Τρίτη 19 Αυγούστου 2008

Ανάρτηση 22η (έκτακτη, χαλαρή και ψυχαγωγική) – 3+1 ανέκδοτα κι ένα graffiti.

Για ν’ αλλάξουμε και λίγο παραστάσεις και για να ξεφύγουμε κάπως και από τη καθημερινή και συνήθη πλέον πολιτικολογία, θα παραθέσω παρακάτω κάποιες ιστοριούλες σε στυλ ανεκδότων για τους κατοίκους μιας γειτονικής κοινότητας (αληθινές ή ψεύτικες δεν ξέρω – πάντως λέγεται ότι τα βγάζουν οι ίδιοι μεταξύ τους).

Η γειτονική αυτή κοινότητα (της περιοχής των Κοκκινοχωρίων - που ονομάζονται έτσι όχι για ιδεολογικοπολιτικούς λόγους αλλά λόγω του χρώματος της γης) είναι γνωστή για τον ιδιόρρυθμο τρόπο με τον οποίο μιλάνε οι κάτοικοι της, αλλά και για τα χοντρά τους αστεία και τις πλάκες που κάνουν μεταξύ τους αλλά και σε τρίτους.

Στην ομιλία τους τυγχάνει να είναι μαλωμένοι με το θήτα (θ) καθώς και με το φι (φ). Π.χ. αντί “θωρώ” λενε “χωρώ”, αντί “θέλω” λενε “χέλω”. Φυσικά αυτό το παρατηρούμε και αλλού, όμως πιο έντονή και χαρακτηριστική είναι η κατάσταση με το φφου. Λόγου χάριν να πούμεν (που λαλεί τζιαι ο χίλος μου ο Ττόφαλλος), αντί “φίλε” λενε “χίλε”, αντί “θα φάμε φασόλια” λενε “εν ννα χάμεν χασόλια”, αντι “κοφίνα” λενε “κοχίνα” και πάει λέγοντας!

[Σε κάποιες κοινότητες αντι δέλτα (δδου), λενε γάμα (δηλ. γου, μην νομίσετε κάτι άλλο), δηλ. όπως μιλούσε ο Πυρκώτης ο Γώρος (Δώρος) τζιαι η Γρυσταλλένη στην πετυχημένη σειρά του “ΑΝΤΕΝΑ”, “Την πάτησα”. Κάπως έτσι μιλάνε και σ’ άλλη κοινότητα της περιοχής – ένα μωσαϊκό ιδιωματισμών είμαστε. Γνωστό είναι και το ανέκδοτο που λαλούν για κάποιον που το λέγανε Αδάμο και που του πέθανε η μάνα και οι μοιρολογίστρες κλαίγανε και λέγανε «Α-γαμο (ω), την Μανα σου ...»!!!]

Επί της ουσίας της ανάρτησης όμως:

Ανέκδοτο 1ο:
Πως θα πουν στα αγγλικά οι κάτοικοι του εν λόγω χωριού (που για χάριν ευκολίας θα τους λεμε Εξωχωρίτες) «Γεια σου φίλε μου»;
Απάντηση: «Hello my χρεντ»! (αντί φρεντ=friend).

Ανέκδοτο 2ο:
Κάμποσοι Εξωχωρίτες κάθονταν και συζητούσαν σε καφενείο στην πλατεία του χωριού για το ποιο είναι το καλύτερο φορτηγό (αυτοκίνητο). Αγρότες οι άνθρωποι και δη πατατάρηδες (πατατοπαραγωγοί) χρησιμοποιούσαν φορτηγά για τη μεταφορά των προϊόντων τους (των πατατών) στα συσκευαστήρια για διαλογή, συσκευασία και εξαγωγή. Εκείνη την ημέρα ο καθένας εκθείαζε τα προτερήματα του δικού του φορτηγού. Κάποιοι έλεγαν για τα LEYLAND, κάποιος άλλοι επαινούσαν (χούμιζαν) τα HINO, ενώ μερικοί άλλοι τα SCANIA.
Κάποια στιγμή μπήκε στο καφενείο κάποιος ξένος, ένας περαστικός (ήταν που την Πάφο λαλούν) που κάτι ήθελε να ρωτήσει. (Αυτόν τον τύπο θα το συναντήσουμε και στο επόμενο ανέκδοτο όπου και θα μάθουμε τι ακριβώς ήθελε). Πριν προλάβει ο άνθρωπος ν’ ανοίξει το στόμα του για να πει τι ήθελε, τον παρέλαβαν οι Εξωχωρίτες φορτηγατζήδες και τον άρχισαν στις ερωτήσεις:
«Έλα, ρε κουμπάρε, πε’ μας τζιαι σου, που είσαι τζιαι που μακριά, ποιον εν το καλλύττερον χορτηκόν...».
(σημ.: φορτηγόν → φορτηκόν → χορτηκόν*).
Ο φίλος μας αφού τους κοίταξε απορημένα λαλείς τους: «Εν ιξέρω εσεις ρε κοπέλια, αλλά εμένα αρέσκει μου πολλά το σέλλενον (σέλινο)»!!!
(Κόκκαλο οι Εξωχωρίτες).
(* χορτηκόν → χορτικόν= λαχανικό, ζαρζαβατικό).

Ανέκδοτο 3ο:
Ο φίλος μας ο ξενοχωρίτης (ο εκ επαρχίας Πάφου ορμώμενος), ήταν βοσκός (είχε κοπάδι με αιγοπρόβατα). Είχε ταξιδεύσει στο Εξωχώρι (από την μακρινή Πάφο), γιατί είχε ακούσει ότι στο χωριό αυτό κάποιοι βοσκοί είχαν “κλιάρους κάφκαρους” (δηλ. κριάρια χωρίς κέρατα). Πολλοί βοσκοί προτιμούν να έχουν στα κοπάδια τους τέτοια κριάρια (χωρίς κέρατα), γιατί τα κέρατα προκαλούν τραυματισμούς (από τους οποίους μπορεί να προκληθούν μολύνσεις και θάνατοι), ιδιαίτερα όταν κουτουλάνε μεταξύ τους (κυρίως κατά την εποχή της λεγόμενης “βαθειάς” δηλ. της γονιμοποίησης).

Επανερχόμενοι στην ιστορία μας, συνεχίζω για να πω ότι αφού οι Εξωχωρίτες ξεκοκκάλωσαν και συνήλθαν από την ατάκα του Πάφιου ξενοχωρίτη (στο προηγούμενο επεισόδιο – ανέκδοτο), αυτός τους ρώτησε να του πουν, που και ποιος στο χωρίο έχει “κλιάρους κάφκαρους” ...
Και ο θυμόσοφος θαμώνας του καφενείου του απαντά: «Κουμπάρε , δαμέσα δα, μεσ’ τούτον το χωρκόν, δυσκολεύκεσαι να έβρεις αδρώπους (άντρες) κάφκαρους, όι (όχι) κλιάρους (κριάρια)».

Ανέκδοτο 4ο:
Ένας νέος (και στην ηλικία και στην υπηρεσία) κτηνίατρος (των κυβερνητικών κτηνιατρικών υπηρεσιών) πήγε στο Εξωχώρι με σκοπό να επισκεφτεί την Κτηνοτροφική Περιοχή του χωριού για να επιθεωρήσει τα κτηνοτροφικά υποστατικά και τα κοπάδια των ζώων και να γνωρίσει τους κτηνοτρόφους.
(Σημείωση: Κτηνοτροφική Περιοχή αποτελεί καθορισμένο χώρο μακριά από τη Οικιστική Ζώνη μιας κοινότητας, όπου έχουν διαχωριστεί κτηνοτροφικά οικόπεδα για την ανέγερση κτηνοτροφικών υποστατικών με σκοπό τη μαζική εκτροφή ζώων και όπου υπάρχει η απαραίτητη υποδομή όπως δρόμοι, νερό, φωτισμός, ρεύμα).
Κατέβηκε ο άνθρωπος (ο κτηνίατρος) στην κεντρική πλατεία του χωριού, μπήκε σ’ ένα καφενείο και ρώτησε να του πουν (αφού για πρώτη φορά πήγαινε εκεί) κατά που πέφτει η Κτηνοτροφική Περιοχή.
- Και ο θυμόσοφος θαμώνας του καφενείου: «Κουμπάρε, είσαι ακριβώς στο κέντρο της»!
- Κτηνίατρος: «Συγνώμη κύριε, μα εγώ εν την Κτηνοτροφική Περιοχή που θέλω, με τες μάντρες τζιαι τα κτηνά».
- Κάτοικος: «Κουμπάρε, μα τζιαι γιώ εν τούτον που σου λαλώ. Είσαι μέσ’ το κέντρον της»!

Graffiti:
Σε κάποια χωριά της περιοχής, λίγες μέρες πριν την κατάταξη στο στρατό της νέας σειράς νεοσύλλεκτων στρατιωτών (αρχές του Γενάρη και αρχές του Ιούλη), έχουμε το “έθιμο” της αναγραφής (από μέρους τους) συνθημάτων και λογοπαιγνίων, σε τοίχους σπιτιών κι άλλων υποστατικών. Πολλές φορές κάποια είναι υβριστικού περιεχομένου ακόμα και προσωπικές graffiti επιθέσεις, ενώ μερικά είναι εξυπνότατα που με κάνουν να χαμογελώ. Κάποτε είχα φωτογραφήσει και κάποια. (Συνήθως τούτα σβήνονται μετά από συνεργεία των τοπικών αρχών).
Πριν μερικές βδομάδες σ’ ένα τοίχο μιας γειτονικής κοινότητας διάβασα και το εξής: «Γυνέκες φεύγουμε, πάρτε δονητές»!!!
Ε, ρε του γα....δες!!!!

Anef_Oriwn
19/8/2008


UPDATE (της τελευταίας στιγμής και στα βιαστικά):

Τη σύγκρουση δεν πρέπει να τη φοβόμαστε. Κάποτε είναι αναγκαία και επιβάλλεται για να καθαρίσουν οι δρόμοι αν είναι να παμε μπροστά. Τελικά το τόλμησε ο Πρόεδρος (έπρεπε να το είχε κάνει προ πολλού) και έψαλλε το άσμα ασμάτων στο Αρχιεπίσκοπο Πάφου (και υπόλοιπης Κύπρου) και του 10%!

Άραγε θα βρεθεί και κανένας να ψάλλει και κανένα απολυτίκιο στο αυλικό της καθεστηκυίας τάξης στην Τουρκία ονόματι Ερτσακιτζά που έτρεξε να βάλει φυτιλιές στις συνομιλίες που δεν πρόλαβαν να ξεκινήσουν ακόμα;


Anef_Oriwn
20/8/2008

Σάββατο 16 Αυγούστου 2008

Ανάρτηση Νο. 21 (αυγουστιάτικη και των διακοπών) – Αύγουστε γλυκόπικρε μου μήνα!

Έχουμε ήδη συμπληρώσει αισίως και ησύχως (και χωρίς ιδιαίτερα παρατράγουδα, γενικώς και ειδικώς) το εν δεύτερο το μηνός Αυγούστου.
(Οι Πυρκώτες ανέκρουσαν πρύμναν και οι ετεροχρονισμένες μαγκιές του Κοινοτάρχη τους ανεβλήθησαν έπ’ αόριστον, το νερό εκ της μητρός πατρίδος μεταφερόμενο από την “OCEAN-ΟΜΟΝΟΙΑ TANKERS” ρέει χωρίς προβλήματα πια, οι κυπριακές ομάδες, “ΟΜΟΝΟΙΑ” και “ΑΝΟΡΘΩΣΗ” έκαμαν ποξυλλίκκιν τις ελληνικές ΑΕΚ και ΟΛΥΜΠΙΑΚΟ αντίστοιχα – «η μικροκόρη, τους εγίνη μάνα», λίγο όμως χάλασαν τα πράματα με τον πόλεμο στην περιοχή του Καύκασου – όλα για το πετρέλαιο γίνονται αγαπητοί μου, αλλά εμείς είμαστε cool. Έχουμε μάλιστα για την ώρα ξεχάσει και την έναρξη των απευθείας συνομιλιών στις 3 του Σεπτέμβρη Λίγη αγωνία έχουμε αν θα πάρουμε τελικά και κανένα μετάλλιο στους Ολυμπιακούς – λετε να μας βγει γουρλής ο Πρόεδρος που κάνει εκεί διακοπές; Δυστυχώς όμως δεν τα κατάφεραν σήμερα οι shιεπεττάριες μας, δηλ. οι σκοπευτές μας).

Ο Αύγουστος εξακολουθεί να κρατεί τα σκήπτρα στις διακοπές των κυπρίων. Είναι στην πράξη ο κατ΄ εξοχή μήνας των αδειών και των διακοπών των κύπριων εργαζομένων με αποκορύφωμα τις μέρες γύρω από το δεκαπενταύγουστο. Εργοτάξια, εργοστάσια, συνεργεία επισκευής οχημάτων, γραφεία, αποθήκες, καταστήματα κλείνουν για λίγες μέρες. Όλοι έχουμε δικαίωμα για διακοπές και λίγη ξεκούραση.

Ο Αύγουστος όμως υπήρξε και μήνας δύσκολος και γεμάτος πόνο για την Κύπρο. Διάφορα συνταρακτικά (ιστορικά πλέον αλλά όχι ξεχασμένα) γεγονότα έπληξαν την μακαρία νήσο μας Αύγουστο μήνα.

Είχαμε λοιπόν:

1. Αρχές Αυγούστου του1964 (7-8 Αυγούστου αν δεν κάνω λάθος) τους τουρκικούς βομβαρδισμούς με νατοϊκά στην Μανσούρα της Τυλληρίας. (Λετε να ήταν σύμπτωση που συνέπεσαν με τις επετείους από το ρίξιμο ατομικών βομβών από τους πουστο-αμερικάνους στη Χιροσίμα και Ναγκασάκι;)

Θυμάμαι, τότε μικρό παιδί (είχα μόλις τελειώσει την πρώτη τάξη του Δημοτικού) είχα βιώσει έντονα συναισθήματα από την κηδεία των δύο σκοτωμένων συγχωριανών μου στρατιωτών. (Το τι εστί θάνατος και παντοτινός πλέον χαμός αγαπημένων προσώπων το είχα συνειδητοποιήσει 1-2 χρόνια νωρίτερα μέσα από κάποια άλλα περιστατικά – ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και την αφήγηση μιας ιστορίας).
Επίσης θυμάμαι (κατά τη διάρκεια εκείνης της δύσκολης χρονιάς), να ακούω ιστορίες για επεισόδια με τους “shύλλους τους τούρκους”, να σκάβονται στην αυλή του σχολείου αλλά και στις αυλές σπιτιών της γειτονιάς προχώματα (για προστασία από τυχόν βομβαρδισμούς0 αλλά και να βλέπουμε το νεαρό (και μάλλον πρωτοδιόριστο) δάσκαλο μας να φέρνει στην τάξη τη στρατιωτική του στολή (μάλλον αξιωματικός θα ήταν της νεοσύστατης τότε Εθνικής Φρουράς και φαίνεται μετά πήγαινε για υπηρεσία) κι εμεις να καμαρώνουμε ...

2. Ακολούθως το 1974 (10 ακριβώς χρόνια μετά) είχαμε τη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής και την ολοκλήρωση του σχεδίου κατάληψης μέρους του νησιού (συμπεριλαμβανομένης και της Αμμοχώστου – ανοχύρωτη πολιτεία την άφησαν). Διερωτούμαι, γιατί φέτος δεν έγιναν εκδηλώσεις αυτές τις μέρες για την Αμμόχωστο ...

3. Το 1996 έγιναν τα γνωστά επεισόδια ένεκα της άκαιρης και επιπόλαιας πορείας των μοτοσικλετιστών (τους “συμπουρκούμενους” από την Εκκλησία και τα νεοφανή τότε τηλεοπτικά ΜουΜουΕ) και τις δολοφονίες των Ισαάκ και Σολωμού από τούρκους εθνικιστές.
(Κάνοντας εδώ μια παρένθεση να αναφέρω ότι μεγάλη ευθύνη για τη δημιουργία τεταμένου και “εμπόλεμου” κλίματος και εθνικιστικής ψύχωσης και “εθνικής ομοψυχίας” φέρουν και κάποιοι “λαφαζάνιες” και αμετροεπείς “δημοσιογράφοι” που έπαιζαν το ρόλο των πολεμικών ανταποκριτών από τα πεδία των μαχών. Τούτοι με τα πομπώδη ρεπορτάζ τους από τους χώρους των επεισοδίων δημιουργούσαν εξωπραγματικές εντυπώσεις και φόρτιζαν χωρίς λόγο τον κόσμο. Θυμάμαι χαρακτηριστικά γνωστότατος “ρεπόρτερ”, αστυνομικό δαιμόνιο - αν δεν κάνω λάθος του “ANTENA” – και ο όποιος έχει αποχωρήσει πλέον από την πιάτσα, να μεταδίδει ότι στην περιοχή του ΣΟΠΑΖ – όπου οι μοτοσικλετιστές έκαναν κίνηση αντιπερισπασμού – ελικόπτερα των Ηνωμένων Εθνών που υπερίπταντο της περιοχής, έκαναν απαγωγές ελληνοκυπρίων διαδηλωτών!!! Πως γινόταν αυτό ποτέ δεν κατάλαβα!

4. Τέλος πριν τρία χρόνια (τον Αύγουστο του 2005), είχαμε την πτώση του αεροπλάνου της “ΗΛΙΟΣ” με τους 121 νεκρούς! Συγκλονιστικό και συνταραχτικό γεγονός! Τόσοι σκοτωμένοι εν καιρώ ειρήνης! Πολλά τα γιατί και με τους συγγενείς τους να καρτερούν δικαίωση!

********
Όμως η ζωή συνεχίζεται κι έτσι αυτή την περίοδο ...

"« ... Άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη ...»
Ο Πρόεδρος για το Πεκίνο την έχει κάνει
Κι ‘μείς στο φτωχό μας το καλύβι έχουμε μείνει..."


Πάντως ωραία (και με πλούσιο τουριστικό ενδιαφέρον) τα δύο νησιά του Ανατολικού Αιγαίου που αναφέρονται στους στίχους που παραθέτω πιο πάνω από παλιό λαϊκό άσμα (η Χίος και η Μυτιλήνη – μην την πείτε Λέσβο – μαύρο φίδι που σας έφαγε).
Πολλά έχει να δει κάποιος εκεί: Το Απολιθωμένο Δασός ή τον παραδοσιακό οικισμό Μόλυβος στη Μυτιλήνη, τα Μαστιχοχώρια με τη διατηρημένη μεσαιωνική τους αρχιτεκτονική ή το παραδοσιακό οικισμό Κάμπος με τα διατηρημένα αρχοντικά των Γενουατών (κάποια έχουν μετατραπεί και σε ξενώνες) μέσα σε τα περιβόλια εσπεριδοειδή (την Άνοιξη την περίοδο της ανθοφορίας είναι μια ευωδία) στη Χίο. Κι άσε που κάποιοι μπορεί να κάνουν και μια επισκεψούλα στα απέναντι τουρκικά παράλια (για να δουν και τη Σμύρνη ή την Έφεσο). Καθημερινώς υπάρχουν καραβάκια που κάνουν (εδώ και πολλά χρόνια) τέτοιες εκδρομές στους απέναντι. (Αχ τους προδότες και τους παραδόπιστους τους καλαμαράδες!!!).

Φέτος εμείς “αποκηρύξαμε” το δροσερό και προσιτό στο μέσο βαλάντιο των κύπριων εργαζομένων) Πεδουλά (όπου συνηθίζαμε να περνάμε μερικές μέρες), ενώ επίσης σνομπάραμε και την Πάφο! (Πέρασε η εποχή που ο μεροκαματιάρης κύπριος – μικροαστός σήμερα – ικανοποιούταν με ολιγοήμερες διακοπές σε κατασκηνωτικούς χώρους όπως σε τοποθεσία μεταξύ των Πλατρών και του Προδρόμου, στην Πόλη της Χρυσοχούς, ή στον ευκαλυπτόνα έξω από την Λάρνακα, ή στους ξενώνες Μοναστηριών (του Κύκκου, της Τροοδίτισσας ή προπολεμικά του Αποστόλου Αντρέα).

Για ταξίδι στο εξωτερικό κάναμε κάποιες σκέψεις αλλά δεν καταλήξαμε πουθενά, καθώς διαφωνήσαμε έντονα (με το Έτερο Ήμισυ) για τον προορισμό. Εγώ προτιμούσα κάποιο πιο πρωτόγονο προορισμό όπως η Παπούα-Νέα Γουϊνέα ή τα Νησιά Σολομώντα ή κάτι πιο εξωτικό όπως τα νησιά Φίτζι ή έστω κάτι που έχει σχέση και με την εθνική μας ιστορία όπως οι Σεϋχέλλες, η δικιά μου όμως ήθελε κάτι πιο κοσμοπολίτικο όπως η Χαβάη ή οι Μαλδίβες ή έστω με θρησκευτικό περιεχόμενο όπως ο Άγιος Μαυρίκιος (αφού θα πηγαίναμε τόσο μακριά να προσκυνούσαμε κιόλας)!!! Στο τέλος όμως (αφού φάγαμε τα μουστάκια μας που λεει και ο λόγος) την αράξαμε σπίτι!

Για την ώρα περιοριζόμαστε σε πρωινά (από τις 8 μέχρι τις 10) και ενίοτε και απογευματινά (από τις 6 μέχρι τις 8) μπάνια σε ωραία παραλία της περιοχής. Απόλαυση η θάλασσα το πρωί! Πριν μερικές μέρες μάλιστα εκεί που καθόμασταν στην άμμο προσέξαμε κι ένα ξανθό (όπως το χρώμα της άμμου) κάβουρα, να μπαινοβγαίνει στην τρυπά του που άνοιξε στην άμμο και να πετάει έξω άμμο βαθαίνοντας την τρύπα. (Δυστυχώς δεν είχα φωτογραφική να τον αποθανατίσω).

Όμως δεν πάψαμε να αναζητούμε εκτάκτως και έστω και την υστάτη (για τέλος Αυγούστου και χαλάλι αν χάσω και τον επαναληπτικό του ματς ΟΜΟΝΟΙΑ – ΑΕΚ) προορισμό από τη νησιώτικη αιγαιοπελαγίτικη Ελλάδα (με το απέραντο γαλάζιο και το ούζο το δροσιστικό) για ολιγοήμερες διακοπές. Προτιμάται σχετικά μικρό νησί, μη κοσμοπολίτικο νησί (για να μπορούμε να το γυρίζουμε και με ποδήλατο, αν θα χάσουμε και κανένα κιλό), ΚΑΤΑΠΡΑΣΙΝΟ (για να ευφραίνεται και η ψυχή αλλά το μάτι – το μάτι ευφραίνεται και μ’ άλλες θεάσεις αλλά τέλος πάντων, μας παρακολουθούν και παιδιά), με ωραίες, αμμώδεις και ερημικές παράλιες (μη παει ο νους σας στο πονηρό για το “ερημικές” δηλ. για γυμνισμούς και τα τοιαύτα, απλά είναι για να μην μας βλέπουν πολλοί με τις κρεμασμένες κοιλιές και τα κιλά μας), με αξιοθέατα και φυσικές ομορφιές (να δούμε και να μάθουμε και κάτι αφού θα ταξιδεύσουμε) αλλά και με ωραίο φαγητό (πως θα συνοδεύουμε το ουζάκι και το κρασάκι;).

Εκ των συμφραζομένων μου συνεπάγεται ότι αποκλείονται τα Ιόνια νησιά (αν και με τραβάνε οι Παξοί), καθώς και οι κατάξερες Κυκλάδες. Άστε που εκεί σκοτώνονται και σφάζονται αναιτίως και μέρα μεσημέρι (σε Σαντορίνη και Μύκονο)! Γι’ αυτό μακριά τα ρούχα (και τα κορμάκια) μας απ’ εκεί, για να μην πάθουμε τζιαι κανένα καΐshιην (στραπάτσο) ή σηκώσουμε και ‘μείς παρόμοια χούγια!
Την Ρόδο την έχουμε ήδη επισκεφτεί μερικές φορές όπως και την Κρήτη, παρ’ όλο που η τελευταία θα αποτελεί πάντοτε (για μας) εξαίρετο και αγαπημένο προορισμό (και δεν θα λέγαμε ποτέ όχι). Η Κρήτη συνδυάζει φυσικές ομορφιές (φαράγγια, οροπέδια, δάση, παραδοσιακά χωριουδάκια), ωραίους και φιλόξενους ανθρώπους, αρχαιολογικά και αλλά ιστορικά μνημεία και αξιοθέατα (Κνωσός, Φαιστός, μοναστήρια) θαυμάσιες παραλίες με καταγάλανα και δροσερότατα νερά, ωραιότατο φαγητό ...

Τελικά δύσκολη η επιλογή. Δεν μας κάνετε κι εσείς βρε παιδιά καμιά εισήγηση μπας και βγούμε απ’ αυτό το αδιέξοδο ...

Φυσικά για να πραγματοποιηθεί ένα τέτοιο ταξίδι (όπου και να ‘ναι αυτό) πρέπει να λύσουμε (ή να διευθετήσουμε) και μερικά άλλα πρακτικής φύσεως προβλήματα που θα προκύψουν ένεκα (έστω και της ολιγοήμερης) απουσίας μας. Δεν ξέρω αν σας το ‘χω ξαναπεί, αλλά τυγχάνει να είμαι και ερασιτέχνης πεζουνοτρόφος (για τους εξ Ελλάδος ορμώμενους αναγνώστες του blog “πεζούνιν” είναι το περιστέρι, από το λατινικό pigeon), γι’ αυτό πρέπει αν εξεύρω άτομο το οποίο θα αναλάβει για λίγες μέρες τη συντήρηση του πτερωτού πληθυσμού της μικρής μου φάρμας (να παρέχει δηλαδίς τροφή και νερό).

Παρεμπιπτόντως να αναφέρω (παρ’ όλο που μπορεί να προκαλέσω αντιδράσεις και τα ευγενή αισθήματα ζωόφιλων και πτηνόφιλων αναγνωστών, όπως της συμπαθέστατης Dokisisofis), ότι τα νεαρά περιστέρια (τα καλούμενα στην κυπριακή και “ππαλαζούθκια”, από το τουρκικό palaz – μεταφορικώς “ππαλαζούθκια” λέμε και τα πιπίνια), αποτελούν ωραιότατο, εύγεστο, δυναμωτικό και energy μεζέ, όπως λεμε energy drink, δηλ. το Shark, το Red Bull, ή το ... Viagra!

Παλιά συνηθιζόταν να σερβίρονται ως πρόγευμα στα νιόπαντρα ζευγάρια μετά την πρώτη νύχτα του γάμου τους βραστά “πεζουνούδκια” (καταλαβαίνετε τώρα εσείς το γιατί – τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται), ενώ σήμερα σερβίρονται (και πάλι βραστά) σε διάφορα ξενύχτικα (εστιατόρια). Εκεί κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες διάφορα ραμόλια συνοδεύουν νεαρές και αιθέριες συνήθως ξανθόχρωμες υπάρξεις (αυτές κι είναι “ππαλαζούδκια”), άρτι ψωνισθείσες από τα γνωστά “καμπαροκρεατομάγαζα”, “για νύχτες μαγικές και ονειρεμένες” (όπως τραγουδά και γνωστό άσμα), για ΜΑΣ τους “-ηντάδες” (πενηντάρηδες, εξηντάρηδες, εβδομηντάρηδες). Για να είμαι και ειλικρινής δεν κατέχω πράμα (ο άσχετος) αν η επίσκεψη στο ξενυχτάδικο γίνεται προ ή μετά την ολοκλήρωση της “ονειρικής και μαγικής” ιεροτελεστίας, όμως τούτο δεν έχει και τόση σημασία. Εκεί στο ξενύχτικο, το ραμολί τρώγει το “ππαλαζούιν” του συνοδευόμενο από έτερο “ππαλαζούιν” !!!

Πολλά είπαμε! Πάλι με έπιασε γλωσσοδιάρροια. Σας ευχαριστώ που είχατε την υπομονή να με διαβάστε!

Υ.Γ.: Τη συζήτηση στο προηγούμενο post μπορούμε να την συνεχίσουμε ...

Anef_Oriwn
16/8/2008

Τρίτη 12 Αυγούστου 2008

Ανάρτηση Νο. 20 (επίκαιρη και ιστορικο-πολιτικο-γεωγραφική) – Ο πόλεμος για την Νότια Οσετία ή πως γίνονται οι λαοί βορά των μεγάλων συμφερόντων.

Θέλοντας να συνεισφέρω στην ενημέρωση (και παράλληλα στη συζήτηση) για τα τεκταινόμενα στην πλούσια σε φυσικούς πόρους (πετρέλαια, φυσικό αέριο, ορυκτά) περιοχή του Καυκάσου, αναδημοσιεύω από τη σημερινή (12/8/2008) έκδοση της εφημερίδας “Πολίτης” ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο του Σενέρ Λεβέντ (από τη στήλη του “Ημερολόγιο”).


Από τον Γεωργιανό Στάλιν στον πόλεμο Γεωργίας-Ρωσίας
ΤΟΥ ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
(Αναδημοσίευση από την εφημερίδα “Πολίτης” της 12ης του Αυγούστου του 2008):
(Link:
http://www.politis-news.com/cgibin/hweb?-A=813101&-V=columns)

“Για την ιστορία δεν θεωρείται μεγάλο χρονικό διάστημα μια εικοσαετία. Διερωτώμαι τώρα το εξής: Υπήρχε άραγε κανείς που προέβλεψε πριν είκοσι χρόνια αυτά που συμβαίνουν στον κόσμο σήμερα; Ποιος θα έλεγε, για παράδειγμα, ότι η Ρωσία θα εμπλεκόταν σε πόλεμο με τη Γεωργία; Όσο και αν ζορίζαμε τα όρια της φαντασίας μας, σίγουρα αυτό δεν θα μας περνούσε καθόλου από το μυαλό. Πριν είκοσι χρόνια υπήρχε η Σοβιετική Ένωση και στεκόταν ολόρθη στα πόδια της ακόμη. Ήταν η τρίτη χρονιά της διακυβέρνησης Γκορμπατσόφ και είχε πρόσφατα αρχίσει να πνέει ο άνεμος της περεστρόικα.
Η Σοβιετική Ένωση αποτελείτο από δεκαπέντε δημοκρατίες. Και η Γεωργία ήταν μία από αυτές. Η κάθε δημοκρατία είχε τον δικό της πρόεδρο και κυβέρνηση, αλλά όλες υπάγονταν στην κεντρική διοίκηση της Μόσχας. Η ενότητα και η ακεραιότητα ήταν εξασφαλισμένες με ένα πολύ αυστηρό καθεστώς. Ο πιο ισχυρός άνδρας τής χώρας ήταν ο Γενικός Γραμματέας του Σοβιετικού Κομουνιστικού Κόμματος, που βρισκόταν στο Κρεμλίνο. Και αυτός ο θώκος δεν υπόκειτο στον περιορισμό μειοψηφία - πλειοψηφία. Δηλαδή, δεν αποτελούσε προϋπόθεση να ήταν Ρώσος ο Γενικός Γραμματέας. Ο Στάλιν, που διοίκησε τη Σοβιετική Ένωση για τριάντα δύο χρόνια, ήταν Γεωργιανός, ενώ ο Κρούτσιεφ, που κυβέρνησε δέκα χρόνια, ήταν Ουκρανός.

Σύμφωνα με πρόσφατες δημοσκοπήσεις που διεξήχθησαν στη Ρωσία, αυξήθηκε αρκετά ο βαθμός αξιολόγησης του Στάλιν. Αυτό δεν είναι δύσκολο να το κατανοήσουν όσοι γνωρίζουν καλά τη Ρωσία και τους Ρώσους. Ο κόσμος μπούχτισε από το χάος, την ασυδοσία και την έλλειψη πειθαρχίας και ασφάλειας. Θέλει μιαν ισχυρή σιδερένια γροθιά που να τακτοποιήσει τα πάντα. Ακόμα παραπαίει ανάμεσα στο σοσιαλιστικό και στο καπιταλιστικό σύστημα. Δεν μπορεί να βρει τα αγαθά τού παλιού συστήματος στη νέα τάξη πραγμάτων, ούτε τα αγαθά τού νέου συστήματος στην παλιά. Καλή και άγια η δημοκρατία, αλλά δεν χορταίνει το στομάχι. Δεν μπορεί να βγει (ο κόσμος) στους δρόμους άνετα, όπως συνέβαινε στο παλιό σύστημα. Νιώθει τώρα πολύ βαθιά την ταξική διαφορά, την οποία δεν είχε νιώσει για πολλά χρόνια.

Κατά την πρώτη αποδυνάμωση στις αρχές της δεκαετίας του 1990, βρισκόμουν στο Ουζμπεκιστάν όπου είχα πάει για μερικές μέρες. Μπήκα σε ένα αυτοκίνητο στην πρωτεύουσα Τασκένδη για να πάνω στο Καζακστάν. Ήταν ένας πεπειραμένος οδηγός από το Ουζμπεκιστάν. Η κουβέντα μας φούντωσε περισσότερο καθώς περνούσαμε από τα χιονισμένα βουνά Τιγιανσάν. Και έφτασε μέχρι τη σύγκρουση Αζέρων - Αρμενίων. "Αχ, αχ", είπε, "αν ζούσε τώρα ο Στάλιν θα έβλεπες τι θα γινόταν. Να δούμε ποιος θα το κουνούσε από τη θέση του". Μέσα του υπήρχε μια νοσταλγία για τον Στάλιν. Λένε ότι μερικοί άνθρωποι σε ένα μικρό χωριό της Κύπρου έκλαψαν όταν πέθανε ο Στάλιν. Μάλιστα, ένας από αυτούς είπε το εξής: "Αντί του Στάλιν, ας πέθαιναν δέκα αδέλφια μου!".
Δεν νομίζω να υπήρχαν κάποιοι που προέβλεψαν τα σημερινά γεγονότα πριν είκοσι χρόνια. Η Σοβιετική Ένωση διαλύθηκε. Το σύστημα κατέρρευσε. Το σύνολο των δεκαπέντε δημοκρατιών έγιναν ανεξάρτητες, κυρίαρχες δημοκρατίες. Κάποιες από αυτές προσέγγισαν περισσότερο τη Δύση αντί τη Ρωσία. Προσπάθησαν να πετύχουν για τον εαυτό τους μια νέα ασφάλεια ανάμεσα στις φτερούγες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Οι σημερινοί Γεωργιανοί ηγέτες, που εμπιστεύονται πολύ τη Δύση, μπήκαν σε μια πολύ επικίνδυνη περιπέτεια, χωρίς να υπολογίσουν καθόλου τη δύναμη και την αντίδραση της Ρωσίας. Επιχείρησαν να τρομάξουν με στρατιωτική βία τη Νότια Οσετία που ζητά ανεξαρτησία. Δεν υπολόγισαν ότι η Δύση δεν θα ερχόταν αντιμέτωπη με τη Ρωσία για χάρη της Γεωργίας και ότι θα αρκούνταν μονάχα σε επικρίσεις για το θεαθήναι. Η Δύση δεν τόλμησε να έρθει αντιμέτωπη ούτε καν με αυτή την Τουρκία για τους Ελληνοκύπριους και θα τεθεί αντιμέτωπη με ένα γίγαντα, όπως η Ρωσία, για τη Γεωργία;

Μας θυμίζουν το δικό μας πόλεμο οι φωτογραφίες με αίμα και καπνό, που έρχονται από τον Καύκασο. Μέσα στη δική μας λίμνη αίματος δεν μπορέσαμε να αντιληφθούμε ακόμη την αξία της ειρήνης. Τώρα ίσως την αντιληφθούμε κοιτάζοντας τον Καύκασο”.

(Σημείωση: Οι υπογραμμίσεις και οι χρωματισμοί είναι δικοί μου).

Συμπληρωματικές ιστορικές πληροφορίες από τον Ιστολόγο:

Η Νότια Οσετία, όπως και η Αμπχαζία, είναι μια φιλορωσική επαρχία μέσα στα διεθνώς αναγνωρισμένα σύνορα της Γεωργίας. Υπήρξε σοβιετική αυτόνομη περιφέρεια και διακήρυξε (μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης) μονομερώς την ανεξαρτησία της από τη Γεωργία (το 1992). Αν και έχει έναν ντε φάκτο έλεγχο σε ένα σημαντικό μέρος της περιφέρειας της, ο διαχωρισμός της από τη Γεωργία δεν αναγνωρίστηκε από καμία άλλη χώρα και θεωρείται μέρος της χώρας της Γεωργίας. Η Γεωργία δεν αναγνωρίζει τη Νότια Οσετία ως διαφορετική κρατική οντότητα ή αυτόνομη περιοχή. Η Νότια Οσετία διεκδικεί την ανεξαρτησία από τη Γεωργία από το 1991, με τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Το 2006, έγινε ανεπίσημο δημοψήφισμα, που αποφάνθηκε υπέρ της ανεξαρτητοποίησης. Το θέμα της Νότιας Οσετίας αλλά και της Αμπχαζίας, άλλης περιοχής που διεκδικεί την απόσχισή της από τη Γεωργία, έγινε αιτία τριβής στις σχέσεις μεταξύ Γεωργίας και Ρωσίας, καθώς η δεύτερη επέβαλλε κυρώσεις στην πρώτη. Οι κυρώσεις ήρθησαν τον Απρίλιο του 2008, με παράλληλη ωστόσο απόφαση της Ρωσίας για σύσφιξη των σχέσεων με τη Ν. Οσετία και την Αμπχαζία, που περιελάμβανε μεταξύ άλλων τη χορήγηση ρωσικού διαβατηρίου σε όσους κατοίκους της Ν. Οσετίας το επιθυμούσαν. Τον ίδιο καιρό, ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ δήλωσε πως η Γεωργία θα μπορούσε να ενταχθεί μελλοντικά στον Οργανισμό, προκαλώντας επιπλέον δυσαρέσκεια στη Μόσχα, ενώ σε δημοψήφισμα, που διενεργήθηκε στη Γεωργία στις 5 Ιανουαρίου του 2008, οι Γεωργιανοί ψήφισαν υπέρ της ένταξης της χώρας τους στο ΝΑΤΟ σε ποσοστό 72,5%.


Σχόλιο του Ιστολόγου:
Με δυο λόγια η περιοχή μετατρέπεται σε αρένα των αλληλοσυγκρουόμενων (στην περιοχή) ρωσικών και αμερικάνικων συμφερόντων με τον απλό λαό να γίνεται ακόμα μια φορά βορά (“στότσιην”) των όπλων (των κανονιών και των αεροπλάνων). Πάλη των μεγάλων για το ποιος θα ελέγξει τες πηγές και τους αγωγούς του πετρελαίου και του φυσικού αερίου της περιοχής, μέσα από τα κράτη και κρατίδια της περιοχής (παλαιότερα και νεοσύστατα).

Υ.Γ.: Τελικά το κείμενο παράγινε μεγάλο γι’ αυτό και δεν θα παραθέσω (για την ώρα) γεωγραφικά στοιχεία για την περιοχή.

Anef_Oriwn
12/8/2008

Δευτέρα 11 Αυγούστου 2008

Ανάρτηση Νο. 19 (έκτακτη & αντιφασιστική) – Μια οφειλόμενη απάντηση προς τα διάφορα φασιστοειδή accessories που “κοσμούν με την παρουσία τους το blog.

Αγοράκια και κοριτσάκια,

Οι ενορχηστρωμένες φασιστικές (λεκτικές) επιθέσεις όλων εσάς των διαφόρων ανωνύμων και ψευδεπωνύμων accessories που “κοσμούν” το blog, επιθέσεις έμπλεες χυδαιοτήτων, βρισιών και στοματικών ρύπων, πέραν του ότι δείχνουν το (χαμερπές) επίπεδο και τις (φασιστικές) μεθοδεύσεις σας απέναντι σε κάθε αντίθετη φωνή, στοχεύουν και στο να δημιουργήσουν αρνητική εικόνα για το blog (και το διαχειριστή του) με σκοπό να μας πλήξετε.
Προς κέντρα λακτίζετε όμως!
ΜΑΤΑΙΟΠΟΝΕΙΤΕ!!!


Ουδέποτε έκρυψα ότι το blog αυτό και ο διαχειριστής του (η αφεντομουτσουνάρα μου), πρόσκεινται πολιτικά και ιδεολογικά στην Αριστερά. Και ότι έχω αριστερές πεποιθήσεις και αντι-καπιταλιστικούς προσανατολισμούς καθώς και αντι-εθνικιστικές τοποθετήσεις και διεθνιστικά αισθήματα. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια αναπτύσσεται και η θεματολογία του ιστολογίου μου καθώς και τα σχόλια που κάνω και οι σκέψεις και απόψεις που εκφράζω σε παρεμβάσεις μου.

Οι επιθέσεις των οποιοδήποτε φασιστοειδών αποτελούν τίτλο τιμής για μας! Είναι ηλίου φαεινότερο ότι τους έχουμε μπει για καλά στο μάτι αλλά και στο στομάχι. Ως γνωστό όλα τα όντα τα ανήκοντα στην συνομοταξία των φασιστοειδών, δεν ανέχονται ούτε και αντέχουν την άλλη, τη διαφορετική άποψη (σε σχέση με αυτή που είναι βαθιά ριζωμένη στα εμφυτευμένα στον εγκέφαλο τους microchips) και προσπαθούν (όχι να την αναιρέσουν με επιχειρήματα) αλλά να την αφανίσουν. Εξ ου και οι βρισιές και το λεξιλόγιο κατωγείων που χρησιμοποιούν στα εδώ (αλλά και αλλού) ρυπαρογραφήματα τους.

Όποιος (από δαύτους) έχει τις γνώσεις, τη καλή διάθεση και τα κότσια ας υποβάλει θέσεις, ας παραθέσει στοιχεία που να δικαιολογούν ή να τεκμηριώνουν τις θέσεις του κι ας έλθει με μαγκιά να τις συζητήσουμε. NO CHANCE, όμως! Δεν είναι έτσι μαθημένοι!

Τέλος να πω ότι τα σχόλια των φασιστοειδών accessories δεν θα λογοκρίνονται. Θα παραμένουν αναρτημένα για να δείχνουν το ποταπό τους επίπεδο, τις ύπουλες τους μεθοδεύσεις και την φασιστική συμπεριφορά τους, αλλά και για να ηδονίζονται οι οποιοιδήποτε συνοδοιπόροι και ομοϊδεάτες τους.

Anef_Oriwn
11/8/2008

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2008

Ανάρτηση Νο. 18 (επετειακή) - ΧΙΡΟΣΙΜΑ - ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ, Αύγουστος 1945 - 63 χρόνια από την πυρηνική θηριωδία του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού.

Συμπληρώνονται αυτές τις μέρες 63 χρόνια από τον Αύγουστο του 1945 που οι Αμερικάνοι βομβάρδισαν με ατομικές βόμβες (στην πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα χρήση ατομικών όπλων) τις γιαπωνέζικες πόλεις ΧΙΡΟΣΙΜΑ (στις 6 Αυγούστου 1945) και ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ (στις 8 Αυγούστου 1945).

Παρά τα τόσα χρόνια που πέρασαν από το βομβαρδισμό της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι, τα ζητήματα που δημιουργήθηκαν από την χρήση ατομικών όπλων συνεχίζουν να απασχολούν την ανθρωπότητα. Οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ακόμη ότι οι βομβαρδισμοί αυτοί οδήγησαν στη λήξη του πολέμου και ότι έσωσαν έτσι τις ζωές εκατομμυρίων στρατιωτών.
(Ως συνήθως οι αμερικάνοι συμπεριφέρονται ως αυτιστικά άτομα. Ζουν στο δικό τους μικρόκοσμο και συνεπαρμένοι από το εθνικό τους σύνθημα “In [the] God [of money] We Trust, γράφουν κανονικά όλο τον άλλο κόσμο! Για του λόγου το αληθές, αν δεν έχετε δει την ταινία του Κώστα Γαβρά “Ο Αγνοούμενος”, που αναφέρεται στο πραξικόπημα στην Χιλή εναντίον του Αλιέντε το 1973, δείτε το ή να το έχετε ήδη δει, ξαναδείτε το!).

Την εποχή εκείνη, οι αμερικανικές και βρετανικές μυστικές υπηρεσίες είχαν ήδη αποκαλύψει ότι η Ιαπωνία ετοιμαζόταν να συνθηκολογήσει.

Η Χιροσίμα και το Ναγκασάκι δεν αποτελούσαν σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους. Οι βόμβες είχαν στόχο τη θανάτωση όσων το δυνατόν περισσότερων βιομηχανικών εργατών, ώστε να ενισχυθεί το αίσθημα πανικού στον πληθυσμό.

Μετά τον πόλεμο, ο επικεφαλής του στρατιωτικού επιτελείου του προέδρου Τρούμαν, ναύαρχος Ουίλιαμ Φάλον, δήλωσε: «Η χρήση αυτού του βάρβαρου όπλου στη Χιροσίμα και στο Ναγκασάκι δεν βοήθησε αποφασιστικά τον πόλεμό μας κατά της Ιαπωνίας. Οι Ιάπωνες είχαν ήδη ηττηθεί και ετοιμάζονταν για συνθηκολόγηση. Χρησιμοποιώντας πρώτοι την ατομική βόμβα, υιοθετήσαμε ηθικά πρότυπα προσήκοντα στους βαρβάρους του Μεσαίωνα».

Τον Αύγουστο του 1945, η Ιαπωνία είχε ουσιαστικά ηττηθεί, με το ναυτικό της στον πυθμένα του ωκεανού, την αεροπορία της να στερείται καυσίμων, το στρατό της να αντιμετωπίζει την ήττα σε όλα τα μέτωπα και τις πόλεις της να βομβαρδίζονται ανηλεώς. Με τη Γερμανία εκτός πολέμου, ΗΠΑ και Βρετανία ετοιμάζονταν να ρίξουν όλες τους τις δυνάμεις κατά του ιαπωνικού στρατού, ενώ ο σοβιετικός στρατός ετοιμαζόταν και αυτός να επιτεθεί κατά της υπό ιαπωνική κατοχή, Μαντζουρίας. Επίδειξη ισχύος. Αντί να ακούσει τις συμβουλές των μυστικών της υπηρεσιών, η Ουάσιγκτον (ο Πρόεδρος Τρούμαν και οι επιτελείς του) έσπευσαν να χρησιμοποιήσουν την ατομική βόμβα την 6η και την 8η Αυγούστου, ημερομηνίες κατά τις οποίες οι Σοβιετικοί είχαν προγραμματίσει στρατιωτική επιχείρηση στην Άπω Ανατολή.

Για τη «σύμπτωση» αυτή, πολλοί ιστορικοί θεωρούν υπεύθυνο τον πρόεδρο Τρούμαν, που ήθελε ο πόλεμος να τελειώσει με σαφή επίδειξη ισχύος των ΗΠΑ απέναντι στον απειλητικό τους σοβιετικό σύμμαχο.

Να πως περιγράφουν οι εδικοί το θεάρεστο έργο (του ολοκαυτώματος των δύο πόλεων) που επιτέλεσαν οι αμερικανοί παγκόσμιοι χωροφύλακες (είπαμε “In God They Trust) με τη ρίψη των βομβών:

“Η βόμβα αποσπάται απότομα από το αεροπλάνο κάνοντας 51 δευτερόλεπτα ελεύθερη πτώση. Μετά από 51 δευτερόλεπτα σχηματίζεται η κρίσιμη μάζα και ένας τεχνητός ήλιος που δημιούργησε ο άνθρωπος ανάβει πάνω στην Γη. Μια φωτεινή σφαίρα αβάσταχτη για τα μάτια των ανθρώπων και των ζώων της γης εξαπολύθηκε πάνω από την Χιροσίμα. Μέσα σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου 30.000 άτομα πεθαίνουν. Πεθαίνουν ; Μάλλον παύουν να υπάρχουν όχι σαν ανθρώπινα όντα αλλά σαν υλικές υποστάσεις. Τα κύτταρα τους, οι ίδιες οι μοριακές δομές τους εξαφανίζονται στο απόλυτο μηδέν. Ότι βρίσκεται ( άνθρωποι, ζώα φυλλωσιές, πεταλούδες, μυρμήγκια, ότι οργανικό υπάρχει σε ακτίνα 1000 μέτρων από το επίκεντρο του pikadon ( στα Ιαπωνικά η βροντή της ατομικής βόμβας ) εξατμίζεται σαν κοσμικός αιθέρας. Το μόνο που μένει πάνω στα ανθεκτικά υλικά όπως ο γρανίτης είναι οι σκιές ανθρώπων, νέων και γέρων παιδιών και γυναικών, αλόγων και σκύλων. Σκιές από κότες, μύγες, λουλούδια. Σκιές Φαντασμάτων. Λίθοι και πέτρες που αλλάζει η μοριακή δομή τους και δημιουργούνται ξανά σε μια απόκοσμη μορφή. Σε ένα χρονικό διάστημα που δεν μπορεί να μετρηθεί άλλα της τάξεως του 1/10.000 ή 1/20.000 του δευτερολέπτου η ακτίνα της έκρηξης έπληξε τα πάντα με μια πύρινη γλώσσα 500.000 βαθμών Κελσίου. Σίγουρα ο Θεός χρειάστηκε λίγο περισσότερο για το απαράμιλλο δημιούργημα του, την Ζωή. Το δημιούργημα του μπορεί πλέον να αυτοκαταστρέφεται πιο γρήγορα.

Ένα γιγάντιο μανιτάρι υψώνεται στο ιλιγγιώδες ύψος των 17 χιλιομέτρων κουβαλώντας μαζί του χιλιάδες τόνους σκόνης. Σε απόσταση 3 -5 χιλιομέτρων από το σημείο της έκρηξης άλλες 50.000 άνθρωποι και αρκετά εκατομμύρια ζωντανοί οργανισμοί πεθαίνουν σε 5 με 7 δευτερόλεπτα. Πιθανόν αυτοί να κατάλαβαν την λαίλαπα που ερχόταν αλλά η στάχτη που μετατρέπονται τους εξαφανίζει και αυτούς από την κατηγορία του ανθρώπινου όντος όπου βρισκόταν πριν. Η πύρινη φλόγα με ραδιενεργά μόρια τις ακτίνες γάμα συνεχίζει τον δρόμο της, εξασθενημένη κάπως αλλά αρκετά δυνατή για να μετατρέψει άλλους 90.000 ανθρώπους σε μούμιες. Τα νερά του ποταμού Ότα και των καναλιών γεμίζουν πτώματα και από μια μυστηριώδη αιτία όλες οι γυναίκες είναι πεσμένες μπρούμυτα και όλοι οι άνδρες ανάσκελα”.


Ο αρχικός αριθμός των θυμάτων από τη ρίψη των βομβών, κατά το μεγαλύτερο μέρος άμαχος πληθυσμός, υπολογίζεται σε περίπου 70.000 νεκρούς για κάθε πόλη. Οι ολέθριες συνέπειες της πυρηνικής ακτινοβολίας όμως προκάλεσαν περισσότερα θύματα τις ακόλουθες ημέρες αλλά και για δεκαετίες αργότερα.

Από τότε μέχρι σήμερα, χιλιάδες άνθρωποι πεθαίνουν κάθε χρόνο από τις συνέπειες της ραδιενέργειας. Η λευχαιμία και ο καρκίνος του πνεύμονα, του θυρεοειδούς και του στήθους θα εξοντώσουν χιλιάδες Ιάπωνες. Πάνω από 300.000 είναι τα καταγραμμένα θύματα της ραδιενέργειας στις δύο αυτές πόλεις, πολλοί από τους οποίους θα πεθάνουν, όχι από φυσική αιτία, αλλά από τις μακροχρόνιες επιπτώσεις της ραδιενέργειας.

Η καταστροφή στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ήταν η πρώτη πράξη του Ψυχρού Πολέμου και όχι η τελευταία πράξη του Δευτέρου Παγκοσμίου. Οι Αμερικανοί έπρεπε να πιστοποιήσουν την κυριαρχία τους απέναντι στους Σοβιετικούς, για τα επόμενα κρίσιμα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου.

Anef_Oriwn
6/8/2008