Σάββατο 28 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση Νο. 10 (έκτακτη - σαββατιάτικη) - Σκέψεις και προβληματισμοί ενός “ξεροκέφαλου” Αριστερού για τη Συνθήκη της Λισσαβόνας.

Η Κεντρική Επιτροπή του ΑΚΕΛ πήρε (ομόφωνα) απόφαση να καταψηφίσει τη συνταγματική συνθήκη της Λισσαβόνας κατά τη συνεδρίαση της Βουλής που θα συνέλθει για να επικυρώσει τη συνθήκη στις 3 Ιουλίου. Ο Πρόεδρος Χριστόφιας όπως έχει ήδη δηλώσει υποσχέθηκε ότι θα τηρήσει τη δέσμευση (και την υπογραφή) του προκατόχου του Τάσσου δηλ. δεν θα αντιστρατευτεί τη Συνθήκη. (Τούτο υποδηλεί ότι διαφωνεί, αλλά είπεν “ούσσου να περάσουμεν”;)

Κάτι δεν μου μυρίζει καλά σ’ όλη τούτη την ιστορία. Λέτε ο Πρόεδρος να ξέρει κάτι παραπάνω που δεν μπορούμε να το μάθουμε εμείς οι κοινοί θνητοί; Ποιος άραγε να έχει δίκιο; Παλιά ελαλούσαμεν “ξέρει το Κόμμα”, τωρά εν να λαλούμεν “ξέρει ο Προεδρος;”

Το θέμα με απασχόλησε ξανά και ξανά, διαλογίστηκα και “δκιαλολίστηκα” για ώρες αλλά κατέληξα σε αδιέξοδο. Όλα εκείνα τα αρνητικά που είχα υπόψη μου για την Ευρωπαϊκή Ένωση έπαψαν να ισχύουν όλως αιφνιδίως και οι περί την Ε.Ε. “έρωτα θέλουν να μας πράξουν” (που ετραγούδα τζιαι ο Λιασίδης κάποτε);

Πάντως εγώ εξακολουθώ να προβληματίζομαι και να διερωτούμαι:

1. Οι ευρωπαίοι πολίτες (συμπεριλαμβανομένων και ημών των Κυπρίων), θα πάψουν να θεωρούνται από τα τσιράκια της οικονομικής ολιγαρχίας (δηλ. από τους μεγαλόσχημους λογιστές), σαν μονάδες παραγωγής και κατανάλωσης.

2. Θα αναγνωριστεί επιτέλους ότι η εργασία δεν αποτελεί ατομική ευθύνη αλλά συλλογικό δικαίωμα (και έτσι δεν θα μας τρέχουν και να μας εκβιάζουν να υπογράφουμε ατομικά συμβόλαια εργασίας).

3. Οι υμνητές και κολαούζοι του ΝΑΙ στην Ευρω-συνθήκη, δεν είναι όλοι εκείνοι που αντιπροσωπεύουν τα οικονομικά και πολιτικά κατεστημένα στον ευρωπαϊκό χώρο (και όχι μόνο);


4. Η εξύμνηση του νεοφιλελευθερισμού και του 60ωρου, η προώθηση νομοθεσιών τύπου Μπολγκεστάιν και ντιρεκτίβων κατά των οικονομικών μεταναστών, θα εκλείψουν;

5. Η ξενοφοβία, η αναβίωση του εθνικισμού, η αύξηση εκδηλώσεων διαφόρων μορφών ρατσισμού και οι επιθέσεις από φασιστικές ομάδες στις γειτονιές των μεταναστών (τι Παρίσι, τι Ύψωνας) θα εξαφανιστούν με κανένα μαγικό ραβδάκι;

6. Τελικά η Ευρω-Συνθηκη δεν θα δίνει ενισχυμένες εξουσίες στα κέντρα αποφάσεων παρακάμπτοντας τη θέληση των μικροτέρων χωρών αλλά και των ιδίων των λαών; (Φυσικά υπάρχει και η πρόνοια για δημοψηφίσματα μετά από τη συγκέντρωση ενός εκατομμυρίου υπογραφών! Αγγούρκα τζιαι ρεπάνια που λαλούν τζιαι στο χωρκό μου. Γιατί εν εκάμαν τζιαι τώρα δημοψηφίσματα για την έγκριση της Συνθήκης;).

7. Δεν βλέπουμε ότι η δημοκρατική μας Ευρώπη μεταλλάσσεται στην πρώτη ρατσιστική αυτοκρατορία της Ιστορίας; Κι ούτε που θυμόμαστε ότι πως μέχρι χθες, ακόμα και σήμερα οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, με διαφορετικές μεθόδους, ξεζούμιζαν την Αφρικανική και Ασιατική ήπειρο, αφήνοντας πίσω τους κράτη της εξάρτησης και της διαφθοράς;

8. Τελικά εκείνα που παρατηρώ εγώ είναι από τη μια το 60ωρο, ο νέος εργασιακός μεσαίωνας, ο τρόμος της ανεργίας ενώ από την άλλη οι στερεότυπες παρλαπίπες της πολυ-πολιτισμικότητας και της ανοχής, τάχα μου. Από την μία θα στέλνουν πίσω από τα σίδερα μέχρι και δεκαοχτώ μήνες, κάθε απελπισμένο μετανάστη που με κόστος ζωής, έχει ανέβει σε σαπιοκάραβα αναζητώντας ένα κομμάτι ψωμί για τα παιδιά του και από την άλλη θα σκίζονται για την προστασία της πράσινης αμοιβάδας, του Σηκουάνα και της καρέτα καρέτα (σημπληρωματική σημείωση: και των αμπελοπουλιών - τα ξεχασα αυτά). Από την μία θα διαδηλώνουν κατά του ιμπεριαλισμού, των "ανθρωπιστικών βομβαρδισμών" της εισβολής στο Ιράκ, της ανθρωπιστικής καταστροφής στη Γάζα... Και από την άλλη θα στέλνουν τα παιδιά τους, μισθοφόρους, να στηρίξουν τις κατοχικές κυβερνήσεις.

Όλες αυτές τις απορίες ποιος μπορεί να μου τις λύσει ΕΜΕΝΑ, ενός ξεροκέφαλου και δογματικού Αριστερου; Μήπως ο κύριος Μπαρόζο; Ξέρει τουλάχιστον κανένας το email του;

Πέραν του messie Μπαρόζο έχει κανένα άλλο που έχει την όρεξη, τη διάθεση και το χρόνο, να μου πει κι ΕΜΕΝΑ του έρμου του ευρω-σκεπτικιστή, δυο καλές κουβέντες για τα θετικά της Ευρω-Συνθήκης της Λυσσα-βόνας;

“Ιδού πεδίο της δόξης λαμπρόν”!

Anef_Oriwn
28/6/2008

Δευτέρα 23 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση Νο. 9 - Δύο επέτειοι και ένα ταξίδι.

Τελευταία λόγω διαφόρων ειλημμένων υποχρεώσεων και ενός έκτακτού ταξιδιού μου στο εξωτερικό δεν μπόρεσα να τηρήσω την υποχρέωση/υπόσχεση μου (και παράλληλα δέσμευση έναντι του εαυτού μου) για το καθιερωμενο κυριακάτικο ραντεβού στο blog μου (για ανάρτηση νέου κειμένου).

Στις σκέψεις και προθέσεις μου ήταν να γράψω δύο επετειακά σημειώματα. Για δύο επετείους γνωστές σε πολλούς (βασικά τους μυημένους και προσηλυτισμένους) αλλά και άγνωστές σε αρκετούς άλλους.

1. Για την επέτειο της 16ης του Ιούνη του 1943, ημερομηνία κατά την οποία (και μετά από σχετική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ) 11 από τα 17 μέλη της Κ.Ε. του Κόμματος (* και όχι 217 όπως είχα κατ' αρχήν γράψει, λόγω τυπογραφικού λάθους και ευχαριστώ τον Μιχάλη του "Παντός Καιρού" που με διόρθωσε) και 800 περίπου μέλη του και ένθερμοι οπαδοί του κατατάσσονται ομαδικά (και εθελοντικά) στο Κυπριακό Σύνταγμα στο πλευρό των συμμαχικών δυνάμεων για να πολεμήσουν (υπό αγγλική διοίκηση) το χιτλεροφασισμό. (Αναφορά στο θέμα έκανε και ο Proletarios στο blog του. Το σχετικό link είναι: http://proletariakon.blogspot.com/2008/06/blog-post_17.html)

Οι κύπριοι εθελοντές (στους οποίους περιλαμβάνονταν και τουρκοκύπριοι) έλαβαν μέρος σε μάχες στην Ιταλία όπου κάποιοι έπεσαν και στα πεδία των μαχών.

Μετά το τέλος του πολέμου και την επιστροφή των στρατιωτών στην Κύπρο δόθηκε αγώνας για την αποστράτευση (και την επαγγελματική αποκατάσταση) τους. Οι άγγλοι ήθελαν να τους στείλουν πίσω στο εξωτερικό και πιο συγκεκριμένα στην Αίγυπτο. Στις κινητοποιήσεις που έγιναν (για αποστράτευση) δολοφονήθηκε εν ψυχρώ από άγγλο αξιωματικό ο λοχίας του Κυπριακού Συντάγματος Τάκης Κυθραιώτης, ο οποίος πρωτοστατούσε στις προσπάθειες για αποστράτευση.

2. Για την 17η του Ιούνη του 1948 ημερομηνία ίδρυσης του Σωματείου της ΟΜΟΝΟΙΑΣ (Λευκωσίας) της κατά τεκμήριο δημοφιλέστερης ποδοσφαιρικής ομάδας της Κύπρου.
Η ομάδα γεννήθηκε μέσα σε συγκεκριμένες πολιτικοκοινωνικές συνθήκες και μετά από κάποια (πολιτικά) γεγονότα που προηγήθηκαν (στο χώρο του αθλητισμού) από δεξιούς παράγοντες. Όλα τούτα αποτέλεσαν την απαρχή της πολιτικοποίησης/ κομματικοποίησης του κυπριακού αθλητισμού και βασικά του ποδοσφαίρου.

Την εποχή εκείνη η Ελλάδα ζούσε το δράμα του εμφύλιου πολέμου και τα πολιτικά πάθη βρίσκονταν σε έξαρση. Δυστυχώς η κατάσταση στην Ελλάδα μεταφέρθηκε και στην Κύπρο και διείσδυσε τόσο στην πολιτική ζωή του τόπου, όσο και στον αθλητισμό, κατά τρόπο μάλιστα παράδοξο και αψυχολόγητο. Ο ΣΕΓΑΣ, Σύνδεσμος Ελληνικών Γυμναστικών Αθλητικών Σωματείων, ο οποίος έλεγχε τα ελληνοκυπριακά σωματεία, ζήτησε από αυτά να δηλώσουν τον εαυτό τους ως εθνικόφρονες και να αποβάλλουν τους κομμουνιστές αθλητές. Η πλειοψηφία των κυπριακών σωματείων υπάκουσαν στο ΣΕΓΑΣ με αποτέλεσμα την αποβολή πολλών αθλητών και τη δημιουργία καινούργιων σωματείων.

Τον Μάιο του 1948 ο ΑΠΟΕΛ απέστειλε κομματικού περιεχομένου τηλεγράφημα στον ΣΕΓΑΣ παραβιάζοντας ουσιαστικά το καταστατικό του σωματείου που απαγόρευε την ανάμειξη του στα πολιτικά. Μετά από αυτό αρκετοί ποδοσφαιριστές του ΑΠΟΕΛ αντέδρασαν κατακρίνοντας την ενέργεια του συμβουλίου με αποτέλεσμα να αποβληθούν από το σωματείο.

Εκείνη την εποχή ιδρύθηκαν και τα άλλα Αριστερά Σωματεία όπως η Νέα Σαλαμίνα Αμμοχώστου, η ΑΛΚΗ Λάρνακας, ο Ορφέας Λευκωσίας και άλλα. Τα νεοϊδρυθέντα σωματεία ίδρυσαν την Κυπριακή Ερασιτεχνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (ΚΕΠΟ) η οποία διοργάνωνε δικά της πρωταθλήματα και κύπελλα, ξεχωριστά από την Κυπριακή Ομοσπονδία Ποδοσφαίρου (καθώς τα άλλα σωματεία δεν τους ήθελαν).

Όμως σε σχέση με την ΟΜΟΝΟΙΑ, θα έλεγα σήμερα ... “Ίντα τζιαιρούς εφτάσαμεν” δηλ. Ω καιροί, ω ήθη”!

Διάβασα (πριν λίγες μέρες) στις ηλεκτρονικές ειδήσεις:
“Εσείς θα το πάρετε", είπε ο Μητροπολίτης Κύκκου Νικηφόρος στους ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας μετά τον αγιασμό στο "Ηλίας Πούλλος". Ο Μητροπολίτης Κύκκου τέλεσε αγιασμό στο προπονητικό κέντρο της Ομόνοιας το απόγευμα της Τετάρτης και έδωσε τις ευχές τους στους ποδοσφαιριστές της Ομόνοιας, τονίζοντας τους ότι πιστεύει ότι θα είναι οι φετινοί πρωταθλητές.”

Τώρα αν η ΟΜΟΝΟΙΑ υλοποιήσει έστω και μερικώς τους στόχους της (δηλ. να κατακτήσει ΜΟΝΟ το DOUBLE και να μπει τουλάχιστον στους ομίλους του UEFA), αυτές οι επιτυχίες σε ποιους θα οφείλονται; Στους αγιασμούς και τις ευχές του Αγίου του Τζιύκκου (τζιαι της Τυλληρκάς) κρυπτο-ομονοιάτη Νικηφόρου (και ίσως και στην οικονομική του ενίσχυση) ή στα εκατομμυριάκια των νεοφανών λεφτάδων και μεγαλοπαραγόντων της ΟΜΟΝΟΙΑΣ;

Μια (έκτακτη) αποστολή στο εξωτερικό:

Πρόσφατα (όπως ανάφερα και πιο πάνω) έλαβα μέρος σ’ ένα εκπαιδευτικό (επιστημονικό) σεμινάριο στο εξωτερικό, το οποίο διοργανώθηκε από κάποιο Κέντρο της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Εκτός από τους αντιπροσώπους από την Κύπρο στο σεμινάριο συμμετείχαν και άτομα από την Ιταλία (με όλα εκείνα τα γνωστά μεσογειακά χαρακτηριστικά), την Γερμανία (πολύ κρυόκωλοι οι τύποι), τη Σερβία, την Τουρκία (κοινωνικότατα τα παιδιά), την Αλβανία, τη Δημοκρατία της Μακεδονίας (με ή χωρίς εισαγωγικά) ή FYROM (με τον εξυπνότατο αλλά και πλακατζή κύριο προφέσορα παράλληλα όμως και σοβαρά προβληματισμένο για το που οδηγείται η χώρα του μετά την κατάρρευση του σοσιαλιστικού καθεστώτος), τη Σλοβενία, την Πορτογαλία ... Μια πολυεθνική ομάδα που κατάφερνε να συνυπάρχει, να συνεργάζεται αλλά και να διασκεδάζει και να περνά καλά!

Anef_Oriwn
22/6/2008

Σάββατο 21 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση No. 8 – “Σκέψου ... κι εσύ να λείπεις!” * (Εξαιρετικά αφιερωμένο στη Μνήμη Σου)

"Σκέψου η ζωή να τραβάει το δρόμο της,
Και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται οι Άνοιξες με πολλά διάπλατα παράθυρα,
Και συ να λείπεις,
Να ‘ρχονται τα κορίτσια στα παγκάκια του κήπου με χρωματιστά φορέματα,
Και συ να λείπεις,
Οι νέοι να κολυμπάνε το μεσημέρι,
Και συ να λείπεις,
Ένα ανθισμένο δέντρο να σκύβει στο νερό, πολλές σημαίες ν’ ανεμίζουν στα μπαλκόνια,
Και συ να λείπεις,
Κι ύστερα ένα κλειδί να στρίβει - η κάμαρα να ‘ναι σκοτεινή, δυο στόματα να φιλιούνται στον ίσκιο,
Και συ να λείπεις,
Σκέψου δυο χέρια να σφίγγονται,
Και σένανε να σου λείπουν τα χέρια,
Δυο κορμιά να παίρνονται,
Και συ να κοιμάσαι κάτου απ’ το χώμα,
Και τα κουμπιά του σακακιού σου ν’ αντέχουν πιότερο από σένα
κάτου απ’ το χώμα
Κι η σφαίρα η σφηνωμένη στην καρδιά σου να μη λιώνει,
όταν η καρδιά σου, που τόσο αγάπησε τον κόσμο, θα ‘χει λιώσει.

………............
Να λείπεις - δεν είναι τίποτα να λείπεις*.
Αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει**,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ' όλα εκείνα που γι’ αυτά έχεις λείψει,
θα ‘σαι για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο".

Γιάννης Ρίτσος (από τις “Γειτονιές του Κόσμου”)

* να λείπεις – να ‘χεις φύγει, να ‘χεις πεθάνει.
** αν έχεις λείψει για ό,τι πρέπει – να έχεις φύγει αφού έχεις κάνει το καθήκον σου

Anef_Oriwn
19/6/2008

Τρίτη 10 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση 7η (έκτακτη και συγκλονιστική): “Χτυπάτε τους αλύπητα, δώστε τους να κράξουν” - (Πόλεμος κατά των αλλοδαπών).

Φρίκη και αποτροπιασμό, οργή και αγανάκτηση ήταν τα συναισθήματα που κυριάρχησαν μέσα μου όταν διάβασα στις εφημερίδες την συνταρακτική (και παράλληλα τρομακτική) είδηση για τη ρατσιστική επίθεση ομάδας 25 περίπου 15χρόνων νεαρών εναντίον αλλοδαπών (Άγγλων, Ρουμάνων, Βουλγάρων) στον Ύψωνα της Λεμεσού. Η επίθεση οδήγησε σε έκτροπα σε βάρος των ξένων και στον τραυματισμό τους. (Ευτυχώς που μόνο διάβασα την είδηση και δεν είδα και σχετικά ρεπορτάζ από τηλεοράσεως, γιατί σίγουρα θα με έπιανε και σφίξιμο στο στομάχι).

Το περιστατικό αυτό μου θύμισε μια άλλη ιστορία που συνέβη πριν κάποια χρόνια στην Αγία Νάπα, όπου και πάλι κάποιοι νεαροί κύπριοι (μεγαλύτεροι όμως) απήγαγαν 2 ή 3 ξένους φοιτητές (από τη Σρι Λάνκα ήταν, νομίζω), που εργάζονταν εκεί σε ξενοδοχείο κατά την περίοδο των διακοπών τους, τους καλοκαιρινούς μήνες. Οι απαγωγείς προφανώς (μιμούμενοι τις μεθόδους της Κου-Κλουξ-Κλαν) τους οδήγησαν σε μέρος απόμερο και με εικονικές εκτελέσεις προσπάθησαν να τους εκφοβίσουν (και το πέτυχαν) για να εγκαταλείψουν τις εποχιακές τους δουλειές, γιατί τις έπαιρναν (όπως έλεγαν οι απαγωγείς) από κάποιους δικούς μας (κυπραίους).

Ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η περιθωριοποίηση και αδρανοποίηση των νέων οδηγούν σ΄ αυτές τις αποτρόπαιες πράξεις οι οποίες όμως θυμίζουν ναζισμό. Κυριολεκτικά σηκώνεται η τρίχα μου και ανακατώνεται το στομάχι μου.

Που πάμε, τελικά; (Θα διερωτάτο και το αχτύπητο δίδυμο της ομώνυμης πλην ηλιθίας εκπομπής του “Σίγμα”).

Εγώ προσωπικά διερωτούμαι για το τι θα γινόταν και τι θα λέγαμε αν, λόγου χάριν να πούμεν, συμμορία από 20-30 νεαρούς εγγλέζους έκαναν τα ίδια εναντίον δικών μας (όχι στο Λονδίνο) αλλά εδώ, στην Αγία Νάπα ή στην Λεμεσό. Ή ακόμα αν νεαροί στα κατεχόμενα επιτίθονταν εναντίον Βούλγαρων ή Ρουμάνων.

Αυτές οι συμπεριφορές δεν είναι κεραυνός εν αιθρία, αλλά αποτέλεσμα ξενοφοβικών νοοτροπιών που καλλιεργήθηκαν για χρόνια ή που γινόντουσαν ανεχτές από συγκεκριμένες πολιτικές καταστάσεις και κοινωνικές ομάδες ή που συνεχίζουν να ανακυκλώνονται και αναπαράγονται μέχρι σήμερα (και από τα ΜουΜουΕ μη εξαιρουμένων)!

Από τη στιγμή που ένας 15χρονος δεν “κωλώνει” να σηκώσει το ρόπαλο και να χτυπήσει ένα συνάνθρωπο του (σήμερα αλλοδαπό, αύριο ημεδαπό), κάτι που σημαίνει ότι υπάρχει και η περίπτωση να τον σκοτώσει, τούτο παει να πει δεν έχει καθόλου αναστολές ... Είναι με δυο λόγια ένας εν δυνάμει δολοφόνος!

Τι ανθρώπους τελικά αναγιώννουμε σ’ αυτήν την κοινωνία της ευμάρειας, του χλιδάτου αρχοντοχωριατισμού και της καπήλευσης των ελληνικών ιδεωδων!

Ας ενεργοποιηθούμε πλέον σοβαρά, σαν οικογένειες, σαν σχολεία, σαν οργανωμένα κοινωνικά σύνολα και ας διδάξουμε τα παιδιά μας, προτού είναι αργά, το σεβασμό για την αξία και τη μοναδικότητα της ανθρώπινης ζωής και ύπαρξης.

Το ρατσιστικό, φασιστικό αυτό επεισόδιο μου φέρε στο μυαλό μου κι εκείνο το εξαίρετο και συγκλονιστικό ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ (αν δεν κάνω λάθος, που αποδίδεται όμως και σ’ ένα προτεστάντη Γερμανό πάστορα)... Το παραθέτω:

"Όταν ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους δεν διαμαρτυρήθηκα, γιατί δεν ήμουν Εβραίος.

Όταν ήρθαν για τους κομμουνιστές δεν φώναξα, γιατί δεν ήμουν κομμουνιστής.
Όταν κατεδίωξαν τους τσιγγάνους, ούτε τότε φώναξα, γιατί δεν ήμουν τσιγγάνος.
Όταν έκλεισαν το στόμα των Ρωμαιοκαθολικών που αντιτάσσονταν στο φασισμό δεν έκανα τίποτα γιατί δεν ήμουν καθολικός.
Μετά ήρθαν να με συλλάβουν, αλλά δεν υπήρχε πια κανείς να αντισταθεί μαζί μου ..."

Anef_Oriwn
10/6/2008

Κυριακή 8 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση Νο. 6 (κανονική έκδοση) - Άρθρο για τους διυλίζοντες τον κώνωπα ή αλλιώς “Όποιος εν θέλει να πα' στο μύλο, 5 μέρες κοσhiνίζει”!

Πρόθεση μου, δημιουργώντας αυτό το ιστολόγιο (blog), ήταν να το κάνω βήμα έκφρασης (και συζήτησης) βασικά των προσωπικών μου σκέψεων, απόψεων και θέσεων επί παντός επιστητού.
Προσπάθεια
μου είναι να γράφω ο ίδιος κείμενα για ζητήματα πολιτικά, ιστορικά και κοινωνικά, καθώς και για δικές μου εμπειρίες και βιώματα.
Όμως τούτο δεν είναι πάντα εφικτό κυρίως λόγω έλλειψης χρόνου αλλά και γνώσεων και πληροφόρησης επί συγκεκριμένων θεμάτων κάποιες φορές.

Στον έντυπο τύπο (εφημερίδες και περιοδικά) συχνά εντοπίζω πολύ ωραία, κατατοπιστικά και ενδιαφέροντα κείμενα με το περιεχόμενο των οποίων εν πολλοίς συμφωνώ. Εξ άλλου τα λενε και πιο ωραία απ΄’ ότι θα τα γράφω εγώ. Γι’ αυτό και σήμερα ψωνίσω από ένα ετοιματζίδικο (take-away) και κάνοντας copy-paste, θα αναρτήσω ένα άρθρο του Γρηγόρη Φωτεινού (μέλους του ΑΚΕΛ όπως δηλώνει – δεν θα κολλήσουμε σ’ αυτό τώρα), που δημοσιεύτηκε στις εφημερίδες “Χαραυγή” (την περασμένη Κυριακή 1η του Ιούνη) και “Πολίτη” (την Τετάρτη 4 του Ιούνη).
Το άρθρο πραγματεύεται πολύ παραστατικά το πως διάφοροι (πολιτικοί, δημοσιογράφοι, απλοί πολίτες) αναζητούν προφάσεις για να μην στηρίξουν κάποιες πρωτοβουλίες ή για να μείνουν τα πράγματα ως έχουν σήμερα
.


Η ονοματολογία και το φύλο των αγγέλων

Του Γρηγόρη Φωτεινού (αναδημοσίευση από τη “Χαραυγή” της Κυριακής 1ης Ιουνίου 2008).

«Εκείνο που έχει σημασία είναι το κυνηγόσκυλο να πιάνει τους σκοτωμένους λαγούς και τα περδίκια. Δεν έχει σημασία αν το λένε "Αζόρ", "Πλούτο" ή "Μπλάκκη". Εκείνο που έχει σημασία είναι η γάτα να πιάνει τα ποντίκια. Δεν έχει σημασία αν τη λένε "Ψιψίνα", "Μουσίτσα" ή "Νιαουρίτα". Ομοίως και στο εθνικό θέμα, εκείνο που έχει σημασία είναι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση να έχει μια διεθνή προσωπικότητα, ανεξαρτήτως πώς θα ονομάζονται τα δύο μέρη που θα συναποτελούν το ομοσπονδιακό κράτος. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν οι συνιστώσες της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Κύπρου θα ονομάζονται πολιτείες, επαρχίες, περιφέρειες, καντόνια, κρατίδια ή κράτη. Εκείνο που έχει σημασία είναι ότι αυτές οι συνιστώσες, όπως κι αν ονομαστούν στο τέλος, θα υπάγονται σε μια διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Κι αυτό έχει διασφαλιστεί πέρα για πέρα, τόσο με τη 8η Ιουλίου, όσο και με την 21η Μαρτίου αλλά και με την 23η Μαΐου. Προς τι λοιπόν όλη αυτή η ονοματολογία που εξελίσσεται σε ονοματομαχία, όπως η εικονομαχία των πρώτων χριστιανικών χρόνων; Ασφαλώς, εκείνο που έχει σημασία, δεν είναι το "όνομα", αλλά η "χάρη" κι είναι για αυτή τη "χάρη" που ανεβαίνει το πολιτικό θερμόμετρο και δέχεται ο πρόεδρος Χριστόφιας τα "φίλια" (;) πυρά που δέχεται, άλλοτε ευθέως και άλλοτε υπογείως, πλαγίως και υποχθονίως. Η "χάρη" λοιπόν, δηλαδή η ουσία, είναι ότι γίνονται ουσιαστικά βήματα προς την επίλυση του Κυπριακού. Έτσι ξεκινούν τα "αφορμολοήματα" απ' όσους δεν έχουν την πολιτική βούληση για λύση αλλά δεν έχουν και την παρρησία να το παραδεχτούν.


Επελαύνουν εριστικοί κραδαίνοντας μάλιστα και φλάμπουρα πνευματικής αντιτρομοκρατίας ξιφουλκώντας κατά όρων και ορολογιών, λέξεων και φραστικών διατυπώσεων. Εφορμούν να κατακάψουν το δέντρο και δεν βλέπουν ότι πίσω του υπάρχει ολόκληρο δάσος. Οι αντιδράσεις τους όμως είναι αποκαλυπτικές για τις πραγματικές τους προθέσεις. Ακόμα και η λέξη "συνεταιρισμός" ενοχλεί. Αν δεν είναι συνεταιρισμός αυτό που πάμε να φτιάξουμε με τους Τ/Κ συμπατριώτες μας, τότε τι είναι; Αν στην Ομόσπονδη Κυπριακή Δημοκρατία οι Τ/Κ δεν θα είναι συνεταίροι μας τότε τι θα είναι; Τσιράκια μας μήπως; Πώς αντιλαμβάνονται δηλαδή ορισμένοι την πολιτική ισότητα; Όπως είναι κατοχυρωμένη σε όλα τα συναφή ψηφίσματα του ΟΗΕ ή όπως ευελπιστούν ότι θα την ευνουχίσουν στην πράξη αν ποτέ συναινέσουν στην όποια προτεινόμενη ή διαμορφούμενη από μας, Ε/Κ και Τ/Κ, λύση;Εκείνο που έχει σημασία, είναι που άνοιξε η δίοδος στη Λήδρας, που καθημερινά φέρνει πιο κοντά πολλές εκατοντάδες Ε/Κ και Τ/Κ. Κι ας την ονομάζουμε εμείς Λήδρας και οι Τ/Κ Λοκματζί. Εκείνο που έχει σημασία είναι ν' ανοίξει η δίοδος στο Λιμνίτη, να διευκολυνθούν χιλιάδες συμπατριώτες μας ένθεν και εκείθεν του κλειστού σήμερα οδοφράγματος. Κι ας το ονομάζουμε εμείς Λιμνίτη κι εκείνοι Γεσιλιρμάκ.

Αυτές όλες οι συζητήσεις περί όνου σκιάς, για την ορολογία, τη φρασεολογία και την ονοματολογία, θυμίζουν τις έριδες των καλόγερων του μεσαίωνα για το φύλο των αγγέλων. Σημασία βέβαια, είχε και εξακολουθεί να έχει, να υπάρχουν άγγελοι κι ας ανήκουν σε όποιο φύλο επιθυμεί ο καθένας. Έτσι και στα καθ' ημάς. Σημασία έχει να προχωρήσει το καραβάνι της λύσης. Σημασία έχει να γίνουν κινήσεις και βήματα που να φέρουν τις δυο κοινότητες της πατρίδας μας ακόμα πιο κοντά. Προς αυτή την κατεύθυνση εργάζεται ο πρόεδρος Χριστόφιας. Και όσοι πιστεύουν στη λύση και την επανένωση της πατρίδας μας έχουν το χρέος να στηρίξουν την προσπάθειά του σ' όποια κοινότητα κι αν ανήκουν, σ' όποιο Θεό κι αν πιστεύουν, σ' όποιο κόμμα κι αν είναι εγγεγραμμένοι.


Οι αιτιάσεις, τα προσχήματα, οι αφορμές, τα μουρμουρητά, ο σκεπτικισμός, ο αρνητισμός και ο απορριπτισμός θα περάσουν στο περιθώριο της ιστορίας. Στην προμετωπίδα της ιστορίας θα περάσει το πολιτικό όραμα, η βούληση για λύση, η ευτολμία για επανένωση και ευημερία του συνόλου του λαού σε ολόκληρη την Κύπρο».

Anef_Oriwn

8/6/2008

Παρασκευή 6 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση Νο. 5 (έκτακτη έκδοση) - Τρία αιρετικά σχολιανά, (για τις σημαίες, την Αριστερά και τον εθνικοπατριωτισμό).

Σχολιανό 1ον: Η υποστολή της σημαίας στο ΡΙΚ.

Υποστάλθηκε η ελληνική σημαία από το προαύλιο του ΡΙΚ (της κυπριακής κρατικής ραδιοτηλεόρασης).
ΚΑΚΩΣ!!! ΠΟΛΥ ΚΑΚΩΣ (που υποστάλθηκε μόλις τώρα!!!)
Τούτο έπρεπε να γίνει εδώ και πολλά πολλά χρόνια. Είμαστε ανεξάρτητο κράτος με τη δικιά του σημαία, Ναι ή Ου;
Τα άλλα ούλλα εν μασκαραλλίκια!


Σχολιανό 2ον:
Για την Αριστερά.

Η Αριστερά όταν ΔΕΝ είναι Διεθνιστική, βράσε όριζα, γιατί πλέον ΔΕΝ είναι Αριστερά!
Είναι όπως τη σκορδαλιά ή τες ελιές τες “τσακκιστές” χωρίς σκόρδο!

Η Αριστερά (φύσει και θέσει) δημιουργεί γέφυρες συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ των εργαζομένων, των μη προνομιούχων, των καταπιασμένων των διαφόρων χωρών (ανεξαρτήτως εθνικότητας, φυλής και ράτσας).


Σχολιανό 3ον: Πατριώτες & Εθνικιστές.

Εθνικιστές είναι αυτοί που υπερηφανεύονται για τη φυλή τους, τη γλώσσα τους, την ιστορία τους, (δηλαδή όχι για δικά τους, προσωπικά επιτεύγματα), αλλά γι’ αυτά που βρήκαν (;) ως κληρονομιά από τους προγόνους (;) τους.
Εθνικιστές μπορεί να είναι και οι Εγγλέζοι (κι ας ήταν οι πιο ύπουλοι και στυγνοί αποικιοκράτες) και οι Γερμανοί (κι ας ματοκύλισαν τον κόσμο) και οι Τούρκοι (κι ας διέπραξαν γενοκτονίες) αλλά και οι Έλληνες (λετε, ο Μεγαλέξαντρος να κατέκτησε τον κόσμο πετώντας ροδοπέταλα και όχι σφάζοντας και λεηλατώντας;).
Με την υπερηφάνεια τους (οι εθνικιστές) θεμελιώνουν μια διάκριση, ξεχωρίζουν το λαό τους από τους άλλους λαούς και φυλές (προσπαθώντας να δείξουν την ανωτερότητα του δικού τους λαού), ανάγουν την εθνική τους ταυτότητα σε ιδεολόγημα*.
Η λογική του εθνικιστή είναι αυτή του αριστοκράτη που θεωρεί ότι είναι σπουδαίος για κάτι που πέτυχαν οι πρόγονοι του. Το ιδεολόγημα της “συνέχεια του γένους” (που φυσικά δεν στέκει βιολογικά, αλλά ούτε και ιστορικά) αποσκοπεί αποκλειστικά στη θεμελίωση αυτής της διάκρισης.

Ο Πατριώτης, τώρα, είναι άλλο πράγμα. Ο Πατριώτης αγαπάει τον τόπο του χωρίς αναγκαστικά να είναι περήφανος γι’ αυτόν. Τον αγαπάει γι’ αυτό που είναι, έστω και μια κουκίδα στον πλανήτη Γη. Ακόμα κι αν αυτός ο τόπος είναι άδοξος, άσημος και ταπεινός. Δεν τον κάνει ιδεολόγημα ούτε και πολεμική σημαία (παρ’ όλο που κάποτε ο πατριωτισμός μπορεί να μετατραπεί και σε μάσκα που την φοράει ο εθνικισμός για να κινείται πιο άνετα). Ο Πατριώτης ταυτίζεται με τον “απέναντι” Πατριώτη, ενώ ο εθνικιστής μισεί τον άλλο εθνικιστή (και τον ανταγωνίζεται σε εθνικιστικές μπαρούφες).

Αν γέμιζε ο κόσμος Πατριώτες θα σταματούσαν και οι εθνικιστικές αντιπαραθέσεις και οι εθνικιστικοί πόλεμοι.


Anef_Oriwn
Παρασκευή 6/6/2008

*Ιδεολόγημα – αυθαίρετο συμπέρασμα που προκύπτει από κάποια ιδεολογία καταλήγει να λειτουργεί ως δόγμα, μπορεί μάλιστα να εξελιχτεί και σε ιδεοληψία.
(Ιδεοληψία – ψυχοπαθολογική νοσηρή κατάσταση που εκδηλώνεται υπό την μορφή έμμονων ιδεών σε ιδεολογίες και δόγματα).

Κυριακή 1 Ιουνίου 2008

Ανάρτηση Νο. 4 – Περί πολλών και διαφόρων το ανάγνωσμα.*

Πολλά και ποικίλα είναι τα θέματα που περνούν από το μυαλό μου και που θα μπορούσα να πραγματευτώ σ’ αυτό το εβδομαδιαίο (και κυριακάτικο) πλέον σημείωμα μου (που μπορεί να καταλήξει και σε μακρινάρι)

Ο bloggικός ιδιωτικός μας χώρος μας δίνει την ευκαιρία και μάλιστα ανώνυμα (έστω και αν χρησιμοποιούμε κάποιο ψευδώνυμο) να εξωτερικεύσουμε ενδόμυχες σκέψεις και απόψεις μας (ίσως και περιθωριακές ή αιρετικές), να εκφραστούμε πιο ελευθέρα (βγάζοντας και τα απωθημένα μας – η blogόσφαιρα λειτουργεί και σαν ένα υποκατάστατο ψυχολόγου), να παίξουμε τους δημοσιογράφους (οι πραγματικοί δεν είναι και πολύ καλύτεροι) ή τους συγγραφείς, χωρίς απαραίτητα να διαθέτουμε και το απαιτούμενο ταλέντο. Μήπως όμως λειτουργεί και σαν υποκατάστατο για την ανύπαρκτη ή περιορισμένη κοινωνική μας δραστηριότητα;

Σήμερα θα μπορούσα να ασχοληθώ με κάποιο ιστορικό, πολιτικό, κοινωνικό ή και προσωπικό ζήτημα ή γεγονός, από τα τόσα που πιθανόν να μας απασχολούν ή που να τεκταίνονται καθημερινώς γύρω μας.

Θα μπορούσα να γράψω, λόγου χάριν να πούμεν:

1. Για τους στόχους, τους σκοπούς και την πολιτική που θα ήθελα να προσδώσω στο νεοσύστατο blog μου. Θα έπρεπε να είχα ήδη γράψει ένα εισαγωγικό σημείωμα για να επεξηγώ κάποια πράγματα – ίσως όμως το κάνω ετεροχρονισμένα. Άστε που προβληματίζομαι (και πάλι) για την χρησιμότητα και το όφελος του blogging. Κατά πόσο αξίζει τον κόπο κάποιος να ασχολείται και να αφιερώνει χρόνο σε τέτοια δραστηριότητα. Η διατήρηση εν ζωή ενός blog με ουσιαστικό περιεχόμενο απαιτεί χρόνο, όχι απλά για το γράψιμο κειμένων ή για σχόλια αλλά και για ερεύνα, όταν αναρτώνται θέματα ιστορικά και πολιτικά. Πέραν του ότι πρέπει να είμαστε και καλοί στην τεχνολογία – ειδικά σε θέματα software, για να μην σπαταλάμε χρόνο σε επί μέρους ζητήματα και άδικα των αδίκων..

2. Για την εκδήλωση (πολιτικό μνημόσυνο) που διοργανώθηκε τη περασμένη Δευτέρα στο Συνοικισμό Τσιακκιλερού για τους δολοφονηθέντες (για τα πολιτικά τους φρονήματα) Αριστερούς κατά την περίοδο 1955-62. (Στο θέμα αυτό αφιέρωσα το προηγούμενο post μου, όμως υπάρχουν πολλά ακόμα που θα μπορούσαν να γραφτούν. Πόσες και πόσες δολοφονίες έγιναν χωρίς ουσιαστικό λόγο εκείνη την εποχή!

3. Για τη σημερινή Μέρα του Παιδιού και τα εκατομμύρια παιδιά που πεθαίνουν κάθε χρόνο από την πείνα, τη φτώχια και τις αρρώστιες.

4. Για μια δικαστική μου περιπέτεια (η οποία ταλαιπωρεί έμενα και άλλους συντρόφους εδώ και αρκετό καιρό) δωρο της πολιτικοκοινωνικής μου δραστηριότητας.

5. Κείμενο (post) με τις απαντήσεις (συνοδευόμενες από σχόλια και παρατηρήσεις) στα δύο ερωτήματα που υπόβαλά στην ανάρτηση Νο. 2. (Οι απαντήσεις θα δοθούν τελικά την επόμενη Κυριακή. Γι’ αϊτό τρέξτε να προλάβετε, για να κερδίσετε κιόλας τα προσφερόμενα δώρα).

6. Για τα νέα χελιδονάκια της βεράντας του σπιτιού μου που τα χαράματα (και όχι μόνο) μας τρελαίνουν με τις τσιριχτές και βραχνές φωνούλες τους αναμένοντας τους γονείς τους να τους φέρουν το πρωινό τους. (Στην πανίδα του σπιτιού μου και μάλιστα των εσωτερικών χώρων του περιλαμβάνονται και 1-2 “μισhαροί”, που έκαναν την επανεμφάνιση τους τις τελευταίες μέρες).

7. Για τους “κατσόσhοιρους” (σκαντζόχοιρους) και τα “θερκά” (μαύρα φίδια) που βλέπω σκοτωμενα στους δρόμους (τσιλλημένα από τα αυτοκίνητα), σε μειωμένους αριθμούς όμως φέτος. Και τούτο όχι επειδή οι οδηγοί μας έχουν γίνει πιο προσεχτικοί αλλά μάλλον γιατί έχει μειωθεί σημαντικά ο αριθμός τους. Πανε για εξαφάνιση;

8. Για τη λειψυδρία και τις διακοπές του νερού που μπορεί να μας αφήσουν όχι απλά άλουτους και άπλυτους αλλά και με τους αφρούς μέσα στο μπάνιο!

9. Για τη μανία ή των εθισμό των ελληνίδων (αλλά και πολλών κυπρίδων πλέον) με το κάπνισμα. Δύσκολο να βρεις θηλυκό στον ελλαδικό χώρο που αν μην καπνίζει – διαπίστωση που επαναβεβαίωσα σε πρόσφατη επίσκεψη μου στην Μητέρα – Πατρίδα. (Άλλη σοβαρή διαπίστωση είναι ότι το γένος των Ελληνίδων έχει ξανθύνει επικινδύνως).

10. Για μερικά από τα “180 πράγματα που πρέπει να κάνετε αυτό το καλοκαίρι” και τα οποία περιγράφονται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού “Time Out”, που κυκλοφόρησε σήμερα, λες και το καλοκαίρι ή/και οι διακοπές διαρκούν έξι μήνες και όχι μόνο δύο βδομάδες! (Αυτή η αναφορά αποτελεί και απλήρωτη διαφήμιση για το εν λόγω περιοδικό).

11. Για το βιβλίο “Βίβλος ακατάλληλη δι' ενηλίκους”, του Αργύρη Τσακαλία (από τις Εκδόσεις “Μάριος Βερέττας”), που διαβάζω τελευταία. (Μακάρι να είναι καλά ο φίλος Proletarios που μου το εξασφάλισε). Ακόμα ένα βιβλίο που απομυθοποιεί τα υποτιθέμενα "Ιερά" και "Θεόπνευστα" Κείμενα της Βίβλου! (Σκεφτήκατε ότι η Βίβλος μπορεί στην ουσία να αποτελεί την Μυθολογία των Εβραίων;).

12. Για την ταλαιπωρία που υποκείμεθα κάθε Σαββατοκύριακο (κάποτε και από τις Παρασκευές) όταν τρέχουμε σε γάμους, “χαρτώματα” (αρραβώνες), βαφτίσια και άλλα τέτοια ευτυχή γεγονότα.


13. Μια συνάντηση στα κατεχόμενα:

Τελικά όμως αποφάσισα να επικεντρωθώ σε μια δικοινοτική συνάντηση – συνεστίαση που έγινε πρόσφατα σε εστιατόριο στα κατεχόμενα στη οποία συμμετείχα (μετά της προσφιλούς μου συζύγου).

Έχω συμμετάσχει ξανά σε παρόμοιες συναντήσεις και πάντοτε (τόσο κατά τη διάρκεια της συνάντησης όσο και μετά) νοιώθω συγκίνηση, ενθουσιασμό και αισιοδοξία για το μέλλον. Θα μπορούσα να γράψω για τους τουρκοκύπριους που ήρθανε και κάτσανε στο τραπέζι απέναντι μας (τελείως άγνωστοι μας) και για το πόσο εύκολα βρήκαμε τρόπους και κανάλια να μιλήσουμε παρ’ όλο που υπήρχαν δυσκολίες με τη γλώσσα.

Μεταξύ των απέναντι είχε καθίσει κι ένας μεγάλος οικονομικός παράγοντας της τουρκοκυπριακής κοινότητας ο οποίος στην κουβέντα που κάναμε (στα αγγλικά) μου μετέφερε το βασικό του προβληματισμό που ήταν αν οι δύο ηγέτες (Χριστόφιας και Ταλάτ) θα τα καταφέρουν να τα βρουν και να πετύχουν μια λύση που θα βοηθήσει στην περαιτέρω οικονομική (καπιταλιστική) ανάπτυξη της Κύπρου (και στις δύο συνιστώσες ομόσπονδες πλέον πολιτείες). Ο άνθρωπος έβλεπε την επικείμενη λύση μέσα από το πρίσμα των δικών του οικονομικών συμφερόντων κάτι που φυσικά συμβαίνει και με τους οικονομικούς κύκλους στη δικιά μας την πλευρά. Προς στιγμή διερωτήθηκα τι γύρευε εκεί (σε μια τέτοια συνάντηση), αλλά φαίνεται τέτοιοι οικονομικοί παράγοντες (και στις δύο κοινότητες) εγκολπώθηκαν καιροσκοπικά (ή αν προτιμάτε το διεθνή όρο, οπορτουνιστικά) τις αριστερές (με ή χωρίς εισαγωγικά δεν έχει σημασία) κυβερνήσεις για τους δικούς τους (οικονομικούς) λόγους.

Στον αντίποδα αυτής της κατάστασης βρισκόταν ένα ζευγάρι 45ρηδων τουρκοκυπρίων που είχε καθίσει και πάλι απέναντι μας στο ίδιο τραπέζι. Η κοπέλα, που απ’ ότι κατάλαβα κατάγεται από την Τουρκία (και αποτελεί ένα κράμα από διάφορων εθνοτήτων – τουρκικής, κουρδικής, αρμένικης) δεν ήξερε καθόλου αγγλικά, ενώ ο άντρας της (εκ Πάφου ορμώμενος) πολύ λίγα, αλλά με κάποια προσπάθεια συνεννοούμασταν. Να αναφέρω ότι ο τύπος είχε γενικά ένα μποέμικο στυλ δήλωνε άθεος και κομμουνιστής! Όταν μάλιστα κατάλαβε ότι σκάμπαζα δυο πράγματα από λογοτεχνία και ποίηση, ενθουσιάστηκε.

Κάποια στιγμή ξεκίνησε να μου λεει (στα αγγλικά) τα λόγια του Ζορμπά (από το ομώνυμο έργο του Καζαντζάκη), “I don’t believe anything, I don’t expect anything …”, και όταν συμπλήρωσα εγώ (στα αγγλικά) “… I am free!”, τόσο πολύ χάρηκε που σηκώθηκε και μ’ αγκάλιασε! Όπως επίσης ενθουσιάστηκε όταν του είπα κι εγώ τους στίχους του τούρκου κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ για την “καρδιά [του ποιητή] που κάθε αυγή στην Ελλάδα τουφεκιζόταν” [όταν εκτελούνταν αριστεροί στα μετεμφυλιακά χρόνια].

Έτσι κτίζονται οι γέφυρες επικοινωνίας, αγαπητοί φίλοι. Τόσο μέσα από την κοινή οικονομική δραστηριότητα (και τις προσπάθειες ενιαίας οικονομικής ανάπτυξης όσο και μέσα από τέτοιες συναντήσεις κοινωνικής φύσεως όπου σίγουρα κυριαρχούν οι κοινές θέσεις και τρόποι σκέψης. Φέτος μάλιστα (με τη νέα σχολική χρονιά) σκέφτομαι να πάω να γραφτώ και να ξεκινήσω σοβαρά και συστηματικά πλέον μια νέα προσπάθεια για να μάθω τουρκικά. Πάντως δεν είναι και εύκολη γλώσσα. Το’ χω προσπαθήσει ξανά (2-3 φορές) αλλά τα παρατούσα.

Καλό μήνα και καλό καλοκαίρι !

* Υ.Γ.:
Σκεφτόμουν κι εγώ (μετά που είδα τον τίτλο του post του φίλτατου PolitisPittas - link: http://politispittas.blogspot.com/2008/05/back-to.html) να χρησιμοποιήσω τη λέξη “τουρλού” (ανάκατο) για να περιγράψω το περιεχόμενο του δικού μου post, αλλά τελικά έκανα δεύτερες σκέψεις. Είπα ότι κάτι τέτοιο αποτελεί υποκλοπή πνευματική περιουσίας (αφού θα γινόταν χωρίς την άδεια του δημιουργού) και θα μπορούσε να μου προκάλεσε καινούργιες δικαστικές περιπέτειες!

1/6/2008