Σάββατο 28 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 71/2009 [έκτακτη, επίκαιρη, πολιτική λογοτεχνική, ραδιοφωνική και bloggerική] – Τρία – τέσσερα μικρά [αλλά με πολλά λόγια] θέματα ...


{Στην σημερινή μου έκτακτη ανάρτηση θα καταπιαστώ, με τη συνήθη φλυαρία μου όμως, με 3-4 μικρά θέματα από την τρέχουσα επικαιρότητα τα οποία έχουν τη δική τους (πολιτική κι όχι μόνο) σημασία [και το κάνω εκτάκτως και στα βιαστικά πριν παλιώσουν κι αυτά όπως κάποια άλλα]. Θα τα παρουσιάσω και θα τα σχολιάσω, όπως εγώ τα αντιλήφτηκα – πολύ πιθανόν όμως να ‘χουν περάσει απαρατήρητα από τα όμματα και τα ώτα πολλών. Έχουν δώσει όμως (ή μπορούν ακόμα να δώσουν) ερεθίσματα ή και το έναυσματα για συζητήσεις ... Το κείμενο μου βγήκε τελικά μακρινάρι, αλλά κάντε μια προσπάθεια να το διαβάσετε – είμαι σίγουρος ότι κάτι ενδιαφέρον θα πετύχετε ...
Έχουμε και λέμε λοιπόν ...}

1. Το πρώτο θέμα με το οποίο θα ασχοληθώ είναι το πολύκροτο και αμφιλεγόμενο βιβλίο [μυθιστόρημα] του Βασίλη Γκουρογιάννη, “Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή” [εκδόσεις “Μεταίχμιο”, 2009] και τη ματαίωση [λόγω τραμπουκισμών από ακροδεξιά στοιχεία και όχι μόνο], την περασμένη Πέμπτη, 19 του μηνός, εκδήλωσης [στην Αθήνα, στην Στοά του Βιβλίου] για την παρουσίαση του βιβλίου. [Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τον περασμένο Μάρτιος αλλά φαίνεται πως κάποιοι τώρα το πήραν πρέφα για να αντιδράσουν!]
Τη σχετική είδηση τη διάβασα την Παρασκευή το μεσημέρι στις ελληνικές εφημερίδες “Ελευθεροτυπία” [link:
http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=103786] και “ΤΑ ΝΕΑ” ... Τις δύο εφημερίδες τις παίρνω κάθε Παρασκευή – την μεν πρώτη για το ένθετο “Βιβλιοθήκη” και τη δε δεύτερη για το ένθετο “Διακοπές” ...
Σίγουρα απαράδεχτες φασιστικές πρακτικές και τακτικές οι εν λόγω ενέργειες [των αιώνιων και εθνικά θιγμένων “πατριωτών” σε βάρος των όποιων αιρετικών] που στοχεύουν να πλήξουν και να περιορίσουν την ελευθερία της έκφρασης ...

Οφείλω να πω ότι το βιβλίο αν και ξεκίνησα να το διαβάζω κατα το καλοκαίρι, είμαι όμως ακόμα στην αρχή, γι’ αυτό θα αποφύγω να εκφράσω ολοκληρωμένη άποψη, ή να πάρω θέση. [Παρομοίως πριν μερικά χρόνια ξεκίνησα να διαβάζω ένα άλλο βιβλίο του Γκουρογιάννη, το “Βεβηλη Πτήση”, αλλά δεν μου προκάλεσε και πολύ το ενδιαφέρον και δεν το προχώρησα ... Αυτό [το τελευταίο] του το βιβλίο το είδα προ καιρού [πριν το φετινό καλοκαίρι στα βιβλιοπωλεία] και του ‘ριξα αρκετές ματιές – ως συνήθως κάνω πριν αποφασίσω ν’ αγοράσω ένα βιβλίο ... [Είχα αποφασίσει να αφήσω την αγορά του για κάποια μετέπειτα στιγμή ... Όμως μια κριτική που διάβασα στον “Φιλελεύθερο” με έκανε να το αγοράσω με προοπτική να το διαβάσω κατα τες καλοκαιρινές διακοπές [το πήρα μάλιστα μαζί μου και στις ολιγοήμερες διακοπές που κάναμε φέτος στον Πεδουλά] ... Όμως ένα άλλο βιβλίο με συνεπήρε [το “Μπλε καστόρινα παπούτσια” του Θανάση Σκρουμπέλου, εκδόσεις “Τόπος”, 2007] - ένα μυθιστόρημα για τα πάθη της Αριστεράς, (και όχι μονο), και της μετεμφυλιακής Ελλάδας, κυρίως κατα τη δεκαετία του 1960]. Το διάβασα σε χρόνο μηδέν – που λενε. Η πλοκή και το γράψιμο του, μου θύμισε σε μεγάλο βαθμό το εξαιρετικό μυθιστόρημα του Στρατή Τσίρκα, “Χαμένη Άνοιξη”. Κάπου έχω γράψει κι ένα κείμενο ως βιβλιοπαρουσίαση με σκοπό να το αναρτήσω κάποια στιγμή [αν τα καταφέρω]. Φυσικά έχω σκοπό να ολοκληρώσω και το διάβασμα του βιβλίου του Γκουρογιάννη, ίσως κατα τες διακοπές των Χριστουγέννων [διάβασα κατα το καλοκαίρι καμιά 30ρια σελίδες, αλλά το έχω ξαναξεκινήσει σχεδόν απ’ την αρχή]... Έχει ενδιαφέρον κι όλη αυτή η επίθεση που δέχεται ο συγγραφέας μου προκαλεί όλο και πιο πολύ το ενδιαφέρον - είναι κι ένα είδος έμμεσης διαφήμισης....
Να πούμε όμως ότι και οι κριτικές για το βιβλίο είναι διιστάμενες. [Μια τέτοια κριτική έγραψε και η Κωνσταντίνα Ζάνου στο Blog της [link:
http://czanou.blogspot.com/2009/09/blog-post.html ], όπου έγινε και μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση... Η Κωνστ. Ζάνου επανήλθε όμως στο θέμα με νέα μακροσκελή πλην εξαιρετική (και οπωσδήποτε ενδιαφέρουσα - και πάλι) παρουσοιαση (απ’ την “καλή” κι απ’ την "ανάποδη") που θα βρείτε στο blog της στο link: http://czanou.blogspot.com/2009/11/blog-post_25.html] …
Τον Ιούλη διάβασα και μια συνέντευξη του συγγραφέα στην “Ελευθεροτυπία” [link:
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=25/07/2009&id=66775 , όπου μεταξύ άλλων είπε πως “ο ελληνικός στρατός δεν είναι μόνο Λεωνίδες, Κολοκοτρώνηδες και Δαβάκηδες” ... Τελευταία όμως ανακάλυψα [στο περιοδικό “Άρδην” τεύχος 76] ακόμα μια πολύ πιο ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Γκουρογιάννη, στον έκδοτη του περιοδικού [και της εφημερίδας “Ρήξη”] Γιώργο Καραμπελιά [link: http://www.ardin.gr/node/1835].
Να σημειώσω ότι ο Καραμπελιάς είναι από τους κύριους εκφραστές του πολιτικο-ιδεολογικού φαινομένου [που εγώ αποκαλώ – αλλά ίσως κι άλλοι] “εθνικιστική αριστερά” [και τους εκφραστές της, “αριστερούς εθνικόφρονες”] ... Μ’ αυτό το αξιοπερίεργο φαινόμενο [και τις εκφράσεις και εκφάνσεις του στην Κύπρο] θα προσπαθήσω να ασχοληθώ πιο αναλυτικά και ενδελεχώς σε μελλοντική ανάρτηση μου...

Τέλος να αναφέρω [για όσους ενδιαφέρονται για περαιτέρω ενημέρωση] ότι για το ίδιο θέμα έχουν γράψει κείμενα στα blogs του και ο MARINOS [links:
http://marinoskleanthous.blogspot.com/2009/11/blog-post_3608.html και http://marinoskleanthous.blogspot.com/2009/11/to-binteo.html] καθώς και η Eva Neocleous [link: http://evaneocleous.blogspot.com/2009/11/blog-post_22.html] …

Πριν όμως τελέψω μ’ αυτό το θέμα [των βιβλίων] θα ‘θελα να πω και δυο λόγια και για ένα άλλο βιβλίο [που έχει σχέση με το κυπριακό], το οποίο διανέμεται ΔΩΡΕΑΝ [όχι μέσω κάποιας εφημερίδας, όπως έγινε με κάποια άλλα έντυπα που αφορούσαν το κυπριακό], αλλά με εξόδους και εκστρατείες σε καφενεία, συλλόγους και σπίτια, ενώ στα βιβλιοπωλεία πωλείται στην τιμή των δύο ευρω ΜΟΝΟ [μάλλον για να καλύψει απλώς τα έξοδα του βιβλιοπώλη – ο συγγραφέας του δεν θέλει κέρδος μια και επιτελεί “εθνικό” έργο με το πόνημα του] ... Πρόκειται για το [πολυδιαφημιζόμενο] σύγγραμμα του πρώην Υπουργού Οικονομικών και ακολούθως Εσωτερικών [επί διακυβέρνησης Κληρίδη] και τέλος Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας Δόκτορα Χριστόδουλου Χριστοδούλου, “Τα Οικονομικά της Ομοσπονδίας, του Σχεδίου Ανάν και του Κυοφορούμενου Νέου Σχεδίου Λύσης”. [Μα καλά που ξέρει ποιο θα είναι το τελικό «Νεο Σχέδιο Λύσης» και ασχολείται με τα Οικονομικά του; Ή γιατί μάshεται για τα Οικονομικά του πεθαμένου πλέον Σχεδίου Ανάν; Για να συντηρείται η κινδυνολογία και η Ανανολογία; Ή μήπως τελικά με το πόνημα του ο κύριος Ττοουλής στοχεύει την Ομοσπονδιακή λύση [που είναι και ηλίου φαεινότερο]; Τι κι αν το διέψευσε ο σημερινός Διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Αθανάσιος Ορφανίδης; [Δείτε και το σχετικό post στο blog του Strovoliotis – link:
http://strovoliotis.wordpress.com/2009/11/17/%cf%84%ce%b1-%cf%81%ce%b9%ce%ac%ce%bb%ce%b9%ce%b1-%cf%84%ce%b7%cf%82-%ce%bb%cf%8d%cf%83%ce%b7%cf%82/] …

2. Το δεύτερο θέμα με το οποίο θα καταπιαστώ έχει σχέση με κάποιες από ραδιόφωνου κουβέντες. Πιο συγκεκριμένα:

i. Το Σάββατο 21 του [πνέοντος τα λοίσθια τρέχοντος] μηνός στο [σαββατιάτικο] πρόγραμμα του “ΑΣΤΡΑ”, “Πειραματισμοί Επωνύμων” [στο πρόγραμμα αυτό κάποιος/α επώνυμος αναλαμβάνει το ρόλο του δημοσιογράφου κι “ανακρίνει” κάποιο άλλον επώνυμο] η εκπαιδευτικός Ρένα Χόπλαρου “ανέκρινε” τον θεολόγο καθηγητή Θεόδωρο Κυριακού [αντιπρόεδρο και του Συνδέσμου Θεολόγων Κύπρου] ... Προσωπικά ούτε την κυρία Χόπλαρου γνωρίζω αλλά ούτε και τον κύριο Κυριακού όμως τρέφω και για τους δύο μια εκτίμηση την οποία διαμόρφωσα παρακολουθώντας τον λόγο τους [και τον προφορικό – κυρίως του Θεόδ. Κυριακού μέσα από συνεντεύξεις του σε ράδια και τηλεοράσεις – και τον γραπτό – κυρίως της Ρένας Χόπλάρου, μέσα από τα άρθρα της στον κυριακάτικο “Πολίτη”]. Και οι δύο εκφράζουν [κατ’ εμένα] προοδευτικές [προχωρημένες, αιρετικές και αντισυμβατικές απόψεις – ο κύριος Κυριακού ουκ ολίγες φορές ήρθε σε αντιπαράθεση και ρήξη με την επίσημη Εκκλησία για τες θέσεις του.
Η συζήτηση των δυο στον “ΑΣΤΡΑ” [την οποία δυστυχώς αποσπασματικά κατάφερα να παρακολούθησα] ήταν "ζωντανή" και σε πολλά σημεία έντονα αντιπαραθετική ... Τούτο μου προκάλεσε μιαν αρνητική αίσθηση, ίσως γιατί πιστεύω ότι η προοδευτικότητα και η τόλμη κάποιων θεολόγων όπως ο κύριος Κυριακού [αλλά και ιερωμένων όπως ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος] να λενε κάποια πράγματα που μπορεί να τους φέρει σε σύγκρουση με τον διαχρονικό συντηρητισμό της Εκκλησίας, θα έπρεπε να εκτιμούνται και να αξιοποιούνται ... Θα ήταν προτιμότερο να ΜΗΝ μπαίνουν [από μέρους μας] μαξιμαλιστικοί στόχοι που είναι σίγουρο ότι θα μας φέρουν σε αντιπαράθεση μαζί τους. Δεν είναι δυνατό να τους πείσουμε όλους [και δη έναν θεολόγο] για την ορθότητα των δικών μας άθρησκων, αθεϊστικών και αγνωστικιστικών απόψεων!
Για ενημερωτικούς λόγους να αναφέρω ότι μεταξύ των θεμάτων που συζητήθηκαν [σε ψηλούς τόνους] ήταν και η πρόσφατη απόφαση του ΕΔΑΔ [του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων] το οποίο καταδίκασε τo ιταλικό κράτος για την παρουσία του σταυρού ως θρησκευτικού συμβόλου στις σχολικές αίθουσες. Η κυρία Χόπλαρου έγραψε και σχετικό άρθρο στον “Πολίτη” της Κυριακής 22 του μηνός [link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=910708&-V=archivearticles&-p].

Προσθήκη - Κυριακή 29/11/2009 [μετά από σχετική αναφορά του Lexi_Penitas - στα σχόλια]:
Με το θέμα των θρησκευτικών συμβόλων και την ελευθέρια της θρησκευτικής ή άθρησκης επιλογής, έχει ασχοληθεί κι ο Μιχάλης Μιχαήλ στην τελευταία του ανάρτηση στο Blog του, που θα βρείτε στο link: http://mihalismihail.blogspot.com/2009/11/blog-post_28.html

ii. Το δεύτερο δεκαπενθήμερο του μηνός Οκτώβρη, μια Τετάρτη αργά το απόγευμα [λίγο πριν τις 7:00], ήμουν στο σαραβαλάκι μου και ταξίδευα για κάποιο προορισμό. Άνοιξα το ραδιόφωνο και έψαχνα για κάποιο σταθμό με μουσική, οπόταν έπεσα πάνω στο Ράδιο “Πρώτο” και πιο συγκεκριμένα στο πρόγραμμα της Γιάννας Λοϊζίδου “Λίγη κουβέντα, λίγη μουσική” – τη δεδομένη στιγμή γινόταν κουβέντα μου φάνηκε ενδιαφέρουσα και στάθηκα. Η παραγωγός του προγράμματος βρισκόταν σε τηλεφωνική επικοινωνία με κάποιο Μάριο [που απ’ ότι αντιλήφτηκα εκείνη την ώρα ήταν στέλεχος του ΑΚΕΛ Πάφου] και μιλούσαν για το “Δεκαήμερο Επαναπροσέγγισης” που διοργάνωνε η Επαρχιακή Επιτροπή του Κόμματος - με τη συμμετοχή και τουρκοκυπρίων. [Εκ των υστέρων διαπίστωσα ότι ο συνομιλητής της κυρίας Λοϊζίδου ήταν ο Μάριος Ιγνατίου, μέλος της Επαρχιακής Επιτροπής του ΑΚΕΛ Πάφου – στον “Πολίτη” της περασμένης Δευτέρας 23 του μηνός μέρες είχε κι ένα ενδιαφέρον άρθρο του με τίτλο “ Το ενιαίο ψηφοδέλτιο και ο νέος Uri Geller”, link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=910791&-V=archivecolumns, το οποίο ίσως παραθέσω σε προσεχή ανάρτηση μου].

Οι δυο συζητητές μιλούσαν για το πρόγραμμα των εκδηλώσεων το οποίο η κυρία Λοϊζίδου πρέπει να είχε μπροστά της [σε φυλλάδιο προφανώς]. Οπόταν κάποια στιγμή [όταν είδε φαίνεται ότι στο πρόγραμμα περιλαμβανόταν και η ταινία “ΑΚΑΜΑΣ” του Πανίκου Χρυσάνθου] την ακούω να λέει το εξής αμίμητο [για “ραδιο-φονική” παραγωγό που θέλει αν έχει και άποψη και ε0πί των πολιτικών επιστητών]: “Μα έχετε και ταινία για ΤΟΝ Ακάμα”; - με ύφος που πρόδιδε ότι ΔΕΝ είχε ιδέα ότι Η ΤΑΙΝΙΑ ΔΕΝ ήταν περιβαλλοντική και φυσιολατρική αλλά ΠΟΛΙΤΙΚΗ!!! Και μετά να έρχεται η εν λόγω κυρία να εκφράζει με δήθεν αφελές ύφος, κι άποψη [υπό την μορφή διερωτήματος αλλά με σαφή πολιτική τοποθέτηση] κατά πόσο ενδείκνυται να γίνονται επαναπροσεγγιστικές κινήσεις ΠΡΟ της λύσης!!! Και ΔΕΝ αντιλαμβάνεται ότι η επαναπροσέγγιση υποβοηθά τις διαδικασίες για την επίτευξη λύσης ... Ίντα λο(γ)ής το λαλούμε στην κυπριακή;
“Εξυπνήσαν οι καπόττοι τζιαι γαμούν μόνοι τους”;

3. Το τρίτο θέμα είναι blogοσφαιρικό κι έχει να κάνει με τη γνωστή ιστορία των διαγραφών [blogs αλλά και σχολίων] και τα διάφορα μπλα – μπλα που ακολούθησαν [περί περιορισμού της] ελευθερίας της έκφρασης ... Αφορμή γι’ αυτό το [νέο] σχόλιο πάνω σ’ αυτό το θέμα [ήδη ασχοληθήκαμε σε συγκεκριμένο post μας με το θέμα – ανάρτηση αρ. 67/2009, link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/672009.html] ΜΟΥ έδωσε η [απόλυτα δικαιολογημένη οφείλω να πω] ενέργεια του φίλτατου PolitisPittas να διαγράψει από το προηγούμενο Post στο Blog του σχόλιο το οποίο θεώρησε «άτοπο» κι ακολούθως να καταργήσει τη δυνατότητα ανάρτηση σχόλιων [τουλάχιστον για το συγκεκριμένο post] όταν δέχτηκε χυδαίες επιθέσεις.
Ποιο ήταν το κολάσιμο αμάρτημα του; Απλώς ΔΕΝ ανέχτηκε [τούτη τη φορά] τη χυδαιότητα των γνωστών Επιτρόπων! Και το θέμα της ανάρτησης του PolitisPittas, τελείως ανώδυνο ήταν – τα αδέσποτα σκυλιά και γατιά και μια παρότρυνση προς τον κόσμο από μέρους του για υιοθεσία ενός τέτοιου σκυλιού ή/και γατιού [link:
http://politispittas.blogspot.com/2009/11/90936071.html] Αφαιρέσανε τελικά ΟΛΕΣ τες μάσκες και τα προσωπεία οι “κύριοι” Απο(κατα)στάτες!!!
Για το ζήτημα της ελευθερίας της έκφρασης στο διαδίκτυο θα ‘θελα να ΣΑΣ παραπέμψω και σ’ ένα πολύ ωραίο άρθρο του Νικόλα Κυριάκου που δημοσιεύτηκε τόσο στο Blog του [link:
http://allioxthi-reloaded.blogspot.com/2009/11/blog-post_22.html ] όσο και στον “Πολίτη” της Κυριακής 22 του μηνός ...

4. Τελευταία [εδώ και καιρό] έκαμνα κάποιες σκέψεις για την ανάρτηση ενός αυτοβιογραφικού κειμένου - το έχω ήδη ετοιμάσει] ... Θα το έκανα κυρίως γιατί κάποιοι “άσπονδοι φίλοι” εφαηθήκαν να μάθουν ποιος είμαι [ποιος τέλος πόντων “κρύβεται” πίσω από το nickname Anef_Oriwn] και είπα κι ΕΓΩ να τους βγάλω από το άγχος τζιαι την έννοια ... Όμως θα το μεταθέσω για αργότερα – ίσως για τον νέο χρόνο [αν είμαστε με τους ζωντανούς μέχρι τότες – ΠΟΤΕ και ΚΑΝΕΝΑΣ δεν γνωρίζει τι μέλλει γενέσθαι] ... Εξ άλλου μια τζιαι τα “Κοπέλια”, οι γνωστοί “ΧριστοφοΓουοτσσιανοί” [οι παροικούντες και παρεπιδημούντες στο Ακατονόμαστο blog] έχουν κάπως καλμάρει τελευταία [θα παίρνουν φαίνεται κανονικά τα χάπια τους τώρα ή θα έχουν κόψει τα ληγμένα] και δεν πολυ-ασχολούνται μαζί ΜΑΣ, είπαμε να μην τους προκαλέσουμε κι ΕΜΕΙΣ [με τυχόν μπηχτές που ίσως περιέχονται στο αυτοβιογραφικό μου κείμενο] ... Είναι γεγονός ότι οι Επίτροποι έχουν [πλην κάποιων Ανωνύμων καβλιντηρκών] περιορίσει μέχρι νεωτέρας [είναι τοις πάσι γνωστό ότι τα “Κοπέλια” ΜΟΝΟ για λίγο καιρό ξαποσταίνουν και ξανά προς τες τσιόφτες τραβούν] τις προσωπικές λασπολογικές επιθέσεις και τα χυδαιολογήματα [σε βάρος ΜΑΣ]. Έχουν όμως παραλάβει και περιποιούνται με το γνώριμο τους τρόπο την Ειρήνη Χαραλαμπίδου και τον Τουμάζο Τσιελεπή – μέσα σε 2-3 μέρες τους αφιέρωσαν 5-6 κείμενα! Έχουν εθνικό και ελληνοπρεπέστατο έργο να επιτελέσουν ...

5. Υστερόγραφον:
Ο Επίτροπος Ευρυβιάδης κάμνει χαρούες επειδή σε κάποιο από τα τελευταία επεισόδια της “Αίγιας της Φούξιας” υπήρχε και μια σκηνή με μιαν μπηχτή για την “εκ περιτροπής προεδρία” [link:
http://christofias-watch.blogspot.com/2009/11/blog-post_9232.html].

Τα “Κοπέλια” για μια ακόμα φορά εκάμαν ανακάλυψη/εφεύρεση – τούτη τη φορά ανακαλύψαν την αναρόπιττας!!! Τα [αντισυμβατικά] σατιρογραφήματα και οι αντιεθνικιστικές ατάκες που βλέπουμε κι ακούμε στην εν λόγω σειρά είναι βουνό! Εν τα επήραν ΟΥΛΛΑ πρέφαν τα Επιτρόπουλα; Ας πούμε, εν είδαν τζι’ ούτε αντιλήφτηκαν [στο videάκι που οι ίδιοι προβάλλουν από το ίδιο επεισόδιο] την γελοιοποίηση [μέσα από τη σάτιρα που στήθηκε] των παρελάσεων για τες εθνικές επετείους; Δεν πρόσεξαν ότι υπό την ανάκρουση εθνικών εμβατηρίων παρελαύνουν “βρακάες” που φέρουν έπ’ ώμου κούσπους τζιαι τσάππες αντι για όπλα τζιαι shεπέττους [τζιαι κορουες με κούζες στους ώμους]; Τα μηνύματα σαφέστατα, ρε Κοπελλούιν Έβρο τζιαι μεν αλληθωρίζεις!
Πέραν τούτου όμως, τζι’ όπως λαλεί τζι’ ένας Ανώνυμος [αντιφρονούντας] στο blogκιν των Ακατονόμαστων Επιτρόπων “Προφανώς δεν γνωρίζετε τι εστί ΣΑΤΙΡΑ …” γιατί “... αν ακόμα δεν καταλαβαίνετε τι συνέβει στην σκηνή [που περιγράψαμε πιο πάνω] ... και ποιον ή μάλλον ποιούς περιπαίζουν τότε είσαστε για κλάματα...”!!!

[Ένα αιρετικό κείμενο-ανάλυση για την “Αίγια Φούξια”, θα βρείτε (και) στο Blog του Νικόλα Δευτερά, “ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗ ΜΑΣΚΑ ΤΙΠΟΤΑ”, κάτω από το link:
http://defteras.blogspot.com/2009/07/blog-post_13.html ].

Αυτά για τούτον το Σαββατοκύριακο ...
Καλά να [το] περάσετε!
İyi hafta sonu!

Anef_Oriwn
Πέμπτη 23-27/11/2009

Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 70/2009 [έκτακτη, πολιτική και αφιερωματική] - Ένα άρθρο του Σενέρ Λεβέντ ειδικά αφιερωμένο στους όψιμους θαυμαστές και “φίλους” του …

Το άρθρο του [τουρκοκύπριου] Σενέρ Λεβέντ που θα παραθέσω πιο κάτω, το αφιερώνω [ειδικά και με περίσσια "αγάπη"] σ’ ΟΛΟΥΣ όσους [ελληναράδες κι αντι-τούρκους] όλως αιφνιδίως [τζι’ άξιππα] ΤΟΝ αγάπησαν και ΤΟΝ κάμνουν παντιέρα ΤΟΥΣ όταν τα κείμενα του, τους βολεύουν!!!
Άραγε αυτό γιατί ΔΕΝ το δημοσίευσαν ή δεν το ανάρτησαν στα blogs τους; Σίγουρα ΔΕΝ τους συμφέρει!!!

Κείμενα του Σενέρ Λεβέντ έχω φιλοξενήσει [αναρτήσει] κι άλλες φορές στο Blog μου. Ενδεικτικά αναφέρω το άρθρο “Παραδεισένια Κοιλάδα” [ανάρτηση 13/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/04/132009.html], το άρθρο “Να μπορούμε να βλέπουμε τα εγκλήματα και από τις δύο πλευρές”, στην ανάρτηση 47/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/09/472009.html και link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=893467&-V=archivecolumns, και το άρθρο “Δεν σου αρμόζει να λες και να ξελές”, το οποίο ανάρτησα στα σχόλια της ανάρτησης 65/2009 – link: http://aneforiwn.blogspot.com/2009/11/652009.html] …

************
“Το κενό στο πνεύμα των νεαρών στο Λήδρα Πάλας”

[του Σενέρ Λεβέντ, από τον “Πολίτη” ημερομηνίας 23/11/2009, στήλη “Ημερολόγιο”, σελ. 13 – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=910783&-V=archivecolumns]

“Οι Ελληνοκύπριοι νεαροί που διαμαρτύρονταν κατά της κατοχής, κρατώντας ελληνικές σημαίες στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας και που μόλις είδαν ένα τουρκικό αυτοκίνητο έσπασαν τα τζάμια του, είναι αντιπρόσωποι μιας γενιάς που δεν έζησε καθόλου σύγκρουση σε αυτό το νησί. Ούτε το 1963, ούτε το 1974 είδαν. Δεν πιάστηκαν αιχμάλωτοι. Δεν έγιναν πρόσφυγες. Δεν διακόπηκε ποτέ ο ύπνος τους από βόμβες και πυροβολισμούς. Μεγάλωσαν με παιχνίδια στο κομπιούτερ. Παρακολουθούν τον Χάρι Πότερ. Γλεντούν στις δισκοθήκες. Ζυμώθηκαν μέσα στη θετική σκέψη, το διαλογισμό, το γιόγκα και τη νέα τάξη πραγμάτων. Είναι και αυτοί τα παιδιά μόνο του ενός “μισού”, όπως οι μεγαλύτεροί τους αδελφοί και οι αδελφές τους, που μέχρι να πατήσουν τα τριάντα τους δεν είδαν ποτέ την Κερύνεια, τη Μόρφου, την Καρπασία και το άλλο μισό της Λευκωσίας.
Μόνο άκουγαν από τους γονείς τους για τα μέρη αυτά. Διάβαζαν γι' αυτά στα βιβλία. Είδαν τις φωτογραφίες τους. Παρακολούθησαν ταινίες - ντοκιμαντέρ γι' αυτά. Και ίσως να μην είδαν ποτέ Τούρκο στη ζωή τους μέχρι να ανοίξουν οι πύλες. Τώρα έρχονται όχι με σημαίες της Κυπριακής Δημοκρατίας. Έρχονται με ελληνικές σημαίες. Με το πνεύμα της ΕΟΚΑ. Σαν ήρωες που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την πατρίδα τους! Δεν είναι ήρωες. Είναι παιδιά που θεωρούν τον πόλεμο περιπέτεια και πηγαίνουν εθελοντικά στο μέτωπο. Κανείς δεν τους εξήγησε ότι δεν πρόκειται για ταινία. Είναι ολοφάνερο ότι αποτέλεσε πολύ κακό παράδειγμα για τα παιδιά αυτά ένας Αμερικανός στρατιώτης που ανάβει το πούρο του με κέφι καθώς περνούν σαν βροχή σφυρίζοντας οι σφαίρες πάνω από το κράνος του.

Μη θυμώνετε όμως. Εγώ βλέπω τη δική μας περίπτωση σε αυτούς τους νεαρούς. Είχαν μόλις αρχίσει οι πυροβολισμοί το 1963. Ήμασταν μόλις 14-15 χρόνων. Δραστηριοποιηθήκαμε για να πάμε στα φυλάκια. Μάλιστα, θα πηγαίναμε και στα βουνά. Είχαμε κάνει τις προετοιμασίες από το βράδυ. Είχαμε βάλει και σκόρδο στις τσάντες μας για προστασία από τα φίδια. Τα μέλη της οργάνωσης μάς είπαν να επιστρέψουμε πίσω, από τα μισά του δρόμου. “Ακόμη είστε παιδιά, άντε τρέξτε πίσω στα σπίτια σας”, μας είπαν και μας έδιωξαν. Έτσι έμεινε μισή η περιπέτειά μας. Όμως, εκείνοι που μας έδιωξαν τότε, μας κάλεσαν οι ίδιοι, προτού περάσει πολύς καιρός. Μας έδωσαν στολές. Και μας έστειλαν στα πιο προχωρημένα φυλάκια. Μόνο τότε καταλάβαμε ότι ο πόλεμος δεν είναι καθόλου παιχνίδι για διασκέδαση.
Μην θυμώνετε στους Ελληνοκύπριους νέους που διαμαρτυρήθηκαν στην πύλη του Λήδρα Πάλας κρατώντας ελληνικές σημαίες μέσα στο πνεύμα της ΕΟΚΑ. Προσπαθήστε να τους καταλάβετε. Και εξηγήστε τους. Ότι δεν γίνεται κανείς ήρωας με το να σπάζει τα τζάμια ενός τουρκικού αυτοκινήτου. Κάποτε δεν είχαν εξηγήσει ούτε στον Σολωμού ότι δεν θα τερματιζόταν η κατοχή με το να κατεβάσει την τουρκική σημαία από τον ιστό. Και ότι αυτό δεν έχει καμία σχέση με ηρωισμό. Δεν αξίζει τον κόπο να πεθάνει κάποιος για καμία σημαία σε αυτόν τον κόσμο. Η κυπριακή σημαία είναι η πιο τυχερή σημαία στον κόσμο, έτσι! Ειδικά που δεν υπάρχει κανένας για να πεθάνει για χάρη της! Τι καλά.

Το κενό ηρωισμού στο πνεύμα των νεαρών είναι σοβαρό. Μην το υποτιμάτε. Αυτό είναι ένα σημαντικό πρόβλημα της νεολαίας σε ευημερούσες κοινωνίες, οι οποίες μειώνουν τις πολιτικές απαγορεύσεις σε επίπεδο που είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Το είδα και στην πρωτεύουσα της Σουηδίας τη Στοκχόλμη. Κατέφευγε σε άλλους τρόπους για να αποδείξει τον εαυτό της η νεολαία, η οποία είχε στερηθεί (!) τη δυνατότητα να πολεμήσει, να υποστεί καταπίεση και να συλληφθεί λόγω πολιτικών ενεργειών και απόψεών της. Ειδικά τα Σαββατοκύριακα μεθούσαν και έσπαζαν βιτρίνες στα καλά καθούμενα, χωρίς όμως να κλέψουν και πολλά πράγματα από τις βιτρίνες που έσπαζαν. Τις έσπαζαν απλά για να τις σπάσουν. Ή οδηγούσαν μοτοσυκλέτες με υπερβολική ταχύτητα σαν να πήγαιναν προς το θάνατο. Έσκιζαν τα λάστιχα σταθμευμένων οχημάτων και στράβωναν τις κεραίες τους.

Οι Ελληνοκύπριοι νέοι, που δεν είδαν ποτέ πόλεμο, φώναξαν στην πύλη. Δεν ξέρουν τι κάνουν. Μήπως μπορεί να γίνει διαμαρτυρία κατά της τουρκικής κατοχή κρατώντας ελληνικές σημαίες;”

************
Σχόλια Ιστολόγου:

1. Κατ’ αρχάς να πω ότι ο Σενέρ Λεβέντ αποτελεί μια πολύ δυνατή [αντικαθεστωτική] ΚΥΠΡΙΑΚΗ φωνή [δηλώνει πρώτα και πάνω απ’ όλα ΚΥΠΡΙΟΣ!] μέσα στην τουρκοκυπριακή κοινότητα [με θέσεις ενάντια στην κατοχή και τον εποικισμό] … Όμως οι τοποθετήσεις του πάνω στο ζήτημα της λύσης του κυπριακού [την τακτική και τες μεθοδεύσεις για τη επίτευξη λύσης] δεν είναι και τόσο σαφείς και ξεκάθαρες, ενώ πολλές φορές φαντάζουν και ρομαντικές και ουτοπικές ... Έχω μάλιστα πει ότι τούτες ΔΕΝ με βρίσκουν πάντα σύμφωνο! Και το λέω ελεύθερα και χωρίς φόβο ... Εκείνο όμως που παρατηρώ είναι ότι τον επικαλούνται [επιλεκτικά και αποσπασματικά και κατα το δοκούν – δηλ. όπως τους βολεύει], συνήθως ΚΑΙ όσοι αντιτίθενται στην ομοσπονδιακή λύση [δηλ. οι του απορριπτικού κι αντι-ομοσπονδιακού μετώπου - ίσως γιατί ο Σενέρ υποστηρίζει το "ενιαίο κράτος"] ή/και όσοι προτιμούν τη διατήρηση του σημερινού [διχοτομικού] status quo, ως “the second best solution”(!), παρ’ όλο που τούτοι ουδέποτε είδαν έστω και με απλή συμπάθεια τους τουρκοκυπρίους και γενικότερα τους τούρκους. Ε ρεεε, Υποκριτές και Φαρισαίοι!!!

2. Για την τόλμη μου να τοποθετούμαι ενίοτε (επι)κριτικά για τα λεγόμενα και γραφόμενα του Σενέρ Λεβέντ έχω τύχει σφοδρότατης επίθεσης, ανείπωτου χλευασμού κι απροσμέτρητης ειρωνείας από τους γνωστούς “άσπονδους” φίλους μου, όπως οι διάφοροι Δόρκωνες, Αλυσίμαχοι, Θεόδουλοι, Βρωμο-Ιοσίλιοι και λοιπά φυντάνια που ασμένως και σκαιωδώς ΜΕ καθυβρίζουν [ας πούμεν ως “αντισενερικό ειρωνευτή” – ε ρε χαρακτηρισμούς που εφευρίσκουν - με αφορμή το κείμενο μου στην ανάρτηση με αρ. 47/2009] ...

3. Τι άραγε θα πουν για τον Σενέρ Λεβέντ [και θα του σούρουν] για την υποβάθμιση από μέρους του της πράξης/προσπάθειας του Σολωμού [να κατεβάσει την τουρκική σημαία] με αποτέλεσμα να δολοφονηθεί από τους τούρκους; Θα καταφέρουν τελικά να αρθρώσουν λόγο και να πουν κάτι ή θα την ρουφήσουν [ως συνήθως όταν ΔΕΝ τους συμφέρει];

Για το copy-paste και τα σχόλια,
Anef_Oriwn
25/11/2009

Σάββατο 21 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 69/2009 [πολιτική και φιλο-ομοσπονδιακή] – Ολίγα τινά περί [και υπέρ] της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας ...

{Φτάσαμε αισίως στην 69η ανάρτηση μας για φέτος ... [Αρκετά παραγωγική η χρονιά – γράψαμε χιλιάδες λέξεις κι αφιερώσαμε χρόνο μπόλικο γι’ αυτό τον σκοπό]. Το κατά πόσο άξιζε να το κάνουμε [κι αξίζει γενικά τον κόπο να ασχολούμαστε με το blogging] ΔΕΝ είναι του παρόντος – ίσως το συζητήσουμε κάποια άλλη στιγμή ... [Δεν το θεωρώ άλλου παπά ευαγγέλιο ούτε άλλου χότζια αμανέ, αλλά δεν υπάρχει χρόνος τώρα] ...
Παρ’ όλο που ο αριθμός 69 [εξήντα εννιά] παραπέμπει [και παρεκτρέπει] το μυαλό και τη σκέψη σε ατραπούς πονηρούς, σε εικόνες λάγνες και παθιάρικες και απολαύσεις αισθησιακές, εν τούτοις ΕΓΩ θα ασχοληθώ με θέματα πιο πεζά ζητήματα – για μια ακόμα φορά θα πολιτικολογήσω ... Όχι ακριβώς ΕΓΩ - θα παραχωρήσω το χώρο για την ανάρτηση ενός άρθρου του Σταύρου Ευαγόρου που διάβασα σήμερα στον Τύπο – πρόσεξα ότι ήταν δημοσιευμένο σε 2-3 εφημερίδες. Άρχισαν να μπαίνουν δυναμικά [φαίνεται] οι συντρόφοι ...

Κάποιες [αρχικές] σκέψεις που έκαμα για ν’ ασχοληθώ με διάφορα τραγελαφικά της τρέχουσες επικαιρότητας [όπως με τους βατράχους – στην κυπριακή τους λέμε «όδρακες» τζιαι «βόρτακους» - ή τα κολοκάσσια, ή τα αλληλο-μαχαιρώματα στο ΔΗΚΟ, ή ακόμα τζιαι με τους φωστήρες του ποδοσφαίρου κι όχι μόνο, [όπως η ηγεσία της ΚΟΠ], που θα μας σώσουν από τον χουλιγκανισμό εντός και εκτός γηπέδων] έχουν για την ώρα μπει στο ψυγείο - μέχρι νεωτέρας κι όταν κι αν ευκαιρήσω}...

Για την ώρα ας μιλήσουμε για την,


Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία: γνήσια πατριωτική διεκδίκηση
[του Σταύρου Ευαγόρου, Εκπρόσωπου Τύπου της Κ.Ε. ΑΚΕΛ – link: http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=910451&-V=archivecolumns]

“Από την ημέρα που με πρωτοβουλία της δικής μας πλευράς ξεκίνησε η παρούσα διαδικασία στο Κυπριακό μια μερίδα πολιτικών αναλώνονται καθημερινά σε μια άνευ προηγουμένου ισοπεδωτική κριτική η οποία αγγίζει και ενίοτε ξεπερνά τα όρια των ύβρεων. Κάθε φορά που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν στο πεδίο των επιχειρημάτων καταφεύγουν να κλαυθμηρίζουν για δήθεν φίμωση παρά το γεγονός ότι τυγχάνουν, κατά τη γνώμη μας, προβολής συγκριτικά πολύ μεγαλύτερης από την κοινωνική τους απήχηση.
Η μερίδα αυτή επιχειρεί να δημιουργήσει μια κάθετη διαχωριστική γραμμή στο εσωτερικό μέτωπο, να κατασκευάσει ένα ψευδοδίλημμα μεταξύ “υποχωρητικών” από τη μια και “ασυμβίβαστων” από την άλλη. Στην πρώτη κατηγορία τοποθετούν όσους τάσσονται υπέρ του ιστορικού συμβιβασμού της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Προσδίδουν στη δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία διαστρεβλωμένο περιεχόμενο, ανάλογο των τουρκικών διχοτομικών θέσεων, και την ανάγουν σχεδόν σε επιλογή εσχάτης προδοσίας. Στη δεύτερη κατηγορία τοποθετούν τους εαυτούς τους. Αυτοπαρουσιάζονται ως οι “ασυμβίβαστοι” που θα αποτελέσουν τροχοπέδη σε πολιτικές που ενδίδουν στις τουρκικές απαιτήσεις.
Είναι μια προσέγγιση η οποία έφτασε στο σημείο να καταλογίζει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ότι υιοθετεί και καταθέτει θέσεις του Ντενκτάς. Επιστρατεύουν κάθε μέσο προκειμένου να προκαλέσουν μιαν όσο το δυνατό πιο βαθιά ρήξη στο εσωτερικό μέτωπο.
Άλλωστε πώς αλλιώς θα μπορέσουν να νομιμοποιηθούν ως οι “ασυμβίβαστοι” διεκδικητές της “ορθής λύσης” αν δεν υπάρχουν “υποχωρητικοί” οι οποίοι ενδίδουν σε “νόθες λύσεις”; Οι καταστροφικές συνέπειες και οι πληγές που προκαλούν τέτοιου είδους προσεγγίσεις στην ενότητα του εσωτερικού μετώπου είναι προφανείς. Αλλά και πέραν αυτού: Διερωτήθηκαν ποτέ ποιες επιπτώσεις μπορεί να έχει η εγκατάλειψη της συμφωνημένης βάσης της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας στη διεθνή μας αξιοπιστία; Προβληματίστηκαν ποτέ ότι μια τέτοια επιλογή θα αποτελούσε το καλύτερο δώρο στην Τουρκία, η οποία επιδιώκει εξουδετέρωση αυτής της βάσης ώστε να μπορεί ελεύθερα να προωθεί συνομοσπονδιακές θέσεις; Ποιο είναι σήμερα το πραγματικό διακύβευμα; Το πραγματικό διακύβευμα δεν είναι μεταξύ μιας “ασυμβίβαστης” και μιας “υποχωρητικής” πολιτικής. Αλλά μεταξύ μιας πολιτικής που στο όνομα του “ασυμβίβαστου” και της δήθεν “ορθής λύσης” καλλιεργεί τη συνεχή περιχαράκωση και τη μη διατάραξη των υπαρχόντων δεδομένων. Και μιας πολιτικής που έχει τη δύναμη να υπερασπίζεται τον ιστορικό συμβιβασμό της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας -γιατί αυτό αποτελεί γνήσια πατριωτική στάση στις δοσμένες συνθήκες- και να διεκδικεί μιαν ενωμένη Κύπρο.
Μια τέτοια πολιτική όχι μόνο δεν ενέχει το κίνδυνο να μας οδηγήσει σε υποχωρήσεις αλλά αποτελεί το καλύτερο εχέγγυο για την επανένωση του τόπου και του λαού μας και γι' αυτό η προάσπισή της στις σημερινές συνθήκες αποτελεί ύψιστο πατριωτικό καθήκον για κάθε Κύπριο. Γιατί διεκδικεί την ειρηνική συμβίωση των Ελληνοκυπρίων και των Τουρκοκυπρίων ως ενός λαού σε μια ενωμένη Κύπρο.
Ορισμένες φορές οι θέσεις της τουρκικής πλευράς, και η ανοχή που ορισμένοι στο διεθνή χώρο επιδεικνύουν έναντι αυτών των θέσεων, δημιουργούν δικαιολογημένα αισθήματα απογοήτευσης. Αυτά όμως δεν πρέπει σε καμιά περίπτωση να οδηγούν στο συμπέρασμα πως δεν υπάρχει ελπίδα να ξεπεραστεί η διαίρεση και η κατοχή. Ούτε σε “πατριωτικές” εξάρσεις που άμεσα ή συγκαλυμμένα απορρίπτουν τον ιστορικό συμβιβασμό της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Αυτό ηθελημένα ή άθελα είναι το καλύτερο δώρο προς όσους επιδιώκουν τη νομιμοποίηση της διαίρεσης της Κύπρου. Χρέος και καθήκον μας είναι η συνέχιση του αγώνα για την επανένωση της Κύπρου στη βάση του ιστορικού συμβιβασμού της δικοινοτικής διζωνικής ομοσπονδίας. Αυτή είναι η γνήσια πατριωτική και διεκδικητική στάση”.

Σχόλιο Ιστολόγου:
Αυτό το άρθρο αποτελεί και μια απάντηση [και επεξηγεί τους λόγους] γιατί στηρίζουμε τη λύση της Ομοσπονδίας ... Το κάνουμε όχι απλώς και μόνο επειδή έγινε αποδεκτή [από την ελληνοκυπριακή πλευρά] από πολύ παλιά [από το 1977 από τον τότε Πρόεδρο Μακάριο – είχε μάλιστα υποβληθεί και χάρτης], αλλά πρώτα και κύρια γιατί αποτελεί τον [μόνο εφικτό] τρόπο για επανένωση του τόπου μας ...

Για το copy-paste
Anef_Oriwn
21/11/2009


Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 68/2009 [χωρκάτικη, αντι-ρατσιστική, αγωνιστική και πλακατζιήτικη] – Η ΜΑΝΑ μου τζιαι οι “ρατσίστριες” [τζιαι “αγωνίστριες”] όρνιχες* της**


{1. * - όρνιχες =όρνιθες, δηλ. κότες – όπως λαλούμεν “Όρνιχες” του Αριστοχάνη ή “Στυμχαλίδες Κότες”, τζιείνες που σκότωσε ο Ηρακλής. Σε κάποια χωριά της Κύπρου όπως στο αιγιοφουξιανό Παλιοχώρι ή το κοτσιηνοχωρίτικο Εξωχώρι [link: http://aneforiwn.blogspot.com/2008/08/22-31-graffiti.html ] οι κάτοικοι εν μαλλωμένοι με το θήτα [αλλά και με το φι] κι αντι θθου [τζιαι φφου], λαλούν χχου ...
2. ** - Παράξενος και ίσως ακαταλαβίστικος ο τίτλος της ανάρτησης μου, όμως θα τον κατανοήσετε όταν διαβάσετε ολόκληρο το κείμενο...}.

Τις προάλλες πέρασα από το πατρικό μου σπίτι [στο χωριό] για να δω τη ΜΑΝΑ ΜΟΥ. Συνήθως περνώ απ’ εκεί 2-3 φορές τη βδομάδα [Σάββατο ή/και Κυριακή και μισοβδόμαδα]. Κάποτε περνώ και κάποια πρωινά - σταματώ για να κάνω κανένα σάντουιτς με χαλλούμι της κουέλλας σπιθκιάσιμο και με κανένα πιπεράκι αψό από τον κήπο της [ο οποίος την Άνοιξη μοσχομυρίζει από τα λουλούδια – κρινάκια, ζουμπούλια κι άλλα] ή κατά το μεσημέρι για να κοιτάξω τι φαγητό έχουν μέσα οι κασαρόλλες της [που είναι πάνω στην γκαζιέρα] και να πράξω αναλόγως ...
Τούτη τη φορά πέρασα με κάποια καθυστέρηση ... Κάποιες υποχρεώσεις και τρεχάματα δεν μου άφηναν χρόνο ... Είχαν ήδη περάσει καμιά 10ριά μέρες χωρίς να την επισκεφτώ [και επειδή συνήθως η ΜΑΝΑ παραπονιέται άμα αργήσω να περάσω], είπα να σταματήσω έστω και για λίγο πριν μερικές μέρες ... Είχαν μαζευτεί και στο σπίτι κάποια “αντζιά” [=δοχεία - από τη λέξη “αγγεία”] “όφκερα” [άδεια] που μας είχε δώσει γεμάτα με διάφορα καλούδια που η ίδια φτιάχνει, [όπως γάλα όξινον σπιδκιάσιμο, ελιές τσακκιστές, χαλλούμια], και έπρεπε να τις τα επιστρέψω [για ξαναγέμισμα] ...

Η ΜΑΝΑ μου έχει περάσει πια τα εβδομήντα και παρά τες πολλές ταλαιπωρίες [ψυχικές και σωματικές] που έχει περάσει [πολλές γέννες, πολλά παιδιά με τες πάμπολλές έννοιες και τα ποικίλα προβλήματα τους, δύσκολες και σκληρές δουλειές, στα χωράφια, στη μάντρα στα ξενοδοχεία, 5-6 εγχειρήσεις, 3 θάνατοι από καρκίνο, μέσα σε τρία χρόνια, πολύ στενών κι αγαπημένων προσώπων, του ΠΑΤΕΡΑ [ΜΑΣ], μιας Εγγονής κι ενός Γαμπρού, άντρα κόρης - ελαφρύ να ‘ναι το χώμα που τους σκεπάζει ΟΛΟΥΣ!], στέκει ακόμα καλά ... Και μακάρι να συνεχίσει έτσι για καιρό ακόμα ...
Όμως ΔΕΝ κάθεται ήσυχη [παρ’ όλο που κουράζεται σχετικά εύκολα πια] ... Όλο και κάτι θα φτιάξει και θα μας πάρει τηλέφωνο για να περάσουμε από σπίτι για να μας φιλέψει ή/και για να μας δώσει να πάρουμε [ΚΑΙ] μαζί μας ...

Ζυμώνει και φτιάχνει ψωμιά και πίτες [όπως χαλλουμόπιττες, ελιόπιττες, παστόπιττες, κολοκόπιττες] και τα ψήνει [τα τελευταία χρόνια] στο γκάζι ... Τα προηγούμενα χρόνια τα ‘ψηνε στο φούρνο της αυλής, αλλά αυτό είναι πλέον πολύ κουραστικό για την ίδια ... Στον φούρνο ψήνει πλέον μόνο κουλλούρια και κούκκουρα [παξιμάδια] για τα Χριστούγεννα και τη Λαμπρή, τις φλαούνες για το Πάσχα, ενώ τον ανάβουμε κι εμείς καμιά Κυριακή ή γιορτή για να κάμουμε ψητό και τταβάν ...
Κάμνει πουρέκκια της αναρής, τσιππόππιτταν, πιshίες, γάλαν όξινον [γιαούρτι], γλυκά του κουταλιού [αυτή την εποχή σίγουρα θα κάμει κυδώνι, ενώ παλαιότερα έκαμνε τζιαι πολύ ωραία μαρμελάδα από μόσφιλο – από τα αγαπημένα μου γλυκά, αλλά από τότε που ψήλωσε το ζάχαρις μου, το ‘χω κόψει]. Φτιάχνει τζιαι χαλούμια [μια πολύ κοπιαστική δουλειά – κάποτε αν τύχει και περάσω απ’ εκεί την ώρα που βγάζει τζιαι την αναρή από την κατσαρόλλα, έχω και την ευκαιρία να την δοκιμάσω φρέσκια και ζεστή με νορόν και λίγη ζάχαρη], καθώς τζιαι τραχανά [δύσκολο το κουλλούρωμα του], ελιές τσακκιστές αλλά τζιαι μαύρες ... Κάποτε κάμνει τζιαι ζαλατίναν ...
Όπως προείπα [σχεδόν πάντα άμα φτιάξει κάτι] ΜΑΣ παίρνει τηλέφωνο [γιατί σχεδόν κανένας τζιαι καμιά, δεν μένει κάπου κοντά της - λίγο πολύ ΟΛΟΙ έχουμε ξανιστεί (διασκορπιστεί) σαν τα παιδκιά του λαού] για να μας πει να περάσουμε από σπίτι για να μας δώσει το κανίshιν μας ... Να ‘ναι ΠΑΝΤΑ καλά!

Η Γιαγιά μας [για τα παιδιά των παιδιών της] η ΚΑΛΗ έχει [και] κότες στην αυλή [που λέει κι ένα παιδικό τραγουδάκι], καθώς και λίγα κουνέλια [που η ίδια φροντίζει] ... Έτσι έχουμε και τη δυνατότητα να παίρνουμε [και να έχουμε] συχνά φρέσκα αυγά [καθώς τζιαι κανένα κοτόπουλο σπιθκιάσιμο] ...
Τους τελευταίους όμως μήνες [ΜΟΥ] παραπονιόταν ότι οι όρνιθες της ΔΕΝ γεννούσαν αυγά ... Είχε πάρει και νέες πουλλαούες (πουλλάδες) για το κοτέτσι της [για την αυγοπαραγωγή πιο κατάλληλες είναι οι λεγόμενες “κόκκινες” – το χρώμα τους είναι κάτι σαν καφεκόκκινο], αλλά τα αποτελέσματα δεν ήταν ικανοποιητικά – τα αυγά εξακολουθούσαν να είναι λιγοστά. Κάπως όμως έχουν φτιάξει τα πράματα τελευταία ... Της έφερε μάλιστα [και για ενίσχυση του δυναμικού του κοτετσιού] και 4 όρνιθες, μια θεία ... Κι από τότε, εκεί [στο κοτέτσι] γίνεται το σώσε [όπως μου περιέγραψε τα συνταρακτικά γεγονότα η ΜΑΝΑ και τα διαπίστωσα κι ΕΓΩ ιδίοις όμμασι] ...

Που λέτε, οι ήδη παροικούσες στον ορνιθώνα [όπως λέγεται ελληνιστί το κοτέτσι] κότες [έστω κι αν οι πλείστες εξ αυτών είχαν εποικήσει το χώρο μόλις προ μερικών μηνών], ομού μετά του αλανιάρη κόκορα τους [ο οποίος συνήθως γίνεται επιθετικός προς τον οποιοδήποτε - συμπεριλαμβανομένης και της νοικοκυράς - προσπαθήσει να “εισβάλει” στο κοτέτσι], δεν σνόμπαραν απλώς ή περιφρόνησαν τες 4 νεοαφιχθείσες εποίκους –όρνιχες [από τις οποίες οι δύο ήταν μαύρες, η μία κόκκινη και η άλλη ασπροκαφετιά – η ποικιλία των χρωμάτων αποτελεί απόδειξη ότι είχαν εκκολαφτεί από κλωσημένα αυγά κι όχι από μηχανή], αλλά επέδειξαν προς αυτές έναν ακραίο και επιθετικό “ρατσισμό”... [Ως φαίνεται κανείς δεν τους μίλησε για τον Ξένιο Δία και για τους στοιχειώδεις κανόνες της φιλοξενίας και της ορνιθικής αλληλεγγύης] ... Πολύ πιθανόν αντί [οι παλαιότερες] να τις αποδεχτούν [τις νεότερες εποίκους] ως κοινοτικές, τις πήραν για τριτοκοσμικές και για λαθρομετανάστριες ... Φοβήθηκαν μάλιστα πως η εκεί εγκατάσταση τους θα δημιουργούσε πιέσεις στον ζωτικό τους χώρο και θα επηρέαζε αρνητικά τα συμφέροντα τους. Τούτος ο φόβος προκάλεσε και την εκδήλωση μιας aggressive [επιθετικής] συμπεριφοράς που όζει [θα ‘λεγα] ρατσισμού και φασισμού ...

Οι πιο παλιές έποικες δεν άφηναν [και συνεχίζουν ακόμα να το πράττουν – το είδα και σήμερα] τις τέσσερεις νεότερες ούτε καν να πλησιάσουν το αντζιόν [το δοχείο – μια παλιά μεγάλη κατσαρόλλα] όπου βρισκόταν το ορνιθο-φαγητό [αποτελούμενο από διάφορους σπόρους όπως σιτάρι, σόργο, σιταροπούλα σπαστή] καθώς και διάφορα χόρτα όπως τριφύλλι ή ρόδια σπασμένα που ήταν πεταμένα χάμω. Ήταν σαν να τους έλεγαν, “Να φύ(γ)ετε παλιόρνιχες”,Μαυρο-πουτάνες [ασχέτως αν δεν ήταν όλες μαύρες] ξενιτζιές [που ήρθατε να μας πάρετε το σπίτι, να μας κλέψετε το φαΐ και να μας πεθάνετε τον κόκορα μας – δεν σκέφτεστε ότι ΔΕΝ μπορεί να μας προλάβει όλες;] τίποτα ΔΕΝ θα φατε”!

Κι όντως επισκεπτόμενος το χώρο του κοτετσιού, είδα ότι οι τέσσερεις νεοφερμένες κότες ήταν ανεβασμένες σε κάποια πιο ψηλά σημεία στο κοτέτσι, όπως πάνω σ’ ένα μεγάλο οριζόντιο ξύλο [που χρησιμοποιείται ως "τζιοίδκιαστρον" – χώρος για ύπνο] και μια ξύλινη κάσσια [που χρησιμοποιείται ως "γίστη" – η φωλιά των ορνίθων για το γέννημα των αυγών], ενώ όλες οι υπόλοιπες μετά του κοκόρου τους [κάποιες είχαν και μαθισμένο το κεφάλι από τα πολλά “κουκκουφίσματα” του] ήταν κάτω και γύρω από το δοχείο με το φαγητό και τσιμπολογούσαν... Αν κάποια από τις τέσσερεις τολμούσε [μετά από χίλιες αμφιταλαντεύσεις] να κατέβει για να τσιμπήσει κι εκείνη η έρμη κάνα μεζεδάκι, μαύρο φίδι την έφαγε! Αμέσως οι κάτω την εμουντηρήσκαν [της επιτίθονταν] ... Έβλεπα τις νεοφερμένες κότες να πετάνε από το τζιοίδκιαστρον προς την γίστην κι αντίστροφα ή να ανεβάζουν κανένα κλωνί τριφύλλι στο σανίδι για να το φάνε εκεί ... Τραγική η κατάσταση των 4 νεοφερμένων όρνιχων-εποίκων ... Έμεινα κατάπληκτος!!!

Τώρα θα μου πείτε, εδώ οι άνθρωποι όταν νοιώσουν [ή τους σφηνωθεί στην κεφάλα] ότι κινδυνεύουν ο ζωτικός τους χώρος και τα συμφέροντα τους, συμπεριφέρονται προς τους συνανθρώπους τους [κι αλλοδαπούς αλλά και ημεδαπούς – και συνήθως προς όσους είναι φτωχοί] με άκρως απαίσιο, ρατσιστικό κι απάνθρωπο τρόπο, τις όρνιθες θα δούμε τώρα και κατα πόσο τούτες εκδηλώνουν αντι-κοτικά αισθήματα και προβαίνουν σε αντι-κοτικές πράξεις κατα των συν-κοτών τους – στο κάτω - κάτω τούτες μόλις 5 δράμια νουν κι έχουν ...

Τυχόν συνειρμοί σας που πολύ πιθανόν να σας οδηγήσουν σε συγκρίσεις με συγκεκριμένες [υπαρκτές] καταστάσεις και περιστατικά που έχετε στα υπ’ όψη σας από την ανθρώπινη καθημερινότητα [αλλά και την blogόσφαιρα – όπου κάποιοι νοιώθουν πως αν κάνουμε παρεμβάσεις και σχολιάσουμε κάτι ή καταθέσουμε τον αντίλογο μας κινδυνεύει ο ζωτικός τους χώρος] ΔΕΝ είναι καθόλου τυχαίοι ή συμπτωματικοί ...

Για να είμαι όμως και πιο δίκαιος, θα ‘θελα πριν κλείσω, να καταθέσω και μιαν άλλη πιθανή αιτία που προκάλεσε την αντίδραση [την αγωνιστική και απελευθερωτική] των ημεδαπών ορνίχων!
Οι πρώτες λοιπόν κότες–έποικοι του ορνιθώνα της Γιαγιάς θεωρούν τες δεύτερες ως εισβολείς και σφετερίστριες του χώρου τους.
Ασχέτως λοιπόν,
Πρώτον, αν οι πιο πολλές από τις πρώτες εποίκισαν τον χώρο μόλις προ μερικών μηνών,
Δεύτερον, αν δεν έχουν κοτσσιάνιν [τίτλο ιδιοκτησίας] ή υπογραφέν ενοικιαστήριο έγγραφο για το κοτέτσι,
Και τρίτον, αν η νοικοκυρά [και διαχειρίστρια του χώρου] έφερε κι άλλες ενοίκους/εποίκους,
Οι πρώτες, λοιπόν, έποικες [ή και άποικες], τηρώντας το γνωστό αγγλικό ρητό “ferst kam, ferst serv”, νοιώθουν το χώρο [και τον κόκορα] ολόδικους τους και δεν θέλουν να τους μοιραστούν μ’ άλλες [όρνιχες] και μάλιστα ξεδιάντροπες ξενιτζιές!
Γι’ αυτό κι αγωνίζονται με όλα τα μέσα που έχουν στη διάθεση τους [όπως η επιβολή εμπάργκο στην πρόσβαση στο ορνιθο-φαΐ – “να πεθάνετε της πείνας βρωμισμένες ξετσίπωτες”] για να τες αναγκάσουν να αποχωρήσουν από τα ιερά χώματα του γουμά! Κι ανεξαρτήτως του ότι οι δεύτερες δεν έχουν που το σαρκίο “τζιοιδκιάσει” ή από που σπόρο τσιμπήσει, ο αγώνας των πρώτων αποίκων μπορεί να θεωρηθεί ως αντικατοχικός, απελευθερωτικός κι αντι-εποικιστικός ... Κοτίshα [την γλώσσα των κοτών], ΔΕΝ ξέρω, αλλά υποθέτω ότι οι πιο παλιές έποικες του κοτετσιού μέσα από τα κακαρίσματα τους και κατα τις επιθέσεις εναντίον των τεσσάρων θα φωνάζουν κιόλας, “Έξω οι έποικες από τον γουμάν μας” ή “Οι έποικες να πανε πίσω ... στην Τουρκία, sorry, στον δικό τους γουμά”, ή Αυτός ο κόκορας είναι δικός μας, τζιαι ΔΕΝ μπορεί καμιά [νέα έποικη] να μας τον πάρει”, ή Πεινάτε, αλλά δεν θα σας δίνουμε να φατε, αυτοί οι σπόροι είναι δικοί μας”!

Νυν υπέρ φαγιού, γουμά τζιαι κοκόρου ο αγών ...

Ε, ρε πλακές!!!

**********
Υστερόγραφον [άσχετο, αλλά που έχει να κάνει με κότες]:

Ε τζιαι, επροσέξετε ότι οι ΧριστοφοΓουοτσσιανοί Επιτρόποι, επεριορίσαν νάκκον τες επιθέσεις τους εναντίον άλλων bloggers [εσυνακτήκαν μέσ’ τα πετσσιά τους]; Φυσικά οι κότες-κολαούζοι τους [τα διάφορα accessories του blog τους – ανώνυμα και ψευδεπώνυμα] συνεχίζουν το “εθνικό” χυδαιολογικό τους έργο εμπλουτίζοντας το με προβοκάτσιες [όπως η προβοκατόρικη καπηλεία των nicks άλλων bloggers, π.χ. του Lexi_Penitas -link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/11/gate_692.html]...

Anef_Oriwn
Πέμπτη 12/11/2009

Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 67/2009 [έκτακτη, επίκαιρη κι αντιφασιστική] – Κι όμως και φασίστες είναι και χυδαίοι και αισχροί ...

Παρεμβαίνω κι ΕΓΩ έστω και την υστάτη [μ’ αυτή μου την ανάρτηση - πέραν από κάποια σχόλια που κατάθεσα σ’ αλλά blogs], στη μεγάλη και έντονη συζήτηση που ξεκίνησε εδώ και μερικές μέρες σε διάφορα blogs με αφορμή τη διαγραφή από τον Lexi_Penitas 4 [εθνικιστικών] blogs από τον συναθροιστή “Κυπριακά μπλοκς” [link: http://kypriakablogs.blogspot.com/] που ο ίδιος [με πολύ κόπο] δημιούργησε και διαχειρίζεται ... Θα ‘θελα ως έμμεσα εμπλεκόμενος στις συζητήσεις [μια και αναφέρεται τ’ όνομα ΜΟΥ] αλλά και ως άμεσα επηρεαζόμενος, καθώς έχω πλειστάκις καθυβριστεί, [όχι σκιωδώς ή σκιερώς, αλλά σκαιωδώς] από τους Επιτροπάριους του “Christofias Watch”, τους αυτο-ανακηρυχθέντες Απο(κατα)στάτες της Δημοκρατίας, να πω λίγα λόγια ...

Ήδη με το θέμα έχουν ασχοληθεί:

1. Πρώτα, οι ίδιοι οι Επίτροποι στο Blog τους, που όταν εντόπισαν τη διαγραφή τους από τον Συναθροιστή “Κυπριακά μπλοκς”, έγραψαν μικρό post στην αριστερή στήλη του blog τους υπό τον τίτλο “ΛΕΟΝΤΑΡΙΣΜΟΙ - LEXIPENITARISMOI, ΘΡΑΣΥΔΕΙΛΟΙ PINALEONTISMOI!” αλλά και ειδική ανάρτηση με τίτλο “LEXI_PENITAS Ή ΜΗΠΩΣ NAZI_PENITAS;” [link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/11/lexipenitas-nazipenitas.html] – Δεν έχω χρόνο ν’ ασχοληθώ τώρα με την πατάτα που εκστόμισαν, δηλ. τη φράση τους «Nazi_Penitas”. Απλώς να πω ότι το «Penitas» [«Πένητας»] είναι παράγωγο της λέξης «πενία» που σημαίνει φτώχεια ... Δηλ. «Nazi_Penitas” είναι ο φτωχός από ναζισμό δηλ. ο μη ναζιστής! Να ζήσετε λεξηπλάστες Επιτρόποι!
2. Ο Lexi_Penitas έγραψε κι ο ίδιος σχόλιο απάντηση στην αριστερή στήλη του συναθροιστή υπό τον τίτλο “Εδώ δεν έχουν θέση οι φασίστες”, ενώ συζήτηση έγινε και στο post “Η Δρακούνα σέρνει το χορό!” [link: http://kypriakablogs.blogspot.com/2009/11/blog-post.html] καθώς και στο post του “Από ποιους χρειάζεται προστασία η Δημοκρατία” του άλλου blog του, του “Πού σου νέφκω, πού πάεις;” [link: http://pousounefkopoupaeis.blogspot.com/2009/11/blog-post_09.html].
3. Ο Μαρίνος στο “ΤΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΜΟΥ” [“Εμφύλιος των κυπριακών blogs!” – link: http://marinoskleanthous.blogspot.com/2009/11/blogs.html]
4. Ο Αντιφωνητής στο blog του [“Για την διαγραφή τεσσάρων μπλογκ από τα «Κυπριακά Μπλογκ»” link: http://antiphonist.blogspot.com/2009/11/blog-post_08.html]
5. Η Rose στο δικό της blog [“στον Λεξιπένητα” – link: http://bluerose-rose.blogspot.com/2009/11/blog-post.html]
6. Ο PolitisPittas στο “Στήλη Άλατος” [“Κυπριακά μπλογκς” – link: http://politispittas.blogspot.com/2009/11/blog-post_09.html ]
7. Ο μοναχικός καβαλάρης [και έτερος εκ των 4 διαγραφέντων – που όπως πάμε θα τους ηρωποιήσουμε κιόλας] Βυζαντινός στο “Έλληνες Αντεπίθεση” [“Ένας συμπλεγματικός το παίζει συναθροιστής!” – link: http://ellines-antepithesi.blogspot.com/2009/11/blog-post_1993.html] .

Αρχική μου πρόθεση ήταν στην ανάρτηση μου να εκφράσω κατ’ αρχάς τες απόψεις μου για το όλο θέμα κι ακολούθως να παρουσιάσω μέσα από σχετικές περικοπές από κείμενα του “Christofias Watch” [κι έχω φτιάξει ολόκληρη συλλογή με τα υβριστικά τους μαργαριτάρια], την χυδαιότητα, την αισχρότητα και την ανεντιμότητα του λόγου και της γραφίδας των “κυρίων” Επιτρόπων και δήθεν Απο(κατα)στατών ... Αυτή η κατάσταση χρονολογείται από συστάσεως [και καταβολής] του blog τους, κάπου από τον Απρίλη που μας πέρασε. Είχα σκοπό να παραθέσω συγκεκριμένα αποσπάσματα από τον λόγο τους που να αποδεικνύουν πως οι τύποι αυτοί που δήθεν αγωνίζονται για την Αποκατάσταση της Δημοκρατίας [που χάθηκε φαίνεται με την αποτυχία του Τάσσου Παπαδόπουλου να επανεκλεγεί Πρόεδρος] ΚΑΙ Φασίστες ΕΊΝΑΙ και Χυδαίοι και Αισχροί και Εμετικοί ...
Και είναι τοιούτοι τύποι γιατί βρίζουν σκαιωδώς, χυδαιολογούν, διασύρουν άτομα και υπολήψεις, δολοφονούν λεκτικά χαρακτήρες, λειτουργούν ως τραμπούκοι στην Blogόσφαιρα, δεν επιτρέπουν τον αντίλογο, δεν σέβονται ούτε ανέχονται την άλλη τη διαφορετική άποψη, θεωρούν ως προδότη, μειοδότη και πράκτορα των τούρκων όποιο διαφωνεί μαζί τους, δεν επιτρέπουν σ’ όσους οι ίδιοι βρίζουν να υπερασπιστεί τον εαυτό του, διαγράφουν τα τυχόν σχόλια του... Αν όλ’ αυτά ΔΕΝ είναι φασισμός, τότε μπορεί κάποιος ειδήμονας να μου πει τι εστί ΦΑΣΙΣΜΟΣ;
Πιο συγκεκριμένα,
1. τον Μιχάλη Μιχαήλ, τον λενε σοβαροφανή μανιακό Κόκκινο Ιαβέρη,
2. Τον Anef_Oriwn, Ηλικιακό Ρατσιστή, Διαστροφικό Πορνοσάτυρο, Ahmet_Oriwn, «τσούλα» και πολλά και διάφορα άλλα, ενώ έχουν χρησιμοποιήσει και προβοκατόρικα το nick μου για να γράψουν δικά τους σχόλια ...
3. τον Strovolioti [ή Γιάννο Ιωάννου], Έποικ-Lover,
4. τον Lexi_Penitas, Pinaleo Ιωαννίδη,
5. τον Aslan, ομοφοβικό, [δημοσίευσαν και φωτογραφία του με αισχρό περιεχόμενο, την οποία όμως αναγκάστηκαν τελικά να αποσύρουν]
6. τον Γιώργο Ιορδανούς Έποικ-Lover-Lover ή και Έποικ-Lover Β΄ [http://christofias-watch.blogspot.com/2009/11/blog-post_04.html]
7. τον δημοσιογράφο και μελετητή Μακάριο Δρουσιώτη, Μαγάριο [link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/09/blog-post_23.html]
8. τον δημοσιογράφο του “Πολίτη” και συγγραφέα της στήλης “Κατά Βαρβάρων”, Κώστα Κωνσταντίνου, Κωστακόμπλεξ Κωσταρλούμπας [link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/09/blog-post_27.html].

Αυτές ήταν λοιπόν οι αρχικές μου προθέσεις ... Στην πορεία της συζήτησης όμως, κάποιες αντιδράσεις [και μη αντιδράσεις] και τοποθετήσεις [και μη τοποθετήσεις] ΜΕ απογοητεύσαν – πλην 2-3 φωτεινών εξαιρέσεων!
Γι’ αυτό και για την ώρα θα περιοριστώ στην έκφραση της δυσφορίας και της ενόχλησης μου [έστω κι αν τούτο δεν αρέσει ίσως σε κάποιους φίλους και συμπαθούντες - προς το άτομο μου - bloggers] για την επιλεκτική ευαισθησία και τη σπουδή με την οποία κάποιοι έτρεξαν να κρίνουν, να δικάσουν και να καταδικάσουν στο πυρ το εξώτερο [ένα σύγχρονο “auto da fe”], τον Lexi_Penitas για την ενέργεια του να διαγράψει τα 4 blogs [έστω κι αν η ενέργεια του κριθεί λανθασμένη ή αντιδημοκρατική] ... Κι όλ’ αυτά [οι κρίσεις και οι επικρίσεις κατα του Lexi_Penitas], αλλά και η τήρηση ίσων αποστάσεων από τες δύο αντιμαχόμενες πλευρές [λες και η έκφραση φασιστικών κι αντιφασιστικών απόψεων πρέπει να κρίνονται το ίδιο], στ’ όνομα των αρχών της δημοκρατίας και της ελευθερίας της σκέψης και της έκφρασης ... Μήπως όμως τα έχουμε παρεξηγήσει [ή συγχύσει] αυτά με την φασιστική δράση και επιθετικότητα που στην προκείμενη περίπτωση εκφράζεται μέσα από ένα λεκτικό τραμπουκισμό [που δεν είναι απλώς υβριστικός αλλά είναι και επιθετικός και έχει ως στόχο και σκοπό να πλήξει και να διασύρει προσωπικότητες και χαρακτήρες;]. Ή τέλος πάντως αν η ενέργεια του Lexi_Penitas να διαγράψει συγκεκριμένα blogs [ή και η δική μου, αν θέλετε, να ανταποδίδω τα ίσα – δεν κάμνω βερεσιέ βλέπετε - σ’ όσους με βρίζουν, όπως στους φασίστες του “Christofias Watch”] είναι τόσο αντιδημοκρατικές και κολάσιμες και πρέπει να επικριθούν [και αν θέλετε καλώς γίνεται], ΔΙΕΡΩΤΟΥΜΑΙ, που ήσαν ΟΛΟΙ αυτοί να πάρουν θέση όταν οι “κύριοι” Επίτροποι [και οι Ανώνυμοι και ψευδεπώνυμοι υποτακτικοί και κολαούζοι τους] καθύβριζαν και χυδαιολογούσαν όσους διαφωνούσαν μαζί τους; Ήταν δημοκρατικό αυτό που έκαναν οι Επίτροποι; Γιατί δεν θίχτηκαν και τότε οι δημοκρατικές ευαισθησίες των αγαπητών συν-Bloggers; Η μήπως είναι τόσο ελιτιστές που ΔΕΝ μπορούν να ασχολούνται με τα “σκατά” που λένε αλλά είναι τόσο ευαίσθητοι που νοιώθουν ότι ΠΡΕΠΕΙ να υπερασπίζονται το δικαίωμα τους να τα λενε;

Μα πόσος επιτέλους ΜΑΖΟΧΙΣΜΟΣ σ’ αυτήν την κοινωνία! Να ΜΑΣ καθυβρίζουν, να ΜΑΣ προπηλακίζουν, να ΜΑΣ λοιδορούν, κι ΕΜΕΙΣ ως νέοι πρωτομάρτυρες χριστιανοί να χαμογελάμε ηλιθίως και να φοβόμαστε μην θίξουμε τα δημοκρατικά δικαιώματα των υβριστών μας και έτσι τους κακοφανίσουμε!

Anef_Oriwn
Δευτέρα 9/11/2009

Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 66/2009 [επετειακή, επαναστατική, σοσιαλιστική και σκεπτικιστική] – Για την Οκτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση και τον σταλινισμό ...


92η επέτειος της Ρωσσικής Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης αύριο, 7 του Νοέμβρη [στην ουσία η Επανάστασης έγινε στες 25 του Οκτώβρη, αλλά με το παλιό ημερολόγιο].

Εν πρώτοις θα ήθελα να ΣΑΣ παραπέμψω στην περσινή μου [40η στον αριθμό] σχετική ανάρτηση [link:
http://aneforiwn.blogspot.com/2008/11/40.html ], όπου έκαμα μια [ιστορική] αναδρομή στα τότε γεγονότα, και


Δεύτερον, αντί άλλου επετειακού [φετινού] δικού μου κειμένου, θα παραθέσω [δια της μεθόδου του scanαρίσματος], ένα σχετικό κείμενο [και πάλι] του Βασίλη Ραφαηλίδη, τούτη τη φορά παρμένο από το βιβλίο του “Η Μεγάλη Περιπέτεια του Μαρξισμού” [εκδόσεις “του Εικοστού Πρώτου”, β΄ έκδοση, 1999]. Όσοι αριστερίζουμε πιστεύω ότι έστω και κριτικά πρέπει να τιμούμε αυτή την επέτειο ...
Πέραν τούτου, να πούμεν, ότι αυτό εδώ το κείμενο μου λειτουργεί και δίκην αντι-εορτασμού στα παναΰρκα που θα γίνουν αυτές τες μέρες για την κατεδάφιση του τείχους του Βερολίνου, αλλά και ως μια απάντηση προς όσους αντιμετωπίζουν την ιστορία με συναισθηματισμούς και μελοδραματισμούς!

Στο κείμενο του ο συγγραφέας πραγματεύεται,
- πρώτον, την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε μια ΜΟΝΟ χώρα [τη Ρωσσία] μετά την αναπάντεχη κι ανέλπιστη επιτυχή έκβαση της Οκτωβριανής Επανάστασης και
- δεύτερον, τις αναπόφευκτες [όπως τις χαρακτηρίζει] παρεκκλίσεις και παρεκτροπές [αλλά και τα λάθη και τα εγκλήματα] που επισυνέβησαν ή/και διαπράχθηκαν κατα την τεθλασμένη εκείνη πορεία οικοδομής του σοσιαλισμού [και κυρίως κατα τη σταλινική περίοδο διακυβέρνησης της Σοβιετικής Ένωσης] ...

Ο Ραφαηλίδης, [που ΔΕΝ ήταν καθόλου φιλο-σταλινικός, αντίθετα πολλοί λένε ότι ήταν φιλο-τροτσκιστής, ίσως και λόγω των καλών σχέσεων του με τον Μιχάλη Ράπτη – Πάμπλο], κάνει [στο κείμενο που θα αναρτήσω] μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση/παρουσίαση του φαινομένου που οι “ειδικοί” ονομάζουν σταλινισμό!


Ο σταλινισμός ήταν ιστορικά αναγκαίος;
(του Βασίλη Ραφαηλίδη)
[Οι επιχρωματισμοί και οι υπογραμμίσεις είναι του blogοδεσπότη ...]

“Αποσταλινοποίηση δεν σημαίνει, έτσι απλά, καταδίκη του Στάλιν και των μεθόδων του. Άλλωστε, ο σταλινισμός μάλλον συμβατικά συνδέεται με το όνομα και την προσωπικότητα του Στάλιν. Συνεπώς, δεν ξοφλάει κανείς με το σταλινισμό αν περιοριστεί στο να καταδικάσει άκριτα και επιπόλαια τον Στάλιν. Γιατί ο Στάλιν υπήρξε αναμφισβήτητα μια οργανωτική ιδιοφυία, κι αυτό του το αναγνωρίζουν ακόμα και κάποιοι από τους αντιπάλους του. Άλλωστε, χωρίς τον Στάλιν και τις βάρβαρες μεθόδους του είναι αμφίβολο αν θα υπήρχε και μετά το 1945 Σοβιετική Ένωση. Δεν είναι καθόλου βέβαιο πως οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του εκείνους τους πολύ δύσκολους καιρούς θα ενεργούσε διαφορετικά.

Ο Χρουστσόφ, που εγκαινιάζει την αποσταλινοποίηση, στρέφει εξαρχής την προσοχή του σε μια εντελώς λανθασμένη κατεύθυνση: αντιλαμβάνεται το σταλινισμό σαν μια ενδοκομματική υπόθεση, σαν κάτι που αναφέρεται αποκλειστικά και μόνο στις μεθόδους που μετήλθε ο Στάλιν για να καθυποτάξει τους κομματικούς του αντιπάλους και να κυριαρχήσει, ως απόλυτος δικτάτορας, αρχικά όχι στο κράτος που λεγόταν Σοβιετική Ένωση, αλλά στο Κομουνιστικό Κόμμα της Σοβιετικής Ένωσης. M’ άλλα λόγια, δεν ήταν σε θέση ο Χρουστσόφ να αντιληφθεί πως ο σταλινισμός δεν είναι ένα ενδοκομματικό «γεγονός», αλλά ένα κοινωνικό φαινόμενο απόλυτα συναρτημένο με τη γραφειοκρατίαΔεν είναι δυνατό ένας μαρξιστής, ένας διαλεκτικός, να καταδικάσει το σταλινισμό άκριτα και επιπόλαια. Κάτι τέτοιο θα ήταν σταλινισμός απ’ την ανάποδη. Ο σταλινισμός είναι, βέβαια, συνδεδεμένος με την προσωπικότητα τον Στάλιν και τις μεθόδους τον, αλλά εκείνος που ίσως ευθύνεται λιγότερο απ’ όλους για τούτες τις μεθόδους είναι ο ίδιος ο Στάλιν. Άλλωστε, ο Στάλιν, για κάμποσα χρόνια μετά το θάνατο του Λένιν, καθοδηγούσε το κόμμα και το κράτος συλλογικά, με το κλασικό πλέον διοικητικό σχήμα της τριανδρίας (τρόικα). Δεν ήταν εξαρχής δικτάτορας, και κατά πάσα πιθανότητα δεν είχε εξαρχής την πρόθεση να γίνει δικτάτορας. Έγινε κάτω από πολύ συγκεκριμένες συνθήκες, που πρέπει να ερευνηθούν προσεκτικά. Αν πει κανείς πως τα πράγματα θα εξελίσσονταν πολύ διαφορετικά στην ΕΣΣΔ αν δεν υπήρχε ο Στάλιν, αν στη θέση τον βρισκόταν π.χ., ο Τρότσκι, είναι σαν να αποδέχεται σαν πρώτο και κυρίαρχο το ρόλο της προσωπικότητας και της βούλησης στην ιστορία. Αλλά μια τέτοια άκρατη ιστορική βουλησιαρχία απέχει έτη φωτός απ’ το μαρξισμό. Παρά το σημαίνοντα ρόλο της, δεν είναι η προσωπικότητα που δημιουργεί την ιστορία, είναι η ιστορία που σε μια συγκεκριμένη ιστορική στιγμή βρίσκει την κατάλληλη για κείνη τη στιγμή προσωπικότητά. Αν η προσωπικότητα υπήρχε και η ιστορική ανάγκη δεν επεσήμανε την ύπαρξή της, σημαίνει πως οι αντικειμενικές συνθήκες δεν την χρειάζονταν.

Ο Στάλιν, λοιπόν, στην αρχή ήταν και μαρξιστής και λενινιστής. Ασφαλώς κάποτε παρεξέκλινε και απ’ το μαρξισμό και απ’ το λενινισμό. Όμως, τι σημαίνει τελικά «παρέκκλιση;» Ποιος μπορεί να εγγυηθεί το «σταθερό σημείο αναφοράς», ώστε να ορίσει την παρέκκλιση σαν απομάκρυνση απ’ αυτό;
Αν το σταθερό σημείο αναφοράς είναι τα κείμενα του Μαρξ, η απαίτηση για μη παρέκκλιση σημαίνει τελικά σχολαστική εφαρμογή στην πράξη τον μαρξισμού. Αλλά αυτό ακριβώς είναι ο δογματισμός. Συνεπώς, ο άκριτος αντισταλινισμός είναι μια ακόμα μορφή δογματισμού και αυτοί που κατηγορούν τους σταλινικούς για δογματισμό είναι απλούστατα αντιδιαλεκτικοί, στην περίπτωση που δεν είναι ανιστόρητοι και δογματικοί στο έπακρο. Η σταλινική βαρβαρότητα, σε συνθήκες σοσιαλισμού σε ένα μόνο κράτος, ήταν αναπόφευκτη.

Αλλά και η άποψη του Τρότσκι για τη συνεχή επανάσταση και την επέκταση της ήταν ανεφάρμοστη μετά την ήττα των Σπαρτακιστών στη Γερμανία το 1919 και την εμφάνιση του φασισμού στην Ιταλία την ίδια χρονιά και κυρίως από το 1922 που ο φασισμός γίνεται εξουσία
To 1933 με την άνοδο στην εξουσία του Χίτλερ δεν υπάρχει πλέον καμιά ελπίδα να εξαχθεί η επανάσταση των Μπολσεβίκων εκτός Ρωσίας.

Ο αντισταλινισμός, που είναι κι αυτός δογματισμός, συχνά είναι πολύ πιο επικίνδυνος απ’ το σταλινικό δογματισμό. Δεν έχει κανείς παρά να προσέξει τη συμπεριφορά των τροτσκιστών, των μαοϊκών ή όποιων άλλων, για να διαπιστώσει πως ο δικός τους δογματισμός σε τίποτα δεν υπολείπεται του σταλινικού, για να μην πω πώς είναι ένας δογματισμός εντελώς καιροσκοπικός, αφού όλοι αυτοί μιλούν και κρίνουν με την ασφάλεια που παρέχει η αντιπολίτευση και η μη δόκιμη των απόψεων τους στην πράξη. Ο σταλινισμός, όμως, δεν είναι αφηρημένη θεωρία, είναι πράξη και μάλιστα πολύ οδυνηρή. Κι ας μη μιλάμε για λάθη. Τα λάθη δεν μπορεί να τα αποφύγει κανείς. Όποιος ισχυρίζεται πως μπορεί να εφαρμόσει αλάνθαστα το μαρξισμό, δεν είναι μαρξιστής. Είναι... θεολόγος που παριστάνει μαρξιστή. Το σημαντικό, συνεπώς, δεν είναι να μην κάνουμε λάθη, αλλά να μην επαναλαμβάνουμε συνεχώς τα ίδια. Στο κάτω - κάτω, το να κάνεις καινούργια λάθη είναι και θέμα... ποικιλίας, που κάνει την ιστορική πράξη λιγότερο ανιαρή. Στη διαλεκτική, άλλωστε, το λάθος δεν είναι παρά μέρος της άρνησης. Και χωρίς την άρνηση, η κατάφαση καθίσταται αδύνατη.

Η ιστορία είναι ένα εκκρεμές που συνεχώς παρεκκλίνει δεξιά και αριστερά από την κάθετη θέση που ορίζει η ακινησία. Είτε, λοιπόν, η ιστορία κινείται και συνεπώς παλαντζάρει μια από δω και μια, από κει, προχωρώντας προς τα μπροστά, είτε μένει ακίνητη και πεθαίνει. Ακίνητα είναι μόνο τα πτώματα Οι ζωντανοί οργανισμοί συνεχώς κινούνται και συνεχώς αλλάζουν.

Κάθε ορθοδοξία, λοιπόν, με την απαίτησή της για ιδεολογική καθαρότητα μυρίζει πτωμαίνη. Κάποιοι δεν θέλουν να καταλάβουν πως η διαλεκτική χωρίς άρνηση στο δεύτερο σκέλος της εκπίπτει αυτομάτως σε οντολογία. Η αταξική κοινωνία που ονειρευόμαστε εμείς οι προσκολλημένοι στη λιγότερο ουτοπική ουτοπία ουτοπιστές θα είναι κι αυτή διαλεκτική, δηλαδή θα εμπεριέχει όλες τις αρνητικές καταστάσεις εκτός από τη βασική: την οικονομική ανισότητα. Όποιος αντιλαμβάνεται την ισότητα σαν ισοπέδωση μάλλον δεν καταλαβαίνει τίποτα από μαρξισμό.
Το σταλινισμό τον γέννησε μια δύσκολη εποχή. Στις αρχές της δεκαετίας τον ‘36, όταν ο φασισμός έχει ήδη εδραιωθεί, το παλιό όνειρο και του Μαρξ και του Λένιν και του Στάλιν και του Τρότσκι για ένα γρήγορο ξάπλωμα της επανάστασης σ’ ολόκληρη την Ευρώπη καταρρέει πλήρως. Ο φασισμός παρέσυρε μεγάλο μέρος των δυστυχούντων αλλού. Ο φασισμός, σαν κοινωνικό και όχι μόνο σαν πολιτικό φαινόμενο νοούμενος, πράγματι ανάκοψε την εξάπλωση τον κομουνισμού Από ‘δω και η αμφίσημη στάση της αστικής τάξης απέναντί του. Οι αστοί απ’ τη μια μισούν το φασισμό που αναιρεί τον παραδοσιακά φιλελευθερισμό του κράτους των ιδιωτών και βάζει στη θέση του τα εθνικό ιδεολόγημα του υπερταξικού κράτους, και απ’ την άλλη τον ανέχονται σαν αναγκαίο κακό, δηλαδή σαν ανάχωμα στην κομμουνιστική εξάπλωση.
Όσο κι αν φαίνεται σήμερα αφελές, κανείς κομουνιστής δεν πίστευε τότε πως ο προδικτατορικός και μη σταλινικός ακόμα κομουνισμός, με τη λογική του και την ηθική του, δεν θα ξαπλωνόταν σύντομα σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης τη στιγμή, μάλιστα, που επικράτησε τόσο εύκολα στην τσαρική Ρωσία. Τουλάχιστον για τη Γερμανία, όπου το εργατικό και το κομουνιστικό κίνημα ήταν εξαιρετικά αναπτυγμένο, η επικράτηση του κομουνισμού ήταν πρόβλημα μηνών, όπως ήθελαν να πιστεύουν τότε οι πρωτοπόροι Μπολσεβίκοι.Αλλά αντί του αναμενόμενου πανευρωπαϊκού κομουνισμού, εμφανίζεται στη Γερμανία το 1933 ο ναζισμός. Από το 1922 κιόλας, με τον Μουσολίνι στην Ιταλία, το Κεφάλαιο περνάει στην αντεπίθεση. Στη δικτατορία του προλεταριάτου που πρωτοεμφανίζεται το 1917 το Κεφάλαιο, διά των μικροαστών μικροκεφαλαιούχων, αντιτάσσει την αστική δικτατορία, το φασισμό και την ακραία του έκφανση, το ναζισμό.

Ο φασισμός εμφανίζεται σε χώρες όπου το αστικό κοινοβούλιο αδυνατεί να δώσει άμεσες λύσεις στα τρέχοντα και επείγοντα προβλήματα της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ο φασισμός δεν είναι βίτσιο κάποιου παρανοϊκού δικτάτορα, όπως θέλουν να λεν οι αστοί για να συγκαλύψουν το αναμφισβήτητο γεγονός πως ο φασισμός είναι καπιταλισμός, και μάλιστα στην πιο καθαρή τον μορφή. Ο φασισμός ήταν ιστορική αναγκαιότητα για τον καπιταλισμό, που καταφεύγει σ' αυτό, κάθε φορά που θα στριμωχτεί πολύ, δηλαδή κάθε φορά που οι αντιθέσεις της καπιταλιστικής κοινωνίας οξύνονται τόσο, που ο εκσυγχρονισμός της καπιταλιστικής οικονομίας δεν μπορεί αν επιτευχθεί παρά μόνο με την καταφυγή στη φασιστική βία.
Σήμερα, τόσο η φασιστική δικτατορία όσο και η δικτατορία του προλεταριάτου καθίστανται εκ των πραγμάτων δυσεφάρμοστες. Και τούτο διότι η αστική τάξη υποχρεώθηκε να κάνει πολλές παραχωρήσεις στην εργατική τάξη, χάρη κυρίως στην ύπαρξη των κομουνιστικών κομμάτων, που αν μη τι άλλο σοβαρότερο, τουλάχιστον λειτουργούν πάντα σαν λόμπι, σαν ομάδες πίεσης, αλλά και εξαιτίας τον φόβου της αναζωπύρωσης του μικροαστικού φασισμού, που η αστική τάξη δεν θα τον προτιμούσε γιατί αναιρεί το φιλελευθερισμό. Απ’ την άλλη μεριά, η εργατική τάξη χάνει ολοένα και περισσότερο τον παραδοσιακό της χαρακτήρα, έτσι που αυξάνονται ολοένα και περισσότερο οι μάνατζερ, οι «χαρτογιακάδες», οι εργοδηγοί, οι διευθυντές, που όλοι μαζί συναποτελούν το στρώμα των προνομιούχων ανάμεσα στους εργαζόμενους. Είναι απίστευτα δύσκολο να πείσεις έναν υψηλόμισθο πως παραμένει εκμεταλλευόμενος, παρά τον υψηλό τον μισθό.

Ο γραφειοκράτης
[σημείωση blogger: στον σοσιαλισμό]
δεν θα ήταν δυνατόν να αυξάνει έπ’ άπειρον τα αγαθά του, όπως θα μπορούσε να συμβεί στον καπιταλισμό, όπου δεν υπάρχει μάξιμουμ όριο στον πλουτισμό. Στον πλούτο τον σοβιετικού γραφειοκράτη υπήρχε ένα «πλαφόν», που δεν θα μπορούσε να το υπερβεί σε καμιά περίπτωση, αφού δεν είχε τη δυνατότητα να επενδύει. Συνεπώς, η ανεξέλεγκτη εκμετάλλευση του εργαζόμενου υπό σοσιαλιστικό καθεστώς ήταν αδύνατη εκ των πραγμάτων. Και αν η παραγωγικότητα δεν είχε τα χάλια που είχε, τα μέσο επίπεδο των εισοδημάτων θα ήταν αναμφισβήτητα πολύ υψηλότερο, ακόμα και στην περίπτωση που οι κλοπές και οι καταχρήσεις συνεχίζονταν. Όμως, πώς ν’ αυξήσει την παραγωγικότητα ο εργαζόμενος, όταν ξέρει πως έστω ένα μικρό μέρος της απ’ αυτόν παραγόμενης υπεραξίας θα το ροκανίσουν τα τρωκτικά, οι γραφειοκράτες; Κι έτσι, στο οικονομικό πρόβλημα υπεισέρχεται το ηθικό και το επικαθορίζει.
Είμαστε υποχρεωμένοι, λοιπόν, να ξαναδιαβάσουμε προσεκτικά τα νεανικά έργα τον Μαρξ, τότε που ο μεγάλος στοχαστής και επιστήμονας ήταν περισσότερο ηθικολόγος και λιγότερο επιστήμονας. Τα “Οικονομικοφιλοσοφικά τετράδια” του 1844 δεν έχασαν την αξία τους για μόνο το λόγο πως ο ώριμος Μαρξ επικέντρωσε την προσοχή τον στην επιστήμη. Άλλωστε επικεντρώνω την προσοχή μου στην επιστήμη δεν σημαίνει πως ξεχνώ όσα ήδη έμαθα για τη φιλοσοφία ή όσα μαθαίνω γι' αυτήν παράλληλα με την επιστήμη. Ο Μαρξ δεν ήταν μόνο επιστήμονας οικονομολόγος και ιστορικός, ήταν και φιλόσοφος. Αλλά αυτό έχουμε την τάση να το ξεχνούμε, ίσως γιατί εντρυφεί κανείς δυσκολότερα στη φιλοσοφία απ’ ό,τι στις επιστήμες.

Ο σταλινισμός, λοιπόν, πριν από το καθετί είναι μια απομάκρυνση από τη μαρξιστική φιλοσοφία και μια προσκόλληση στη μαρξιστική επιστήμη τόσο επίμονη, που τελικά η επιστήμη εκπίπτει σε πρακτικισμό και εμπειρισμό. Δεν ξέρω όμως αν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά σε μια εποχή κατά την οποία αυτό που προείχε ήταν η πάση θυσία επιβίωση του καινούργιου καθεστώτος. Δεν ξέρω αν το καθεστώς θα επιβίωνε χωρίς τον Στάλιν. Δεν ξέρω καν αν έπρεπε να επιβιώσει, όταν διαπιστώθηκε πως οι άλλες χώρες της Ευρώπης, της αναπτυγμένης καπιταλιστικά Ευρώπης αρνούνταν να ακολουθήσουν το καλό παράδειγμα της Ρωσίας.
Το είπαμε ήδη: το δόγμα «σοσιαλισμός σε μία μόνο χώρα» δεν είναι μαρξιστικό είναι σταλινικό. Αυτό το τέρας βγήκε απ’ το κεφάλι του Στάλιν όχι τον Μαρξ ή τον Λένιν. Και είναι απορίας άξιο που το τέρας με τα δυο κεφάλια και τα χίλια χέρια έζησε τόσο πολλά χρόνια. Ακόμα και στην τερατώδη τον παραλλαγή, ο μαρξισμός αποδείχτηκε ανθεκτικός.

Γιατί λοιπόν, οι αδαείς και οι κακόβούλοι λεν και ξαναλέν πως στη Σοβιετική Ένωση αυτό που απέτυχε ήταν ο μαρξισμός; Η κομματική γραφειοκρατία απέτυχε, όχι ο μαρξισμός ή ο κομμουνισμός. Άλλωστε, το είπαμε ήδη, ο κομουνισμός δεν υπήρξε ποτέ πουθενά μέχρι σήμερα στον κόσμο. Τα καθεστώτα εκείνα ονομάστηκαν κομουνιστικά διότι υποτίθεται πως δούλευαν για την αταξική κοινωνία τον μέλλοντος, την κομουνιστική. Πώς λοιπόν θα ήταν δυνατό να αποτύχει κάτι που δεν υπηρχε;”



Anef_Oriwn
Παρασκευή 6/11/2009

Τρίτη 3 Νοεμβρίου 2009

Ανάρτηση 65/2009 [έκτακτη, ευρωπαϊκή, πολιτική, ιστορική, αντιναζιστική] – Όταν οι δυτικοευρωπαίοι κατεύναζαν τον Χίτλερ και οι δηλώσεις Χριστόφια...

{Τις τελευταίες μέρες ο Πρόεδρος βρέθηκε [και πάλι] στο μάτι του Κύκλωπα [ή μήπως του κυκλώνα – τα συγχύζω αυτά δύο, γαμώτα], για κάποιες δηλώσεις του στην αγγλική εφημερίδα Guardian. Ο Πρόεδρος στις δηλώσεις του είχε επικρίνει τις δυτικοευρωπαϊκές χώρες/κυβερνήσεις για πολιτική κατευνασμού που ακολουθούν έναντι της Τουρκίας. Έκανε μάλιστα αναφορά [και σύγκριση] με την πολιτική κατευνασμού που ακολουθούσαν κατα τη δεκαετία του 1930 οι τότε δυτικοευρωπαϊκές χώρες [και δη η Αγγλία και η Γαλλία] έναντι του Χίτλερ [και της ναζιστικής Γερμανίας]. Απαράδεχτο κύριε Πρόεδρε, πως τολμάτε να επικρίνετε [εσείς ο λιλιπούτειος] τα καπιταλιστικά μεγαθήρια της Ευρώπης, αντί να τους γλείφετε!
Πιο συγκεκριμένα ο Πρόεδρος είπε [link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=905830&-V=archivearticles]:
“Δεν συγκρίνω την Τουρκία με τη ναζιστική Γερμανία. Αλλά δεν είναι λογικό να λέμε μην προκαλείτε την Τουρκία διότι θα οργιστεί. Υπάρχουν κανόνες και δυστυχώς η Τουρκία δεν σέβεται αυτούς τους κανόνες... Αυτό μου θυμίζει την κατάσταση πριν τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπου (σ.σ. επιχειρήθηκε) ο κατευνασμός του Χίτλερ ώστε να μην γίνει πιο επιθετικός. Η ουσία του φασισμού ήταν η ουσία του φασισμού. Ο Χίτλερ ήταν ο Χίτλερ”.

Τι τα ‘θέλες κι ΕΣΥ Πρόεδρε να τα πεις τόσο χύμα;
Και πέσανε πάνω του [σαν μαύρα γεράκια με νύχια γαμψά] να τον φανε! Κι οχτροί και φίλοι, και συμπολιτευόμενοι κι αντιπολιτευόμενοι. [Εγώ θα κάνω αποσπασματική αναφορά ΜΟΝΟ σ’ ότι έχω δει και διαβάσει στην κυπριακή blogόσφαιρα].
Κάποιοι [όπως ο αγαπητός Strovoliotis στο Blog του – link:
http://strovoliotis.wordpress.com/2009/10/30/%cf%83%cf%84%ce%b7%ce%bd-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%8e%cf%80%ce%b7-%ce%bc%ce%b9%ce%bb%ce%ac%ce%bc%ce%b5-%ce%b5%cf%85%cf%81%cf%89%cf%80%ce%b1%cf%8a%ce%ba%ce%ac-%cf%80%cf%81%cf%8c%ce%b5%ce%b4%cf%81%ce%b5/], φοβούμενοι ότι θα κακοφανιστούν οι “φίλοι” και “συνεταίροι” μας ευρωπαίοι [όταν δεν τους ακολουθούμε σαν τα “τσουρούθκια”], μας είπαν ότι ο Πρόεδρος “ΔΕΝ ΜΙΛΑ ευρωπαϊκά” [έπρεπε να τσουλλώσει δηλαδίς ή μήπως του την λένε επειδή δεν μιλά καλά αγγλικά ή δεν σκαμπάζει από γαλλικά;] Ενώ κάποιοι άλλοι [όπως οι “άσπονδοι φίλοι” και “αγωνιστές” για την “Αποκατάσταση της Δημοκρατίας”, “χάρηκαν” μεν που ο Πρόεδρος [έστω και έμμεσα] σύγκρινε την Τουρκία με τη ναζιστική Γερμανία [έκάμαν όμως γαργάρα τις επικρίσεις του για την Δυτ. Ευρώπη], αλλά και πάλι τον κατακεραύνωσαν για την πολιτική του γενικότερα [με τα γνωστά τους για ξεπούλημα της Κύπρου] – link: http://christofias-watch.blogspot.com/2009/10/blog-post_31.html

Προσωπικά πιστεύω ότι καλό θα ήταν αν μελετούσαμε, μακράν και πέραν από ευρωλαγνείες και αντι-χριστοφικά σύνδρομα [ή σαν ανυπόμονοι επαναστάτες που τα θέλουμε όλα ΤΩΡΑ], τα τότε ιστορικά γεγονότα και τα κοινωνικοπολιτικά πλαίσια μέσα στο οποίο εξελίχτηκαν ή/και έλαβαν χώρα.
Γι’ αυτόν τον σκοπό θα παραθέσω εκτεταμένα αποσπάσματα από το εξαίρετο βιβλίο του “αιρετικού” αριστερού μελετητή Βασίλη Ραφαηλίδη, “Θερμοί και Ψυχροί Πόλεμοι” [εκδόσεις “του Εικοστού Πρώτου”, 1996]. Μέσα από τη γραφή του, ο συγγραφέας με τον γνωστό γλαφυρό και καυστικό του τρόπο, περιγράφει τα τότε γεγονότα και τη στάση των Δυτικών έναντι του Χίτλερ, πριν την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου ... Βασικά επικεντρωνόμαστε στο Σύμφωνο του Μονάχου [υπογράφηκε στες 30 Σεπτέμβρη του 1938] και στο Σύμφωνο Μολότωφ – Ρίμπεντροπ [υπογράφηκε στις 23 Αυγούστου 1939] ...
[Οι επιχρωματώσεις και υπογραμμίσεις εντός των κειμένων είναι δικές μου ...]
1. H μάταιη Συμφωνία του Μονάχου
“Ούτε η ευρωπαϊκή Δύση, ούτε η ευρωπαϊκή Ανατολή επεδίωξαν τον πόλεμο με την κεντροευρωπαϊκή Γερμανία. Η Δύση μάλιστα έδωσε κώλο, που λέμε, για να αποφύγει τη σύγκρουση με τον Χίτλερ. Αν και δύσκολο να δίνεις κώλο, η Δύση δεν είχε κανέναν λόγο να μην τον δώσει στον Χίτλερ. Πρώτον, γιατί ο Χίτλερ έπαιζε ρόλο αναχώματος στην εξάπλωση του κομουνισμού από την Ανατολή προς τη Δύσή, και δεύτερον διότι ο (γερμανικός) ναζισμός, όπως και ο (ιταλικός) φασισμός δεν είναι παρά δυο «μοντέρνες», αυταρχικές παραλλαγές τον παραδοσιακού καπιταλισμού, στον οποίο σε εκμεταλλεύονται κρατώντας όλα τα δημοκρατικά προσχήματα.Ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Νέβιλ Τσάμπερλεν, κατηγορείται, ακόμα και σήμερα, σαν ο κατ’ εξοχήν υποχωρητικός απέναντι στον Χίτλερ ηγέτης της Δύσης. Ωστόσο, δεν ήταν υποχωρητικός. Ήταν απλώς ένας παραδοσιακός άγγλος αστός πολιτικός, που αναγνώριζε τη συμβολή τον Χίτλερ, του φανατικότερού αντικομουνιστή, στην κοινωνική υγιεινή της Δύσης. 0 Λόρδος Χάλιφαξ είναι απολύτως σαφής όταν λέει επ’ αυτού: «Εμποδίζοντας την είσοδο τον κομουνισμού στη χώρα του, ο Χίτλερ μπόρεσε να φράξει το πέρασμά του πιο δυτικά». Ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που η Αγγλία, απ’ το 1935, μόλις δυο χρόνια μετά την άνοδο τον Χίτλερ στην εξουσία, τον υποστηρίζει διπλωματικά όσο μπορεί, εκ του αφανούς και εκ του ασφαλούς.
Η ναζιστική Γερμανία ήταν όντως ο προωθημένος υγειονομικός σταθμός της Δύσης, για την προφύλαξή της από το ταχύτατα μεταδιδόμενο κομουνιστικό μικρόβιο. Για να το διαπιστώσει κανείς αυτό, δε χρειάζεται να ανατρέξει στην ιστορία, αλλά να καταφύγει στον κοινό νου: ο ναζισμός είναι σαρξ εκ της σαρκός της καπιταλιστικής Δύσης και ο κομουνισμός αίμα απ’ το αίμα της, αλλά και τέκνο που σκότωσε τους καπιταλιστές γονείς του. Και ο φασισμός και ο κομουνισμός βγαίνουν μέσα απ’ τον καπιταλισμό, αλλά κινούνται προς εντελώς αντίθετες κατευθύνσεις. Άλλωστε, τα κρεματόρια δε φκιάχτηκαν μόνο για να προμηθεύσούν τη γερμανική αγορά με νέου τύπου σαπούνι, φκιαγμένο με πρώτη ύλη το κορμί του Εβραίου. Οι τεχνικές προδιαγραφές των κρεματορίων προέβλεπαν προσαρμογή των εγκαταστάσεων και στο κορμί τον Σλάβου, ειδικότερα του σλάβου κομουνιστή. (Εξ ου και το ναζιστικής εμπνεύσεως ελληνικό ρητό «το καλύτερο σαπούνι φκιάχνεται από κομούνι»). Οι Εβραίοι έπρεπε να σαπωνοποιηθούν διότι, σαν τραπεζίτες αρχικαπιταλίστες, εμπόδιζαν τον μικροαστό να μεγαλώσει και να περάσει στην «ανώτερη τάξη». Οι κομουνιστές απ την άλλη, έπρεπε να σαπωνοποιηθούν εν καιρώ, διότι απειλούσαν τους μικροαστούς με προλεταριοποίηση, συνθήκη ικανή για να κάνει τον χάλια μικροαστό φανατικό αντικομουνιστή. Μαζί τους, έπρεπε να σαπωνοποιηθούν και οι περιθωριακοί Τσιγγάνοι και οι περιθωριακοί ομοφυλόφιλοι. Οι πρώτοι γιατί ασχήμαιναν το ινδοευρωπαϊκό τοπίο, αν και γνησιότατοι Ινδοευρωπαίοι, και οι δεύτεροι διότι χαλούσαν την αντρίκεια εικόνα που επιμελώς έφκιαχνε για τον εαυτό του ο ναζισμός.”
.........................

“O Νέβιλ Τσάμπερλεν, λοιπόν εκτός από τους κυρίως ειπείν καπιταλιστικούς λόγους, έχει κι άλλους λόγους, που τον υποχρέωναν να μην επιζητεί την καταστροφή της Γερμανίας, μόνο και μόνο γιατί είχε την ατυχία να παρασυρθεί από ένα ιδεοληπτικό κτήνος. Ήξερε τι σημαίνει γερμανικός πολιτισμός, ήξερε τι σημαίνει για την Ευρώπη ένα νέο θανάσιμο πλήγμα κατά τον γερμανικού λαού εν γένει. Κι έτσι, κανείς δεν έκανε κιχ όταν η Χίτλερ προσάρτησε στη Γερμανία την ούτως ή άλλως γερμανική Αυστρία, τον Μάρτιο τον 1938.
Όμως, τα πράγματα άρχισαν να δυσκολεύουν για τους δυτικούς Ευρωπαίους όταν, αμέσως μετά την προσάρτηση της Αυστρίας, ο Χίτλερ αρχίζει να προετοιμάζει και την προσάρτηση της Σουδητίας, μιας καθαρά γερμανικής περιοχής στην Νοτιοκεντρική Τσεχοσλοβακία, που είναι ένα πέρα για πέρα τεχνητό κράτος, μισοσλαβικό και μισογερμανικό, που το κατασκεύασαν οι νικητές τον A΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ίσα ίσα για να μην τσακώνονται οι γείτονες. Ο Χίτλερ ζητούσε επειγόντως την όντως γερμανική Σουδητία, και είχε τη συγκατάθεση, σ’ αυτό το κάθε άλλο παρά παράλογο αίτημά του, των πανίσχυρων γερμανών εθνικιστών αυτής της προς το παρόν τσέχικης περιοχής. Άλλωστε, τον βοηθούσε και το σχετικό άρθρο της Συνθήκης των Βερσαλλιών, που μιλούσε για δημοψήφισμα στην περίπτωση που μια εθνότητα αποφάσιζε αυτό ή εκείνο για την τύχη της. Νόμιζαν τότε πως έτσι θα προφυλάξουν τις περί την Γερμανία εθνότητες από τις αρπαχτικές διαθέσεις των Γερμανών, σε μια εποχή (1919) που δεν είχε εμφανιστεί ακόμα ο πανγερμανιστής Χίτλερ, με την άκρως αποτελεσματική προπαγάνδα του για τη Μεγάλη Γερμανία. Οι πιο κοντινές στη μητροπολιτική Γερμανία περιοχές ήταν η Αυστρία, που φαγώθηκε πρώτη και η Σουδητία, που φαγώθηκε δεύτερη.Τρώγοντας έρχεται η όρεξη, και οι Δυτικοί αρχίζουν επιτέλους να καταλαβαίνουν πως ο Χίτλερ δεν θα χορτάσει αν δεν καταβροχθίσει ολόκληρη την Ευρώπη. Αλλά το καταλαβαίνουν καλύτερα μόνο όταν o Χίτλερ τους καλεί στο αγαπημένο του Μόναχο, για μια κουβεντούλα υψηλού επιπέδου για το πρόβλημα της Σουδητίας και της Τσεχοσλοβακίας αλλά και για άλλα, σχέσιν έχοντα με την Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη. Πρόκειται για την περίφημη Συμφωνία τον Μονάχου, που γίνεται την 29η Σεπτεμβρίου 1938, οχτώ μόλις μήνες μετά την προσάρτηση της Αυστρίας. Οι Άγγλοι, οι Γάλλοι, οι Ιταλοί και οι Γερμανοί, που παίρνουν μέρος σ’ αυτήν, συναποφασίζουν σχετικά εύκολα πως η Σουδητία πρέπει να περάσει στη Γερμανία. Και περνάει την ίδια κιόλας μέρα, την 29η Σεπτεμβρίου 1938, με τη βοήθεια της Ουγγαρίας και της Πολωνίας, πού ο Χίτλερ τις βάζει στο παιχνίδι υποσχόμενος μοιράδι απ' την τσέχικη πίτα, γιατί κι αυτές οι χώρες διεκδικούν τσεχοσλοβάκικα εδάφη. Φυσικά, δεν θα τα πάρουν.
Αυτό ήταν. Όταν ο Χίτλερ φάει την τσεχοσλοβακική Σουδητία, τον Σεπτέμβρη τον 1938, θα φάει σε λίγο και ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία, στις 15 Μαρτίου 1939. Αλλά μέχρι να τη φάει, ο γαλλικός και ο αγγλικός λαός πανηγυρίζει που αποφεύχθηκε ο πόλεμος με τον Χίτλερ, που το πάει φιρί φιρί. Οι πανηγυρισμοί θα κρατήσουν μέχρι τη μέρα που ο Χίτλερ θα καταλάβει ολόκληρη την Τσεχοσλοβακία. Είναι φανερό πλέον πως επιδιώκει τον πόλεμο με τη Δύση. Κι έτσι, ο πρωτεργάτης της Συμφωνίας ταυ Μονάχου, ο Τσάμπερλεν, από σωτήρας της ειρήνης μετατρέπεται ξαφνικά σε προάγγελο του πολέμου, και όλοι αρχίζουν να τον βρίζουν για την ενδοτικότητά του. Πάντως, κανείς δεν κουνιέται για να βοηθήσει τους Τσεχοσλοβάκους. Όλοι περιορίζονται στις κλασικές τυπικές διαμαρτυρίες, για να έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους. Λένε προφανώς, δε βαριέσαι, έτσι κι αλλιώς τεχνητό κράτος είναι η Τσεχοσλοβακία, δώσ’ την στο θηρίο να τη φάει και να βγάλει το σκασμό. Αμ, δε που θα βγάλει το σκασμό ο Χίτλερ! Μόλις τώρα ξεκινάει την πορεία του για τη δημιουργία της Μεγάλης Γερμανίας. Που έπρεπε να συμπεριλαμβάνει οπωσδήποτε τη «γερμανική» Ολλανδία και τη «γερμανική» Σκανδιναβική χερσόνησο. Βλέπεις, ακόμα και ο Γερμανός Μπετόβεν ήταν Ολλανδός την καταγωγή, όπως μαρτυράει η κατάληξη του ονόματός τον αλλά και το βαν; Λούντβιχ βαν Μπετόβεν.
Όλοι αυτοί οι λαοί, ακόμα και οι Αγγλοσάξονες της Αγγλίας, ήταν όντως γερμανικής καταγωγής, αλλά δυστυχώς για τον Χίτλερ είχαν ξεχάσει τους πολύ αρχαίους προγόνους τους και τώρα δε βλέπουν καθόλου καλά τα πανγερμανικά σχέδια του Χίτλερ. Κυρίως οι Δανοί που μισούν θανάσιμα τους Γερμανούς, ίσως γιατί δεν καταλαβαίνουν τίποτα από προγόνους. Βλέπεις, οι Δανοί δεν έχουν επεκτατικές βλέψεις. Όντας πλούσιοι, βολεύονται μια χαρά στη μικρή τους γη, όπως θα βολευόμασταν και ‘μείς εδώ αν ήμασταν κάπως πλουσιότεροι. Ο φτωχός καρβέλια ονειρεύεται και ο φτωχός (και κατά τον νουν) Έλληνας, εκτός από καρβέλια υπό μορφήν δανείων και πακέτων Ντελόρ, ονειρεύεται επίσης την Πόλη και την Αγιά Σοφιά. Αλλά και τη Σόφια, όταν του τη βαρέσει πολύ. («Σόφια Σόφια είναι τ' όνειρό μας» Τουλάχιστον τούτο το εθνικοπατριωτικό ασμάτιο είναι ειλικρινές: μιλάει για όνειρο).
Μόλις πέντε μήνες μετά την κατάληψη ης Τσεχοσλοβακίας, ο Χίτλερ εισβάλλει στην Πολωνία, όχι, όπως λέει ψευδέστατα, για να καταλάβει ολόκληρη τη χώρα, αλλά μόνο για να ελευθερώσει το «γερμανικό» Ντάντσιχ (Γκτάνσκ), το μεγάλο λιμάνι της Βαλτικής επί πολωνικού εδάφους, που η Συνθήκη των Βερσαλλιών το είχε θέσει υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών, ώστε να μην τσακώνονται μεταξύ τους οι μισοί κάτοικοι, που είναι Γερμανοί, με τούς άλλους μισούς, που είναι Πολωνοί. Τα 1793 το Ντάντσιχ είχε περιέλθει στην Πρωσία, το ισχυρότερο κρατίδιο της μετέπειτα ενωμένης Γερμανίας (πρωτεύουσά της είναι το Βερολίνο) και έμεινε σ
 αυτήν μέχρι το 1919. Την 1η Σεπτεμβρίου 1939, λοιπόν, ο Χίτλερ καταλαμβάνει την Πολωνία, με πρόσχημα την απελευθέρωση τον γερμανικού (γερμανοπολωνικού για την ακρίβεια) Ντάντσιχ και οι Δυτικοί επιτέλους καταλαβαίνουν πως ο Φύρερ, που πρώτα έφαγε την Αυστρία, μετά την Τσεχοσλοβακία και τώρα τρώει ορεξάτα και την Πολωνία πήρε τέτοια φόρα, που τίποτα εκτός απ’ τον πόλεμο δεν μπορεί να τον σταματήσει πλέον. Όλες οι διαπραγματεύσεις μαζί τον αποδείχτηκαν μάταιες και η λεγόμενη πολιτική κατευνασμού, που εισηγείται ο Νέβιλ Τσάμπερλεν, πέφτει στη μαύρη τρύπα τον πιο μαύρου πολέμου που έγινε ποτέ στην ανθρώπινη ιστορία. Ο B΄ Παγκόσμιος Πόλεμος αρχίζει την 1η Σεπτεμβρίου 1939, τη μέρα που ο Χίτλερ καταλαμβάνει την Πολωνία.
O δημοκρατικός καπιταλισμός αρνείται να υποταχτεί στο δικτατορικό και ζητάει τη βοήθεια τον «δικτατορικού» κομουνισμού. Τι ειρωνεία! Η ιστορία ενίοτε, εκτός από τραγωδία και κωμωδία, γίνεται και φάρσα. Η Δύση στην αρχή χρησιμοποιεί τον Χίτλερ σα φράγμα κατά τον κομουνισμού και τώρα χρησιμοποιεί τον Στάλιν σα φράγμα κατά τον ναζισμού! Πλήρης σύγχυση σε μια εποχή ολικά συγχυσμένη.”
2. H Συμφωνία Μολότωφ - Ρίμπεντροπ

“Μέσα στο κλίμα της γενικής καχυποψίας και του καταναγκασμού που επιβάλλει ο καλπάζων ναζισμός μετά την κατάληψη της Τσεχοσλοβακίας, οι Δυτικοί παίρνουν το κεφάλι τους υπό μάλης, και την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενοι πάνε να ζητήσούν τη βοήθεια των μέχρι τότε άσπονδων εχθρών τους, των ρώσων κομουνιστών. Ξέρουν καλά πως χωρίς αυτούς είναι αδύνατο να ηττηθεί το τέρας της Αποκαλύψεως που λέγεται Χίτλερ, ένας ευφυής δημαγωγός δαιμονιακών πολιτικών ικανοτήτων, μια πάρα πολύ μεγάλη προσωπικότητα της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιστορίας. Προσωπικότητα καταστροφική, αλλά πάντως προσωπικότητα. Πώς να το κάνουμε, υπάρχουν και αρνητικές προσωπικότητες στην ιστορία. Ο Τζένγκις Χαν, για παράδειγμα που όντας αρνητική προσωπικότητα δε σημαίνει πως δεν επηρέασε αποφασιστικά την ιστορία τον κόσμου. Και ο Χίτλερ επηρέασε τόσο πολύ την ιστορία της Ευρώπης, που το φάντασμά του ακόμα μας κυνηγάει κι ακόμα το φοβόμαστε, όχι μόνο εμείς οι Ευρωπαίοι, αλλά ο κόσμος όλος.
Άλλωστε, ο Χίτλερ δεν έπεσε απ’ τον ουρανό, δεν ήταν ο κακός άγγελος που έστειλε ο καλός Θεός, για να μας τιμωρήσει για τα καπιταλιστικά κυρίως αμαρτήματά μας. Τον Χίτλερ τον δημιούργησε η καπιταλιστική ανάγκη, στη γερμανική της παραλλαγή. Και τον επέβαλε στο γερμανικό λαό, πρώτα πρώτα η απάνθρωπη και εξοντωτική για τούς Γερμανούς Συνθήκη Ειρήνης των Βερσαλλιών, που έγινε το 1919. Στη συνέχεια, τον έσπρωξε στην εξουσία η παγκόσμια οικονομική κρίση τον 1929. Οι εν πλήρει απογνώσει ευρισκόμενοι Γερμανοί, αυτόν τον καιρό δεν ξέρουν τι τους γίνεται. Κι ας μη ζητούμε μυαλό απ’ την πεινασμένη μάζα. Και η γερμανική μάζα αυτόν τον καιρό λιμοκτονεί. Και πιάνεται
απ
 τα προγονικά μεγαλεία, όπως ο πνιγμένος απ τα μαλλιά τον. Όπως και ‘μεις οι Έλληνες, που κάθε φορά που πάμε για φούντο καβαλούμε πρώτα την προγονική σανίδα σωτηρίας και αμέσως μετά το καλάμι. Που συνήθως σπάει και σου κάνει τον πισινό κόσκινο.
Ο Χίτλερ πρόσφερε τότε στους Γερμανούς, κυρίως στους χωρικούς (ας μην ξεχνάμε πως η Γερμανία εκτός από βιομηχανική είναι και αγροτική χώρα, όπως άλλωστε και η Γαλλία) ένα υπερμέγεθες καλάμι. Όπως ήταν φυσικό, το καλάμι έσπασε κάτω από ένα τέτοιο βάρος. Αλλά τα τραύματα που δημιουργήθηκαν στα γερμανικά οπίσθια, έσπευσαν αμέσως μετά τη λήξη τον πολέμου να τα επουλώσουν οι μέχρι πριν από λίγο εχθροί των Γερμανών, οι Αμερικανοί. Το έκαναν από φιλανθρωπία; A, μπα! Το έκαναν για να ξαναβάλουν στο καπιταλιστικό παιχνίδι την κατεστραμμένη Γερμανία, ύστερα από την αποτυχία της να γίνει διά του Χίτλερ η μοναδική παγκόσμια καπιταλιστική υπερδύναμη αφού, φυσικά, θα εξαφάνιζε πρώτα τον κομουνισμό, τον υπ’ αριθμόν ένα εχθρό του ναζισμού, ο οποίος είναι το «ανώτερο (και καταστροφικότερο) στάδιο ανάπτυξης τον καπιταλισμού». Και ο μεν υπερκαπιταλιστικός ναζισμός θα ηττηθεί από τους παραδόξως και παρά φύσιν συνασπισμένους με τους κομουνιστές μετριοπαθείς καπιταλιστές, ο δε κομουνισμός θα επιζήσει για πολλά χρόνια ακόμα, μέχρι να ανακαλύψει διά του Γκορμπατσώφ το μονοπάτι που οδηγεί στον καπιταλισμό απ’ την πίσω πόρτα.”.................................

“Σε μια εποχή που ούτε φαξ ούτε κομπιούτερ υπήρχαν, οι Αγγλογάλλοι στέλνουν στη Μόσχα για να κουβεντιάσουν με τους Ρώσους και να δουν αν υπάρχουν περιθώρια συνεννόησης για μια πιθανή κοινή αντιμετώπιση τον ναζισμού, κάποιους διπλωματικούς υπαλλήλους δεύτερης σειράς. Ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της ΕΣΣΔ Μολότωφ, τσαντίζεται απ' αυτή τη σαφή διπλωματική υποτίμηση των Ρώσων, που τους καλούν οι Αγγλογάλλοι να συζητήσουν μ’ αυτούς για ένα τόσο σοβαρό θέμα και τους αποπέμπει. Στην πόρτα, τους λέει: Να ξανάρθετε με τους κηδεμόνες σας! Δηλαδή τους Υπουργούς Εξωτερικών, που προς το παρόν απαξιούν να συζητήσουν με τους Μπολσεβίκους! Όμως, ώσπου οι διπλωμάτες να παν στις πατρίδες τους, προκειμένου να επιστρέψουν με τους κηδεμόνες τους, ο διορατικός Χίτλερ, που ήταν ένας πάρα πολύ σπουδαίος πολιτικός κι ας λεν ό,τι θέλουν οι εχθροί του (εμείς σ’ αυτό εδώ το αφήγημα δεν παίρνουμε τη θέση κανενός, μόνο τη θέση της λογικής και της αλήθειας παίρνουμε), στέλνει στη Μόσχα, τον Αύγουστο τον Ι939, τον Υπουργό Εξωτερικών Ρίμπεντρομπ και όχι υπαλληλίσκους όπως οι άλλοι, με την εντολή να προσφέρει στους Ρώσους ό,τι του ζητήσουν, αμέσως και επί τόπου, και χωρίς γραφειοκρατικές εγκρίσεις απ’ τη μεριά του. Και οι Ρώσοι ζητούν απ' τον Ρίμπεντροπ τα μαλλιά της κεφαλής του. Περίπου τη μισή Πολωνία, τη Φινλανδία, και άλλα τινά εδάφη της πάλαι ποτέ τσαρικής ρωσικής Αυτοκρατορίας. Οι Ρώσοι είναι σαφώς προκλητικοί. Προσπαθούν να καταλάβουν γιατί ο υπ’ αριθμόν ένα εχθρός τους, ο Χίτλερ, θέλει να δείχνεται τόσο γενναιόδωρος μαζί τους.Ο Στάλιν αρχίζει να αισθάνεται λιγάκι Τσάρος, τώρα που τον υπολογίζουν οι πάντες, και οι πάντες κρέμονται από πάνω τον. Οι μεν ναζιστές για να τους βοηθήσει να συντρίψουν μαζί τους Δυτικούς, και στη συνέχεια να συντρίψουν μόνοι τους τούς Ρώσους, όπως προβλέπει το γερμανικό σχέδιο, οι δε Δυτικοί για να τους βοηθήσει να συντρίψουν τους Γερμανούς - και μετά βλέποντας και κάνοντας. Όσο για τις μαρξιστικές αρχές που απαγορεύουν τις προσαρτήσεις και τις καταχτήσεις, αυτές άστες γι’ αργότερα. Νυν υπέρ πάντων ο αγών, όχι για τη σοβιετική αλλά για τη μεγάλη Ρωσία. Άλλωστε, δεν είναι δύσκολο να καταλάβει ο Στάλιν πως η ευκολία με την οποία οι Γερμανοί υποχωρούν σε όλα, δεν μπορεί παρά να είναι μπλόφα. Σε λίγο θα τα ξαναπάρουν όλα, εισβάλλοντας στην ΕΣΣΔ. Ο Στάλιν το ξέρει και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο. Και επιχειρεί να στρέψει τον Χίτλερ κατ’ αρχήν προς τη Δύση, υποχρεώνοντας τους Δυτικούς να εγκαταλείψουν την πολιτική κατευνασμού και να του κηρύξουν τον πόλεμο. Και το πετυχαίνει, κάνοντας τους Δυτικούς να χεστούν πάνω τους από την (διπλωματικά μόνο) διαφαινόμενη συμμαχία του Στάλιν με τον Χίτλερ, πράγμα που θα ήταν το άκρον άωτον της παραδοξότητας. Όμως, ξέρεις καμιά φορά, έτσι που μπερδεύτηκαν όλα;
Κατατρομοκρατημένοι οι Δυτικοί κηρύσσουν τον πόλεμο κατά του Χίτλερ, πριν προλάβει να συμμαχήσει (!) επισήμως με τον Στάλιν. Τρεις μέρες μετά την εισβολή στην Πολωνία, την 3η Σεπτεμβρίου 1939, η Γαλλία, η Αγγλία, η Νέα Ζηλανδία και η Αυστραλία θα κηρύξουν ταυτόχρονα τον πόλεμο κατά της Γερμανίας. Η Μεγάλη Βρετανία ρίχνει εξαρχής στον πόλεμο ολόκληρη την Κοινοπολιτεία για μπούγιο. Απομένουν μόνο ο Καναδάς και η Νότια Αφρική που κι αυτές θα μπουν στον πόλεμο μετά από έξι μέρες. (Για ευκολία, οι ιστορικοί σημειώνουν σαν αρχή τον πολέμου την 1η Σεπτεμβρίου 1939). Ο εν λόγω πόλεμος παίρνει, λοιπόν, εξαρχής παγκόσμιο χαρακτήρα.”
..............................

Τα σχόλια δικά ΣΑΣ! Εγιώ εν ννα κάτσω στην κλούβα ...
Anef_Oriwn
Δευτέρα 2/11/2009