΩΝ των τουρκοκυπρίων [από την άλλη] λες και οι δύο εθνοτικές κοινότητες της Κύπρου αποτελούνται από ομοιογενείς (από άποψη κοινωνικοοικονομική κυρίως) ομάδες πληθυσμού, και
2. Δεύτερον,
διατήρησης του υφιστάμενου κοινωνικοοικονομικού (καπιταλιστικού) συστήματος.

Και λέω “δήθεν εθνοτικού συμβιβασμού” γιατί τούτο είναι φαινομενικά ορθό, καθώς οι συνομιλίες διεξάγονται μεν για την επίτευξη ενός συμβιβασμού μεταξύ των δύο εθνικών κοινοτήτων ως συνόλων, όμως στην ουσία ΔΕΝ είναι έτσι τα πράματα. [Εμείς οι ελληνοκύπριοι ονομάζουμε μάλιστα τον συμβιβασμό αυτό “οδυνηρό” καθώς θεωρούμε - ως ελληνοκυπριακή κοινότητα - την αποδοχή της ομοσπονδιακής λύσης ως οδυνηρή παραχώρηση].
Στην ουσία όμως η αντιπαλότητα (ο “καβκάς”) αποτελεί μια ενδοκυπριακή πάλη αναμεταξύ των κυρίαρχων οικονομικά (και κατ’ επέκταση και πολιτικά) κύκλων των δύο κοινοτήτων για το ποιοι θα επικρατήσουν σ’ ένα επανενωμένο κράτος. Πως δηλ. οι επιχειρηματικές τάξεις (ή αν προτιμάτε οι οικονομικά δυνατές κοινωνικές ομάδες) που κυριαρχούν (οικονομικά και πολιτικά) στα δύο χωρισμένα (σήμερα) κομμάτια του de facto διχοτομημένου νησιού μας, και που δραστηριοποιούνται (αυτή την στιγμή) ανεξάρτητα και αυτόνομα (οι μεν από τους δε), αλλά και σε εξάρτηση ή/και σύμπλευση, (οι μεν τουρκοκύπριοι από/με την Τουρκία, οι δε ελληνοκύπριοι από/με τη Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ελλάδα – κυρίως πολιτικά με την Μητέρα - Πατρίδα) θα καταφέρουν να πετύχουν και να έχουν (η κάθε εθνοτική επιχειρηματική τάξη για τον εαυτό της) το πάνω χέρι σε περίπτωση λύσης. Αυτό στην ουσία προσπαθούν να διασφαλίσουν μέσα από τις συνομιλίες αυτοί οι κύκλοι – τα δικά τους οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα κι όχι ολόκληρου του κυπριακού λαού όπως επαίρονται (ανεξάρτητα αν η λύση θα ωφελήσει στο παρόν στάδιο και πολύ άλλο κόσμο).”
……………………..
“Από τη στιγμή, λοιπόν, που οι συνομιλίες γίνονται στη βάση όχι μόνο της διατήρησης αλλά και της περαιτέρω ενίσχυσης των ατομικο-ιδιοκτησιακών σχέσεων, τα αδιέξοδα ή έστω οι δυσκολίες για συμβιβασμούς στο περιουσιακό και εδαφικό αλλά και στο διαμοιρασμό της εξουσίας, είναι αναπόφευκτες.”


****************
Αυτά αγαπητοί φίλοι-επισκέπτες για τες “Προτάσεις Ταλάτ” ... Επιφυλάσσομαι να επανέλθω ...

****************
Υστερογράφημα [άσχετο] 10/1/2010:
Ο Λεμονής εν στην ΟΜΟΝΟΙΑ ακόμα, οξά έφυεν;

Anef_Oriwn
Σάββατο 9/1/2010

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

Ανάρτηση 1/2010 [γιορταστική, ευχετήρια bloggerική και φιλο-επανενωτική] – Ευχές Πολλές για Καλή ΣΑΣ Χρονιά ... Καλωσόρισμα στο Blog “Επανένωση 2010”!

Δεύτερη μέρα [καλύτερα νύχτα] του 2010 σήμερα και πρώτη δικιά μου ανάρτηση για τη Νέα Χρονιά! Μη φοβάστε, δεν θα κάνω κανένα απολογισμό κι ούτε θα γράψω τις εκτιμήσεις μου για τη δραστηριότητα του Blog και την κίνηση που είχε κατα τον χρόνο που πέρασε ... Ούτε όμως και γενικότερα για τα διάφορα πολιτικά και κοινωνικά συμβάντα τόσο στο τόπο μας όσο κι αλλού [διεθνώς], γι’ αυτό και το κείμενο μου [όλως παραδόξως] θα είναι σύντομο. Θα περιοριστώ [για την ώρα] ΜΟΝΟ σε ευχές! Για όλα τ’ αλλά για να οποία έκαμα μνεία επιφυλάσσομαι για αργότερα ...

{Να αναφέρω μόνο ότι κατα τα τέλη του Νοέμβρη βλέποντας τον αριθμό των μέχρι τότε αναρτήσεων μου για το 2009 (ήταν πέραν το 70!), είχα βάλει ως στόχο να φτάσω τις 80! Ο στόχος “τούτος” (για να χρησιμοποιήσω και μια λέξη της πολιτικής επικαιρότητας) ήταν εφικτός και θα μπορούσε να υλοποιηθεί αν δεν χαλάρωνα τις τελευταίες 10 μέρες ... Λίγο το κλίμα των γιορτών, λίγο κάποιες άλλες υποχρεώσεις και προτεραιότητες μ’ έβγαλαν εκτός “πλάνου” – άλλος ένας πολιτικός όρος αλλά παλαιο-κομμουνιστικός αυτός ... Δεν πειράζει όμως υγεία και όρεξη να έχουμε να γράφουμε και κατά τη Νέα Χρονιά, κι ΕΔΩ, αλλά και στο ΝΕΟΝ BLOG για την ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ που έσκασε μύτη στο διαδίκτυο πριν μόλις 10 μέρες – θα αναφερθώ πιο κάτω!} ...

Λοιπόν, πρώτα και πάνω απ’ όλα:
“Ο Νέος Χρόνος που ‘ρθε, πολλές χαρές να δώσει ...
Κι αν ήταν λίγες του παλιού, να ΣΑΣ τις συμπληρώσει ...
Να δώσει Χαρά, Αγάπη κ’ Ευτυχία ...
Μα πάνω απ’ όλα, πιο πολύ να δώσει Υγεία ...”

****************
Και δυο λόγια [έστω και κάπως καθυστερημένα σε σύγκριση μ’ άλλους συν-bloggers] για το Νέον Blog “Επανένωση 2010” [link: http://www.epanenosi.com/] :
35 τόσοι bloggers, διαφορετικών ιδεολογικοπολιτικών προσεγγίσεων αλλά με κοινή συνιστάμενη την έννοια και αγάπη ΜΑΣ για τον τόπο ΜΑΣ και την επιθυμία για ΕΠΑΝΕΝΩΣΗ του Τόπου και των Ανθρώπων ΤΟΥ [μέσω της Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας], ξεκινήσαμε [μόλις πριν 10 μέρες] μια αξιέπαινη και σημαντική προσπάθεια για συνδρομή προς αυτή την κατεύθυνση, ενώνοντας τις μεμονωμένες [διαδικτυακές] φωνές ΜΑΣ σ’ ένα [νεο] συλλογικό όμως Blog, το “Επανένωση 2010”!

Μερικές μόλις μέρες πριν είχα πει/γράψει [εκφράζοντας μια παλιότερη σκέψη ΜΟΥ] σε “συνέντευξη” ΜΟΥ στον συναθροιστή κυπριακών ιστολογίων “Κυπριακά μπλογκς”, η οποία αναρτήθηκε στες 19 του Δεκέμβρη του 2008 [link: http://kypriakablogs.blogspot.com/2009/12/blogging.html]:

“… αν το blogging δεν συνδυάζεται και με κοινωνική παρέμβαση και δράση ή δεν λειτουργεί βοηθητικά για την κοινωνική αφύπνιση και δραστηριοποίηση τότε “βάρτου ρίγανη” ... Θα παραμείνει απλώς ένα διαδικτυακό παίγνιο μοναχικών και περιθωριακών τύπων ...
Πέραν τούτου νομίζω ότι τα μεμονωμένα προσωπικά blogs λίγα μπορούν να πετύχουν από την άποψη κινητοποίησης του κόσμου και για συμμετοχή του σε συγκεκριμένες εκδηλώσεις και δράσεις ή/και για τη πρόκληση δυναμικών για κοινωνικές παρεμβάσεις. Επιβάλλεται πλέον η δημιουργία ομαδικών blogs [με ένα συντονιστικό πυρήνα από max. 4-5 άτομα – για περισσότερη ευελιξία και καλύτερο συντονισμό] με συγκεκριμένους στόχους και θεματικές [ας πούμε ενάντια στον εθνικισμό και τον σοβινισμό, υπέρ της λύσης και της επανένωσης, για το περιβάλλον, ενάντια στην αυθαιρεσία της κρατικής εξουσίας ...]”


Κι οφείλω να πω [χωρίς καθόλου στοιχεία έπαρσης] ότι αυτή η προσπάθεια έχει ήδη δώσει τα πρώτα της, θετικότατα μάλιστα, αποτελέσματα! Δεν είναι υπερβολή αν πούμε ότι ήδη επιτελείται αξιόλογο έργο τόσο μέσα από τις αναρτήσεις όσο και στις συζητήσεις που γίνονται ... Να τονίσω ιδιαίτερα το ψηλό επίπεδο των συζητήσεων, όπου κατατίθενται θέσεις με επιχειρήματα και αντιεπιχειρήματα, μακράν μάλιστα από χαρακτηρισμούς κι αφορισμούς [γνωρίσματα άλλων καταστάσεων και προσώπων]... Όλ’ αυτά πιστεύω πως σταδιακά θα δημιουργήσουν μια νέα δυναμική υπέρ της λύσης και στον χώρο της blogόσφαιρας ...

Θα ‘θελα όμως να παραθέσω και λίγα λόγια από το [εισαγωγικό] κείμενο της πρώτης ανάρτησης του Blog [το “Καλωσόρισμα” - link: http://www.epanenosi.com/index.php/archives/63] που αναρτήθηκε στες 22 του Δεκέμβρη του 2009:

“Καλώς ορίσατε στο μπλογκ «Επανένωση 2010». Το μπλογκ που προσδοκία των συντελεστών του είναι να καταστεί σημείο αναφοράς για όλους όσους υποστηρίζουν τις προσπάθειες για επανένωση της χώρας. Προσδοκούμε να γίνουμε ο ιστοχώρος όπου οι άνθρωποι που νοιάζονται και προβληματίζονται για το μέλλον το τόπου μας θα μπορούν να συζητήσουν και να διαλογιστούν με τους μπλόγκερς πάνω σε όλα τα επί μέρους θέματα που αφορούν τόσο τον δρόμο προς τη λύση όσο και τη ζωή μετά από αυτή. Κοινός παρονομαστής που ενώνει τη δράση μας, είναι η πίστη ότι το ειρηνικό και δημιουργικό μέλλον της Κύπρου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με μια δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού προβλήματος. Θεωρούμε δε, ότι μια τέτοια λύση είναι εφικτή μέσα στο 2010.

Μαζί με την υπόλοιπη κοινωνία, στηρίζουμε τις προσπάθειες που καταβάλλουν οι ηγέτες των δύο κοινοτήτων για την εξεύρεση δίκαιης και βιώσιμης λύσης στο Κυπριακό. Απορρίπτουμε με επιχειρήματα τις θέσεις και τα προσκόμματα των απορριπτικών. Η ανάπτυξη του υγιούς διαλόγου πάνω σε όλες τις πτυχές που αφορούν τη συμφωνημένη λύση, τα δημοψηφίσματα και τη μελλοντική συμβίωση με τους συμπατριώτες μας Τουρκοκύπριους είναι από τα κύρια θέματα που θα απασχολήσουν το μπλογκ…”

Θα ήταν παράλειψη αν δεν εκφράζαμε και τις ιδιαίτερες ευχαριστίες ΜΑΣ σε μερικούς από τους συμμετέχοντες, οι οποίοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία του Blog και αφιέρωσαν χρόνο μπόλικο για το στήσιμο του, όπως οι Lexi_Penitas, Gregoris, Joshoua, Eva

Τέλος καλό γράψιμο και καλή διάθεση για κουβέντα αγαπητοί συν-bloggers!!!

****************
Μια ΘΕΤΙΚΗ κουβέντα θέλω να πω [ως πρώτη δόση] ΚΑΙ για τη νέα [εβδομαδιαία] εφημερίδα “ΓΝΩΜΗ”, την οποία περιλαμβάνω [κι αυτήν] στις κινήσεις που αναλαμβάνονται προς την κατεύθυνση της λύσης. Κάθε επιτυχία λοιπόν και σ’ αυτήν την προσπάθεια...
[Το πρώτο τεύχος της εφημερίδας κυκλοφόρησε την Πέμπτη 31 του Δεκέμβρη, όμως θα τη βρίσκετε στα περίπτερα κάθε Παρασκευή ...]

Anef_Oriwn
Σάββατο 2/1/2010